روان پرستاری
سال:1399 | دوره:8 | شماره:1 |تعداد مقالات:11

مقدمه: روابط عاطفی افراد در زندگی در بسیاری از مواقع ممکن است به شکست عاطفی در یکی از طرفین منجر شود. سازگاری روان شناختی و اجتماعی پس از شکست های عاطفی به افراد کمک می کند تا به زندگی متداول خود سریعتر بازگردند. هدف این پژوهش تبیین تجارب سازگاری روان شناختی و اجتماعی دختران جوان پیرامون تجربه شکست عاطفی است. روش کار: رویکرد این پژوهش، کیفی از نوع پدیدار شناسی توصیفی است. جامعه پژوهش حاضر دخترانی بودند که به مرکز سلامت شهرداری در منطقه هشت تهران و برای مشاوره تکمیلی مراجعه کردند. روش نمونه گیری به صورت هدفمند انجام شد. ابزار پژوهش مصاحبه نیمه ساختار یافته بود. نمونه گیری با 17 نفر از دخترانی که تجربه شکست عاطفی داشته و به سازگاری رسیده اند بودند به اشباع نظری رسید. داده ها از طریق روش هفت مرحله ای کلایزی تحلیل شدند. یافته ها: نتایج حاصل از تحلیل محتوا، نشان دهنده یک درون مایه اصلی، سه طبقه اصلی که شامل احساسات منفی و بلا تکلیفی بعد از جدایی، پیامد های جسمانی، منابع حمایتی و کفایت یابی در حل مشکلات است. نتیجه گیری: با توجه به نتیجه کلی پژوهش حاضر، رسیدن به سازگاری از طریق مطالعه کتاب و مراجعه به متخصص، باز تعریف اهداف زندگی، حضور در جمع دوستان، انجام فعالیت های تفریحی و ورزشی و بازگشت به انجام فعالیت های روزمره زندگی امکان پذیر است.

مقدمه: اختلال سلوک یکی از مشکلات عمده در کودکی می باشد. پژوهش حاضر نیز با هدف بررسی تاثیر برنامه یادگیری اجتماعی-هیجانی بر بهبود پیشرفت تحصیلی و کاهش اختلالات رفتاری در افراد مبتلا به سلوک انجام شد. روش کار: طرح پژوهش حاضر به صورت نیمه آزمایشی با دو گروه آزمودنی بود. بدین صورت که یک گروه 20 نفره شامل افراد مبتلا به اختلال سلوک و 20 نفر نیز شامل گروه کنترل بود. یعنی افرادی که مبتلا به اختلال سلوک بودند، اما مداخله ای برای آنها صورت نگرفت. ابزار پژوهش شامل پروتکل یادگیری اجتماعی-هیجانی، پیشرفت تحصیلی و آزمون اختلالات رفتاری بود. تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 23 و با استفاده از تحلیل کوواریانس چند متغیره انجام شد. یافته ها: تحلیل داده ها نشان داد که بین میانگین نمره های پیش آزمون و پس آزمون گروه آزمایش و کنترل تفاوت معنی داری وجود داشت (P<0/01)، به نحوی که آموزش برنامه یادگیری اجتماعی-هیجانی باعث بهبود پیشرفت تحصیلی و کاهش اختلالات رفتاری در افراد گروه آزمایش شده است، اما نمرات گروه کنترل در پس آزمون تغییری نسبت به پیش آزمون نداشتند. نتیجه گیری: با توجه به تاثیرات مثبت این برنامه آموزشی بر پیشرفت تحصیلی و کاهش اختلالات رفتاری، این روش می تواند به عنوان یک روش موثر برای دستیابی به عملکرد مطلوب در افرادی که اختلال سلوک دارند مورد استفاده قرار بگیرد.

مقدمه: فرایند درمان بیماران بستری مبتلا به اختلال وسواس جبری کمتر مورد توجه مطالعات قرار می گیرد. در حالیکه، این بیماران به دلیل ماهیت مزمن و پیچیده بیماری، نیازمند اجرای یک برنامه مراقبت جامع پرستاری هستند. فرایند پرستاری مبتنی بر مدل سازگاری روی به طور گسترده ای در حل مشکلات ناشی از بیماریهای مزمن کاربرد دارد. لذا، این مطالعه با هدف کاربرد مدل سازگاری روی در یک بیمار مبتلا به اختلال وسواس جبری انجام شد. روش کار: مطالعه حاضر از نوع مطالعه موردی است که در سال 1398 بر روی یک مورد بیمار مبتلا به اختلال وسواس جبری، بستری در بخش روانپزشکی بیمارستان فرشچیان (سینا) همدان انجام شد. اطلاعات با استفاده از روش مشاهده، مصاحبه، مستندات مربوط به بیمار جمع آوری شد و براساس مراحل فرایند پرستاری مدل سازگاری روی در چهار مد تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: براساس داده های حاصل از مرحله بررسی، افکار، تصورات و ترسهای ناخواسته، مزاحم و تکراری به عنوان محرک اصلی، سابقه خانوادگی اختلال وسواس-جبری، طلاق والدین و ضعف در مکانیسم های مقابله ای به عنوان محرک زمینه ای، اعتقادات پدر بیمار، سابقه بستری در بخش روانپزشکی به عنوان محرک باقی مانده موجب تظاهر رفتار های ناسازگار با ماهیت مزمن در بیمار می گردد. شش نوع رفتار ناسازگار در چهار مد شامل تغذیه نامناسب (مد فیزیولوژیک)، کاهش خود مراقبتی، عدم تبعیت از درمان، نیاز به انجام آداب و تشریفات وسواسی، اجتناب از تعاملات اجتماعی (مد درک از خود)، وابستگی به پدر(مد ایفای نقش و مد استقلال-وابستگی) شناسایی شد. نتیجه گیری: اجرای فرایند پرستاری مبتنی بر مدل سازگاری روی با شناسایی عمیق رفتارهای ناسازگار و سپس، ارتقاء بکارگیری مکانیسم های تطابقی تنظیم کننده و شناختی می تواند به اصلاح یا تعدیل رفتارهای ناسازگار بیمار بستری مبتلا به اختلال وسواس جبری کمک نماید. البته، دستیابی به نتایج مطلوب پس از ترخیص بیمار، نیازمند پیگیری و حمایتهای طولانی مدت توسط روانپرستاران است.

مقدمه: پژوهش حاضر با هدف تعیین نقش باور فراشناختی، استرس ادراک شده و انعطاف پذیری شناختی در پیش بینی افکار خودکشی نوجوانان پسر انجام شد. روش کار: روش پژوهش حاضر توصیفی و از نوع همبستگی بود. جامعه آماری مطالعه کلیه نوجوانان پسر مقطع متوسطه شهر اردبیل در سال 1399-1398 بودند که به روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای چندمرحله ای 350 نفر از آنان به عنوان نمونه انتخاب شدند. برای جمع آوری اطلاعات از ابزارهای باور فراشناختی (ولز و کارترایت هاتون، 2004)، استرس ادراک شده (کوهن، 1983)، انعطاف پذیری شناختی (دنیس و وندروال، 2010) و افکار خودکشی (بک، 1991) استفاده شد. داده های پژوهش با روش ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه و با استفاده از نرم افزار آماری SPSS نسخه 18 تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: نتایج نشان داد که بین باور فراشناختی (r=0. 61)، استرس ادراک شده (r=0. 64) و انعطاف پذیری شناختی (r=-0. 57) با افکار خودکشی در نوجوانان پسر رابطه معنا داری وجود داشت (p<0. 05). همچنین نتایج رگرسیون چندگانه نشان داد که باور فراشناختی 32/0، استرس ادراک شده 35/0 و انعطاف پذیری شناختی 22/0-افکار خودکشی نوجوانان را پیشبینی میکنند (p<0. 05). نتیجه گیری: افکار خودکشی نوجوانان پسر توسط متغیرهای باور فراشناختی، استرس ادراک شده و انعطاف پذیری شناختی قابل پیش بینی است، بنابراین پیشنهاد می شود که روانشناسان و مشاوران جهت کاهش افکار خودکشی نوجوانان، نقش باور فراشناختی، استرس ادراک شده و انعطاف پذیری شناختی را مورد توجه قرار دهند.

مقدمه: پرستاری از جمله مشاغل دارای تنش شغلی بالا است که می بایست برای تامین سلامت جسمی و روانی پرستاران و کاهش تنیدگی شغلی آنان، به عوامل پیش بینی کننده آن توجه ویژه ای نمود. بر این اساس، هدف از پژوهش حاضر بررسی ارتباط انعطاف پذیری روان شناختی، تیپ شخصیتی D و حمایت اجتماعی ادراک شده با تنیدگی شغلی در پرستاران بود. روش کار: روش این پژوهش توصیفی و از نوع همبستگی بود. جامعه آماری شامل تمامی پرستاران شاغل در بیمارستان های دولتی شهر رشت بودند که نمونه ای به تعداد 318 نفر با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس طی ماه های مهر تا آبان سال 1397 انتخاب شدند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه های انعطاف پذیری روان شناختی (بوند و همکاران، 2011)، تیپ شخصیتی D و حمایت اجتماعی ادراک شده (زیمت و همکاران، 1988) استفاده شد. داده ها با استفاده از روش همبستگی پیرسون و رگرسیون گام به گام تحلیل گردید. یافته ها: نتایج نشان داد که انعطاف ناپذیری روان شناختی (r=0. 20) و مولفه های عاطفه منفی (r=0. 30) و بازداری اجتماعی (r=0. 19) از تیپ شخصیتی D با تنیدگی شغلی در پرستاران رابطه مثبت و معنادار (P>0. 01) دارد. در حالیکه، بین حمایت اجتماعی ادراک شده (r=-0. 41) و تنیدگی شغلی رابطه منفی و معنادار (P>0. 01) وجود دارد. نتایج مربوط به تحلیل رگرسیون نیز نشان داد که حمایت اجتماعی ادراک شده ( =-0. 412) و مولفه عاطفه منفی از تیپ شخصیتی ( =-0. 221) توانسته اند 21 درصد از واریانس تنیدگی شغلی را تبیین کند. نتیجه گیری: با توجه به نتایج به دست آمده می توان نتیجه گیری نمود که انعطاف پذیری روان شناختی، حمایت اجتماعی ادراک شده و تیپ شخصیتی D می توانند تنیدگی شغلی در پرستاران را پیش بینی کنند. بنابراین دست اندرکاران حوزه سلامت می توانند با تمرکز بر این متغیرهای روان شناختی، برنامه های آموزشی مناسب جهت کاهش تنیدگی شغلی در پرستاران را تدوین و اجرا نمایند.

مقدمه: رابطه و رضایت جنسی به عنوان فشارسنج هیجانی در روابط زوجین عمل می کند به طوری که می تواند منعکس کننده رضایت زوجین از جنبه های دیگر رابطه زناشویی آنها باشد، پژوهش حاضر با هدف طراحی مدل پیش بینی رضایت جنسی بر اساس طرحواره های جنسی و تمایزیافتگی خود در زوجین انجام شد. روش کار: روش پژوهش توصیفی و از نوع همبستگی بود. جامعه پژوهش کلیه زوجین ساکن شهرستان بوکان در سال 1398 بودند که از بین آنها 500 نفر از زوجین بر اساس فرمول کوکران و به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل مقیاس های طرحواره های شناختی در بافت جنسی، تمایزیافتگی خود و رضایت جنسی لارسون بودند. تحلیل داده ها با استفاده از آزمون های کولموگوروف-اسمیرنوف، معادلات ساختاری و ضرایب مسیر به کمک نرم افزار PLS انجام شد. ‬ یافته ها: نتایج نشان داد که مدل ساختاری پژوهش برازش قابل قبولی با داده های پژوهش دارد. شاخص ضریب تعیین نشان دهنده قدرت پیش بینی متغیر وابسته (رضایت جنسی) از روی متغیرهای مستقل (طرحواره های جنسی و تمایزیافتگی) می باشد. نتایج تحلیل مسیر حاکی از آن است که مقدار ضریب تعیین رضایت جنسی برابر با 798/0 می باشد که بیانگر اینست بدون در نظر گرفتن سایر متغیرها، متغیرهای تمایزیافتگی خود و طرحواره های جنسی قادر به تبیین حدود 80/0 از تغییرات رضایت جنسی می باشند. نتیجه گیری: با توجه به نتایج یافته ها، زوج درمانگران می توانند برای بهبود مشکلات و تعارضات جنسی زوجین، از این رویکرد در مداخلات خود جهت درمان طرحواره های جنسی منفی و همچنین افزایش سطح تمایزیافتگی در زوجین استفاده کنند.

مقدمه: والدین کودکان با نیازهای خاص به دلیل مشکلات مربوط به فرزند خود با مشکلات عدیده ای از جمله کاهش شادکامی زناشویی، تاب آوری و رضایت از زندگی مواجه هستند و یکی از روش های درمانی اثربخش، آموزش مثبت نگر گروهی است. بنابراین، پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی آموزش مثبت نگر گروهی بر شادکامی زناشویی، تاب آوری و رضایت از زندگی در والدین کودکان با نیازهای خاص انجام شد. روش کار: روش این مطالعه نیمه تجربی با طرح پیش آزمون-پس آزمون و گروه کنترل بود. جامعه پژوهش والدین کودکان با نیازهای خاص شهر اهواز در سال تحصیلی 98-1397 بودند که از میان آنها والدین 30 دانش آموز با روش نمونه گیری هدفمند انتخاب و به روش تصادفی در در گروه مساوی جایگزین شدند (هر گروه 15 زوج). گروه آزمایش 14 جلسه 90 دقیقه ای آموزش مثبت نگر گروهی بر اساس پکیج سلیگمن و همکاران (2006) دریافت کرد و گروه کنترل آموزشی ندید. ابزارهای پژوهش پرسشنامه های شادکامی زناشویی (آزرین و همکاران، 1973)، تاب آوری (کونور و دیویدسون، 2003) و رضایت از زندگی (داینر و همکاران، 1985) بودند. داده ها با آزمون های خی دو، تی مستقل و تحلیل کوواریانس چند متغیری در نرم افزار SPSS-24 تحلیل شدند. یافته ها: یافته ها نشان داد که در مرحله پیش آزمون بین گروه های آزمایش و کنترل از نظر شادکامی زناشویی، تاب آوری و رضایت از زندگی تفاوت معنی داری وجود نداشت (P>0. 05)، اما در مرحله پس آزمون بین آنها از نظر هر سه متغیر شادکامی زناشویی، تاب آوری و رضایت از زندگی تفاوت معنی داری وجود داشت (P<0. 001). به عبارت دیگر، آموزش مثبت نگر گروهی باعث افزایش شادکامی زناشویی (F=1069. 574)، تاب آوری (F=281. 722) و رضایت از زندگی (F=414. 315) در والدین کودکان با نیازهای خاص شد (P<0. 001). نتیجه گیری: نتایج حاکی از اثربخشی آموزش مثبت نگر گروهی بر شادکامی زناشویی، تاب آوری و رضایت از زندگی در والدین کودکان با نیازهای خاص بود. بنابراین، پیشنهاد می گردد که از این روش در کنار سایر روش های درمانی برای بهبود ویژگی های روانشناختی استفاده شود.

مقدمه: اختلال پرخوری افراطی با مشکلات زیادی از جمله مشکلات جسمی و روانشناختی همراه است. کاهش کیفیت زندگی یکی از مولفه هایی است که شامل ابعاد سلامت جسمانی، سلامت روانی، روابط اجتماعی و سلامت محیطی است که در اثر پرخوری افراطی کاهش می یابد. بنابراین پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر آموزش سبک زندگی با رویکرد تئوری انتخاب بر افزایش کیفیت زندگی زنان با اختلال پرخوری افراطی انجام شد. روش کار: این مطالعه با رویکرد کمّی و به روش نیمه آزمایشی و با بکارگیری طرح پیش آزمون-پس آزمون-پیگیری با گروه گواه انجام شد. جامعه آماری متشکل از تمام زنان دچار اضافه وزن و چاقی مراجعه کننده به مراکز خدمات جامع سلامت شهری اردکان در سال 1398 بود. با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس، 30 نفر به عنوان نمونه انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه 15 نفری (آزمایش و گواه) جایگزین شدند. شرکت کنندگان به پرسشنامه استاندارد کیفیت زندگی سازمان جهانی بهداشت در مراحل پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری پاسخ دادند. گروه آزمایش مداخله آموزش سبک زندگی با رویکرد تئوری انتخاب را در 9 جلسه 5/1 ساعته و هر هفته دو جلسه دریافت کردند، در صورتی که گروه گواه هیچ گونه مداخله ای را طی مدت زمان انجام پژوهش دریافت ننمودند. در پایان نیز داده های پژوهش با روش تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و در سطح معنی داری 05/0 تحلیل شدند. یافته ها: نتایج نشان داد که میانگین نمرات کیفیت زندگی و ابعاد آن (سلامت جسمانی، سلامت روانی، روابط اجتماعی و سلامت محیطی) گروه آزمایش نسبت به گروه گواه، در مرحله پس آزمون افزایش معناداری پیدا کرده و این افزایش در مرحله پیگیری نسبتاً ثابت مانده است (001/>p). نتیجه گیری: بر اساس نتایج پژوهش، مداخله آموزش سبک زندگی با رویکرد تئوری انتخاب باعث بهبود کیفیت زندگی زنان با اختلال پرخوری افراطی شد. بنابراین آموزش سبک زندگی با رویکرد تئوری انتخاب می تواند مداخله ای ارزنده در راستای کاهش مشکلات زنان با اختلال پرخوری افراطی به شمار آید.

مقدمه: پژوهش حاضر مقایسه تاثیر درمان عصب روان شناختی، حرکات ریتمیک و توانمند سازی شناختی بر کارکردهای اجرایی دانش آموزان مبتلا به اختلال یادگیری خاص با مشکل خواندن بود. روش کار: روش پژوهش از نوع شبه آزمایشی وطرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. نمونه از میان دانش آموزان مبتلا به اختلال یادگیری خاص با مشکل خواندن به تعداد 48 نفر به صورت هدفمند و داوطلبانه انتخاب و در سه گروه آزمایش ویک گروه کنترل به صورت جایگزینی تصادفی جایگزین شدند. ابزار پژوهش پرسشنامه رتبه بندی رفتاری کارکردهای اجرایی مورد استفاده قرار گرفت. با استفاده از آزمون تحلیل کواریانس چند متغیره داده ها تحلیل گردید. یافته ها: نتایج نشان داد تاثیر درمان عصب روان شناختی بر کارکردهای اجرایی دانش آموزان مبتلا به اختلال یادگیری خاص با مشکل خواندن بیشتر از حرکات ریتمیک و توانمند سازی شناختی است. نتیجه گیری: نتیجه اینکه به نظر می رسد که بتوان با درمان عصب روانشناختی کارکردهای اجرایی مغز دانش آموزان مبتلا به اختلال یادگیری خاص با مشکل خواندن را بهبود ببخشیم.

مقدمه: والدین کودکان مبتلا به اوتیسم در معرض استرس بالاتر نسبت به والدین کودکان عادی هستند. بررسی تاثیراتی که این استرس می تواند بر خانواده بگذارد، برای برنامه ریزی جهت مدیریت مشکلات ناشی از داشتن کودک مبتلا به اختلال اوتیسم سودمند می باشد. لذا مطالعه حاضر با هدف تعیین نقش پیش بین استرس والدگری در انسجام و انطباق خانواده های دارای کودک مبتلا به طیف اوتیسم در شهرهای بوشهر و شیراز در سال 1398 انجام شد. روش کار: پژوهش حاضر، یک مطالعه مقطعی از نوع همبستگی است که در سال 1398 انجام شد. جامعه آماری 125 نفر از والدین کودکان مبتلا به اوتیسم مراکز آموزشی و توانبخشی شهرهای بوشهر و شیراز بودند؛ که به روش آسان انتخاب شدند. داده ها با استفاده از فرم اطلاعات جمعیت شناختی و پرسشنامه های استرس والدگری، انطباق و انسجام خانواده و آزمون تشخیصی اوتیستیک گارز جمع آوری شده؛ و با آزمون های آماری همبستگی پیرسون، اسپیرمن، تی مستقل، آنالیز واریانس یک طرفه و رگرسیون خطی تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: میانگین سنی شرکت کنندگان در پژوهش 53. 29 7. 94 بود. میانگین نمره کل متغیرهای استرس والدگری و انطباق و انسجام خانواده به ترتیب 134. 51 12. 56 و 51. 2 7. 18 بود. از بین حیطه های استرس والدگری، ویژگی کودک مشکل آفرین با انطباق ( =-0. 361, p<0. 001)، انسجام ( =-0. 363, p=0. 002) و نمره کل انطباق و انسجام ( =-0. 379, p<0. 001)، ارتباط آماری معکوس و معنی دار داشت. نتیجه گیری: نتایج نشان داد که استرس والدگری با انطباق و انسجام خانواده ارتباط معکوس دارد. نتیجه این که، والدین دارای کودک اوتیسم از خانوادگی مشکلاتی را تجربه می کنند که مدیریت و برنامه ریزی برای رفع این مشکلات، نیازمند توجه مسیولان و دست اندرکاران حوزه سلامت می باشد.

مقدمه: افسردگی در بسیاری از جنبه های زندگی کودک تاثیر می گذارد و بازی کودکان یکی از شرایطی است که در آن می توان رفتار کودکان را بهتر درک کرد و علاوه بر این سبب بهبود تعهد شناختی بیشتر در رفتار کودک می گردد. بنابراین هدف این پژوهش مقایسه اثربخشی درمان ترکیبی پذیرش و تعهد و تراپلی و درمان پذیرش و تعهد بر کیفیت زندگی کودکان افسرده انجام شد. روش کار: روش پژوهش، نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری بود. جامعه آماری این پژوهش تمامی کودکان مبتلا به اختلال افسردگی 8 تا 12 ساله شهر اصفهان به همراه مادران شان در سال 1398 بودند. از بین آن ها تعداد 45 نفر به روش در دسترس انتخاب شدند و به روش تصادفی در سه گروه 15 نفره جایگزین شدند. برای گروه آزمایش اول پروتکل درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد توسط هیز و همکاران در 10 جلسه 60 دقیقه ای، برای گروه آزمایش دوم پروتکل ترکیبی پذیرش و تعهد و تراپلی محقق ساخته در 10 جلسه 60 دقیقه ای استفاده شد و برای گروه کنترل مداخله ای صورت نگرفت. ابزار مورد استفاده پرسشنامه کیفیت زندگی کودکان بود. داده ها با استفاده از روش تحلیل واریانس اندازه گیری مکرر با نرم افزار spss18 تحلیل شدند. یافته ها: یافته ها نشان داد که درمان ترکیبی پذیرش و تعهد و تراپلی و درمان پذیرش و تعهد بر کیفیت زندگی کودکان اثر دارد (p 0. 001)، که سبب افزایش کیفیت زندگی در ابعاد عملکرد جسمانی، عملکرد عاطفی، عملکرد اجتماعی، عملکرد تحصیلی و کیفیت زندگی کلی شده است، اما درمان ترکیبی پذیرش و تعهد و تراپلی اثربخش تر از درمان اختصاصی درمان پذیرش و تعهد است (p 0. 001). نتیجه گیری: یافته های این پژوهش می تواند تلویحات کاربردی در زمینه بهبود عملکرد جسمانی، عاطفی، اجتماعی و تحصیلی در جهت بهبود کیفیت زندگی کودکان افسرده به درمانگران با استفاده از روش ترکیبی درمان پذیرش و تعهد و تراپلی ارایه دهد.