مطالعات طب ورزشی
سال:1397 | دوره:10 | شماره:23 |تعداد مقالات:6

هدفاینپژوهش، تعیینتأثیرویبراسیونبادامنةمختلفوفرکانسثابتبررویاستخوانران و درشت نیرتاوراکتومیبود. 23 سررتاوراکتومیدردوگروهتمرینی ویبراسیونبادامنةپایین (تعداد= نُه) ودامنةبالا (تعداد= نُه) وگروه شم(تعداد= پنج) تقسیمشدند. شش سر رتسالمبدونجراحینیزدرگروهکنترلجایگرفتند. گروه هایتمرینیبهمدت هشتهفتهرویدستگاهویبراسیونبازمانپیش روندة سه تا پنج دقیقه، تناوبدو تا هفت بار تکراروزماناستراحت یک دقیقهقرارداده شدند. شاخصهایمقاومتمکانیکی سفتی، استرس، انرژیجذبشدهودرصدجابه جاییاستخوانران و درشت نی، باآزمونخمشسهنقطه ایپسازاتمامپروتکلویبراسیونکلبدنارزیابیشدند. شاخصمکانیکیسختی استخوانبینگروهتمرینی دامنه بالا (HA)) 024/0(P= و گروه تمرینی دامنه پایین (LA) (006/0(P=درمقایسهباگروهشم در استخوان ران و درشت نیافزایشمعناداری رانشانداد. شاخصاسترسبینگروهتمرینیHA )000/0(P= و گروه تمرینی) LA001/0(P=نسبت بهگروهشم، در استخوان درشت نیافزایشمعناداری رانشانداد. شاخص انرژی جذب شده فقط در گروه تمرینی) LA 006/0(P=باگروهشم در استخوان درشت نیافزایشمعناداری رانشانداد. افزایش معناداری بین گروه کنترل نسبت به گروه شم، در شاخص های ذکرشده نیز مشاهده شد )011/0P=، 000/0P=، 014/0(P=. یافتههایاینپژوهشنشاندادکهویبراسیونبادامنةپاییناثر بیشتریبرافزایشمقاومتمکانیکیاستخوانداشتهاست؛ . همچنین، پاسخارتعاشاتمکانیکیبرپارامترهایمکانیکیاستخواندرشت نیبیشتربودهاست و ارتعاشات کل بدن توانسته است مقاومت مکانیکی استخوان را در شرایط اوراکتومی به سطح استخوان سالم نزدیک کند.

هدف این پژوهش، مقایسة زمان شروع، فعالیت فیدفورواردی، فعالیت فیدبکی و اندازة فعالیت منتخبی از عضلات زانوی ورزشکاران مرد دانشگاهی مبتلا به محدودیت دامنة حرکتی دورسی فلکشن و سالم در پرش و فرود تک پا بود. 30 آزمودنی از سه رشتة بسکتبال، والیبال و هندبال به دو گروه کنترل و آزمایشی تقسیم شدند. در پرش فرود تک پا، زمان شروع، فعالیت فیدفورداری، فیدبکی و اندازة فعالیت پنج عضلة راست رانی، پهن داخلی، پهن خارجی، دوسررانی و نیم وتری با استفاده از روش الکترومایوگرافی اندازه گیری شدند. یافته ها نشان داد که در هر چهار عامل زمان شروع، فعالیت فیدفورداری، فعالیت فیدبکی و اندازة فعالیت عضلات منتخب زانو، بین ورزشکاران با محدودیت دورسی فلکشن در مچ پا با ورزشکاران سالم تفاوت معناداری وجود ندارد. نظریة زنجیرة حرکتی بیانگر این است که نقص در یک بخش از زنجیره می تواند موجب تغییر فعالیت عضلات شود؛ اما یافته های پژوهش حاضر نشان داد که در فعالیت عملکردی پرش تک پا چنین تفاوتی در فعالیت عضلات منتخب وجود ندارد.

پژوهش حاضر با هدف بررسی تأثیر هشت هفته تمرین های ثبات مرکزی بر آمادگی حرکتی بازیکنان نخبة گلبال انجام شده است. 26 ورزشکار نخبة گلبال با دامنة سنی 25 تا 45 سال آزمودنی های این پژوهش را تشکیل دادند. این بازیکنان به صورت هدفمند انتخاب شدند و به طور تصادفی در دو گروه تجربی (13 نفر) (نُه مرد و چهار زن) و کنترل (13 نفر) (نُه مرد و چهار زن) قرار گرفتند. برای ارزیابی تعادل ایستا، تعادل پویا، عملکرد اندام تحتانی، توان اندام فوقانی و عملکرد حرکتی، به ترتیب از آزمون های تعادل ایستای لک لک، تعادل پویای وای، سه پرش تک پا، مسافت پرتاب مدیسن بال و سرعت پرتاب توپ گلبال استفاده شد. هر دو گروه قبل و پس از پایان هشت هفته تمرین، در آزمون های عملکردی شرکت کردند. گروه تجربی تمرین های ثبات مرکزی را با استفاده از توپ سوئیسی به مدت هشت هفته و هفته ای سه روز و گروه کنترل تمرین های عادی گلبال را انجام دادند. برای تحلیل داده ها و با توجه به فرض توزیع طبیعی داده ها، همگنی شیب خطوط رگرسیون، و رابطة خطی بین متغیر کووریت و وابسته، از آزمون تحلیل کوواریانس در سطح معناداری 05/0 استفاده شد. نتایج آزمون تحلیل کوواریانس نشان داد که میانگین تعدیل شدة تعادل ایستای گروه تمرین های ثبات مرکزی (20/3 = M) با گروه کنترل (35/2 =M ) تفاوت معناداری وجود دارد (59/0 =2η ، 000/0 = P، 66/33 = (23، 1)F). همچنین، بین میانگین تعدیل شدة تعادل پویا در گروه تمرین های ثبات مرکزی (8/79 = M) با کنترل (4/75 = M) ورزشکاران نخبه تفاوت معناداری وجود دارد (38/0 =2η ، 001/0 = P، 04/14 = (23، 1)F). بین میانگین تعدیل شدة سرعت پرتاب، مسافت پرتاب توپ مدیسن بال از جلو و عقب در گروه تمرین های ثبات مرکزی و کنترل نیز تفاوت معناداری وجود دارد (001/0 = P). تأثیر مثبت تمرین های ثبات مرکزی بر آزمون غربالگری عملکرد حرکتی بازیکنان گلبال، بر نقش سازندة این تمرین ها در آمادگی حرکتی تأکید دارد. نتایج پژوهش توصیه می کند از تمرین های ثبات مرکزی درکنار تمرین های عادی گلبال به عنوان شیوة مؤثری برای ارتقای عملکرد حرکتی و پیشگیری از آسیب استفاده شود.

هدف پژوهش حاضر، بررسی اثر خستگی عملکردی عضلات مرکزی بدن بر برخی از متغیرهای کینماتیکی مؤثر بر آسیب لیگامان صلیبی قدامی( ACL)طی مانور برش بود. تعدادی از ورزشکاران دانشگاهی شامل 24 نفر در دو گروه تجربی (13 نفر) و کنترل (11 نفر) در پژوهش حاضر شرکت کردند. حرکت برش با استفاده از سیستم تحلیل حرکت و دوربین های پرسرعت وایکان، با فرکانس 240 هرتز ثبت شد و حرکات ثبت شده به وسیله ی نرم افزار نکسوس آنالیز شدند و زوایای مفصلی نمونه ها (فلکشن زانو، والگوس زانو، نسبت چرخش تیبیا به فمور در لحظة برخورد پا با زمین و میزان حداکثر میزان فلکشن زانو، والگوس زانو و همچنین، نسبت چرخش تیبیا به فمور در 50 درصد اولیة فاز سکون) استخراج شد و توسط آزمون آماری تی وابسته و تحلیل کوواریانس تک متغیره مقایسه شد. نتایج نشان داد که خستگی عضلات مرکزی بدن بر خطر آسیب ACL درطول مانور برش مؤثر است.

هدف پژوهش حاضر، بررسی تأثیر ده هفته تمرین ترکیبی در سطوح پایدار و ناپایدار بر پارامترهای فضایی-زمانی راه رفتن بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس بود. 30 بیمار در دو گروه تمرینی قرار گرفتند. برای ارزیابی پارامترهای فضایی-زمانی از دوربین استفاده شد. آزمون های 25 فوت راه رفتن، شش دقیقه راه رفتن و مقیاس 12 آیتمی راه رفتن، به ترتیب برای ارزیابی سرعت، استقامت و توانایی راه رفتن استفاده شدند. نتایج نشان داد که در هر دو گروه تمرینی، افزایش معناداری در تمام پارامترهای اندازه گیری شده وجود دارد. همچنین، گروه تمرین در سطح ناپایدار، پیشرفت معنادارتری در توانایی راه رفتن، درصد حمایت تک گانه، کاهش عرض گام و درصد حمایت دوگانه در یک سیکل راه رفتن نسبت به گروه تمرین در سطح پایدار دارند. به طورکلی، می توان گفت تمرین در سطوح پایدار و ناپایدار منجر به بهبود معناداری در پارامترهای فضایی-زمانی و توانایی راه رفتن بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس میشود.

در فوتبالیست ها، صدمات لیگامان متقاطع قدامی (ACL) رایج و همراه با عواقب جدی هستند. یافتن یک ابزار مناسب غربالگری برای شناسایی فوتبالیست های درمعرض خطر آسیب ACL، گام مهمی درجهت توسعة برنامه های کارآمد پیشگیری از آسیبACL است. 28 فوتبالیست مرد، دو تکلیف پرش-فرود کنترل شده و پرش-فرود ویژة فوتبالی را انجام دادند. براساس نتایج آزمون تی همبسته، میانگین نمرات مربوط به خطای فرود در تکلیف ویژة فوتبالی (30/1 ± 81/6) از میانگین نمرات تکلیف کنترل شده (41/1 ± 01/5) بیشتر بوده و این اختلاف ازنظر آماری معنادار است. با توجه به نتایج حاضر می توان نتیجه گیری کرد که مردان فوتبالیست راهبرد فرود متفاوتی را بین تکالیف کنترل شده و ویژة فوتبالی از خود نشان می دهند. تکلیف فرود ویژة فوتبالی ممکن است به شناسایی فوتبالیست های با تکنیک فرود ضعیف و احتمالاً بیشتر درمعرض خطر آسیب ACL، بهتر کمک کند.