زنان مامایی و نازایی ایران
سال:1399 | دوره:23 | شماره:5 |تعداد مقالات:12

مقدمه سندرم تخمدان پلی کیستیک، یک اختلال شایع اندوکرینی در زنان سنین باروری است. این سندرم ممکن است با تاثیر بر عملکرد شناختی، حافظه فضایی زنان مبتلا را مختل کند، لذا مطالعه حاضر با هدف ارزیابی حافظه فضایی در زنان مبتلا به سندرم تخمدان پلی کیستیک انجام شد. روش کار این مطالعه توصیفی همبستگی در سال1392 با مشارکت 50 زن مبتلا به سندرم تخمدان پلی کیستیک و 50 زن غیرمبتلا به این سندرم از بین زنان مراجعه کننده به کلینیک های تخصصی زنان و مامایی شهر تبریز انجام شد. جهت تشخیص سندروم پلی کیستیک از معیار PCO و جهت بررسی حافظه فضایی از آزمون کامپیوتری Spatial Working Memory برای هر فرد استفاده شد. سپس نتایج نمره حافظه فضایی دو گروه در نرم افزار SPSS21 با استفاده از آزمون های تی مستقل، کی دو و همبستگی پیرسون مورد تجزیه تحلیل و مقایسه قرار گرفتند. میزان p کمتر از 05/0 معنی دار در نظر گرفته شد. یافته ها میانگین نمرات مربوط به آزمون حافظه فضایی در گروه مورد و شاهد برابر 88/0± 52/0 و 06/0± 39/0 بود. تفاوت عملکرد شناختی بین دو گروه مورد و شاهد در زمینه حافظه فضایی از نظر آماری معنی دار بود (0001/0>p) و زنان مبتلا به این سندرم عملکرد بهتری در مقایسه با گروه غیرمبتلا داشتند. همچنین نمرات حافظه فضایی با سن ارتباط معنی داری داشت (002/0=p)، اما با سطح تحصیلات (99/0=p) و شاخص توده بدنی (38/0=p) ارتباط معنی داری نداشت. نتیجه گیری بیماران مبتلا به سندرم تخمدان پلی کیستیک حافطه فضایی بهتری داشتند، اما چون این قابلیت از یک فرآیند پاتولوژیک منشا می گیرد، مبین بهتر شدن کلی عملکرد شناختی نمی باشد، بنابراین پایش همه جانبه این بیماران و احتمال ایجاد عوارض بیماری ضرورت پیدا می کند.

مقدمه اندومتریوز از شایع ترین بیماری های مزمن زنان است که می تواند باعث بروز نازایی گردد. برداشتن اندومتریوما از طریق جراحی می تواند باعث کاهش درد و بهبود کیفیت زندگی بیماران گردد، در حالی که تاثیر آن بر روی باروری هنوز بحث برانگیز است، مطالعه حاضر با هدف تعیین تاثیر جراحی اندومتریوما بر پیامد و میزان باروری در زنان مبتلا به اندومتریوما انجام شد. روش کار این مطالعه کارآزمایی بالینی شاهددار تصادفی شده در سال 1396 بر روی 64 زن مبتلا به اندومتریومای بزرگ تر از 4 سانتی متر که از نازایی شکایت داشتند، انجام شد. پس از تخصیص تصادفی، گروه مداخله جراحی اندومتریوما شدند و گروه کنترل نیز درمان انتظاری را دریافت نمودند و به مدت 6 ماه از نظر باروری تحت پیگیری قرار گرفتند. گردآوری داده ها با استفاده از چک لیست پژوهشگر ساخته انجام شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS (نسخه 20) و آزمون های تی مستقل و کای دو انجام شد. میزان p کمتر از 05/0 معنی دار در نظر گرفته شد. یافته ها فراوانی وقوع حاملگی در گروه مداخله (6/76%) با گروه کنترل (6/46%) اختلاف آماری معنی داری داشت (023/0=p). همچنین فراوانی حاملگی خود به خود نیز در دو گروه مداخله و کنترل تفاوت آماری معنی داری داشت (22 نفر (7/95%) در برابر 6 نفر (9/42%)) (001/0=p). نتیجه گیری جراحی اندومتریومای بزرگ تر و مساوی 4 سانتی متر در زنان نابارور موثر می باشد و امکان بارداری خود به خودی بدون انجام سایر درمان های نازایی را افزایش می دهد.

مقدمه ویروس پاپیلومای انسانی (HVP) از شایع ترین آلودگی های منتقله از راه جنسی و عامل اصلی سرطان های دستگاه ادراری تناسلی می باشد. سرطان سرویکس، چهارمین عامل مرگ سرطانی در زنان بوده و در بیش از 90% با آلودگی پایدار توسط یکی از تیپ های پرخطر ویروس همراه است. مطالعه حاضر با هدف تعیین ژنوتیپ های HPV در DNAهای استخراج شده از نمونه های افراد مشکوک به آلودگیHPV انجام شد. روش کار در این مطالعه اپیدمیولوژیکی مقطعی 201 نمونه بافتی از افراد مشکوک به ابتلاء به HPV که در بازه زمانی سال های 98-1395 جهت تشخیص به آزمایشگاه پاتوبیولوژی دکتر مظفری شهر تبریز مراجعه کرده بودند، به دست آمد. استخراج DNA با استفاده از کیت high pure viral nucleic acid extraction kit انجام و ژنوتیپ های ویروس با استفاده از کیت HPV Direct Flow CHIP تعیین شدند. آنالیز آماری نتایج با استفاده از نرم افزار Excel انجام شد. یافته ها تکثیر DNA ویروسی در 45 نفر (73%) از نمونه ها مشاهده و به عنوان HPV مثبت در نظر گرفته شدند. در میان آنها، 8 نفر (6%) آلودگی تیپ های پرخطر، 36 نفر (34%) آلودگی هر دو تیپ کم خطر و پرخطر و 56 نفر (60%) آلودگی تیپ کم خطر را نشان دادند. تیپ های 6، 11 و 43 به ترتیب با فراوانی 107، 23 و 10 از 145 نفر به عنوان تیپ های شایع کم خطر و تیپ های 18، 39 و 16 با تعداد 23، 11 و 10 به عنوان تیپ های شایع پرخطر در این مطالعه شناسایی شدند. بیشترین تعداد زنان آلوده در بازه سنی 35-25 و مردان در بازه سنی 40-35 سال قرار داشتند. نتیجه گیری این مطالعه نشان داد که تعیین ژنوتیپ های ویروس به عنوان یک قدم مهم در مدیریت افراد آلوده با ویروس، به ویژه آلودگی پایدار با یکی از تیپ های پرخطر HPV تلقی می شود.

مقدمه لتروزول و رالوکسیفن از داروهای مورد استفاده در بیماری های تولید مثل زنانه می باشند که هر یک دارای خواص و عوارض اختصاصی هستند. مطالعه حاضر با هدف مقایسه اثر داروی لتروزول و رالوکسیفن بر سلول های استرومای آندومتر انسانی در محیط کشت انجام شد. روش کار این مطالعه آزمایشگاهی در سال 1398، بر 16 نمونه بیوپسی آندومتر زنان دارای سیکل های قاعدگی نرمال و در فاز ترشحی انجام شد. هر بیوپسی پس از خرد کردن، تحت اثر آنزیم کلاژناز I قرار گرفت. سلول های استروما با استفاده از صافی های سلولی 70 و 40 میکرونی و لایه گذاری بر فیکول جدا و با رنگ آمیزی ایمونوهیستوشیمی (آنتی ویمنتین) تایید شدند. سلول های حاصل از هر بیوپسی به گروه های کنترل و لتروزول و یا گروه های کنترل و رالوکسیفن تقسیم شدند. در پایان دوره کشت (15 روز)، سلول ها از نظر قابلیت زیست و مورفولوژی بررسی شدند. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده آزمون آماری آنووای یک طرفه و تست توکی انجام شد. یافته ها تعداد سلول ها در گروه های کنترل و لتروزول 1/0، 1 و 10 میکرومولار به ترتیب 7/14، 8/7، 6/5 و 2/4 در 104 و در گروه های کنترل و رالوکسیفن 1/0، 1 و 10 میکرومولار به ترتیب 8/21، 9/12، 1/9، 3 در 104 بود و اختلاف آنها معنی دار بود (05/0p<). نمره تغییرات مورفولوژی در گروه های کنترل و لتروزول به ترتیب 86/3، 38/3، 68/2 و 08/2 و در گروه های کنترل و رالوکسیفن به ترتیب 98/3، 77/3، 72/3 و 18/1 بود که اختلاف معنی داری داشتند (05/0p<). اثر لتروزول و رالوکسیفن بر قابلیت زیست و مورفولوژی سلول های استرومای آندومتر متفاوت بود. نتیجه گیری لتروزول و رالوکسیفن اثر ضدتکثیری وابسته به دوز بر سلول های استرومای آندومتر انسانی در محیط کشت دارند و اثر رالوکسیفن شدیدتر از لتروزول است.

مقدمه تهوع و استفراغ بارداری و درد کمربند لگنی، از شایع ترین شکایات دوران بارداری با علل ناشناخته و عوامل خطر مشابه هستند. مطالعه در این زمینه ممکن است ویژگی های مشترکی را نشان دهد که درک درستی از طبیعت آنها را بیان کند، لذا مطالعه حاضر با هدف بررسی ارتباط تهوع و استفراغ بارداری و درد کمربند لگنی انجام شد. روش کار این مطالعه توصیفی در سال 1398 بر روی 148 زن باردار مراجعه کننده به کلینیک و درمانگاه های تحت پوشش دانشگاه شهید بهشتی در مناطق شمال، شرق و شمیرانات تهران انجام شد. ابزار جمع آوری داده ها شامل فرم مشخصات دموگرافیک، پرسشنامه درد کمربند لگنی و پرسشنامه سنجش تهوع و استفراغ بارداری (PUQE) بود. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS (نسخه 24) و آزمون های آماری توصیفی و آنالیز واریانس یک طرفه و تی تست انجام شد. میزان p کمتر از 05/0 معنی دار در نظر گرفته شد. یافته ها میانگین نمره درد کمربند لگنی 30/13± 86/26 بود که بر اساس نتایج آزمون آنالیز واریانس یک طرفه ارتباط آماری معنی داری در میانگین نمرات درد کمربند لگنی در شدت های مختلف تهوع و استفراغ (خفیف، متوسط و شدید) وجود داشت (003/0

مقدمه فاکتور رونویسی زیپ لوسینی بازی 2 (BATF2) با برخی از انواع سرطان در ارتباط است و تغییرات بیان BATF2 به طور مکرر در سرطان های متاستازی و تهاجمی مشخص شده است. بیان BATF2 به عنوان عامل مهاری تکوین سلول های توموری بوده و بیان کاهش یافته BATF2 با پیش آگهی ضعیف در سرطان های مختلف همراه است. با این وجود، نقش BATF2 در سرطان پستان کمتر شناخته شده است. بنابراین مطالعه حاضر با هدف بررسی بیان ژن BATF2 در سرطان پستان انجام شد. روش کار در این مطالعه مورد-شاهدی که در سال های 97-1395 انجام شد، 40 بافت پارافینه سرطان پستان و 40 بافت غیرتوموری مجاور بررسی شدند. پس از استخراج RNA تام و سنتز cDNA، بیان نسبی ژن با استفاده از روش Real-Time PCR به دست آمد و به وسیله روش ارزیابی شد. همچنین همراهی بیان ژن با فاکتورهای بالینی و میزان بقاء مورد بررسی قرار گرفت. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS (نسخه 22) و آزمون های تی و ANOVA انجام شد. میزان p کمتر از 05/0 معنی دار در نظر گرفته شد. یافته ها بیان BATF2 به طور قابل توجهی در بافت های توموری پستان در مقایسه با بافت های غیرتوموری کاهش داشت (0001/0=p). سازگار با این نتایج، بیان BATF2 با متاستاز (008/0=p) و درجه توموری بالا (01/0=p) همراه بود. علاوه بر این، کاهش بیان BATF2، کاهش در میزان بقاء کلی را در مقایسه با میزان بیان بالای آن نشان داد (03/0=p). نتیجه گیری BATF2 نقش مهارکننده تومور را در پیشرفت سرطان پستان ایفا می کند. علاوه بر این، کاهش بیان BATF2 با متاستاز و همچنین پیش آگهی ضعیف سرطان در ارتباط است، بنابراین BATF2 ممکن است در تشخیص، درمان و پیش آگهی افراد مبتلا به این بیماری مفید باشد. با این وجود بررسی های بیشتری برای اثبات این ادعا نیاز است.

مقدمه افزایش زایمان طبیعی و کاهش سزارین، یکی از راهکارهای ارتقای شاخص سلامت مادران و نوزادان، در پی دستیابی به اهداف توسعه هزاره می باشد که در راستای دستیابی به این هدف، طرح تحول سلامت و برنامه ترویج زایمان طبیعی در کشور تدوین و در حال اجرا می باشد، لذا مطالعه حاضر با هدف تحلیل روند شاخص های زایمان طبیعی و سزارین در راستای تحقق اهداف طرح تحول نظام سلامت در بیمارستان مداین تهران انجام شد. روش کار در این مطالعه مقطعی داده های زایمان و سزارین از سال 96-1392 به ماه جمع آوری شد. تغییر در سطح و روند متغیرهای زایمان طبیعی و سزارین قبل و بعد از طرح تحول سلامت با استفاده آزمون تی مستقل و مدل رگرسیون قطعه ای شده در نرم افزار stata (نسخه 15) مورد ارزیابی قرار گرفت. یافته ها بر اساسنتایج مطالعه، روند زایمان طبیعی بعد از اجرای طرح تحول سلامت 685/0% در هر ماه افزایش (020/0=p) و روند زایمان سزارین 749/0% در هر ماه کاهش یافته بود (011/0=p). همچنین در دوره 3 ساله بعد از طرح تحول سلامت، درصد زایمان طبیعی به طور ماهانه 680/0 افزایش (001/0>p) و درصد زایمان سزارین به طور ماهانه 744/0 کاهش یافته بود (001/0>p). نتیجه گیری با توجه به نتایج مطالعه، اجرای سیاست های اتخاذی در کاهش میزان سزارین در بیمارستان خصوصی مورد مطالعه اثربخش بوده است. در نهایت ترویج زایمان طبیعی در راستای اجرای طرح تحول، موجب دستیابی به اهداف بهبود سلامت زنان و نوزادان خواهد شد.

مقدمه سزارین، شایع ترین عمل جراحی در حیطه زنان و زایمان است. ابتلاء به عفونت محل زخم جراحی پس از آن عوارض جبران ناپذیری به همراه دارد. عدم اطلاع از شیوع آن مانع اتخاذ تصمیمات پیشگیری کننده در سیاست های کلی نظام بهداشتی شده است؛ از این رو مطالعه حاضر با هدف بررسی میزان ابتلاء به عفونت محل زخم جراحی بعد از سزارین و عوامل مرتبط با آن در زنان مراجعه کننده به بیمارستان های سطح شهر تبریز انجام شد. روش کار این مطالعه توصیفی مقطعی از پاییز سال 1397 تا پاییز 1398 بر روی 315 زن کاندید سزارین در بیمارستان های دولتی و خصوصی شهر تبریز انجام شد. علایم عفونت محل زخم جراحی در پرسشنامه بررسی عفونت پس از سزارین ثبت شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS (نسخه 20) و آزمون های کای اسکویر، تی مستقل و رگرسیون لوجستیک انجام شد. میزان p کمتر از 05/0 معنادار در نظر گرفته شد. یافته ها در این مطالعه 79 نفر (08/25%) از شرکت کنندگان علایم در محل زخم جراحی، عفونت را داشتند. در بررسی ریسک فاکتورهای اختصاصی و موثر بر عفونت محل زخم جراحی، متغیرهایی همچون سن بارداری (041/0=p)، تعداد بارداری (019/0=p)، تعداد سزارین قبلی (009/0=p)، پارگی زودرس کیسه آب (008/0=p)، نوع سزارین (003/0=p)، دیابت بارداری (008/0=p) و شاخص توده بدنی (005/0=p) بین دو گروه اختلاف آماری معناداری داشتند. نتیجه گیری عفونت محل زخم جراحی پس از سزارین در 25% زنان مشاهده شد و ریسک فاکتورهای آن شامل سن بارداری، تعداد بارداری ها و سزارین های قبلی، پارگی زدرس کیسه آب، اورژانسی بودن سزارین، ابتلاء به دیابت بارداری و شاخص توده بدنی بالا بودند.

مقدمه سزارین از رایج ترین اعمال جراحی در مامایی است. درد پس از آن، می تواند زمینه ساز عوارض نامطلوب مادری شود. این امر ضرورت توجه به مداخلات و درمان های مکمل برای کاهش درد را بیشتر نشان می دهد. از آنجایی که تعیین اولویت و بررسی میزان اثربخشی درمان های مکمل دارای ضرورت قابل ملاحظه ای است، لذا مطالعه حاضر با هدف مقایسه تاثیر دو روش اوریکولوتراپی و رفلکسولوژی پا بر درد پس از سزارین انتخابی انجام شد. روش کار این مطالعه کارآزمایی بالینی شاهددار تصادفی شده در سال 1397 بر روی 168 زن کاندید سزارین انتخابی مراجعه کننده به مراکز آموزشی درمانی دانشگاه علوم پزشکی رفسنجان انجام شد. افراد به صورت تصادفی در سه گروه رفلکسولوژی، اوریکلوتراپی و کنترل قرار گرفتند. رفلکسولوژی، طی دو نوبت و به فاصله 24 ساعت از هم و اوریکلوتراپی، به صورت مداوم و به مدت 24 ساعت انجام شد. در گروه کنترل فقط حضور پژوهشگر بدون مداخله انجام شد. ابزار گردآوری داده ها فرم مشخصات دموگرافیک و ابزار VAS بود. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS (نسخه 21) و آزمون آنالیز واریانس یک طرفه و آزمون مقایسات چندگانه توکی انجام شد. میزان p کمتر از 05/0 معنی دار در نظر گرفته شد. یافته ها میانگین تغییرات شدت درد در گروه رفلکسولوژی پا (62/1± 86/1) بلافاصله پس از هر مداخله نسبت به گروه اوریکلوتراپی (98/1± 45/1) و گروه کنترل (08/2± 64/0) کمتر بود (001/0p <)، اما در گروه اوریکلوتراپی شدت درد در فاصله بین مداخلات، نسبت به گروه رفلکسولوژی به تدریج کاهش معنی داری را نشان داد. نتیجه گیری تاثیر رفلکسولوژی بر درد بعد از سزارین سریع ظاهر و برای مدت کوتاهی دوام داشت، اما تاثیر اوریکلوتراپی با تحریک مداوم نقطه shenmen تدریجی و ماندگارتر می باشد که این امر میزان مصرف مسکن در گروه اوریکلوتراپی را نسبت به سایر گروه ها کمتر کرد، لذا جهت تسکین درد در مراقبت های پس از سزارین، می توان این دو روش را توصیه کرد.

مقدمه تاخیر در ترمیم زخم اپی زیاتومی با افزایش خطر عفونت همراه بوده و جلوگیری از عفونت زخم پرینه، از اجزای اصلی مراقبت روزمره مادران است. جهت بهبود سریع تر زخم اپی زیاتومی، روش های کم هزینه، موثر، مناسب، در دسترس و قابل پذیرش توسط زنان مورد توجه بوده که از جمله این روش ها می توان از گیاهان دارویی نام برد، لذا مطالعه حاضر با هدف مرور سیستماتیک مطالعات انجام شده در رابطه با تاثیر گیاهان دارویی بر بهبود زخم اپی زیاتومی در ایران انجام شد. روش کار جستجوی الکترونیکی در پایگاه های اطلاعاتی Iranmedex، Magiran، SID، Web of Science، Science Direct، Scopus، Pubmed و همچنین موتور جستجوی Google scholar با کلیدواژه های فارسی شامل: اپی زیاتومی، بهبود زخم، پرینه، گیاهان دارویی، داروهای گیاهی و کلید واژه های انگلیسی شامل: Episiotomy، Wound healing، Perineum، Herbal Medicine و Medicinal Plants انجام شد. جستجوی ترکیبی کلیدواژه ها با استفاده از عملگرهای بولین AND و ORانجام شد. بازه زمانی جستجو از زمان مشاهده تا دسامبر 2019 بود. بر اساس چک لیست CONSORT 2010مطالعاتی که نمره 18 و یا بیشتر گرفتند، وارد مطالعه شدند. تجزیه و تحلیل داده ها به صورت کیفی انجام شد. یافته ها در این مطالعه 28 کارآزمایی بالینی شامل 19 نوع از گیاهان دارویی مورد بررسی قرار گرفتند. بر اساس نتایج مطالعات، اکثر گیاهان در بهبود زخم اپی زیاتومی موثر بودند. نتیجه گیری برای بهبود زخم، گیاهانی مانند صبر زرد، زردچوبه و اسطوخودوس که دارای خواص ضدالتهابی، ضدباکتریایی و آنتی اکسیدانی هستند، گزینه های مطلوبی می باشند. به علت ناکافی بودن تعداد مقالات در برخی موارد و وجود تناقض در نتایج برخی مقالات دیگر، نمی توان در مورد این گیاهان اظهارنظر قطعی کرد، لذا جهت اثربخشی قطعی این مداخلات توصیه می شود که مطالعات آتی وسیع تر و با حجم نمونه بیشتری انجام شود.

مقدمه مول هیداتیفرم، یکی از مخاطرات اورژانسی در بارداری است که می تواند زندگی زنان را در سنین باروری با خطر مرگ مواجه نماید. در مطالعات مختلف عوامل خطر متفاوتی در رابطه با بروز این بیماری ذکر شده است. یکی از این عوامل خطر، کمبودهای تغذیه ای به ویژه کمبودهای ویتامینی است که می تواند منجر به بروز این عارضه گردند. بنابراین مطالعه حاضر با هدف مرور سیستماتیک ارتباط بین سطح خونی ویتامین ها در زنان با بروز مول هیداتیفرم انجام گرفت. روش کار در این مطالعه مرور سیستماتیک جهت یافتن مقالات مرتبط پایگاه اطلاعاتی بین المللیWeb of Science، Scopus، PubMed و Embase، Google Scholar و پایگاه اطلاعاتی ملی همچون MagIran، SID، IranDoc و IranMedex با استفاده از کلمات کلیدی شامل: Hydatidiform Mole، Gestational Trophoblastic Disease، Molar Pregnancy و Vitamin با عملگرهای بولین OR و AND بدون محدودیت زمانی مورد بررسی قرار گرفتند. در نهایت دو پژوهشگر به طور مستقل مقالات را جهت ارزیابی کیفیت (با استفاده از چک لیست NOS) و استخراج یافته های اصلی آنها مورد بررسی قرار دادند. یافته ها در نهایت 10 مقاله نهایی با حجم نمونه کلی 1134 نفر مورد ارزیابی قرار گرفت. سال انتشار مقالات از 1988 تا 2018 و تمامی مطالعات وارد شده از نوع مورد شاهدی بودند. یافته ها نشان داد که سطوح ویتامین های A، D، E، C، B9 و B12 با مول هیداتیفرم ارتباط دارند؛ به طوری که کاهش سطوح این ویتامین ها، منجر به بروز بارداری مولار می شود. در اکثر مطالعات وارد شده، کاهش سطوح این ویتامین ها هم در بارداری مولار کامل و هم ناکامل وجود داشت. نتیجه گیری کاهش سطوح ویتامین های A، D، E، C، B9 و B12 می توانند احتمال ابتلاء به حاملگی مولار را افزایش دهند. بنابراین با بررسی و تعیین کمبودهای تغذیه ای در افراد با سابقه بارداری مولار، می توان با طراحی کارآزمایی های بالینی، تاثیر و تجویز مکمل های ویتامینی بر بروز مجدد را بررسی کرد.

مقدمه میوم رحمی، یک توده خوش خیم رحمی می باشد که شیوع آن در حاملگی 7/10-6/1% بوده و با افزایش خطر عوارض مامایی و افزایش میزان سزارین و خونریزی بعد از زایمان همراه می باشد. معرفی بیمار بیمار خانم 34 ساله G4L2Ab1 با سن حاملگی 22 هفته بود که به دلیل پارگی زودرس کیسه آب و رحم میوماتوز همراه با میوم بزرگ سرویکس که کانال زایمانی را مسدود کرده بود، بستری گردید و کاندید سزارین و توبکتومی شد و در حین عمل به دلیل احتمال خونریزی شدید در صورت برش بر روی رحم (با توجه به کامل بودن پاریتی و تمایل بیمار برای برداشتن رحم) تصمیم به هیسترکتومی همراه با جنین و بدون برش بر روی رحم گرفته شد تا از خونریزی شدید و موربیدیتی مادر جلوگیری شود. نتیجه گیری هیسترکتومی همراه با جنین یکی از روش هایی است که در مواردی که رحم دارای میوم های متعدد بوده و جنین قابل حیات نمی باشد و پاریتی مادر کامل بوده و اندیکاسیون ختم حاملگی به روش سزارین وجود دارد، می تواند انجام شود تا از خونریزی شدید، ترانسفوزیون و موربیدیتی مادر جلوگیری شود.