بینا
سال:1397 | دوره:24 | شماره:2 |تعداد مقالات:13

هدف: مقایسه اثرات و عوارض دو داروی لیدوکایین/آدرنالین با روپی واکایین در افراد کاندید عمل جراحی بلفاروپلاستی پلک فوقانی. روش پژوهش: این تحقیق به صورت کارآزمایی بالینی صورت گرفت. چهل بیمار کاندید عمل بلفاروپلاستی فوقانی تحت بی حسی موضعی، به صورت اتفاقی به دو گروه 20 نفره تقسیم شدند. درگروه اول (مداخله) از محلول روپی واکایین و درگروه دوم (شاهد) از لیدوکایین/آدرنالین با حجم مشابه به عنوان داروی بی حسی موضعی استفاده شد. سپس میزان درد با استفاده از معیار VAS و خون ریزی و ادم با معاینه بالینی تعیین و ثبت گردید. یافته ها: میانگین حداکثر غلظت داروی بی هوشی مورد نیاز در دو گروه درمان و شاهد به ترتیب 4/0± 7/4 و 4/0± 8/4 میلی لیتر بود (455/0 P=). در بررسی میزان بی دردی، در همه بازه های زمانی مورد بررسی و در هر دو گروه مداخله و شاهد، متوسط VAS بیماران کم تر از 3 بود و اختلاف معنی داری بین دو گروه دیده نشد (374/0P=). در خصوص ادم پس از عمل در گروه مداخله، کاهش واضحی در تورم اطراف چشم در مقایسه با گروه شاهد رخ داد (015/0P=). نتیجه گیری: روپی واکایین به عنوان داروی بی حسی موضعی در اعمال جراحی بلفاروپلاستی پلک فوقانی، باعث تخفیف درد و کاهش بروز ادم پس از عمل می شود و نیاز به استفاده از آدرنالین برای کنترل خونریزی زمان جراحی ندارد. بنابراین در بیماران پرخطر که امکان استفاده از آدرنالین میسر نیست، می تواند مورد استفاده قرار گیرد.

هدف: بررسی وجود همراهی بین استئوپروز و سندرم سودواکسفولیاسیون. روش پژوهش: این مطالعه مورد شاهدی، روی بیماران مراجعه کننده به درمانگاه چشم بقایی پور بیمارستان شهید صدوقی یزد در سال 1394 صورت گرفت. گروه مورد شامل 35 بیمار مبتلا به سندرم سودواکسفولیاسیون و گروه شاهد شامل 35 بیمار فاقد شواهد این سندرم بود. بیماران هر دو گروه تحت سنجش تراکم (دانسیتومتری) استخوان قرار گرفتند. تکمیل پرسشنامه ها توسط یک نفر (پزشک مجری) انجام شد. در نهایت نتایج به دست آمده از دو گروه مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت. یافته ها: بین میانگین تراکم استخوانی ستون مهره ها بین دو گروه شاهد و مورد اختلاف آماری معناداری وجود داشت (02/0--82/0-: دامنه اطمینان95 درصد، 002/0P=). به طوری که میانگین تراکم استخوان ستون مهره ها در گروه مورد 36/0± 57/2-و در گروه شاهد 02/0± 48/1-و میانگین تفاوت دو گروه 028/0± 09/1-بود. هم چنین نتایج نشان دهنده عدم وجود رابطه معنادار بین سن و جنس با میزان بروز استئوپروز در بیماران مبتلا به سندرم سودواکسفولیاسیون بود (05/0P>). نتیجه گیری: بیماران مبتلا به سندرم سودواکسفولیاسیون در مقایسه با بیماران فاقد این سندرم، در خطر بیش تری از نظر ابتلا به استئوپروز بودند. در بیماران مبتلا به سندرم سودواکسفولیاسیون باید با انجام معاینات منظم و در موارد شک قوی، اندازه گیری تراکم استخوانی از بروز استئوپروز پیشگیری نمود.

هدف: مقایسه ضخامت مرکزی قرنیه اندازه گیری شده به وسیله Pentacam، 2OCTCasia، Orbscan IIz در افراد طبیعی. روش پژوهش: در این مطالعه مقایسه ای مقطعی، 140 چشم از 70 بیمار طبیعی کاندید جراحی انکساری مراجعه کننده به درمانگاه چشم دکتر صداقت در مشهد مورد بررسی قرار گرفتند. برای هر فرد ضخامت مرکزی قرنیه (CCT) با 3 دستگاه 2OCT Casia، Pentacam HR (Oculus, Wetzlar, Germany) و Orbscan IIz ثبت شد. اطلاعات مورد نظر جمع آوری و داده ها تحلیل آماری گردید. در بررسی ارتباط 3 دستگاه باهم از ضریب همبستگی پیرسون و به منظور ارزیابی توافق اندازه گیری به دست آمده از دستگاه های مختلف، از نمودار بلاند-آلتمن (Bland-Altman plot) استفاده شد. یافته ها: میانگین سن 70 بیمار شرکت کننده در مطالعه 70/7± 42/31 بود. میانگین ضخامت مرکزی قرنیه اندازه گیری شده توسط دستگاه های Orbscan IIz، Pentacam HR و 2OCT Casia به ترتیب برابرµ m 11/35± 06/535، µ m 60/31± 21/525 و µ m 87/30± 06/511 محاسبه شد. هم چنین ضریب همبستگی پیرسون بین دستگاه های Pentacam-2OCTCasia (001/0P<، 955/0r=) و بین 2OCTCasia-Orbscan (001/0P>، 913/0r=) و بین Pentacam-Orbscan (001/0P<، 941/0r=) به دست آمد. نتیجه گیری: در مقایسه اندازه گیری ضخامت مرکزی قرنیه به وسیله سه دستگاه اپتیکی متفاوت، ارتباط خیلی خوبی بین دستگاه ها وجود داشت اما هیچ یک از دستگاه ها قابلیت جایگزینی با یکدیگر را نداشتند.

هدف: بررسی فراوانی علل موارد پیوند مجدد قرنیه طی پنج سال در بیمارستان خلیلی شیراز. روش پژوهش: در این مطالعه گذشته نگر مشاهده ای، موارد پیوند قرنیه انجام شده طی سال های 1392-1388 در بیمارستان خلیلی شیراز بررسی شدند. از تعداد1190 قرنیه پیوندی، اطلاعات 76 بیمار که تحت عمل جراحی پیوند مجدد قرار گرفته بودند استخراج شد و ویژگی های بیماران شامل سن، جنس، محل سکونت، بیماری اولیه، نوع پیوند (اولیه-مجدد)، علت پیوند مجدد و بیماری های چشمی و سیستمیک ثبت گردید. سپس اطلاعات مورد تحلیل آماری قرار گرفت. یافته ها: تعداد پیوندهای مجدد در طول 5 سال، 76 مورد (38/6 درصد) بود. شایع ترین پیوند انجام شده، تمام ضخامت و موفق ترین پیوند، از نوع قدام استرومایی بود. کوتاه ترین زمان شکست پیوند پس از پیوند اولیه در موارد عفونت قارچی و بعد از پیوند اندوتلیوم رخ داده بود. علل اصلی شکست پیوند در این مطالعه اختلال اندوتلیوم، عوامل عفونی، پس زدن ایمونولوژی و عود بیماری اولیه (14 مورد) بودند. جنس مرد، نوع بیماری اولیه و وجود سایر بیماری های سطح چشم، از دیگر عوامل موثر در شکست پیوند محسوب شدند. نتیجه گیری: با توجه به احتمال زیاد عود عفونت در قرنیه های پیوندی، کنترل التهاب و درمان موارد فوق قبل از اقدام به پیوند ضروری است. همچنین بررسی قرنیه دهنده از لحاظ کیفیت و کشف زودهنگام عفونت لازم به نظر می رسد.

هدف: ارایه داده های آماری و فعالیت های بانک چشم جمهوری اسلامی ایران در 3 دهه گذشته. روش پژوهش: همه سوابق بانک چشم جمهوری اسلامی ایران در کلیدواژه های چشم های فرآوری شده، بافت های استفاده شده، سرانه پیوند قرنیه و اندیکاسیون های پیوند قرنیه از سال 1370 تا 1396 مورد بررسی قرار گرفتند. یافته ها: در بازه زمانی 27 ساله، در مجموع 115743 مورد چشم اهدا گردید. از بین 114169چشم اهدا شده بین سال های 1373 تا 1396، 95314 مورد چشم برای پیوند توزیع شدند که در نهایت 95057 قرنیه مورد عمل واقع شد. به طور متوسط در سال، سرانه پیوند قرنیه 6-10x27± 6-10x55 مورد بوده است. در بین سال های 1385 تا 1396 با وجود این که عمل Penetrating Keratoplasty (PKP) (70 درصد) رایج ترین عمل جراحی بود ولی برخلاف عمل Descemet Stripping Automated Endothelial Keratoplasty (DSAEK) (001/0P<) که روند رو به رشدی داشت، عمل PKP دارای سیر نزولی (048/0P=) بود. برجسته ترین اندیکاسیون پیوند قرنیه، Keratoconus (KCN (7/39 درصد) و به دنبال آن Bullous Keratopathies (BK) (5/18 درصد)، Corneal scar and opacities (CSO) (7/15 درصد) وGraft Failure (GF) (5/7 درصد) در 3 دهه گذشته بود و افزایش روند برای BK، GF و KCN مشاهده شد. بافت صلبیه بیش تر (7/83 درصد) برای ایمپلنت محافظ چشم استفاده گردید. طی 12 سال گذشته میزان عوارض گزارش شده، 088/0 درصد بود. نتیجه گیری: طی سه دهه گذشته، روند رو به افزایشی در میزان فرآوری چشم های اهدایی در ایران وجود داشت و KCN و BK شایع ترین اندیکاسیون های پیوند قرنیه بودند. با وجود این که PKP شایع ترین روش keratoplasty بود، DSAEK روند رو به رشدی در طول 12 سال گذشته داشته است. میزان بسیار پایین عوارض گزارش شده بعد از عمل نشان دهنده ایمنی بالای سیستم تهیه و توزیع بافت از بانک چشم جمهوری اسلامی ایران تا مرحله پیوند قرنیه بوده است.

میزان بیرون زدگی چشم در جمعیت های مختلف، متفاوت است و عواملی مانند سن، جنس، نژاد، عیب انکساری و ویژگی های آنتروپومتریک بر آن موثرند. در ایران مطالعات محدودی در مورد میزان طبیعی بیرون زدگی چشم ها و مقادیر طبیعی اگزوفتالمومتری وجود دارد. در این متاآنالیز بر آن شدیم با در نظر گرفتن نتایج حاصل از چهار مطالعه، یک عدد مرجع در جمعیت ایرانی را به دست بیاوریم. در متاآنالیز مطالعات انجام گرفته بر روی 3696 نفر از جمعیت ایرانی، متوسط بیرون زدگی چشم ها در مردان 50/16 میلی متر و در زنان 26/16 میلی متر بود و بین دو جنس اختلاف آماری معنی داری مشاهده نشد (5/0P=). هم چنین این میزان در چشم های راست و چپ به ترتیب 33/16 و 44/16 میلی متر محاسبه گردید که اختلاف بین دو چشم نیز معنی دار نبود (3/0P=). در جمعیت 13 تا 19 ساله ایرانی متوسط اگزوفتالمومتری 10/17 میلی متر و در جمعیت بالای 20 سال، 32/16 میلی متر به دست آمد. حد فوقانی طبیعی اگزوفتالمومتری در جمعیت ایرانی 15/20 میلی متر محاسبه شد که نسبت به مطالعات انجام شده در غرب کم تر است، بنابراین انجام بررسی های بیش تر تصویربرداری و غدد درون ریز در جمعیت ایرانی با این مقدار استاندارد ضروری است.

هدف: معرفی یک مورد اکتروپیون مادرزادی پلک های فوقانی و چگونگی درمان آن معرفی بیمار: نوزادی با اکتروپیون مادرزادی پلک های فوقانی هر دو طرف با علایم کراتوپاتی اکسپوژر دوطرفه به همراه شکاف کام و لب دوطرفه مراجعه و تحت پیوند تمام ضخامت پوست هر دو پلک بالا قرار گرفت. ضمن اصلاح وضعیت پلک ها، علایم اکسپوژر بهبود یافت. نتیجه گیری: اکتروپیون مادرزادی پلک ها ممکن است همراه با شکاف لب و کام باشد و پیوند تمام ضخامت پوست جهت اصلاح آن می تواند مورد استفاده قرار گیرد.

در بارداری تغییرات قابل توجهی در بدن روی می دهد که بر شبکیه موثرند. بارداری ممکن است باعث بروز بیماری هایی در شبکیه مانند رتینوپاتی و کوروییدوپاتی فشارخونی و نیز جداشدگی اگزوداتیو شبکیه در مواردی از جمله سندرم HELLP (همولیز، افزایش آنزیم های کبدی، افت پلاکت)، انعقاد داخل عروقی منتشر (DIC) و یا پورپورای ترومبوتیک با پلاکت پایین (TTP) گردد. هم چنین ممکن است انسداد عروق شریانی یا وریدی شبکیه در زمینه بارداری و یا تشدید بیماری های شبکیه ای قبلی مانند کوریورتینوپاتی سروز ایدیوپاتیک و رتینوپاتی دیابتیک رخ دهد. توجه خاص و آمادگی در زمان مواجهه با بیماران در دوره بارداری در انتخاب دارو و هم چنین روش های تشخیصی و جراحی ضروری است.