بیماری های پستان ایران
سال:1399 | دوره:13 | شماره:2 (پیاپی 49) |تعداد مقالات:7

مقدمه: در سال های اخیر درمان در بسیاری از بیماری ها بویژه سرطان ها پیشرفت قابل توجهی یافته است، بنابراین تعداد بیمارانی که مرگ را تجربه نمی کنند افزایش یافته است و در نتیجه بکارگیری مدل های شفایافتگی موثرتر از مدل های معمول بقا است. هدف از این مطالعه برآورد نسبت شفای بدون عود سرطان پستان با استفاده از مدل شفا یافته ی ناآمیخته پواسن بتا وایبل و بررسی عوامل موثر آن می باشد. روش بررسی: در این مطالعه کوهورت از اطلاعات 271 بیمار مبتلا به سرطان پستان استفاده شد که در سال های 1385-1376 به پژوهشکده سرطان معتمد جهاد دانشگاهی مراجعه کرده بودند. فاصله زمانی تشخیص بیماری تا رخداد عود بیماری محاسبه شد و تاثیر عوامل موثر بر آن ابتدا با استفاده از مدل بقای کاکس به عنوان معمول ترین روش تحلیل بقا برآورد شد. سپس با محاسبه نسبت شفایافتگی از عود، تاثیر عوامل موثر بر بقا و شفای بیماران با استفاده از مدل های وایبل و شفایافته ناآمیخته بتا وایبل پواسون تحلیل شد. تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار R 3. 4. 1 انجام شد و سطح معنی داری 5 درصد در نظر گرفته شد. یافته ها: نتایج این مطالعه نشان داد که 17 (3/6%) نفر از بیماران پس از درمان دارای عود بودند. بقای یک، سه و پنج ساله بیماران به ترتیب 97/0، 96/0 و 93/0بود. نتایج نشان داد مدل بتا وایبل پواسون با کمترین معیار آکاییکه، بهترین برازش را به داده ها دارد. براساس این مدل، گیرنده استروژن مثبت از عوامل موثر بر شفایافتگی بود (HR=0. 27) و نسبت شفایافتگی 92% برآورد شد. نتیجه گیری: مطابق نتایج این مطالعه، متغیر گیرنده استروژن مثبت بعنوان عامل موثر بر شفای بیماری شناخته شد. مدل شفایافته بتا وایبل پواسون برازش بهتری به داده ها داشت. به دلیل این که این مدل علاوه بر عوامل موثر بقا، عوامل موثر بر شفایافتگی را نیز تحلیل می کند، استفاده از این مدل در بررسی پیامدهایی با رخداد کم پیشنهاد می شود.

مقدمه: سرطان پستان دومین سرطان شایع و یکی از شایع ترین علل مرگ در زنان است. متاستاز نیز از چالش های پیش روی بیماران مبتلا به سرطان پستان می باشد که بقای آنها را تحت تاثیر قرار می دهد. مطالعه حاضر با هدف تعیین میزان بقا و سنجش عوامل اثرگذار بر پیشرفت بیماری از زمان تشخیص با در نظر گرفتن متاستاز به عنوان حالتی میانی با استفاده از مدل بیماری-مرگ انجام شد. روش بررسی: مطالعه گذشته نگر حاضر متشکل از 493 فرد مبتلا به سرطان پستان مراجعه کننده به کلینیک امام خمینی شهر همدان طی سال1380 تا 1396 است. ابتدا اطلاعات مورد نیاز با استفاده از چک لیست از پیش تهیه شده از پرونده بیماران استخراج شد، سپس اثر متغیرهای زمینه ای و بالینی بر سیر طبیعی بیماری با استفاده از مدل های چندحالتی بررسی شد. یافته ها: مخاطره وقوع متاستاز برای افرادی که اندازه تومور آنها بین 2 تا 5 سانتی متر و بیشتر از 5 سانتی متر بود بیشتر از افرادی است که اندازه تومور آنها کمتر از 2 سانتی متر بود (79/1-10/1)28/1 و (91/3-25/1)48/2 =HR(%95CI)). افرادی که وضعیت استروژن، پروژسترون و فاکتور رشد اپیدرمی آنها مثبت بود بیشتر در خطر وقوع متاستاز بودند ((40/3-96/1) 58/2، (26/2-7/1)69/1، (31/2-29/1)73/1)= HR (%95CI). نتیجه گیری: آموزش همگانی در مورد اهمیت معاینات دوره ای و تشخیص زودهنگام سرطان پستان همچنین شناخت علایم این بیماری می تواند به فرد در تشخیص به موقع بیماری کمک نماید. لذا بیمار می تواند قبل از بزرگ تر شدن تومور و پیشرفت بیماری به پزشک مراجعه نماید که این کار به درمان به موقع بیماری کمک شایانی خواهد کرد.

مقدمه: خودآزمایی پستان ابزاری ساده، ارزان و بدون نیاز به فناوری جهت تشخیص زودهنگام سرطان پستان است و در بیشتر کشورها خصوصا کشورهای در حال توسعه تنها شیوه واقع گرایانه کشف سریع سرطان پستان می باشد. لذا این مطالعه با هدف تعیین عوامل موثر بر انجام رفتار خودآزمایی پستان در زنان خانه دار انجام شد. روش بررسی: این مطالعه توصیفی-تحلیلی بر روی 450 نفر از زنان خانه دار 40-20 سال مراجعه کننده به مراکز بهداشتی درمانی که به روش خوشه ای چند مرحله ای تصادفی انتخاب شده بودند، انجام شد. داده ها از طریق پرسشنامه محقق ساخته مشتمل بر اطلاعات دموگرافیک و سازه های مدل فرانظری جمع آوری گردید. سپس در نرم افزار SPSS19 وارد و برای داده های نرمال از آزمون t و آنالیز واریانس یک طرفه و داده های غیرنرمال کروسکال والیس، من ویتنی و تست دقیق فیشر استفاده شد. یافته ها: میانگین سنی زنان 2/5± 7/30 سال بود. بر اساس سازه مراحل تغییر 9/32% زنان در مرحله پیش تفکر، 6/19% تفکر، 3/23% آمادگی، 2/18% عمل و 6% در مرحله نگهداری بودند. میانگین نمره سازه توازن تصمیم گیری 57/0± 33/2، فرآیندهای تغییر 82/0± 51/2 و خودکارآمدی 81/0± 61/1 بود. از بین متغیرهای مورد مطالعه سطح تحصیلات و آگاهی رابطه معنی داری را با سازه های مدل نشان دادند (05/0>p). نتیجه گیری: با توجه به نتایج مطالعه اکثریت زنان مورد مطالعه رفتار خودآزمایی پستان را انجام نمی دادند. لذا انجام مداخلات آموزشی به منظور ارتقای رفتار خودآزمایی پستان ضروری به نظر می رسد.

مقدمه: سرطان، تقسیم غیرقابل کنترل سلول ها، در اثر عوامل محیطی و اختلال های ژنتیکی بوجود می آید. سرطان پستان معمول ترین سرطان در سراسر جهان، شایع ترین سرطان و دومین سرطان کشنده و عامل اصلی مرگ و میر در زنان است. چهار دسته از ژن های کلیدی شامل ژن های توده زا (آنکوژن ها)، ژن های مهارکننده توموری، ژن های ترمیم کننده و ژن های مرگ برنامه ریزی شده سلولی در پیشرفت سرطان نقش دارند. برومواستیک اسید (Bromoacetic acid) یک ترکیب شیمیایی است که هم به طور مصنوعی و هم از طریق تخمیر باکتریایی، تولید می شود. روش بررسی: برای بررسی اثر برومواستیک اسید بر ممانعت از تکثیر رده سلول سرطانی MCF7، تست سنجش سمیت سلولی و الگوی بیان ژن های شاخص در تنظیم آپوپتوز شامل BAK، CASP3، CASP8، BIM تحت غلظت 5/2 میکروگرم بر میلی لیتر برومواستیک اسید در سه زمان 24، 48 و 72 ساعت با استفاده از واکنش زنجیره ای پلیمراز در زمان واقعی اندازه گیری شد. یافته ها: نتایج بررسی الگوی بیان ژن نشان داد تحت تیمار برومواستیک اسید، میزان بیان ژن های شاخص CASP3, CASP8, BAK در زمان 24، 48 و 72 افزایش می یابد. این در حالی است که بیان ژن BIM نسبت به کنترل در هر سه زمان کاهش می یابد. نتیجه گیری: برومواستیک اسید مرگ سلولی را از طریق مسیرهای درونی و بیرونی آپاپتوز القا می کند.

مقدمه: کاشکسی یکی از عوارض سرطان می باشد که با افزایش از دست دادن وزن بدن همراه است. آپوپتوز به عنوان یکی از مسیرهای تحلیل بافتی در کاشکسی سرطان شناخته شده است که سبب کاهش وزن و تخریب بافت های مختلف بدن می شود. عوامل مختلفی از جمله تمرینات ورزشی می تواند بر کاهش کاشکسی ناشی از سرطان تاثیرگذار باشد. در پژوهش حاضر، اثر 4 هفته تمرین تناوبی شدید بر برخی شاخص های بیوشیمیایی مسیر آپوپتوز در بافت کبد موش های ماده حامل تومور سرطان پستان بررسی شد. روش بررسی: در مطالعه تجربی حاضر، موش های ماده BALB/c پس از تزریق سلول سرطانی 4T1 به صورت تصادفی به دو گروه سرطانی (کنترل و تمرین تناوبی شدید) و گروه شم (تزریق بافر فسفات نمکی) تقسیم شدند. هر جلسه HIIT شامل شش تناوب سه دقیقه و 20 ثانیه ای دویدن روی نوارگردان (شدت 95-80% VO2max) با یک دقیقه ریکاوری فعال بین تناوب ها (شدت 35-30 درصد VO2max) و مجموع 10 دقیقه گرم کردن و سرد کردن (شدت 40-30 درصد VO2max) در ابتدا و انتهای هر جلسه بود که به مدت 4 هفته با 5 جلسه در هفته اجرا شد. یافته ها: سطح پروتیین کاسپاز-3 در گروه تمرین تناوبی شدید نسبت به گروه کنترل به طور معناداری کاهش یافت (01/0>P). شاخص پیش آپوپتوزی Bax تفاوت معناداری را بین گروه ها نشان نداد (05/0

مقدمه: سرطان پستان شایع ترین و مهم ترین عامل مرگ و میر زنان در سراسر دنیا به شمار می رود. هدف مطالعه حاضر تعیین تاثیر برآیندی ده هفته تمرین استقامتی به همراه مکمل یاری کورکومین بر رشد سرطان، سطوح پروتیین VEGF-A و بیان ژن VEGF-r در بافت سرطان موش های ماده مبتلا به سرطان پستان بود. روش بررسی: پژوهش حاضر از نوع تجربی بود. 40 سر موش ماده آزمایشگاهی نژاد بالب سی پس از پیوند سرطان پستان 4T1، به چهار گروه تمرین استقامتی (پنج هفته، پنج روز در هفته)، کورکومین، تمرین استقامتی-کورکومین و گروه کنترل تقسیم شدند. همه گروه ها 24 ساعت بعد از آخرین جلسه تمرینی قربانی شدند و بافت تومور پستان بلافاصله جداسازی شد. بیان پروتیین VEGF-A به روش وسترن بلات و بیان ژن VEGF-r به روش qReal time-PCR سنجیده شد. تجزیه و تحلیل داده ها با آزمون One Way ANOVA انجام گردید و معناداری نیز 05/0>p در نظر گرفته شد. یافته ها: نتایج پژوهش حاضر کاهش رشد سرطان (001/0>p)، کاهش معنا دار سطوح پروتیینی VEGF-A (001/0>p) و کاهش بیان ژن VEGF-r (001/0>p) در بافت تومور گروه تمرین، گروه کورکومین و بخصوص گروه تمرین-کورکومین نسبت به گروه کنترل را نشان داد. نتیجه گیری: به نظر می رسد 5 هفته تمرین استقامتی همراه با مکمل یاری کورکومین احتمالا با تاثیر مهاری فزآینده بر مکانیرم رگزایی از جمله محور VEGF-A/VEGF-r می تواند باعث کاهش روند رشد سرطان در موش های مبتلا به سرطان نسبت به گروه های مداخل ه ای دیگر و گروه کنترل شود.

ماستیت گرانولوماتوز از جمله بیماری هایی است که به گواه منابع در کشورهای خاورمیانه و به ویژه ایران، فراوانی بیشتری نسبت به کشورهای غربی دارد و بنابراین در این حوزه تخصصی، کشورمان از جمله تولیدکنندگان علم، معرفی کننده گان تیوری های پایه برای شروع بیماری و نیز پیشنهادکنندگان پروتکل های تشخیصی و درمانی برای این بیماری آزار دهنده است. با توجه به ناشناخته بودن علت این بیماری، هنوز درمان استاندارد که توافقی بین المللی برای آن صورت گرفته باشد، معرفی نشده است و در اکثر منابع چند نوع درمان مانند داروهای ضد التهابی استروییدی، غیر استروییدی، درمان های نگهدارنده، جراحی، داروهای سایتوتوکسیک و. . . برای این بیماری معرفی شده است. در حال حاضر با توجه به سیر طولانی بیماری و نیاز بیماران به درمان دراز مدت، به نظر نمی رسد درمان با داروهای پر عارضه ای مانند کورتیکواسترویید ها، متوتروکسات، آزاتیوپرین، اینترلوکین و یا سایر داورهای نو ترکیب ضد سیستم ایمنی، راه حل مناسبی برای مقابله با بیماری ماستیت گرانولوماتوز، زمانی که محدود به پستان است، باشد. توصیه نویسندگان این مقاله بر اساس شواهد موجود در منابع پزشکی و تجربیات طولانی مدت، استفاده از درمان های نگهدارنده به همراه آموزش بیماران و نیز ترکیبات ضد التهابی غیر استروییدی است.