نشریه علوم (دانشگاه خوارزمی)
سال:1389 | دوره:10 | شماره:3 |تعداد مقالات:9

تعداد 55 نمونه هامستر دم دراز زاگرسی با استفاده از تله های زنده گیر، از گستره زیستگاه های دو منطقه در استان های هرمزگان (منطقه حفاظت شده گنو) و کرمان (منطقه شکار ممنوع انجرک) به دست آمد. در ابتدا، چهار صفت ظاهری و 16 صفت جمجمه ای و دندانی برای تمامی نمونه ها اندازه گیری و در ادامه نسبت های تمامی اندازه ها به طول سر و بدن محاسبه گردید. برای بررسی وضعیت نرمال بودن داده ها از آزمون کولموگروف-اسمیرنوف استفاده گردید. برای بررسی معنی دار بودن اختلاف میان جنس ها، آزمون t مستقل به کار رفت. این آزمون نشان داد که میان صفات اندازه گیری شده جنس های مختلف اختلاف معنی داری وجود ندارد. بنابراین، در تحلیل های بعدی نمونه های هر دو جنس ترکیب شدند. برای تمامی اندازه ها و نسبت ها، آمار توصیفی محاسبه گردید. به منظور نشان دادن اختلاف های معنی دار میان اندازه ها و نسبت های به دست آمده جمعیت های دو منطقه از آزمون t مستقل استفاده گردید. نتایج تحلیل ها نشان داد از میان چهار صفت ظاهری مورد بررسی تنها طول دم در جمعیت های انجرک و منطقه گنو دارای اختلاف معنی داری (*p<0.05) است. هم چنین، از میان 16 صفت جمجمه ای و دندانی مورد بررسی تنها اختلاف میان صفات HS، LCH، LPF، LTB و ZW در میان جمعیت های دو منطقه معنی دار است (*p<0.05، **p<0.01). بررسی آماری نسبت ها نشان داد از میان 21 نسبت مورد بررسی تنها نسبت های HFL/HBL وTL/HBL، LD/HBL، LTB/HBL، LPF/HBL و LM/HBL در میان جمعیت های دو منطقه اختلاف معنی داری دارند. در مجموع، نتایج این پژوهش، احتمال وجود اختلاف های معنی دار نسبتا اندکی را در میان جمعیت های دو منطقه نشان می دهد.

واکسن های «دی.ان.ای» که با استفاده از ژن «هر 2» تاکنون طراحی و در مدل های آزمایشگاهی مورد استفاده قرار گرفته اند موفقیت نسبی داشته اند. این امر نیاز به افزایش پتانسیل این واکسن ها را نشان می دهد. شواهد موجود حاکی از این است که ملکول های شوک حرارتی ادجونت های قوی در ایمنی درمانی تومور می باشند. این ملکول ها قسمت های مختلف سیستم ایمنی ذاتی و اختصاصی را تحت تاثیر قرار می دهند. در این مطالعه از گلیکوپروتئین 96 (عضو خانواده پروتئین های شوک حرارتی 90) به دلیل خاصیت ادجونتی آن استفاده شد و این مطالعه با دو هدف انجام شد: اولا تولید ساختار ژنتیکی (پلاسمید) واجد هر دو ژن «هر 2» و «جی.پی 96» به شکل فیوژن و ثانیا بررسی بیان ساختار تولید شده با استفاده از ژن کد کننده پروتئین سبز فلورسنت. به این منظوز، انتهای C ژن «جی.پی 96» به قسمت خارج سلولی و بین غشایی ژن «هر 2» در پلاسمید «پی.سی.دی.ان.ای.3» متصل و تحت عنوان پی.سی تی/هر 2 نامگذاری شد. ژن «جی.اف.پی» در پایین دست این دو قسمت کلون شد که تحت عنوان «پی.سی تی/هر 2/جی.اف.پی» نامگذاری شد تا بیان این ساختار در شرایط «این.ویترو» بررسی شد. هضم آنزیمی بر روی محصول اتصاب دو ژن «هر 2» و «جی.پی 96» نشان گر کلون شدن دو ژن به شکل متصل به هم بود. سپس، پلاسمید پی.سی تی/هر 2/جی.اف.پی با استفاده از پلی فکت به داخل سلول های «هک.293 تی» منتقل شدند.

در سوسماران اسپرماتوژنز به عنوان بخش مهمی از روند تولید مثل بطور کلی به دو حالت فصلی و غیرفصلی انجام می گیرد. روش فصلی معمولا در گونه های ساکن نواحی معتدل دیده می شود در حالی که طریقه غیرفصلی در گونه هایی دیده می شود که در مناطق گرمسیری زیست می کنند. در این تحقیق فعالیت اسپرماتوژنز در گونه آگامای قفقازی ساکن زاگرس مرکزی بررسی شده است. برای این کار تعداد 34 نمونه از سوسمار مذکور در دو فصل مختلف سال از محیط زیست طبیعی آنها در شهرستان نورآباد جمع آوری گردیدند. نمونه ها سپس کشته شدند و بیضه های آنها خارج گردید و بعد از اندازه گیری ابعاد بیضه ها، نمونه ها برای مطالعه بافت شناسی آماده شدند. نتایج به دست آمده از پژوهش های مورفومتریک، هیستومتریک و بافت شناسی نشان داد که فرآیند اسپرماتوژنز در این گونه به صورت فصلی است و طی دو دوره فعال و غیرفعال انجام می شود. دوره فعال که اواخر بهار و اوائل تابستان است زمانی است که سلول های پیش ساز زایا فعالانه درگیر روند تکثیر، نمو و تمایز هستند و در این زمان تمام اشکال تمایزی سلول های اسپرماتوژنیک در دیواره لوله های منی ساز دیده می شود. در دوره غیرفعال که با اواخر تابستان تا اوائل بهار آینده مطابقت می کند اسپرماتوزوئیدی نیز در لوله های منی ساز یافت نمی شود چون فعالیت اسپرم زایی در بیضه ها متوقف شده است. در عوض در این زمان فعالیت های ترمیمی در بیضه انجام می گیرد و حیوان خود را برای شروع دوره دیگری از تولید اسپرم در فصل بعدی مهیا می نماید.

امروزه روند رهاسازی بچه ماهیان سفید در دریای خزر رو به افزایش است و رهاسازی قریب به 200 میلیون قطعه بچه ماهی،عامل تولید و صیدی سالانه معادل 17 هزار تن ماهی سفید در دریای خزر است. استفاده از انواع محرک های سیستم بویایی و تقویت کننده های حافظه نظیر مورفولین باعث تشدید فرایند به خاطرسپاری در ماهیان می شود به نحوی که روند بازگشت به محل های تولید مثلی و نوزادی را تسهیل می کند.این تحقیق به منظور بررسی تاثیر مورفولین بر ضریب بازگشت ماهی سفید از سال 1384 تا 1387 در مرکز تکثیر و پرورش شهید انصاری صورت پذیرفت. ماهیان مولد پس از انتقال به کارگاه (از رود خانه خشکرود) به صورت ترکیبی تکثیر شده و از لارو و بچه ماهیان حاصل برای انجام آزمایش ها استفاده گردید. به منظور تعیین بهترین دز مورفولین، تعداد 5480 قطعه بچه ماهی با وزن 5-4 گرم انتخاب و 3 تیمار با سه غلظت 5´10-2، 5´10-5، 5´10-7 میلی گرم بر لیتر از مورفولین بر روی آن ها به کار رفته و حمام داده شدند. بچه ماهیان با روش تگ های الاستومر علامت گذاری و از طریق رودخانه خشکرود به دریای خزر رهاسازی شدند. برای صید ماهیان علامت گذاری شده در سال 1387 از تور سالیک استفاده گردید. در طول صید تعداد 505 عدد ماهی سفید صید گردید که از آن میان تعداد 34 عدد واجد تگ های الاستومر بودند. نتایج کلی نشان دهنده افزایش معنی دار نرخ بازگشت به خانه ماهی سفید به هنگام تاثیرپذیری از مورفولین (0.32 درصد) در مقایسه با شاهد (0.09 درصد) است (p<0.001) نرخ بازگشت به خانه برای همه نمونه های رهاسازی شده در مجموع 0.21 درصد محاسبه شد. نتایج در زمینه تاثیرپذیری بچه ماهیان از مورفولین حاکی از اختلاف معنی دار در نرخ بازگشت به خانه است به طوری که غلظت 5´10-5 میلی گرم بر لیتر به عنوان موثرترین دوز (با نرخ بازگشت 0.62 درصد) تعیین گردید (p<0.001). درعین حال غلظت 5´10-2 میلی گرم بر لیتر مورفولین دارای نرخ بازگشت به خانه 0.37 درصد و برای غلظت 5´10-7 نرخ بازگشت معادل 0.15 درصد است. در مجموع با استفاده از تکنیک تگ گذاری الاستومر، ضریب بازگشت شیلاتی ناشی از تاثیرپذیری از مورفولین در ماهی سفید 6.7 درصد محاسبه گردید. با توجه به نتایج حاصل و بررسی نرخ بازگشت در طی دوره 5 ساله رهاسازی ماهی سفید در کشور (5 درصد) می توان به کارگیری این ترکیب در کار گاه های تکثیر و بازسازی ذخایر ماهی سفید را پیشنهاد کرد.

زنجبیل، از گیاهان دارویی است که بیش ترین آنتی اکسیدانت ها (ویتامین های B، C و E) را دارد و در تقویت قوه جنسی نیز موثر است. هدف از این تحقیق، بررسی تاثیر عصاره زنجبیل بر محور هورمونی هیپوفیز- گوناد و فرآیند اسپرماتوژنز در موش های سوری نابالغ نژاد Balb /C است. موش سوری نر نابالغ (28 سر)، با وزن تقریبی 18-15 گرم و محدوده سنی 25-30 روزه، به طور تصادفی به 4 گروه 7 تایی کنترل، شم و آزمایشی 1 و 2 تقسیم شدند. گروه های آزمایشی 1 و 2 بعد از تعیین دوز کشنده عصاره زنجبیل به مدت دو هفته به ترتیب 50 و 100 میلی گرم/کیلوگرم از عصاره هیدروالکلی زنجبیل تهیه شده به روش پرکولاسیون، به صورت تزریق درون صفاقی (IP) دریافت کردند و در مدت زمان ذکر شده، گروه شم، آب مقطر (IP) دریافت کرد. گروه کنترل از آب و غذای استاندارد آزمایشگاهی استفاده کرد. پس از 14 روز تزریق، موش ها با اتر بیهوش شدند و غلظت هورمون های تستوسترون، LH و FSH با استفاده از کیت ELISA اندازه گیری و تعداد اسپرماتوگونی، اسپرماتوسیت ها، اسپرماتید، اسپرم، لیدیگ و سرتولی در بیضه خارج شده با روش رنگ آمیزی هماتوکسیلین- ائوزین شمارش گردید. نتایج به دست آمده نشان داد در مقایسه با گروه کنترل و شم، مقادیر سرمی LH در گروه آزمایشی 2 و هورمون FSH در هر دو گروه آزمایشی کاهش معنی دار (p<0.05) و میزان تستوسترون در گروه آزمایشی 2 افزایش معنی دار (p<0.05) دارد. هم چنین تعداد سلول های لیدیگ و اسپرماتوسیت در گروه آزمایشی 2 و تعداد سلول های اسپرماتید و اسپرماتوزویید در هر دو گروه آزمایشی، در مقایسه با گروه های کنترل و شم افزایش معنی دار (p<0.05) دارد. بنابراین احتمال می رود که فنیل پروپانوییدها و سرکویی ترپن های موجود در زنجبیل از طریق افزایش هورمون تستوسترون و LH و تکثیر سلول های لیدیگ از طریق تاثیر بر محور هیپوفیز- گوناد موجب تکثیر سلول های جنسی در لوله های منی ساز گردد.

در تحقیق حاضر اثرات تزریق هورمون های اوواپریم، HCG و عصاره هیپوفیز بر پارامترهای بیوشیمیایی منی مولدین نر کپور معمولی پرورشی بررسی شد. پارامترهای بیوشیمیایی (کلسیم، منیزیم، کلر، پروتئین کل، گلوکز و کلسترول) با اسپکتوفتومتر و میزان سدیم و پتاسیم با استفاده از فلیم فتومتر اندازه گیری شدند. مطابق نتایج به دست آمده میزان یون های سدیم و پتاسیم در بین تیمارهای مختلف تفاوت معنی داری داشتند (p<0.01)، به طوری که بیش ترین میزان یون های سدیم و پتاسیم در تیمار شاهد مشاهده شدند. بین میزان یون کلر در تیمارهای مختلف اختلاف معنی داری وجود داشت (p<0.01)، به طوری که در گروه شاهد کم تر از بقیه بود، اما از نظر میزان یون های کلسیم و منیزیم، در بین تیمارهای مختلف تفاوت معنی داری وجود نداشت (p>0.05). به نحوی که بیش ترین میزان آن در تیمار HCG مشاهده شد. هم چنین میانگین گلوکز و پروتئین کل پلاسمای منی در بین تیمارهای مختلف، تفاوت معنی داری داشتند (p<0.01)، و بیش ترین میزان آن در گروه شاهد مشاهده شدند. نتایج این پژوهش نشان داد که تزریق هورمون های اوواپریم، HCG و عصاره هیپوفیز اثرات متفاوتی روی پارامترهای بیوشیمیایی منی ماهی کپور پرورشی دارد.

سپتوم و هپیوکامپ به صورت توامان در کنترل اضطراب نقش دارند. در این پژوهش، میان کنش احتمالی بین سیستم های گابائرژیک سپتومی و دوپامینرژیک هیپوکامپی در تست EPM به عنوان مدل سنجش اضطراب بررسی شده است. تزریق دوز 10 نانوگرم موسیمول، آگونیست رسپتور گابا-A، در هسته سپتوم میانی، تاثیر اضطراب زدایی داشت، درحالی که دوزهای پایین تر آن (2.5 و 5 نانوگرم)، هیچ تاثیری نداشتند. تزریق دوزهای بالاتر (0.5 و 1 نانوگرم) باکلوفن، آگونیست رس پتور گابای B، در هسته سپتوم میانی، در همان جای گاه، حضور در بازوی باز را در تست EPM کاهش داد. اما دوز پایین تر (0.1 نانوگرم)، تاثیری نداشت. تزریق آپومورفین، آگونسیت رسپتور D1/D2 دوپامین به درون هسته هیپوکامپ پشتی، تاثیرات متضادی بر رفتارهای شبه اضطرابی به صورت وابسته به دوز داشت. دوز پایین آپومورفین (0.005 میکروگرم) درصد حضور و ورود به بازوی باز را افزایش داد، در حالی که دوزهای میانی (0.01 و 0.05 میکروگرم) این پارامترها را تغییر نداد. ولی دوز 1/. این پارامترها را کاهش داد. تزریق توامان دوزهای بی اثر آپومورفین (0.01 میکروگرم) و موسیمول (2.5 نانوگرم)، به ترتیب به درون هیپوکامپ پشتی و سپتوم میانی، رفتارهای شبه اضطرابی را به صورت معنی داری کاهش داد. در حالی که تزریق توام دوزهای بی اثر آپومورفین (0.01 و 0.05 میکروگرم ) و باکلوفن (0.1 نانوگرم) اثر اضطراب زایی ایجاد کرد. نتایج نشان می دهد که احتمالا سیستم های دوپامینرژیک هیپوکامپی و گابائرژیک سپتومی به صورت سینرژیستیک (هم افزا) در تعدیل اضطراب نقش داشته و دخالت دوپامین در این زمینه وابسته به دوز است.

لوسمی حاد پرومیلوسیتی یکی از انواع لوسمی حاد است. L- آسکوربیک (ویتامین C)،اثر مهار تکثیری بر روی سلول های لوسمی حاد پرومیلوسیتی دارد. این ویتامین در دوزهای بالا اثر سیتوتوکسیک بر روی رده های سلولی مختلف است که این اثر به خاصیت اکسیداسیون- احیای آن وابسته است. تجربیات نشان داده است که استفاده از ترکیباتی با خاصیت ضد تکثیری و ضد التهابی در افزایش اثر این ماده و کاهش اثرات جانبی آن موثر است. با توجه به اثرات ضد تکثیری و ضد سرطانی زهر زنبور عسل، در این پژوهش، اثر آن بر عملکرد –L آسکوربیک اسید بررسی شد. پس از تعیین غلظت های سمی و غیرسمی L- آسکوربیک اسید و زهر زنبور عسل بر روی سلول های HL-60، اثر هر یک به تنهایی و همراه با هم بر روی رشد سلول های HL-60 توسط شمارش سلولی با تریپان بلو و روش MTT بررسی شد. تمامی آزمایش ها سه بار تکرار شدند. برای تحلیل داده ها از نرم افزار (Instate 3) و آزمون آماری (one-way ANOVA) استفاده گردید. نتایج بدست آمده نشان داد که –L آسکوربیک اسید و زهر زنبور عسل در الگویی وابسته به دوز و زمان در غلظت زیاد موجب القاء مرگ سلولی و در غلظت های کم موجب مهار تکثیر می گردند. L- آسکوربیک اسید در غلظت 0.1 میلی مولار در طول 72 ساعت باعث مهار تکثیر سلول های HL-60 شد و این مهاری L- آسکوربیک اسید در صورت استفاده توام زهر زنبور عسل بصورت چشم گیری افزایش یافت. بر پایه این نتایج پیشنهاد می شود که زهر زنبور عسل در غلظت های غیر سمی بتواند توان ضد تکثیری L- آسکوربیک اسید را بر روی سلول های سرطانی HL-60 افزایش دهد.