مطالعات کاربردی علوم زیستی در ورزش
سال:1398 | دوره:7 | شماره:13 |تعداد مقالات:12

زمینه و هدف: از آنجا که سکته مغزی موجب افزایش سایتوکین های پیش التهابی می شود و کیفیت خواب را تحت تاثیر قرار می دهد در پژوهش حاضر به بررسی اثر 6 هفته تمرین تای چی بر مقادیر سرمی TNF-α و کیفیت خواب زنان با عارضه سکته مغزی پرداخته شد. روش تحقیق: 20 نفر از زنان شهر قم با عارضه سکته مغزی (میانگین سن3/5± 65/8 سال، وزن14± 68/4کیلوگرم و شاخص توده بدنی 5/1± 26/3کیلوگرم بر مترمربع) به صورت داوطلبانه انتخاب و به طور تصادفی به گروه تجربی (10 نفر) و کنترل (10 نفر) تقسیم شدند. آزمودنی های گروه تجربی به مدت 6 هفته، هر هفته 3 جلسه و به مدت 60 دقیقه تمرین کردند. از همه آزمودنی ها قبل و بعد از 6 هفته تمرین تای چی در حالت ناشتا به منظور اندازه گیری مقادیر سرمی TNF-α خونگیری به عمل آمد. همچنین جهت ارزیابی کیفیت خواب از پرسشنامه کیفیت خواب پیتسبرگ استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون های t وابسته و t مستقل انجام گرفت (0/05>p). یافته ها: نتایح پژوهش حاضر نشان داد مقادیر سرمی TNF-α کاهش معنی داری نسبت به گروه کنترل یافت (0/05>p). اما با وجود بهبود کیفیت خواب تفاوت معنی داری بین دو گروه مشاهده نشد (p>0. 05). نتیجه گیری: تمرین تای چی می تواند به عنوان یک مداخله موثر برای کاهش وضعیت التهاب در زنان با عارضه سکته مغزی، در نظر گرفته شود.

زمینه و هدف: مطالعات در شرایط in vivo نشان داده اند که پراکسید هیدروژن (2O2H) موجب افزایش بیان عامل رشدی اندوتلیال عروقی (VEGF) می شود. بعلاوه، ورزشکاران برای کاهش آسیب اکسایشی ناشی از 2O2H تولید شده در حین تمرینات ورزشی ویتامین E را مصرف می کنند. بنابراین، هدف مطالعه حاضر بررسی اثر تعاملی مصرف ویتامین E سوکسینات همراه با تمرینات ورزشی سرعتی و استقامتی بر محتوای VEGF و 2O2H مغز موش های صحرایی بود. روش تحقیق: 56 سر موش صحرایی آلبینو ویستار به طور تصادفی در 7 گروه کنترل (C)، حامل (V)، مکمل (S)، تمرین استقامتی (ET)، تمرین استقامتی + مصرف مکمل (ET+S)، تمرین سرعتی (ST)، تمرین سرعتی + مصرف مکمل (ST+S) تقسیم شدند. مغز موش-های صحرایی متعاقب 6 هفته تمرین استقامتی (80 % max2VO) و سرعتی (95 تا 100 % max2VO) توام با مصرف ویتامین E (60 میلی گرم / کیلوگرم وزن بدن / روز) برداشته شد. محتوای VEGF به روش ساندویچ الایزا و 2O2H به روش رنگ سنجی و با استفاده از کیت های تحقیقاتی اندازه گیری شدند. از تحلیل واریانس یک طرفه و متعاقباً آزمون تعقیبی بونفرونی برای ارزیابی داده ها استفاده شد. معنی داری آماری در سطح 0/05 > P تعیین شد. یافته ها: سطوح 2O2H و محتوای VEGF مغز به طور معنی داری در هر دو گروه ET و ST نسبت به گروه C افزایش یافت؛ اما افزایش سطوح 2O2H و VEGF در گروه ST نسبت به ET بیشتر بود. با وجود این، مکمل دهی ویتامین E تاثیری بر سطوح 2O2H و محتوای VEGF مغز سه گروه S، ET+S و ST+S نداشت. بعلاوه، نتایج نشان داد که همبستگی معنی داری بین سطوح 2O2H و VEGF مغز وجود دارد. نتیجه گیری: اجرای تمرینات ورزشی با حداکثر سرعت نسبت به اجرای استقامتی موجب افزایش بیشتری در عوامل درگیر در آنژیوژنز می شود. بعلاوه، مکمل دهی ویتامین E سوکسینات تاثیری بر این سازگاری های آنژیوژنیکی ندارد.

زمینه و هدف: برخی تحقیقات اثربخشی تمرینات ورزشی بر عوارض جانبی بیماری MS را نشان داده اند. هدف از تحقیق حاضر، بررسی تأثیر تمرین های مقاومتی پیشرونده بر تعادل، درصد چربی، قدرت و استقامت عضلانی در زنان و مردان مبتلا به MS بود. برای این منظور 18بیمار (با میانگین سن 9/7± 4/29 سال، وزن 4/14± 7/69 کیلوگرم) به شیوة هدفمند انتخاب و سپس به صورت تصادفی به دو گروه آزمایشی (10 نفر) و کنترل (8 نفر) تقسیم شدند. گروه آزمایشی به مدت 12 هفته، هر هفته 3 جلسه و هر جلسه به مدت 70 دقیقه با شدت 50 تا 80 درصد یک تکرار بیشینه تمرینات مقاومتی پیشرونده را اجرا کردند. در این مدت گروه کنترل هیچ گونه فعالیت بدنی منظمی نداشت. برای ارزیابی تعادل از آزمون استورک، درصد چربی بدن از آزمون یوهاژ، قدرت عضلانی از آزمون یک تکرار بیشینه و استقامت عضلانی از آزمون استقامت عضلانی پویا استفاده گردید. از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی در سطح معنی داری 0/05>p جهت تحلیل داده ها استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد که پس از 12 هفته تمرین مقاومتی در گروه آزمایشی، قدرت عضلانی (0001/0=p)، تعادل (002/0=p)، استقامت عضلانی (0001/0=p) افزایش و درصد چربی (02/0=p) کاهش معنی داری پیدا کرده است. همچنین در پس آزمون بین دو گروه به لحاظ قدرت عضلانی اختلاف معنی داری به نفع گروه تجربی وجود داشت (0001/0=p). نتیجه گیری: اجرای تمرینات مقاومتی به مدت 12 هفته با شدت مورد نظر موجب بهبود فاکتورهای مرتبط با آمادگی جسمانی بیماران مبتلا به MS می شود و نسخه مناسبی برای افزایش آمادگی جسمانی این افراد می باشد.

زمینه و هدف: اطلاعات متناقضی درباره تأثیر انواع فعالیت های ورزشی برعوامل انعقادی وجود دارد. از این رو، هدف مطالعه حاضر بررسی تأثیر 8 هفته تمرینات ریووفلکس اکستریم بر برخی از شاخص های انعقادی در زنان بزرگسال بود. روش تحقیق: جامعه آماری این تحقیق زنان رده سنی 25 تا 40 سال شهرستان آزادشهر بودند که از بین داوطلبین، تعداد 30 نفر به صورت تصادفی انتخاب شدند. این افراد به صورت تصادفی به دو گروه 15 نفری گروه کنترل و تمرین با دستگاه ریووفلکس اکستریم تقسیم شدند. گروه تجربی پروتکل تمرینی کششی و مقاومتی با استفاده از ریووفلکس اکستریم را به مدت 8 هفته و 3 جلسه در هر هفته انجام دادند. تمرینات هر جلسه به مدت 60 دقیقه (15 دقیقه گرم کردن، 40 دقیقه تمرین و 5 دقیقه سرد کردن) انجام شد. از آزمودنی های تحقیق 24 ساعت قبل از شروع تمرین و 24 ساعت بعد از آخرین جلسه تمرینی (بعد از 8 هفته) نمونه های خونی گرفته شد. متغیرهای زمان نسبی ترمبوپلاستین فعال شده و زمان پروترومبین با استفاده از دستگاه استاگو و سطوح فیبرینوژن پلاسما به روش انعقادی، اندازه گیری شدند. برای مقایسه اختلافات بین گروهی از آزمون t مستقل و برای بررسی تغییرات درون گروهی از آزمون t وابسته استفاده شد و سطح معنی داری 05/0p≤ در نظر گرفته شد. یافته ها: تمرینات ریووفلکس اکستریم موجب کاهش میزان فیبرینوژن نسبت به گروه کنترل شد (02/0=p)؛ اما تفاوت معنی داری بین دو گروه در مقادیر نسبی ترمبوپلاستین فعال شده (76/0=p) و زمان پروترومبین (24/0=p) مشاهده نگردید. نتیجه گیری: تمرین قدرتی و کششی با ریووفلکس اکستریم، یک عامل کارآمد برای بهبود متغیرهای خونی مرتبط با عوامل خطرزای بیماری های قلبی-عروقی به خصوص، کاهش لخته خون در زنان بزرگسال است.

زمینه و هدف: دیابت ملیتوس به گروهی از اختلالات متابولیکی اشاره دارد که با افزایش طولانی مدت قند خون همراه است. از آنجا که تمرینات ورزشی منظم معمولاً باعث بهبود برخی بیماری ها می گردد و بی تمرینی متعاقب آن، ممکن است باعث برگشت دوباره این بیماری ها شود؛ هدف از تحقیق حاضر تاثیر 4 هفته بی تمرینی متعاقب 8 هفته تمرین هوازی بر غلظت گلوکز ناشتا، انسولین و هموگلوبین گلیکوزیله شده سرم خون در موش های صحرایی دیابتی شده با استرپتوزوتوسین بود. روش تحقیق: 60 سر موش صحرایی نر سالم نژاد آلبین و ویستار تهیه و با استفاده از داروی استرپتوزوتوسین دیابتی گردیدند. پس از آشکار شدن آثار دیابت، به گروه های کنترل (30 سر) و تمرین (30 سر) تقسیم شدند. قبل از شروع پروتکل تمرینی، از هر گروه تعداد 10 سر برای به دست آوردن مقادیر پیش آزمون تشریح شدند؛ و 10سر دیگر بعد از انجام 8 هفته تمرین و 10 سر آخری بعد از 4 هفته بی تمرینی تشریح گردیدند. گروه های تمرینی هفته ای 3 جلسه با شدت و مدت پیش-رونده با رعایت اصل اضافه بار تدریجی به انجام تمرین هوازی پرداختند و بعد از انجام 8 هفته تمرین هوازی، به مدت 4 هفته بدون تمرین ماندند. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون تحلیل واریانس با اندازه های مکرر و آزمون تعقیبی توکی در سطح 05/0>p استفاده شد. یافته ها: گلوکز ناشتا (001/0p=)، انسولین (001/0p=) و هموگلوبین گلیکوزیله شده (001/0p=) سرم خون بعد از 8 هفته تمرین هوازی بهبود یافتند؛ ولی به دنبال 4 هفته بی تمرینی، افزایش معنی داری داشتند (05/0>p). نتیجه گیری: می توان نتیجه گرفت که بیماران مبتلا به دیابت نوع 2، حداقل 3 روز در هفته به انجام تمرینات هوازی مثل پیاده روی و دویدن و غیره بپردازند و با گذشت زمان، از قطع تمرینات ورزشی خودداری کنند.

زمینه و هدف: به کارگیری ابزار مناسب، روش های علمی و سیستماتیک استعدادیابی می تواند فرآیند شناسایی و پرورش استعدادهای ورزشی افراد را برای رسیدن به سطح قهرمانی سرعت بخشیده و شرایطی فراهم آورد که ورزشکاران مستعد هر چه سریع تر به بالاترین سطح عملکردی خود دست پیدا کرده و عمر قهرمانی بیشتری را تجربه کنند. مطالعات صورت گرفته در حوزه استعدادیابی ورزشی، در قالب تعیین شاخص های مؤثر، یا تهیه نورم از ورزشکاران نخبه (هنجاریابی) صورت گرفته اند. هدف این تحقیق طراحی الگوی هوشمند استعدادیابی فوتبال بر اساس شاخص های اصلی و وزن دار حاصل از تحلیل سلسله مراتبی متغیرهای بیومکانیکی، روان شناختی، فیزیولوژیکی و مهارتی بر پایه منطق فازی بود. روش تحقیق: در این پژوهش با استفاده از پرسشنامه تحلیل سلسله مراتبی از مربیان و متخصصین استعدادیابی فدراسیون فوتبال جمهوری اسلامی ایران نظرخواهی گردید و با به کارگیری نرم افزار اکسپرت چویس پرسشنامه ها تحلیل و مهم ترین شاخص های استعدادیابی فوتبال انتخاب گردید. سپس بر اساس نورم ورزشکاران 14 تا 16 سال نخبه و ملی پوش فوتبال ایران در شاخص های تعیین شده، الگویی هوشمند بر پایه منطق فازی طراحی گردید. یافته ها: الگوی هوشمند رکورد فوتبالیست های 14 تا 16 سال در متغیرهای اصلی را به عنوان ورودی دریافت کرد و فوتبالیست ها را در مقایسه با نورم ملی پوشان 14 تا 16 سال، در وضعیت-های نامتناسب با رشته فوتبال، نیمه متناسب، متناسب، استعداد درخشان و نادر طبقه بندی کرد. نتیجه گیری: الگوی هوشمند استعدادیابی رکورد فوتبالیست ها را در متغیرهای چابکی و انعطاف پذیری (بیومکانیکی)، انگیزه و تمرکز و اعتماد به-نفس (روان شناختی)، ظرفیت قلبی تنفسی (فیزیولوژیکی)، دریبل و کنترل توپ (مهارتی) که از طریق فرآیند تحلیل سلسله مراتبی متغیرها به عنوان اساسی ترین شاخص ها تعیین و وزن دهی شده اند را دریافت و پس از مقایسه با نورم فوتبالیست های نخبه و ملی پوش، قابلیت و استعداد آنان را در خروجی الگو رتبه بندی و نمایان می سازد. بر اساس یافته ها، الگوی هوشمند، می تواند برای شناسایی ورزشکاران مستعد رشته فوتبال در رده های پایه مورد استفاده قرار گیرد.

زمینه و هدف: دیابت یکی از معضلات سلامتی در تمامی جوامع محسوب می شود و مداخله ورزشی از جمله رویکردهای بهبود وضعیت افراد دیابتی تلقی می گردد. هدف از تحقیق حاضر بررسی تأثیر تمرین استقامتی بر بیان ژن امنتین-1 بافت چربی احشایی در موش های نر دیابتی نژاد ویستار بود. روش تحقیق: از بین 19 سر رت نر نژاد ویستار، به صورت تصادفی 6 سر رت به عنوان گروه کنترل پایه انتخاب شدند. دیابت بر رت های باقی مانده از طریق رژیم غذایی پر چرب و تزریق درون صفاقی استرپتوزوتوسین القا گردید. سپس رت ها به طور تصادفی به دو گروه دیابتی تمرین استقامتی (6 سر) و کنترل دیابتی (7 سر) تقسیم شدند. تمرین استقامتی شامل دویدن روی نوارگردان با سرعت 50 تا 70 درصد VO2max و با رعایت اصل اضافه بار 5 روز در هفته به مدت 8 هفته انجام گرفت. پس از پایان 8 هفته تمرین، از طریق استخراج بافت چربی احشایی، نمونه ها جمع آوری گردید. اندازه گیری بیان ژن امنتین-1 با روش RT-PCR انجام شد. تجزیه و تحلیل داده ها با نرم افزار SPSS از طریق آزمون تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی در سطح معنی داری 05/0p < انجام گرفت. یافته ها: تفاوت معنی داری در وزن موش ها در حالت پایه و پس از 8 هفته تمرین استقامتی وجود نداشت (05/0p<). اما 8 هفته تمرین استقامتی تداومی در رت های دیابتی شده باعث افزایش معنی دار بیان ژن امنتین-1 بافت چربی احشایی شد (001/0p< ). نتیجه گیری: با توجه به تاثیر تمرین استقامتی بر افزایش بیان ژن امنتین-1 و نقش این عامل در فعال نمودن مسیر AKT و افزایش برداشت گلوکز توسط بافت چربی، احتمال می رود افزایش بیان این آدیپوکاین نقش مهمی در کاهش قند خون بیماران دیابتی داشته باشد.

زمینه و هدف: چاقی و نداشتن فعالیت بدنی از جمله عوامل ابتلا به بیماری قلبی-عروقی است. هدف از تحقیق حاضر، بررسی تأثیر چهار هفته تمرین هوازی بر اندوتلین-1 و پپتید ناتریورتیک دهلیزی زنان چاق بود. روش تحقیق: به همین منظور 19 نفر از زنان چاق شهر آمل با میانگین سن (3/3± 94/27 سال)، وزن (12/5± 4/85 کیلوگرم)، قد (91/4± 163 سانتی متر)، BMI (82/2± 28/32 کیلوگرم بر متر مربع) به صورت در دسترس انتخاب و پس از همسان سازی، در دو گروه تمرین (9n=) و گروه کنترل (10n=) قرار گرفتند. برنامه تمرینی گروه تجربی یک برنامه تمرین هوازی، سه جلسه در هفته، به مدت 4 هفته بود، که شامل 10 الی 15 دقیقه گرم کردن، 15 دقیقه تمرین بر روی چرخ کارسنج و 45 دقیقه حرکات هماهنگ هوازی، با شدت 60 الی 72 درصد حداکثر ضربان قلب بود. نمونه گیری خون آزمودنی ها، قبل از شروع پروتکل و 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین، بعد از 12 ساعت ناشتایی گرفته شد. برای اندازه گیری متغیرهای بیوشیمیایی از روش الایزا و برای تجزیه و تحلیل آماری داده ها، از آزمون تحلیل واریانس و تحلیل کوواریانس استفاده گردید. در تمام آزمون ها سطح معنی داری 05/0>p در نظر گرفته شد. یافته ها: چهار هفته تمرین هوازی باعث کاهش عملکرد سیستم فعال کننده اندوتلین-1 در زنان چاق شد (007/0=p)، اما تغییرات ANP از لحاظ آماری معنی دار نبود (14/0=p). نتیجه گیری: بر اساس یافته های پژوهش، اجرای منظم تمرینات هوازی منجر به بهبود سیستم اندوتلیال عروق و متابولیسم بدن در زنان چاق می شود.

زمینه و هدف: نسفاتین-1 و نوروپپتید Yبه ترتیب دو هورمون ضداشتها و اشتهاآور هستند که نقش مهمی در تعادل انرژی و چاقی ایفا می نمایند. پژوهش حاضر با هدف بررسی تأثیر 12 هفته تمرین مقاومتی بر هورمون های نسفاتین-1 و نوروپپتید Y در مردان چاق کم تحرک صورت گرفت. روش تحقیق: در این مطالعه نیمه تجربی، تعداد 30 نفر از مردان 48 تا 60 سال با 30BMI≥ انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه تمرین مقاومتی و کنترل تقسیم شدند. برنامه تمرینی شامل 12 هفته تمرین تمرینات مقاومتی، 3 جلسه در هفته، 3 دوره با 13-10 تکرار در هر جلسه و با شدت 75-50 درصد یک تکرار بیشینه و زمان استراحت 90-60 ثانیه بود. هر 4 هفته یک تکرار بیشینه جدید آزمودنی ها محاسبه و مجدداً مقادیر وزنه ها تعدیل می گردید. نمونه گیری خونی قبل و بعد از 12 هفته برای اندازه گیری غلظت سرمی نسفاتین-1 و نوروپپتید Y اخذ گردید. جهت استخراج نتایج از روش آماری تحلیل واریانس با اندازه های تکراری استفاده گردید و سطح معنی داری 05/0p< در نظر گرفته شد. یافته ها: به دنبال انجام 12 هفته تمرین مقاومتی، تغییر معنی داری در سطح نسفاتین-1 ایجاد نگردید (66/0p=)، در حالی که سطح نوروپپتید Y به طور معنی داری افزایش یافت (01/0p=). به علاوه، کاهش معنی داری در نمایه توده بدنی (02/0p=)، درصد چربی بدن (01/0p=) و دور کمر (0001/0p=) در گروه تمرین مشاهده شد. نتیجه گیری: عدم تغییر معنی دار غلظت نسفاتین-1 در افراد چاق دال بر آن است که نوع، شدت و مدت زمان این نوع تمرین برای ایجاد تغییر در این متغیرها کافی نبوده است؛ اما افزایش معنی دار نوروپپتید Y نشانه تعادل انرژی منفی پس از تمرین مقاومتی می باشد.

زمینه و هدف: هدف تحقیق حاضر بررسی تأثیر 8 هفته تمرینات سرعتی تکراری در شرایط هایپوکسی و نورموکسی بر میزانعامل رشد اندوتلیال عروقی (VEGF) شناگران بود. روش تحقیق: تحقیق حاضر از نوع مطالعات نیمه تجربی با طرح پیش آزمون و پس آزمون است که در آن 30 شناگر نخبه دختر شرکت داشتند. این افراد به صورت تصادفی در سه گروه 10 نفری شامل دو گروه تجربی (گروه تمرینی در شرایط هایپوکسی، گروه تمرینی در شرایط نورموکسی) و گروه کنترل قرار گرفتند. برنامه تمرینی برای هر دو گروه تجربی به مدت 8 هفته مشتمل بر 2 جلسه تمرین با ارگومتر شنا و 3 جلسه تمرین در استخر به اجرا درآمد. پروتکل تمرینی با شدت و مدت زمان یکسان (9 کوشش 30 ثانیه ای با شدت 80 درصد حداکثر اجرا، همراه با 2 دقیقه استراحت بین هر کوشش) بر روی ارگومتر شنا اجرا گردید، با این تفاوت که تمرینات گروه تمرین در شرایط هایپوکسی با فشار سهمی اکسیژن 14 درصد معادل شرایط فشار اکسیژن در ارتفاع 3500 متر انجام گردید. گروه کنترل در این زمان فقط به اجرای 5 جلسه تمرین عادی شنای خود پرداختند. مقادیر VEGF هر سه گروه، قبل و بعد از 8 هفته به روش الایزا سنجیده شد. نتایج توسط نرم افزار آماری SPSS نسخه 16 با استفاده از آزمون آماری تحلیل واریانس در سطح معنی داری 05/0p≤ استخراج گردید. یافته ها: در هر دو گروه هایپوکسی (p<0. 01) و نورموکسی (p<0. 04) میانگین پس آزمون VEGF بالاتر از پیش آزمون بود؛ اما این تفاوت از لحاظ آماری معنی دار نبود(p>0. 05). نتیجه گیری: شرایط هایپوکسی ایجاد شده بر اثر تمرین بر افزایش فاکتور VEGF موثر نبود و بنظر می رسد برای تحنرینک این عامنل رشدی، نیاز به مدت بیشتر فعالینت در اینن محینط و شندت بالاتر تمرین می باشد.

زمینه وهدف: تصور بر این است که برنامه های ورزشی دارای حداقل تاثیر بر تغییرات پاتولوژیکی بافت ریه ای هستند که در معرض مواد سرطان زای ناشی از دود سیگار قرار دارند. هدف از تحقیق حاضر، مطالعه تاثیر 12 هفته تمرین زیربیشینه شنا بر بیان مبدل و فعال کننده پیام رونویسی-3 بافت ریه رت ها متعاقب کارسینوژن نیتروزآمین کتون مشتق از تنباکو (NNK) بود. روش تحقیق: تعداد 46 سر رت ویستار با میانگین وزنی 93/27± 84/105 گرم به 5 گروه شامل گروه های تمرین (E)، تمرین-NNK (E. N)، NNK (N)، کنترل (C) و حلال (V) تقسیم شدند. گروه های تمرین، تمرینات زیربیشینه شنا را به مدت 12 هفته، 5 روز در هفته با شدت جریان آب 4 تا 10 لیتر بر دقیقه و مدت 60-25 دقیقه انجام دادند. به رت های گروه حلال و NNK به ترتیب آب مقطر و NNK به میزان 5/12 میلی گرم بر کیلوگرم به صورت زیرپوستی به مدت 12 هفته و یک بار در هفته تزریق شد. 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین و تزریق، رت ها قربانی شدند و نمونه های بافتی ریه برداشته و در دمای 70-درجه سانتی گراد ذخیره شد. میزان بیان ژن مبدل و فعال کننده پیام رونویسی-3 به روش Real time PCR-ABI اندازه گیری گردید. جهت مقایسه داده ها از آزمون پارامتریک آنالیز واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی در سطح معنی داری 05/0p≤ استفاده گردید. یافته ها: افزایش معنی داری در بیان ژن STAT3در گروه NNK نسبت به دو گروه (001/0=p) E و (002/0=p) E. N مشاهده شد. در حالی که بین گروه های تمرینی و گروه کنترل هیچ تفاوت معنی داری دیده نشد (05/0p>). نتیجهگیری: تمرینات ورزشی زیر بیشینه می تواند به عنوان مکمل تمرینی در کنار سایر روش های درمانی، جهت کاهش عوامل اصلی مسیرهای منتهی به تومور مورد استفاده قرار گیرد.

زمینه و هدف: نشانگرهای قلبی شاخص هایی هستند که در تشخیص آسیب بافت قلب و انفارکتوس حاد میوکارد استفاده می شوند. هدف از تحقیق حاضر ارزیابی تاثیر یک وهله تمرین هوازی با دو شدت متفاوت بر تغییرات شاخص های آسیب میوکارد شامل تروپونینI (CTnI) و کراتین کیناز MB (CK-MB) در مردان میانسال غیرورزشکار بود. روش تحقیق: شانزده مرد میانسال غیرورزشکار و سالم (با میانگین سنی 71/6± 20/41 سال، قد 77/5± 96/176 سانتی متر و وزن 17/8± 07/74 کیلوگرم) به صورت تصادفی انتخاب و به روش همگذر با فاصله 14 روز در مطالعه شرکت کردند. آزمودنی ها ابتدا به طور تصادفی در یکی از دو گروه تجربی (هر کدام 8 نفر) تمرین با شدت متوسط (MI) تمرین با شدت بالا (HI) قرار گرفتند. گروه MI با شدت 60% حداکثر اکسیژن مصرفی و گروه HI با شدت 75% حداکثر اکسیژن مصرفی به مدت 30 دقیقه بر روی نوارگردان دویدند. نمونه های خونی قبل، بلافاصله و 4 ساعت بعد از فعالیت گرفته شد. از آزمون های آماری آنالیز واریانس با اندازه گیری های مکرر و t مستقل جهت تحلیل آماری داده ها استفاده شد. سطح معنی داری برابر 05/0>p بود. یافته ها: افزایش معنی داری در میزان CK-MB بلافاصله و 4 ساعت بعد از تمرین نسبت به حالت پایه در هر دو گروه MI (001/0p<) و HI (001/0p<) مشاهده شد، درحالی که افزایش میزان cTnI فقط 4ساعت بعد از تمرین در هر دو گروه نسبت به حالت پایه و بلافاصله بعد معنی دار بود (001/0>p). به علاوه، میزان افزایش CK-MB (003/0p=) و CTnI (001/0p=) در گروه HI نسبت به گروه MI، 4 ساعت بعد از تمرین به طور معنی داربیشتر بود. نتیجه گیری: بنابر نتایج تحقیق هر دو شدت متوسط و بالا باعث افزایش نشانگرهای آسیب قلبی می شوند، ولی به نظر می رسد تمرین با شدت بالا آسیب بیشتری به بافت میوکارد قلبی می زند.