پژوهش های آسیب شناسی زیستی
سال:1399 | دوره:23 | شماره:3 |تعداد مقالات:7

ابداع دستگاه های میکروفلوییدیکی (ریزتراشه سیالی) منجر به تحول شگرفی در حوزه مهندسی، پزشکی و زیست پزشکی شده است. دستگاه های میکروفلوییدیکی شرایط کشت سلول را در ابعاد واقعی بدن فراهم می کنند. در مطالعه حاضر، ریزتراشه سیالی با قابلیت زنده نگه داشتن سلول در شرایط جریان دینامیک ساخته شد. این ریزتراشه از یک میکروکانال اصلی تشکیل شده است که سلول ها در کف آن کشت داده می شوند. با عبور محیط کشت از روی سلول مقادیر مختلف تنش برشی به سلول ها اعمال می شود. نتایج شبیه سازی میدان جریان نشان می دهد که در محدوده دبی 1 تا 100میکرولیتر بر دقیقه توزیع تنش برشی در ریزتراشه، یکنواخت است. در این محدوده، تنش برشی از 0/005434 تا 0/5432دین بر سانتی مترمربع تغییر می کند که در محدوده مجاز برای سلول ها قرار دارد. مقادیر بزرگ تر تنش برشی مانند دبی 1000میکرولیتر بر دقیقه منجر به پارگی جداره سلول و نهایتا متلاشی شدن آن می شود. نتایج آزمایشات تایید می کند که روند رشد و تکثیر سلول ها به ازای مقادیر مختلف فاکتور رشد به عنوان یک فاکتور شیمیایی متفاوت است. سلول ها با فاکتور رشد 15% در روز پنجم کشت، کف میکروکانال را پر کردند، در حالی که در نمونه بدون فاکتور رشد، میکروکانال در روز هفتم پر شد. نتایج به دست آمده نشان می دهد که این ریزتراشه قابلیت رشد و نگهداری سلول ها به مدت بیش از یک هفته را دارد و با تنظیم دبی سیال می توان مقادیر مختلف تنش برشی را به سلول ها اعمال کرد. بنابراین این ریزتراشه قابلیت اجرای آزمایشات مختلف سلولی و بررسی اثر تنش برشی بر واکنش آنها را دارد. . .

اهداف: واکسن رایج هپاتیت ب بر پایه ادجوانت آلوم است که به دلیل نقص در تحریک ایمنی سلولی کارآمد، نیازمند بهینه سازی است. آلفا-توکوفرول از اجزای اصلی ویتامین E است که به عنوان یک تعدیل کننده پاسخ ایمنی توانایی تنظیم پاسخ های سیستم ایمنی در جهت کاهش پاسخ های التهابی را دارد. از این رو در مطالعه حاضر به بررسی اثر آلفا-توکوفرول بر بهبود پاسخ های ایمنی واکسن هپاتیت ب پرداخته شد. مواد و روش ها: واکسن تجاری هپاتیت ب با دوزهای 1، 5 و 10میکروگرم از آلفا-توکوفرول فرموله شد. واکسن در سه نوبت به فاصله دو هفته به موش های BALB/C تزریق شد. 10 روز پس از آخرین تزریق خونگیری از گروه های موشی انجام شد. میزان سایتوکاین های IFN-γ ، TNF-α ، IL-4، IL-2 و همچنین توتال IgG و ایزوتایپ های IgG1 و IgG2a به روش الایزا مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها: واکسن فرموله شده در دوز 10میلی گرم از آلفا-توکوفرول توانایی بیشتری در افزایش معنی دار سایتوکاین های IFN-γ ، TNF-α ، IL-2 و در دوز پایین منجر به تقویت ایمنی هومورال شد. نتیجه گیری: پاسخ های ایمنی ایجادشده توسط واکسن به دوز آلفا-توکوفرول وابسته هستند، به طوری که در دوز 10میلی گرم آلفا-توکوفرول افزایش پروفایل سایتوکاینی Th1 و در دوز یک میلی گرم منجر به افزایش تیتر آنتی بادی می شود.

اهداف: سالمونلوز یکی از بیماری های عفونی مشترک بین انسان و دام است که از مصرف گوشت طیور و فرآورده های آن ایجاد می شود. ژن invA نقش بسیار مهمی در بیماری زایی سالمونلا اینفتیس دارد. موجودات دریایی از جمله خیار دریایی به دلیل داشتن متابولیت های ثانویه موثر دارای ترکیباتی با خواص آنتی اکسیدانی، ضدسرطانی، ضدباکتری و ضدالتهاب شناسایی و مطالعه شده اند. هدف مطالعه حاضر، بررسی اثر عصاره خیار دریایی بر باکتری سالمونلا اینفنتیس و بیان ژن حدت invA در این جدایه ها است. مواد و روش ها: نمونه برداری از گوشت طیور انجام شد و سویه های سالمونلا اینفنتیس واجد ژن invA جداسازی شدند. عصاره هگزانی از بافت روده خیار دریایی استخراج و اثر آن بر سالمونلا اینفنتیس در چندین غلظت با روش MIC بررسی شد. سپس تغییرات بیان ژن invA در این سویه ها با تکنیک Real-time PCR مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها: از بین 450 نمونه، 12 ایزوله باکتری سالمونلا اینفنتیس جداسازی شد. با تکنیک PCR هر 12 ایزوله مورد نظر واجد ژن حدت invA بودند. میزان MIC در این ایزوله ها 256میکروگرم بر میلی لیتر به دست آمد. میزان تغییر بیان ژن invA 1/21 بود. نتیجه گیری: عصاره هگزانی استخراج شده از روده خیار دریایی با کاهش بیان ژن حدت invA، خاصیت آنتی ویرولانسی بر روی باکتری سالمونلا اینفنتیس دارد و می تواند به عنوان مکمل درمانی علیه این باکتری مورد استفاده قرار گیرد.

اهداف: کف پای صاف یکی از عارضه های شایع در افراد است. بررسی نیروهای عکس العمل زمین در فعالیت های مختلف از اهمیت کلینیکی برخوردار است. بنابراین هدف مطالعه حاضر بررسی مولفه های نیروهای عکس العمل زمین هنگام دویدن در افرادی با عارضه کف پای صاف در مقایسه با افراد سالم است. مواد و روش ها: 12 مرد سالم و 12 مرد مبتلا به کف پای صاف در این مطالعه شرکت کردند. با استفاده از دو صفحه نیرو (1000هرتز)، مولفه های نیروهای عکس العمل زمین در فاز استقرار دویدن مورد ارزیابی قرار گرفتند. برای بررسی تفاوت های بین گروهی داده ها از آزمون تی مستقل با سطح معنی داری 0/05p≤ استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد بین گروه ها در مولفه های Fx1 (0/001 =p)، Fx3 (0/03 =p)، Fy1 (0/001 =p)، Fz1 (0/03 =p) و Fz3 (0/01 =p) اختلاف معنی داری وجود دارد و اختلاف میانگین ها حاکی از کمتربودن این مولفه ها در گروه کف پای صاف نسبت به گروه سالم بوده است. نتیجه گیری: کاهش برخی از مولفه های نیروی عکس العمل سطح در افراد کف پای صاف ممکن است متاثر از دامنه حرکتی و گشتاور عضلات ضدجاذبه متفاوت و یا اتخاذ استراتژی خشکی زانو در این افراد باشد.

اهداف: سلول های زنده دارای بار الکتریکی هستند که به واسطه حضور یون ها و رادیکال های آزاد ایجاد می شوند. میدان های مغناطیسی با برهمکنش با یون ها و به ویژه مواد فرومگنتیک نظیر آهن بر سلول های زنده تاثیر می گذارند. ویژگی مشترک حدود 20 بیماری مختلف، تجمع پروتیین در قالب رسوباتی با ساختار آمیلویید است. در مطالعه حاضر تاثیر میدان مغناطیسی ایستا (SMF) بر میزان تشکیل و سمیت ساختارهای آمیلوییدی مورد بررسی قرار گرفت. مواد و روش ها: سلول های CHO در مواجهه با میدانی با قدرت 6میلی تسلا در سه روز متوالی قرار گرفتند و تاثیر SMF در تشکیل ساختارهای آمیلوییدی در پروتیین های ذاتی این سلول ها نسبت به نمونه کنترل به کمک آزمون اتصال تیوفلاوین T (ThT) مورد بررسی قرار گرفت. میزان تشکیل ساختارهای آمیلوییدی در سلول های CHO بیان کننده ProIAPP انسانی نیز در مواجهه با میدان به کمک مشاهده تجمعات پروتیینی حاصل از proIAPP متصل به پروتیین GFP مورد بررسی قرار گرفت. تاثیر SMF بر سمیت حاصل از الیگومرهای لیزوزیم بر سلول های CHO و Hela نیز نسبت به نمونه کنترل بررسی شد. یافته ها: قرارگرفتن سلول های CHO در معرض میدان مغناطیسی تاثیر معنی داری بر تشکیل ساختارهای آمیلوییدی در پروتیین های ذاتی سلول های CHO و میزان این ساختارها در سلول های CHO بیان کننده پروتیین proIAPP ندارد، اما می تواند سمیت الیگومرهای لیزوزیم را بر روی سلول های CHO و Hela افزایش دهد. نتیجه گیری: میدان مغناطیسی با قدرت 6میلی تسلا بر تشکیل ساختارهای آمیلوییدی تاثیر معنی داری ندارد، اما بر سمیت این ساختارها می افزاید.

پروتیین های فیوژن ویروسی به دلیل نواحی حفاظت شده شامل پپتیدهای فیوژنی برای فعالیت ورود به واسطه ادغام غشای ویروس های مختلف و غشای سلول میزبان ضروری هستند. پدیده فیوژن در سطح سلول میزبان یا در ترکیبات سیتوزولی و در اجزای سیتوپلاسمی اتفاق می افتد. پروتیین های فیوژن ویروسی بر حسب تغییراتی که طی فیوژن متحمل می شوند در سه دسته قرار می گیرند. دسته اول شامل ویروس هایی مانند اورتومیکسو، پارامیکسو، فیلو، کرونا و رترو است. در این دسته از ویروس ها پروتیین های فیوژن پس از برش و حذف بعضی نواحی به شکل بالغ و عملکردی خود می رسند. پروتیین های فیوژن در ویروس هایی مانند آلفا و فلیوی، بدون ایجاد برش به شکل عملکردی خود تبدیل می شوند. دسته سوم شامل ویروس هایی مانند وزیکولو استوماتیت، هرپس سیمپلکس و باکولوویروس ها، دارای ویژگی های مشترکی با دسته های اول و دوم هستند. بررسی تغییرات پروتیین های فیوژن در سطوح قبل و بعد از فیوژن، شرح فیوژن پروتیین ها در ویروس هایی مانند آنفولانزا، فیلو و ریو به عنوان پروتوتایپ ویروس های دارای این پروتیین و کاربردهای درمانی پروتیین های فیوژن و مکانیزم اثر داروهایی مانند لاکتوفرین و اینفیوورتاید در جلوگیری از وقوع این پدیده-مسایل بسیار مهم در همانندسازی و ورود ویروس را رقم می زند که بررسی آن بسیار مهم است...

استیوآرتریت یا آرتروز شایع ترین بیماری مفصلی است که کیفیت زندگی مبتلایان را به شکل قابل توجهی تحت تاثیر قرار می دهد. از آنجا که غضروف بافتی بدون رگ و اعصاب است، درمان آن با مشکل روبه رو است. روش های رایج درمان از قبیل استفاده از داروهای ضدالتهابی غیراستروییدی و جراحی تنها موجب کنترل بیماری می شوند و با گذشت زمان مفصل کارآیی خود را مجددا از دست می دهد. روش های نوین مانند سلول درمانی و مهندسی بافت همگام با استفاده از زیست مواد مختلف در تلاش برای یافتن راه حلی هستند که بافت تخریب شده غضروف ترمیم شود. رویکرد دیگر، استفاده از RNAهای مداخله گر است که با هدف قراردادن توالی های تخریب گر، عوامل موثر در تخریب بافت غضروف را سرکوب می کند و در پی آن، بافت آسیب دیده به مرور زمان تعادل بین فرآیندهای آنابولیک و کاتابولیک را دوباره به دست می آورد. شناسایی ژن های موثر در تخریب ماتریس غضروف و سرکوب آنها نتایج امیدبخشی را ارایه کرده است. در مطالعه حاضر، بعد از معرفی بافت غضروف، فرآیند تخریب غضروف و ایجاد استیوآرتریت، به مرور پژوهش هایی پرداخته شده است که تاثیر RNAهای مداخله گر بر ترمیم بافت غضروف آسیب دیده را بررسی کرده اند.