تحقیقات ژنتیک و اصلاح گیاهان مرتعی و جنگلی ایران
سال:1398 | دوره:27 | شماره:2 (پیاپی 54) |تعداد مقالات:12

جاشیر یکی از اعضای خانواده چتریان است. با توجه به اهمیت این گیاه دارویی، صنعتی و علوفه ای، بررسی تنوع ژنتیکی و تعیین قرابت گونه های مختلف آن امری بسیار ضروریست. در این مطالعه، تنوع ژنتیکی 19 اکوتیپ جاشیر جمع آوری شده از مناطق مختلف ایران با استفاده از نشانگرهای ISSR و RAPD مورد بررسی قرار گرفتند. تعداد پنج آغازگر ISSR و هشت آغازگر RAPD برای بررسی تنوع ژنتیکی ژنوتیپ ها مورد استفاده قرار گرفتند. آغازگرهای RAPDدر مجموع 44 نوار قابل امتیازدهی نشان دادند که 42 نوار چندشکلی داشتند. هفت آغازگرRAPD، 100 درصد چندشکلی را نشان دادند. آغازگرهای ISSR، در مجموع 21 نوار قابل امتیازدهی ایجاد نمودند که 18 نوار تشکیل شده چند شکل بودند. میانگین PIC برای نشانگرهای RAPD و ISSR به ترتیب 330/0 و 304/0 برآورد گردید. میانگین تنوع ژنتیکی نی (H) برای نشانگرهای RAPD و ISSR به ترتیب 325/0 و 396/0 بود و شاخص شانون (I) برای نشانگرهای RAPD وISSR به ترتیب 48/0 و 55/0 محاسبه شد. بر اساس اطلاعات به دست آمده از تجزیه خوشه ای با استفاده از روش UPGMA برای داده های هر دو سیستم نشانگری، اکوتیپ ها به هشت گروه تقسیم بندی شدند. اگرچه تنوع ژنتیکی بالایی بین اکوتیپ های مورد مطالعه وجود داشت، ولی ارتباطی بین تنوع ژنتیکی با تنوع جغرافیایی مشاهده نشد. در مجموع مطالعات انجام شده بر روی اکوتیپهای جاشیر نشان داد که نشانگرهای مولکولی RAPDو ISSR برای بررسی تنوع ژنتیکی جاشیر مناسب بوده و توانسته دامنه وسیعی از تنوع را نشان دهد.

گیاه پنج انگشت یکی از مهمترین گیاهان دارویی است که نقش مهمی در سلامت زنان دارد. با توجه به تنوع بالا بین نمونه های این گیاه، تنوع ژنتیکی تعداد 19 ژنوتیپ با استفاده از 13 آغازگر ISSR بررسی شد. آغازگرهای ISSR درمجموع توانستند 74 باند تولید کنند که از این تعداد، 4 باند یک شکل و مابقی چند شکل بودند. میانگین درصد چندشکلی در بین ژنوتیپ های مورد بررسی برابر 95% بود که درصد چندشکلی برای آغازگرهای UBC824 (80%)، IS14 (83%)، UBC851 (83%) و IS11 (89%) و برای سایر آغازگرها برابر با 100% بود. در مجموع بر اساس کلیه شاخص ها، مناسب ترین آغازگرها برای بررسی تنوع ژنتیکی پنج انگشت، آغازگرهای IS16، IS5 و UBC807 معرفی شدند. فاصله ژنتیکی ژنوتیپ های مورد بررسی با استفاده از ضریب دایس از 195/0 تا 593/0 متغیر بود. نتایج حاصل از دندروگرام تجزیه خوشه ای به روش UPGMA بر اساس ضرایب فاصله دایس، ژنوتیپ ها را در 3 گروه قرار داد. ژنوتیپ ها بر اساس روش تجزیه به مختصات اصلی اول و دوم پراکنش داده شدند که این دیاگرام با نتایج تجزیه خوشه ای کاملاً مطابقت داشت. همچنین نتایج حاصل از گروه بندی ها، با استفاده از تجزیه واریانس مولکولی تأیید شد.

ناخنک (Astragalus hamosus) گیاهی یکساله، علفی متعلق به خانواده بقولات می باشد. شناخت الگوی تنوع گونه ها امری مهم در برنامه های به نژادی بوده و منجر به آگاهی از فرایندهای تکاملی می شود. این مطالعه به منظور بررسی تنوع پروتئینی اکوتیپ های این گیاه انجام شد. با توجه به آنالیز تنوع پروتئینی گیاه A. hamosus، محتوای اطلاعات چندشکلی (PIC) در این مطالعه برابر 49/0 محاسبه شد. نمودار خوشه ای با ضریب تشابه دایس و به روش UPGMA ترسیم شد. اکوتیپ های مورد مطالعه با استفاده از خط شاخص، در ضریب تشابه 88 درصد در سه زیرگروه قرار گرفتند. از 13 اکوتیپ مورد مطالعه، 11 مورد با تشابه نسبتاً بالایی در یک گروه قرار گرفتند. اکوتیپ1 کرمانشاه با تفاوت معنی داری از سایر اکوتیپ ها تفکیک شد. با توجه به نتایج حاصل از میزان بیان 7 پپتید بررسی شده در 13 اکوتیپ مورد مطالعه، از لحاظ تجمعی بیشترین و کمترین بیان پپتیدی، به ترتیب مربوط به پپتید6 با 24195 واحد و 7 با 4328 واحد نرم افزار PhoretixPro مشاهده گردید. بر اساس آنالیز نمودارها، در کل پپتیدهای بیان شده در اکوتیپ های مختلف، بیشترین بیان مربوط به پپتید4 از اکوتیپ2 کرمانشاه بود. پپتید7 در هیچ یک از اکوتیپ های مورد بررسی دیگر حتی به میزان بسیار اندک نیز بیان نشده بود. در واقع با ظهور این پپتید، پروتئین جدیدی به پروفایل پروتئینی گیاه A. hamosus موجود در اکوتیپ کرمانشاه اضافه گردید.

آگاهی از سیستم گرده افشانی و میزان خودناسازگاری گونه های گیاهی، اولین گام در اتخاذ روش اصلاحی مناسب است. این مطالعه به منظور بررسی میزان خودناسازگاری و درصد خودگشنی و دگرگشنی دو گونه مرزه بومی ایران شامل مرزه سهندی Satureja sahendica و مرزه بختیاری S. bachtiarica انجام گردید. به این منظور تعدادی از گل آذین های هر ژنوتیپ را برای انجام خودگشنی اجباری با پاکت پوشانیده و به تعداد دیگری از گل آذین ها، اجازه گرده افشانی آزاد داده شد. همچنین میزان زنده مانی دانه گرده و میزان پذیرش کلاله تعیین گردید. ریخت شناسی گل نیز با مطالعه صفات مختلفی ازجمله طول گل، طول کاسبرگ، طول بساک، طول خامه، طول میله پرچم، شکل خامه، شکل کلاله، طول تخمدان، موقعیت قرارگیری پرچم ها نسبت به یکدیگر و موقعیت قرارگیری پرچم ها نسبت به مادگی انجام شد. شاخص خودناسازگاری در مرزه بختیاری و سهندی به ترتیب 96 و 79 درصد تعیین گردید. نتایج حاصل از این تحقیق، بیانگر نیمه خودگشن بودن دو گونه مرزه مورد مطالعه می باشد که می تواند نویدی برای تولید بذر هیبرید از طریق تلاقی های بین و درون گونه ای باشد. از نتایج کاربردی این تحقیق که می توان در برنامه اهلی کردن و اصلاح دو گونه مذکور استفاده نمود، زمان مناسب دورگ گیری در مرزه بختیاری و سهندی است که به ترتیب در روزهای پنجم و ششم بعد از باز شدن گل ها تعیین شد. در این مرحله کلاله ها در اوج پذیرش هستند و می توانند با استفاده از گرده گل هایی که دو روز به بازشدن آنها باقی مانده و دارای حداکثر درصد زنده مانی هستند، گرده افشانی شوند.

به دلیل توسعه و افزایش زمین ها ی شور و کاهش زمین های کشاورزی مطلوب برای کاشت، شناسایی گیاهان دارویی مقاوم به شوری اهمیت زیادی دارد. به همین منظور آزمایشی برای شناسایی اکوتیپ های پایدار رازیانه در سه سطح تنش شوری طی سال های 94-1393 در گلخانه دانشکده کشاورزی دانشگاه بیرجند انجام گردید. آزمایش به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با دو فاکتور A (اکوتیپ های سردشت، سقز، کرمان، تبریز، سبزوار، روم، خوسف، بجنورد، مشهد و شبستر) و فاکتور B (سه سطح شوری سه، شش و نه دسی زیمنس بر متر از نمک Nacl) با سه تکرار انجام شد. نتایج نشان داد که در تنش سه 72 درصد، در تنش شش 1/69 درصد، در تنش نه 2/65 درصد و در تمام سطوح تنش 2/65 درصد از کل تنوع موجود در داده ها با نمودار بای پلات ژنوتیپ×صفت توجیه شد. بیشترین تنوع توجیه شده با نمودار چند ضلعی ژنوتیپ×صفت در تنش سه ناشی از آسکوربات پراکسیداز، کلروفیل a و کلروفیل کل، در تنش شش ناشی از سوپراکسیددیسموتاز، در تنش نه ناشی از کلروفیل کل، کلروفیل a، کلروفیل b و سوپراکسید دیسموتاز و در تمام سطوح تنش شوری ناشی از کلروفیل کل، کلروفیل a، کلروفیل b و سوپراکسید دیسموتاز بود. در تمام سطوح تنش اکوتیپ تبریز در محتوای کاتالاز، پرولین و مالون دی آلدئید، اکوتیپ مشهد در پارامترهای کلروفیل a، کلروفیل b، کلروفیل کل و آسکوربات پراکسیداز و اکوتیپ روم نیز از نظر میزان سوپراکسیددیسموتاز نسبت به سایرین برتر بود. بر اساس کلیه صفات و در همه محیط ها اکوتیپ مشهد نسبت به سایر اکوتیپ ها بهتر و پایدارتر بود.

شابیزک (Atropa belladonna) گیاهی از خانواده سولاناسه، یکساله و دارای یکی از آلکالوئیدهای تروپانی مهم به نام هیوسیامین می باشد. با توجه به اهمیت دارویی و اقتصادی کشت شابیزک، پیشرفت در روش های کشت بافت و باززایی این گیاه در شرایطin vitro به منظور آسان نمودن روش های انتقال ژن به این گیاه دارویی مهم می باشد. ازاین رو در این تحقیق بهینه سازی شرایط کشت به منظور تولید کالوس و باززایی گیاه Atropa belladonna بررسی گردید. برای تولید کالوس ابتدا بذرهای استریل شابیزک در محیط کشت MS کشت شدند. پس از جوانه زنی بذر و رشد گیاهچه ها به مدت دو ماه، ریزنمونه های ساقه و برگ در محیط کشت MS حاوی ترکیبی از غلظت های هورمونی مختلف 2, 4-D (0، 5/0 و 1 میلی گرم در لیتر) و Kin (0، 1 و 2 میلی گرم در لیتر) قرار گرفتند. برای بررسی درصد باززایی کالوس های حاصل از ریزنمونه ساقه از هورمون Kin در چهار سطح (0، 3، 5 و 8 میلی گرم در لیتر) در قالب طرح کاملا تصادفی با سه تکرار استفاده شد. نتایج نشان داد که از نظر تیپ ریزنمونه، ریزنمونه های ساقه بیشترین کالوس زایی را داشتند. از نظر غلظت های هورمونی، ترکیب دو هورمون در غلظت های MS+2mg/l Kin +1mg/l 2, 4, D و همچنین MS+1mg/l Kin +1mg/l 2, 4, D بیشترین میزان تولید کالوس را نشان دادند. افزایش غلظت هورمون Kin در محیط MS با افزایش درصد باززایی ارتباط مستقیم داشت و بیشترین میزان باززایی در غلظت 8 میلی گرم در لیتر با 66/36 درصد دیده شد.

این پژوهش به منظور حفظ ذخیره ژنتیکی و تکثیر سرو کهنسال ابرکوه (Cupressus sempervirens var. horizontalis Mill. ) به روش کشت بافت انجام شد. در این تحقیق، تأثیر محیط های کشت مختلف شاملWPM (Woody Plant medium)، WPMتغییریافته، LS، SH و QL همراه با تنظیم کننده بنزیل آدنین (BA) در مقادیر مختلف 0، 01/0 و 1 میلی گرم بر لیتر در مرحله استقرار و 0، 1، 5/1، 2 و 5 میلی گرم بر لیتر در مرحله پرآوری در کشت شیشه ای این گیاه بررسی شدند. ریشه زایی، با دو روش کشت درون و برون شیشه ای مطالعه شد. در کشت برون شیشه ای از ترکیب کوکوپیت و پرلایت با سه نسبت 1: 1، 2: 1 و 3: 1 استفاده شد. پس از تیمار انتهای گیاهچه های حاصل از کشت بافت با چهار غلظت IBA (1000، 2000، 3000 و 4000 میلی گرم بر لیتر) درون بسترها کشت شدند. در کشت درون شیشه ای، ریزنمونه ها به منظور تولید ریشه در محیط کشت WPM حاوی مقادیر مختلف IBA (1، 2 و 5 میلی گرم بر لیتر) کشت گردیدند. طبق نتایج به دست آمده در هر دو مرحله استقرار و پرآوری، بیشترین رشد طولی ریزنمونه ها در محیط کشت WPM حاصل شد. در مرحله پرآوری، بیشترین تعداد شاخه در محیط کشت LS به دست آمد که با محیط های WPM و WPM تغییر یافته اختلاف معنی داری نشان نداد. با افزایش غلظت BA، تعداد و طول شاخساره به طور معنی-داری افزایش یافت. به طوری که بیشترین تعداد و طول شاخه به ترتیب در غلظت 5 و 2 میلی گرم در لیتر BA حاصل شد. ریشه زایی تنها در ریزنمونه های کشت شده در محیط کشت WPM حاوی 5 میلی گرم در لیتر IBA انجام گردید.

مرزه (Satureja spp. ) با داشتن ترکیباتی همانند تیمول و کارواکرول، جایگاه ویژه ای در بین گیاهان دارویی دارد. در این پژوهش، نشاء 18 اکسشن از شش گونه مرزه در ایستگاه تیکمه داش آذربایجان شرقی در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار کشت شدند. طی دو سال از صفات مورفولوژی و فیتوشیمیایی یادداشت برداری شد. نتایج نشان دهنده تنوع بالای بین و درون گونه ای بود. از بین گونه ها، S. spicigera (اکسشن گنجه گیلان) با بالاترین عملکرد اسانس (4/20 کیلوگرم در هکتار) و S. sahendica (اکسشن زینجناب آذربایجان شرقی) با بیشترین درصد استقرار و کوتاه ترین دوره گل دهی سازگارترین گونه ها با بیشترین مقدار تیمول شناسایی شدند. مقدار تیمول با صفات وزن سرشاخه گل دار و سطح برگ همبستگی مثبت نشان داد. در تجزیه خوشه ای، گونه ها به سه گروه تقسیم شدند، S. bachtiarica از یزد در گروه یک، S. mutica از خراسان شمالی در گروه دو و گونه های سازگار با آب و هوای آذربایجان شرقی (S. spicigera، S. sahendica، S. atropatana و S. macrantha) در گروه سه قرار گرفتند. در تجزیه به مؤلفه های اصلی گزینش بر اساس مؤلفه اول منجر به انتخاب گونه هایی با عملکرد اسانس بالا و گزینش براساس مؤلفه دوم منجر به انتخاب گونه هایی با کیفیت اسانس بالا می شود. گروه بندی گونه ها در نمودار بای پلات بر اساس مؤلفه اول و دوم با نتایج خوشه ای و پراکنش جغرافیایی همخوانی قابل توجهی داشت. بر اساس نتایج برای مناطق سردسیر می توان گونه های زودرس یا متوسط رس با نسبت برگ و گل به ساقه و سطح برگ بالا را انتخاب کرد و اجزای عملکرد را تا حدی بالا برد که موجب کاهش بازده اسانس نشود.

سیاه تاغ (Haloxylon aphyllum Iljin) از گونه های سازگار در مناطق بیابانی است که علاوه بر تثبیت ماسه های روان، سازگاری مناسبی با اراضی شور دارد. تجمع متابولیت ها در تنظیم اسمزی گیاه نقش مهمی دارند و اهمیت نسبی این مواد، با توجه به گونه گیاهی، رویشگاه و شدت تنش متفاوت است. ازاین رو به منظور بررسی تأثیر شرایط رویشگاه بر رنگدانه های فتوسنتزی، فعالیت آنتی اکسیدانی، اسیدهای آمینه، قندهای محلول و محتوای یونی سیاه تاغ، آزمایشی در دو منطقه در شهرستان بافق با شرایط خاکی متفاوت (خاک شور-سدیمی پلایا و غیر شور تپه ماسه ای) در سال 1395 انجام شد. داده های به روش یک طرفه تجزیه واریانس شدند. نتایج نشان داد که میزان کلروفیل، کاروتنوئید، آنتوسیانین، فنل و میزان فعالیت های آنتی اکسیدانی در بین دو رویشگاه، در سطح احتمال یک درصد متفاوت بود. میانگین شاخص های فوق در خاک های با شوری بالای در رویشگاه پلایا نسبت به رویشگاه تپه ماسه ا ی بیشتر بود. از بین اسیدهای آمینه مورد بررسی، میانگین میزان اسید آسپارتیک، اسید گلوتامیک، گلیسین و گلوتامین در سیاه تاغ رشد کرده در رویشگاه ماسه ای به ترتیب با 27/13، 66/13، 01/17 و 21/12 میکروگرم بر گرم نسبت به رویشگاه پلایا بیشتر بود. از لحاظ سایر اسیدهای آمینه در بین دو رویشگاه تفاوت معنی داری مشاهده نشد. تفاوت بین رویشگاه ها برای قندهای محلول معنی دار بود (p<0. 01) و میانگین قندهای محلو لدر رویشگاه ماسه ای (24/26 میلی گرم بر گرم وزن خشک) نسبت به پلایا (26/13 میلی گرم برگرم وزن خشک) بیشتر بود. در کل با توجه به نتایج به دست آمده مشخص شد که سیاه تاغ با بهبود فعالیت های آنتی اکسیدانی، افزایش محتوای رنگدانه ای و تعدیل غلظت یون ها به ویژه تجمع پتاسیم در اندام خود با شوری مقابله نموده و نقش سایر اسمولیت ها مانند اسیدهای آمینه و قندهای محلول در مقاومت گیاه به شرایط تنش خشکی و محیط هایی با شوری کمتر از اهمیت بیشتری برخوردار بود.

تنوع ژنتیکی بین جمعیت ها مهمترین فاکتور برای تکامل و سازگاری گونه های گیاهی است. در این مطالعه، تنوع ژنتیکی در جمعیت های راش شرقی در برخی از ویژگی های برگ در 3 ارتفاع رویشگاه در جنگل های ماسال در استان گیلان بررسی شد. برای این منظور سه ارتفاع 700، 1200 و 1700 متر از سطح دریا انتخاب گردید. در هر ارتفاع تعداد 20 پایه درخت از هر جمعیت به طور تصادفی انتخاب شدند. سپس از هر درخت تعدادی برگ از بخش های جنوبی و شمالی تاج درختان سالم و بالغ جمع-آوری گردید. در این پژوهش صفاتی مانند شاخص برگ، شاخص دمبرگ، سطح برگ، سطح ویژه برگ، وزن ویژه برگ، محتوای آب نسبی برگ و وزن خشک برگ اندازه گیری شد. داده های به دست آمده با استفاده از روش آشیانه ای مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت. تجزیه واریانس بین رویشگاه ها تفاوت معنی داری را برای بیشتر صفات بین جمعیت اول (700 متر) با جمعیت دوم و سوم نشان داد. در مقایسه میانگین جمعیت ها (طبقات ارتفاعی)، مقادیر میانگین سطح برگ، سطح ویژه برگ و محتوای آب نسبی در ارتفاع میانی بیشتر از دو ارتفاع دیگر بود. بیشترین میزان وراثت پذیری برای صفات سطح برگ، سطح ویژه برگ، وزن خشک، شاخص دمبرگ و وزن ویژه خشک در جمعیت های ارتفاع میانی مشاهد شد. همچنین بیشترین میزان وراثت پذیری برای صفات شاخص برگ و محتوای آب نسبی در جمعیت های ارتفاع مرتفع مشاهده شد. نتایج نشان داد که میزان همبستگی بین صفات در جمعیت های ارتفاع میانی (1200 متر) بیشتر و معنی دارتر از جمعیت های اول (700 متر) و سوم (1700 متر) بود.

آویشن ازجمله گیاهان بومی ایران است که با خواص بی نظیر خود در زمره مهمترین گیاهان دارویی قرار دارد. در این پژوهش تنوع مورفولوژیکی، اکولوژیکی و درصد اسانس 15 جمعیت آویشن (هشت جمعیت از گونه T. kotschyanus، سه جمعیت از گونه T. migricus، دو جمعیت از گونه T. fedtschenkoi و یک جمعیت از گونه T. fallax و T. pubescens) رویشگاه های طبیعی مناطق شمال غرب و غرب کشور بررسی شد. برای تعیین درصد اسانس، سرشاخه های گلدار جمعیت ها در فصل گلدهی برداشت شدند و به روش تقطیر با آب با کمک دستگاه کلونجر به مدت سه ساعت اسانس گیری شدند. داده های خصوصیات خاک، پارامترهای آب و هوایی و موقعیت جغرافیایی رویشگاه ها مشخص گردید، با توجه به نزدیکی جغرافیایی، تفاوت قابل ملاحظه ای بین مناطق جمع آوری آویشن مشاهده شد. این تفاوت ها به تنوع ژنتیکی بین جمعیت ها منجر گردید و تنوع معنی داری برای تمام صفات اندازه گیری مشاهده شد. همبستگی بین درصد اسانس با طول گل آذین منفی و معنی داری بود. در تجزیه به مؤلفه های اصلی، سه مؤلفه نخست %85 از کل تغییرات داده ها را توجیه نمودند. در تجزیه خوشه ای 15 جمعیت مورد مطالعه در سه گروه تقسیم شدند. بیشترین و کمترین میانگین صفات در گروه سوم و اول مشاهده شد و گروه دوم در وضعیت بینابینی قرار گرفت. طبق این نتایج، جمعیت چناره-گوگجه بیشترین میانگین برای صفات مورفولوژیکی را به خود اختصاص داد. از نظر بازده اسانس نیز تفاوت بین جمعیت ها معنی دار بود. دامنه بازده اسانس جمعیت ها از 92/0 درصد تا 82/2 درصد بود که بیشترین مقدار به ترتیب مربوط به جمعیت سردشت-کولسه (82/2%)، ارومیه-قوشچی (9/1%) و نقده-سلطان-یعقوب (7/1%) بود. طبق نتایج حاصل از این پژوهش، جمعیت سردشت-کولسه علیا از گونه T. fedtschenkoi، ارومیه-قوشچی از گونه T. migricus و جمعیت نقده-سلطان یعقوب از گونه T. kotschyanus به دلیل داشتن درصد اسانس بالا جهت استفاده در صنایع وابسته و داروسازی و برنامه های به نژادی معرفی شدند.

به منظور بررسی تحمل به تنش خشکی در گیاه اسپرس آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی با چهار تکرار در شرایط آزمایشگاه و گلخانه در مؤسسه تحقیقات جنگلها و مراتع کشور طی سال-های 1393-1394 اجرا شد. در این تحقیق از چهار گونه اسپرس Onobrichis michoxii، O. cristagalli، O. sativa و O. sabnitens در چهار تیمار خشکی در آزمایشگاه (شاهد 0، 3/0-، 6/0-، MPa 9/0-) و گلخانه ( FC100% ظرفیت زراعی، FC75%، FC50% و FC 25%) استفاده شد. صفات درصد و سرعت جوانهزنی، طول ریشهچه، طول ساقهچه، طول گیاهچه، نسبت طول ریشه چه به ساقه چه، وزن تر و خشک گیاهچه و شاخص بنیه بذر آنها اندازه گیری گردید. نتایج تجزیه داده ها نشان داد که در هر دو آزمایش با افزایش تنش خشکی، درصد و سرعت جوانه زنی، طول ساقهچه، طول گیاهچه، وزن تر و خشک گیاهچه و شاخص بنیه بذر در همه گونه ها کاهش یافت و کمترین مقدار آنها در آزمایشگاه در تنش (MPa 9/0-) و در گلخانه تنش (FC 25%) مشاهده شد. از لحاظ صفات طول ریشه چه و نسبت طول ریشه چه به ساقه چه روند معکوس بود، به طوری که با شدت تنش مقدار این صفات تا تنش MPa 6/0 دارای روند افزایشی بود و بعد از آن روند ثابت یا کاهشی بود. در مقایسه بین گونه ها در آزمایشگاه بیشترین میانگین درصدجوانه زنی و رشد گیاهچه مربوط به گونه های O. sabnitens و O. michauxii بود. در شرایط گلخانه گونه O. michoxii نسبت به سایر گونه ها عملکرد بیشتری داشت و به عنوان گونه مقاوم به خشکی برای بذرپاشی مراتع و استفاده از آن در برنامه های اصلاح گیاهان مرتعی معرفی شد.