مقدمه: یکی از معایب کامپوزیت رزین های امروزی، انقباض ناشی از پلیمریزاسیون و ایجاد ریزنشت می باشد. این انقباض می تواند باعث حساسیت دندان، رنگ گرفتگی حاشیه مارجین ها و پوسیدگی ثانویه شود. هدف از این مطالعه، مرور عوامل موثر بر میزان ریزنشت کامپوزیت های بیس متاکریلات و سیلوران و مقایسه آن ها با یکدیگر می باشد. در این راستا تاثیر تکنیک پرکردن حفره (روش لایت کیورینگ) و اثر شیارهای گیردار ارزیابی می گردد. این مطالعه مروری، با جستجو در منابع کتابخانه ای و پایگاهPub Med، , ISI of Science Google Scholar و با استفاده ازکلید واژه هایMicroleakage, Siloran-Based Composite, Methacrylate-Based Composite, Retentive Groove, Light Curing Technique از سال 1984 به بعد جمع آوری و تدوین گردید. با وجود این که هنوز به طور قاطع مشخص نشده است که کدامیک از روش های قرار دهی در تکنیک لایه ای (Oblique, vertical, split) مناسب تر است، به نظر می رسد روش لایه ای نسبت به روش توده ای مزایایی دارد که می تواند در کاهش انقباض ناشی از پلیمریزاسیون و ریزنشت ناشی از آن موثر باشد. هم چنین می توان نتیجه گرفت کامپوزیت های با بیس سیلوران، ریزنشت کمتری دارند، اما عواملی چون نوع حفره، وسعت حفره، فاصله از CEJ، و نوع سیستم باندینگ سیلوران، نیز در میران ریزنشت آن ها دخیل هستند. وجود شیارهای گیردار در حفرات مفید به نظر می رسند زیرا که باعث افزایش ناحیه اتصال و گیر مکانیکی و هم چنین کاهش انقباض مارجینال ناشی از پلیمریزاسیون و ریزنشت ناشی از آن می شود. نتیجه گیری: در نهایت می توان گفت که ریز نشت را نمی توان به طور کامل متوقف کرد و باید مطالعات بیشتری، به ویژه مطالعات کلینیکی، انجام گیرد تا اثرات این موارد به طور کلینیکی نشان داده شود.