نشریه جراحی ایران
سال:1398 | دوره:27 | شماره:2 |تعداد مقالات:11

بی حسی نخاعی و اپیدورال به صورت شایع در جراحی های مختلف انجام می شوند. ایمنی این روش ها به خوبی ثابت شده، اما گاهی بیماران دچار عوارض قابل توجه می شوند. بیش ترین عارضه این روش ها، سردرد به دنبال سوراخ کردن دورا می باشد که سردردی وابسته به تغییر وضعیت بیمار بوده و عموماً خودبخود بهبود می یابد. اما این نوع سردرد همچنین می تواند علامت اولیه ای از تشکیل هماتوم ساب دورال باشد و باید به عنوان یک علامت خطر در نظر گرفته شود. عدم پاسخ به درمان های طبی رایج و نیز تغییر در خصوصیات این سردرد با به همراه بودن سایر علایم مرتبط با سیستم عصبی، شک به هماتوم ساب دورال را برمی انگیزد. این عارضه اگرچه نادر است، ولی در صورت عدم تشخیص به موقع، همراه با نقایص عصبی وکشنده می باشد.

زمینه و هدف: اختلال شناختی در حال حاضر به عنوان یک علائم شایع در بیماران مبتلا به گلیوم شناخته شده است که این اختلال می تواند به علت خود تومور یا عوارض ناشی از اقدامات درمانی باشد. همچنین با پیشرفت روش های درمانی گلیوم و افزایش میزان بقای بیماران، کیفیت زندگی و وضعیت شناختی به عنوان یک هدف درمانی مطرح شده اند. این مطالعه با هدف بررسی شیوع اختلالات شناختی قبل و بعد از جراحی در بیماران مبتلا به گلیوم نواحی غالب (Eloquent)مغزی طراحی شده است. مواد و روش ها: این مطالعه به صورت طولی-تحلیلی بر روی 30 بیمار مبتلا به گلیوم نیم کره غالب مغز که در سال 1397 در بیمارستان سینا تحت درمان جراحی برداشتن تومور قرار گرفتند، اجرا شده است. قبل از عمل و بعد از عمل به فواصل 0 و 3 و 6 ماه مورد ارزیابی عملکرد شناختی توسط آزمون شناختی آدنبروک (ACE) قرار گرفتند. معنی داری اختلاف میانگین و روند تغییرات وضعیت شناختی بیماران توسط آنالیز مدل های آمیخته مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها: قبل از جراحی، میانگین نمره عملکرد شناختی بیماران 2/74± 78/16 بود و 3/83% از بیماران از درجاتی از اختلال شناختی رنج می بردند. با انجام جراحی افت مختصری در عملکرد شناختی بیماران مشاهده شد و میانگین نمره عملکرد شناختی بیماران به 17/64± 2/18 کاهش یافت. اما این افت عملکرد شناختی معنی دار نبود. با گذشت 3 ماه از جراحی بهبود در وضعیت شناختی بیماران مشاهده شد و میانگین نمره عملکرد شناختی بیماران به 74± 61/16 افزایش یافت. با ادامه روند بهبودی، در بررسی 6 ماه پس از جراحی میانگین نمره عملکرد شناختی بیماران به 76/82± 9/12 رسید که این میزان تفاوت معنی داری با وضعیت عملکرد شناختی بیماران بلافاصله بعد از عمل جراحی دارد. نتیجه گیری: در بررسی های قبل از جراحی، تعداد زیادی از بیماران دچار اختلال عملکرد در حیطه های مختلف عملکرد شناختی بودند و اختلال شناختی به عنوان یکی از علائم برجسته تومور مغزی گلیوم مطرح است. بلافاصله بعد از جراحی شاهد افت مختصر در عملکرد شناختی بیماران بودیم، این افت اما معنی دار نبود. بعد از جراحی سیر بهبود بیماران آغاز شد به صورتی که در پیگیری 3 ماهه شاهد بهبود در حیطه های مختلف عملکرد شناختی بودیم، اما این بهبود نیز کمتر از حد معنی داری بود. با گذشت زمان و ادامه روند بهبودی، در پیگیری 6 ماهه باز هم افزایش عملکرد شناختی بیماران را شاهد بودیم که این بهبود نسبت به زمان بعد از جراحی معنی دار گزارش شد. هرچند میانگین عملکرد شناختی بیماران در 6 ماه بعد از جراحی از زمان قبل از جراحی نیز بالاتر بود، اما این بهبود عملکرد معنی دار گزارش نشد. مطالعات بیشتر با حجم نمونه بالاتر در این زمینه توصیه می شود.

زمینه و هدف: چسبندگی های داخل صفاقی در اکثر موارد، به واسطه جراحی های شکمی ایجاد می شوند و یکی از مهمترین عوارض جراحی و از مهمترین علت های مرگ و میر می باشد. این چسبندگی ها مکرراً باعث عوارض مهمی می شوند از قبیل دردهای مزمن شکم و لگن، انسداد و ایلئوس روده باریک، آبسه های شکمی، ناباروری در زنان، طولانی شدن و آسیب ارگان ها در جراحی های بعدی. روش ها و مواد مختلفی برای کاهش یا پیشگیری از این چسبندگی ها معرفی شده است. یکی از این مواد ژل قابل جذب ضد چسبندگی Oxiplex-AP می باشد. هدف از این مطالعه بررسی تأثیر ژل Oxiplex/AP در کاهش چسبندگی های ناشی از دسروزه شدن روده ها بعد از عمل در موش ها می باشد. مواد و روش ها: این مطالعه به صورت تجربی مداخله ای روی 40 موش آزمایشگاهی انجام شده است. این موش ها به 4 دسته 10 تایی بر اساس تصادف تقسیم شدند. در گروه اول در حین لاپاروتومی، از ترمیم ساده با بخیه های لامبرت در محل دسروزاسیون روده باریک استفاده کردیم. در گروه دوم علاوه بر ترمیم با بخیه لامبرت از ژل قابل جذب ضد چسبندگی در محل آسیب استفاده کردیم. در گروه سوم دسروزاسیون روده باریک بدون ترمیم و بدون استفاده از ژل در شکم رها شد. در گروه چهارم پس از استفاده از ژل در محل آسیب، روده ها وارد شکم شدند. یافته ها: در این مطالعه از 40 عدد موش در چهار گروه استفاده شد. میزان جسبندگی های داخل صفاقی در هر چهار گروه، دو هفته پس از جراحی اولیه بر اساس معیارهای نیر (Nair) ارزیابی شد. نتایج بدست آمده در هر چهار گروه به این صورت بود که چسبندگی نوع سوم (شدید) در گروه اول بیشترین (10 مورد) و در گروه چهارم کمترین (5 مورد) می باشد. این مطالعه نشان داد که بطور کلی اختلاف معنی دار آماری براساس درجه چسبندگی بین گروه های درمانی وجود دارد (مقدار احتمال = 05/0). این اختلاف بین گروه های اول و چهارم بطور معناداری اثبات شد و بین گروه اول و سوم اختلاف، نسبتاً معنادار بود نتیجه گیری: در این مطالعه تأثیر ژل قابل جذب ضد چسبندگی Oxiplex/AP بررسی شد که از لحاظ آماری معنادار شده است. اطلاعات به دست آمده کاهش میزان چسبندگی در گروه چهارم (استفاده از ژل قابل جذب ضد چسبندگی بدون ترمیم با بخیه) را نسبت به بقیه گروه ها نشان داده شده است و در گروه سوم (بدون ترمیم با بخیه و بدون استفاده از ژل)، نسبت به گروه اول (ترمیم با بخیه) کاهش میزان چسبندگی را نشان داده است. می توان نتیجه گرفت که ژل مورد نظر ممکن است باعث کاهش میزان چسبندگی های ناشی از دسروزاسیون روده باریک بعد از جراحی شود و همچنین می توان نتیجه گرفت که در نبود این ژل، دسروزاسیون های کمتر از یک سوم قطر روده، بهتر است بدون ترمیم در شکم رها شوند و این شیوه نسبت به ترمیم با بخیه های لامبرت بدون افزایش شانس پرفوراسیون روده، میزان چسبندگی کمتری را ایجاد می کند.

زمینه و هدف: هایپرپلازی مادرزادی آدرنال [Congenital Adrenal Hyperplasia (CAH)] و آنومالی کلواکال از ناهنجاری های چالش برانگیز با تکنیک های مختلف جراحی در اصلاح می باشند؛ از جمله تکنیک قدیم پاسرینی و تکنیک جدید آزادسازی کامل سینوس اوروژنیتال [Total Urogenital sinus Mobilization (TUM)] که دانش ما نسبت به نتایج دراز مدت بیماران با ناهنجاری های نادر نیاز به افزایش دارد و ثبت عوارض بعد از عمل، تکامل روند جراحی را بهبود می بخشد. این مطالعه با هدف بررسی آثار عملکرد، زیبایی و عوارض ایجاد شده در دو روش واژینوپلاستی آزادسازی کامل سینوس اوروژنیتال (TUM) و پاسرینی انجام شده است. مواد و روش ها: طرح مطالعه به صورت همگروهی کوهورت در بیماران مؤنث با دو ناهنجاری کلواکال و هایپرپلازی مادرزادی آدرنال طی 15 سال اخیر که در بیمارستان فوق تخصصی کودکان بهرامی تهران تحت جراحی با دو تکنیک پاسرینی و آزادسازی کامل سینوس اوروژنیتال قرار گرفته اند، صورت گرفته و با مراجعه به پرونده بیماران و معاینات بالینی و سیستوسکوپی قبل از عمل و معاینه زیر بیهوشی بعد از عمل، اطلاعات زیبایی و عوارض از جمله بی اختیاری ادراری و تنگی واژن و موقعیت نامناسب مدخل واژن و فیستول پیشابراه به واژن بررسی و ثبت شدند. یافته ها: 41 بیمار با میانگین سنی 36/6± 96/10 سال در زمان مطالعه در دو گروه 20 نفره با تکنیک قدیمی (فلپ) و 21 نفره با تکنیک جدید (آزادسازی کامل سینوس اوروژنیتال) در مطالعه شرکت داده شدند. از مجموع 41 بیمار 23 بیمار (1/56%) دچار هایپرپلازی مادرزادی آدرنال و 18 بیمار (9/43%) دچار ناهنجاری کلوآکال بودند. میانگین طول کانال مشترک هر دو گروه 87/0± 5/2 سانتیمتر و متوسط سن زمان عمل گروه فلپ 29/3± 7/3 سال و گروه آزادسازی کامل سینوس اوروژنیتال 99/5± 54/5 سال بود. مدت متوسط پیگیری گروه فلپ 4/5± 10 سال و آزادسازی کامل سینوس اوروژنیتال 23/1± 8/2 سال و مدت جراحی گروه فلپ 6/0± 37/3 ساعت و آزادسازی کامل سینوس اوروژنیتال 6/0± 1/2 ساعت و مدت بستری گروه فلپ 39/1± 4/3 روز و آزادسازی کامل سینوس اوروژنیتال 72/0± 2/2 روز بوده که از این بین در مورد 3 متغیر مدت پیگیری، زمان عمل و مدت بستری بین دو تکنیک با 001/0P < تفاوت معنی دار وجود داشت. در دو مورد از عوارض شامل تنگی واژن و موقعیت نامناسب واژن بین دو گروه تفاوت معنی دار به ترتیب با 001/0P < و 007/0P = حاصل شد. نتیجه گیری: یافته های به دست آمده از مطالعه حاضر نشان دهنده بهتر بودن عمل جراحی آزادسازی کامل سینوس اوروژنیتال در نتایج حاصله و زیبایی و موقعیت مناسب واژن در مقایسه با روش پاسرینی می باشد. عوارض کمتر و مدت زمان سریعتر ترخیص از بیمارستان و مدت عمل کوتاهتر در کنار ظاهر و زیبایی بهتر در عمل جراحی آزادسازی کامل سینوس اوروژنیتال نسبت به پاسرینی از جمله ویژگی هایی است که یافته های این مطالعه مؤید آن می باشند.

زمینه و هدف: با توجه به شیوع تجمع مایع در فضای پلور در انواع سرطان ها و اهمیت تشخیص آن، این تحقیق با هدف مقایسه دو روش توراکوسکوپی و بیوپسی سوزنی پرده جنب در تشخیص افیوژن بدخیم جنب در بیماران انجام گرفته است. مواد و روش ها: طی یک مطالعه مقطعی، با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس بر روی 50 بیمار مبتلا به پلورال افیوژن اگزوداتیو مشکوک به پلورال افیوژن بدخیم که در طول 3 سال (1390 تا 1393) به بیمارستان شهید بهشتی قم مراجعه داشته اند، انجام گرفت. یافته ها: به طور کلی 50 بیمار مبتلا به پلورال افیوژن اگزوداتیو مشکوک به پلورال افیوژن بدخیم وارد مطالعه شدند که شامل 21 مرد و 29 زن با تعداد 14 نفر در گروه سنی کمتر از 50 سال و 36 نفر در گروه سنی بالاتر از 50 سال بودند. در مورد روش مدیکال توراکوسکوپی حساسیت 86%، ویژگی100%، ارزش اخباری مثبت 100% و ارزش اخباری منفی 77% همچنین در مورد روش بیوپسی بسته سوزنی حساسیت 53%، ویژگی 100%، ارزش اخباری مثبت 100% و ارزش اخباری منفی 66% و دقت تشخیصی به دست آمد. نتیجه گیری: با توجه به حساسیت بالای روش مدیکال توراکوسکوپی نسبت به بیوپسی بسته پلور، عوارض مشابه در هر دو روش و امکان انجام اقدامات درحین مدیکال توراکوسکوپی، به نظر می رسد توراکوسکوپی به عنوان اولین و بهترین اقدام بعد از توراسنتز منفی در بیماران مشکوک به پلورال افیوزن بدخیم باشد. هرچند هزینه انجام این اقدام بیشتر است، با توجه به طرح سلامت هزینه چندانی به بیماران وارد نشده و از طرف دیگر باتشخیص به موقع و اقدام صحیح هزینه های بستری مجدد و مشکلات ناشی از آن را کاهش می دهد.

زمینه و هدف: بیماری پوکی استخوان یک بیماری مزمن و پنهان است که هزینه های سنگینی برای جامعه و فرد به دنبال دارد. اولین گام در مدیریت بیماری های مزمن، مستندسازی و ثبت مناسب داده های بیماری می باشد. این مطالعه با هدف تعیین نیازمندی های داده ای و ارائه یک دسته بندی ساختارمند برای عناصر داده ای گزارشات سیر بیماری پوکی استخوان انجام شده است. مواد و روش ها: این مطالعه از نوع کاربردی و به روش توصیفی – مقطعی در سال 1398 انجام شده است. در این مطالعه ابتدا عناصر داده ای از طریق مطالعه ی مقالات استخراج و سپس از طریق یک پرسشنامه در اختیار گروه متخصصین قرار گرفته است. نتایج بدست آمده از طریق فرمول شاخص تأثیر آیتم تحلیل شده و عناصر داده ای تعیین شده اند. از طریق مطالعه ی روش های دسته بندی اطلاعات و مصاحبه به گروه متخصصین، دسته بندی عناصر داده ای ارائه گردیده است. یافته ها: مجموعه ی عناصر داده ای گزارشات سیر بیماری در 9 بخش و 51 آیتم ارائه گردید. همچنین از دسته بندی [History Objective Assessment Plan (HOAP)] که یکی از اقتباسات [Subjective Objective Assessment Plan (SOAP)] است به عنوان مرجعی برای ساختار گزارشات ارائه شد. نتیجه گیری: با توجه به اهمیت ثبت گزارشات سیر بیماری پوکی استخوان و به منظور ساختارمند نمودن این گزارشات جهت مشخص نمودن سیر اقدامات پزشکان در هنگام مراجعه بیمار، عناصر داده ای و الگویی جهت استفاده ارائه و ارزیابی گردید.

زمینه و هدف: رشد فزاینده گردشگری و گردشگری سلامت که خود یکی از بخش های مهم آن می باشد و به گردشگری پیشگیرانه، گردشگری درمانی و گردشگری پس از درمان قابل تقسیم می باشد، می تواند کلید توسعه در بسیاری از جوامع و بالاخص کشورهای در حال توسعه و جهان سوم محسوب گردد. مواد و روش ها: تمرکز مطالعه حاضر بر درمان پزشکی به عنوان یکی از شاخه های گردشگری درمانی است. هدف اصلی پژوهش حاضر، بررسی عوامل تعیین کننده در جذب گردشگرانی است که برای عمل رینوپلاستی به بیمارستان های آتیه و پارسیان در شهر تهران مراجعه می نمایند. یافته ها: یافته ها حاکی از آن است که مهم ترین عوامل تعیین کننده در جذب گردشگران عبارتند از مزیت در زمینه های رینوپلاستی، مناسب بودن خدمات، وجود امکانات اقامتی، رضایت مراجعین از مناسب بودن قیمت، مزیت های دیگر در زمینه رینوپلاستی بر حسب شغل مراجعین، وجود رابطه معنادار بین سن افراد و رضایت آنها از مناسب بودن قیمت، خدمات موجود در بیمارستان ها و امکانات اقامتی است. اگر چه قیمت، تأثیر معناداری در جذب گردشگران رینوپلاستی ندارد. نتیجه گیری: یافته های این تحقیق حاکی از آن است که ایران دارای پتانسیل بسیاری جهت جذب گردشگران خارجی در زمینه رینوپلاستی می باشد و این مهم، با توجه به وجود مزیت ها و پزشکان مجرب در کشورمان، می تواند در آینده دستاوردهای بیشتری به ارمغان آورد.

آنوریسم کاذب یکی از موارد مهم بروز یافته پس آسیب ناکامل عروقی مورد غفلت ناشی از تروما یا مداخلات جراحی در نواحی نزدیک به شریان های اصلی می باشد که ممکن است محدود شده و یا همراه با عوارض مهم باشد. در این مقاله گزارش یک مورد آنوریسم کاذب پاره شده شریان پوپلیته همراه با سندروم کمپارتمان و ایسکمی حاد اندام در یک مرد 47 ساله مطرح گردیده که تحت عمل جراحی قرار گرفت.

در کتاب های آسمانی به لارو درمانی اشاره شده است. با ورود آنتی بیوتیک ها به بازار یک وقفه طولانی در استفاده از لارو درمانی بوجود آمد. در سال های اخیر با توجه به مقاومت عوامل عفونی به آنتی بیوتیک ها بازگشت خوبی به این علم پیدا شده است. در سال 1999 سازمان بهداشت جهانی این علم را تأیید کرده و آن را جزء سیاست های درمانی خود قرار داده است. لارو درمانی در سال 2004 توسط FDA مورد تأیید قرار گرفته است. مهندسی بافت به معنی توسعه و تغییر در زمینه رشد آزمایشگاهی سلول ها در بافت و یا عضو، برای جایگزینی یا ترمیم قسمت آسیب دیده بدن است. مشکل اصلی زخم های سخت خطر عفونت، عمق آنها و از دست رفتن بافت می باشد. استفاده تلفیقی از لارو درمانی و مهندسی بافت پلی میان دو روش درمانی باستانی و مدرن است که برای درمان زخم های دیابتی و زخم بستر بسیار مؤثر می باشد. با توجه به درصد موفقیت بالای این روش توسعه و استفاده از روش فوق به طور جدی توصیه می شود و لازم است به طور وسیع در کشور مورد استفاده قرار گیرد.

روش های متفاوتی در طول تاریخ برای کاستن از میزان درد و ناراحتی ناشی از اعمال جراحی به کار گرفته شده است و دورة پیروزی بر درد یکی از مهمترین درونها در مسیر تکاملی عدم جراحی بوده است. مواد خوابآور، مخدر و مسکن همچون حشیش، مهرگیاه و تریاک هزاران سال مورد استفاده قرار گرفتند. مشروبات الکلی نیز برای کاهش حساسیت بیمار به درد به منظور ایجاد امکان انجام اعمال جراحی بر روی سطح بدن یا بر روی استخوانها مورد استفاده قرار میگرفتند. با این حال، ورود تشکل یافته به حفرات بدن از طریق جراحی و پیشرفت تاریخچه ی جراحی بدون استفاده از روشهایی که باعث ایجاد عدم حساسیت به درد میگردید؛ امکان پذیر نبود. . . .

یکی از مسائل مهم و عمده که در حال حاضر بیمارستانها و مراکز درمانی کشور با آن مواجه می باشند، افزایش عفونتهای بیمارستانی است. مواد ضد عفونی کننده و گند زدا دستهای از مواد شیمیایی هستند که با اثر بر باکتریها، قارچها، اسپور باکتریها و ویروسها آنها را از بین میبرند یا از رشد آنها جلوگیری میکنند. استفاده از این مواد برای تأمین سلامتی بسیار ضروری است و از عوامل مهم پیشگیری از بیماریها به خصوص بیماریهای مسری میباشد. با توجه به اعمال تحریم ها و سقوط ارزشپول ملی و گران شدن محصولات وارداتی استراتژیک، اینجانب شروع به مطالعه و تحقیق در زمینه تولید داخل ماده گند زدا و ضد عفونی کننده نمودم تا خلاء این مواد وارداتی را برای کشور حل نمایم و خوشبختانه موفق به فرمولاسیون این ماده با کارایی بالا شدم. . . .