مجله جراحی استخوان و مفاصل ایران
سال:1399 | دوره:18 | شماره:4 (مسلسل 71) |تعداد مقالات:8

مقدمه: نان یونیون یک عارضه جدی به دنبال درمان شکستگی های استخوان های بلند است که چالشی برای جراحان بشمار می اید و موربیدیتی زیادی برای بیماران به همراه دارد. تحقیقات نشان داده فاکتور های محرک استئوژنز به همراه عوامل مکانیکال مناسب میتواند درمان نان یونیون را تسهیل کند. هدف ما در این مطالعه درمان نان یونیون به کمک سلول های منونوکلئر اتولوگ اسپیره شده از منشا مغز استخوان به عنوان منبع سلول های استئوپروژنیتور همراه با فیکساسیون داخلی است روش انجام: در بازه زمانی ابان 1389 لغایت اردیبهشت 1392، 19 بیمار با نان یونیون استخوان های بلند (15 مرد و 4 زن) با متوسط سنی 37. 8 سال (18 تا 81 سال) تحت جراحی با گرافت سلول های مونونوکلئر از مغز استخوان قرار گرفتند. مدت زمان بین شکستگی تا درمان 7 تا 28 ماه بود با متوسط 13. 4 ماه. ابتدا دکورتیکاسیون محل نان یونیون به منظور ایجاد بستری مناسب برای سلول ها انجام شد سپس 2 میلی لیتر از محلول تغلیظ شده مغز استخوان در ترکیب با چیپس الوگرافت کورتیکو کنسلوس دمینرالیزه در محل قرار داده شد و روند بهبودی به صورت بالینی و رادیولوژیک هر 4 هفته کنترل شد یافته ها: یونیون در 18 بیمار از 19 بیمار در بازه زمانی 1. 06 تا 6 ماه با متوسط 3. 5 ماه حاصل شد. هیچ گونه عارضه ای حین بیهوشی یا عفونت، هماتوم یا درد مزمن ذر محل جراحی در بیماران مشاهده نشد نتیجه گیری: پیوند سلول های اتولوگ مونونوکلئر تغلیظ شده از مغز استخوان یک درمان ساده، منطقی و مقرون به صرفه در درمان نان یونیون استخوان های فمور و تیبیا به دنبال فیکساسیون داخلی میباشد.

تعویض کامل مفصل زانو به صورت گسترده به عنوان یک روش درمانی مراحل انتهایی استوارتریت و سایر بیماری های مفصل زانو جهت کمک به کاهش درد و بهبود کیفیت زندگی بیماران مورد استفاده قرار می گیرد. به طور متوسط میزان 1000 تا 1500 میلی لیتر خون حین عمل جراحی تعویض مفصل زانو از دست می رود که منجر به تجویز فراورده های خونی 4 تا 17. 5 درصد می شود. مواد و روش ها این مطالعه یک مطالعه گذشته نگر بر روی 152 بیمار مرد و زن حسن بین 50 تا 80 سال داشتند و تحت تعویض مفصل کامل زانو قرار گرفته بودند انجام شد. بیماران به دو گروه شاهد شامل 80 بیمار و گروه مورد مطالعه شامل 72 بیمار تقسیم شدند که گروه مورد مطالعه این عمل جراحی تعویض مفصل زانو داروی ترانگزامیک اسید دریافت کرده بودند و در گروه شاهد دارو تجویز نشده بود. میزان هموگلوبین بیماران، میزان فرآورده های خونی تجویز شده، طول زمان بستری در بیمارستان، شاخص درد ( VAS), میزان فلکسیون زانو و بروز عوارض کاردیوواسکولار در دو گروه شاهد و مورد مطالعه, مورد بررسی و مقایسه قرار گرفت. روش بررسی آماری داده های به دست آمده توسط در نرم افزار spss 22, مورد آنالیز قرار گرفت و شاخص کمتر از 0. 05 عنوان میزان معناداری در نظر گرفته شد. نتایج مقایسه بین نتایج افت هموگلوبین بیماران، میزان هموگلوبین پس از عمل، میزان فرآورده های خونی تزریق شده ومدت زمان بستری در بیمارستان، تفاوت معناداری را بین دو گروه شاهد مورد مطالعه نشان داد در حالیکه در میزان هموگلوبین قبل از عمل، میزان فلکسیون زانو و شاخص دیداری درد و همچنین عوارض کاردیوواسکولار تفاوت معناداری بین دو گروه مشاهده نشد. بحث و نتیجه گیری مطالعه ما نشان داد که تجویز داروی ترانگزامیک اسید می تواند باعث کاهش عوارض جراحی عمل تعویض مفصل زانو از جمله عوارض مرتبط با خونریزی حین عمل و همچنین عوارض مرتبط با تجویز فراورده های خونی شود. به علاوه تجویز داروی ترانگزامیک اسید باعث کاهش مدت زمان بستری در بیمارستان به دنبال عمل جراحی تعویض مفصل زانو می شود که این موضوع به همراه موارد مطرح شده، باعث کاهش هزینه های بستری در بیمارستان بدنبال جراحی کامل مفصل زانو میشود.

زمینه و هدف: برای ب وک علب از داروهای مخت فی استفاده می شود. تفاوت میان این داروها از نظر اثربخشی و تداوم بی دردی مورد بحث و مطالعه است. در مطالعة حاضر اثربخشی و تداوم اثر ضددردی در ب وک علب آگزیلاری در بیماران مقایسه شد. » لیدوکائین وگرانیسترون « با مخ وط » لیدوکائین « نیازمند به جراحی آرنج به پایین، کاربرد » دو سو کور « بود که به صورت )Randomized Clinical Trail( روش انجام کار: مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی تلادفی انجام شد. افراد تحت مطالعه، بیماران کاندید عمل جراحی آرنج و زیر آرنج بودند که جهت ب وک علب آگزیلاری در نظر و با استفاده از نمای )linear transducer( گرفته شدند. ب وک علب آگزیلاری به کمک اولتراسونوگرافی با مبدل خطی )supine( انجام شد. بیمار در وضعیت طاقباز )in-plane( و کاربرد تکنیک درون صفحه ای )short-axis( محوری کوتاه درحالی که بازوی او دور از بدن و به سمت خارج چرخیده بود قرار گرفت. تلویر اولتراسوند بایستی شریان و وریدهای آگزیلاری شاخه های انتهایی شبکة بازویی، تاندون متلل، عضلات دو سر و سه سر و کوراکوبراکیالیس را نشان می داد. از 5mg/kg داروی لیدوکائین در گروه اول و از ترکیب داروی لیدوکائین و گرانیسترون در گروه دوم استفاده شد. ابتدا مقدار 0% تا 00 سی سی رقیق شد. در گروه اول پس از آغشته کردن سرنگ به اپی نفرین / 0% همراه با نرمال سالین 9 / لیدوکائین 5 00 سی سی از مح ول لیدوکائین تزریق شد. در گروه دوم علاوه بر مح ول لیدوکائین مقدار 2 می ی گرم گرانیسترون نیز همزمان به بیماران تزریق شد.-30 سال بود ) 54 /04 ± 9/ یافته ها: 90 بیمار در دو گروه 05 نفری وارد مطالعه شدند. میانگین سن بیماران مورد مطالعه 00 32 %( زن بودند. زمان شروع ب وک حسی و حرکتی در گروه / 11 %( مرد و 29 نفر ) 2 / 74 سال(. از مجموع بیماران 17 نفر ) 4. )p>0/ دوم )دریافت کنندة لیدوکائین و گرانیسترون( به میزان معنی داری از گروه اول )لیدوکائین به تنهایی( کمتر بود ) 007 همچنین زمان تداوم ب وک حسی و حرکتی در گروه دوم )دریافت کنندة لیدوکائین و گرانیسترون( به میزان معنی داری از زمان اولین نیاز به مسکن )دقیقه( در گروه دریافت کننده لیدوکائین. )p>0/ گروه اول )لیدوکائین به تنهایی( بیشتر بود ) 007. )p>0/ به میزان معنی داری از گروه لیدوکائین و گرانیسترون کمتر بود ) 007 نتیجه گیری: در نهایت یافته های به دست آمده از مطالعه نشان داد که افزودن گرانیسترون به لیدوکائین می تواند باعث بهبود تمام شاخص های بی دردی در بیماران شود. همچنین، این ترکیب باعث ب وک حسی و حرکتی در زمان کمتری شده بود و ب وک ایجاد شده تداوم بیشتری داشت.

پیش زمینه: امروزه در ارتوپدی دامپزشکی و انسانی برای تحریک التیام شکستگی ها، سرعت بخشیدن به اتصال مفصلی و ترمیم نقیصه های استخوانی از پیوند استخوانی استفاده می شود. پیوندهای استخوان خودی هنوز هم به عنوان یک معیار طلایی برای مقایسه سایر عوامل تحریک کننده استخوان سازی مطرح می باشند. استخوان پیوندی خودی(Autograft) علاوه بر مواد تحریک کننده التیام، حاوی سلول هایی است که واکنش های ایمنی را تحریک نمی کند و باعث انتقال بیماری های مسری نمی شود. ولی همین جمع آوری استخوان خودی عوارضی مثل درد، عفونت، شکستگی، از دست دادن خون و افزایش مراحل جراحی دارد و نیز مقدار استخوان برداشت شده محدود می باشد. تارانتولا کوبنسیس (Tarantula cubensis) در ترمیم زخم گاو در روز چهارده باعث کاهش التهاب و اپیتلیالیزاسیون مجدد می شود و هم چنین در کاهش سطح وسیعی از عفونت نقش دارد. تاکنون اثرات آن در ترمیم استخوان بررسی نشده است. از آنجایی که ترانکرون روند التهاب را تغییر می دهد، مطالعه زیر به بررسی استفاده از ترانکرون در ترمیم استخوان و بررسی روند التیام استخوان می پردازد. مواد و روش کار: در این مطالعه 20 عدد خرگوش در 4 گروه 5 تایی استفاده شد. قطعه استخوانی از استخوان رادیوس برداشته شد. در گروه اول در محل نقیصه ترانکرون با دوز یک میکروگرم بر کیلوگرم تزریق شد. در 5 خرگوش دیگر در گروه دوم نرمال سالین در محل نقیصه تزریق شد. در گروه سوم (گروه کنترل خالی)، هیچ ماده ای تزریق نشد. نهایتا در گروه چهارم (گروه اتوگرفت)، قطعه برش خورده سر جای خود قرار داده شد و پوست و عضلات بخیه شد. رادیوگراف ها از دست خرگوش ها بعد از عمل و در روزهای 14، 28، 42 و 56 در نمای جانبی تهیه شد. نمونه برداری از استخوان جهت ارزیابی هیستوپاتولوژی در هفته هشتم انجام گرفت. رادیوگراف ها و نمونه ها از لحاظ میزان جوش خوردگی، فعالیت استخوان سازی و دوباره شکل پذیری مورد بررسی آماری قرار گرفت. یافته ها و نتیجه گیری: در مطالعه ما نتیجه به دست آمده بیانگر این است که گروه ترانکرون تقریبا مانند گروه اتوگرافت عمل کرده و از گروه نرمال سالین و کنترل خالی عملکرد بهتری داشت.

پیش زمینه: آرتروز زانو، یکی از شایع ترین بیماری ها در انسان است و با توجه به شیوع رو به گسترش آن، تشخیص زودهنگام این بیماری بسیار حائز اهمیت می باشد. توجه به حجم غضروف در مطالعات آرتروز زانو از روی عکس های رادیولوژی بسیار ضروری است. هدف از این مطالعه کمک به بهبود تشخیص آرتروز زانو به کمک تکنیک های مبتنی بر هوش مصنوعی و پردازش تصاویر می باشد. روش بررسی: این تحقیق از نوع تشخیصی بوده که بر روی 158 نمونه (تصویر MRI)، مورد ارزیابی قرار گرفته است. این تصاویر، از پایگاه اطلاعاتی بیمارستان تهران جمع آوری شده، به طوری که 111 نمونه مربوط به افراد سالم و 47 نمونه مربوط به افراد مبتلا به آرتروز زانو است. در این مطالعه، به منظور تشخیص خودکار آرتروز، روش جدیدی بنام " بلوک بندی تصاویر و تعلیم آن با شبکه عصبی مصنوعی " ارائه گردیده است. با استفاده از نرم افزار متلب، تصاویر MRI دریافت و پس از پیش پردازش آن ها، اقدام به پردازش و تشخیص وضعیت آرتروز به کمک شبکه های عصبی مصنوعی شده است. یافته ها: آزمایشات نشان دهنده عملکرد قابل قبول روش پیشنهادشده می باشد، به طوری که با استفاده از این تکنیک می توان با دقت 93%، آرتروز زانو را تشخیص داد. نتیجه گیری: مدل ارائه شده در این مطالعه می تواند در برنامه های غربالگری جهت شناسایی افراد در معرض خطر آرتروز، استفاده شده و به عنوان دستیار پزشک در خدمت پزشکان متخصص این حوزه قرار گیرد.

شکستگی های ستون فقرات به طور کلی چهار بار شایع تر در بیماران انکیلوزینگ اسپوندیلاتیس در مقایسه با بیماران معمولی می باشد. شکستگی های ستون فقرات در این بیماران همراه با شیوع بالای ضایعات عصبی، به خصوص نخاعی در زمان وقوع شکستگی می باشد. اکثر این شکستگی ها شامل گرفتاری هر سه کالوم ستون فقرات بوده و باعث ایجاد یک شکستگی ناپایدار میشود. متاسفانه تشخیص در اکثر موارد تاخیری است و یااصلا تشخیص داده نمی شود. درصد مرگ ومیر هم در این شکستگی ها بالا و در حدود 18 تا 32 درصد در گزارش های متعدد آمده است.

دررفتگی ران در اثر ضربه در کودکان نادر است. عوارض در مواردی که در درمان آسیب دیدگی تأخیر وجود داشته باشد ایجاد میشود. گزینه های درمانی در صورت مردگی بافت (نکروز) عروق محدود است. ما به گزارش موردی یک دختر بچه 6 ساله می پردازیم که به دلیل مردگی بافت عروق (AVN)[1] پس از سانحه که پس از دررفتگی مفصل ران در سن 18 ماهگی اتفاق افتاده است، دچار سفتی و تغییر شکل مفصل ران چپ با افزایش انحنای ستون فقرات به سمت جلو و عدم توانایی راه رفتن شده است. او با استفاده از مدلهای چاپی سه بعدی قبل از عمل جراحی با موفقیت تحت استئوتومی کاهش سر قرار گرفت. این روش از نظر اصلاح ناهنجاریها، تسکین درد و توانایی راه رفتن پس از 3 سال پیگیری موفقیت آمیز بود. این مورد نشان می دهد که استئوتومی کاهش سر استخوان ران، با حداقل تغییرات را می توان در کودکان از 6 سالگی انجام داد. مدل های چاپی سه بعدی ابزارهایی هستند که یک جراح می تواند قبل از عمل جراحی های استئوتومی سخت و همچنین آموزش رزیدنت ها و همکاران خود استفاده کند.

تعویض مفصل هیپ به عنوان یکی از پیشرفته ترین جراحی ها می تواند درد ناشی از تغییرات استئوآرتریت مفص را کاهش و عملکرد فرد را افزایش دهد. تعویض مفصل هیپ با میزان کمی از عوارض بعد از جراحی مانند ناپایداری بعد از جراحی همراهی دارد، ناپایداری بعد از تعویض مفصل هیپ دومین علت شایع ریویژن مفصل هیپ می باشد که علل مختلفی مانند بد قرارگیری پروتز، گیر کردن، تنشن بافتی کم اطراف مفصل و خوردگی پلی اتیلن دارد. در این مقاله مروری، ما علل مختلف ناپایداری مفصل را بعد از جراحی در فاز های زمانی مختلف بررسی کرده ایم و همچنین چندین استراتژی مختلف جهت جل و جلوگیری از این مشکل پیشنهاد کرده ایم.