مجله جراحی استخوان و مفاصل ایران
سال:1398 | دوره:18 | شماره:1 (مسلسل 68 ) |تعداد مقالات:6

مقدمه: عمل جراحی در سطح صحیح، یکی از مهمترین نگرانی ها در درمان بیماران اسکولیوز ایدیوپاتیک نوجوانان (AIS) است. تغییر در تعداد مهره ها می تواند به طور بالقوه منجر به انجام جراحی اشتباه شود. این امکان وجود دارد که بروز و نوع این تغییرات تحت تاثیر عوامل مختلفی از قبیل نژاد باشد. در مطالعه گذشته نگر حاضر، شیوع این تغییرات در بیماران مبتلا به AIS ایرانی بررسی شده است. مواد و روش ها: از سال 2012 تا 2017، جراحی فیوژن ستون فقرات برای درمان AIS در 125 بیمار انجام شد. مهره های پشتی و کمری تحت رادیوگرافی خلفی بعد از عمل قرار گرفتند. اولین مهره پشتی، مهره متصل به اولین جفت دنده در نظر گرفته شد. شمارش از بالا به پایین انجام شد. مهره های ناحیه کمری دقیقا از زیر آخرین مهره که یک جفت دنده به آن متصل بود شروع می شد. یافته ها: در 18 بیمار (14. 4٪ ) شمارش غیر طبیعی مهره مشاهده شد. شیوع تعداد غیر طبیعی مهره های کمری نسبت به مهره های پشتی بیشتر بود (10. 4٪ در مقابل 4٪ ). در 5 بیمار (4٪ ) تعداد 11مهره پشتی مشاهده شد. در 11 بیمار (8/8٪ ) 4 مهره کمری مشاهده شد. 2 بیمار، 6 مهره کمری (1. 6٪ ) داشتند. هیچ بیماری با تعداد غیر طبیعی مهره های پشتی و کمری همزمان وجود نداشت. نتیجه گیری: مطالعه حاضر نشان داد که در بیماران مبتلا به AIS در ایران تعداد غیر طبیعی مهره های پشتی و کمری نسبتا بالا است. لازم است که قبل از عمل مهره ها را بر اساس یک پروتکل سازمان یافته شمارش کرده تا از جراحی اشتباه در بیماران AIS جلوگیری شود.

پیش زمینه: امروزه در ارتوپدی دامپزشکی و انسانی برای تحریک فرایند التیام شکستگی ها، سرعت بخشیدن به اتصال مفصلی و ترمیم نقیصه های استخوانی از پیوند استخوانی استفاده می شود. در این مطالعه اثرات استفاده توام نانوهیدروکسی آپاتیت با مغز استخوان در ترمیم شکستگی استخوان خرگوش به شکل رادیولوژیکی و هیستوپاتولوژیکی بررسی می شود. مواد و روش ها: این مطالعه تجربی در بهار و تابستان 1398، بر روی 20 خرگوش نر بالغ نژاد نیوزلندی 12 ماهه، به وزن تقریبی 2 کیلوگرم انجام شد. خرگوش ها به صورت تصادفی به 4 گروه تقسیم شدند. قطعه استخوانی از استخوان رادیوس برداشته شد در گروه اول (تعداد=5) (گروه کنترل)، نقیصه استخوانی خالی ماند و هیچ ماده ای تزریق نشد. در گروه دوم (تعداد=5)، در محل نقیصه نانوهیدروکسی آپاتیت، در گروه سوم (تعداد=5)، مغز استخوان و در گروه چهارم (تعداد=5)، نانوهیدروکسی آپاتیت به همراه مغزاستخوان تزریق و پوست و عضلات بخیه شد. رادیوگراف از دست خرگوش ها بعد از عمل و در روز های 14، 28، 42 و 56 در نمای جانبی تهیه شد. نمونه برداری از استخوان جهت ارزیابی هیستوپاتولوژی در هفته هشتم انجام گرفت. رادیوگراف و نمونه ها از لحاظ میزان جوش خوردگی، فعالیت استخوان سازی و دوباره شکل پذیری مورد بررسی آماری قرار گرفت. یافته ها: در بررسی رادیوگرافیکی در هفته های دوم و چهارم و ششم و هشتم اختلاف آماری معنی داری بین گروه ها مشهود بود (05/0

پیشگفتار: استفاده از تورنیکت در تعویض کامل مفصل زانو TKA1 توسط بسیاری از جراحان توصیه می شود. با این حال؛ شواهد مبنی بر تاثیرگذاری آن در کاربرد این جراحی در هاله ای از ابهام قراردارد. ما تاثیر استفاده از تورنیکت را در کاهش خونریزی و میزان نیاز به انتقال خون در جراحی TKA ارزیابی کردیم. مواد و روش ها: بیماران مراجعه کننده به دو بیمارستان در تبریز برای انجام عمل جراحی TKA در یک دوره یک ساله «مورد-کنترل» بررسی و در این مطالعه قرار گرفتند. 8 بیمار مرد و 23 زن از نظر استفاده از تورنیکت در طول عمل جراحی TKA به دو گروه تقسیم شدند: در گروه اول، تورنیکت از ابتدای جراحی تا اتمام سفت شدن سیمان باد شده بود و در گروه دوم، این اقدام قبل از مرحله شروع سیمان گذاری و تا سخت شدن سیمان رخ داده بود. همه این مراحل توسط یک جراح منفرد، با تکنیک یکسان و تحت بی حسی ناحیه ای، با مصرف ماده ترومبولیتیک یکسان و پیشگیری از عفونت انجام شد. افت سطح هموگلوبین در روز اول بعد از جراحی، اندازه گیری و با سطح قبل از عمل در دو گروه، مقایسه شد. نیاز به تزریق خون نیز بین دو گروه، مورد بررسی و مقایسه قرار گرفت. نتایج: 23 بیمار (2/74%) نیاز به تزریق خون نداشتند و این در حالی بود که 8 مورد آنها (8/25%) نیاز به تزریق و انتقال خون داشتند. گروه بدون تورنیکت 4 مورد و گروه با تورنیکت 4 مورد به گرفتن خون نیاز داشتند. میانگین مدت زمان جراحی 3/26± 81/75 دقیقه بود. میانگین سطح HB قبل از عمل، 67/1± 66/12 بود که بعد از عمل 62/1± 09/11 به دست آمد. اختلاف میزان هموگلوبین قبل و بعد از عمل در گروه بدون تورنیکت 36/1 و با تورنیکت 96/1 بود. نتیجه گیری: اگرچه استفاده از تورنیکت مدت زمان این عمل جراحی را کاهش می دهد اما تاثیر قابل توجهی در حفظ سطح هموگلوبین و نیاز به تزریق خون پس از عمل جراحی ندارد.

زمینه و هدف: پای شارکو بیماری ناتوان کننده مرموزی است که به طور شایع در بیماران دیابتی دیده می شود و به صورت کلاسیک با تخریب مفاصل کوچک قسمت میانی پا و نشست کردن قوس طولی داخلی پا خود را نشان می دهد. هنگامی که جراحی برای حفظ یک پای دارای عملکرد ضرورت یابد سوال بعدی یافتن بهترین روش فیوژن (fusion) و بازسازی و فیکس کردن و بی حرکت کردن پا با کمترین آسیب نسج نرم است. امروزه استفاده از پلاک مدیال و پلنتار برای حفظ قوس پا توصیه می شود، همچنین در مواردی که سابقه زخم و عفونت وجود دارد استفاده از پیچ های بلند، ترجیحا اینترامدولاری، با نتایج: موفق بالایی همراه بوده است. هدف این مطالعه مقایسه بیومکانیکی روش های مختلف فیکس کردن به صورت فینیت آنالیز است. در این پژوهش رفتار بیومکانیکی سه روش با بارگذاری شبه استاتیک روی مدل ساخته شده در نرم افزارهای المان محدود بررسی می شود. روش ها: از جمله اهداف این پژوهش مدل سازی و شبیه سازی به گونه ای بود که تا حد ممکن نزدیک به آناتومی واقعی موضع محل بررسی باشد. برای این منظور از تصاویر ثبت شده به روش سی تی اسکن که از پای یک خانم 40 ساله تهیه شده بود استفاده کردیم و این تصاویر برای تکمیل مدل هندسی به نرم افزار میمیکس (mimics) منتقل شد. سپس، مدل تحت آنالیز بیومکانیکی به صورت شبه استاتیک در محیط نرم افزار آباکوس (abaqus19. 0) قرار گرفت. برای دستیابی به مدل واقعی از لحاظ خواص، خواص مکانیکی برای استخوان کورتیکال و اسفنجی به صورت ارتوتروپیک خطی لحاظ شده است. بافت نرم به صورت هایپرالاستیک توصیف ماهیت غیرخطی و تراکم ناپذیر در نظر گرفته شد. نتایج: با مقایسه اقسام سازه های مورد بررسی در مدل میله، تنش بیشتر روی ایمپلنت و تنش کمتر روی استخوان مشاهده شد. روش پلاک پلنتار از نظر حداکثر تنش به پا بدون ایمپلنت، نزدیکتر بود. نتیجه گیری: مطالعه حاضر نشان داد کمترین تنش در حالت پلاک پلنتار رخ می دهد که احتمالا باعث خستگی کمتر و با تاخیر بیشتر این پلاک می شود و نیز معلوم شد تنش وارده بر میله بیشتر از پلاک ها بوده است که این می تواند نشانه استحکام (regidity) بیشتر ساختمان ایجاد شده و افزایش سپر تنش (stress sheilding) باشد. البته جنس استیل یا تیتانیوم و قطر میله می تواند در این مقادیر تاثیرگذار باشد.

پیش زمینه: هدف این تحقیق بررسی شیوع آسیب های ورزشی در چهاردهمین دوره المپیاد فرهنگی ورزشی دانشجویان دختر و پسر دانشگاه ها و موسسات آموزش عالی سراسر کشور بود. مواد و روش ها: تحقیق حاضر از نوع تحقیقات توصیفی گذشته نگر و مقطعی است. جامعه آماری پژوهش حاضر را کلیه دانشجویان آسیب دیده در چهاردهمین دوره المپیاد فرهنگی ورزشی دانشجویان دختر و پسر دانشگاه ها و موسسات آموزش عالی سراسر کشور تشکیل دادند. اطلاعات مربوط به آسیب ها با استفاده از فرم گزارش آسیب و به کمک پزشکان تیم به صورت روزانه جمع آوری شد. یافته ها: در این دوره از مسابقات، 1430 ورزشکار شامل 535 دانشجوی دختر و 895 دانشجوی پسر دچار آسیب شدند. نتایج: نشان داد متداولترین نوع آسیب، گرفتگی عضلانی و به دنبال آن آسیب مفصل زانو و انگشتان دست بود. همچنین نتایج: نشان داد بیشترین تنوع آسیب در پسران مربوط به رشته بسکتبال (14 نوع آسیب) و به دنبال آن رشته هندبال (12 نوع آسیب) و فوتسال و کشتی آزاد (هر کدام 9 آسیب) بوده است. بیشترین تنوع آسیب در دختران مربوط به رشته هندبال (12 نوع آسیب) و رشته های والیبال (9 نوع آسیب) و کاراته (7 نوع آسیب) در رده های بعدی قرار داشته اند. نتیجه گیری: این اطلاعات برای دست اندرکاران پزشکی تیم ها به منظور تحت پوشش قرار دادن مسایل پزشکی مسابقات و طراحی راهبردهای پیشگیری از آسیب ها مفید است.

شکستگی اینترتروکانتریک یکی از شایعترین شکستگی های استیوپروتیک سالمندان است. درمان ارجح این بیماران جراحی است ولی انتخاب روش مناسب به ویژه در مواردی که استخوان فمور به دلیل شکستگی قبلی، با ایمپلنت فیکس شده است با چالش های فراوان همراه است. بیماری که در این گزارش به آن اشاره شده، خانم 80 ساله ای است که 20 سال قبل تحت جااندازی باز و فیکساسیون شکستگی شفت فمور با پلاک بلند قرار گرفته بود و با شکستگی اینترتروکانتریک اخیر در همان اندام مراجعه کرده است. ایشان در بهمن ماه 1397، در بیمارستان طالقانی، تحت عمل جراحی خارج سازی پلاک قبلی و فیکساسیون شکستگی اینترتروکانتریک با نیل سفالومدولاری قرار گرفته بود. طبق اطلاعات ما، نمونه مشابهی در تالیفات انگلیسی زبان گزارش نشده است. ما ضمن گزارش این شکستگی خاص، گزینه های درمانی آن را نیز مورد بحث قرار دادیم. . .