علوم دامی
سال:1397 | دوره:31 | شماره:120 |تعداد مقالات:21

این آزمایش به منظور تعیین احتیاجات اسیدآمینه والین قابل هضم جوجه های خروس گوشتی سویه راس 308 در دوره رشد انجام گرفت. تعیین احتیاجات اسیدآمینه والین براساس شاخص های عملکردی جوجه های خروس گوشتی در قالب طرح کاملا تصادفی با450 قطعه جوجه یک روزه از سن 8 تا 21 روزگی در 6 تیمار و 5 تکرار انجام گردید. سطوح افزایشی اسیدآمینه والین به جیره غذایی پایه جهت ایجاد 6 سطح اسیدآمینه والین قابل هضم در دامنه 74/0، 79/0، 84/0، 89/0، 94/0 و 99/0 درصد تامین گردید. نتایج این تحقیق نشان داد که مدل خطوط شکسته غیرخطی درجه 2 برای برآورد احتیاجات والین قابل هضم جوجه های گوشتی سویه راس 308 روی داده های افزایش وزن، ضریب تبدیل غذایی و وزن سینه برازش داده شد و میزان والین قابل هضم مورد نیاز برای این سه صفت به ترتیب 93/0، 91/0 و 84/0 درصد (نسبت والین به لیزین 88، 86 و79%) جیره غذایی برآورد گردید. میانگین مقادیر شاخص های عملکردی و ایمنی سلولی بطور معنی داری تحت تاثیر افزودن اسیدآمینه والین قرار گرفت (01/0> P ). حداقل مقادیر ضریب تبدیل غذایی (02/0± 42/1) وحداکثر پاسخ ایمنی سلولی(05/0± 13/1 میلی متر) مربوط به سطح 89/0 درصد اسیدآمینه والین بود، همچنین حداکثر مقادیر ضریب تبدیل غذایی (06/0± 60/1) وحداقل پاسخ ایمنی سلولی(03/0± 44/0 میلی متر) مربوط به سطح 74/0 درصد اسیدآمینه والین بود. نتایج این آزمایش نشان داد که میزان احتیاجات اسیدآمینه والین قابل هضم برای حداکثر عملکرد جوجه های گوشتی بین 84/0 الی93/0 (نسبت والین به لیزین بین 79/0 الی 88/0 ) متغیر می باشد و در این بازه، میزان تحریک پاسخ ایمنی سلولی در حداکثر مقدار (05/0± 13/1 میلی متر) خود قرار دارد.

این مطالعه با هدف بررسی تاثیر اسانس مرزه بر عملکرد، برخی صفات لاشه، سیستم ایمنی و هماتولوژی جوجه های گوشتی انجام شد. به این منظور تعداد 400 قطعه جوجه جنس نر سویه تجاری راس 308، در قالب طرح آزمایشی کاملا تصادفی با 5 گروه آزمایشی و 4 تکرار و 20 قطعه جوجه گوشتی در هر واحد آزمایش مورد استفاده قرار گرفت. تیمارهای آزمایشی شامل شاهد منفی (آب آشامیدنی فاقد افزودنی)، شاهد مثبت (آب آشامیدنی حاوی ارگواستیم) و آب آشامیدنی حاوی 100، 200 و 300 میلی گرم اسانس مرزه در هر لیتر بود. نتایج نشان داد افزودن هر سه سطح اسانس مرزه در آب آشامیدنی در هفته های اول و دوم پرورش منجر به کاهش معنی دار مصرف خوراک شد. ضمنا در هفته اول مصرف 100 و 200 میلی گرم اسانس مرزه در آب آشامیدنی باعث بهبود معنی دار افزایش وزن جوجه ها شده و ضریب تبدیل غذایی تمامی گروه های آزمایشی مصرف کننده سطوح مختلف اسانس مرزه از گروه شاهد منفی کمتر بود (05/0P<). وزن نسبی کبد و چربی بطنی در جوجه هایی که آب آشامیدنی حاوی 100 میلی گرم اسانس مرزه دریافت می کردند، نسبت به دیگر گروه ها بالاتر بود (05/0P<). بین تیمارهای آزمایشی به لحاظ برخی پارامترهای خونی شامل غلظت چربی خون، محتوی هموگلوبین گلبول های قرمز(MCH) و میزان آنزیم کبدیAST تفاوت معنی دار وجود داشت (05/0P<). نتایج مطالعه حاضر نشان داد که استفاده از اسانس مرزه در آب آشامیدنی اثر مثبتی برخصوصیات رشد و بهبود راندمان خوراک جوجه های گوشتی به ویژه در هفته های ابتدایی پرورش داشته است.

برآورد دقیق اجزای واریانس ژنتیکی و غیرژنتیکی با اطلاعات شجره ای و ژنومی، از ملزومات پیش بینی صحیح ارزش های اصلاحی می باشد. از آنجایی که تراشه های چندشکلی تک نوکلئوتیدی (SNP) کل ژنوم را پوشش می دهند، نشانگرها تمامی جایگاه های صفات کمی را تحت پوشش قرار داده و به طور بالقوه تمام واریانس ژنتیکی را توجیه می کنند. در این پژوهش از SNPهای گوسفندان مرینوس استرالیایی استفاده شد. صفات طول و قطر تار پشم مورد بررسی قرار گرفتند. برای مطالعه رابطه بین فراوانی آللی و مقدار واریانس ژنتیکی افزایشی توجیه شده، SNPها در پنج گروه مختلف از فراوانی آللی کمیاب (MAF)، طبقه بندی شدند. دو مدل آماری با آنالیز مجزای هر گروه SNP و آنالیز توام هر پنج گروه SNP برازش شدند. آنالیزهای آماری با دو روش حداکثر درست نمایی محدود شده ژنومی (روش پارامتری) و بیزی (با استفاده از تکنیک نمونه گیری گیبس و مدل RKHS (روش نیمه پارامتری)) انجام شد. مقدار وراثت پذیری ژنومی برآورد شده توسط همه SNPها در رویکرد REML، برای قطر و طول تار پشم به ترتیب برابر 72/0 و 48/0 بود. در رویکرد بیزی این مقدار وراثت پذیری برای صفات مذکور به ترتیب برابر 74/0 و 47/0 برآورد گردید. در تجزیه و تحلیل مجزای گروه های مختلف MAF مقادیر وراثت پذیری ژنومی هر دو رویکرد مشابه ولی در تجزیه توأم، بین دو رویکرد تفاوت زیادی وجود داشت. بطور کلی در مدل های ساده نتایج دو رویکرد مشابه بوده ولی در مدل های پیچیده مانند آنالیز توأم نتایج دو مدل متفاوت و معنی دار هستند. برای بررسی این که کدام روش از اعتبار بالاتری برخوردار است نیاز به تحقیقات آتی می باشد.

به منظور بررسی اثر استفاده از سطوح مکمل فسفولیپیدی و نوع روغن برعملکرد و فراسنجه های خونی بلدرچین ژاپنی انجام شد. در این تحقیق از270 قطعه بلدرچین ژاپنی از سن هفت روزگی در قالب طرح کاملأ تصادفی به صورت فاکتوریل 3×3 با 9 تیمار و3 تکرار و 10 قطعه در هر واحد آزمایشی استفاده شد. جیره های آزمایشی شامل ترکیب سه سطح مکمل فسفولیپیدی(صفر، 1/0 و 2/0درصد)وسه نوع روغن(کلزا، طیور و مخلوط روغن های کلزا و طیور) به میزان دو درصد بود. خوراک مصرفی و ضریب تبدیل خوراک تحت تأثیر نوع روغن قرار نگرفت. استفاده از روغن طیور و کلزا به همراه فسفولیپید وزن و میزان خوراک مصرفی بلدرچین ها را کاهش و ضریب تبدیل خوراک را افزایش داد(05/0p<). استفاده از روغن طیوربدون مکمل فسفولیپید و با (1/0) درصد مکمل فسفولیپید وزن سینه و ران را در بلدرچین ها به طور معنی دار افزایش داد(05/0p<). استفاده از روغن طیور در جیره همراه با مکمل فسفولیپیدی تأثیر معنی داری بر فراسنجه های خونی داشت، به طوری که غلظت HDL را افزایش داد، اما در مورد کلسترول و تری گلیسرید استفاده از روغن طیور با فسفو لیپید تفاوت معنی داری با تیمار روغن طیور بدون فسفولیپید نداشت. یشترین میزان نوتروفیل ها مربوط به تیمار دریافت کننده ی روغن کلزا به همراه سطح 1/0 درصد مکمل فسفولیپید بود. در کل استفاده از روغن طیور به همراه مکمل فسفولیپیدی در جیره موجب بهبود خصوصیات لاشه و فراسنجه های خونی و هماتولوژیکی را در جهت مثبت تحت تأثیر قرار داد.

هدف از این مطالعه مقایسه اثر سطوح مختلف سولفات روی بمنظور بهبود کیفیت منی قوچ طی فرآیند انجماد – یخ گشایی در خارج از فصل تولیدمثلی بود. از پنج رأس قوچ قزل هفته ای دو بار و توسط واژن مصنوعی اسپرم گیری انجام شد. نمونه های اسپرم به چهار گروه تیماری مشتمل بر: شاهد، 5/17، 35 و 5/52 میکرومول سولفات روی اختصاص داده شده و سپس فرآیند انجماد انجام گرفت. بعد از یخ گشایی نمونه های اسپرم از نظر جنبایی، مورفولوژی ومیزان مالون دی آلدهید مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج نشان دهنده بیشترین میزان حرکت کل و پیش رونده در اسپرم های حاوی سطح 5/17 سولفات روی بود که در مقایسه با گروه شاهد معنی دار بودند (05/0>P). اختلاف معنی داری در مورفولوژی اسپرم در گروه دریافت کننده 5/52 میکرومول سولفات روی در مقایسه با گروه شاهد وجود داشت، که سطح 5/52 باعث افزایش اسپرم غیرنرمال شده بود (05/0>P). افزودن 5/17 میکرومول از سولفات روی باعث افزایش غیرمعنی دار زنده مانی اسپرم ها نسبت به گروه کنترل شد، اما افزودن 35 و 5/52 میکرومول باعث کاهش معنی دار آن شد (05/0>P). درصد تولید مالون دی آلدهید در سطح 35 از سایر گروه های تیماری و گروه شاهد کمتر بود و بین گروه 5/17 و 35 در مقایسه با گروه شاهد اختلاف معنی داری وجود داشت (05/0>P). بنابراین می توان نتیجه گرفت استفاده از سطح 5/17 و 35 سولفات روی در رقیق کننده منی قوچ قزل سبب بهبود برخی فراسنجه های اسپرم بعد از فرآیند انجماد می شود.

این پژوهش با هدف بررسی تاثیر استفاده از سطوح مختلف ضایعات چای سبز بر عملکرد رشد، قابلیت هضم مواد مغذی وتعادل نیتروژن بره های پرواری انجام گرفت. بدین منظور از چهار تیمار آزمایشی دارای سطوح صفر، 2، 4 و 6 درصد ماده خشک ضایعات چای سبز استفاده گردید. مقدار وزن پایانی، افزایش وزن روزانه و ضریب تبدیل بین تیمارهای دارای 2، 4 و 6 درصد ضایعات چای سبز معنی دار شد (05/0 P<)، اما تفاوت معنی داری بین تیمار دارای 2 درصد ضایعات چای سبز و شاهد در رابطه با عملکرد وجود نداشت. تیمار دارای 2 درصد ضایعات چای بالاترین مقدار قابلیت هضم پروتئین خام را به خود اختصاص داد (05/0 P<). قابلیت هضم ماده خشک و ماده آلی تیمار 2 درصد ضایعات چای سبز اختلاف معنی داری با تیمار شاهد نداشت اما از سایر تیمارهای آزمایشی به طور قابل توجهی بیشتر بود (05/0 P<). ابقای نیتروژن در تیمار دارای 2 درصد ضایعات چای سبز با تیمار شاهد از لحاظ آماری اختلاف معنی داری نداشت اما نسبت به سایر تیمارهای مورد بررسی به طور معنی داری بیشتر بود (05/0 P<). مقدار نیتروژن آمونیاکی مایع شکمبه در تیمارهای دارای ضایعات چای سبز به طور معنی داری از تیمار شاهد کمتر بود (05/0 P<). استفاده از ضایعات چای سبز نسبت به تیمار شاهد به طور قابل توجهی موجب کاهش غلظت نیتروژن اوره ای خون گردید (05/0 P<). با توجه به نتایج حاصل، افزودن ضایعات چای سبز در سطح 2 درصد ماده خشک در جیره بره های پرواری موجب بهبود قابلیت هضم و تعادل نیتروژن و در نهایت بهبود عملکرد در بره های پرواری نژاد شال شد.

هدف از این مطالعه، تعیین بی ضرری و ایمنی گونه های انتروکوک جدا شده از شیر بز، پنیر سنتی و نمونه های شیر مادر بود. نمونه های انتروکوکوس جدا شده به وسیله ویژگی های فنوتیپی و تعیین توالی 16srRNA تا سطح جنس شناسایی شدند و خواص پروبیوتیکی آن ها، زنده مانی در شرایط اسیدی و حضور در درصدهای مختلف نمک صفراوی در زمان های مختلف بررسی گردید. فعالیت ضد میکروبی این باکتری ها بر علیه باکتری های بیماری زا و مقاومت آن ها نسبت به انواع آنتی بیوتیک ها نیز ارزیابی شد. جهت بررسی بی ضرری انتروکوکوک های شناسایی شده، حضور یا عدم حضور تعدادی از ژن های ویرولانس(asa1, hyl, esp, agg, gelE, cylA, cylB, cylM, efaAfm, efaAfs) و مقاومت به ونکومایسین (vanA, vanH, vanR, vanY ) با استفاده از روش های بیوشیمیایی و مولکولی سنجیده شد. مقاومت فنوتیپی انتروکوک های انتخاب شده در برابر لیپاز، DNase و همولیز گلبول های قرمز نیز تعیین گردید. نتایج این تحقیق خصوصیات پروبیوتیکی بعضی از این گونه ها را مشخص کرد. 4 جدایه تحمل اسید و نمک صفرا را نشان دادند و اثرات ضد میکروبی چشمگیری داشتند. تمامی سویه های انتروکوکوس فاسیوم جدا شده از شیر مادر فاقد ژن های ویرولانس بودند. در آزمایشات فنوتیپی ویرولانس در سویه ها، همه سویه ها از نظر فعالیت همولیزی آلفاهمولیتیک بودند. همه سویه ها به تتراسایکلین، سفالوتین، آموکسی سیلین، سفازولین و داکسی سایکلین حساسیت نشان دادند و همه آن ها به جز سویه TA00154، نسبت به نالیدیکسیک اسید و تری متوپریم سولفامتاکسازول، مقاوم بودند.

هدف از انجام این پژوهش، بررسی اثرات سطوح مختلف اسانس لیموترش بر قابلیت هضم خوراک به روش آنکوم و فراسنجه های شکمبه ای گوساله های نر هلشتاین بود. به این منظور چهار رأس گوساله نر هلشتاین فیستوله گذاری شده (میانگین وزن بدن، 20± 650 کیلوگرم) برای پنج دوره ی 17 روزه و در قالب یک طرح بلوک کامل تصادفی به صورت چرخشی به 5 جیره آزمایشی شامل جیره پایه بدون مواد افزودنی (شاهد)، جیره پایه + 300 میلی گرم موننسین، جیره پایه + 600، 800 و 1000 میلی گرم اسانس لیموترش در روز اختصاص داده شده بود. سطح 800 میلی گرم در روز اسانس لیموترش، میزان قابلیت هضم ماده خشک و ماده آلی را کاهش داد، ولی سایر سطوح اسانس لیموترش بی تأثیر بودند (05/0P>). سطوح 600 و 1000 میلی گرم اسانس لیموترش درجیره، غلظت نیتروژن آمونیاکی (04/0(p = و سطح 1000 میلی گرم نسبت استات به پروپیونات در شکمبه را کاهش دادند (001/0= p). اما تیمارهای آزمایشی بر تعداد پروتوزوآ و میزان pH مایع شکمبه بی تاثیر بود. به واسطه بهبود تغییرات برخی فراسنجه های شکمبه ای در این آزمایش می توان نتیجه گرفت که جیره های حاوی اسانس لیموترش در مقایسه با جیره های حاوی موننسین عملکرد مناسب تری داشتند. اما با این وجود، انجام مطالعات بیشتر در زمینه تأثیر اسانس لیموترش روی عملکرد گوساله پرواری خصوصاً در بازه های زمانی مرسوم برای پرورش این حیوانات ضروری به نظر می رسد.

به منظور بررسی تأثیر اندازه ذرات مخلوط علوفه سورگوم سیلو شده و سطح کنسانتره بر گوارش پذیری مواد مغذی، فراسنجه های شکمبه ای و رفتار مصرف خوراک از چهار رأس بز نر رایینی با میانگین وزنی 0/3± 1/30 کیلو گرم در قالب طرح چرخشی متوازن استفاده شد. از علوفه سورگوم درشت و ریز (30 و 15 میلی متر)، در کیسه های نایلونی بدون هیچ ماده افزودنی، علوفه سیلوی تهیه و با نسبت 50 به 50 درصد ماده خشک به همراه یونجه در تهیه جیره های آزمایشی استفاده شد و جیره ها شامل 1) جیره ی حاوی 40 درصد علوفه سورگوم سیلو شده درشت و علوفه یونجه و 60 درصد کنسانتره 2) جیره ی حاوی 60 درصد علوفه سورگوم سیلو شده درشت و علوفه یونجه و 40 درصد کنسانتره 3) جیره ی حاوی 40 درصد علوفه سورگوم سیلو شده ریز و علوفه یونجه و 60 درصد کنسانتره 4) جیره ی حاوی 60 درصد علوفه سورگوم سیلو شده ریز و علوفه یونجه و 40 درصد کنسانتره بودند. مصرف ماده خشک و ماده آلی تحت تأثیر جیره های آزمایشی قرار گرفت (به ترتیب 20/1، 05/1، 37/1، 24/1 و 07/1، 02/1، 27/1 و 12/1 کیلوگرم در روز) و با کاهش اندازه ذرات علوفه سورگوم سیلو شده افزایش نشان داد (05/0>P). امّا اندازه ذرات علوفه تأثیری بر گوارش پذیری مواد مغذّی نداشت. با افزایش اندازه ذرات علوفه سیلو شده تولید پروتئین میکروبی، تعداد پروتوزوای سلولولایتیک و زمان مصرف خوراک، نشخوار و جویدن افزایش یافت (05/0>P). نتایج نشان داد که علوفه سورگوم سیلو شده، همراه با مقادیر زیاد یا کم کنسانتره، بدون هیچ مشکل تغذیه ای، قابل استفاده در تغذیه نشخوارکنندگان کوچک می باشد.

مطالعه حاضر باهدف بررسی تأثیر منبع غلات بر عملکرد رشد، فراسنجه های خونی و تخمیر شکمبه ای گوساله های پرواری انجام شد. به همین منظور، تعداد 18 رأس گوساله نر هلشتاین در حال رشد (سن 11 ± 245 روز) با وزن اولیه 7/17 ± 4/327 در قالب طرح کاملاً تصادفی به تیمارهای آزمایشی شامل جیره های بر پایه جو یا ذرت (100 درصد غله از جو یا ذرت) اختصاص یافتند. یافته های آزمایش نشان داد که تغذیه با ذرت در مقایسه با جو تمایل به افزایش ماده خشک مصرفی گوساله های نر پرواری داشت (06/0P=). همچنین گوساله های تغذیه شده با ذرت در مقایسه با جو میانگین افزایش وزن روزانه بالاتری را در دوره اول (روز 1 تا 28 آزمایش) داشتند (02/0P=) اما در دوره دوم (روز 29 تا 56 آزمایش) اختلافی بین تیمارهای آزمایشی مشاهده نشد. فراسنجه های خونی شامل گلوکز، بتاهیدروکسی بوتیرات، آلبومین، پروتئین کل، نیتروژن اوره ای و آنزیم آلانین آمینوترانسفراز تحت تأثیر تیمارهای آزمایشی قرار نگرفتند اما جایگزینی جو با ذرت در هر دو دوره آزمایش منجر به کاهش غلظت آنزیم کبدی آسپارتات آمینوترانسفراز شد (به ترتیب 01/0P= و05/0P=). میانگین pHشکمبه و غلظت کل اسیدهای چرب فرار تحت تأثیر تیمارهای آزمایشی قرار نگرفت اما تغذیه با ذرت منجر به افزایش سهم مولی استات (03/0P=)، تمایل به کاهش سهم مولی پروپیونات (07/0P=) و افزایش نسبت استات به پروپیونات (04/0P=) را در مقایسه با جو شد. نتایج این مطالعه نشان داد که ذرت می تواند جایگزین مناسبی برای جو در جیره گوساله های پرواری با سطح بالای کنسانتره و غلات نرم آسیاب شده باشد.

مصرف کنجاله ی کنجد در خوراک طیور بدلیل داشتن فاکتور ضدتغذیه ای اسید فایتیک و عدم ترشح فیتاز در دستگاه گوارش، محدود می باشد. بدین منظور می توان از مکمل های آنزیمی یا میکروارگانیسم ها برای تجزیه فیتات استفاده نمود. هدف از این آزمایش، مقایسه اثر کنجاله کنجد خام و فرآوری شده به روش تخمیر حالت جامد بر عملکرد، خصوصیات لاشه و مورفولوژی روده جوجه های گوشتی بود. تخمیر کنجاله کنجد با مایع حاوی لاکتوباسیلوس پلانتاروم در نسبت 1 به 1/2 انجام شد. پس از 25 روز تخمیر، مقدار اسید فایتیک از 39/17 به 26/5 میکرومول در گرم کنجاله کاهش یافت. تعداد 315 قطعه جوجه گوشتی راس 308 در قالب طرح کاملاً تصادفی به 7 تیمار آزمایشی با 3 تکرار اختصاص یافت. تیمارهای آزمایش شامل جایگزینی 25، 50 و 75 درصد کنجاله کنجد خام یا تخمیری با کنجاله سویا (تیمار شاهد) در جیره بودند. نتایج این آزمایش نشان داد استفاده از سطوح 25 و 50 درصدکنجاله کنجد تخمیری، مشابه با تیمار شاهد، افزایش وزن بدن و ضریب تبدیل غذایی جوجه های گوشتی را نسبت به کنجاله کنجد خام بهبود داد (05/0>P). چربی محوطه بطنی در تیمارهای 50 و 75 درصد کنجاله کنجد تخمیری نسبت به سایر تیمارها کمتر بود (05/0>P). ارتفاع پرزهای دئودنوم و ژوژنوم در تیمارهای 25 و50 درصد کنجاله کنجد تخمیری نسبت به سایر تیمارها بالاتر بود (05/0>P). با توجه به تشابه نتایج تیمارهای شاهد و 50 درصد کنجاله کنجد تخمیری در افزایش وزن و ضریب تبدیل خوراک، استفاده از کنجاله کنجدی تخمیری تا سطح 50 درصد جایگزینی با کنجاله سویا در جیره پیشنهاد می گردد.

هدف از تحقیق ارزیابی اثر شکل فیزیکی جیره های غذایی آردی، پلت و اکسترود بر ویژگی های بستر، خصوصیات کیفی پا، سینه و شاخص های استخوان درشت نی بود. بدین منظور تعداد 936 قطعه جوجه گوشتی یک روزه نژاد راس 308 با 3 تیمار آزمایشی و 12 تکرار و 26 قطعه جوجه در هر تکرار در قالب طرح کاملاً تصادفی به مدت 6 هفته پرورش داده شد. کیفیت فیزیکی بستر (pH، رطوبت، نیتروژن و ازت فرار) و جمعیت میکروبی بستر (باکتری های اسپورزا، قارچ ها، باکتری های هوازی کل)، ناهنجاری های پا و لاشه (لنگش، زخم کف پا، سوختگی مفصل خرگوشی، زخم سینه) و عناصر معدنی (کلسیم و فسفر) و شاخص های استخوان درشت نی (طول، قطر، وزن، درصد وزنی، قدرت شکنندگی) در روز 42 روزگی مورد بررسی قرار گرفت و تلفات به صورت روزانه ثبت شد. نتایج این مطالعه نشان داد که در تیمار اکسترود درصد رطوبت، نیتروژن و میزان ازت فرار بستر بیشتر و جمعیت باکتری اسپورزا و کل قارچ بستر کمتر از تیمارهای دیگر بوده است. اثر تیمارهای آزمایشی بر درصد زخم کف پا، زخم سینه، کلسیم و فسفر استخوان و شاخص های استخوانی درشت نی غیر معنی دار بود. درصد سوختگی مفصل خرگوشی و لنگش و تلفات در تیمار اکسترود و پلت بیشتر از تیمار آردی بوده است. بنابراین شکل خوراک پلت و اکسترود در مقایسه با خوراک آردی اثرات منفی روی درصد رطوبت، نیتروژن و میزان ازت فرار بستر و درصد تلفات داشته و باعث افزایش وقوع سوختگی مفصل خرگوشی و لنگش در جوجه های گوشتی گشته است.

این مطالعه به منظور بررسی اثرات منابع مختلف عنصر روی بر عملکرد، سیستم ایمنی و کیفیت لاشه جوجه های گوشتی انجام شد. به این منظور، تعداد 785 قطعه جوجه گوشتی یک روزه سویه آرین به طور تصادفی در 35 واحد آزمایشی (25 قطعه در هر واحد آزمایشی) توزیع شدند. این آزمایش در قالب طرح کاملاً تصادفی به صورت فاکتوریل 3×2 شامل دو نوع منبع عنصر روی (سولفات روی و روی-گلایسین) و سه سطح مختلف روی (40، 80 و 120 میلی گرم در کیلوگرم) در مقایسه با تیمار کنترل (فاقد مکمل روی) اجرا شد. اثر تیمارهای آزمایشی بر وزن بدن در سنین 7، 14، 21، 28 و 35 روزگی معنی دار بود (05/0P<)؛ ولی تفاوت معنی داری در خوراک مصرفی بین تیمارهای مختلف مشاهده نشد (05/0P>). پاسخ های ایمنی شامل تیتر آنتی-بادی علیه تزریق گلبول قرمز گوسفندی (SRBC)، ایمنوگلوبولین های M و G، تیتر آنتی بادی علیه ویروس نیوکاسل و همچنین درصد هتروفیل، لنفوسیت و نسبت هتروفیل به لنفوسیت از نظر آماری تحت تأثیر سطوح و منابع مختلف عنصر روی قرار نگرفت. براساس نتایج حاصل از این پژوهش، استفاده از عنصر روی معدنی نسبت فرم آلی (روی-گلایسین) تفاوت معنی داری در شاخص های عملکرد، خصوصیات لاشه و پاسخ های ایمنی جوجه های گوشتی ایجاد نکرد.

مرغ های بومی ایرانی مواد ژنتیکی پایه برای برنامه های اصلاح نژاد محسوب میشوند. انجام برنامه های اصلاح نژادی در گام نخست نیازمند شناسایی و حفظ تنوع ژنتیکی این جمعیت هاست. بررسی ژنوم میتوکندری در یک نژاد و مقایسه آن با سایر نژادها میتواند شاخص مناسبی از میزان تنوع موجود در جمعیت مورد بررسی را ارائه دهد. در مطالعه حاضر، به منظور ارزیابی تنوع ژنتیکی مرغان لاری ایران، تعداد 23 قطعه مرغ از منطقه لارستان فارس به عنوان نمونه آزمایشی انتخاب و پس از عمل خون گیری، استخراج دی ان ای انجام شد. بخش HVR-I ناحیه D-loop ژنوم میتوکندری با استفاده از آغازگرهای اختصاصی تکثیر و قطعات تکثیر شده پس از خالص سازی توالی یابی شدند. در کل تعداد 21 توالی با کیفیت بدست آمد که از این میان تعداد 5SNP شناسایی شد. از تجزیه و تحلیل توالی های بدست آمده تعداد 3 هاپلوتیپ بدست آمد که با کد دسترسی KF957610و KF957611 وkF957612 در بانک جهانی ژن ثبت گردید. پس از اخذ توالی های مشابه ژنوم میتوکندری دیگر نژادهای موجود در بانک ژن و مرغ مرندی و مازندرانی ایران درخت فیلوژنی مربوطه رسم گردید. نتایج فیلوژنی مشخص کرد که مرغان بومی لاری ایران به احتمال زیاد واجد برخی شباهت های ژنتیکی با مرغ مرندی، مازندرانی، مرغ بومی کشور آذربایجان، پلیموت راک پرخط دار، مرغ ابریشمی و مرغ جنگلی خاکستری می باشد.

پژوهش حاضر به منظور آنالیز ژنتیکی صفات میانگین افزایش وزن روزانه بزهای مرخز برای کروموزوم های اتوزومی و جنسی انجام شد. داده های مورد استفاده شامل 3837 رکورد میانگین افزایش وزن روزانه از تولد تا شیرگیری(ADG1)، 3467 رکورد میانگین افزایش وزن روزانه از شیرگیری تا 6 ماهگی (ADG2)، 3133 رکورد میانگین افزایش وزن روزانه از 6 ماهگی تا 9ماهگی (ADG3) و 2726 رکورد میانگین افزایش وزن روزانه از 9 ماهگی تا یک سالگی (ADG4) بود که طی سال های 1371 تا 1393 در مرکز اصلاح نژاد بز مرخز سنندج جمع آوری شده بود. تعیین اثرات عوامل ثابت بر صفات مورد بررسی با رویه ی GLM نرم افزار SAS 8. 2 و برآورد اجزای واریانس و پارامترهای ژنتیکی با الگوریتم میانگین اطلاعات بیشترین درست نمایی محدودشده (AI-REML) با نرم افزار Wombat و 6 مدل حیوانی انجام شد. برای تعیین مناسب ترین مدل از معیار آکایک استفاده شد. وراثت پذیری مستقیم اتوزومی برای صفات ADG1، ADG2، ADG3 و ADG4به ترتیب 03/0± 14/0، 02/0± 00/0، 04/0± 14/0 و 03/0± 06/0 برآورد شد. وراثت پذیری مستقیم وابسته به کروموزوم جنسی این صفات در حد کم و به ترتیب 02/0± 00/0، 02/0± 08/0، 02/0± 06/0 و 02/0± 04/0 برآورد گردید. وراثت پذیری مادری برآورد شده برای صفات ADG1 و ADG3 به ترتیب برابر 02/0± 06/0 و 03/0± 04/0 بود. همچنین نسبت واریانس محیط مادری به واریانس فنوتیپی برای صفات ADG3 و ADG3 یکسان و برابر 02/0± 03/0 بود. نتیجه گیری: وراثت پذیری مستقیم برای کروموزم های اتوزومی و جنسی در صفات مورد مطالعه پایین برآورد گردید، لذا پیشرفت ژنتیکی کمی بر اثر انتخاب برای صفات مورد مطالعه میسر می شود.

در این پژوهش اثر افزودن دانه گشنیز و آلفا-توکوفریل استات به جیره جوجه های گوشتی بر عملکرد، ریخت شناسی روده کوچک و قابلیت هضم مواد مغذی از سن 1 تا 42 روزگی بررسی شد. تعداد 240 قطعه جوجه گوشتی یک روزه سویه کاب500 در قالب طرح کاملاً تصادفی با 4 تیمار، 3 تکرار و 20 قطعه جوجه در هر تکرار توزیع شدند. تیمارها شامل، کنترل منفی (جیره پایه ذرت-سویا بدون افزودنی خوراکی)، کنترل مثبت (جیره پایه همراه با 250 میلی گرم در کیلوگرم آلفا-توکوفریل استات) و گروه های آزمایشی سوم و چهارم به ترتیب دارای جیره پایه همراه با 3/0 یا 6/0 درصد دانه گشنیز بودند. بر اساس نتایج حاصله جوجه های تغذیه شده با تیمار دانه گشنیز در مقایسه با گروه های کنترل تفاوت معنی داری در میانگین افزایش وزن روزانه، خوراک مصرفی و ضریب تبدیل غذایی نداشتند. عمق کریپت و سطح جذبی پرزها در جوجه-های تغذیه شده با جیره حاوی 6/0 درصد دانه گشنیز نسبت به گروه کنترل منفی به طور معنی داری افزایش یافت (به ترتیب 011/0± 22/0 و 009/0± 66/0 در مقابل 004/0± 21/0 و 012/0± 60/0 میلی متر و میلی متر مربع). افزودن 6/0 درصد دانه گشنیز در جیره باعث افزایش معنی دار قابلیت هضم پروتئین (به مقدار99/3 درصد) و چربی (به مقدار33/4 درصد) در مقایسه با تیمار کنترل منفی شد. در کل با توجه به نتایج این تحقیق، افزودن دانه گشنیز در سطح 6/0 درصد در جیره جوجه های گوشتی، به دلیل بهبود شاخص های ریخت شناسی روده کوچک و افزایش قابلیت هضم چربی و پروتئین پیشنهاد می شود.

این تحقیق به منظور تعیین ارزش غذایی پوشش مغز پسته (testa) و بررسی تأثیر تغذیه آن بر گوارش پذیری مواد مغذی و فراسنجه های خونی در گوسفند انجام گردید. ترکیب شیمیایی پوشش مغز پسته به روش آزمایشگاهی و ارزش غذائی آن با استفاده از روش آزمون تولید گاز تعیین شد. پس از تعیین ترکیب شیمیایی، این فرآورده فرعی در 4 سطح جایگزین سبوس گندم در جیره گوسفند گردید. جیره های آزمایشی شامل جیره: 1) شاهد (جیره بدون پوشش مغز پسته)، 2) حاوی 5 درصد پوشش مغز پسته، 3) حاوی 10 درصد پوشش مغز پسته و 4) حاوی 15 درصد پوشش مغز پسته بودند. از 4 رأس گوسفند نر کرمانی بالغ (2 ± 54 کیلوگرم) در قالب طرح مربع لاتین 4×4 در 4 دوره 21 روزه استفاده شد. میانگین درصد ماده خشک، پروتئین خام، چربی خام، الیاف نامحلول در شوینده های خنثی و اسیدی و ماده آلی پوشش مغز پسته به ترتیب 97/90، 35/19، 09/20، 14/45، 72/40 و 78/93 به دست آمد. انرژی قابل متابولیسم پوشش مغز پسته 71/3 مگاکالری در کیلوگرم تخمین زده شد. مصرف ماده خشک در حیوانات تحت تأثیر سطح پوشش مغز پسته قرار نگرفت. افزودن پوشش مغز پسته منجر به افزایش گوارش پذیری چربی خام و الیاف نامحلول در شوینده خنثی جیره های آزمایشی گردید، هم چنین غلظت پروتئین تام و تری گلیسرید خون گوسفندان افزایش و نیتروژن اوره ای خون کاهش یافت (05/0P<). بنابراین، پوشش مغز پسته از ارزش غذایی مناسبی در تغذیه دام برخوردار بوده و می توان از آن تا سطح 15 درصد در جیره گوسفند استفاده کرد.

در این پژوهش اثرات استفاده از پسماند کشمش بر عملکرد، برخی فراسنجه های خونی و اسیدهای چرب فرار مایع شکمبه بررسی شد. تعداد 15 رأس بره ی نر بلوچی (میانگین وزن 67/0± 15/21 کیلوگرم) در قالب طرح کاملاً تصادفی در سه تیمار قرار گرفتند. تیمارهای آزمایشی شامل: 1) شاهد (حاوی 40 درصد یونجه و فاقد پسماند کشمش)، 2) جایگزینی50 درصد یونجه با پسماند کشمش و 3) جایگزینی 100 درصد یونجه با پسماند کشمش بودند. استفاده از پسماند کشمش در جیره (تیمارهای 2 و3)، باعث افزایش وزن روزانه ی بره های پرواری در مقایسه با تیمار شاهد شد (05/0>P). افزایش سطح پسماند کشمش در جیره، پروتئین کل سرم را در دوره ی اول آزمایش (14 تا 28 روز) کاهش داد (05/0>P) ولی سایر فراسنجه های خونی این دوره ( از قبیل گلوکز، کلسترول، آلانین آمینوترانسفراز، تری گلیسرید و نیتروژن اوره ای) تحت تأثیر تیمارهای آزمایشی قرار نگرفتند (05/0P). کمترین غلظت اسید استیک و والریک اسید در دوره ی اول آزمایش، مربوط به تیمار3 بود، در حالی که بیشترین مقدار اسید والریک و اسید ایزو والریک در دوره ی دوم آزمایش مربوط به تیمار 1 بود (05/0>P). افزودن پسماند کشمش به جیره، تأثیری بر pH مایع شکمبه نداشت (05/0

آزمایشی با هدف بررسی دو جاذب خاکستر تهیه شده از پوست خربزه و بنتونیت سدیم فرآوری شده در حذف رنگ بروموکروزول گرین به عنوان یک منبع آلوده کننده ی آبی در یک محیط کشت تهیه شده از میکروارگانیسم های شکمبه و بزاق مصنوعی انجام شد. از بروموکروزول گرین در سه سطح (صفر، 5 و 10 پی پی ام) همراه با بنتونیت سدیم یا خاکستر پوست خربزه هر کدام در سه سطح (0، 4 و 8 میلی گرم) به صورت فاکتوریل 3×2×3 و با پایه ی کاملاً تصادفی در محیط کشت، استفاده شد. برخی از فراسنجه های تخمیری در محیط کشت برآورد گردید و اثر جاذب ها در حذف رنگ بروموکروزول گرین اضافه شده به آب در زمان های 3 و 24 ساعت، نیز مورد ارزیابی قرار گرفت. افزودن هر دو جاذب منجر به حذف کارآمد رنگ از آب (به ویژه سطح چهار درصد خاکستر پوست خربزه) شد. افزایش رنگ از صفر به 5 پی پی ام، منجر به افزایش معنی دار پتانسیل تولید گاز و تولید تجمعی گاز در زمان های 12، 24 و 48 ساعت انکوباسیون، انرژی قابل متابولیسم، اسیدهای چرب کوتاه زنجیر، انرژی خالص شیردهی، بازده تولید پروتئین میکروبی و قابلیت هضم ماده آلی در مقایسه با تیمار شاهد شد (05/0>P)، اما کلیه ی این فراسنجه ها در سطح 10 پی پی ام رنگ، کاهش معنی دار یافت. در مجموع، اضافه کردن دو جاذب به محیط کشت نه تنها مانع کاهش اثرات منفی رنگ (سطح 10 پی پی ام) بر فراسنجه های تخمیری نشد، بلکه منجر به کاهش برخی از این فراسنجه ها شد و به نظر می رسد میکروارگانیسم های شکمبه می توانند از بروموکروزول گرین (تا سطح 5 پی پی ام) در جهت بهبود فراسنجه های تخمیری بهره ببرند.

این مطالعه با هدف مقایسه ی اثر جیره های پلت شده حاوی سطوح مختلف ویناس نیشکر بر مصرف خوراک، گوارش پذیری و فراسنجه های شکمبه ای در بره های نر لری-بختیاری و در قالب طرح کاملاً تصادفی با 5 تیمار و 5 تکرار انجام شد. جیره های آزمایشی حاوی سطوح صفر، 5، 10، 15، و 20 در صد ویناس نیشکر در ماده خشک به جای ملاس نیشکر بود. ﻃ ﻮ ل دوره ی آزﻣ ﺎ ﯾ ﺶ مجموعاً 25 روز و ﺷ ﺎ ﻣ ﻞ 15 روز ﻋ ﺎ دت پذیری و 10 روز نمونه برداری بود. اضافه کردن ویناس به جیره، گوارش پذیری ماده خشک را تحت تأثیر قرار نداد (05/0P>). گوارش پذیری پروتئین خام در جیره ی حاوی20 درصد ویناس نسبت به سایر تیمارها کمتر بود (05/0P<). گوارش پذیری عصاره ی اتری در جیره ی حاوی 10 درصد ویناس نسبت به جیره ی شاهد کاهش، و در سایر جیره ها افزایش نشان داد (05/0P<). گوارش پذیری الیاف نامحلول در شوینده ی خنثی نیز در جیره ی 15 درصد ویناس نسبت به سایر جیره ها بیشتر بود (05/0P<). با افزایش سطح ویناس در جیره ها، غلظت اسیداستیک، اسیدبوتیریک و کل اسیدهای چرب فرار کاهش یافت (05/0P<). در مجموع، ویناس نیشکر را می توان بدون تأثیر سوء بر گوارش پذیری و تخمیر شکمبه ای تا سطح 15 درصد ماده خشک در جیره ی بره های نژاد لری-بختیاری جایگزین ملاس نمود و باعث جلوگیری از دفع آن به محیط زیست شد. به هر حال، برای نتیجه گیری صحیح تر باید بازده رشد دام و بازده اقتصادی گنجاندن ویناس نیشکر را در جیره در نظر داشت.

به منظور بررسی اثر استفاده از اسپور قارچ Piriformospora indica به عنوان یک منبع جدید پری-بیوتیکی بر عملکرد جوجه های گوشتی، آزمایشی با استفاده از 160 قطعه جوجه گوشتی نرنژاد راس-308 با 5 گروه آزمایشی و 4 تکرار و 8 جوجه در هر تکرار در قالب طرح کاملاً تصادفی طراحی گردید. گروه های آزمایشی در این مطالعه شامل: (1) شاهد (دریافت کننده جیره پایه)، (2) دریافت کننده جیره پایه به همراه اسپور قارچ P. indica cfu/g106×3، (3) دریافت کننده جیره پایه به همراه اسپور قارچ P. indica cfu/g106×6، (4) دریافت کننده جیره پایه به همراه اسپور قارچ P. indica cfu/g106×9 و (5) دریافت کننده جیره پایه به همراه قارچ P. indica cfu/g106×14 بودند. نتایج حاصل از این بررسی نشان داد که استفاده از سطح cfu/g106×6 اسپور قارچ P. indica به صورت معنی دار موجب افزایش وزن گردید (05/0P<). استفاده از سطوح مختلف اسپور قارچ P. indica بر ضریب تبدیل غذایی اثرات معنی داری نداشته است (05/0P<). نتایج حاصل از ریخت شناسی روده نشان داد که استفاده از اسپور قارچ P. indica به صورت معنی داری موجب افزایش طول پرز و کاهش عمق کریپت گردید (05/0P<). همچنین نتایج حاصل از آزمایشات شمارش باکتری ها نشان داد که استفاده از اسپور قارچ P. indica در سطح cfu/g106×3 به صورت معنی داری موجب کاهش تعداد باکتری های سالمونلا و اشرشیا کولی گردید (05/0P<). بر اساس نتایج بدست آمده از این مطالعه پیشنهاد می گردد از اسپور قارچ P. indica در میزان cfu/g106×6 به عنوان یک پری بیوتیک تجاری مطرح و استفاده گردد.