مجله دامپزشکی ایران (دانشگاه شهید چمران اهواز)
سال:1397 | دوره:14 | شماره:1 |تعداد مقالات:12

در این پژوهش تاثیر پختن دانه جو و ترتیب مصرف کنسانتره و علوفه بر مقاومت به انسولین در مادیان های عربی با استفاده از مدل دینامیکی گلوکز-انسولین بررسی شد. تعداد شش رأس مادیان (سن 4 الی 10 سال، میانگین وزن بدن34 ± 409 کیلوگرم) طی چهار دوره دو هفته ای به صورت کراس-اور تغذیه شد. در دو نوع ترتیب خوراک دهی، بخش کنسانتره-ای جیره یا نیم ساعت بعد (علوفه-غلات) و یا نیم ساعت قبل از مصرف علوفه (غلات-علوفه) در اختیار اسب ها قرار گرفت. دانه جو یا به صورت خرد شده (خرد شده) و یا به صورت پخته شده (پخته شده) در جیره اسب ها استفاده شد. در روز چهاردهم هر دوره، نمونه خون از سیاهرگ وداج گردنی حدود چهار ساعت بعد از وعده خوراک صبحگاهی گرفته شد و غلظت های هورمون انسولین و گلوکزخون تعیین شد. پاسخ انسولین، حساسیت به انسولین، پاسخ سلول های لوزالمعده ای بتا، گلوکز مصرفی بافت های غیر وابسته به انسولین و نسبت تصحیح شده انسولین به گلوکز با استفاده از مدل دینامیکی گلوکز-انسولین محاسبه شد. نتایج نشان داد که ترتیب خوراک دهی تاثیری بر پاسخ انسولین، پاسخ سلول های بتای لوزالمعده، نسبت تصحیح شده انسولین به گلوکز نداشت (05/0 P). در تیمار حاوی جو خرد شده نسبت گلوکز به انسولین با میزان گلوکز مصرفی بافت های غیروابسته به انسولین همبستگی منفی و با شاخص حساسیت به انسولین همبستگی مثبت داشت در حالیکه این روابط در تیمار حاوی جو پخته شده مشاهده نشد. نتایج نشان داد که پختن دانه جو سبب افزایش نسبت گلوکز به انسولین در حالت پوستپراندیال می شود که ممکن است احتمال بروز عارضه مقاومت به انسولین در مادیان های نژاد عربی را افزایش دهد.

هدف از مطالعه حاضر ارزیابی بی حسی اپیدورال با لیدوکائین، لیدوکائین-وراپامیل و وراپامیل در گوساله گاومیش است. تعداد 16 رأس گوساله گاومیش از هر دو جنس با سن 7-5 ماه و وزن 90-60 کیلوگرم به سه گروه تقسیم شده و یکی از سه درمان لیدوکائین (mg/kg 0/2، تعداد=6، LID)، لیدوکائین-وراپامیل (mg/kg 0/2-mg 2/5، تعداد=6، LID-VER) و وراپامیل (mg 2/5، تعداد=4، VER) را به صورت اپیدورال دریافت نمودند. زمان شروع و طول دوره فلجی دم و بی حسی پرینه و همچنین تغییرات ضربان قلب، تعداد تنفس و درجه حرارت مقعدی ثبت شد. زمان شروع فلجی دم در گروه LID به صورت معنی داری کمتر از گروه LID-VER و VER بود (0/05>p). زمان شروع بی حسی پرینه تفاوت معنی داری را بین گروه های مورد مطالعه نشان نداد (0/05≤ p). همچنین طول دوره فلجی دم و بی حسی پرینه تفاوت معنی داری را بین سه گروه نشان ندادند (0/05≤ p). بی حسی کامل ناحیه پرینه در 66% گوساله های گروه LID و LID-VER دیده شد، در صورتی که این عدد برای گروه VER، 25% بود. ضربان قلب در گروه های LID-VER و VER کاهش معنی داری را درچندین نقطه زمانی پس از تزریق دارو نسبت به زمان پایه نشان داد (0/05>p). تعداد تنفس و درجه حرارت مقعدی در سه گروه مورد مطالعه تفاوت معنی داری را با زمان پایه نداشتند (0/05≤ p). بر پایه نتایج حاصل از این مطالعه، وراپامیل به تنهایی و در ترکیب با لیدوکائین مزیتی نسبت به لیدوکائین تنها، متعاقب تجویز در فضای اپیدورال در گوساله های گاومیش، نداشت. همچنین تجویز اپیدورال وراپامیل، ضربان قلب را در گوساله های گاومیش کاهش داد.

در سال های اخیر استفاده از بتائین در تغذیه انسان و حیوانات افزایش چشم گیری یافته است. تأثیر بتائین بر پاسخ های ایمنی هومورال تا حدودی ناشناخته می باشد؛ در این مطالعه اثر تجویز خوراکی بتائین بر ایجاد پاسخ ایمنی هومورال نسبت به آنتی ژن بروسلا ابورتوس در موش بررسی شد. تعداد 12 سر موش بالغ به دو گروه تقسیم بندی شدند. تجویز بتائین در گروه آزمایش با دوز mg/kg/day 500 و به مدت 31 روز صورت گرفت. به همه موش ها آنتی ژن بروسلا ابورتوس به صورت داخل صفاقی در روزهای 7 و 21 تزریق و در روزهای 0، 21 و 31 خون گیری انجام شد. پاسخ ایمنی با آزمون های میکروآگلوتیناسیون، 2ME و الیزا بررسی شد. کاهش غیر معنی دار در پاسخ اولیه و ثانویه ایمنی هومورال در گروه آزمون مشاهده شد. در گروه شاهد نسبت IgG: IgM در پاسخ اولیه و ثانویه به ترتیب 1: 1 و 1: 7/1 بود. در گروه آزمون این نسبت ها به ترتیب 7: 1 و 2/3: 1 ثبت شد. همچنین در آزمون الیزا تغییر تیتر معنی دار مشاهده نشد. بر اساس این نتایج، بیشترین تأثیر بتائین در پاسخ ایمنی هومورال بر روی تعویض کلاس آنتی بادی است.

هدف از اجرای آزمایش حاضر، مطالعه زمان های تعادل مختلف (2، 4 و 6 ساعت) قبل از انجماد بر فراسنجه های کیفی اسپرم بز پس از فرآیند انجماد-یخ گشایی بود. در این آزمایش، از چهار راس بز نر نژاد مهابادی اسپرم گیری شد. پس از ارزیابی های اولیه، نمونه ها با هم مخلوط و به سه قسمت مساوی تقسیم شده و در رقیق کننده ی حاوی لسیتین سویا رقیق و بعد از گذراندن زمان-های مختلف تعادل، منجمد شدند. پس از یخ گشایی، ویژگی های حرکتی اسپرم، یکپارچگی و فعالیت غشای پلاسمایی، ناهنجاری-های اسپرم و میزان پراکسیداسیون لیپیدی ارزیابی شدند. بر اساس نتایج به دست آمده زمان تعادل شش ساعت بالاترین جنبایی پیش رونده را (%39/1 ± 6/25) در مقایسه با زمان تعادل دو و چهار ساعت داشت (P ≤ 0. 05). سایر فراسنجه های کیفی اسپرم تحت تاثیر زمان های تعادل مختلف قرار نگرفت. در نتیجه، زمان تعادل قبل از انجماد اسپرم بز به مدت شش ساعت می تواند جنبایی پیش رونده را بهبود بخشد هرچند توصیه می شود سایر ارزیابی های تخصصی و باروری نیز مورد سنجش قرار گیرند.

بسیاری از عوارض جراحی و مرگ در طول مدت زمان بازگشت از بیهوشی است. تسریع کارآمد در روند بازگشت از بیهوشی به دلیل بازگشت سریع به شرایط فیزیولوژیک منجر به مشکلات کمتر می شود. هدف از مطالعه حاضر بررسی اثرات دوکساپرام بر پارامترهای قلبی تنفسی و کیفیت بازگشت از بیهوشی با پروپوفول در سگ بود. دوازده قلاده سگ نر به دو گروه کنترل و درمان تقسیم شدند. در ابتدا آرامبخشی همه سگ ها با استفاده از داروی آسپرومازین انجام شد. سی دقیقه بعد، بیهوشی با استفاده از تیتراسیون پروپوفول القا شد و به مدت 30 دقیقه با استفاده از پروپوفول نگه داشته شد. بلافاصله پس از قطع داروی پروپوفول، mg/kg 2 دوکساپرام در گروه درمان و سالین با حجم مساوی دوکساپرام در گروه کنترل از طریق داخل وریدی تجویز شد. ضربان قلب، تعداد تنفس، درجه حرارت مقعدی، میزان کربن دی اکسید انتهای بازدم، درصد اشباع اکسیژن، فشار خون غیر مستقیم در 30 دقیقه پس از تزریق آرام بخش، 5، 10، 20، 30، 40، و 50 دقیقه پس از القای بیهوشی و بعد از بازگشت کامل از بیهوشی اندازه گیری شد. همچنین، زمان برداشت لوله نایی، زمان اولین بلند کردن سر، زمان خوابیدن روی جناغ، طول بازگشت از بیهوشی امتیازبندی شد. دوکساپرام، بازگشت از بیهوشی را بهبود بخشید و حدود 30 دقیقه بازگشت از بیهوشی را تسریع نمود (05/0p<). دیگر پارامترهای کیفیت بیهوشی به طور قابل توجهی در گروه درمان بهتر بود (05/0p<). ضربان قلب و فشار خون به طور قابل توجهی پس از تزریق دوکساپرام در مقایسه با گروه کنترل افزایش یافت (05/0p<)، درحالیکه میزان کربن دی اکسید انتهای بازدم کاهش یافت. نتایج این مطالعه نشان داد که دوکساپرام روند بازگشت از بیهوشی با پروپوفول را با کیفیتی مطلوب در سگ تسریع می بخشد.

به منظور بررسی کارایی آب الکترولیز شده در ضد عفونی تخم مرغ های نطفه دار در جوجه کشی، 120 عدد تخم مرغ نطفه دار تهیه شد. تخم مرغ ها در گروه های مختلف پس از چالش با سویه استاندارد اشریشیا کلی به 5 گروه تقسیم شدند. گروه اول، دوم و سوم به ترتیب با آب الکترولیز شده اسیدی، قلیایی و خنثی ضد عفونی شدند و تخم مرغ های گروه چهارم با گاز فرمالدئید ضد عفونی شدند. گروه پنجم به عنوان کنترل با آب مقطر استریل اسپری شد. از هر گروه 6 عدد تخم مرغ پس از چالش و بعد از ضد عفونی برای شمارش اشریشیا کلی سطح پوسته استفاده شد. تمامی تخم مرغ ها در دستگاه جوجه کشی در شرایط استاندارد نگه داری شدند و پس از 21 روز، میزان جوجه درآوری و وزن جوجه ها مشخص شد. جنین های تفریخ شده به منظور شناسایی آلودگی با اشریشیا کلی مورد کشت قرار گرفتند. نتایج نشان داد، ضد عفونی تخم مرغ نطفه دار با آب الکترولیز شده اسیدی با گاز فرمالدئید برابری می کند حال آنکه آب الکترولیز شده قلیایی و خنثی نیز در مقایسه با گروه کنترل می تواند باعث کاهش بار میکروبی سطح پوسته تخم مرغ گردد. به طور کلی، استفاده از آب الکترولیز شده اسیدی می تواند در ضد عفونی تخم مرغ های نطفه دار در جوجه کشی کاربرد داشته باشد.

بیماری یون نوعی عفونت مزمن روده ای است که بوسیله مایکوباکتریوم اویوم تحت گونه پاراتوبرکلوزیس (Map) ایجاد می شود و خسارات اقتصادی هنگفتی را به دامداری ها وارد می کند. هدف از مطالعه حاضر شناسایی عفونت ناشی از این باکتری در گاوداری های صنعتی شهرستان همدان بود. بدین منظور تعداد 150 نمونه مدفوع از گاوهای به ظاهر سالم و مشکوک به بیماری، طی سال های 1394 و 1395 جمع آوری و با استفاده از آزمون های میکروسکوپی مستقیم و Nested-PCR مورد ارزیابی قرار گرفتند. نتایج بررسی نمونه ها به روش رنگ آمیزی زیل-نلسن نشان داد که تعداد 8 عدد (33/5%) از آن ها، به باکتری عامل بیماری، آلوده بودند و تمامی این نمونه های مثبت، متعلق به گاوهای به ظاهر سالم بود. در حالی که با استفاده از آزمون Nested-PCR، به ترتیب تعداد 39 و 9 عدد از دام های به ظاهر سالم و مشکوک به بیماری، مثبت تشخیص داده شدند، هرچند اختلاف آماری معنی داری بین تعداد موارد مثبت در این دو گروه مشاهده نشد (0/05

عسل شهد گل ها و گیاهان است که توسط زنبور عسل تولید می شود. عسل به عنوان شاخصی برای تشخیص میزان آلودگی های محیطی استفاده می شود. با توجه به گسترش و صنعتی شدن شهرها، میزان سه عنصر فلزی در عسل های پنج منطقه چهارمحال و بختیاری مورد بررسی قرار گرفت. مقدار سه فلز جیوه، سرب و کادمیوم با استفاده از دستگاه پتانسیومتری برای 75 نمونه عسل آنالیز گردید. نتایج بیان کننده عدم وجود عنصر جیوه در تمامی نمونه های مورد مطالعه بود. میزان کادمیوم در عسل های لردگان (58/6 میکروگرم در کیلوگرم) به طور معنی داری (05/0 P<) بالاتر از سایر مناطق گزارش شد. عسل های مناطق اردل و ارجنک به ترتیب با میزان 23 و 11/22 میکروگرم در کیلوگرم حاوی مقادیر بالاتری سرب بودند. کمترین میزان کادمیوم و سرب بترتیب در عسل های مناطق اردل (08/0 میکروگرم در کیلوگرم) و لردگان (90/8 میکروگرم در کیلوگرم) گزارش شد. با توجه به کمتر بودن متوسط مقادیر عناصر سرب، کادمیوم و جیوه در نمونه عسل های تولید شده در استان چهارمحال و بختیاری نسبت به حد استاندارد جهانی، می توان بیان نمود که مصرف عسل های تولیدی این استان، از نظر وجود فلزات سنگین، برای سلامت و بهداشت عمومی خطری در پی ندارد. اما با صنعتی شدن این منطقه در آینده ای نه چندان دور، توجه بیشتری در کنترل آلودگی با فلزات سنگین نیاز می باشد.

پژوهش حاضر با هدف ارزیابی اثر متقابل درمان با سولفات مس و فرمالین با مسمومیت نیتریت و آمونیاک بر برخی شاخص های بیوشیمیای سرم خون ماهی کپور معمولی طراحی گردید. در این مطالعه، تعداد 400 قطعه ماهی کپور معمولی برای تعیین غلظت کشنده نیتریت و آمونیاک و 360 قطعه ماهی برای بررسی اثرات متقابل دارو و مسمومیت استفاده شدند. جهت بررسی اثرات متقابل، ماهی ها به طور تصادفی در 12گروه (هر گروه حاوی 30 قطعه ماهی) و 3 تکرار تقسیم شدند. طول مدت آزمایش 96 ساعت بود. در پایان آزمایش پروتئین تام، گلوکز، کلسترول، AST، ALT، ALP و LDH سرم خون ماهیان اندازه گیری گردید. طبق نتایج بدست آمده، میزان LC50 در 96 ساعت برای آمونیاک و نیتریت به ترتیب 45/102 و 46/512 میلی گرم در لیتر بدست آمد. در بررسی تیمارها، اختلاف معنی داری در میزان گلوکز، کلسترول، AST، ALT و HDL بین گروه ها مشاهده شد (0. 05>p). اما در میزان پروتئین تام و ALPاختلاف معنی داری مشاهده نشد (p>0. 05). تمام ماهیان تیمار آمونیاک + نیتریت + سولفات مس در 96 ساعت، در چند ساعت اول از شروع آزمایش دچار تلفات شدند. میزان کلسترول در تیمار آمونیاک و تیمار آمونیاک + نیتریت کاهش معنی داری نسبت به سایر تیمار ها نشان داد (p<0. 05). در سنجش آنزیم های سرمی، بیشترین تغییرات در تیمار آمونیاک + نیتریت + سولفات مس مشاهده گردید. به طور کلی نتایج نشان می دهد که وجود نیتریت و آمونیاک در آب همزمان با درمان با فرمالین و سولفات مس، می تواند باعث تلفات یا افزایش معنی دار برخی آنزیم ها مثل AST، ALT و LDH شود.

پرندگان مهاجر و آبزی مخازن پارامیکسوویروس ها می باشند و عامل ایجاد کننده بیماری در مرغداری های صنعتی نیز محسوب میگردند، لذا بررسی مولکولی و پاتوتایپینگ ویروس های جدا شده از پرندگان مهاجر به منظور پیشگیری از انتقال این ویروس ضروری میباشد. نمونه های پژوهش حاضر از پرندگان مهاجر تالاب های استان بوشهر در جنوب کشور ایران جمع آوری شده است. تشخیص نمونه های جمع آوری شده و جداسازی ویروس در مؤسسه تحقیقات واکسن و سرم سازی رازی شیراز انجام شد. جهت بررسی مولکولی و شاخص های بیماری زایی 5 جدایه ویروس نیوکاسل، آزمایش های میانگین مدت زمان مرگ جنین جوجه (MDT)، شاخص بیماری زایی داخل مغزی (ICPI) و واکنش زنجیرهای پلی مراز معکوس (RT_PCR)انجام گردید. قطعه ی bp362 منطقه شکست پروتیین F با PCR تکثیر داده شد. تعیین توالی محصول PCR، جهت شناسایی اسیدهای آمینه و نوکلیوتیدها انجام شد. آنالیز فیلوژنی ناحیه شکست پروتئین F توسط برنامه های, Blast Bioeditو MegAlign-5 انجام گردید. بر اساس آزمایش های MDT، ICPI، 5 نمونه بررسی شده از سویه لنتوژن با حدت بیماری ضعیف تشخیص داده شد و همچنین در روش RT-PCR تمامی نمونه ها مورد مطالعه در منطقه اختصاصی bp 362 مثبت بودند. ردیف اسید های آمینه در منطقه شکست پروتیین F بصورت 112 GRQGRL117 می باشدکه همه لنتوژن می باشند. مقایسه انجام شده با تعدادی از ویروسها بانک ژنی، نشان داد بیشترین شباهت با ویروسهای لاسوتا و B1 می باشد. این تحقیق نشان داد که پرندگان مهاجر مخصوصا پرندگان آبزی در منطقه بوشهر می توانند یکی از ناقلین این ویروس باشند، بنابراین بیماری نیوکاسل همیشه یک خطر برای پرندگان بومی منطقه در مسیر پرندگان مهاجر می باشد.

لکوز انزئوتیک گاوی(EBL) یک بیماری رتروویروسی است که بوسیله ویروس لکوز گاوی (BLV) ایجاد و عموماً در دامداری های صنعتی مشاهده می شود. این بیماری موجب کاهش توان تولید و بروز خسارت های اقتصادی قابل توجه در گله می شود. کنترل عفونت های ناشی از BLV با انجام آزمایش های سرولوژی، شناسایی و جداسازی یا حذف حیوانات سرم مثبت انجام می گردد. در این مطالعه، ژن پروتئین p24 از BLV پس از تکثیر توسط PCR، به پلاسمید بیانی پروکاریوتی pMalc2x منتقل و در سویه DH5α از اشرشیاکلی بیان شد. بیان پروتئین نوترکیب با استفاده از روش SDS-PAGE و متعاقب آن وسترن بلات (ایمونوبلات) بررسی شد. وزن مولکولی پروتئین بیان شده (63 کیلودالتون) با وزن مولکولی مورد انتظار از پروتئین فیوژن، مطابقت داشت. آنالیز وسترن بلات نشان داد که پروتئین p24 بیان شده به طور اختصاصی با یک سرم مثبت تجاری حاوی آنتی بادی ضد BLV واکنش داد. بنابراین در این مطالعه پروتئین p24 از ویروس لکوز گاوی با موفقیت توسط سازه نوترکیب p24-pMalc2x در اشرشیاکلی بیان شد.

هدف از این بررسی تعیین تاثیر فیتواستروژن جنستئین و هورمون 17بتا-استرادیول (E2) بر فیزیولوژی تولید مثل مولدین ماده ماهی قرمز (Carassius auratus) در طول مرحله پیش از تخم ریزی بوده است. مولدین ماده ماهی قرمز در 5 تیمار با غلظت های 10 میکروگرم بر گرم وزن بدن هورمون 17بتا-استرادیول (E2)، 5 میکروگرم بر گرم وزن بدن جنستئین (G5) و 50 میکروگرم بر گرم وزن بدن جنستئین (G50)، 10 میکروگرم بر گرم وزن بدن روغن ذرت + دی متیل سولفوکساید (DMSO) (شاهد)، یک روز در میان به مدت 10 روز قبل از تخم ریزی تزریق عضلانی شدند. اختلال در توان تولید مثلی ماهیان از طریق اندازه گیری کیفیت گامت های تولیدی، شاخص های بیوشیمیایی و هورمون های استروئیدی سرم خون تعیین گردید. نتایج نشان داد که جنستئین باعث کاهش شاخص گنادوسوماتیک می گردد، اما در میزان هم آوری و قطر تخمک تاثیرگذار نبود. تزریق جنستئین (G5 و G50) و E2 منجر به کاهش معنی دار غلظت تستوسترون سرم خون ماهیان گردید، در حالی که غلظت هورمون 17بتا-استرادیول سرم خون در تیمارهای E2 و G50 افزایش معنی داری را در مقایسه با تیمار G5 و گروه کنترل نشان داد. سطح شاخص های بیوشیمیایی سرم خون (فسفر، کلسترول و تری گلیسرید) در تیمارهای G50 و E2 به طور معنی داری افزایش یافت. مطالعه حاضر بر این نکته تاکید دارد که وجود غلظت های بالای جنستئین در جیره-های غذایی ممکن است باعث اختلال در سیستم درون ریز ماهیان و نهایتاً تخریب عملکرد تولید مثلی آنان شود.