بیهوشی و درد
سال:1399 | دوره:11 | شماره:3 |تعداد مقالات:9

زمینه و هدف: استفاده از مایندفولنس از طریق مولفه های روانشناختی مرتبط با مدل اجتناب ناشی از ترس می تواند در درمان دردهای مزمن موثر باشد. هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی اضافه کردن مایندفولنس به تمرین درمانی در دونده های مبتلا به درد پتلوفمورال است. روش بررسی: پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی با طرح اندازه های تکراری بود. 30 زن مبتلا به سندروم درد پتلوفمورال با دامنه سنی 40-18 سال به صورت تصادفی در گروه مایندفولنس (15 نفر) یا کنترل (15نفر) قرار گرفتند. گروه مایندفولنس علاوه بر تمرینات دریافت شده توسط گروه کنترل، یک برنامه 8 جلسه ای مایندفولنس را دریافت کردند. درد روزانه، درد حین دویدن و درد طی بالا و پایین رفتن از پله توسط مقیاس سنجش عددی درد قبل از مداخله، 12 هفته و 18 هفته بعد از مداخله اندازه گیری شد. یافته ها: نتایج پژوهش نشان داد که درد روزانه، درد طی دویدن و درد در هنگام بالا و پایین رفتن از پله در گروه مایندفولنس نسبت به گروه کنترل در هفته های 12 و 18 بعد از مداخله کاهش داشت، در هفته 6 تفاوت معنی داری بین گروه ها مشاهده نشد (05/0 ˃ p). نتیجه گیری: اضافه کردن یک دوره هشت جلسه ای مایندفولنس به برنامه تمرین درمانی سبب کاهش شدت درد ورزشکاران مبتلا به سندروم درد پتلوفمورال شد.

زمینه و هدف: هدف پژوهش حاضر پیش بینی شاخص های درد بر اساس باورهای فراشناختی در زنان مبتلا به میگرن در شهر اصفهان بود. مواد و روش ها: طرح پژوهش توصیفی و از نوع همبستگی بود. جامعه آماری پژوهش کلیه زنانی بودند که در نیمه دوم سال 1397 به درمانگاه مغز و اعصاب بیمارستان خورشید شهر اصفهان مراجعه کرده و بر اساس نظر متخصص مغز و اعصاب، تشخیص میگرن دریافت نموده بودند. برای انجام این پژوهش، تعداد 100 نفر از طریق روش نمونه گیری هدفمند و براساس معیارهای ورود و خروج انتخاب و از آنها خواسته شد نسبت به تکمیل مقیاس شاخص های سردرد و پرسشنامه باورهای فراشناختی ولز-30(MCQ-30) اقدام نمایند. در نهایت داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS-23 و روش های همبستگی پیرسون و رگرسیون گام به گام) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: نتایج حاصل از پژوهش نشان داد که خرده مقیاس های باورهای فراشناختی شامل باورهای مثبت درباره نگرانی، باورهای منفی درباره کنترل ناپذیری و خطر افکار، باورهای منفی درباره نیاز به کنترل افکار و خودآگاهی شناختی به ترتیب با ضرایب بتای 537/0، 565/0، 602/0 و 518/0، پیش بینی کننده معنادار علائم سردرد در زنان مبتلا به میگرن بودند (01/0> P). نتیجه گیری: بنابراین می توان با ارائه مداخلات و آموزش های به موقع و مناسب در راستای تقویت باورهای فراشناختی مثبت و کاهش باورهای فراشناختی منفی در افراد مبتلا به میگرن، میزان این سردردها را کاهش داد.

زمینه و هدف: درد حاصل از بروز بیماری های مزمن جسمی هم چون سردرد های میگرنی سبب آسیب های هیجانی و روان شناختی در بیماران می شود. بر این اساس پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثربخشی درمان ذهن آگاهی و ریلکسیشن بر شدت درد در بیماران مبتلا به سردردهای میگرنی انجام گرفت. مواد و روش ها: پژوهش حاضر نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه گواه و دوره پیگیری دوماهه بود. جامعه آماری پژوهش شامل بیماران مبتلا به سردردهای میگرنی شهرستان شاهین شهر اصفهان در سه ماهه آخر سال 1397 بود. در این پژوهش تعداد 45 بیمار مبتلا به سردردهای میگرنی با روش نمونه گیری داوطلبانه انتخاب و با گمارش تصادفی در گروه های آزمایش و گواه گمارده شدند (15 بیمار در گروه آزمایش و 15 بیمار در گروه گواه). گروه های آزمایش مداخله 8 جلسه ای درمان ذهن آگاهی کابات زین و 7 جلسه ای ریلکسیشن کان و راتفیسچ را طی دو ماه در جلسات 90 دقیقه ای به صورت جداگانه دریافت نمودند. پرسشنامه مورد استفاده در این پژوهش شامل پرسشنامه شدت درد ملزاک بود. داده های حاصل از پژوهش به شیوه تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی بونفرنی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: نتایج نشان داد که درمان ذهن آگاهی و ریلکسیشن بر شدت درد در بیماران مبتلا به سردردهای میگرنی تأثیر معنادار دارد (001/0˂ P). علاوه بر این نتایج آزمون تعقیبی نشان داد که در متغیر درد بین دو درمان تفاوت معنادار وجود داشته (001/0˂ P) و درمان ریلکسیشن نسبت به درمان ذهن آگاهی به میزان بیشتری توانسته درد بیماران مبتلا به سردردهای میگرنی را کاهش دهد. نتیجه گیری: بر اساس یافته های پژوهش حاضر می توان بیان کرد که درمان ریلکسیشن به دلیل تمرکز بر فرایندهای فیزیولوژیکی همچون ماساژ، می تواند نسبت به درمان ذهن آگاهی تاثیر بیشتری بر کاهش شدت درد در بیماران مبتلا به سردردهای میگرنی داشته باشد.

زمینه و هدف: آرتریت روماتوئید یک بیماری التهابی مزمن و ناتوان کننده است، که علائم عمده آن مفصلی بوده و شامل خشکی صبحگاهی، تورم مفاصل مبتلا و در نهایت تغییر شکل مفاصل است و با برخی از متغیرهای روانشناختی همراه می شود. بنابراین، هدف پژوهش حاضر اثربخشی درمان مبتنی بر مدل راهبردهای تنظیم هیجانی بر اضطراب درد در بیماران مبتلا به بیماری آرتریت روماتوئید بود. مواد و روشها: پژوهش حاضر از نوع پژوهش های نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل و دوره پیگیری بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه بیماران مبتلا به بیماری آرتریت روماتوئید که به بیمارستان امام خمینی شهر تهران و مطب های خصوصی متخصصان روماتولوژی شهر تهران در سال 96-95 مراجعه کردند، تشکیل دادند. جامعه آماری 1800 نفر بود. حجم نمونه شامل 40 بیمار از بیماران مبتلا به بیماری آرتریت روماتوئید بودند که به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند و به طور تصادفی در گروه آزمایش (20 نفر) و کنترل (20 نفر) تقسیم شدند، ابزار پژوهش شامل مقیاس اضطراب درد بود که شرکت کنندگان در مراحل پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری تکمیل نمودند، جهت تجزیه و تحلیل داده ها از روشهای آمار توصیفی و تحلیل کوواریانس چندمتغیری استفاده گردید. یافته ها: نتایج نشان داد که درمان مبتنی بر مدل راهبردهای تنظیم هیجانی در کاهش اضطراب درد بیماران مؤثر بود. نتیجه گیری: بکارگیری درمان های روان شناختی می تواند به کاهش اضطراب درد بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئید کمک کند.

زمینه و هدف: بیماری درد مزمن یکی از شایعرتین مشکلات در جامعه امروزی است که هزینه های درمانی سنگینی را به بار می آورد و اثرات منفی بر عملکرد فرد می گذارد و مسائل روانشناختی یکی از مهمترین عوامل در تشدید و تداوم درد مزمن است. هدف پژوهش حاضر مقایسه خودشفقتی، اضطراب و افسردگی در این بیماران است. روش و بررسی: پژوهش حاضر از نوع مطالعات علی-مقایسه ای است، بدین منظور 104 نفر دارای درد مزمن و 104 نفر فرد سالم برای این پژوهش انتخاب شدند و بعد از گردآوری داده ها با استفاده از آزمون T گروه های مستقل مورد آزمون قرار گرفت. یافته ها: نتایج نشان داد که اضطراب و افسردگی بالایی و خودشفقتی پایینی در بین بیماران دارای درد مزمن وجوددارد. نتیجه گیری: پس می توان نتیجه گرفت که این مولفه های روانشناختی در تشدید و تداوم درد مزمن نقش داشته و در برنامه های درمانی بر این ابعاد باید تاکید گردد.

زمینه: هدف از این پژوهش، بررسی تاثیر روان درمانی شناختی رفتاری مثبت اندیشی اینترنتی پیاده سازی شده بر بستر تلگرام، در زمینه ی افزایش کیفیت زندگی در چهار حوزه ی جسمی، ذهنی، اجتماعی و محیطی و نیز کاهش افسردگی در بیماران مبتلا به درد مزمن بود. ابزارها و روش ها: این پژوهش بر روی 60 نفر از بیماران مبتلا به کمر درد مرمن که به بیمارستان اختر مراجعه کرده بودند، بر اساس معیارهای پژوهش، داوطلبان انتخاب شدند و به روش نمونه گیری تصادفی در دو گروه جایگزین شدند. برای سنجش از دو ابزار مقیاس رضایت از زندگی توسط دینر و پرسش نامه افسردگی بک تجدید نظر شده (BDI-II) استفاده گردید. نتایج با نرم افزار SPSS تجزیه و تحلیل گردید. نتایج: یافته ها حاکی از آن بود که فرضیه ی اصلی روان درمانی شناختی رفتاری بر روی دانشجویان، دارای اثر 0. 8 بر روی کیفیت زندگی و دارای اثر 0. 8 بر روی افسردگی آنان بود. نتیجه گیری: روان درمانی شناختی رفتاری مثبت اندیشی اینترنتی، بر افزایش کیفیت زندگی و کاهش افسردگی بیماران درد مزمن تاثیر معنی داری دارد. این روش برای بیمارانی که دسترسی محدودی دارند، بسیار مناسب است.

مواد و روش ها: پژوهش از نوع نیمه تجربی و آزمایشگاهی بود که به صورت مقایسه ای بین سه گروه افراد سالم (10 نفر)، افراد دارای پای پرونیت با (10 نفر) و بدون (10 نفر) کمردرد انجام شد. میزان فشار کف پایی در 10 ناحیه زمینه و هدف: افراد دارای پرونیشن پا دچار بسیاری از ناکارآمدی های بیومکانیکی طی دویدن می باشند. هدف پژوهش حاضر آناتومیکی کف پا مورد بررسی قرار گرفت. تجزیه و تحلیل داده های آماری با آزمون MANOVA در سطح معنی داری 05/0 انجام گرفت. یافته ها: نرخ بارگذاری در بین سه گروه طی دویدن اختلاف معنی داری را نشان داد. نرخ بارگذاری در الگوی دویدن میانه پا بین دو گروه با پای پرونیت و پرونیت دارای کمردرد اختلاف معنی داری داشت. نرخ بارگذاری در گروه پرونیت دارای کمردرد در الگوی دویدن میانه پا در مقایسه با الگوی پاشنه-پنجه افزایش معنی داری را نشان داد. نتیجه گیری: الگوی دویدن پنجه-پاشنه در مقایسه با سایر الگوهای دویدن برای افراد دارای پای پرونیت و کمردرد مناسبتر می-باشد. با وجود این، مطالعات بیشتری در این زمینه مورد نیاز می باشد.

زمینه و هدف: پژوهش حاضر با هدف تعیین تأثیر برنامه کاهش استرس بهشیاری محور (ذهن آگاهی) گروهی بر خودکارآمدی درد در بیماران تالاسمی نوع ماژور صورت گرفت. روش بررسی: این پژوهش طرحی نیمه آزمایشی بود که به صورت پیش آزمون پس آزمون با گروه کنترل بود. 30 بیمار مبتلابه تالاسمی نوع ماژور مراجعه کننده به مراکز درمانی و بیمارستان های شهر چابهار، به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش (15 نفر) و کنترل(15 نفر) قرار گرفتند. از پرسشنامه خودکارآمدی درد PSEQ برای جمع آوری داده ها استفاده شد. تمامی بیماران در مرحله پیش آزمون و پس آزمون پرسشنامه را تکمیل کردند. برای محاسبات داده ها از تحلیل کوواریانس تک متغیره با استفاده از نرم افزار spss ویراست 22 استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد که درمان کاهش استرس بهشیاری محور باعث افزایش قابل توجه خودکارآمدی درد در گروه آزمایش شد. (01/0 P<). نتیجه گیری: به نظر می رسد برنامه کاهش استرس بهشیاری محور در ارتقای خودکارآمدی درد در بیماران دچار تالاسمی نوع ماژور مؤثر بوده و پیشنهاد می شود در کنار درمان دارویی، آموزش کاهش استرس مبتنی بر ذهن آگاهی نیز برگزار شود.

مقدمه و اهداف: هدف از این تحقیق تبیین اثر کینزیوتیپ همزمان با تمرینات عصبی عضلانی بر تعادل، عملکرد ومیزان درد بسکتبالیست های با عارضه بی ثباتی مچ پا مچ پا بود. مواد و روش ها: جامعه آماری این تحقیق کلیه بسکتبالیست های زن با دامنه سنی 22 تا 30 سال شهر پاکدشت بودند. نمونه آماری تعداد 30 نفر که به صورت نمونه گیری در دسترس و هدفمند بر اساس معیارهای پژوهش و ابتلا به بی ثباتی مزمن مچ پا انتخاب شدند و سپس به صورت تصادفی ساده در دو گروه (15 نفر گروه تجربی و 15 نفر گروه کنترل) تقسیم شدند. سپس، از کلیه آزمودنی ها پیش آزمون تعادل ایستا و پویا، عملکرد سه پرش تک پا، هشت لاتین، عملکرد پرش جانبی و شدت درد توسط آزمون ها و پرسشنامه معتبر استاندارد، گرفته شد. آزمودنی های گروه تجربی به مدت هشت هفته به تمرینات منتخب عصبی-عضلانی همراه با کینزیوتیپ پرداختند. آزمودنی های گروه کنترل، فعالیت خاص و مشخصی نداشتند. درنهایت، از کلیه آزمودنی ها پس آزمون گرفته شد و داده های به دست آمده توسط آزمون های آماری نظیر شاپیرو-ویلک و مانکوا با نرمافزار spss نسخه 20 در سطح 05/0=α تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: یافته های این تحقیق نشان داد که هشت هفته تمرینات عصبی-عضلانی به همراه کینزیوتیپ بر متغیرهای تعادل ایستا و پویا، عملکرد سه پرش تک پا، عملکرد پرش جانبی، آزمون هشت لاتین و درد بسکتبالیست های مبتلا به بی ثباتی مزمن مچ پا تأثیر مثبت و معنی داری دارد (002/0=P). نتیجه گیری: با توجه به نتایج تحقیق، توصیه می شود که ورزشکاران دچار این عارضه به ویژه بسکتبالیست های دارای بی ثباتی مزمن مچ پا از تمرینات عصبی-عضلانی به همراه کینزیوتیپ های ورزشی هم در هنگام فعالیت های ورزشی طول تمرین و مسابقات و همچنین در پروتکل درمانی و توان بخشی خود استفاده نمایند.