مجله دانشگاه علوم پزشکی مازندران (نامه دانشگاه)
سال:1386 | دوره:17 | شماره:61 |تعداد مقالات:24

سابقه و هدف: تشخیص به موقع گونه های کاندیدایی، در بقای بیماران مبتلا به مهار سیستم ایمنی، بسیار کمک کننده است. به لحاظ این که می توان درمان ضد قارچی موثر را در شرایطی که هنوز میزان قارچ پایین است، آغاز نمود. هدف از این مطالعه، شناسایی کاندیدا آلبیکنس های (Candida Albicans) جدا شده از بیماران بخش تومور شناسی (Oncology) با روش های مولکولی بود.مواد و روش ها: 62 کاندیدا آلبیکنس مجزا با آزمون  های فنوتیپی (رنگ کلونی روی محیط کروم آگار، تشکیل جرم تیوب و تولید کلامیدوسپور روی محیط کورن میل آگار دارای 1 درصد توئین 80) شناسایی شدند، DNA ژنومی آنها با استفاده از روش گلس بید / فنل- کلروفرم جدا گردید. منطقه متغیر D1/D2 در ناحیه ژنی (26S)rDNA در همه نمونه ها به روش PCR و با استفاده از بتونه های NL1/NL4 (Primers)، به اندازه (bp) تقویت شد. الکتروفورز محصولات روی ژل آگارز 1.5 درصد انجام شد. تعیین توالی برای 18 محصول انجام شد و نتایج با کمک نرم افزار BLAST در سایت NCBI ارزیابی شد. تطبیق توالی ها با استفاده از برنامه CLUSTAR-W(version 1.83) صورت گرفت.یافته ها: کلیه محصولات در جست و جوی Blast به عنوان کاندیدا آلبیکنس شناسایی شدند. همه توالی های بررسی شده بیش از 99 درصد با توالی مرجع خود در بانک ژنی شباهت داشتند. 4 نژاد (Strain) مختلف برای گونه آلبیکنس شناسایی گردید، شامل: نژاد AA 1622b (13 نمونه)، 24698 (3 نمونه)، TA 62 (1 نمونه) و 551 FC (1 نمونه). به علاوه 131 مکان متغیر نوکلئوتیدی نیز شناسایی شد.استنتاج: کاندیدا آلبیکنس گونه غالب تعیین شده با روش های فنوتیپی (Phentotypic) بود. به علاوه، شناسایی کاندیدا آلبیکنس ها با تعیین توالی ناحیه ژنی (26S)rDNA درصد با نتایج حاصل از روش های فنوتیپی مطابق بود.

سابقه و هدف: عارضه قلبی در بیماران مبتلا به تالاسمی ماژور عمده ترین مشکل تهدید کننده حیات آنان می باشد. برداشت آهن با دسفروکسامین بدلایل متعدد ممکن است مشکل یا ناکافی باشد. هدف از انجام این مطالعه بررسی اثر درمان ترکیبی با دو داروی دسفروکسامین ودفریپرون در مقایسه با درمان تک دارویی با دسفروکسامین بر عوارض قلبی این بیماران است.مواد و روش ها: در یک مطالعه کارآزمایی بالینی به روش قبل و بعد،47بیمار مبتلا به تالاسمی ماژور (24 نفر مرد و 23نفر زن) مراجعه کننده به مرکز تحقیقات بوعلی با محدوده سنی10- 35 سال که همگی تحت درمان ترکیبی با دو داروی دسفروکسامین و دفریپرون قرار گرفته بودند بررسی گردیدند. همه بیماران قبل و بعد از طی حداقل 6 ماه درمان ترکیبی اکوکاردیوگرافی شدند و اندکس های عملکرد سیستولیک و دیاستولیک شامل LVEF, EPSS, CI, E/A, EF slope & MPI و همچنین آریتمی تعیین گردیدند. بررسی آماری با paired t-test و ضریب همبستگی پیرسون صورت گرفت.یافته ها: متغیرهای که دارای تفاوت معنی داری بوده اند شامل فریتین، اندکس های سییتولیک و اندکس MPI می باشند. فریتین 1607±4489ng/ml به 1347±3306ng/ml رسید (P=0.000). LVEF از 67.6±3.9 درصد به 69.7±2.6 درصد رسید (p=0.04). EPSS از mm 3.9±2.1 به 2.9±1.3mm رسید (P=0.004). CI از 3.5±0.3 به 3.6±0.18 رسید (P=0.02). MPI از 0.37±0.06 به 0.33±0.05 رسید (P=0.03). این تغییرات به نفع بهبود عملکرد سیستولیک قلبی می باشند. آریتمی و متغیرهای فونکسیون دیاستولیک نیز بهبود مختصری نمودند که معنی دار نبود.استنتاج: نتایج این بررسی نشان می دهد که درمان ترکیبی با دو داروی دسفروکسامین و دفریپرون باعث کاهش سطح فریتین و بهبود نسبی فونکسیون سیستولیک بیماران مبتلا به تالاسمی ماژور می شود.

سابقه و هدف: مطالعات قبلی بیانگر اثرات قلبی و عروقی گیاه گزنه از قبیل کاهش فشار، گشاد کردن شریان ها و اثرات اینوتروپ بر روی قلب است ولی اثرات آن روی دهلیزی - بطنی شناخته نشده است. همچنین خاصیت مهارکنندگی پمپ K ATPase–Na از گزنه گزارش شده است.هدف از این مطالعه 1) تعیین اثرات عصاره ریشه گزنه بر روی خواص پایه و کارکردی گره دهلیزی - بطنی می باشد 2) تعیین مکانیسم اثرات گزنه و مقایسه آن با وراپامیل و اوبائین می باشد.مواد و روش ها: این مطالعه از نوع تجربی است. در تمام آزمایش ها خرگوش های نر نژاد نیوزلندی (kg1-3/1) با استفاده از تکنیک پرفیوژن گره دهلیزی بطنی ایزوله در شرایط مناسب آزمایشگاهی و در 3 گروه جداگانه انجام شد. در گروه اول به صورت قبل و بعد عصاره الکلی ریشه گزنه (0.2 و 0.4 گرم در لیتر) بر روی خواص الکتروفیزولوژیک گره دهلیزی بطنی خرگوش مورد مطالعه قرار گرفت (N=6). در گروه دوم ریشه گزنه در حضور اوبائین با غلظت 0.25 میکرومولار (N=6) و در گروه سوم وراپامیل 0.1 میکرومولار (N=6) مورد آزمایش قرار گرفت. پروتکل های تحریکی (Wbcl; Recovery, Facilitation, Fatigue) برای بررسی خواص الکترو فیزیولوژیک در گره دهلیزی بطنی ایزوله مورد استفاده قرار گرفت. تمام نتایج به صورت میانگین خطای استاندارد نشان داده شده است.یافته ها: در حضور گزنه افزایش معنی داری در ونکباخ (از 150.7±4.3 تا 180±15.2)، زمان هدایت (AVCT) از 44±2.5 تا 54±1.7 و ERP از 125±13 تا 149±20.6 و در زمان خستگی 6±0.9 (ΔAH) میلی ثانیه شد. اثرات مقایسه ریشه گزنه در مقایسه با وراپامیل بیانگر اثرات مهارکننده کمتری از ریشه گزنه میباشد بطوریکه زمان تحریک ناپذیری گزنه 40 درصد وراپامیل می باشد. همچنین گزنه توانست رفتار الکتروفیزیولوژیک مشابهی را نسبت به اوبائین نشان دهد.استنتاج: اثرات عصاره الکلی ریشه گزنه بر روی خواص الکتروفیزیولوژیک یک گره دهلیزی بطنی بیانگر نقش دورموتروپ منفی این گیاه می باشد که شباهت الکتروفیزیولوژیک آنبا اوبائین می تواند احتمال نقش پمپ سدیم - پتاسیم وابسته به انرژی را در اثرات مهاری گزنه برروی گره دهلیزی - بطنی مطرح کند.

سابقه و هدف: سقط راجعه یکی از مشکلات طب تولید مثل است، سبب شناسی آن اغلب ناشناخته بوده و به استراتژی های درمانی و تشخیصی متفاوت، نیازمند است. مطالعه حاضر با هدف مقایسه تاثیر آسپرین همراه هپارین با آسپرین همراه پردنیزولون در درمان سقط راجعه انجام شد.مواد و روش ها: این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی تصادفی شده بر روی 50 زن مبتلا به سقط راجعه مراجعه کننده به بیمارستان فاطمیه همدان انجام شد. این بیماران به محض مثبت شدن Beta HCG انتخاب شده و به طور تصادفی به دو گروه 25 نفری تقسیم شدند. به بیماران گروه اول هپارین به میزان 5000 واحد دو بار در روز و به صورت زیرجلدی همراه با یک قرص آسپیرین 80 میلی گرمی در روز تجویز شد. به گروه دوم روزانه 10 میلی گرم پردنیزولون همراه با یک قرص 80 میلی گرم آسپرین M.C تجویز گردید. درمان های فوق تا هفته 20 حاملگی ادامه داشت و در طی مدت درمان، حداقل 3 بار سونوگرافی از نظر وضعیت جنین انجام شد. جهت بیماران تحت درمان با هپارین به منظور جلوگیری از پوکی استخوان ناشی از هپارین، روزانه یک قرص کلسیم تجویز گردید. اندازه گیری آنتی بادی های آنتی فسفولیپید و آنتی کاردیولیپین برای کلیه بیماران انجام شد. نوزادان گروه مصرف کننده آسپرین با پردنیزولون بعد از تولد توسط متخصص نوزادان بازدید و به مدت یک ماه نیز پی گیری شدند. اطلاعات به دست آمده توسط نرم افزار SPSS و با استفاده از آزمون های آماری t-test و دقیق فیشر پردازش گردیدند.یافته ها: میانگین سنی زنان مورد مطالعه در گروه آسپرین همراه پردنیزولون 31.8±3.3 سال و در گروه آسپرین همراه با هپارین 30.7±3.2 سال بود که دو گروه از نظر سنی متفاوت از یکدیگر نبودند (P<0.05). میانگین تعداد سقط در گروه آسپرین همراه با پردنیزولون 2.8±1.1 و در گروه آسپرین همراه با هپارین 2.4±1 بود که تفاوت معنی داری بین دو گروه از نظر میانگین تعداد سقط وجود نداشت (P<0.05). آنتی بادی آنتی کاردیولیپین در 4 بیمار (8 درصد) و آنتی بادی آنتی فسفولیپید نیز در 4 بیمار (8 درصد) مثبت شد. تجزیه و تحلیل داده های مطالعه حاضر مشخص کرد که میزان وقوع سقط به دنبال درمان با آسپرین همراه با هپارین به طور معنی داری از نظر آماری نسبت به درمان آسپرین همراه با پردنیزولون بیش تر است (P<0.05). در هیچیک از بیماران دو گروه عارضه ای مشاهده نشد.استنتاج: نتایج مطالعه حاضر نشان داد که روش درمانی آسپرین همراه با پردنیزولون در درمان سقط راجعه موثرتر از روش درمانی آسپرین همراه با هپارین بوده و روش درمانی ارجح می باشد.

سابقه و هدف: با توجه به عدم استفاده روتین از داروی سوکسینیل کولین در موارد انتوباسیون یا لوله گذاری داخل تراشه (tracheal intubation) در بخش اورژانس، این مطالعه با هدف مقایسه ﻣﻴﺰان موفقیت و عوارض لوله گذاری داخل تراشه در دو روش با و بدون تزریق سوکسینیل کولین (Succinyl Choline) انجام گرفت.مواد و روش ها: در این مطالعه مداخله ای (Interventional)، طبق روش آسان غیر احتمالی 150 فرد کاندید لوله گذاری داخل تراشه واجد شرایط در اورژانس بیمارستان رسول اکرم وارد طرح شدند. داده های دموگرافیک ارزیابی شدند. سپس بیماران بصورت تصادفی در یکی از پروتکل های A (RSI با سوکسینیل کولین) یاB  (Modified RSI بدون سوکسینیل کولین) قرار گرفته و انتوبه شدند. موفقیت و عوارض اتفاق افتاده در حین و بلافاصله پس از انتوباسیون در پرسشنامه ها ثبت گشته و با برنامه SPSS 11 مورد آنالیز آماری قرار گرفت.یافته ها: میانگین سنی افراد در گروه 34.1±5.1 A سال و در گروه 35.1±5.3 B سال بود.در گروه 35A مورد (46.6 درصد) زن و 40 مورد مرد (53.4 درصد) و در گروه B نیز37 مورد (49.3 درصد) زن و 38 مورد (50.7 درصد) مرد بودند که اختلاف بین دو گروه معنی دار نبود. در گروه A 74 نفر (98 درصد) در اولین کوشش و 1 نفر (2 درصد) در دومین کوشش انتوبه شدند. در 3 مورد (4 درصد) برادیکاردی، در 8 مورد (6.10 درصد) هیپوتانسیون، در 2مورد (6.2 درصد) استفراغ، در 2 مورد (6.2 درصد) هیپرتانسیون و در 9 مورد (12 درصد) هیپوکسی (O2 sat<90%) رخ داد. در گروه  66Bورد (88 درصد) در اولین کوشش و 9 مورد (12 درصد) نیز در دومین کوشش انتوبه شدند. برادیکاردی در 2مورد (2.6 درصد)، هیپوتانسیون در 9مورد (12 درصد)، استفراغ در 3 مورد (4 درصد)، هیپوکسی در 11مورد (14 درصد) رخ داد و و هیپرتانسیون در هیچکدام از موارد دﻳﺪه نشد. در این مطالعه میزان موفقیت در روش RSI همراه با سوکسینیل کولین به طور معنی داری بیشتر بود. (Pvalue<0.05) از نظر میزان عوارض ناشی از دارو ها و انتوباسیون بین دو گروه اختلاف معنی داری دیده نشد. (Pvalue  >0.05).استنتاج: مطالعه ما نشان داد در انتوباسیون بیماران اورژانسی، درمواردی که سوکسینیل کولین کنترااندیکاسیون یا منبع استعمال (Contraindication) ندارد، بهتر است به روش RSI انجام گیرد.

سابقه و هدف: سیمواستاتین (Simvastatin) داروی مهار کننده 3- هیدروکسی-3- متیل گلوتاریل کوآنزیم- آ ردوکتاز است که در کاهش سطح کلسترول کاربرد وسیعی دارد. نشان داده شده این دارو دارای خاصیت ضد التهابی و تعدیل کننده سیستم ایمنی است و از این جهت آینده می توان از آن به عنوان یک داروی انتخابی جهت درمان مولتیپل اسکلروزیس استفاده نمود. در این مطالعه اثر سیمواستاتین بر روند بیماری التهاب مغز و نخاع (Encephalomyelitis) آنسفالومیلیت خود ایمن تجربی، به عنوان یک مدل حیوانی برای مولتیپل اسکلروزیس، بررسی شد.مواد و روش ها: آنسفالومیلیت خود ایمن تجربی با تجویز زیر جلدی پپتید MOG35-55 همراه با افزودنی کامل فروند به موش های نژاد C57BL/6 با سن 8 هفته ایجاد شد. درمان با سیمواستاتین (1 میلی گرم بر کیلوگرم - هر روز به صورت خوراکی) از سه روز قبل از تجویز آنتی ژن به منظور ایجاد بیماری تا 25 روز پس از ایجاد بیماری انجام شد. روند تغییرات بیماری روزانه ثبت گردید. ظرفیت آنتی اکسیدانی، میزان تولید نیتریک اکساید و سطح اسید اوریک سرمی مورد سنجش قرار گرفت.یافته ها: نتایج نشان داد، شیوع و شدت علایم بیماری در موش های تحت درمان با سیمواستاتین در مقایسه با گروه شاهد به صورت معنی داری کم تر است (به ترتیب با P=0.001 و P=0.0001). همچنین زمان حمله بیماری در گروه تحت درمان با تاخیر بیش تری شروع شد. سیمواستاتین به طور معنی داری باعث افزایش ظرفیت آنتی اکسیدانی و سطح اسید اوریک سرمی شد (P=0.001)، اما تاثیر چندانی بر غلظت اسید اوریک سرمی نداشت.استنتاج: نتایج، مشخص ساخت که درمان با سیمواستاتین در پیشگیری از علایم بیماری التهاب مغز و نخاع خود ایمن و کاهش شیوع بیماری موثر است. مقاومت ایجاد شده نسبت به بیماری التهابی مغز و نخاع احتمالا مربوط به مهار استرس اکسیداتیو و افزایش ظرفیت آنتی اکسیدانی است.

سابقه و هدف: قاعدگی دردناک (dysmenorrhea) تقریبا در 5 درصد از زنان دارای دوره های قاعدگی منظم دیده می شود. در این راستا روش های درمانی متفاوتی مطرح شده اند و مسلما انتخاب داروهای با عوارض جانبی کم تر ترجیح داده می شوند. هدف از مطالعه حاضر، مقایسه تاثیر فنلین و مفنامیک اسید بر روی دیسمنوره اولیه است. مواد و روش ها: این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی در سال 1385 انجام گردید. 104 دانشجوی مجرد دارای دیسمنوره اولیه متوسط تا شدید، با نمونه گیری در دسترس، انتخاب و به طور تصادفی به سه گروه مصرف کننده مفنامیک اسید (36 نفر)، فنلین (36 نفر) و دارونما (32 نفر) تقسیم شدند تا در دو دوره قاعدگی متوالی با شروع درد، دارو یا دارونما را دریافت دارند. پرسشنامه هایی در رابطه با شدت درد و خونریزی و سایر علایم بالینی در اختیار ایشان قرار گرفت تا در شروع قاعدگی دردناک و سپس ساعت به ساعت بتا 5 ساعت و بعد روز به روز تا 3 روز تکمیل نمایند.یافته ها: در سه گروه تحت مطالعه از نظر میانگین سنی و مشخصات دوره های قاعدگی اختلاف معنی داری وجود نداشت. میانگین سنی افراد 20.7±0.16 سال و میانگین سن شروع دیسمنوره اولیه 15.11±0.26 سال بود و 71.2 درصد دیسمنوره متوسط و 28.8 درصد دیسمنوره شدید داشتند. شدت درد قاعدگی در مصرف کنندگان فنلین نسبت به دارونما به میزان بیش تری کاهش یافته و هر چه ساعت های درمان ادامه پیدا می کرد، این اختلاف بیش تر می گردید ولی در بین دو گروه مصرف کننده فنلین و مفنامیک اسید اختلاف معنی داری وجود نداشت. همچنین تاثیر فنلین در جهت کاهش شدت خونریزی نسبت به مفنامیک اسید بیشتر بود. در خصوص علایم بالینی همراه، اختلالات معنی داری بین گروه ها وجود نداشت اما کاهش قابل توجهی در شدت علایم بالینی در گروه مصرف کننده فنلین نسبت به دو گروه دیگر دیده می شد. از نظر مصرف کنندگان، فنلین نسبت به دارونما در رفع مشکلات موثرتر بوده اما اختلاف معنی داری با مفنامیک اسید نداشت.استنتاج: اثر فنلین در تسکین دیسمنوره اولیه کم تر از مفنامیک اسید نبوده و می تواند در جهت کاهش شدت درد و خونریزی قاعدگی و نیز شدت علایم بالینی مفید واقع شود. لذا با توجه به بی خطر بودن داروهای گیاهی می توان آن را جانشین داروهای موجود نمود.

سابقه و هدف: در بیماران بتاتالاسمی هموزیگوت (ماژور واینترمدیا)، به علت لیزمزمن و خون سازی غیر موثر و برخی عوامل دیگر بروز سنگ های سیستم صفراوی شایع است که منجر به ایجاد عوارض مختلفی در بیماران می گردد. هیدروکسی اوره دارویی است که با افزایش تولید هموگلوبین F منجر به کاهش لیز گلبول های قرمز در بیماران بتا تالاسمی هموزیگوت می گردد. در رابطه با اثر مصرف هیدروکسی اوره بر میزان بروز سنگ های صفراوی در این بیماران مطالعه زیادی صورت قرار نگرفته است. هدف از انجام این مطالعه تعیین این رابطه در بیماران تالاسمی ماژور و اینتر مدیا مراجعه کننده به مرکز تحقیقات تالاسمی دانشگاه علوم پزشکی مازندارن بوده است.مواد و روش ها: این مطالعه به روش کوهورت تاریخی (Historical cohort) در سال 1385 انجام گردید. جامعه مورد مطالعه بیماران تالاسمیک ماژور و اینترمدیای مراجعه کننده به بیمارستان بوعلی سینا بوده است. بیماران در دو گروه مورد (شامل36 بیمار دارای تالاسمی ماژور یا اینترمدیا که حداقل 1 سال هیدرکسی اوره مصرف کرده بودند) و گروه شاهد (شامل بیمارانی که داروی هیدروکسی اوره مصرف نکرده بودند یا کمتر از 3 ماه از مصرف دارو در آنها می گذشت)، بررسی شدند. گروه شاهد از نظر سن، جنس و شدت بیماری با گروه مورد همسان شدند. شدت بیماری بر اساس درجه بندی خصوصیت بالینی و آزمایشگاهی بیماران صورت گرفت. اطلاعات به دست آمده در مورد مشخصات دموگرافیک، شدت بیماری، نتایج سونوگرافی کبد و سیستم صفراوی در پرسشنامه وارد گردید. تحلیل داده ها در نرم افزار (SPSS11) و با استفاده از آزمون های Chi square, t و آزمون دقیق فیشر انجام گردید.یافته ها: در گروه مورد 36 نفر [20 زن (55.6 درصد)] و در گروه شاهد نیز 36 نفر [19 زن (52.8 درصد)] مورد مطالعه قرارگرفتند. مدت مصرف هیدروکسی اوره 67.9±25.5 ماه با بیشترین مقدار 108 ماه (9 سال) بود. میانگین دوز مصرف هیدروکسی اوره 14.9±5.9 میلیگرم به ازای کیلوگرم با بیشترین میزان 34mg/kg بود. در گروه شاهد برای 13 نفر (48.1 درصد) نتیجه سونوگرافی سیستم صفراوی غیر نرمال گزارش شد، (12 نفر سنگ صفراوی و 1 نفر sludge صفراوی) که در گروه مورد این نتیجه برای 6 نفر (19.4 درصد) گزارش گردید (5 نفر سنگ صفراوی و 1 نفر sludge صفراوی) که این اختلاف از نظر آماری معنادار بود (P<0.02). در بین عوامل مختلف، جنس بیماران رابطه معناداری با اثر هیدورکسی اوره بر کاهش سنگ های صفراوی داشت.استنتاج: این مطالعه نشان داد که بروز سنگ های صفراوی در بیماران بتا تالاسمی ماژور و اینترمدیا مصرف کننده هیدروکسی اوره کمتر از بیماران همسان غیر مصرف کننده این دارو می باشد این امر مطرح کننده نقش پیشگیری کننده هیدروکسی اوره در بروز سنگ های صفراوی در بیماران بتا تالاسمی ماژور و اینتر مدیا می باشد.

سابقه و هدف: یکی از روش های تهیه سیستم های پیوسته رهش، استفاده از ماتریکس های پلیمری می باشد که بیشترین کاربرد را نیز در تهیه اشکال دارویی با رهش کنترل شده دارند. از بین مواد مورد استفاده در تهیه ماتریکس ها، مشتقات سلولز بیش ترین کاربرد را دارند. برخی از داروها به دلیل داشتن ماهیت اسیدی یا بازی، حلالیت وابسته به pH محیط دارند. دیلتیازم هیدروکلراید به دلیل این که دارای حلالیت وابسته به pH است، یک مدل مناسب برای بررسی تاثیر pH و روش های تهیه فرمولاسیون های مستقل از pH است. در این مطالعه سعی شد تا تاثیر HPMC K4M، لاکتوز و CAP و همین طور اسیدهای آلی و لاکتوز با نسبت های مختلف بر آزادسازی دیلتیازم هیدروکلراید به طور مستقل از pH بررسی شود.مواد و روش ها: تهیه قرص های فرمولاسیون های مربوطه به روش کمپرسیون مستقیم انجام شد. پس از تهیه قرص ها آزمون های اولیه شامل یکنواختی وزن، سختی، فرسایش، استحکام کششی (Tensile strength)، یکنواختی ماده موثره (تعیین مقدار ماده موثره در طول موج 238 نانومتر با استفاده از روش اسپکتروفتومتری ماورا بنفش) انجام گرفت.سرعت آزادسازی دارو با استفاده از دستگاه شماره یک USP در دو محیط با 1.2 pH و 7.2 مورد بررسی قرار گرقت و نمونه گیری در زمان های 0.5، 1، 1.5، 2، 3، 4، 5، 6، 7 و 8 ساعت انجام پذیرفت. بررسی کینتیک (Kinetic) آزادسازی دارو بر اساس چهار مدل درجه صفر، درجه یک، هیگوشی و پپاس انجام پذیرفت.یافته ها: بررسی آزادسازی دارو در فرمولاسیون های فاقد اسید حاکی از بالاتر بودن رهش دارو در محیط اسیدی است. با جایگزینی 50 درصد از HPMC با CAP و حفظ نسبت 1:1 با دارو رهش به صورت مستقل از pH صورت گرفت. در بررسی فرمولاسیون های حاوی اسیدهای آلی، اسید سیتریک و پلیمر با نسبت 1:1 و 2:1 اسید اسکوربیک و پلیمر با نسبت 1:1 و 2:1 و اسید تارتریک و پلیمر با نسبت 1:1 و 2:1 شرایط آزادسازی مستقل از pH مشاهده شد. در این بین اسید سیتریک و اسید تارتریک نسبت به اسید آسکوربیک اثرات مناسب تری را در ایجاد رهش تاخیری و مستقل از pH ارایه می نمایند. مکانیسم آزادسازی در غالب موارد دیفوزیون یا انتشار (diffusion) و فرسایش (Erosion) بود و بهترین همخوانی با مدل هیگوشی دیده شد.استنتاج: با توجه به نتایج به دست آمده کاربرد همزمان این دو پلیمر، به همراه اسیدهای آلی می تواند در دستیابی به قرص های آهسته رهش با کینتیک مناسب مدنظر قرار گیرد.

سابقه و هدف: بیماری تالاسمی یک هموگلوبینوپاتی کمی ارثی است که از بیماری های شایع ژنتیکی در حوزه مدیترانه و از جمله ایران است. بیماران بتا تالاسمی هموزیگوت، از آنمی شدید و عوارض بیماری در ارگان های مختلف رنج می برند. اخیرا شواهد و نگرانی هایی در مورد عوارض کلیوی در بتاتالاسمی مطرح شده است، اما مطالعات، نتایج متفاوتی را نشان داده است. از این رو در این مطالعه عملکرد کلیوی بیماران بتاتالاسمی ماژور بیمارستان بوعلی سینا ساری در مقایسه با گروه شاهد بررسی گردید.مواد و روش ها: مطالعه از نوع کوهورت تاریخی (Historical Cohort) بود. جامعه مورد مطالعه (گروه مورد) بیماران تالاسمی ماژور مراجعه کننده به بخش تالاسمی بیمارستان بوعلی سینا ساری و گروه شاهد شامل برادر و خواهر سالم بیماران بودند، که از نظر سن و جنس با گروه مورد همسان (Match) بودند. برای بررسی عملکرد کلیوی از اندازه گیری نشانگرهای خونی و ادراری استفاده شد و اطلاعات دموگرافیک و درمانی از پرونده بیماران استخراج و در پرسشنامه درج گردید. داده ها وارد نرم افزار SPSS11 شده و با استفاده از آزمون های آماری t-test و مربع کای آنالیزگردید.یافته ها: 84 نفر شامل 42 نفر در گروه مورد و 42 نفر در گروه شاهد مورد مطالعه قرار گرفتند. گروه مورد و شاهد از نظر جنس و سن همسان بودند و میانگین سن بیماران 21.3±5.2 سال بود. دوز دریافتی دسفرال 70±19mg/kg بود. مقایسه نتایج در گروه مورد و شاهد نشان داد که بین مقادیر b2-microglobulin، پروتئین ادرار 24 ساعته، کسر ترشحی سدیم و پتاسیم در دو گروه اختلاف معنی دار وجود نداشت. اما بین میزان BUN، کراتینین، پتاسیم سرم و کراتینین و پتاسیم ادرار بین دو گروه اختلاف معنی دار وجود داشت که جنس، میزان Hb و سطح فریتین در تفاوت این نشانگرها تاثیر معنی دار داشت.استنتاج: در این مطالعه شواهد جدی از آسیب توبولر کلیوی در بیماران بتاتالاسمی ماژور در مقایسه با گروه شاهد یافت نشد. اما افزایش در سطوح BUN، پتاسیم سرم و در مواردی اسید اوریک به ویژه در بیماران با آنمی شدید و دوز بالای دسفرال و افزایش بار آهن نشان داده شد.

سابقه و هدف: یکی از داروهایی که اخیرا در زمینه کنترل درد مورد توجه قرار گرفته است، پروپاستامول (استامینوفن وریدی) (Propacetamol) می باشد. هدف این مطالعه مقایسه اثرات ضد درد پروپاستامول با ترمادول (Tramadol) در بیماران با درد کلیوی (Renal colic) می باشد.مواد و روش ها: در این مطالعه کارآزمایی بالینی دو سوکور، طبق روش آسان غیر احتمالی 80 فرد با درد کلیوی مراجعه کننده به اورژانس بیمارستان رسول اکرم (ص) وارد طرح شدند. داده های دموگرافیک و شدت درد قبل از تزریق توسط (Numeric Rating Scale) ارزیابی گردﻳﺪ. سپس بیماران بصورت تصادفی یکی از داروهای A (1 گرم پروپاستامول وریدی) یا B (100 ﻣﻴﻠﻲ گرم ترامادول وریدی) را درﻳﺎفت کردند. میزان کاهش درد و بروز عوارض 30 دقیقه پس از تزریق ثبت گردﻳﺪ. پس از یک ساعت نیاز به تزریق مجدد مسکن ارزیابی شد. سپس داده های جمع آوری شده، توسط روش آماری T-test و با برنامه SPSS مورد آنالیز آماری قرار گرفت. در آنالیز تحلیلی مقادیر Pvalue<0.05 معنی دار در نظر گرفته شد.یافته ها: میانگین سنی افراد در گروه 33±8.6 A سال و در گروه 34.2±8 B سال بود. میانگین درد در گروه 7.6±1.6 A و در گروه 7.5±1.5 B بود. میزان تخفیف درد در گروه 4.4±1.6 A و در گروه 2.6±1.2 B بود که از نظر آماری معنی دار می باشد. در گروه 12 A نفر (30 درصد) بعد از یک ساعت نیاز به تجویز مجدد مسکن داشتند و در گروه 25 B نفر (62.5 درصد) که این ﻳﺎفته هم از نظر آماری معنی دار می باشد.استنتاج: با توجه به نتایج این مطالعه و مقایسه آن با مطالعات قبلی ملاحظه می شود پروپاستامول وریدی یک داروی ایمن و موثر در تخفیف درد در بیماران با درد کلیوی می باشد که بدون ایجاد عوارض قابل توجه می تواند اثر ضد درد مناسبی ایجاد کند. نتایج پژوهش، نشان داد که پروپاستامول نسبت به ترامادول در کاهش درد بیماران با درد کلیوی، دارای کارایی بیشتر و عوارض کمتری می باشد.

سابقه و هدف: UTI یکی از شایع ترین عفونت های باکتریایی در کودکان می باشد. عفونت ادراری تب دار می تواند در صورت عدم تشخیص و درمان صحیح موجب عوارض شدید بر روی کلیه ها شود. پیلونفریت حاد و ریفلاکس دو عامل سینرژیست در تخریب کلیه کودکان است. یافته های بالینی و آزمایشگاهی اختصاصی قطعی جهت تشخیص وجود ندارد. روش های مختلف جهت تشخیص پیلونفریت حاد و رفلاکس در کودکان وجود دارد که شامل اولتراسونوگرافی،IVP ،VCUG ، CT، داپلر و سنتی گرافی DMSA است. اکثر این روش ها با تابش اشعه به کودک همراه می باشد. در مطالعه حاضر به بررسی و مقایسه قدرت تشخیص اندکس مقاومت شریان کلیوی (RI) در سونوگرافی داپلر با اسکن DMSA و VCUG در تشخیص پیلونفریت حاد و ریفلاکس در کودکان می پردازیم.مواد و روش ها: مطالعه از نوع تشخیصی که تعداد 72 کلیه 28 دختر 8 پسر حدود سنی یک ماه تا 108 ماه و میانگین سنی 27.19 ماه از کودکان مبتلا به عفونت مجاری ادراری تب دار که در بخش نفرولوژی کودکان بیمارستان بوعلی ساری در سال های 86- 85 بستری بودند مورد بررسی قرار گرفتند. ابتدا در کودکان بررسی با سونوگرافی کلیه و مثانه و داپلر شروع شده و بعد در صورت اندیکاسیون تحت بررسی با VCUGجهت رد احتمالی ریفلاکس وزیکواورترال و اسکن DMSA جهت رد احتمال پیلونفریت حاد قرار گرفتند. اطلاعات جمع آوری شده در پرسش نامه های مجزا ثبت شده و بعدا مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت.یافته ها: نتایج نشان می دهد که در 34.7 درصد از افرادی که مشکوک به پیلونفریت بودند، DMSA تاییدکننده تشخیص بالینی و این عدد در سونوگرافی داپلر 33.3 درصد بوده است. ویژگی و حساسیت سونوگرافی داپلر به ترتیب 83 و 64 درصد محاسبه شد. ارزش اخباری مثبت و منفی سونوگرافی داپلر نیز به ترتیب 66.7 و 81.3 درصد بود.استنتاج: از این مطالعه می توان نتیجه گرفت که کودکان مبتلا به UTI تب دار که اندکس داپلر بالای 0.7 دارند با تشخیص پیلونفریت حاد نیاز به درمان آنتی بیوتیکی کامل تر داشته و باید با اسکن DMSA کنترل شوند. کودکانی که اندکس داپلر زیر 0.7 دارند باید با احتمال عفونت مثانه و پیشا براه درمان شوند و به DMSA نیاز ندارند. بنابراین بین RI افزایش یافته و شدت درگیری کلیوی رابطه معنی داری وجود دارد. اندازه گیری داپلر، ویژگی 83 درصد و ارزش اخباری منفی 81.3 درصد در تشخیص پیلونفریت حاد دارد، می توان نتیجه گیری کرد که اندازه گیری اندکس داپلر (RI) در رد کردن پیلونفریت حاد ارزشمند است.

سابقه و هدف: پیوند خودی (Auto Transplantation) بهترین نوع پیوند جایگزین استخوانی می باشد، ولی محدودیت هایی دارد. لذا پیوند غیر خودی با استفاده از مواد صناعی یا طبیعی توصیه می شود. اسکلت آهکی صدف دریای خزر ایران در این تحقیق به عنوان یک ماده طبیعی جایگزین در تشکیل استخوان، مورد ارزیابی پرتونگاری قرار گرفت. قطعات صدف دریایی در نقص سوراخی شکل موجود در استخوان ران در گروه آزمایش با روند طبیعی التیام در بخش اسفنجی استخوان خرگوش مورد مقایسه قرار گرفت. خصوصیات کاربردی، گسترش استخوان سازی، مقاومت در برابر نیروهای استخوان و جذب آن در این مطالعه از طریق پرتونگاری با اشعه ایکس بررسی شد.مواد و روش ها: مطالعه روی 12 سر خرگوش سفید نیوزلندی در درمانگاه دانشکده دامپزشکی دانشگاه آزاد اسلامی واحد کرج انجام شد و ضمن نگهداری خرگوش ها به دو گروه مساوی 6 تایی شامل گروه آزمایش و شاهد تقسیم شدند. نقص سوراخی شکل در یکطرف بخش تروکانتر بزرگ ران در گروه آزمایشی ایجاد شد و قطعات آماده شده صدف در تمام سوراخ ها کاشته شد. در گروه شاهد هم نقص های استخوان به همان شکل گروه آزمایش ایجاد و به منظور بررسی روند التیام طبیعی استخوان مورد بررسی قرار گرفت. پرتونگاری از خرگوش ها در روزهای صفر، 10، 20، 30، 40، 50، 63 بعد از عمل تهیه گردید.یافته ها: پرتونگاری های انجام شده پس از 9 هفته در تمام نقص های استخوانی در گروه آزمایش، نشان دهنده کاهش تراکم 15-10 درصد صدف و گسترش استخوان سازی در اطراف قطعات بود. پرتونگاری های گروه شاهد، نشان دهنده التیام به میزان بیش از نصف در نقص سیلندری تروکانتر بزرگ ران بود. به دلیل بالا بودن مقاومت ساختاری قطعات صدف در برابر نیروهای وارده بر استخوان، هیچ یک از خرگوش ها دچار شکستگی های تروکانتریک نشدند.استنتاج: به طور کلی می توان گفت صدف به عنوان یک منبع طبیعی کلسیم دارای کارآیی بالایی برای استفاده در زمینه جانشین های پیوند استخوان در جراحی های ارتوپدی پزشکی و دامپزشکی می باشد.

سابقه و هدف: ایمونوگلوبولین داخل وریدی برای درمان بیماران دارای نقص تولید آنتی بادی به کار می رود. عوارض جانبی به دنبال مصرف با ایمونوگلوبولین داخل وریدی در این بیماران گزارش شده است و هدف از این مطالعه تعیین عوارض جانبی ایمونوگلوبولین داخل وریدی در بیماران با نقص ایمنی می باشد.مواد و روش ها: این مطالعه به شکل گذشته نگر، با مطالعه بر روی پرونده بیماران با نقص ایمنی اولیه مختلف مراجعه کننده به بخش ایمونولوژی و آلرژی مرکز طبی کودکان (تهران) انجام شده است. تعداد 29 بیمار که دارای پرونده کامل در طول مدت تزریق ایمونوگلوبولین داخل وریدی داشتند مورد ارزیابی قرار گرفتند.یافته ها: از تعداد 29 بیمار دارای نقص ایمنی اولیه 19 نفر مذکر (65.51 درصد) و 11 نفر مونث (34.4 درصد) بودند. سن بیمارا ن از 15 ماه تا 55 سال متفاوت بوده است. شیوع بیماری ها در 16 نفر نقص ایمنی متغیر مشترک (55.17 درصد)، 8 نفر بروتن (27.58 درصد)، 4 نفر ازدیاد IgM (13.79 درصد) و 1 نفر بیماری توام شدید (3.44 درصد) داشتند. مدت تزریق از 5 ماه تا 15 سال متفاوت بوده است. در 15 نفر از بیماران واکنش های جانبی دیده شده است (51.72 درصد). از تعداد 1626 تزریق در تمام دوره در کل بیماران فوق فقط تعداد 34 تزریق (2.09 درصد) با واکنش های جانبی همراه بوده است. اغلب واکنش ها در 30 دقیقه اول تزریق روی داده اند و این اغلب به علت سرعت بالای تزریق اتفاق افتاده است. بیشترین واکنش تب و لرز و واکنش های خفیف دیگر بوده اند.استنتاج: ایمونوگلوبولین وریدی یک داروی نسبتا بی خطر می باشد که گاهی با عوارض جانبی که به طور عمده خفیف می باشند همراه است. با روش صحیح تزریق آن می توان این واکنش ها را به حداقل رساند.

سابقه و هدف: در مطالعات انجام شده در سایر کشورها نشان داده شده است که علت سوختگی عامل مهمی در تعیین پیش آگهی و پیامد بیماران می باشد. با توجه به نتایج متفاوت به دست آمده در مراکز مختلف هدف از انجام این مطالعه بررسی ارتباط بین علت سوختگی با عوامل مرتبط با پیامد (شامل میزان عفونت، هزینه مراقبت از بیماران و مرگ و میر) در بیماران بستری در بیمارستان شهید زارع می باشد.مواد و روش ها: این مطالعه به صورت آینده نگر روی 113 بیمار در بخش سوختگی بیمارستان شهید زارع ساری از شهریور 85 تا فروردین 86 انجام شد. معیار های ورود شامل سن بالاتر از 10 سال و سوختگی با درجه دو و یا سه بوده است. بسته به وضعیت بالینی بیماران، نمونه های مختلف شامل سواب زخم، بیوپسی بافت، ادرار، خون و خلط گرفته شد. ارتباط بین علت سوختگی با متغیرهای مختلف دموگرافیکی، عفونت ها، هزینه ها و مرگ و میر توسط آزمون کای دو بررسی شد.یافته ها: سوختگی با شعله شایع ترین سوختگی بوده است (53.1 درصد موارد). میانگین درصد سوختگی بیماران 30.6±21.2 درصد و میانگین تعداد روزهای بستری 21.6±11.9 روز بوده است. میانگین این مقادیر در مورد بیماران دچار سوختگی با شعله بیش از سایرین بوده است. میانگین هزینه آنتی بیوتیک ها و هزینه کلی بیمارستانی به ترتیب 9834102±11818945 و 24301864±18872089 ریال بوده است. درصد بیماران با سوختگی الکتریکی 11.5 درصد بوه است. میزان مرگ و میر بیماران 29.3 درصد بوده و بین مرگ و میر و علت سوختگی نیز ارتباط معنی داری وجود داشته است (P=0.000).استنتاج: پیامدهای نامطلوب در سوختگی با شعله شدیدتر و شایع تر از سایر موارد سوختگی بوده و اطلاع رسانی و اتخاذ روش های پیشگیرانه در این مورد باید در اولویت قرار گیرد. میزان سوختگی الکتریکی مطالعه ما از الگوی جهانی ذکر شده بالاتر میباشد. علت سوختگی با مرگ و میر و نیز فاکتورهای دموگرافیکی و روانی اجتماعی (psycho social) نظیر جنس، وضعیت تاهل، محل سکونت، مدرک تحصیلی، خودسوزی و بیماری های زمینه ای مرتبط بوده است.

سابقه و هدف: بخش پرتونگاری با تهیه تصاویر مناسب و با کیفیت، نقش ارزنده ای در تشخیص بسیاری از بیماریها به عهده دارد. تصویر خوب با به کارگیری معیارهای صحیح تکنیکی و وضعیت مناسب بیمار حاصل میشود. نهایتا عملکرد و دانش کارکنان بخش پرتونگاری مستقیما در تعیین کیفیت پرتونگاریها نقش اصلی را ایفا میکند.مواد و روش ها: این مطالعه به منظور تعیین عملکرد کارکنان شاغل در بخش های پرتونگاری بیمارستان های وابسته به دانشگاه علوم پزشکی مازندران صورت گرفت. برای جمع آوری داده ها از چک لیستی که به این منظور با ضرایب روایی و پایایی مناسب ساخته شد، استفاده گردید. کلیه کارکنان (73 نفر) مراکز پرتونگاری وابسته به دانشگاه علوم پزشکی مازندران مورد مطالعه قرار گرفتند. در مورد هر یک از کارکنان، 35 مورد عملکرد (در سه حیطه تکنیکی، حفاظتی و فنی) در سه نوبت کاری جداگانه مشاهده و ثبت گردید. ضمن این که تمام کارکنان با 40 پرسش در حیطه های ذکر شده، مورد آزمون قرار گرفتند.یافته ها: میانگین پاسخ های صحیح کارکنان در حیطه تکنیکی در سه نوبت کاری صبح، عصر و شب به ترتیب 66.4، 53.9 و 51 درصد به دست آمد. هم چنین میانگین پاسخ های صحیح کارکنان در حیطه حفاظتی نوبت های مذکور به ترتیب 68.1، 59.5 و 60.2 درصد و حیطه فنی 47.8، 39.95 و 43.65 درصد به دست آمد. مقایسه نمرات سه حیطه تکنیکی، حفاظتی و فنی در هر سه مورد، تفاوت معنیداری (P<0.05) را نشان داد.استنتاج: در مجموع کیفیت عملکرد کارکنان تقریبا مطلوب بوده و نیاز به آموزش مستمر، نظارت و ارزیابی توسط مسوولین ذی ربط ضروری به نظر میرسد. اهمیت دادن به مساله حفاظت در برابر اشعه، در دسترس بودن وسایل مورد نیاز و نظارت مستمر بر نحوه استفاده از این وسایل و رعایت سایر نکات ایمنی، نقش مهمی در کاهش میزان جذب بیماران دارد.

سابقه و هدف: بیماری هیرشپرونگ یک عامل ارگانیک یبوست در اطفال بوده که تنها با مداخله جراحی قابل درمان بوده و در صورت عدم تشخیص و درمان می تواند منجر به عوارض وخیم و حتی مرگ شود. با توجه به ناهمگن بودن سن بروز، تظاهرات بالینی و فراوانی آن در مطالعات قبلی و عدم پیشینه تحقیقاتی در خصوص این بیماری در منطقه این مطالعه با هدف بررسی فراوانی بیماری هیرشپرونگ و چگونگی نتایج حاصل از انجام بیوپسی رکتوم در کودکان مبتلا به یبوست مزمن در ساری انجام شد.مواد و روش ها: مطالعه به روش توصیفی بر روی کودکان مبتلا به یبوست مزمن مقاوم به درمان طبی و نوزادان با علایم بالینی منطبق بر بیماری هیرشپرونگ که به درمانگاه جراحی اطفال بیمارستان بوعلی سینا ساری (85-1376) مراجعه کردند انجام شد. اطلاعات بالینی، باریم انما و پاتولوژی بیماران از پروند ها استخراج شد و نتایج با نرم افزار آماری SPSS 13 پردازش شد.یافته ها: 226 بیمار با میانگین سنی 30.6±34.8 ماه و محدوده سنی 0.69-106 ماه، مبتلا به یبوست بودند. از این تعداد 187 نفر بیوپسی رکتوم شده بودند که 59.4 درصد از افراد بیوپسی شده مبتلا به هیرشپرونگ و گروه سنی مبتلایان به هیرشپرونگ 0.69-132 ماه با میانگین 24.8±33.2 بود. شیوع بیماری در پسران نسبت به دختران، 2.6 برابر بود. شایع ترین محل آگانکلیوز رکتوسیگموئید بود. 27.1 درصد بیماران با هیرشپرونگ در ماه اول تولد، 44.1 درصد در 1-12، 18 درصد در 12-48 و 10.8 درصد در سنین بالای 48 ماهگی تشخیص داده شده بودند. فراوانی علایم بیماری هیرشپرونگ به ترتیب (نزولی) یبوست مزمن مقاوم 81 (73 درصد)، اتساع شکمی 35 (31.5 درصد)، استفراغ 26 (23.4 درصد)، عدم دفع مکونیوم در 48 ساعت اول تولد 20 (18 درصد) بودند.استنتاج: مطالعه حاضر نشان داد که 59.4 درصد کودکان با یبوست مزمن مقاوم به درمان طبی مبتلا به هیرشپرونگ هستند که بیانگر ارزش انجام بیوپسی رکتوم در این بیماران می باشد.

سابقه و هدف: بستری اجباری بیماران روان پزشکی، معمولا برای حمایت از شخص مبتلا به بیماری و حمایت از جامعه در مقابل رفتارهای ناهنجار او انجام میشود و از طرفی بستری کردن بیماران می تواند اثرات مخرب ناخوشایندی برای آنان داشته باشد. متاسفانه در کشور ما قوانین اندکی درمورد بستری اجباری بیماران روانی در دست است. لذا هدف از انجام این مطالعه، بررسی آگاهی، نگرش و عملکرد روان پزشکان در این خصوص و ارایه راهکارهایی برای تدوین و بهبود کیفیت قوانین بهداشت روان می باشد.مواد و روش ها: پژوهش حاضر به صورت توصیفی و آینده نگر طراحی شده است. جامعه مورد مطالعه کلیه روان پزشکان سراسر کشور که امکان تماس پستی از طریق اخذ آدرس آنها از انجمن روان پزشکان ایران وجود داشت، بود. ابزار سنجش در این مطالعه پرسش نامه ای خود ایفا حاوی 52 سوال ارزیابی کننده آگاهی، نگرش و عملکرد روان پزشکان و مشخصات جمعیت شناختی آنها بود. پرسشنامه ها از طریق پست جواب قبول برای روان پزشکان ارسال گردید و پس از بازگشت پرسش نامه های تکمیل شده، اطلاعات آنها بررسی گردید. جهت تجزیه و تحلیل نتایج نیز از روش های آمار توصیفی استفاده شد.یافته ها: پس از پایان مهلت مقرر، 13.5 از پرسشنامه ها عودت داده شدند. سن روان پزشکان شرکت کننده، بین 35 تا 80 سال (میانگین سابقه کاری آنها 16.26±8.22) بود. از 12.5 درصد از آنها در طی مدت خدمت شان به علت بستری اجباری بیمارانشان شکایت شده بود و 51.3 درصد از آنها متون حقوق راجع به بیماران روانی را مطالعه کرده بودند و درصد بالایی از روانپزشکان از میزان آگاهی ضعیف تا متوسطی (بیش از 75 درصد) در مورد قوانین بستری اجباری بیماران روانی برخوردار بودند. نظر اکثر آنها این بود که در تصمیم گیری برای بستری اجباری بیماران روانی، روان پزشک یا ترکیبی از روان پزشک و پزشک قانونی باید دخالت داشته باشد. حدود 70 درصد از روان پزشکان قوانین موجود را بر طرف کننده نیازهای فعلی نمی دانستند. حدود 90 درصد از آنها گزارش کردند که بیماران روانی را بدون اخذ رضایت از آنها بستری می کنند. درصد بالایی از آنها نیز پایبندی محکمی به اخذ رضایت قیم قانونی برای بستری اجباری بیمار نداشتند و قوانین موجود را راهگشای مشکلات فعلی نمیدانستند و کشور را نیازمند تدوین قوانینی جدید در خصوص بستری اجباری بیماران روانی می دانستند. اکثر آنها پاسخ دادند که در بستری اجباری بیماران روانی نظرات خودشان را بر سایر مراجع مرتبط با بیمار ترجیح می دهند.استنتاج: تحلیل نتایج پژوهش نشان داد که عواقب کمبود آگاهی، در نحوه عملکرد اکثر روانپزشکان به چشم می خورد. این یافته ها حاکی از نقایص فراوان در قوانین موجود و عدم آموزش روانپزشکان کشور در این راستا می باشد و لازم است که اقدامات عاجلی در خصوص تدوین قوانین کامل تر و آموزش فراگیرتر روانپزشکان صورت پذیرد.

سابقه و هدف: نیترات از جمله آلاینده منابع آب های زیرزمینی و عامل بیماری متهموگلوبینمیا (Methemoglobinemia) در نوزادان می باشد و نیز تشکیل ترکیبات سرطان زای نیتروزآمین می باشد هدف از این تحقیق اندازه گیری میزان نیترات در منطقه کشاورزی روستایی و مقایسه آن با استاندارد جهانی و پیشنهادی ایران می باشد.مواد و روش ها: برای نمونه گیری، به روش خوشه ای در منطقه مورد بررسی از هر خوشه، تعدادی از چاه ها به صورت تصادفی مشخص شد. جمعا 300 نمونه در شرایط خشک و بارانی از 50 حلقه چاه روستایی آمل اخذ شد نمونه ها بر اساس روش استاندارد و با استفاده از دستگاه اسپکتروفتومتر (Spectrophotometer) مدل U.V/Visible Jesco 7800 میزان غلظت نیترات نمونه ها محاسبه شد.یافته ها: بیش ترین غلظت نیترات 20.66 میلی گرم بر لیتر و بیشترین میانگین نیترات چاه ها 9.655 و کمترین میانگین نیترات 1.257 میلی گرم بر لیتر بر حسب ازت بوده است با افزایش عمق میزان نیترات کاهش یافته و میزان نیترات در چاه های عمیق به مراتب کمتر از چاه های کم عمق بوده است.استنتاج: از لحاظ آماری اختلاف بین غلظت نیترات چاه ها در شرایط خشک و بارانی بین چاه های کم عمق معنی دار بوده است. اما بین چاه های عمیق اختلاف معنی دار آماری مشاهده نشده است که دلالت بر نشت آلودگی به چاه های کم عمق به دلایل بهداشتی و عدم بهسازی و ورود آب باران و نظایر آن دارد.

سابقه و هدف: امروزه لزوم ارزیابی روند تجویز و مصرف دارویی نمایان شده است. در این میان، آنتی بیوتیک ها از اهمیت ویژه ای برخوردارند.مواد و روش ها: الگوی مصرف آنتی بیوتیک ها در بخش های مختلف بیمارستان امام خمینی (ره) ساری طی شش ماه نخست سال 1379 و 1384 با روش ATC/DDD (طبقه بندی تشریحی، درمانی، شیمیایی - مقدار معین روزانه) مورد بررسی قرار گرفت.یافته ها: مصرف آنتی بیوتیک ها در شش ماه نخست 1379، 95.4 و در شش ماه نخست 1384، 124 واحد [مقدار معین روزانه، تقسیم بر تعداد تخت اشغال شده، ضرب در تعداد روزها، ضرب در 100 (DDD/100 bed-days)] بود. بیشترین افزایش مربوط به وانکومایسین و کلیندامایسین بود. مصرف کوتریموکسازول و آمینوگلیکوزیدها نسبتا بدون تغییر مانده بود اما مصرف پنی سیلین جی کم شده بود. بخش های ICU و زنان و زایمان بیش ترین مقدار آنتی بیوتیک را در شش ماه نخست 1384 مصرف کرده بودند. سفازولین پر مصرف ترین دارو در تمام مدت مطالعه بود.استنتاج: به نظر می رسد نیاز بیش تری به سیاست گذاری و برنامه ریزی آموزشی در خصوص داروها وجود داشته باشد. ارزیابی توزیع داروها در بیمارستان نیز ضروری به نظر می رسد.

سابقه و هدف: ارتقا کیفیت زندگی بیماران عموما باید به عنوان اهداف اصلی مداخلات درمانی مطرح گردد، در این راستا، افزایش نیاز و تمایل به انجام جراحی قلب و عروق نشان دهنده اهمیت و توجه ویژه به این گونه بیماران پس از عمل جراحی و کیفیت زندگی آنان است. در این رابطه با توجه به عدم پیشینه تحقیقاتی در منطقه در خصوص کیفیت زندگی بیماران پس از عمل جراحی قلب، این مطالعه انجام گرفته است.مواد و روش ها: مطالعه حاضر یک مطالعه توصیفی است که در آن کیفیت زندگی 172 نفر از بیماران پس از عمل جراحی میانبر عروق کرونر مورد بررسی قرار گرفت، گردآوری اطلاعات توسط پرسشنامه SF-36 که دارای 36 سوال که در 8 مولفه تنظیم شده است، صورت گرفت و نمرات مولفه های هشت گانه بین صفر تا 100 تبدیل شده که نمرات بیشتر نشان دهنده کیفیت زندگی بهتر می باشد، در این پژوهش اطلاعات کسب شده با استفاده از آمار توصیفی و آزمون های t و آنالیز واریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: نتایج نشان داد اکثریت بیماران (75 درصد) کیفیت زندگی خود را خوب توصیف نمودند، همچنین نتایج بیانگر آن است که همه مولفه های سلامت مربوط به کیفیت زندگی درمردان میانگین نمرات بیشتری را نسبت به زنان داشتند، و آزمون t اختلاف نمرات کیفیت زندگی در مولفه های سلامت جسمی (P<0.014)، محدودیت روانی (P<0.033)، درد بدنی (P<0.032)، سلامت روانی (P<0.049) را بین زن و مرد نشان داد. ولی برای محدودیت جسمی (P<0.098)، فعالیت اجتماعی (P<0.072)، سرزندگی و نشاط (P<0.21) و سلامت کلی (P<0.092) تفاوت معنی دار وجود نداشت.استنتاج: با توجه به توصیف خوب از کیفیت زندگی توسط بیماران پس از عمل جراحی میانبر عروق کرونر توصیه می گردد با مداخلات درمانی، مراقبتی و پیگیری های بعدی در ارتقا کیفیت زندگی بیماران به سطوح عالی قدم های موثرتری برداشته شود.

داروهای محافظ پرتو (Radioprotectors یا Radioprotective agents) ترکیباتی هستند که وقتی قبل از اشعه تجویز شوند، آسیب و مرگ ناشی از پرتوهای یونیزان را کاهش می دهند. این ترکیبات می توانند قبل از پرتوگیری در بیماران تحت پرتو درمانی، کارکنان مشاغل مرتبط با پرتو و افراد جامعه در مواقع حوادث ناشی از پرتو کاربرد داشته باشند. اولین دسته داروهای محافظ پرتو که مورد ارزیابی قرار گرفت، ترکیبات سنتتیک حاوی گوگرد بود. یکی از این ترکیبات آمیفوستین است که در پیشگیری از عوارض مخاط دهانی ناشی از پرتو درمانی مورد تایید قرار گرفته است، اما به دلیل عوارض جانبی شدید مانند تهوع، استفراغ و افت فشار خون، مصرف آن محدود می باشد. لذا دستیابی به داروی کم عارضه تر اهمیت بسزایی دارد. در این راستا فراورده های طبیعی بخصوص گیاهان دارویی می توانند به عنوان داروی مناسب، مورد بررسی قرار بگیرند. فراورده های طبیعی مطالعه شده عمدتا از گیاهان منطقه آسیا می باشند که عصاره تام مورد ارزیابی قرار گرفته اند. مهم ترین مکانیسم پیشنهادی برای آنها خاصیت آنتی اکسیدانی می باشد، هر چند اثر محرک سیستم ایمنی با تاثیر بر تکثیر سیستم خونساز نیز از آنها گزارش شده است. این فراورده ها در قیاس با ترکیبات سنتتیک مانند آمیفوستین اثر محافظتی کمتری دارند، ولی عوارض جانبی شان نیز کم تر است. این مقاله به مروری بر تحقیقات انجام شده در خصوص این دسته از ترکیبات می پردازد و مزایا و معایب آنها را ارزیابی نموده است.