مجله دانشگاه علوم پزشکی مازندران (نامه دانشگاه)
سال:1384 | دوره:15 | شماره:46 |تعداد مقالات:19

سابقه و هدف: اسیداسکوربیک یک ویتامین آنتی اکسیدان است که در سیستم عصبی مرکزی (CNS) پستانداران یافت می شود. مدارک به دست آمده، نشان می دهد اسید اسکوربیک آزادسازی واسطه های شیمیایی از انتهاهای عصبی و فعالیت گیرنده های دوپامینی در CNS را تعدیل می کند؛ به طوری که مدارک رفتاری موجود، از اثر آنتی دو پامینرژیک آن حمایت می کند. این اثر می تواند رفتارهای کلیشه ای سیستم دوپامینرژیک را تعدیل نماید. این مطالعه جهت بررسی تداخل اثر اسید اسکوربیک بر رفتار کلیشه ای لیس زدن در موش طراحی شده است.مواد و روش ها: در مطالعه حاضر، اثر اسید اسکوربیک و آنتاگونیست های مختلف گیرنده دوپامینی، بر رفتار لیس زندن القا شده توسط آپورمورفین در موش مورد بررسی قرار گرفت. برای القای لیس زدن، آپورمورفین به میزان 0.5 میلی گرم/ کیلوگرم به صورت زیرجلدی به کار گرفته شد و تعداد لیس ها در مدت 75 دقیقه ثبت گردید. یافته ها: اسید اسکوربیک (200 الی 350 میلی گرم/کیلوگرم، زیر جلدی) به طور وابسته به مقدار، رفتار لیس زدن را کاهش داد. تزریق زیرجلدی مقدار  250میلی گرم/کیلوگرم (ED61) اسیداسکوربیک، اثر مهاری آنتاگونیست گیرنده D1 دوپامینی، 0.5) SCH 23390 و 1 میلی گرم/کیلوگرم، داخل صفاتی) را تقویت نمود، ولی پاسخ مهاری ایجاد شده توسط آنتاگونسیت گیرنده D2 دوپامینی، سولپیراید (25 و 50 میلی گرم/کیلوگرم، زیرجلدی) را تغییر نداد.استنتاج: اثر مهاری اسید اسکوربیک بر رفتار لیس زدن القا شده توسط آپورمورفین، احتمالا از طریق مکانیسم گیرنده D2 دوپامینی واسطه گری می شود.

سابقه و هدف: نتایج تحقیقات مختلف نشان می دهد که در انواع مختلف سرطان، بدون توجه به ماهیت و مرحله تومور، غلظت اثر کننده های مثبت فاز حاد افزایش و غلظت اثر کننده های منفی فاز حاد کاهش می یابد. از این رو از پروفیل پروتئین های سرم می توان برای تشخیص حالت بدخیمی استفاده نمود. مواد و روش ها: در این تحقیق که یک مطالعه مورد- شاهدی و مقطعی است، الگوی الکتروفورز پروتئین های سرم 85 نمونه بیمار مبتلا به انواع مختلف سرطان رایج در ساری با 85 نمونه سرم افراد سالم برای یافتن یک الگوی خاص در حالت بدخیمی مورد مطالعه قرار گرفت. اجزای پروتیین های سرم بر روی ژل آگارز (سبیا، فرانسه) از یکدیگر جدا شدند و ژل به صورت کمی، توسط روش دانسیتومتری، اسکن و آنالیز گردید. غلظت پروتئین کل توسط روش بیوره و آلبومین توسط روش برموکرزول- گرین اندازه گیری شد. برای مقایسه متوسط متغیرها ازt-test ، برای به دست آوردن بهترین پیش بینی کننده وجود سرطان، نسبت شانس (OR) و رابطه وجود سرطان با متغیرهای مختلف از آنالیز رگرسیون لوجیستیک به روش مرحله ای و آزمون اسپیرمن و برای مقایسه ویژگی و حساسیت روش های سنجش از آنالیزROC  استفاده شد.یافته ها: بر اساس یافته های این تحقیق، در گروه بیماران مبتلا به سرطان نسبت به گروه شاهد، غلظت پروتیین کل 6.6±1.2) در مقابل 7.3±1.2 و(P≤0.000 ، آلبومین 3.9±0.8) در مقابل 4.6±0.4 و (P≤0.000 ، نسبت آلبومین به گلوبولین 0.93±0.231) در مقابل 1.18±0.18 و(P≤0.000 ، درصد فراکسیون آلبومین 46.9±8.7) در مقابل 53±4.2 و(P≤0.000 ، و درصد فراکسیون بتا 11.6±4.3) در مقابل 13.2±2.2 و (P≤0.000 به طور معنی دار کاهش یافت. از سوی دیگر درصد فراکسیون آلفا-1 5.3±2.5 در مقابل 3.01±0.9 و (P≤0.000، آلفا- 2 13.4±4.9) در مقابل 11.3±2.2 و (P≤0.000 و گاما 22.8±7.7) در مقابل 19.0±3.2 و (P≤0.000 نیز به طور معنی داری افزایش یافت. در گروه بیمار نسبت به شاهد، شمارش لکوسیت ها 7977±3111) در مقابل 65.5±1566 و (P≤0.000 و سرعت سیدیمانتاسیون اریتروسیت ها 35.9±23.5) در مقابل 14.1±9.5 و (P≤0.000 نیز به طور معنی دار افزایش یافت.نتایج آنالیز لوجیستیک چندگانه نشان می دهد که نسبت شانس (OR) برای مقادیر غیرطبیعی نسبت آلبومین به گلوبولین، آلبومین،آلفا-1، آلفا-2 تقریبا برابر 8 (در حدود اطمینان 95 درصد در حیطه 25-4) قرار می گیرد. نسبت شانس برای مقادیر غیرطبیعی فراکسیون گاما برابر 2.3 و برای پروتیین کل برابر 17.8 قرار دارد. ضریب بستگی اسپیرمن برای رابطه سرطان با همه متغیرها (بجز گاما- گلوبولین) حدود 0.45±0.07،P≤0.000  و برای فراکسیون گاما برابر 0.20±0.08، P≤0.01 بود. این آنالیز نشان داد که پروتیین کل، درصد فراکسیون آلبومین و آلفا-1 بهترین متغیرهای پیش بینی کننده وقوع سرطان می باشند) (P≤0.000. نتایج آنالیز دیاگرام ROC نشان می دهد که حساسیت و ویژگی  متغیرهای موجود در پروفیل پروتیین های سرم برای تشخیص متغیر حالت (فاز حاد) از نظر آماری قابل قبول و به طور تقریب در یک حدود می باشد. استنتاج: یافته های این تحقیق نشان می دهد که در انواع سرطان بدون توجه به نوع و مرحله آن ها، الگوی مشابه واکنش فاز حاد مشاهده می گردد. از این رو پیشنهاد می شود از الکتروفورز پروتئین های سرم برای تشخیص فاز حاد مانند حالت بدخیمی استفاده گردد.

سابقه و هدف: نقش قندهای انتهایی زنجیره های گلیکوکونژوگه به عنوان عوامل القایی در تکامل بافت های جنینی مشخص شده است. هدف این مطالعه، ردیابی قند انتهایی  α-L-Fucoseبا روش لکتین بافتی- شیمیایی، تعیین زمان بروز و روشن کردن نقش اختصاصی آن در تکامل کلیه موش بود.مواد و روش ها: جنین های موش های باردار از نژاد Balb/c در روزهای مختلف بارداری طی مراحلی با فرمالین تثبیت شدند. پس از آبگیری با روش های معمول بافت شناسی با استفاده از پارافین، قالب گیری انجام شد. از بلوک های به دست آمده با روش برش متوالی، برش های ده میکرونی تهیه شد. لکتین  (Lotus Tetragonolobus LTA)به عنوان ردیاب ویژه قند انتهایی α-L-Fucose با غلظت استاندارد تهیه شد و برش هایی را که قابلیت استفاده آن ها قبلا با رنگ آمیزی آلسین بلو مشخص شده بود، در معرض آن قرار داده شد. غلظت 10 میکروگرم لکتین در یک میلی لیترPBS (Phosphate Buffered Saline) ، توسط شرکت فروشنده به عنوان غلظت استاندارد توصیه شده است. در خاتمه از آلسین بلو به عنوان رنگ زمینه استفاده شد. مقاطع پس از آماده شدن با میکروسکوپ نوری همزمان توسط چندنفر و به صورت منفی مورد بررسی قرار گرفته و ضمن تبادل یافته ها، شدت واکنش ها درجه بندی شد. یافته ها: در نمونه های قبل از روز پانزدهم جنینی هیچ واکنشی با لکتین LTA دیده نشد و شروع واکنش در روز پانزدهم مشاهده شد. در روزهای بعدی، شدت واکنش و وسعت آن افزایش یافته و این پدیده در روزهای 19 و 20 جنینی به حداکثر رسید. جالب ترین نکته این بود که واکنش عمدتا در لوله های ادراری مشاهده شد و بقیه بافت کلیه توسط رنگ زمینه مشخص می شد.استنتاج: در این مطالعه مشخص شد که قند انتهایی α-L-Fucose در روز پانزدهم جنینی در لوله های ادراری کلیه موش بروز کرده و در روزهای بعدی افزایش می یابد؛ به نحوی که در روزهای آخر جنینی به حداکثر میزان خود می رسد.

سابقه و هدف: عنصر روی (Zn) در حفظ سلامتی انسان و در ساختار و عملکرد اکثر بافت های بدن بویژه سیستم ایمنی نقش بارزی دارد. این مطالعه به منظور مقایسه تاثیر احتمالی سمیت عنصر روی بر سلول های - B (راجی) و سلول های T (ولت- 4) در شرایط آزمایشگاهی انجام شد. مواد و روش ها: با استفاده از تکنیک کشت سلولی، سلول های رده لنفوییدی راجی و مولت -4 در شرایط آزمایشگاهی در مجاورت غلظت های مختلف روی در زمان های متفاوت (12 تا 72 ساعت) در دمای 37 درجه سانتیگراد و 5 درصد Co2 انکوبه گردیدند. آنگاه میزان زنده ماندن و رشد سلول ها با رنگ آمیزی فلورسانس (رنگ آمیزی اتدیوم بروماید- آکریدین اورنج) بررسی شد. نتایج به دست آمده نرم افزارSPss  (آنالیز واریانس و دانت) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: آنالیز آماری داده ها نشان داد که بین میزان زنده ماندن و رشد سلول ها در گروه های آزمون و شاهد تا غلظت 100 میکرومولار در ساعات 12 تا 72 اختلاف معنی داری وجود ندارد. اما در غلظت های 200 میکرومولار تا 500 میکرومولار بعد از 12 و 24 و ... ساعت انکوباسیون، میزان زنده ماندن سلول ها و رشد آن ها در گروه آزمون نسبت به گروه شاهد، کاهش معنی دار یافت(p<0.05) .استنتاج: ترکیبات روی بررده سلولی راجی و مولت-4 دارای اثر سمیت «وابسته به مقدار» بوده و احتمالا در آینده می توان از آن در تنظیم سیستم ایمنی استفاده نمود.

سابقه و هدف: آپوپتوز یا مرگ برنامه ریزی شده سلول، فرآیندی از خودکشی سلول است و پرتوهای یونیزان با صدمه به DNA سلول، موجب تحریک و سوق دادن آن به آپوپتوز می شوند. در تحقیق حاضر تاثیر اشعه X روی القای آپوپتوز در سلول های لوکمی انسان (HL60) و همچنین مکانیسم اثر محافظتی سیتوکین SCF در مهار آپوپتوز ناشی از اشعه X مورد بررسی قرار گرفته است.مواد و روش ها: سلول های HL60 در معرض 5 گری اشعه X قرار گرفته و تاثیر زمان در افزایش درصد آپوپتوز در سلول ها مورد بررسی قرار گرفت و سپس گروهی از سلول ها یکساعت قبل از پرتوگیری سیتوکین SCF مهارکننده های مسیرهای داخل سلولی MAPK،P13K  و PCK را دریافت کردند و سپس تغییر در روند آپتوپوز در سلول ها مورد ارزیابی قرار گرفت.یافته ها: نتایج نشان می دهد که اشعه X موجب القای آپوپتوز در سلول ها می شود، به طوری که با افزایش زمان از 12 تا 60 ساعت بعد از پرتودهی به تدریج درصد آپوپتوز در سلول ها افزایش می یابد. انکوبه سلول ها با SCF قبل از پرتودهی موجب کاهش آپوپتوز می شود، این اثر کاهش آپوپتوز، توسط مهار کننده ERK سرکوب می گردد، در صورتی که مهارکننده های PCK و P13K قادر به مهار مسیر داخل سلولی القای شده توسط SCF نمی باشند.استنتاج: نتایج این مطالعه نشان می دهد که SCF با اثر تحریک فعال سازی پروتیین های مسیر MAPK موجب افزایش مقاومت و همچنین بقای سلول در برابر عوارض سوء ناشی از اشعه X در سلول هایHL60  می شود و سلول ها را در برابر اشعه با مکانیسم داخل سلولی و مرتبط با پروتیین هایMAPK  محافظت می کند.

سابقه و هدف: در مورد رابطه سببی بین بیماری سلیاک و روان پریشی، نظرات ضد و نقیضی خواهد داشت. یکی از دلایل اختلاف شیوع بیماری اسکیزوفرنیا در کشورهای مختلف به تفاوت نوع رژیم غذایی در مصرف غلات و گندم نسبت داده شده است. مواردی نیز گزارش شده که علایم روان پریشی بیماران مبتلا به اسکیزوفرنیا با رعایت رژیم فاقد گلوتن، بهبود یافته است. همچنین در برخی تحقیقات، عنوان شده است که ابتلا به سلیاک احتمال ابتلا به اسکیزوفرنیا را افزایش می دهد. هدف از این مطالعه، بررسی رابطه روان پریشی با سلیاک بوده است. مواد و روش ها: 13 فرد مبتلا به سلیاک با 26 فرد سالم (شاهد) که از نظر سن و جنس، میزان استرس دریافت شده و عدم ابتلا به بیماری تیروییدی همسان بودند، بررسی شدند. مصاحبه کامل روان پزشکی نیمه ساختار یافته برمبنای IV-DSM با تاکید بر روان پریشی و سابقه خانوادگی روان پریشی، معاینه عصبی برای تعیین علایم عصبی ظریف و اندازه گیری سطح سرمی گیرنده IL-2 در دو گروه انجام شده و با هم مقایسه شد. یافته ها: در هیچ کدام از دو گروه علایمی از روان پریشی یافت نشد. امتیازات علایم عصبی ظریف و سطح سرمی گیرنده IL-2 نیز در دو گروه تفاوت معنی داری نداشت. در گروه مورد، دو نفر سابقه خانوادگی روان پریشی در اقوام درجه یک داشتند که در گروه شاهد، چنین سابقه ای وجود نداشت. سطح سرمی گیرنده IL-2 در مبتلایان به سلیاک که رژیم گلوتن را رعایت می کردند با مبتلایان به سلیاک که رژیم فاقد گلوتن را رعایت نمی کردند، تفاوت معنی دار داشت(P=0.05) .استنتاج: در این پژوهش، روان پریشی در مبتلایان به سلیاک بیش تر از گروه شاهد نبود. همچنین عدم تفاوت سطح سرمی گیرنده IL-2 در گروه شاهد و مورد نیز دور از انتظار ما بود. توصیه می شود بررسی با نمونه های بیش تر و یا بررسی مجدد بر روی همین نمونه ها در چند سال بعد، صورت گیرد.

سابقه و هدف: افراد مبتلا به بیماری مزمن کبدی در معرض خطر بیماری شدیدتر و عوارض بیش تر با عفونت ویروس هپاتیت A می باشند. ازاین رو واکسیناسیون فعال این بیماران بر علیه عفونت فوق توصیه شده است. با توجه به قیمت زیاد واکسن، انتخاب بهترین روش واکسیناسیون نیازمند آگاهی از وضعیت سرواپیدمیولوژیکی عفونت A در بیماران فوق می باشد. هدف این مطالعه، تعیین مناسب ترین روش واکسیناسیون بر علیه عفونت هپاتیت A در بیماران تالاسمیک مبتلا به بیماری مزمن کبدی است. مواد و روش ها: از میان بیماران تلاسمیک درمانگاه های هپاتیت و تالاسمی، بیماران مبتلا به هپاتیت ویروسی مزمن B , C و هموکروماتوز ثانویه (نمونه بافتی کبدی هماهنگ با هپاتیت مزمن، یا بیماران تلاسمیک با سابقه بیش تر از 10 طبیعی در دو نوبت به فاصله 3 ماه و بدون دلیل خاص) انتخاب شدند. پس از ثبت از مشخصات فردی و سابقه بیماری، نمونه سرمی بیماران، مورد سنجش سرولوژیکی anti- HAV IgG با روش ELISA با کیت anti-HAV IgG EiA قرار گرفت. افراد مستعد به عفونت ویروسی هپاتیت A با واکسن هپاتیت A واکسینه شدند. 8-4 هفته بعد از واکسیناسیون، مجددا مورد بررسی سرولوژیکی anti-HAV با روش فوق قرار گرفتند. یافته ها: جمعا 240 بیمار وارد مطالعه شدند، 17.5 درصد آنان مبتلا به هپاتیت مزمن C، 82.5 درصد هموکروماتوزیس ثانویه، 1 بیمار (0.04 درصد) عفونت دوگانه هپاتیت C و B همزمان و یک بیمار (0.04 درصد) عفونت هپاتیت B و هموکروماتوزیس داشتند. 9.5 درصد بیماران به عفونت هپاتیت A حساس بودند که واکسینه شدند. 94.4 درصد آنان به واکسن، پاسخ مناسب دادند.استنتاج: انجام واکسیوناسیون همگانی بیماران مبتلا به بیماری مزمن کبدی به دلیل شیوع بسیار بالای ایمنی طبیعی بر علیه هپاتیت A و عدم بروز موارد بیماری هپاتیت A حاد علامت دار طی 10 تا 15 سال گذشته مقرون به صرفه نمی باشد.

سابقه و هدف: در این بررسی، شیوع (میزان شیوع کلی و اختصاص سنی، جنسی و به تفکیک نواحی مختلف آموزش و پرورش) تعدادی از مهم ترین و شایع ترین اختلالات تاثیرگذار بر سلامت جسمانی جمعیت دانش آموزان دبستانی در سطح شهر شیراز بررسی شده است.مواد و روش ها: این مطالعه به بررسی توصیفی- مقطعی انجام و از روش نمونه گیری تصادفی چندمرحله ای، استفاده شد. ابزار مورد استفاده، پرسشنامه بود و موارد توسط پزشکان گروه پزشکان گروه پژوهش، مورد معاینه قرار می گرفتند. پژوهش در سال تحصیلی 81-1380 انجام شد. نتایج با آزمون های Z و Chi Square، با سطح معنی داری 0.05 تحلیل شدند.یافته ها: میزان شیوع اختلالات مورد بررسی بدین شرح بود. کمبود وزن: 14.46 درصد، اضافه وزن: 2.96 درصد، اختلالات حدت بینایی: 7 درصد، اختلالات حدت شنوایی: 0.92 درصد، پوسیدگی دندان: 63.69 درصد.از نظر میزان شیوع اختصاصی سنی و جنسی نیز در برخی از موارد اختلافات معنی داری دیده شد که مهم ترین آن ها عبارت بودند از: اضافه وزن در دخترها شایع تر از پسرها بود (p<0.004)؛ کمبود وزن در پسرها شایع تر از دخترها بود (p<0.003)؛ و کمبود وزن در گروه سنی و جنسی 8-7 ساله شایع تر از گروه سنی 11-9 ساله بود .(p<0.000001) استنتاج: یافته های این پژوهش، لزوم توجه به بهداشت دهان و دندان و بهداشت تغذیه و ورزش در نزد دانش آموزان و به ویژه دانش آموزان دختر و سنین پایین تر را نشان می دهد.

سابقه و هدف: بررسی های سرولوژیک نشان می دهد که آلودگی به توکسوپلاسما در تمام دنیا وجود دارد. توکسوپلاسموزیس بیماری مشترک انسان و دام بوده که انسان از طریق مختلف به آن آلوده می شود. تماس با حیوان آلوده، مصرف مواد و غذایی آلوده و انتقال از مادر به جنین از مهم ترین راه های انتقال می باشد. به دلیل تنوع راه های آلودگی، میزان آلودگی در گروه های اجتماعی و شغلی، متفاوت می باشد. مطالعه حاضر به منظور تعیین میزان آلودگی به توکسوپلاسموز در معلولین ذهنی مراکز توانبخشی مازندران صورت گرفت.مواد و روش ها: برای تعیین میزان آلودگی در جمعیت معلولین ذهنی تحت پوشش بهزیستی استان مازندران در یک مطالعه توصیفی و مقطعی از مجموع 650 نفر معلول نگهداری شده در ده مرکز شبانه روزی تحت پوشش مراکز بهزیستی استان مازندران، 336 نفر به صورت تصادفی ساده انتخاب شدند. از نمونه ها 5 سی سی خون تهیه شد. سرم آن ها جدا گردید و رقت تهیه شد. با استفاده از روش ایمنوفلوئورسانس غیرمستقیم، وجود یا عدم وجود آنتی بادی در آن تعیین گردید. از سرم هایی که مثبت بودند، رقت های 100/1، 200/1، 400/1، 800/1 و 1600/1 تهیه گردید و مجددا با روش ایمونوفلوئورسانس غیرمستقیم مورد آزمایش قرار گرفت و تیتر مثبت آن تعیین گردید و شیوع در نمونه و فاصله اطمینان آن بر آورد گردید. یافته ها: 161 نفر از افراد مورد مطالعه، پسر و 175 نفر دختر بودند. این بررسی نشان داد که میزان آلودگی (وجود آنتی بادی در سرم) در مجموع 77.4 درصد با فاصله اطمینان 95 درصد [81.9-72.9 درصد]، آلودگی پسران 73.3 درصد با اطمینان 95 درصد [78.4-68.2 درصد] و آلودگی دختران 81.1 درصد با فاصله اطمینان 95 درصد 72.0-88.2] درصد] بود که از نظر آماری(p<0.1) . این اختلاف معنی دار نبود. اختلافی بین میزان آلودگی در مراکز مختلف وجود نداشت.استنتاج: میزان آلودگی در معلولین ذهنی مراکز توانبخشی مازندران، 77.4 درصد می باشد که با توجه به مطالعات قبلی با افراد معمولی اختلافی ندارد. بنابراین توکسوپلاسموزیس به عنوان مشکل خاص در مراکز توانبخشی مورد نظر نمی باشد.

سابقه و هدف: هدف از این مطالعه، بررسی نقش عوامل متعدد خطرساز در خون ریزی از دستگاه گوارش فوقانی در بیماران مبتلا به زخم پپتیک است.مواد و روش ها: در این بررسی بیماران مبتلا به خون ریزی حاد قسمت فوقانی دستگاه گوارش به علت زخم پپتیک و بیماران مبتلا به زخم پپتیک بدون خون ریزی با یکدیگر مقایسه شدند. آندوسکوپی قسمت فوقانی دستگاه گوارش و سپس آزمون اوره آز سریع برای بیماران هر دو گروه انجام شد. رابطه بین متغیرهایی که در ذیل اشاره می شود با خطر خون ریزی در قسمت فوقانی دستگاه گوارش مورد بررسی قرار گرفت. این متغیرها شامل: جنس، سن، مصرف سیگار، سابقه قبلی خون ریزی از قسمت فوقانی دستگاه گوارش و سابقه مصرف داروهای ضدالتهاب غیر استروییدی(NSAID)، اندازه زخم، محل زخم، مدت زمان ابتلا به زخم یپتیک و وضعیت هلیکوباکتر پیلوری بودند. برای شناسایی عوامل خطرساز مستقل، از آزمون آنالیز چند متغیری Logistic regression استفاده شد.یافته ها: از 448 بیمار مبتلا به زخم پپتیک، 161 نفر مبتلا به خون ریزی از قسمت فوقانی دستگاه گوارش و 278 نفر بدون عارضه خون ریزی از زخم، مورد مطالعه قرار گرفتند. آنالیز تک متغیری نشان داد که تفاوتی در ارتباط با مصرف سیگار و طول ابتلا به زخم در دو گروه وجود ندارد. میزان خطر نسبی (OR) برای عوامل زیر در تحلیل رگرسیون لجستیک به شرح زیر است: زخم معده/دئودنوم 11.90 (فاصله اطمینان 95 درصد: 35.03 - 4.04) ، سابقه خون ریزی قبلی از زخم 7.72 (فاصله اطمینان 95 درصد: 13.58- 4.39)، اندازه زخم 2.63 (فاصله اطمینان 95 درصد: (1.20-5.77 و مصرف 2.21 NSAID (فاصله اطمینان 95 درصد: 4.20- 1.17)، جنس مرد 1.71 (فاصله اطمینان 95 درصد: 2.89- 1.07) و سن با افزایش خطر 1.03 به ازای هر سال افزایش در سن (فاصله اطمینان 95 درصد: 1.04- 1.01). در آنالیز چندمتغیری، هلیکوباکترپیلوری یک فاکتور مستقل محسوب نمی شد OR=0.49)،فاصله 95 درصد: (0.23-1.04.استنتاج: خطر خون ریزی از دستگاه گوارش فوقانی قایا به محل زخم (معده)، سابقه خون ریزی، اندازه زخم و مصرف داروی NSAID ارتباط دارد. در منطقه ای که شیوع عفونت هلیکوباکترپیلوری بالا است، ممکن است این عفونت یک عامل خطرساز برای خون ریزی از زخم پپتیک محسوب نشود.

سابقه و هدف: از آن جایی که کودکان مبتلا به سنگ های ادراری، نسبت به بالغین، بیش تر در معرض خطر عود سنگ قرار دارند و از طرفی در دو سوم موارد، نیاز به نوعی مداخله درمانی توسط پزشک وجود دارد، استفاده از روش های درمانی کم تهاجم، در این گروه ضروری به نظر می رسد. هدف از این مطالعه، بررسی اثربخشی و عوارض سنگ شکنی برون اندامی (ESWL) Extra corporeal shock wave lithotripsy در کودکان می باشد.مواد و روش ها: 30 کودک مبتلا به سنگ های کلیوی که طی فروردین سال 78 لغایت مهر 83 به درمانگاه تخصصی بیمارستان امام خمینی ساری مراجعه کردند، مورد بررسی قرار گرفتند. بیماران مبتلا به سنگ حالب و سنگ مثانه از مطالعه حذف شدند. روش تصویربرداری جهت تشخیص سنگ در 23 مورد، سونوگرافی، در 4 بیمار، (Kidney Ureter Bladder) KUB در 3 بیمار پیلوگرافی داخل وریدی (IVP) بود. جهت تشخیص اختلالات خون ریزی دهنده، در همه بیماران از شرح حال و آزمون های انعقادی استفاده شد. 25 بیمار، سنگ با قطر کم تر از 2 سانتی متر و 5 بیمار، با قطر بیش تر از 2 سانتی متر داشتند. بیماران توسط 1200 تا 2200 شوک (متوسط 1500 شوک) و با شدت 16-18 kv تحت درمان قرار گرفتند.جهت ارزیابی پس از درمان، 2 هفته، 4 هفته و 3 ماه پس از درمان، سونوگرافی انجام شد. همه بیماران برای 4 ماه و در صورت عدم دفع سنگ تا 6 ماه پی گیری شدند. برای بیماران مبتلا به سنگ در قطر بزرگ تر از 2 سانتی متر، قبل از درمان، استنت Double J گذاشته شد.یافته ها: اندازه سنگ ها بین 9 تا 26 میلی متر (متوسط (13 mm بود. 25 بیمار (83.3 درصد) پس از اولین مرحله ESWL به طور کامل درمان شدند. 4 بیمار (13.3 درصد) به دو بار و یک بیمار (3.3 درصد) به 3 بار سنگ شکنی نیاز داشتند. 2 بیمار (6.6 درصد) مبتلا به عارضه تجمع قطعات سنگ در حالب(steinstrasse)  شدند که در یک مورد با درمان نگهدارنده بهبود یافت و در مورد دیگر به علت پاسخ مناسب و به درمان نگهدارنده، سنگ شکنی از راه حالب (Transureterolithotripsy TUL) انجام شد.استنتاج: سنگ شکنی برون اندامی  (ESWL)روش بسیار مناسبی در درمان سنگ های کلیوی در اطفال می باشد. هرچه اندازه سنگ، کوچک تر باشد برای ESWL مناسب تر می باشد.

سابقه و هدف: ناهنجاری مادرزادی یک علت شایع بیماری، ناتوانی و مرگ و میر است. شیوع آن 5-3 درصد در نوزادان زنده به دنیا آمده می باشد. درمان و ناتوانی معلولین ناشی از آن هزینه هنگفتی را به جامعه تحمیل می کند. هدف این مطالعه، تعیین فراوانی ناهنجاری بارز دستگاه عصبی در متولدین بیمارستان ولی عصر زنجان می باشد.مواد و روش ها: تحقیق یک بررسی توصیفی- مقطعی و جامعه پژوهش، تمام نوزادان متولد شده در بیمارستان ولی عصر زنجان (80.6.1 لغایت 81.3.8) می باشند که حداقل یک بار توسط پزشک معاینه شده باشند. داده ها با مشاهده و معاینه جمع آوری و آزمایش شد و سپس با برنامه SPSS تجزیه و تحلیل شد.یافته ها: از 2250 نوزاد تولد یافته، 14 نوزاد با ناهنجاری بارز دستگاه عصبی (NTD) به دنیا آمد. بنابراین شیوع آن 6.2 در  1000تولد بود. شایع ترین ناهنجاری، اسپینابیفیداسیستیکا (مننگومیلوسل و مننگوسل) بود ( 71درصد).محل سکونت زندگی اکثر مادران نوزادان با ناهنجاری، روستا (78 درصد) و اکثر نوزادان با ناهنجاری لوله عصبی (NTD) ترم بودند (71 درصد). 21 درصد مادران، سابقه قبلی نوزاد با NTD و 42 درصد، سابقه سقط جنین داشتند. همچنین بین بروز ناهنجاری و وضعیت اجتماعی- اقتصادی، رابطه معنی داری وجود داشت.استنتاج: در مقایسه با میزان بروز NTD در کشورهای توسعه یافته (0.5-0.8 در 1000تولد)، شیوع ناهنجاری بارز دستگاه عصبی در مطالعه حاضر به طور چشمگیری بالا بود (6.2 در 1000 تولد).

سابقه و هدف: پس از دهه ها بحث و گفت و گو، توافق اندکی در مورد زمان مناسب برای بستن بندناف وجود دارد. با بستن دیررس بندناف، نوزاد، ترانسفوزین جفتی بیش تری دریافت می کند که ممکن است بر سطح هماتوکریت او موثر باشد. این مطالعه با هدف «تعیین تاثیر دیربستن بندناف بر پلی سایتمی نوزادی در دو ساعت و هجده ساعت پس از تولد» انجام شد.مواد و روش ها: پژوهش حاضر به شیوه کارآزمایی بالینی دوسو ناآگاه بر روی 64 نوزاد رسیده صورت گرفت. مادران واجد شرایط قبل از زایمان طبیعی به طور تصادفی به دو گروه بستن زودرس و دیررس بندناف تقسیم شدند. بندناف در گروه بستن زودرس، 30 ثانیه و در گروه بستن دیررس، 3 دقیقه پس از تولد در حالی که نوزاد هم سطح با دهانه واژن قرار داشت، بسته شد. سطح هماتوکریت وریدی نوزاد در 2ساعت و 18 ساعت پس از تولد به روش میکروهماتوکریت اندازه گیری شد. جهت گردآوری  داده ها از فرم های انتخاب نمونه، مصاحبه و مشاهده استفاده گردید. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون های تی دانشجوی، تی زوج و آنالیز کوواریانس انجام شد. یافته ها: سطح هماتوکریت نوزادبین دو گروه بستن زودرس و دیررس بندناف در دو ساعت پس از تولد 61±4.9) در مقابل 61.6±4.5 درصد) و در هجده ساعت پس از تولد  56.9±4.1) در مقابل 56.2±3.9 درصد) اختلاف معنی دار ندارد. از نظر ابتلا به پلیسایتمی، اختلاف معنی دار بین دو گروه بستن زودرس و دیررس بندناف (20 در مقابل23.5  درصد) وجود ندارد. حجم خون باقیمانده جفتی در گروه بستن دیررس بندناف، 39.5 درصد کم تر از گروه بستن زودرس است(P<0.001) . حجم تقریبی خون نوزاد در گروه بستن دیررس بندناف، 7.1 درصد بالاتر ازگروه بستن زودرس است(P<0.001) .استنتاج: بستن دیررس بندناف سبب اختلاف معنی دار در سطح هماتوکریت نوزاد و ابتلا به پلی سایتمی نگردد. اما به طور معنی داری سبب کاهش حجم خون باقیمانده جفتی باقیمانده و افزایش حجم تقریبی خون نوزاد شد. مطالعات بیش تر با تغییر در زمان بستن بندناف نگهداری نوزاد پیشنهاد می شود.

سابقه و هدف: سالانه حدود یک میلیون نفر در جهان دچار تجمع غیرعادی مایع در پرده جنب (Pleural Effusion) می شوند. شایع ترین و مهم ترین علل آن شامل بیماری ها عفونی و بدخیمی ها می باشد. از آن جایی که بسیاری از تومورهای بدخیم بدون درگیری مستقیم فضای پلور سبب پیدایش افیوژن پلورال می گردند، بررسی سیستولوژیک مایع پلور در این حالات از حساسیت پایینی برخوردار است. امروزه تحقیقات فراوانی به منظور رفع این نقص در حال انجام است که بررسی نشانگرهای تومورال موجود در مایع پلور از جمله آن ها می باشد. هدف از انجام این تحقیق، بررسی ارزش تشخیصی میزان CA125،CA 19-9  و CA15-3 مایع پلور در افتراق افیوژن پلورال بدخیم از خوش خیم می باشد.مواد و روش ها: در این بررسی از 100 بیمار بستری در بیمارستان امام خمینی ساری ( طی سال 83-82) که دارای افیوژن پلورال بودند، پس از انجام توراکوسنتز، مایع پلورال تهیه گردید. 10- 5 سی سی نمونه به مدت 10 دقیقه با دور 2000 بار در دقیقه سانتریفوژ گردید. مایع سربار در منهای 20 درجه منجمد گردید و پس از جمع آوری تمامی نمونه ها، میزان سه نشانگر تومورال CA 125, CA 19-9, CA 15-3 با استفاده از کیت Can Ag و تکنیک Elisa در هر نمونه اندازه گیری شد. از ته بار هر نمونه در لوله برای مطالعات سیستولوژی و تعیین حضور سلول بدخیم پس از انجام رنگ آمیزی های پاپانیکولائو و گیمسا استفاده شد. اطلاعات به دست آمده توسط نرم افزار آماری SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت وحساسیت، ویژگی و کارآیی متغیرها تعیین گردید.یافته ها: 63 مرد (63 درصد) که بین 20 تا 94 ساله بودند (متوسط 61.55 سال) و 37 زن (37 درصد) که بین 32 تا 81 ساله بودند (متوسط 65.70 سال) مجموعه بیماران را تشکیل می دادند. بیماران به چهار دسته ذیل تقسیم گردیدند::I بدخیم = مالگنانت (21 بیمار). :II پاراملیگنانت (9 بیمار). :III آمپیم/پاراپنومونیک (12 بیمار) :IV سایر علل خوش خیم مانند نارسایی احتقانی قلب (CHF)، نارسایی مزمن کلیوی (CRF) و دیابت (58 بیمار). مقایسه میزان سه نشانگر تومورال بین گروهI  (بدخیم = مالیگنانت که دارای سیستولوژی یا بیوپسی مثبت برای سلول بدخیم می باشند) و گروه II (پاراملیگنانت که بیمار سرطان شناخته شده ای در بدن داشته ولی سیتولوژی مایع پلور و بیوپسی پلور منفی می باشد) اختلاف معنی دار آماری نشان نداد(P<0.05)  ولی میزان این سه نشانگر تومورال بین گروه های I و II با گروه های خوش خیم III وIV  دارای اختلاف آماری بود(P=0.000) .CA 15-3 در آستانه تشخیصی35 u/ml  بالاترین کارآیی (89 درصد) را نشان داد و دارای حساسیت 80 و ویژگی 90 درصد، ارزش اخباری مثبت 82=(PPV) درصد و ارزش اخباری منفی 91=(NPV) درصد بود.CA 19-9  در آستانه تشخیصی35 u/ml  دارای بالاترین کارآیی (83 درصد) بوده و حساسیت 67 درصد، ویژگی 89 درصد، 74 درصد PPV= و 86 درصد NPV= را به نمایش گذاشت.CA125  در آستانه تشخیص500 u/ml  بالاترین کارآیی (78 درصد) را داشته و حساسیت 50، و ویژگی 88 درصد،65 PPV  درصد و 79 NPV درصد را نشان داد.استنتاج: از نشانگرهای تومورال می توان در افتراق پلورال بدخیم از خوش خیم استفاده نمود و از بین این سه نشانگر تومورال، CA 15-3 بیش ترین حساسیت، ویژگی و کارآیی را دارا می باشد.

سابقه و هدف: اجتماع هراسی، سومین اختلال شایع روان پزشکی می باشد که سبب افت عملکرد مبتلایان شده و خسارت اقتصادی زیادی را برای خانواده ها و جامعه به همراه دارد. اگرچه پژوهش های انجام شده، کارآیی درمان های دارویی و رفتاری را در مبتلایان به اجتماع هراسی تایید کرده اند، شیوع زیاد و عدم پاسخ درمانی مناسب موجب جلب نظر پژوهشگران به استفاده از شناخت درمانی شده است. لذا پژوهش حاضر، با هدف تعیین تاثیر شناخت درمانی گروهی بر اجتماع هراسی دانش آموزان پسر دبیرستان های دولتی شهر کاشان انجام گردید. مواد و روش ها: پژوهش حاضر، یک مطالعه کارآزمایی بالینی است که تاثیر شناخت درمانی را با تعیین و مقایسه اجتماع هراسی در گروه مورد و شاهد به هنگام ورود به پژوهش و 6 هفته بعد از آن مورد بررسی قرار داده است. نمونه های پژوهش را 44 نفر دانش آموزان پسر دبیرستان های دولتی شهر کاشان تشکیل می داد که براساس فهرست دانش آموزان دارای مشکلات رفتاری ارائه شده از طرف کمیته مشاوره آموزش و پرورش کاشان و بوسیله ملاک تشخیصی هراس اجتماعی DSM-IV، و توسط روانپزشک طرح، انتخاب و دانش آموزانی که امتیاز بیش تری را از «پرسشنامه اجتماع هراسی ماتیک و کلارک» کسب کرده بودند برای پژوهش حاضر در نظر گرفته شدند. نمونه های پژوهش پس از همگن شدن، به دو گروه مورد و شاهد تقسیم شدند. گروه مورد، تحت آموزش شناخت درمانی، طی 12 جلسه از قرار هفته ای 2 جلسه یک ساعت و نیمه قرار گرفتند و جهت گروه شاهد، هیچ برنامه آموزشی در نظر گرفته نشد. ابزار گردآوری داده ها به روش خود گزارش دهی و با استفاده از آمار توصیفی و آزمون های t مستقل و زوج، ضریب همبستگی پیرسون و آنالیز واریانس یک طرفه و با به کارگیری نرم افزار SPSS تجزیه و تحلیل گردید. یافته ها: یافته ها نشان داد که در گروه مورد، بین اجتماع هراسی، به هنگام ورود به پژوهش و 6 هفته بعد از شناخت درمانی، اختلاف معنی داری وجود داشته است (P<0.05). در حالی که در گروه شاهد از این نظر، تفاوت معنی داری مشاهده نشد. هم چنین بین نمرات اجتماع هراسی در دو گروه مورد و شاهد، تفاوت معنی داری مشاهده گردید. استنتاج: در این پژوهش، شناخت درمانی در کاهش اجتماع هراسی دانش آموزان پسر گروه مورد، در مقایسه با گروه شاهد، تاثیری بیش تری داشته است. برهمین اساس، استفاده از شناخت درمانی، برای درمان اجتماع هراسی این گروه آسیب پذیر، پیشنهاد می گردد.

سابقه و هدف: تغذیه انحصاری با شیر مادر یک اصل بسیار مهم در تامین سلامت کودکان در چهار الی شش ماه اول زندگی می باشد و مزایای آن برای کودک، مادر، خانواده و اجتماع مورد تاکید همه صاحب نظران می باشد. لذا ضروری است علل تغذیه با شیر مصنوعی مورد بررسی قرار گیرد و علل محروم شدن شیرخوار از نعمت شیر مادر معین شود. مواد و روش ها: در این مطالعه توصیفی، مادران کودکان زیر شش ماه 13 شهرستان از استان مازندران که تحت پوشش مراکز بهداشتی- درمانی قرار داشتند، مورد بررسی قرار گرفتند. جمع آوری داده ها در سال 1382 و به صورت سرشماری انجام گرفت. تمامی نمونه ها از شیر مصنوعی (کمکی یا کامل) استفاده می کردند. داده ها از طریق پرونده خانوار و پرسش از مادر، جمع آوری و در پرسشنامه ها درج گردید. در انتها اطلاعات در نرم افزار SPSS تجزیه و تحلیل و آزمون های t و کای دو برای مقایسه متغیرهای کمی و کیفی استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان می دهد 59.5 درصد شیرخواران، شیر مصنوعی را به کمکی و40.5 درصد به صورت کامل مصرف می نمایند. جهت بررسی علت مصرف شیرمصنوعی، 25 مطرح شد که بیش ترین آن ها دو قلویی (23.8 درصد)، کمبود شیرمادر (13.6 درصد) و رشد ناکافی کودک (13.4 درصد) بوده است. شاخص های میانگین شروع شیرمصنوعی به روز نشان می دهد که مصرف کمکی شیر مصنوعی، 42 و مصرف کامل شیر مصنوعی، 35 روز است که این تفاوت از نظر آماری معنی دار می باشد(p<.010) . استنتاج: از 25 علت استخراج شده به عنوان علل تغذیه کودک با شیر مصنوعی، 50.8 درصد را دو قلویی، کمبود شیرمادر و رشد ناکافی کودک تشکیل می دهد. موارد استفاده مطلق شیرمصنوعی (از کل علل شناخته شده)، 27.4 درصد می باشد و مابقی علل به بررسی بیش تر نیاز دارد.

سابقه و هدف: کنترل درد حین درمان های ارتودنسی یکی از خواسته های مهم پزشک و بیمار است. از طرف دیگر تغییر در حرکت دندان در هنگام استفاده از مسکن ها نیز از نظر ارتودنسی مطلوب نمی باشد. هدف از انجام این مطالعه، مقایسه اثر تسکینی استامینوفن کدئین تنها و استامینوفن کدئین به همراه کافئین در دردهای ارتودنسی و بررسی میزان تاثیر آ ن ها در حرکت ارتودنتیک دندان ها می باشد. مواد و روش ها: این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی تصادفی دو سو ناآگاه بر روی 18 نفر از بیماران داوطلب ارتودنسی ثابت جهت بررسی درد و حرکت دندان انجام شد. بیماران در دو گروه استامینوفن کدیین (300 mg + 20mg) و استامینوفن کدیین+ کافیین(40 mg)  قرار گرفتند. به بیماران دو دوز دارو، دوز اول 0.5 ساعت قبل و دوز دوم 8 ساعت بعد از جایگذاری chain برای حرکت دیستالی دندان نیش(Canine)  تجویز شد. سپس میزان درد در این بیماران با استفاده از مقیاس VAS خطی ده سانتی متری اندازه گیری شد. فاصله بین دندان های نیش و آسیاب کوچک (Premolar) دوم قبل از جایگذاریchain  دو طرفه فک بالا و نیز در روزهای هفتم و چهاردهم به منظور تعیین میزان حرکت دندانی اندازه گیری شد. یافته ها: در روند تغییرات درد، تفاوت معنی داری بین دو گروه مشاهده شد (p=0.048) و استامینوفن کدیین+ کافیین اثر ضددردی با سرعت بیش تری ایجاد کرد. بیش ترین اختلاف در میزان کنترل درد بین دو گروه، 6 ساعت بعد از درمان رخ داد و از روز دوم به بعد، شدت درد در هر گروه کاهش یافت. حداکثر شدت درد در گروه استامینوفن کدیین بر اساس مقیاس(Mean ± SEM) 4.67±0.96 VAS  و در گروه استامینوفن کدیین کافیین 2.44±0.67 بود که در هر دو گروه 17 ساعت بعد از جایگذاری chain روی داد. در میزان حرکت دندان در دو گروه، اختلاف معنی داری مشاهده نشد. استنتاج: کافیین باعث افزایش ضددردی استامینوفن کدیین گردید اما تغییری در میزان حرکت مشاهده نشد. بنابراین برای کاهش دوز و عوارض جانبی احتمالی داروهای ضد درد از جمله استامینوفن در درمان های ارتودنسی، مصرف همزمان کافیین توصیه می شود.