بیهوشی و درد
سال:1399 | دوره:11 | شماره:2 |تعداد مقالات:8

سابقه و هدف: تهوع واستفراغ حین عمل برای بیمار، متخصص زنان و زایمان و متخصص بیهوشی اضطراب زا است و می تواند خطر آسیب احشایی حین جراحی به دلیل حرکات شکمی کنترل نشده غیر عمدی را افزایش دهد. هدف مطالعه این بود که اثر بخشی دو داروی دگزامتازون وکتامین با دوز پایین در کنترل تهوع و استفراغ حین عمل در بیماران تحت سزارین با بی حسی اسپاینال را مقایسه کنیم. مواد و روش ها: این مطالعه بر روی 135 خانم حامله ترم با ASA I-II، بین 18 تا 40 سال انجام شد. بیماران کاندید سزارین تحت با بی حسی نخاعی انجام شد. بیماران به روش تصادفی به سه گروه تقسیم شدند. گروه یک (45 بیمار) 8 میلی گرم دگزامتازون با حجم 5 سی سی را دریافت کردند، گروه دوم (45 بیمار) 20 میلی گرم کتامین با حجم 5 سی سی و گروه سوم (پلاسبو) 45 بیمار، 5 سی سی نرمال سالین دریافت کردند. در طی دوره عمل جراحی، تعداد دفعات تهوع، اوغ زدن و استفراغ توسط یک متخصص بیهوشی که از نوع داروی تجویز شده برای بیمار مطلع نبود ثبت می شد. افت فشار خون و برادی کاردی در حین عمل ثبت گردید. از بیمار نیز خواسته شد علایم تهوع، استفراغ و لرز را که ممکن است در فواصل زمانی رخ دهد گزارش کند. استفراغ با استفاده از متوکلوپرامید 10 میلی گرم داخل وریدی آهسته تزریق می شد. در کلیه سزارینها از یک روش جراحی استاندارد استفاده شد. در نهایت در نهایت تمام داده ها وارد برنامه آنالیز آماری (spss21) شد و به تحلیل داده ها پرداختیم. یافته ها: در این مطالعه 135 بیمار تحت سه گروه 45 نفره (دریافت کننده دگزامتازون، کتامین و پلاسبو) تقسیم بندی شدند. در این مطالعه تجویز دگزامتازون و کتامین با دوز پایین قبل از جراحی سزارین نتوانست میزان بروز تهوع و استفراغ (P=0. 062) و لرز (P=0. 550) را به صورت معنی داری کاهش دهد ولی میزان تهوع و استفراغ در گروه کتامین با دوز پایین نسبت به گروه دگزامتازون به صورت معنی داری کاهش یافت. هیچ گونه تغییر معنی داری در سطح فشار خون و ضربان قلب بیماران نسبت به هم وجود نداشت و تغییرات فشار خون در زمان های مختلف همسو با یکدیگر بودند. همچنین مشاهده شد که میزان بروز هیپوتانسیون (P=0. 885)، میزان دریافت افدرین جهت افزایش فشار خون (P=0. 623) و میزان بروز برادیکاردی (P=0. 146) در گروههای مطالعه اختلاف معنی داری را نشان نداد. از طرف دیگر مشاهده شد که میزان بروز برادیکاردی در دریافت کنندگان کتامین نسبت به گروه دگزامتازون به صورت معنی داری کمتر بود (P=0. 049). نتیجه گیری: در این مطالعه کاهش معنی داری در میزان تهوع و استفراغ در گروه کتامین نسبت به دگزامتازون نشان داد ولی تفاوت معنی داری بین دو گروه از نظر افت فشار خون و لرز نشان نداد. همچنین اختلاف آماری معنی داری بین گروه های دریافت کننده دگزامتازون و کتامین با دوز کم در مقایسه با گروه کنترل در طول دوره عمل در مورد کاهش تهوع و استفراغ، افت فشار خون و لرز وجود نداشت.

مقدمه و هدف: کینتیک و کینماتیک نامطلوب از عوامل اثرگذار بر آسیب های زانو بویژه درد پتلوفمورال محسوب می شوند. هدف تحقیق حاضر بررسی تاثیر کوتاه مدت تیپینگ مولیگان زانو بر زاویه والگوس داینامیک زانو، حداکثر زاویه فلکشن زانو و حداکثر نیروی عکس العمل زمین، زمان رسیدن به پایداری و درد زنان فعال دارای درد پتلوفمورال و والگوس داینامیک می باشد. مواد و روش ها: 15 زن فعال دارای درد پتلوفمورال و والگوس دینامیک با میانگین سن 9/1± 0/25 سال به صورت هدفمند انتخاب شدند. قبل و پس از انجام تیپینگ مولیگان زانو، زاویه فلکشن و والگوس داینامیک زانو حین فرود و اسکات تک پا با استفاده از روش تصویر برداری دوبعدی، درد با مقیاس بصری درد، حداکثر نیروی عکس العمل زمین و زمان رسیدن به پایداری در فرود روی یک پا با صفحه نیرو، سنجیده شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون تی وابسته استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد پس از اعمال تیپینگ مولیگان درد (4/24 % کاهش، 041/0=P)، زاویه والگوس زانو در اسکات (2/58 % کاهش، 001=P) و فرود تک پا (9/42 % کاهش، 001/0=P) و نیز زمان رسیدن به پایداری (7/64 % کاهش، 033/0=P) کاهش معنی داری داشتند. با این حال حداکثر زاویه فلکشن زانو (518/0=P) و حداکثر نیروی عکس العمل (267/0=P) تغییرات معنی داری نشان نداد. نتیجه گیری: نتایج مطالعه حاضر نشان داد که انجام تیپینگ اصلاحی مولیگان می تواند زاویه والگوس داینامیک زانو و زمان رسیدن به پایداری و درد را کاهش دهد. لذا استفاده از روش تیپینگ مولیگان به دلیل تعدیل عوامل مرتبط و تشدید کننده درد پتلوفمورال و کاهش درد در زنان فعال دارای این اختلال و والگوس داینامیک پیشنهاد می شود.

زمینه و هدف: پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثربخشی درمان شناختی_ رفتاری وطرحواره درمانی درکاهش خطای شناختی فاجعه آفرینی درد و افزایش خودکارآمدی درد بیماران مبتلا به کمر درد مزمن صورت گرفت. مواد و روش ها: این پژوهش طرحی نیمه آزمایشی بود که به صورت پیش آزمون_ پس آزمون_ پیگیری دو ماهه با گروه کنترل انجام شد. 35 بیمار مبتلا به کمردرد مزمن مراجعه کننده به کلینیک های فوق تخصصی درد بیمارستان های اختر و امام حسین (ع) و درمانگاه جراحی مغز و اعصاب بیمارستان امام حسین (ع) شهر تهران، به روش نمونه گیری مبتنی بر هدف (غیر احتمالی) انتخاب شدند. تمامی بیماران، پرسشنامه های درد مزمن، مولفه خطای شناختی فاجعه آفرینی از پرسشنامه راهبردهای مقابله و پرسشنامه خودکارآمدی درد را در مراحل پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری 2 ماهه پرکردند. همچنین گروه طرحواره درمانی علاوه بر پرسشنامه های ذکر شده، نسخه کوتاه پرسشنامه طرحواره یانگ را پر کردند. برای محاسبات داده ها، از مدل رگرسیون با اثر تصادفی در نرم افزار spssاستفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد درمان شناختی-رفتاری باعث کاهش معنی دار خطای شناختی فاجعه آفرینی شد. در حالی که طرحواره درمانی تاثیر معنی داری بر نمرات خطای شناختی فاجعه آفرینی نداشت. همچنین درمان شناختی-رفتاری باعث افزایش معنی دار و طرحواره درمانی نیز باعث افزایش قابل توجه خودکارآمدی درد شد به طوری که اختلاف معنی داری بین این دو روش از نظر تاثیر بر خودکارآمدی درد وجود نداشت. نتیجه گیری: بر اساس نتایج تحقیق حاضر درمان شناختی_ رفتاری باعث کاهش افکار خودآیند منفی چون فاجعه آفرینی ونیز افزایش خودکارآمدی درد مبتلایان به درد مزمن می شود. همچنین طرحواره درمانی تاثیر قابل قبولی بر افزایش خودکارآمدی درد مبتلایان به درد مزمن می گذارد. بنابراین احتمالاهر دو روش درمانی بتوانند به عنوان روش درمانی مناسب در مبتلایان به دردمزمن مورد استفاده قرار گیرند.

مقدمه و هدف: با توجه به اهمیت کنترل درد در دوره بعد از عمل جراحی، تجویز مسکن ها با بهبود درد بیماران باعث کاهش عوارض بعد از عمل می شود. این مطالعه به منظور مقایسه اثر ملوکسیکام خوراکی با پمپ درد حاوی پاراستامول و سوفنتانیل در بی دردی بیماران پس از سزارین انجام شد. مواد و روش کار: در این مطالعه کارآزمایی بالینی تعداد 59 زن باردار کاندید سزارین با روش اسپینال در بیمارستان علی ابن ابیطالب زاهدان در سال 1396 حضور داشتند. بیماران به صورت تصادفی به دو گروه دریافت کننده ملوکسیکام خوراکی و پمپ درد پاراستامول و سوفنتانیل تقسیم شدند و میزان شدت درد، رضایتمندی، آرامبخشی و نیاز به مسکن مصرفی در دو گروه بررسی شد. نتایج: میانگین سن بیماران 9/4± 9/26 سال بود. در مطالعه حاضر میانگین شدت درد در بیماران دریافت کننده ملوکسیکام و پمپ درد در لحظه صفر به ترتیب 5/1± 9/3 و 4/1± 2/4 (426/0=P) در ساعت 6 به ترتیب 9/0± 3/3 و 8/0± 6/2 (006/0=P) در ساعت 12 به ترتیب 9/0± 1/2 و 7/0± 7/1 (059/0=P) و در ساعت 24 به ترتیب 8/0± 7/1 و 7/0± 1/1 بود. (001/=P) میزان نیاز به مسکن در گروه دریافت کننده ملوکسیکام 4/11± 1/18 میلی گرم و در گروه دریافت کننده پمپ درد 6/12± 8/10 میلی گرم بود. (024/0=P) نتیجه گیری: نتایج: این مطالعه نشان داد که میزان شدت درد در بیماران دریافت کننده پمپ درد نسبت به بیماران دریافت کننده ملوکسیکام خوراکی به طور معنی داری کمتر است، همچنین میزان مسکن کمتری جهت بی دردی در این گروه نیاز شده است.

زمینه و هدف: تجربه درد و کنترل عواطف در افراد مبتلا سرطان می تواند بر ابعاد مختلف روانشناختی و اجتماعی تاثیرگذار باشد. پژوهش حاضر با هدف بررسی کارایی درمان مبتنی بر تعهد و پذیرش بر بر پذیرش درد و کنترل عواطف بیماران مبتلا به سرطان انجام شد. مواد و روش ها: پژوهش حاضر از نظر هدف، کاربردی و از نظر روش پژوهش از نوع نیمه تجربی و از طرح پیش آزمون پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری این پژوهش را مردان مبتلا به سرطان شهرستان کهگیلویه در سال 1397 تشکیل دادند. نمونه آماری 26مرد مبتلا به سرطان بود که به روش هدفمند انتخاب و به روش تصادفی در دو گروه آزمایش (13 آزمودنی) و گروه کنترل (13 آزمودنی) جایگزین شدند. برای جمع آوری داده ها از پرسش نامه های پذیرش درد مک کراکن و وولس (2004) و کنترل عواطف ویلیامز و چامبلز (1997)، استفاده شد. گروه آزمایش در طی 8 جلسه ی 90 دقیقه ای درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد را دریافت کرد، اما گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکرد. داده ها با استفاده از تحلیل کوواریانس چند متغیره (مانکووا) وتک متغیره تجزیه (انکووا) در نرم افزار SPSS تحلیل شدند. یافته ها: نتایج: نشان داد که که درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر تمایل به درد، مشارکت فعال و نمره کلی پذیرش درد، خشم، خلق افسرده، اضطراب، عاطفه مثبت و نمره کلی کنترل عواطف در مرحله پس آزمون موثر بوده است، اما ماندگاری اثر نداشته است (05/0>p). نتیجه گیری: روان شناسان می توانند از نتایج: پژوهش حاضر جهت داخلات درمانی مبتنی بردرمان پذیرش و تعهد افزایش پذیرش درد و کنترل عواطف بیماران مبتلا به سرطان استفاده کنند.

زمینه و هدف: سندرم فیبرومیالژیا یک بیماری مزمن همراه با درد گسترده اسکلتی عضلانی است که در درجه اول زنان را مبتلا می کند و بر بسیاری از ابعاد زندگی روان شناختی و اجتماعی فرد تاثیر منفی می گذارد. این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی درمان گروهی مبتنی بر پذیرش و تعهد بر استرس ادراک شده و ادراک درد زنان مبتلا به فیبرومیالژیا انجام شد. مواد وروش ها: پژوهش حاضر یک مطالعه آزمایشی یک سویه کور با کارآزمایی بالینی بود که با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل اجرا شد. جامعه آماری شامل کلیه زنان مبتلا به فیبرومیالژیا بود که در نیمه اول سال 1398به مطب متخصصان روماتولوژی شهر اردبیل مراجعه کرده بودند. نمونه، 36 بیمار زن مبتلا به فیبرومیالژیا بود که به صورت در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی ساده در دو گروه آزمایش(18 نفر) و کنترل(18 نفر) جای گرفتند. جهت ارزیابی بیماران از پرسشنام ه های استرس ادراک شده کوهن و پرسشنامه درد مک گیل استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده ها با روش تحلیل کوواریانس انجام گردید. یافته ها: نتایج: پژوهش نشان داد که در استرس ادراک شده و ادراک درد بین دو گروه پذیرش و تعهد و گروه کنترل در مرحله بعد از درمان اختلاف معناداری وجود دارد. نتیجه گیری: درمان گروهی مبتنی بر پذیرش و تعهد می تواند در کاهش مشکلات روان شناختی زنان مبتلا به فیبرومیالژیا موثر باشد.

مقدمه: درد در زمره معمولی ترین علایم بالینی است که پرستاران با آن روبرو هستند، لذا کنترل و تکسین آن از اولویتهای پرستاری به شمار می رود و در این خصوص به آگاهی، نگرش صحیح و مهارت پرستاران نیاز می باشد. در این راستا این مطالعه با هدف بررسی تاثیر آموزش اصول مدیریت درد بر آگاهی پرستاران بخش مراقبتهای ویژه نوزادان و اطفال انجام شد. روش کار: این مطالعه کارآزمایی بالینی بر روی پرستاران شاغل در بخشهای مراقبت ویژه نوزادان و اطفال بیمارستان آموزشی مطهری شهر جهرم در سال 1396 انجام شد. پرستاران شاغل در این بخشها به روش سرشماری انتخاب و سپس برای کارگاه آموزشی به صورت تصادفی به دو گروه مداخله و کنترل تقسیم شدند. این مطالعه در دو مرحله انجام شد؛ ابتدا پژوهشگر پرسش نامه آگاهی در مدیریت درد به همه پرسنل داده شد. در مرحله دوم پرستاران به صورت تصادفی به دوگروه کنترل و مداخله تقسیم شدند؛ با استفاده از کارگاه آموزشی در خصوص روش های ارزیابی درد و کنترل درد برگزار شد و یک ماه بعد پرسش نامه آگاهی توسط پرسنل تکمیل شد. داده های حاصل با استفاده از نرم افزار آماری spss ویرایش 21 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: یافته ها: ی پژوهش در مورد نمرات مربوط به آگاهی پرستاران نشان داد میانگین نمره آگاهی در گروه آزمون نسبت به گروه پیش از آزمون افزایش معنی داری داشت (001/0>P). همچنین در مرحله ازمون و پس آزمون دو گروه از لحاظ میزان آگاهی تفاوت معنی داری دارند (001/0>P). نتیجه گیری: نتایج: نشان داد که برگزاری کارگاه آموزش مدیریت درد بر آگاهی پرستاران بخش اطفال و مراقبتهای ویژه نوزادان بعد از مداخله موثر بوده است.

زمینه و هدف: کمردرد مزمن یکی از شایع ترین و پرهزینه ترین اختلالات اسکلتی عضلانی در جوامع می باشد که روش های درمانی بسیاری برای آن پیشنهاد شده است. در این میان تمرین درمانی یکی از روش های پر کاربرد در کنترل و درمان کمردرد مزمن محسوب می شود. هدف از انجام مطالعه حاضر، مروری سیستماتیک در مطالعات انگلیسی زبان است که به بررسی اثر روش های تمرینی مختلف بر برخی عوامل منفی ناشی از کمردرد مزمن غیر اختصاصی پرداخته اند. روش بررسی: جستجو در فاصله زمانی سالهای 2008 تا 2019 میلادی از بانک های اطلاعاتی Google Scholar، Since Direct، PubMed، PsycINFO با استفاده از کلید واژه های مرتبط با کمردرد مزمن غیراختصاصی و تمرین درمانی انجام گردید. مطالعاتی که به بررسی اثر روش های مختلف تمرین درمانی بر بهبود درد و ناتوانی در بیماران مبتلا به کمردرد مزمن پرداخته بودند وارد مطالعه شدند. جهت بررسی کیفیت مقالات وارد شده از مقیاس PEDro استفاده گردید. یافته ها: از بین 48 مقاله یافت شده، تعداد 10 مقاله با تعداد 668 آزمودنی معیارهای ورود را کسب نمودند. این مطالعات به طور عمده به بررسی تاثیر تمرینات ثبات مرکزی و پیلاتس بر متغیرهای درد، ناتوانی عملکردی پرداخته است. در این مطالعه اثر مثبت تمرینات ثباتی و پیلاتس به ثبت رسیده است. نتیجه گیری: به نظر می رسد که روش های تمرینی ثبات مرکزی و پیلاتس مداخله ای موثر در توان بخشی بیماران کمردرد مزمن غیر اختصاصی می باشد.