مقدمه: جراحات متنوعی سبب ایجاد یک پاسخ التهابی در بدن میزبان می شوند. از جمله این جراحات می توان به استرس جراحی اشاره کرد. جراحی، استرسی را بر بدن اعمال می کند سندرم التهابی سیستمیک انعکاسی از درجه استرس جراحی است و به عنوان یک سیستم ارزیابی کننده شدت استرس پس از جراحی را نشان می دهد. کمپلکس منظمی از مولکول های پلی پپتیدی التهابی در بروز این پاسخ التهابی مشارکت می کنند که به عنوان سایتوکین شناخته می شوند. عدم کنترل موضعی در آزاد شدن این سایتوکین ها، سبب بروز التهاب سیستمیک می شود و به طور بالقوه عوارض ویرانگری را پی دارد. در نگارش این مقاله مروری از مقالات نمایه شده در پایگاه های اطلاعاتیScience Direct, Scopus, Pubmed Springer Science و Google scholar استفاده شدند. مجموعه مقالات بررسی شده شامل 92 مقاله بود که تحقیقات کیفی و کمی مربوط به 40 سال (از سال 1979 تا سال 2019) را به زبان انگلیسی دربرداشت. این مقاله مروری بر پایه 92 مقاله مذکور و با استفاده از کلمات کلیدی استرس جراحی، سندرم پاسخ التهابی سیستمیک، سایتوکین های پیش برنده التهابی، سایتوکین های ضد التهابی نگارش شده است. مطالعات انجام گرفته روی انسان و مدل های حیوانی، پیشنهاد می کنند که هر دو نوع سایتوکین های پیش برنده التهابی و ضد التهابی متعاقب تحریکات اولیه متنوع شامل آزاد شدن اندوتوکسین، فعال شدن سیستم کمپلمان، آسیب ایسکمی-پرفیوژن و طرق دیگر آزاد می شوند. نتیجه گیری: سایتوکین های پیش برنده التهابی و ضد التهابی، حاصل برهم کنش پیچیده غیر قابل پیش بینی آثار سیستم ایمنی بر بدن و حتی اثرات چندگانه در اندام های بدن است. راهبردهای نوین درمانی جاذب سایتوکین ها، راهکاری قوی در تقویت و بهبود خروجی مناسب، متعاقب سندرم پاسخ التهابی سیستمیک هستند.