مجله پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تبریز
سال:1397 | دوره:40 | شماره:1 |تعداد مقالات:16

زمینه: افزایش سن، عوامل التهابی و سندروم متابولیک از عوامل موثر در کاهش عملکرد شناختی هستند. هدف از این تحقیق بررسی اثرگذاری چهار هفته تمرین هوازی با شدت متوسط بر سطوح hs-CRP، IL-10 و BDNF زنان 50-65 ساله ی مبتلا به سندروم متابولیک می باشد. مواد و روش ها: 24 زن مبتلا به سندروم متابولیک به طور داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند. آزمودنی ها به طور تصادفی به دو گروه 12 نفره تمرین و کنترل تقسیم شدند. گروه تمرین، هفته اول سه ست 8 دقیقه ای با فواصل استراحت پنج دقیقه با شدت 60 تا 70 درصد از ضربان قلب ذخیره ای تمرینات خود را انجام دادند. با سپری شدن هر هفته، یک دقیقه به مدت زمان ست های تمرین افزوده می شد. میزان سطوح hs-CRP، IL-10 وBDNF توسط رادیوایمونواسی مورد بررسی قرار گرفت. برای تجزیه تحلیل داده ها از روش آماری تی مستقل و تی جفتی استفاده گردید. یافته ها: میزان سطوح BDNF وIL-10 پس از یک ماه تمرین هوازی نسبت به پیش آزمون افزایش معنی داری یافتند (05/0˂ P) ولی تغییر معنی داری درhs-CRP مشاهده نگردید(05/0 ˃ P). همچنین هیچ تغییری معنی داری در سطوح hs-CRP، IL-10 وBDNF گروه کنترل مشاهده نگردید (05/0˃ P). نتیجه گیری: در اثر تمرین هوازی یک ماهه با شدت متوسط، میزان IL-10 افزایش یافت ولی میزان hs-CRP تغییر معنی داری نیافت. در نتیجه می توان گفت احتمالا اولین سازگاری برای افزایش سطوحBDNF در زنان 50-65 ساله ی مبتلا به سندروم متابولیک افزایش عوامل ضد التهابی می باشد.

زمینه: علی رغم پیشرفتهای بسیار در زمینه تکنیکهای بالینی و آزمایشگاهی از جمله روشهای تحریک اوولاسیون و تکنیکهای انتقال رویان هنوز میزان موفقیت حاملگی در حد 30% باقی مانده است. هدف از انجام این مطالعه بررسی اثر تزریق داخل رحمی G-CSF بر میزان لانه گزینی و بارداری بالینی در بیماران با شکست لانه گزینی مکرردر لقاح آزمایشگاهی بود. روش کار: این مطالعه بصورت کارآزمائی بالینی تصادفی بر روی بیماران تحت درمان لقاح آزمایشگاهی با سن 45-18 و سابقه دو بار (یا بیشتر) شکست در لانه گزینی انجام گرفت. تعداد 34 نفر در گروه مداخله با دریافت G-CSF و 38 نفر در گروه کنترل قرارگرفتند. یافته ها: میانگین سنی شرکت کنندگان 1/34 سال با انحراف معیار 4/6 سال بود. میانگین تعداد سالهای باروری شرکت کنندگان 10 سال با انحراف معیار 2/5 سال بود. میانگین تعداد جنین جایگزین شده در گروه مداخله 88/2 با انحراف معیار 33/0 بود. این مقادیر در گروه کنترل بترتیب 97/4 و 37/0 بودند. دوگروه تفاوت معنی داری از نظر آماری نداشتند. در بررسی تاثیر بر حاملگی بالینی و آزمایشگاهی از جمله وجود و تعداد ساک حاملگی حاوی قطب جنینی با ضربان قلب و β HCG سرمی مثبت تفاوت معنی دار اماری در دو گروه مشاهده نشد. نتیجه گیری: با در نظر گرفتن یافته های مطالعه حاضر و نتایج مطالعات قبلی به نظر می رسد هنوز شواهد متقنی مبنی بر اثر G-CSF بر بهبود پیامد باروری در در بیماران با شکست لانه گزینی مکرر وجود ندارد.

زمینه: دیازینون ازگسترده ترین ارگانوفسفره هایی است که در کشاورزی به کار می رود. ترکیبات ارگانوفسفره در کنترل حشرات و آلودگیهای زیست محیطی استفاده می-شوند. دراین مطالعه اثرسمی دیازینون بر رشد و نمو جنین و شکل گیری ساختار بافتی روده جنین موش کوچک مورد بررسی قرارگرفته است. روش کار: تعداد 25 سر موش کوچک به 5 گروه 5 تایی تقسیم شدند. گروه کنترل دیازینون دریافت نکرد، گروههای شم الف و ب، امولسیفایر را به ترتیب به مقدار 52/0 و 2/5 میکرو لیتر و گروههای تجربی الف و ب دیازینون را به ترتیب به مقدار 3/1 و 13 میکرو لیتر از روز هفتم تا روز هجدهم بارداری یک روز در میان به صورت استنشاقی دریافت کردند. سپس موش های باردار در روز هجدهم تشریح شده و جنین ها برای مطالعه بافتی و هیستومورفولوژی از رحم خارج شد. یافته ها: در تمام بررسیهای ظاهری و هیستومورفومتری اختلاف معناداری بین گروه کنترل و دو گروه شم مشاهده نگردید. در گروه تجربی ب ناهنجاریهایی نظیر جنین و جفت آتروفی شده، خونریزی زیر جلدی، جایگاه جنین جذب شده همراه با جفت اضافی دیده شد. در بررسی هیستومورفومتری میانگین تعداد سلولهای گابلت در سطحی برابر از طول پرزها در گروه تجربی ب نسبت به گروه های تجربی الف و کنترل افزایش نشان دادند گرچه افزایش معنادار نبود. درصد تعداد گابلت به کل هسته های مقطع عرضی پرز و تعداد گابلت در 35 میکرومتر از قطر مقطع عرضی پرز در گروههای تجربی نسبت به گروه کنترل کاهش معناداری نشان داد. درصد تعداد سلولهای اپیتلیالی در سطح 1000 میکرومتر مربع از مقطع عرضی پرز بین گروههای تجربی و گروه کنترل اختلاف معناداری نداشت. نتیجه گیری: مصرف مقادیر بالای دیازینون در موش باردار سبب بروز ناهنجاری های ظاهری در جنین شده و همچنین موجب اختلالات هیستومورفومتری در روند تکامل بافت روده جنین ها می شود.

زمینه: مسمومیت با تتراکلریدکربن سبب تولید رادیکال های آزاد در بافت های بدن از جمله بیضه می گردد. در این مطالعه اثر محافظتی عصاره برگ گیاه حرا بر روند اسپرم سازی و سطح سرمی هورمون های تستوسترون، FSH و LH موش های صحرایی القاء شده با تتراکلریدکربن بررسی می گردد. روش کار: در این بررسی تجربی تعداد 42 سر موش صحرایی به شش گروه کنترل (دریافت کننده سالین نرمال)، شم (دریافت کننده روغن زیتون)، شاهد (دریافت کننده مقدار ml/kg2 تترا کلریدکربن با درصد 1: 1 با روغن زیتون به صورت تک دوز) و تیمار 1، 2 و 3 (دریافت کننده مقدار ml/kg2 تتراکلریدکربن با درصد 1: 1 با روغن زیتون به صورت تک دوز و عصاره با دوزهای mg/kg200، mg/kg400و mg/kg800 روزانه) تقسیم شدند. دریافت عصاره به صورت تزریق داخل صفاقی و دو ساعت پس از تزریق تتراکلریدکربن به مدت 4 روز و 24 ساعت یک بار ساعت انجام شد. بعد از پایان آزمایشات داده ها با استفاده از آنالیز واریانس یک طرفه بین آزمودنی ANOVA مورد ارزیابی قرار گرفت و معیار اختلاف معنی دار بین آنها با با 05/0 P

زمینه: هلیکوباکتر پیلوری شایع ترین موجود ذره بینی است که انسان ها را مبتلا می کند. باکتری مذکور عامل اصلی بیماری هایی مثل زخم معده و ابتدای روده کوچک محسوب می شود. آمار مبتلایان به این میکروب در کشورهای جهان سوم و ایران بسیار بالا است. این باکتری در پلاک دندانی، بزاق، بافت آدنوئید و لوزه، پولیپهای بینی، موکوس بینی و سینوس ماگزیلری یافت شده است. به خاطر نزدیکی این ارگانها به شیپور استاش و گوش میانی گمان می رود که این باکتری در گوش میانی یافت شود. PCR برای مشخص کردن باکتری یا تکه ای از DNA آن بکار می رود که می تواند یک ژن مستقل یا تکه ای از یک ژن DNA هدف باشد. روش کار: این مطالعه یک متد توصیفی-تحلیلی است که در مرکز آموزشی درمانی کودکان تبریز (8٩-١ ٣ 86) بر روی 4٠ کودک مبتلا به اوتیت مدیای با افیوژن در سنین بین ١ ٣-٢ سال انجام شده است. مایع سروز جمع آوری شده بعد پاراسنتز از گوش میانی بیماران از نظر وجود هلیکوباکتر پیلوری با متد PCR بررسی شد. یافته ها: در این مطالعه سن بیماران بین ١ ٣-٢ سال با متوسط 57/6 سال بود و ٢ ١ بیمار (5/5٢ %) پسر و ١ ٩ بیمار (5/47%) دختر بودند. از 4٠ بیمار مبتلا به اوتیت مدیا با سروز در ٣ بیمار هلیکوباکتر پیلوری پیدا شد و بر اساس بررسی آماری ارتباطی بین هلیکوباکتر پیلوری و اوتیت مدیای با افوژیون پیدا نشد. نتیجه گیری: می توان نقش هلیکوباکتر پیلوری در ایجاد اوتیت سروز با افوژیون را فقط به صورت احتمال مطرح کرد. در صورت اثبات این ارتباط، اوتیت سروزهایی که به درمانهای معمولی جواب نمی دهند ممکن است با تجویز آنتی بیوتیک های موثر بر این باکتری، پاسخ خوبی بگیرند.

زمینه: آلوپسی آره آتا یک بیماری اتوایمیون است، بصورت ریزش موی غیراسکاری و بدون علایم کلینیکی می باشد. اگرچه بهبودی خودبخودی در بسیاری از بیماران مبتلا به آلوپسی آره آتا اتفاق می افتد، اما افراد زیادی از دوره های مزمن بیماری رنج می برند و با توجه به عوارض بالای درمان با کورتیکواستروئیدها و میزان عود بالا، هنوز یافتن درمان موثر جایگزین برای این افراد توسط درماتولوژیست ها ادامه دارد. روش کار: 50 نفر از بیماران مبتلا به آلوپسی آره آتا پوست سر که طی 3 ماه گذشته به درمان با کورتیکواستروئید پاسخ نداده اند، به صورت دو گروه مساوی وارد مطالعه شدند. یک گروه تحت درمان دارویی با دی فنیل سیکلوپروپنون موضعی و گروه دیگر با آنترالین موضعی تحت درمان قرار گرفت. (5N201410113566IRCT: ) یافته ها: افراد مورد مطالعه در دو گروه، از نظر جنسیت، میانگین سنی، وسعت درگیری اسکالپ و مدت زمان دوره کنونی بیماری با یکدیگر تفاوت معنی داری نداشتند. از نظر پاسخ به درمان نیز تفاوت معنی داری بین دو گروه درمانی مشاهده نگردید (189/0=P). سن بیماران بعنوان تنها فاکتور پروگنوستیک در درمان با DPCP یافت شد (047/0=P) و هیچ فاکتور پروگنوستیکی در درمان با آنترالین یافت نشد. در گروه درمانی با آنترالین عوارض بیشتری نسبت به گروه درمانی با DPCP دیده شد (018/0=P). از نظر طول مدت درمان و میزان عود بیماری نیز تفاوت معنی داری بین دو گروه درمانی وجود نداشت. نتیجه گیری: استفاده از DPCP در در آلوپسی آره آتا با وجود اثر بهتر، تفاوت معنی داری نسبت به آنترالین ندارد اما با توجه به عوارض کمتر در داروی DPCP و اثر بهتر در سنین پایین تر می توان این دارو را بعنوان جایگزینی مطمئن در درمان آلوپسی آره آتا مقاوم کودکان مورد استفاده قرار داد.

زمینه: چاقی از مهمترین مشکلات بهداشتی بسیاری از کشورهای جهان است که سبب افزایش بروز بیماری های قلبی عروقی می شود. گرچه یافته های قلبی عروقی مختص بزرگسالی است ولی شناسایی عوامل خطر در دوران کودکی برای پیشگیری از آسیب به ارگان های هدف در بزرگسالی لازم است. این مطالعه با هدف بررسی فراوانی عوامل خطر قلبی عروقی در کودکان و نوجوانان چاق انجام گرفت. روش کار: این مطالعه مقطعی توصیفی در 442 کودک و نوجوان 4 الی 16 ساله چاق انجام شد. پس از معاینه بالینی، فشار خون، قد و وزن اندازه گیری شد. نمایه ی توده ی بدن بیشتر از صدک 95 درصد برای سن و جنس یا (Z-Score نمایه ی توده ی بدن مساوی یا بیشتر از 2) را چاق تعریف کردیم. نمونه خون بعد از 12 ساعت ناشتایی برای اندازه گیری پروفایل لیپیدها، انسولین و گلوکز سرم گرفته شد. یافته ها: از کل افراد چاق مورد مطالعه 8/15% (70 نفر) هیچ عامل خطرساز برای بیماری قلبی عروقی نداشتند، در حالی که 6/22% یک، 4/32% دو، 4/22% سه، 2/5% چهار و6/1% پنج عامل خطرزا داشتند. شایعترین عامل خطر تری گلیسرید بالا (3/52 درصد) و دومین عامل خطرساز برای ابتلا به بیماری های قلبی عروقی قند خون ناشتای مختل (9/34 درصد) بود. نتیجه گیری: مطالعه ما نشان داد که شیوع عوامل خطر قلبی عروقی در کودکان و نوجوانان چاق بالا است.

زمینه: فاکتور رشد سلولهای اندوتلیال عروق انسان (VEGF) نقش مهمی در تشکیل عروق خونی جدید و رگ زایی ایفا می کند. ایزوفرم 121 اسیدآمینه ای فاکتور رشد سلولهای اندوتلیال عروق انسان (VEGF 121 ) کوچکترین عضو خانواده VEGF-A می باشد. تولید فرم صحیح و فعال VEGF از چالش بر انگیزترین مقوله ها می باشد. روش کار: در این مطالعه روشی جهت بهینه سازی بازآرایی پروتئین VEGF تولید شده در میزبان باکتریایی ارایه گردید. سپس از روش الایزا و تکثیر سلولهای اندوتلیال به منظور نشان دادن عملکردی بودن و فرم صحیح پروتئین استفاده شد. یافته ها: نتایج مطالعه نشان داد که با استفاده از روش ارایه شده در این مطالعه، پروتئین VEGF دارای فرم صحیح بوده و در الایزا توسط آنتی بادی شناسایی گردید. علاوه بر این VEGF تولید شده قادر به تحریک تکثیر وابسته به دوز سلولهای اندوتلیال انسان بود. نتیجه گیری: در مجموع می توان گفت که از روش ارایه شده در این مطالعه می توان جهت تولید VEGF به منظور استفاده در تمایز سلولهای بنیادی و سایر مطالعات مرتبط استفاده کرد.

زمینه: پوسچر بد یکی از دلایل اصلی ایجاد و تحریک علائم در گردن درد مزمن است. بنابراین هدف تحقیق حاضر بررسی تاثیر شش هفته تمرین اصلاحی بر زاویه سر به جلو، درد و زمانبندی فعالیت عضلات سطحی گردن در اغتشاش خلفی-قدامی در زنان دچار گردن درد مزمن بود. روش کار: 26 زن دچار گردن درد مزمن و اختلال کنترل حرکت گردن از طریق نمونه گیری در دسترس برای این مطالعه نیمه تجربی انتخاب و به دو گروه تمرین اصلاحی (13 نفر) و گروه کنترل (13 نفر) تقسیم بندی شدند. زاویه سر به جلو، درد و ناتوانی و زمانبندی فعالیت عضلات سطحی گردن به ترتیب به روش فتوگرامتری، پرسشنامه درد و ناتوانی گردن و دستگاه الکترومیوگرافی در پیش آزمون و پس آزمون اندازه گیری شد. اغتشاش با رها شدن وزنه معادل ده درصد وزن بدن به کمک آهن ربای الکتریکی اعمال شد. آزمون های آماری کولموگروف اسمیرنف، تی زوجی و مستقل برای تجزیه و تحلیل آماری داده ها استفاده شد (05/0≥ α ). یافته ها: نتایج تحقیق بیانگر کاهش معنادار در زمان پاسخ عضلات سطحی تراپزیوس فوقانی (راست 001/0=P، چپ 014/0=P)، استرنوکلیدوماستویید (راست 010/0=P، چپ 001/0=P)، ارکتو اسپاین گردنی (راست 040/0=P، چپ 003/0=P)، درد و ناتوانی (003/0=P) و نیز کاهش زاویه سر به جلو (001/0=P) بعد از شش هفته تمرین اصلاحی بود. نتیجه گیری: نتایج تحقیق نشان داد مداخله تمرین اصلاحی در کاهش زاویه سر به جلو، درد و ناتوانی گردن و نیز بهبود پاسخ عضلات سطحی گردن، در افراد دارای گردن درد مزمن موفق بوده است. با توجه به اندازه اثر بالای گزارش شده برای تمرینات اصلاحی، پیشنهاد می شود که این برنامه تمرینی برای اصلاح گردن درد مزمن مورد استفاده قرار بگیرد.

زمینه: عفونت زخم پس از سزارین ناشایع نمی باشد. استفاده از یک سفالوسپورین نسل اول (سفازولین) جهت پروفیلاکسی آنتی بیوتیکی در این بیماران پیشنهاد شده، ولی بر اساس برخی مطالعات افزایش طیف اثر پروفیلاکسی آنتی بیوتیکی از طریق اضافه نمودن به سفالوسپورین استاندارد ممکن است در برابر عفونت های پس از سزارین محافظت بیشتری اعمال کند. مطالعه فعلی در نظر دارد کارایی پروفیلاکسی معمول از طریق سفازولین را با ترکیب سفازولین و آزیترومایسین در کاهش عفونت زخم مقایسه کند. روش کار: در این مطالعه کارآزمایی بالینی، بیماران کاندید سزارین به دو گروه تقسیم شدند: گروه مورد (86 نفر) سفازولین حین عمل به همراه آزیترومایسین خوراکی (500 گرم) پس از عمل دریافت نمودند، و گروه کنترل (86 نفر) که در آنها تنها سفازولین حین عمل تجویز شد. میزان بروز عفونت زخم جراحی تا 30 روز بعد از عمل بین دو گروه مقایسه شد. یافته ها: دو گروه از نظر سن و شاخص توده بدنی همسان بودند. سزارین در 80% بیماران گروه مورد و 5/89% بیماران گروه شاهد به صورت اورژانس انجام پذیرفته بود (08/0=P). عفونت زخم جراحی پس از سزارین در 7/4% بیماران گروه شاهد رخ داد، ولی در هیچ یک از بیماران گروه مورد دیده نشد (12/0=P). نتیجه گیری: هرچند در مقایسه با سفازولین تنها، ترکیب آزیترومایسین و سفازولین در ممانعت از عفونت زخم جراحی سزارین موثرتر بود، این تفاوت معنی دار نگردید. با این حال با توجه به این نتیجه بالینی مطلوب استفاده توام از این دو آنتی بیوتیک بجای استفاده از سفازولین به تنهایی پیشنهاد می شود.

زمینه: کورکومین (ترکیب فعال زردچوبه) دارای طیف گسترده ای از خواص درمانی و دارویی است اما، فراهمی زیستی و انحلال پذیری پایین در آب، استفاده از آن را محدود می کند. دستاوردهای اخیر در فناوری نانو یک رویکرد جدید در درمان سوء مصرف مواد و اعتیاد نشان داده است. مطالعه حاضر به منظور بررسی اثر نانوکورکومین دندروزومی بر علایم سندرم ترک از اعتیاد در موش صحرایی نر انجام شد. روش کار: پس از بیهوش کردن موش ها (250 تا 300 گرم) یک کاتتر داخل ورید وداج راست آن ها قرار داده شد، سپس حیوان طی یک دوره 12 روزه (هر روز به مدت 2 ساعت) در داخل اطاقک خود تزریقی قرار می گرفت و با هر بار فشار دادن پدال فعال مقدار 1/0 میلی لیتر محلول سالین یا مورفین دریافت می کرد. در گروه های دارو، حیوانات 30 دقیقه قبل از قرار گرفتن در دستگاه به صورت داخل صفاقی نانوکورکومین دندروزومی (5 و 10 میلی گرم بر کیلوگرم ) دریافت کردند و اثر آن بر علایم سندرم ترک مورفین پس از تزریق نالوکسان، مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها: مورفین به طور معنی داری باعث ایجاد وابستگی و بروز علائم سندرم ترک در گروه کنترل مثبت گردید. در حالی که تزریق نانوکورکومین دندروزومی در دو دوز 5 و 10 میلی گرم منجر به کاهش معنی دار علایم سندرم ترک (سگ خیسی، دفعات پرش، اسهال و. . . ) در مقایسه با گروه مورفین گردید (05/0>p). نتیجه گیری: نانوکورکومین دندروزومی احتمالا با افزایش مقدار سروتونین باعث کاهش بروز علائم سندرم محرومیت از مورفین که در ارتباط با کاهش سروتونین در مغز است، می شود.

زمینه: سرطان یکی از مهم ترین عوامل تهدید کننده سلامت محسوب می شود. توسعه روش های درمانی مبتنی بر فرایند های RNA های تداخل گر (RNAi) نتایج قابل قبولی را به دنبال داشته است. یکی از مهم ترین مشکلات سیستم های siRNA، پایداری کم آن می باشد. از جمله راهکارهای غلبه بر این ضعف، معرفی انواع مختلفی از RNAهای سنجاق سری یا shRNA بوده است. ژن OCC-1 (Overexpressed in Colon Carcinoma) دارای رونوشت های متعددی می باشد که به عنوان مشخصه سرطان کولورکتال در نظر گرفته شده است. این ژن نقش مهمی در ایجاد و پیشرفت سرطان کولورکتال از طریق مسیرهای پیام رسان سلولی دخیل در تکثیر سلولی دارد. در تحقیق حاضر از روش RNA تداخل گر یا RNAi به منظور کاهش بیان رونوشت ویژه ای از ژنOCC-1 استفاده شده است. روش کار: سازه خاموش گر طراحی شد و سپس در ناقل بیانی pRNA-H1. 1/Neo که دارای پروموتر برای RNApolIII می باشد، کلون گردید. پلاسمید در رده سلولی سرطان کولورکتال ترانسفکت گردید و بیان رونوشت OCC-1 در زمان های 24 و 72 ساعت بعد از ترانسفکشن نسبت به نمونه کنترل با روش Real-time PCR مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها: بیان رونوشت OCC-1 در زمان 72 ساعت بعد از ترانسفکشن، نسبت به نمونه کنترل حدود 25 درصد کاهش یافت. نتیجه گیری: نتایج نشان می دهد سازه shRNA طراحی شده به صورت موفقیت آمیزی باعث کاهش بیان ژن مورد هدف شده است که با توجه به نتایج می توان از آن در مطالعات آینده به منظور کشف تاثیر این رونوشت بر ایجاد یا پیشرفت سرطان کولورکتال، استفاده نمود.

تومور میوفیبروبلاستیک آنژیومیگزوئید پلکسی فورم از تومورهای بسیار نادر و مزانشیمال معده می باشد که بواسطه یافته های مورفولوژیک مشخص از جمله طرح رشدی پلکسی فورم، پرولیفراسیون سلولهای دوکی در یک زمینه میگزوئید و البته با کمک رنگ آمیزی ایمونوهیستوشیمی و رد سایر تومورهای مزانشیمال تشخیص داده می-شود. در این گزارش یک مورد از این تومور به قطر حدود 4 سانتی متر در انتروم معده آقای 38 ساله ای را گزارش می کنیم که بیشتر نتایج آندوسکوپی و سی تی اسکن منطبق با تومور گاسترواینتستینال بوده و بواسطه یافته های میکروسکوپی و ایمونوهیستوشیمی مشخص تشخیص داده شده است.