آرشیو توانبخشی (توانبخشی)
سال:1386 | دوره:8 | شماره:2 (مسلسل 30) |تعداد مقالات:15

هدف: تعیین تکرارپذیری اندازه گیریهای یک آزمونگر برای معاینات بالینی و شاخص های رادیوگرافی که جهت تشخیص بیماران دچار ناپایداری قطعه ای فقرات کمری استفاده می شوند هدف این مطالعه می باشد.روش بررسی: در این مطالعه توصیفی و متدلوژیک، 15 بیمار مبتلا به کمردرد مزمن غیر اختصاصی در محدوده سنی 43-22 سال با انتخاب غیر احتمالی و ساده شرکت داشتند. معاینات بالینی شامل سنجش شدت درد، دامنه حرکتی فلکسیون و اکستانسیون به روش شوبر، الگوهای حرکتی نابجا، آزمون تحمل فلکسوری و اکستانسوری به روش ایتو (Ito) و فلکسور جانبی با آزمون Sid Support، آزمون های بلندکردن مستقیم پا (SLR) دوطرفه و Sit-Up، آزمون Prone Instability و شاخص Oswestry بودند. متغیرهای رادیوگرافی شامل متغیرهای کمیت حرکت (جابجایی و چرخش مهره ها در سطح ساجیتال) به دو روش دوپوئیس و پنجابی و متغیرهای کیفیت حرکت (فاکتور ناپایداری، مرکز چرخش و طول سنتروئید) بودند. از روش Putto برای اخذ رادیوگرافی فلکسیون- اکستانسیون استفاده شد. پنج کلیشه در وضعیت های نوترال، فلکسیون و اکستانسیون کامل و دامنه میانی فلکسیون و اکستانسیون از بیماران اخذ شد. برای تکرار پذیری متغیرهای کمی از ضریب همبستگی آی.سی.سی و در متغیرهای اسمی از آماره کاپا استفاده شد.یافته ها: نتایج حاکی از تکرارپذیری بالا در شدت درد (ICC=0.89)، دامنه حرکتی فلکسیون (ICC=0.93) و اکستانسیون (ICC=0.74)، آزمونSid support  (ICC=0.85-0.86)، تحمل اکستانسوری (ICC=0.86) و فلکسوری (ICC=0.82) و شاخص (ICC=0.97) Oswestry است. ارزش کاپا برای الگوهای حرکتی نابجا SLR, (K=0.66) دوطرفه و (K=0.65) Sit-Up و آزمون (K=0.66) Prone Instability، نشاندهنده میزان توافق خوب می باشد. مختصات مرکز چرخش روی محور (ICC=0.99) X و (ICC=0.96) Y، چرخش به روش دوپوئیس (ICC=0.83) و پنجابی (ICC=0.88) دارای تکرارپذیری بسیار بالا و طول سنتروئید با 3 کلیشه (ICC=0.60) و 5 کلیشه (ICC=0.64)، فاکتور ناپایداری با 3 کلیشه (ICC=0.61) و 5 کلیشه (ICC=0.72)، جابجایی به روش دوپوئیس (ICC=0.69) و پنجابی (ICC=0.76) از تکرار پذیری متوسط به بالا برخوردارند.نتیجه گیری: آزمون های بالینی شامل شدت درد، دامنه حرکتی فلکسیون و اکستانسیون، آزمون Sid support، تحمل اکستانسوری و فلکسوری و شاخص Owsestry از تکرار پذیری بالا تا بسیار بالا برخوردارند. الگوهای حرکتی نابجا، SLR دوطرفه و Sit-Up و آزمون Prone Instability از میزان توافق خوب برخوردارند. شاخص های رادیوگرافی دارای تکرار پذیری متوسط تا بسیار بالا هستند.

هدف: ارزیابی تعادل در بیماران نورولوژیک مقدم بر برنامه ریزی درمانی می باشد. با مرور بر اطلاعات تست های تعادلی مشاهده می شود که اکثر آنها برای بیماران بزرگسال هنجاریابی شده اند و کمتر قابل استفاده در جمعیت کودکان می باشند. بنابراین دسترسی به مقیاسی پایا به منظور ارزیابی تعادل عملکردی در کودکان فلج مغزی ضروری می باشد. هدف این تحقیق بررسی پایایی اینترریتر و اینتراریتر مقیاس تعادلی برگ در ارزیابی تعادل کودکان فلج مغزی اسپاستیک می باشد.روش بررسی: در این مطالعه توصیفی که از نوع اعتبار سنجی می باشد، 20 کودک مبتلا به فلج مغزی اسپاستیک با دامنه سنی 6 تا 12 سال و با میانگین سنی و انحراف معیار (SD=1.84, X=7.35)، با انتخاب غیر تصادفی در مطالعه شرکت نمودند. پس از کسب رضایت از والدین و آشنایی کودک با آزمون، ارزیابی اینترریتر در یک جلسه توسط آزمونگران بصورت تصادفی انجام و ارزیابی اینتراریتر، یک هفته بعد انجام شد. از آزمون ضریب همبستگی درون طبقه ای (ICC) جهت همبستگی بین نمرات دو آزمونگر استفاده شد.یافته ها: با توجه به ضرایب همبستگی بدست آمده توافق دو آزمونگر (ICC=0.985, P<0.001) و توافق در یک آزمونگر (ICC=0.994, P<0.001) عالی بود.نتیجه گیری: مقیاس تعادلی برگ دارای پایایی اینترریتر و اینتراریتر بالا (High) برای اندازه گیری تعادل در کودکان مبتلا به فلج مغزی اسپاستیک می باشد. بنابراین به عنوان یک معیار کلینیکی پایا برای ارزیابی تعادل این کودکان پیشنهاد می شود.

هدف: بررسی مقایسه ای تاثیر تیپینگ مچ پا بر روی ثبات پاسچرال در بیماران زن مبتلا به بی ثباتی عملکردی مچ پا با زنان سالم هدف این تحقیق می باشد.روش بررسی: در مرحله اول یک مطالعه مقدماتی شامل تحقیق متدولوژیک جهت تعیین سطح تکرارپذیری اندازه های بدست آمده، دردو گروه 8 نفره از بیماران و افراد سالم به انجام رسید. نتایج حاکی از عالی بودن سطح تکرارپذیی نسبی و مطلق شاخص های ثباتی در شرایط مختلف آزمون بود.در مرحله دوم طی یک مطالعه شبه تجربی از نوع مورد- شاهدی در دو گروه 15 نفره از بیماران زن و زنان سالم که غیر تصادفی و ساده و بصورت هدفمند انتخاب شده بودند، شاخص های ثباتی کلی، قدامی- خلفی و طرفی با استفاده از سیستم تعادلی بایودکس، در دو شرایط با و بدون تیپینگ مچ پا و ایستادن روی یک پا و دو پا، مورد بررسی قرار گرفت. داده های تحقیق با استفاده از روشهای آماری ضریب همبستگی، آنالیز واریانس و یا آنووا تجزیه و تحلیل شد.یافته ها: کاربرد تیپینگ در مقایسه با شرایط قبل از آن، در دو گروه سالم و بیمار، نشانگر کاهش معنی دار میزان شاخص های ثباتی در کلیه آزمون ها بود (P<0.001).نتیجه گیری: مشکلات کنترل پاسچر را می توان به عنوان جنبه های مهمی در ارزیابی و درمان بیماران مبتلا به بی ثباتی عملکردی مچ پا در نظر گرفت که نیاز به ارزیابی و درمان دارد. به نظر می رسد تیپینگ مچ پا از طریق افزایش درون داده های حس عمقی باعث بهبود کنترل پاسچرال پویا در زنان مبتلا به بی ثباتی عملکردی مچ پا می شود.

هدف: بررسی یادگیری صریح در بیماران مبتلا به سکته مغزی یک طرفه و مقایسه آن با افراد سالم و تعیین نقش عوامل موثر بر یادگیری این بیماران هدف این مطالعه می باشد.روش بررسی: در این تحقیق تحلیلی مورد- شاهدی، از یک نرم افزار کامپیوتری جهت بررسی یادگیری حرکتی استفاده شده است که طی آن 4 مربع با رنگهای مختلف بر صفحه نمایشگر ظاهر می شد و داوطلب به محض مشاهده هر مربع باید کلید تعریف شده مرتبط با آن را فشار می داد. 15 بیمار مبتلا به سکته مغزی با انتخاب هدفمند و غیر تصادفی و 15 فرد سالم همسان که با گروه مورد جور شده بودند، در این تحقیق شرکت داشتند. در روز اول 8 بلوک حرکتی تمرین می شد. 24 ساعت بعد یک آزمون یادآوری از داوطلبین بعمل می آمد که شامل دو بلوک حرکتی با الگوی منظم بود. همه داوطلبین راست دست بوده و بیماران نیز دارای ابتلای سمت راست بوده و با همان سمت مبتلا تمرین را انجام می دادند و زمان سکانسها و بلوکهای حرکتی به عنوان متغیر تحقیق اندازه گرفته می شد. داده های حاصل با استفاده از آزمونهای آماری کای اسکوئر، تی مستقل و آنالیز واریانس برای اندازه گیریهای مکرر مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.یافته ها: انجام بلوکهای تحقیق در بیماران با اختلاف معنی داری کندتر از افراد سالم بود (P<0.05). بین زنان و مردان چه در بیماران و چه در افراد سالم اختلاف معنی داری وجود نداشت همچنین متغیرهای سن، جسن و سطح تحصیلات تاثیر قابل توجهی بر نتایج تحقیق نداشت (P>0.05). زمان انجام بلوکهای حرکتی در دفعات آخر نسبت به دفعات آخر نسبت به دفعات ابتدایی کاهش معنی داری در هر دو گروه داشت (P<0.05).نتیجه گیری: اگر چه بیماران مبتلا به سکته مغزی یک طرفه، در مجموع حرکت را کندتر از افراد سالم همسان انجام می دادند، اما یادگیری حرکتی که بصورت کاهش پایدار در زمان بلوکها تعریف شده بود، در هر گروه سالم و بیمار وجود داشت. به عبارت دیگر بیماران مبتلا به سکته مغزی در طی انجام حرکت با دست مبتلا قابلیت یادگیری حرکتی را دارا هستند.

هدف: تحقیق حاضر با هدف تهیه آزمون هجی کردن و تعیین روایی و اعتبار آن در پایه اول ابتدایی به منظور بررسی تاثیر طول کلمه بر خطاهای هجی کردن انجام شده است.روش بررسی: این مطالعه به روش توصیفی و از نوع ابزارسازی و اعتبار سنجی می باشد. جمعیت مورد مطالعه دانش آموزان کلاس اول ابتدایی (یک کلاس از مدرسه دخترانه و یک کلاس از مدرسه پسرانه) از منطقه 8 آموزش و پرورش شهر تهران می باشند که به صورت آسان و غیر تصادفی انتخاب شدند. ابتدا کلمات کتاب «بنویسیم» پایه اول ابتدایی بر اساس طول کلمه (ساختار هجایی) مورد بررسی قرار گرفت. سپس از میان 494 کلمه موجود در کتاب فارسی، 241 کلمه که حاوی تمام ساختارهای هجایی بودند، برای انتخاب به صاحب نظران داده شد. بر اساس نظر آنان از میان 241 کلمه، 40 کلمه انتخاب گردید. این کلمات توسط دو آزمونگر در طی دو مرحله به تفکیک به دانش آموزان پایه اول ابتدایی به صورت دیکته گفته شد و خطاهای دیکته تعیین و با استفاده از آزمونهای آماری ضریب همبستگی پیرسون و تی زوجی مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت.یافته ها: نتایج نشان می دهد که ضریب همبستگی بین اجراهای متوالی بالا است. همچنین مقایسه میانگین تعداد خطاها در نوبت های مختلف اجرا نشان می دهد که در پسران اختلاف میانگین از نظر آماری معنی دار نیست (مقدار p به ترتیب در دو مرحله اجار توسط آزمونگر اول و دوم عبارت است از: (P=0.56, P=0.33، اما در دختران بین میانگین تعداد خطاهای مرحله اول و دوم از نظر آماری اختلاف وجود دارد (مقدار p به ترتیب در دو مرحله اجرا توسط آزمونگر اول و دوم عبارت است از: (P=1, P=0.002.نتیجه گیری: این یافته نشان می دهد آزمون مورد نظر از روایی و اعتبار بالایی برخوردار است و می توان از آن در پژوهشهای مورد نظر و بررسی ارتباط ساختار هجایی کلمه و خطاهای هجی کردن استفاده نمود.

هدف: بسیاری از بیماران مبتلا به آلزایمر در مراحل اولیه بیماری، علاوه بر نقایص حافظه و زبان پریشی، کنش پریش هستند که می تواند باعث بروز اختلالاتی در زندگی روزمره آنان گردد. هدف از تحقیق حاضر بررسی وجود هر گونه کنش پریشی و نوع آن در سالمندان مبتلا به دمانس نوع آلزایمر در مراحل اولیه و مقایسه آن با گروه سالمندان سالم (کنترل) می باشد.روش بررسی: این تحقیق از نوع تحلیلی مورد- شاهدی می باشد. تعداد 14 بیمار سالمند مبتلا به دمانس از نوع آلزایمر و 20 نفر سالمند سالم که از نظر سن و تحصیلات با آنها همتا شده بودند مورد مطالعه قرار گرفتند. بیماران از بین مراجعان به انجمن آلزایمر و با تشخیص روانپزشک از بین افراد با دمانس خفیف تا متوسط (MMSE=15-27) بصورت هدفمند انتخاب شده و با سالمندان سالم (MMSE=25-30) مقایسه گردیدند. روی افراد هر دو گروه آزمون کنش پریشی (نیلی پور، 1384) اجرا گردید. این آزمون شامل چهار زیر آزمون حرکات مفهومی، حرکت های مفهومی اشاره با دست، حرکت های دهانی و تنفسی و حرکت های تقلیدی کار با اشیا می باشد. داده ها با استفاده از آزمون کولموگراف- اسمیرنوف، من- ویتنی، آزمون تی و ضریب همبستگی پیرسون مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: نتایج نشان داد که نمرات آزمون کنش پریشی در دو گروه بیمار و کنترل تفاوت معنی داری دارد (P<0.001). به طوری که بیماران آلزایمر، مبتلا به کنش پریشی و افراد سالمند سالم، غیر مبتلا به کنش پریشی تشخیص داده شدند. علاوه بر این مقایسه نمرات افراد بیمار در زیر آزمون های مختلف آشکار کرد که نمرات آنان در زیر آزمون حرکات مفهومی از همه زیر آزمون های دیگر کمتر (کنش پریشی بیشتر) و تفاوت آن معنادار می باشد (P<0.001). همچنین نمرات بیماران در زیر آزمون حرکت های دهانی و تنفسی از همه زیر آزمون ها بیشتر (کنش پریشی کمتر) و تفاوت آن معنادار است (P<0.001).نتیجه گیری: کنش پریشی به عنوان یکی از علایم عصب روانشناختی در مراحل اولیه بیماری آلزایمر قابل بررسی است و می توان به صورت تکمیلی برای تایید تشخیص افتراقی به کار رود. بررسی زیر گروه های کنش پریشی نیز می تواند در تعیین نوع کنش پریشی، فهم اختلالات مشاهده شده و راه های احتمالی توان بخشی آنان کمک کند.

هدف: بررسی و تشخیص اختلال بینایی- حرکتی در کودکان با اختلال ویژه یادگیری و کاربرد مداخلات کاردرمانی در جهت ارتقا و بهبود این مهارت، می تواند در بهبود وضعیت خواندن و نوشتن این کودکان موثر واقع شود. هدف از مطالعه حاضر، بررسی تاثیر مداخلات کاردرمای بر مهارتهای بینایی- حرکتی کودکان دارای اختلال ویژه یادگیری در مقطع ابتدایی می باشد.روش بررسی: مطالعه حاضر به روش تجربی و مداخله ای می باشد. برای انجام این پژوهش، 23 کودک با اختلال ویژه یادگیری (پایه دوم، سوم و چهارم) از مراجعین به مرکز مشکلات ویژه یادگیری شهر تهران، انتخاب شدند. این کودکان از نظر بینایی و شنوایی سالم و بهره هوشی آنها طبیعی بود. نمونه ها بطور تصادفی به دو گروه مداخله (11 نفر) و مقایسه با شاهد (12 نفر) تقسیم شدند.مهارتهای بینایی- حرکتی کلیه نمونه ها ابتدا توسط آزمون مهارتهای بینایی- حرکتی (TVMS-R) مورد ارزیابی قرار گرفت. سپس مداخلات کاردرمانی در گروه مداخله صورت گرفت و مجددا توسط آزمون TVMS-R ارزیابی هر دو گروه انجام و با استفاده از آزمون تی زوجی و تی مستقل مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت.یافته ها: در بررسی نمره کل آزمون، اختلاف معناداری در گروه مقایسه، قبل و بعد از مداخله دیده نشد (P=0.4)، اما در گروه مداخله اختلاف معناداری دیده شد (P<0.001). در بررسی مجموع نمرات طبقه 2، 5 و 7 نیز که علاوه بر مهارتهای یکپارچگی بینایی- حرکتی و تثبیت چشمی بیشتر نیازمند مهارتهای بینایی- فضایی هستند، تاثیر معنادار مداخلات کاردرمانی دیده شد (P<0.001) و بررسی مجموع نمرات طبقات 1، 3، 4، 6 و 8 نشان داد که مداخلات کاردرمانی تاثیر معناداری بر مجموع این طبقات و در نتیجه مهارتهای تجزیه و تحلیل بینایی داشته است (P<0.005).نتیجه گیری: مداخلات کاردرمانی بر مهارتهای بینایی- حرکتی و اجزای آن (یکپارچگی بینایی- حرکتی، تجزیه و تحلیل بینایی و بینایی- فضایی و تثبیت چشمی) در کودکان دچار اختلال ویژه یادگیری مراجعه کننده به مرکز مورد نظر، بطور معناداری موثر بوده است.

هدف: بررسی حاضر با هدف ارایه یک ارزیابی جامع و کامل از ساختمان و عملکرد حرکتی مکانیسم گفتار در کودکان پیش دبستانی شکل گرفت.روش بررسی: این مطالعه در بخش اول بصورت توصیفی و اعتبارسنجی و در بخش دوم بصورت مقطعی مقایسه ای انجام شد. پس از ترجمه و اعتباریابی «پروتکل کنترل حرکتی دهان- گفتار رابینز و کلی» طی یک مطالعه مقدماتی، این دستورالعمل به منظور ارزیابی عملکرد راه صوتی برای 300 کودک 3 تا 6 ساله فارسی زبان اصفهانی که به شیوه تصادفی و خوشه ای از بین مهدکودکها و آمادگیها انتخاب و به سه گروه تقسیم شده بودند، اجرا شد. از معیار آلفای کرونباخ برای تعیین ضریب پایایی و برای گزارش هنجارها از ارایه میانگین و انحراف معیار استفاده شده است. برخی از تفاوتهای مشاهده شده میان گروههای سنی مختلف نیز با آزمونهای تی و آنووا مورد تحلیل قرار گرفت.یافته ها: نمرات کودکان 5 تا 6 ساله در اغلب متغیرهای عملکردی به طور معناداری بیشتر از سایر گروههای سنی بود (P<0.001). ضریب پایایی فرم پروتکل نیز به تفکیک گروههای سنی و دو متغیر ترکیبی نمره کل ساختمان از 0.19 تا 0.59 و نمره کل عملکرد اندامهای گفتاری از 0.75 تا 0.80 گزارش شد.نتیجه گیری: عملکردهای گفتاری کودکان با افزایش سن افزایش یافته که نشان از بلوغ عصبی و مهارتی کودکان بزرگتر دراجرای عملکردهای دهانی و گفتاری دارد. این پروتکل در مقایسه با سایر ارزیابی های موجود می تواند ارزیابی صحیح تری از مکانیسم دهان- حنجره در دیزارتری دوران کودکی ارایه داده و برای آپراکسی رشدی گفتار نیز معرف بهتری نسبت به سایر تستهای موجود می باشد. با توجه به بالا بودن ضرایب پایایی نمره کل عملکرد اندامهای گفتاری در گروههای مختلف سنی، می توان از این بخش از پروتکل در تحقیقات و امور بالینی استفاده مطلوب نمود.

هدف: با توجه به اینکه بومی کردن مدل های توانبخشی از اهمیت خاصی برخودار است؛ در این مطالعه ضمن معرفی توانبخشی روانی ژاپنی، میزان اثر بخشی آن بر کودکان دارای معلولیت جسمی و ذهنی سنجیده می شود.روش بررسی: در این پژوهش شبه تجربی از نوع قبل و بعد، با انتخاب 120 نفر کودک 5 تا 10 ساله دارای معلولیت های فلج مغزی (CP) و کم توانی ذهنی (MR) بصورت نمونه های در دسترس از کلینیکهای توانبخشی تهران، با انجام تکنیک های توانبخشی روانی به روش ژاپنی (دوسا) به مدت سه سال شامل 24 جلسه یکساعته درمانی برای هر کودک و جمعا 2880 جلسه درمانی، وضعیت قبل و بعد از مداخله کودکان مورد مقایسه قرار گرفت. کودکان مبتلا به فلج مغزی جهت بررسی تاثیر انجام تکنیکهای دوسا بر وضعیت بدن و حرکت و چگونگی تعامل اجتماعی آنها، مورد مطالعه قرار گرفتند. ابزار پژوهش شامل کیت سنجش، پرسشنامه تعامل اجتماعی و ابزار تصویری ترسیمی بود. داده های حاصل با انجام آزمونهای آماری ویلکاکسون و آنووا مورد تجزیه تحلیل قرار گرفت.یافته ها: تکنیکهای درمانی دوسا بطور معناداری بر بهبود وضعیت ستون فقرات و قوسهای گردن، پشت و کمر کودکان مبتلا به فلج مغزی موثر بوده است (P<0.05). همچنین در مورد کودکان کم توان ذهنی، وضعیت بدن و حرکت آنان بعد از مداخله با توجه به نتیجه آزمون آنووا نسبت به قبل از مداخله اختلاف معناداری نشان نداد (P=0.237). تعامل اجتماعی آنان بخصوص تعامل با خانواده بعد از تمرینات پیشرفت چشمگیری داشت (P<0.001).نتیجه گیری: بطور کلی با توجه به شواهد آماری، تصویری و بالینی این تحقیق می توان نتیجه گرفت که تمرینات برنامه توانبخشی روانی دوسا بر بهبود وضعیت بدنی و روانی کودکان مبتلا به فلج مغزی و کم توان ذهنی موثر بوده است و می توان از آن بعنوان یک روش تکمیلی در درمان استفاده کرد.

هدف: یکی از مشکلات رایج در مدارس کودکان کم توان ذهنی اختلالات دست نویسی است. هدف از این پژوهش بررسی ارتباط تحلیل فضایی و دست نویسی در دانش آموزان کم توان ذهنی است.روش بررسی: در این پژوهش که از نوع مطالعات توصیفی مقطعی و به روش همبستگی است، کلیه 126 دانش آموز کم توان ذهنی (53 دختر و 73 پسر) در دامنه سنی 9 تا 19 سال که در سال تحصیلی 85-1384 در پایه های اول تا پنجم ابتدایی در مدارس استثنایی شهرری مشغول به تحصیل بودند، به روش تمام شمار شرکت نمودند. برای همه دانش آموزان چک لیست دست نویسی محقق ساخته و نیز خرده آزمون طراحی با مکعب های وکسلر اجرا شد. داده ها با استفاده از آزمونهای آماری تی مستقل، یومن ویتنی، کروسکال والیس و همبستگی اسپیرمن مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.یافته ها: ضریب همبستگی ثانوی کندال نوع C نشان داد که بین دست نویسی و تحلیل فضایی رابطه مثبت معنی دار وجود دارد (P<0.0001, r=0.305). همچنین تحلیل فضایی با اندازه حروف نسبت به هم (P<0.007)، با اندازه کل نوشته (P<0.0001) و با روی خط نویسی (P<0.002) رابطه مثبت معنی دار دارد.نتیجه گیری: وجود ارتباط بین تحلیل فضایی و دست نویسی مبین این امر است که به منظور بهبود خوانایی دست نویسی دانش آموزان کم توان ذهنی در مقوله های اندازه حروف نسبت به هم، اندازه کل نوشته و روی خط نویسی، مداخلات درمانی در زمینه تحلیل فضایی الزامی است.

هدف: لکنت یکی از شایع ترین اختلالات گفتاری است. با این وجود علت آن به درستی مشخص نیست. آسیب عملکردهای شناختی همچون حافظه هیجانی و توجه یکی از عوامل مهم آن به شمار می رود. در این تحقیق بعنوان هدف اصلی، عملکرد حافظه آشکار و حافظه ضمنی بین افراد مبتلا به لکنت و افرادی عادی مورد مقایسه قرار گرفته و همچنین بصورت جنبی میزان اضطراب و افسردگی در این دو گروه مقایسه شده است.روش بررسی: این مطالعه از نوع تحلیلی مورد- شاهدی می باشد. تعداد 30 نفر افراد مبتلا به لکنت به عنوان آزمودنی با انتخاب هدفمند از نمونه های در دسترس و مراجعه کننده به کلینیک های گفتار درمانی تهران و 30 نفر افراد عادی به عنوان گروه شاهد از طریق همتاسازی با گروه مورد بر اساس سن، جنس، تحصیلات و دو زبانگی مورد مقایسه قرار گرفتند. برای بررسی عملکرد حافظه آشکار از آزمون «یادآوری نشانه ای» و برای بررسی عملکرد حافظه ضمنی از آزمون «تکمیل کردن ریشه واژه» و برای سنجش میزان اضطراب و افسردگی افراد از پرسشنامه سلامت عمومی (GHQ 28) استفاده شد. سپس متغیرهای تعداد واژه های با بار عاطفی مثبت و منفی در حافظه آشکار و حافظه ضمنی و نیز نمره میزان اضطراب و افسردگی با استفاده از آزمونهای آماری تی مستقل، تی زوجی، من ویتنی و ویلکاکسون مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: نتایج نشان داد که افراد مبتلا به لکنت واژه های با بار عاطفی مثبت در حافظه آشکار را به طور معنی داری نسبت به افراد عادی کمتر بازشناسی می کنند. همچنین افراد مبتلا به لکنت در آزمون های حافظه آشکار و حافظه ضمنی، واژه های با بار عاطفی منفی را بیشتر از واژه های با بار عاطفی مثبت بازشناسی می کنند (P<0.05). علاوه بر این مشخص شد که میزان اضطراب افراد مبتلا به لکنت به طور معناداری بیشتر از افراد عادی بود (P<0.001)، همچنین میزان افسردگی افراد مبتلا به لکنت بیشتر از افراد عادی بود ولی تفاوت آنها معنادار نبود (P>0.05).نتیجه گیری: با توجه به نقش عملکردهای شناختی از جمله حافظه هیجانی در برنامه ریزی حرکتی گفتار و مشاهده تفاوت در عملکرد حافظه هیجانی مثبت و منفی بین افراد لکنتی و عادی در این مطالعه، به نظر می رسد که توجه به مقوله حافظه هیجانی در بازتوانی افراد مبتلا به لکنت می تواند موثر واقع شود.

هدف: بیماری مولتیپل اسکلروزیس یکی از شایعترین بیماریهای سیستم عصبی مرکزی با ماهیت مزمن و غیر قابل پیش بینی و روندی رو به افزایش است. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر تکنیک آرامسازی پیشرونده عضلانی بر فعالیتهای روزمره زندگی بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس می باشد.روش بررسی: این پژوهش یک مطالعه مداخله ای و تجربی است که پس از انتخاب 66 نفر با نمونه گیری هدفمند و به روش در دسترس، نمونه ها به صورت تصادفی به دو گروه شاهد و آزمون تخصیص داده شدند. پس از یک جلسه آشناسازی نمونه ها با اهداف و روش مداخله و 63 جلسه اجرای تکنیک توسط گروه آزمون در مدت دو ماه، در حالیکه برای گروه شاهد هیچگونه مداخله ای انجام نشده بود، دو گروه مورد مقایسه قرار گرفتند. ابزارهای جمع آوری اطلاعات شامل پرسشنامه اطلاعات دموگرافیک، پرسشنامه فعالیتهای روزمره زندگی و چک لیست های خود گزارش دهی بود. داده های خام با آزمونهای آماری تی زوجی، تی مستقل، آنالیز واریانس و تعیین همبستگی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.یافته ها: بر اساس نتایج حاصل، تفاوت معنی داری بین میانگین امتیاز کل و امتیاز ابعاد فعالیتهای روزمره زندگی قبل و بعد از مداخله در گروه آزمون وجود داشت (P<0.001)، ولی در مورد گروه شاهد این تفاوت معنی دار نمی باشد (P³0.253).بین میانگین امتیاز کل و امتیازات ابعاد مختلف فعالیتهای روزمره زندگی، یک ماه و دو ماه بعداز مداخله اختلاف معنی داری بین دو گروه شاهد و آزمون دیده شد (P<0.05). همچنین تفاوت معنی داری بین میانگین امتیازات بعد اجتماعی فعالیتهای روزمره زندگی در سه بار اندازه گیری بین دو گروه بدست آمد (P<0.02). در حالیکه این آزمون بین میانگین امتیازات سه بعد دیگر (فیزیکی، حسی، شخصی) فعالیتهای روزمره زندگی و امتیاز کلی تفاوت معنی داری را نشان نمی دهد (P³0.095.نتیجه گیری: با توجه به یافته های این پژوهش می توان نتیجه گرفت که اجرای تکنیک آرامسازی پیشرونده عضلانی در بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس عملی است و اجرای این تکنیک باعث ارتقا سطح فعالیتهای روزمره زندگی این بیماران می گردد.

مانیپولاسیون و موبیلیزاسیون دو شکل متفاوت از درمانهای دستی محسوب شده که بطور شایع در درمان اختلالات عضلانی- اسکلتی مورد استفاده قرار می گیرند. تشخیص افتراقی این دو روش درمانی اغلب با استناد به پارامترهای بیومکانیکی خاصی نظیر حداکثر نیرو، مدت زمان و میزان جابجایی انجام می پذیرد. البته تا بحال تحقیقات کمی بر روی افتراق دو روش مزبور از نقطه نظر ساز و کارهای نورولوژیک یا کارآیی بالینی صورت گرفته است. مانیپولاسیون به ویژه موجب تحریک گیرنده های موجود در عضلات بین مهره ای عمقی گشته، در حالیکه روشهای موبیلیزاسیون اکثرا بر روی عضلات محوری سطحی تاثیر می گذارند.

سرویس های مداخله به هنگام خدمات تشخیصی- درمانی در کودکان در معرض تکامل غیر طبیعی در سالهای اول زندگی هستند که در مواجهه با ناتوانایی های مشخص یا عوامل خطر ساز طبی و روانشناختی همانند نارس بودن یا بی توجهی والدین می باشند. در این بحث به انواع ساختار بین بخشی و برنامه های پیگیری شیرخواران پر خطر اشاره شده و نظرات رایج در خصوص اثر بخشی این روندها در پیشرفت تکامل کودک عنوان می گردد. نقش متخصص کودکان در تیم پیگیری به عنوان مراقب، ارجاع دهنده، هماهنگ کننده تیم مداخله و در پاسخگویی به کودک- خانواده مطرح است.