مجله پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تبریز
سال:1387 | دوره:30 | شماره:2 |تعداد مقالات:29

زمینه و اهداف: کاهش شاخص گلیسمی (Glycemic Index, GI) و بار گلیسمی (Glycemic Load, GL) رژیم غذایی به عنوان یکی از اهداف درمانی به منظور کنترل گلیسمی و هیپرانسولینمی بعد از غذا، خطر ابتلا به بیماریهای قلبی- عروقی در بیماران دیابتی نوع II را کاهش می دهد. بر همین اساس مطالعه حاضر با هدف تعیین ارتباط احتمالی بین شاخص گلیسمی و بارگلیسمی و عوامل خطر بیماریهای قلبی- عروقی در بیماران دیابتی نوع II در شهر تبریز طراحی گردید.روش بررسی: در این مطالعه توصیفی- تحلیلی، 65 بیمار (20 مرد و 45 زن) مبتلا به دیابت نوع II که به کلینیک غدد و متابولیسم بیمارستان سینا تبریز مراجعه می نمودند شرکت نمودند. قد و وزن اندازه گیری و نمایه توده بدن برآورد شد نمونه خون وریدی در حالت ناشتا برای اندازه گیری غلظت گلوکز، الگوی لیپیدی و انسولین گرفته و فشارخون سیستولیک و دیاستولیک اندازه گیری شد. وضعیت دریافت غذایی افراد با روش سه روزه 24 ساعت بادآمد غذایی تعیین و شاخص گلیسمی و بارگلیسمی رژیمی محاسبه گردید.یافته ها: میانگین شاخص گلیسمی 3.5±59.0% و بارگلیسمی در این مطالعه 112.5±79.6g بدست آمد. در مطالعه حاضر شاخص گلیسمی با غلظت گلوکز سرم (r=0.28, P<0.05) و فشارخون سیستولیک (r=0.26, P<0.05) همبستگی مثبت معنی دار نشان داد. بعد از تفکیک بر اساس جنس، شاخص گلیسمی با فشار خون سیستولیک (r=0.29, P<0.05) و بارگلیسمی با غلظت تری گلیسیرید (r=0.39, P<0.05) در زنان ارتباط معنی داری داشت.نتیجه گیری: در این مطالعه، شاخص گلیسمی با غلظت گلوکز سرم و فشارخون سیستولیک همبستگی مثبت داشت. شاخص گلیسمی رژیمی با فشارخون سیستولیک و بارگلیسمی با غلظت تری گلیسیرید در زنان ارتباط معنی داری داشتند. لذا کاهش شاخص گلیسمی و بارگلیسمی رژیمی بمنظور کاهش عوامل خطر بیماریهای قلبی- عروقی در این بیماران توصیه می شود.

زمینه و اهداف: با افزایش سن برخی عملکردهای سیستم عصبی از جمله حافظه قضایی تضعیف میگردد. نشان داده شده است که فعالیت بدنی منظم در کوتاه مدت قادر به بهبود حافظه بوده ولی در طولانی مدت هنوز بررسیهای جامعی انجام نگرفته است. بدین منظور تصمیم گرفته شد تاثیر فعالیت بدنی طولانی مدت بر روی یادگیری و حافظه قضایی در جوانی (6 ماهگی) و میانسالی (12 ماهگی) در رتهای نر مورد بررسی قرار گیرد.روش بررسی: رتها از سه ماهگی انتخاب شدند. رتهای گروه تست (که 6 روز هفته به مدت یک ساعت با سرعت 22 متر در دقیقه به مدت 3 و 9 ماه توسط تریدمیل دویده اند) و رتهای گروه کنترل (بدون فعالیت بدنی) پس از رسیدن به سن مورد نظر توسط ماز آبی موریس به مدت 7 روز آزمایش شدند.یافته ها: فعالیت ورزشی سبب افزایش یادگیری و حافظه فضایی با کاهش زمان سپری شده و مسافت طی شده تا رسیدن به صفحه پنهان در تیمار جوان گردید (P<0.05). در میانسالی مقایسه آماری تفاوت معنی داری بین گروه تست و کنترل معین نساخت. حافظه فضایی در هر دو گروه کنترل و تست 12 ماهه در مقایسه با گروه 6 ماهه بطور معنی داری بهبود یافت (P<0.05).نتیجه گیری: فعالیت بدنی طولانی مدت و منظم در سنین جوانی رت (6 ماهگی) قابلیت افزایش یادگیری و حافظه فضایی را دارد. با افزایش سن تا میانسالی (12 ماهگی) حافظه فضایی سیر صعودی در پیش داشت ولی با گروه کنترل، فاقد اختلاف معنی دار بود.

زمینه و اهداف: وانکومایسین در درمان عفونتهای ایجاد شده توسط استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم به متی سیلین بطور وسیعی استفاده می شود که این امر موجب افزایش مقاومت به وانکومایسین و گسترش سویه های استافیلوکوکوس اورئوس دارای مقاومت ناهمگون نسبت به وانکومایسین، استافیلوکوکوس اورئوس دارای مقاومت حدواسط به وانکومایسین و استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم به وانکومایسین در قسمتهای مختلف دنیا شده و نگرانی بزرگی را در مورد نمونه های بالینی بوجود آورده است. این مطالعه جهت ارزیابی احتمال حضور این سویه ها و میزان آن در بیمارستانهای شهر تبریز انجام شد.روش بررسی: تعداد 100 سویه استافیلوکوکوس اورئوس از بیماران بستری در بیمارستانهای شهر تبریز در مدت 11 ماه ایزوله شد. تمامی سویه ها به کمک تستهای میکروسکوپی، کوآگولاز، کاتالاز، DNase تعیین هویت شد و سپس حساسیت سویه ها در برابر وانکومایسین به روش دیسک آگار دیفیوژن و MIC (Minimum inhibitory concentration) آنها با روش E-test تعیین شد و نتایج با هم مقایسه گردید. همچنین برای شناسایی سویه های دارای مقاومت ناهمگون نسبت به وانکومایسین از روش آنالیز جمعیتی استفاده شد.یافته ها: از 100 سویه استافیلوکوکوس اورئوس بررسی شده، 98% آنها به وانکومایسین حساس و دامنه MIC سویه های آزمایش شده بین 1.5µg/ml تا 3µg/ml بود. فقط دو مورد ایزوله با MIC=4µg/ml بدست آمد که مطالعات بعدی با روش آنالیز جمعیتی موید سویه های استافیلوکوکوس اورئوس دارای مقاومت ناهمگون نسبت به وانکومایسین در این ایزوله ها با MIC≥8µg/ml بود. در تست حساسیت به 11 نوع آنتی بیوتیک با روش دیسک آگار دیفیوژن نیز حساسیت سویه ها به ترتیب زیر بود: وانکومایسین (100%)، ریفامپین (100%)، سپیروفلوکساسین (100%)، کوتریموکسازول (100%)، سفالوتین (74%)، متی سیلین (62%)، کلرامفنیکل (44%)، کلیندامایسین (43%)، جنتامایسین (36%)، اریترومایسین (31%) و پنی سیلین G (1%).نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان می دهد که از وانکومایسین هنوز می توان در درمان استافیلوکوکوس اورئوس استفاده کرد ولی با توجه به اینکه در میان فقط 100 سویه بالینی بررسی شده مواجه با دو سویه دارای مقاومت ناهمگون نسبت به وانکومایسین (2%) بودیم و نیز ظهور سویه های استافیلوکوکوس اورئوس با مقاومت حد واسط و مقاومت کامل در برخی از کشورهای جهان، انجام تستهای حساسیت به روش و تعیین MIC قبل از شروع درمان، جهت مشخص شدن حساسیت سویه های مورد آزمایش در مقابل وانکومایسین، در ردیابی سویه های مقاوم احتمالی و کاهش بروز مقاومتهای بیمارستانی و جلوگیری از شیوع سویه های مقاوم اهمیت زیادی دارد.

زمینه و اهداف: با پیشرفت های شگرفی که در تکنیک های عمل جراحی کاتاراکت اتفاق افتاده است، بازنگری و بهینه سازی در روشهای بیحسی آن نیز از ضرورت های آشکار است. بررسی کارایی (اثربخشی و بی خطری) ژل لیدوکایین بعنوان ماده بیحس کننده در عمل جراحی کاتاراکت بروش فیکوامولسیفیکاسیون با برش قرنیه ای در این زمینه و در همین راستا انجام گرفته است.محل اجرا: بیمارستان نیکوکاری دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تبریز- ایرانروش بررسی: 25 بیمار مبتلا به آب مروارید سالخوردگی که برای عمل کاتاراکت بروش فیکوامولسیفیکاسیون مناسب بودند، تحت بیحسی موضعی غیرتزریقی با ژل لیدوکایین 2% استریل مورد عمل فیکو و گذاشتن لنز فولد بل یا تاشونده قرار گرفتند. 23 نفر نیز که شرایط مشابهی داشتند، بطریقه معمول با بیحسی تزریق رتروبالبار عمل شدند. از میدازولام داخل وریدی نیز بعنوان تسکین قبل از عمل در موارد لازم استفاده میشد. احساس درد بیمار و رضایت مندی او همچنین رضایت مندی جراح و عوارض حین عمل و بعد از عمل در یک پرسشنامه ثبت میگردید.یافته ها: همه بیماران غیر از یک مورد عمل را تحت بیحسی غیرتزریقی بخوبی تحمل کردند و از آن راضی بودند احساس درد در یک مورد شدید در هیجده مورد متوسط (قابل تحمل) و در شش مورد خفیف بود. در حالیکه در همه گروه کنترل درد هنگام تزریق شدید بود (P≤0.001). از نظر رضایت مندی بیمار و جراح نیز اختلاف معنی داری در دو گروه مشاهده گردید (P≤0.001). از نظر عوارض حین عمل در هر دو گروه یک مورد بازشدن کپسول خلفی پیش آمد. بعد از عمل نیز عارضه خاصی در هیچیک از گروه ها مشاهده نگردید.نتیجه گیری: بنظر میرسد ژل لیدوکایین 2% اثر بیحس کنندگی کافی دارد و بر بیحسی تزریقی رتروبالبار ارجحیت دارد، و لذا میتواند بعنوان یک ماده بیحس کننده موثر و بی خطر در عمل جراحی کاتاراکت بروش فیکو با برش قرنیه ای بکار گرفته شود.

زمینه و اهداف: سندرم پاهای بیقرار (Restless Legs Syndrome, RLS) اختلالی است که در آن فرد احساس ناخوشایند به ویژه شبها در اندامها و نیاز به حرکت پاها دارد. این حالت با استراحت و در شبها بدتر می شود. هدف از این مطالعه بررسی سندرم پاهای بی قرار در بیماران نارسایی مزمن کلیه و ارتباط آن با عوامل احتمالی دخیل در آن.روش بررسی: 194 بیمار، 116 مرد و 78 زن با نارسایی مزمن کلیه انتخاب شدند که از این تعداد 156 نفر تحت همودیالیز و 38 نفر تحت درمان طبی بدون همودیالیز با سرعت فیلتراسیون گلومرولی کمتر از 50 بودند. جمع آوری اطلاعات از طریق پرسشنامه بر اساس معیار انجمن بین المللی بررسی سندرم پاهای بیقرار و اسکرین کردن شدت خواب آلودگی روزانه بیماران بر اساس معیار Epworth Sleepiness Scale تعدیل شده، بوده است.یافته ها: بین میانگین سطح هموگلوبین 10.1±0.31g/dl) و 9.7±0.18g/dl با (P=0.288، آهن 74.3±6.6) و 72.2±3.6 با (P=0.75 و فریتین( 519.8±138 و 97.4±684 با (P=0.34 در دو گروه بیماران با نارسایی مزمن کلیه با و بدون سندرم پاهای بیقرار اختلاف معنی داری وجود نداشت. بین مدت زمان دیالیز در بیماران دیالیزی و وجود سندرم پاهای بیقرار (6.7±51 ماه و 2.5±34 ماه با (P<0.025 اختلاف معنی دار مثبت وجود داشت. بین سندرم پاهای بیقرار و شدت خواب آلودگی روزانه بیماران اختلاف معنی داری وجود دارد (0.7±5.79 و 0.32±2.95 با (P<0.001.نتیجه گیری: برخلاف جمعیت عادی در بیماران با نارسایی مزمن کلیه وجود سندرم پاهای بیقرار ارتباطی با سطح سرمی فریتین، میزان آنمی و آهن سرم ندارد. خواب آلودگی روزانه در بیماران با نارسایی مزمن کلیه مبتلا به سندرم پاهای بیقرار بطور معنی داری بیشتر از افراد بدون سندرم پاهای بیقرار است.

زمینه و اهداف: کاهش استفاده های نابجا از خدمات بهداشتی یکی از شیوه های تحدید هزینه های بهداشتی و درمانی بدون آسیب به کیفیت این خدمات می باشد. سنجش اساسی میزان استفاده نابجا از این خدمات در این پژوهش از طریق سنجش دو فرایند مهم پذیرش و بستری غیرمقتضی بیمار مورد تاکید قرار گرفته است. مطالعه حاضر گامی است جهت پی بردن به این امر در مرکز آموزشی درمانی امام خمینی تا مشخص گردد که میزان پذیرش و بستریهای غیرمقتضی در این مرکز General به چه صورت می باشد.روش بررسی: در این مطالعه مقطعی تحلیلی، پذیرش و بستری 268 نفر از بیماران مرکز آموزشی درمانی امام خمینی بر اساس پروتکل ارزیابی مناسبت (Appropriateness Evaluation Protocol, AEP) یا مورد مطالعه قرار گرفته و نیز ویژگیهای فردی اجتماعی آنان نیز بررسی و از آزمون t مستقل و مجذور کای برای تحلیل داده ها استفاده شد.یافته ها: نتایج نشان داد که 6% پذیرش ها و 8.6% بستری ها غیرمقتضی بودند. بین پذیرش غیرمقتضی با متغیر شناخت بیماری ارتباط معنی داری مشاهده شد (P=0.038) ولی نوع پذیرش بیمار با سن، جنس و وضعیت بیمه رابطه معنادار نداشت (P<0.05). بین بستری غیرمقتضی با سن، جنس و وضعیت بیمه درمانی و شناخت بیماری ارتباط معنی داری دیده نشد. همچنین بین پذیرش و بستری غیرمقتضی در روزهای تعطیل و غیرتعطیل نیز ارتباط معنی داری مشاهده نشد.نتیجه گیری: درصد کمی از پذیرشهای بیمارستانی غیرمقتضی می باشد که علت آن را می توان به ضعف نظام بهداشت و درمان در سطوح پایین تر و سیستم ارجاع نسبت داد. کاهش اقامت غیرمقتضی، بهره وری بیمارستان را افزایش، لیست انتظار و هزینه اقامت را کاهش و همچنین بیماران را کمتر در معرض عفونت بیمارستانی قرار می دهد. می توان با توجه به نتایج مطالعه در جهت جلوگیری از پذیرش غیرمقتضی و کاهش بستری های غیرمقتضی تلاش بیشتری کرده و تدابیر خاصی را ارایه داد، مثل اصلاح فرآیند ترخیص بیماران، و اصلاح سطوح پایین تر نظام عرضه خدمات.

زمینه و اهداف: امروزه شیوع و زمینه های ایجاد آندوکاردیت عفونی در حال افزایش است. تشخیص و درمان آندوکاردیت باید به طور سریع و موثر صورت گیرد. هدف این مطالعه بدست آوردن یکسری معیارهای بالینی و آزمایشگاهی جهت پایش پاسخ به درمان در مبتلایان به آندوکاردیت عفونی است.روش بررسی: در یک مطالعه مقطعی، توصیفی- تحلیلی، 27 بیمار بستری با تشخیص آندوکاردیت عفونی بر اساس کرایتریای دوک مورد مطالعه قرار گرفتند. همه بیماران درمان آنتی بیوتیک وریدی دریافت کرده و در طی بستری از لحاظ چگونگی پاسخ به درمان دارویی بر اساس معیارهای بالینی، تغییرات آزمایشگاهی و اکوکاردیوگرافی ترانس توراسیک مورد ارزیابی قرار گرفتند. نتایج حاصله در فرم پرسشنامه تنظیم شده، وارد و نتایج حاصله مورد آنالیز قرار گرفت.یافته ها: از 27 بیمار مورد مطالعه در ابتدای درمان 77.8% تب، (P=0.125)%37 لکوسیتوزیس، (P=0.003)%100 پروتیین راکتیو (CRP)C مثبت، اکوکاردیوگرافی غیرطبیعی و علایم عمومی غیرطبیعی داشتد که همگی در پایان درمان به سطح نرمال رسید. در ابتدای درمان میانگین و انحراف معیار سرعت رسوب گلبولهای قرمز 90.67±14.62(ESR) میلی متر در ساعت بود که در پایان درمان به 17.21±80.81 کاهش یافت (P<0.001). 29.6% بیماران فاکتور روماتویید (RF) مثبت داشتند که در پایان درمان به 11.1% کاهش یافت (P<0.001). در ابتدای درمان میانگین و انحراف معیار ایمنوکمپلکس های موجود در گردش خون %171.174±27.25(CIC) میکروگرم در میلی لیتر بود که در پایان درمان به 34.96±98.19% کاهش پیدا کرد (P<0.001). 74% بیماران آنالیز ادراری غیرطبیعی داشتند که در پایان درمان به 7.4% (P=0.002) کاهش یافت. تمامی بیماران در ابتدای درمان کشت خون منفی داشتند و فلذا امکان ارزیابی میسر نشد (P=0.008).نتیجه گیری: تغییرات مقادیر ایمنوکمپلکس های موجود در گردش خون، فاکتور روماتویید، پروتیین راکتیو C، تب و علایم عمومی قبل و حین درمان جهت ارزیابی پاسخ به درمان و شناسایی پیدایش عوارض احتمالی کمک کننده می باشد.

زمینه و اهداف: آسم بیماری مزمنی است که دارای تاثیرات عمده بر روی سلامت کودکان و اقتصاد جوامع بوده و یکی از پایه های مهم برخورد با بیماران مبتلا به آسم پیگیری نتایج درمان در آنان و بررسی موارد جدید حملات می باشد. از عوامل موثر، در پیامد ناگوار بیماری می توان تبعیت ناکافی از درمان، عدم دستیابی به کنترل مطلوب اولیه، بستری های مکرر و ویزیت های مکرر در بخش اورژانس را نام برد. از فاکتورهای مرتبط با عود حملات بیماری می توان به مشکلات همراه از قبیل سینوزیت و زمینه فامیلی و ژنتیکی مساعد برای آسم اشاره کرد. با وصف فوق این بررسی با هدف پیگیری بیماران از نظر رسیدن به کنترل مطلوب و میزان حملات بیماری و ارتباط موارد تشدید بیماری با عدم تبعیت از درمان و موربیدیتی همراه و نیز سابقه شخصی و خانوادگی آتوپی طراحی و اجرا شد.روش بررسی: در یک مطالعه مقطعی- تحلیلی، 400 کودک مبتلا به آسم در گروه سنی 14-2 سال مراجعه  کننده به کلینیک سرپایی دانشگاه بر اساس شدت بیماری تقسیم و درمان و مورد پیگیری و حدود یکسال پس از شیوع درمان بر اساس سطح  کنترل بیماری طبقه بندی و نیز یکسال پس از این مرحله از نظر حملات مجدد بیماری تحت بررسی قرار گرفتند.یافته ها: پس از کسر موارد دچار عدم تبعیت از درمان، تعداد 342 بیمار در قالب 38 نفر متناوب، 235 نفر پایدار خفیف، 61 نفر پایدار متوسط و 8 نفر شدید درمان را ادامه دادند. حدود یکسال پس از شروع درمان، 68% موارد به عنوان کنترل خوب، 30% کنترل نسبی و 2% کنترل ضعیف تقسیم بندی شدند. میزان حملات بیماری در صورت وجود سابقه سینوزیت و سابقه آسم در فامیل درجه یک و در بیماران دارای عدم تبعیت از درمان بیشتر بوده (به ترتیب با P<0.01 و P<0.01 و P<0.05) ولی بین وجود سابقه شخصی و خانوادگی آلرژی و عود حملات آسم ارتباط معنی دار دیده نشد (P=0.2).نتیجه گیری: ارتباط معنی داری بین عدم تبعیت از درمان، سینوزیت و سابقه فامیلی مثبت آسم با حملات مجدد بیماری وجود دارد.

زمینه و اهداف: استفاده از پیاز و زنجبیل از زمانهای گذشته در زندگی انسانها کاربرد دارویی و غذایی داشته است. اخیرا نشان داده شده است که این گیاهان دارای فعالیت آنتی اکسیدانی بسیار بالایی میباشند. با توجه به نقش آنتی اکسیدانتها بر روی پارامترهای سلامتی اسپرم و به منظور پی بردن به اثرات این مواد بر میزان اسپرماتوژنز در موش صحرایی، این تحقیق انجام شده است.روش بررسی: بدین منظور، 25 سر موش صحرایی نژاد ویستار، به پنج گروه (چهار گروه تحت مطالعه و یک گروه کنترل) تقسیم شدند. هر چهار گروه تحت مطالعه (n=20) و کنترل (n=5) در شرایط یکسان از لحاظ محل زندگی، نوع ماده غذایی و آب آشامیدنی نگهداری شدند. گروه های تحت مطالعه اول و دوم توسط آب پیاز تازه تغذیه شدند بدین ترتیب که گروه اول 100mg/kg و گروه دوم 50mg/kg دریافت نمود. گروه های تحت مطالعه سوم و چهارم تحت تاثیر پودر ریزوم زنجبیل قرار گرفتند. بدین ترتب که گروه سوم 100mg/kg و گروه چهارم 50mg/kg دریافت نمودند. گروه کنترل، روزانه به مدت 20 روز پی در پی آب مقطر را به میزان 4mL به صورت گاواژ دریافت کردند. در روز بیستم از ناحیه، اپیدیدم، اسپرم ها جمع آوری شد و بلافاصله از نظر تعداد، درصد تحرک و قابلیت زیست اسپرم ها مورد آنالیز قرار گرفتند.یافته ها: بررسی های آماری نتایج حاصله نشان داد که میزان و درصد قابلیت زیست و قدرت تحرک اسپرم، در تمامی گروه های تحت مطالعه در مقایسه با گروه کنترل افزایش معنی داری (P<0.05) پیدا کرده بود.تعداد اسپرم ها فقط در گروه تحت مطالعه اول (پیاز با دوز بالا) در مقایسه با گروه کنترل، افزایش معنی داری داشته است (P<0.05) ولی در سایر گروههای تحت مطالعه در مقایسه با گروه کنترل اختلاف معنی داری وجود ندارد. همچنین مقایسه یافته های توزین بافت بیضه در تمامی گروههای تحت مطالعه در مقایسه با گروه کنترل نشان داد که وزن بافت بیضه در تمامی گروهها یکسان است.نتیجه گیری: از آنجا که، در گروه تحت مطالعه اول در مقایسه با سایر گروههای تحت مطالعه تمام پارامترهای باروری اسپرم افزایش یافته بودند، لذا احتمال می رود که استفاده از پیاز با این دز میتواند بر روی پارامترهای باروری اسپرم مفید واقع شود.

زمینه و اهداف: پوکی استخوان شایعترین بیماری متابولیک استخوانی بوده و در واقع یک اپیدمی خاموش است که می تواند باعث شکستگی های خطرناک شود. در این بیماری توده استخوانی تحلیل یافته و شکستگی به راحتی اتفاق می افتد. و با توجه به این شکستگی در استخوان های هیپ، مهرهای کمری و مچ دست در زنان پست منوپوز رخ می دهد. فلذا این مطالعه برای مشخص کردن تراکم استخوان در سه ناحیه فوق و میزان حفظ تعادل که خود مرتبط با احتمال افتادن میباشد در زنان پست منوپوز با سابقه فعالیت منظم فیزیکی و بدون سابقه فعالیت فیزیکی با شرایط سوسیواکونومیک مشابه انجام گرفته است تا نقش ورزش را در تراکم استخوان، تعادل و ریسک شکستگی ارزیابی کند.روش بررسی: این مطالعه بصورت مقطعی در بیمارستان سینای تبریز روی 60 خانم پست منوپوز و در سه گروه انجام پذیرفت. در گروه اول، 20 خانم پست منوپوز بدون سابقه فعالیت فیزیکی در گروه دوم، 20 خانم پست منوپوز با حداقل 5 سال سابقه فعالیت فیزیکی قبل از منوپوز و در گروه سوم 20 خانم پست منوپوز که حداقل 5 سال بعد از منوپوز سابقه فعالیت فیزیکی داشته مورد بررسی قرار گرفتند. افراد با هر گونه اختلال هورمونی، متابولیک و نورولوژیک از مطالعه خارج شدند. تراکم استخوان در استخوانهای هیپ، مهرهای کمری و مچ دست توسط دستگاه DEXA و میزان تعادل با استفاده از تخته تعادل اندازه گیری شد.یافته ها: میانگین سن، میانگین سن مزبور و میانگین (Body Maxs index, BMI) در کل سه گروه به ترتیب 6.5±57.4 سال، 4.6±47.9 سالگی و 3.4±28.2 بود میانگین T-score برای استخوان هیپ در بین گروههای اول 0.67±1.3-، دوم 0.73±0.53- و سوم 1.1±0.92- و میانگین Z-Score اول 18.27، دوم 43.33 و سوم 29.9 و ثانیه بود که اختلاف معنی دار فقط در Z-Score و T-scroe استخوان هیپ و تست تعادل بین گروههای اول و دوم وجود داشت (P<0.05) اما در بین بقیه متغیرها اختلاف معنی داری به دست نیامد.نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان می دهد که خانم های پست منوپوز که سابقه ای از ورزش منظم را قبل از منوپوز داشتند دارای تراکم استخوان بیشتری در ناحیه هیپ بوده که موید اثرات استئوژنیک لود مکانیکی می باشد. همچنین نشان داده شد که میزان حفظ تعادل در افراد با سابقه ورزش بیشتر است که میتواند ریسک افتادن را کاهش دهد. در کل میتوان نتیجه گرفت که ورزش منظم قبل از منوپوز با بهبود تعادل و افزایش تراکم استخوان ها میتواند سبب کاهش ریسک شکستگی در خانم های سالمند شده و موربیدیتی و مورتالیتی ناشی از آن را کاهش دهد.

زمینه و اهداف: بی دردی کودال شایع ترین بلوک منطقه ای مورد استفاده در کودکان و نوزادان می باشد. ثابت همودینامیک و عدم آزاد شدن واسطه های عصبی و هورمونی ناشی از درد، در مرحله بعد از عمل منجر به بهبود سریعتر محل جراحی، کاهش اضطراب والدین، رضایت جراح، ترخیص زودرس بیمار از بیمارستان و کاهش هزینه های مربوط به جراحی می گردد. هدف از این مطالعه بررسی افزودن کلونیدین به داروی بیحسی موضعی در روش کودال برای بهبود کیفیت بی دردی حین عمل و افزایش زمان بی دردی پس از جراحی بود.روش بررسی: تعداد 100 کودک 7-2 سال کاندیدای جراحی الکتیوزیر ناف در این کارآزمایی آینده نگر تصادفی دوسوکور به دو گروه مساوی تقسیم شدند. در گروه اول کودال با بوپیواکایین 1ml/kg %0.25 بعلاوه کلونیدین 2µg/kg و در گروه دوم کودال با 1ml/kg%0.25 بعلاوه سالین، ماگزیمم 20ml انجام شد. روش بیهوشی بین دو گروه مشابه بود. زمان نیاز به ضددرد، فشارخون سیستولیک، دیاستولیک و تعداد ضربان قلب هر 5 دقیقه ثبت شد.یافته ها: در گروه اول فقط 3 نفر (6%) در 1-2 ساعت بعد از عمل و در گروه دوم 21 نفر (42%) تا 8 ساعت بعد از عمل نیاز به ضددرد داشتند (P<0.001) تغییرات فشارخون سیستولیک، فشارخون دیاستولیک و تعداد ضربان قلب در گروه اول بطور معنی داری کمتر از گروه دوم بود (به ترتیب با (P<0.001, P<0.013, P<0.01.نتیجه گیری: به نظر میرسد در کودکان افزودن کلونیدین 2µg/kg به محلول بی حسی موضعی در بی دردی کودال در افزایش طول مدت بی دردی و بهبود کیفیت بی دردی و کاهش تغییرات همودینامیک حین عمل موثر است.

زمینه و اهداف: یکی از روشهای کهن در طب یونان باستان، استفاده از تحریکات الکتریکی با هدف تاثیر روی بافت عضلانی بود. تحریک الکتریکی از جمله روشهایی است که می تواند با تاثیر بر نوع فیبرهای عضلانی و تبدیل آنها از تیپ II به تیپ I، بر عملکرد عضلات اثر گذاشته و بدین ترتیب مقاومت آنها برابر خستگی را افزایش دهد. این خاصیت می تواند در اهداف ورزشی، به منظور ارتقا رکوردهای استقامتی ورزشکاران بکار آید. هدف اصلی از انجام این پژوهش بررسی اثر تحریکات الکتریکی بر عملکرد استقامتی ورزشکاران می باشد. روش بررسی: مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی که بر روی دو گروه 10 نفری از مردان ورزشکار سنین 20-17 سال در رشته دوچرخه سواری صورت گرفته است. گروه اول تحت تاثیر تحریکات الکتریکی همراه با رژیم ورزشی روتین و گروه دوم فقط تحت تمرینات ورزشی قرار گرفتند. رکوردگیری ها در سه مرحله (0)، (1) و (2) به ترتیب مربوط به مراحل قبل، بلافاصله بعد و هشت هفته بعد انجام شدند. متغیر مسافت، سرعت، معیار خستگی و متغیر مرکب معیار مصرف انرژی و متغیرهای مطالعه بوده اند.یافته ها: در هر دو گروه افت رکوردهای سرعت و مسافت طی شده در رکوردگیری مراحل (1) و (2) در قیاس با رکوردگیری مرحله (0) دیده شد که در گروه (1) مقادیر افت رکوردهای یادشده بطور معنی دار کمتر از گروه (2) بود. معیار خستگی نیز بطور کاملا معنی داری در گروه (1) خستگی کمتری را از گروه کنترل نشان داد. همچنین معیار مصرف انرژی در هر دو گروه در مقایسه مراحل (0) و (1) رکوردگیری ها، افزایش مصرف انرژی را در مرحله (1) نشان داد که این افزایش برای گروه کنترل بیشتر از گروه دریافت کنندگان تحریکات  الکتریکی بود اما اختلاف موجود در حد معنی دار نبود. مرحله آخر رکوردگیری ها هم همین حالت را نشان می داد منتهی با این تفاوت که در اینجا اختلاف موجود معنی دار بود.نتیجه گیری: نتایج حاکی از آن است که استفاده از تحریکات الکتریکی در ورزشکاران می تواند در کنار ممانعت از افت رکوردهای استقامتی تا 8 هفته پس از قطع تحریکات، بر اقتصاد مصرف انرژی توسط آنان تاثیر مثبت گذاشته و صرفه جویی در مصرف آنرا موجب شود. همچنین، احساس خستگی توسط ورزشکاران نیز کاهش می یابد. لذا با توجه به نداشتن عوارض سوء جانبی، این مدالیته می تواند به عنوان تکنولوژی کاربردی در آماده سازی ورزشکاران قبل از مسابقات مورد استفاده قرار گیرد.

زمینه و اهداف: رتینوپاتی نوزادان نارس از بیماریهایی است که تا 65% نوزادان نارس با وزن تولد کم را گرفتار کرده و می تواند باعث کاهش دید و یا حتی کوری گردد. از آنجا که تشخیص زودهنگام بیماری هم کیفیت پاسخ به درمان را بالا برده و هم عوارض بیماری را کاهش می دهد، در این مطالعه سعی شده تا میزان فراوانی بیماری و عوامل مساعد کننده آن مورد بررسی قرار گیرد.روش بررسی: در این مطالعه 150 نوزاد نارس مورد بررسی قرار گرفته اند که نوازدان تحت بررسی یا در مرکز نوزادان بیمارستان الزهرا و بخش نوزادان بیمارستان کودکان بستری بوده اند و یا از شهرهای مختلف آذربایجانشرقی به مطب شخصی ارجاع گردیده بودند. معیار انتخاب بیماران برای مطالعه طول دوره بارداری کمتر از 36 هفته و وزن زمان تولد کمتر از 2000 گرم بوده است. با استفاده از آنالیز chi-square و t-test انجام گرفته است.یافته ها: نتایج بررسی نشان داد که از مجموع نوزادان تحت بررسی 82.7 درصد نوزادان فاقد علایم (Retinopathy of prematurity, ROP) بودند و وزن آنها 331.88±1473.87 گرم بود، و 17.3 درصد نوزادان مبتلا به ROP بودند و وزن آنها 0.04±216±1276 گرم بود. وزن زمان تولد و سن آبستنی در همه نوزادان مبتلا به ROP بطور معنی داری (p≤0.001) کمتر از نوزادان بدون ROP بود. بررسی همبستگی بین متغیرهای مختلف و بروز ROP نشان داد که رابطه معنی داری بین ابتلا به ROP و نوع اکسیژن درمانی و درصد اشباع اکسیژن، وجود سندرم دیسترس تنفسی، وجود بیماری قلبی- عروقی، سزارین، خفگی داخل رحمی، بروز سیانوز، آپنه و بروز سیتی سمی وجود دارد.نتیجه گیری: میزان بروز ROP در این بررسی بسیار کمتر از مراکز پیشرفته می باشد. وزن زمان تولد و سن آبستنی در ابتلا به ROP مهم می باشد و رابطه معنی داری بین وجود بیماری های زمینه ای و بروز ROP در نوزادان نارس دیده می شود.

زمینه و اهداف: مقاومت آنزیمی بتالاکتاماز بویژه نوع (Extended- Spectrum Beta-lactamase, ESBL) یکی از انواع شایع مقاومت آنزیمی بتالاکتاماز در باکتریهای عامل عفونتهای بیمارستانی است. تشخیص این نوع مقاومت در شرایط آزمایشگاهی مشکل بوده و از اهیمت خاصی برخوردار است زیرا تعدادی از سویه های مقاوم علی رغم نشان دادن فنوتیپ حساس در شرایط آزمایشگاهی، تحت شرایط in vivo از خود مقاومت نشان می دهند. این مساله سبب عدم تشخیص مقاومت و درمان نامناسب و در نتیجه افزایش مرگ و میر در بیماران می گردد، لذا این بررسی جهت ارزیابی جنبه های اپیدمیولوژی و میکروبیولوژی شیوع ESBL در دو جنس عامل عفونتهای بیمارستانی یعنی کلبسیلا و اشریشیاکلی صورت گرفت.روش بررسی: در این مطالعه در فاصله زمانی مهر یکسال تعداد 221 سویه کلبسیلا و 255 سویه اشریشیاکلی از بیماران بستری و سرپایی مراکز درمانی شهرهای تبریز و تهران جمع آوری و تعیین هویت شدند. برای تمامی سویه ها تست حساسیت آنتی بیوتیکی انجام و سپس سویه های مقاوم مشکوک به وجود بتالاکتاماز بوسیله تستهای ESBL E-test, (Three- Dimensional Test, TDT), (Double Disk Synergy Test, DDST) مورد بررسی قرار گرفتند.یافته ها: نتایج این مطالعه نشان دهنده بالا بودن شیوع مقاومت آنزیمی بتالاکتاماز با محدوده اثر وسیع (ESBL) در بین سویه های کلبسیلا و اشریشیا مورد بررسی در شهر تهران نسبت به تبریز می باشد. درصد شیوع این مقاومت در گونه های کلبسیلا در بیماران بستری و سرپایی شهر تهران به ترتیب 31.4% و 12.2% و در اشریشیاکلی به ترتیب 6.1% و 1.7% بدست آمد. این ارقام برای شهر تبریز برای گونه های کلبسیلا به ترتیب 21.4% و 9.1% و برای اشریشیاکلی 4.6% و 1.1% به ثبت رسید. از طرف دیگر در شهرهای مورد مطالعه، الگوی حساسیت نسبت به داروهای بتالاکتام در دو گروه بیماران بستری و سرپایی متفاوت بوده و در گروه بیماران بستری سطوح بالایی از مقاومت مشاهده می شود.نتیجه گیری: نتایج تحقیق حاضر نشان دهنده شیوع بالای مقاومت آنزیمی ESBL در باکتریهای جداشده از شهرهای تهران و تبریز می باشد. بنابراین غربالگری نمونه های بالینی از لحاظ مقاومت ESBL از اهمیت زیادی برخوردار است.

زمینه و اهداف: کمر درد یک بیماری چند علتی است که در اکثر موارد افراد فعال جامعه را درگیر و بار اقتصادی و اجتماعی زیادی را به همراه دارد. فاکتورهای متعددی بعنوان عوامل خطر در بروز کمردرد و تداوم آن موثر هستند که بعضی از آنها قابل تغییر و قابل اصلاح می باشند. این مطالعه سعی دارد علاوه بر تعیین شیوع کمردرد در خانمهای سنین باروری، با شناسایی عوامل خطر در خانمهای جوان و میانسال به بالابردن سطح بهداشت عمومی کمک کند.روش بررسی: این مطالعه مقطعی روی خانمهای سنین باروری (49-15 سال) شهرستان تبریز انجام شد. 252 نمونه بصورت تصادفی سیستماتیک دو مرحله از تمام مراکز بهداشتی درمانی تبریز انتخاب شدند. این نمونه ها رضایت کامل از تحقیق داشته و فاقد معیارهای حذف از مطالعه بودند. یک پرسشنامه شامل خصوصیات فردی، شغل، مصرف سیگار، میزان ورزش و وجود کمردرد بر اساس طرح معاینه سلامت و تغذیه ملی (NHANES II) II از طریق مصاحبه حضوری تکمیل شد. سپس وزن، قد و دور بازو آنها اندازه گیری شد و نمایه توده بدن (Body Mass index, BMI) بیمار محاسبه گردید. سطح سرمی کلسیم، فسفر، آلکالین فسفاتاز و 25- هیدروکسی ویتامین D3 بیماران اندازه گیری گردید. در نهایت اطلاعات بدست آمده با استفاده از نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: 71 نفر از جمعیت مورد مطالعه کمر درد اخیر بیش از دو هفته را ذکر کردند. شیوع کمردرد در جمعیت مورد مطالعه 28.4% بدست آمد. ارتباط معنی داری بین سن، شغل، مصرف سیگار، تعداد بارداری و دفعات زایمان با شیوع کمردرد وجود داشت، بطوری که با افزایش سن، تعداد بارداری و زایمان، شیوع کمردرد افزایش می یافت. همچنین کمر درد در زنان خانه دار و سیگاری شایعتر بود. بین کمردرد با قد، وزن، BMI، اندازه دور بازو، برنامه ورزشی و سطح سرمی کلسیم، فسفر و 25 هیدروکسی ویتامین D3 رابطه معنی داری بدست نیامد.نتیجه گیری: بسیاری از خانمهای فعال جامعه که در سنین باروری می باشند از کمردرد رنج می برند. سن بالا، خانه داری، مصرف سیگار، دفعات زیاد بارداری و زایمان ممکن است در بروز کمردرد تاثیر گذار باشند.

زمینه و اهداف: آکنه ولگاریس یک بیماری خود محدود شونده پوستی است که در سن بلوغ ایجاد شده و واحد های پیلوسباسه را مبتلا می کند. عوامل متعددی شامل داروها، شرایط جغرافیایی، استرس، رژیم غذایی، قاعدگی، جنسیت و ژنتیک بر شدت آن تاثیر دارند. گزارشات ضد و نقیضی در مورد ارتباط بین آکنه و مصرف سیگار وجود دارد. هدف از این مطالعه تعیین ارتباط بین شدت و محل های ابتلا در بیماران مبتلا به آکنه ولگاریس با مصرف سیگار می باشد.روش بررسی: این مطالعه به صورت مقطعی و بر روی 110 بیمار مبتلا به آکنه ولگاریس سیگاری و 110 بیمار مبتلا به آکنه ولگاریس غیر سیگاری که به درمانگاه پوست بیمارستان سینا در مدت یکسال مراجعه کرده بودند انجام گرفت. اطلاعات شامل سن، جنس، سن شروع آکنه، شدت آکنه در محل های مبتلا، تعداد سیگار روزانه در پرسشنامه هایی که از قبل تنظیم شده بود، درج گردیده و داده های گردآوری شده با استفاده از نرم افزار آماری SPSS ویرایش 13 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: گروه سیگاری 106 مرد ( 4.96%) و 4 نفر زن ( 6.3%) و گروه غیر سیگاری 105 مرد ( 5.95%) و 5 نفر زن ( 5.4%) را شامل میشد. متوسط سن شروع آکنه در گروه سیگاری 3.2± 11.16 و در گروه غیر سیگاری 31.2 ± 44.16 و میانگین سنی در گروه سیگاری 59.4± 89.22 و در گروه غیر سیگاری 72.6± 47.24 بود. از نظر شدت آکنه تفاوت معنی داری بین دو گروه وجود نداشت. در گروه سیگاری رابطه معنی داری بین تعداد مصرف سیگار و محل های مبتلا وجود نداشت. در گروه سیگاری ، فرمهای شدید آکنه در افرادی که بیش از ده نخ سیگار در روز می کشیدند ، شایع تر بود (028.0 (P=نتیجه گیری: ارتباط معنی داری بین شدت آکنه و تعداد سیگار روزانه وجود داشته، مصرف بیش از ده نخ سیگار در روز باعث تشدید آکنه می شود.

زمینه و اهداف: گلوکوم مقاوم به درمان با درد و فشار داخل چشمی بالا و عدم پاسخ به درمان مشخص میشود. هدف مقایسه تاثیر دو روش تخریب جسم مژگانی بوسیله انجماد و یا لیزر دایود از روی اسکلرا در گلوکوم مقاوم به درمان است.روش بررسی: به روش کارآزمایی بالینی تصادفی 100 چشم (100 بیمار) مبتلا به گلوکوم مقاوم به درمان، بطور تصادفی تحت مداخله با یکی از دو روش سایکلوکرایوتراپی یا فوتوکواگولاسیون با لیزر دایود قرار گرفتند. پس از شش ماه فقط 88 بیمار برای پیگیری و معاینه مراجعه نمودند. فشار داخل چشم، میزان دید اصلاح شده و عوارض در فواصل معین ثبت شد و عوارض هر دو روش مقایسه گردید. میانگین زمان پیگیری 9.5±34.6 هفته بود. داده ها با استفاده از آزمون آماری تفاوت میانگین برای گروههای مستقل و آزمون رابطه مجذور کای و با استفاده از نرم افزار SPSS.14 مورد بررسی و تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: از نظر آماری کاهش قابل توجهی در فشار داخل چشم در هر دو گروه سایکلوکرایوتراپی و فوتوکواگولاسیون با لیزر دایود دیده شد. قبل از زمان میانگین فشار داخل چشم قبل از مداخله در گروه اول 9.19±45.82 و در گروه دوم 12.59±48.4 بود. هیچ تغییری در دید بیماران بعد از مداخله در گروه سایکلوکرایوتراپی دیده نشد. بیماران بعد از مداخله در گروه سایکلوفوتوکواگولاسیون در 27.2 درصد چشمها افزایش یافت (0.0005). عوارض زودرس بعد از عمل سایکلوکرایوتراپی فقط ادم ملتحمه در اکثر بیماران دیده شد. عوارض در گروه فوتوکواگولاسیون با لیزر دایود، اووییت در دو چشم (4.2%) و هیپوتونی موقت در یک چشم و هایفما در یک چشم بود.نتیجه گیری: درمان سایکلوفوتوکواگولاسیون بیشتر از سایکلوکرایوتراپی در چشمهای گلوکومی مقاوم به درمان با افزایش دید بیماران و کاهش فشار داخل چشمی همراه بود.

زمینه و اهداف: سنگ شکنی وراجلدی (Percutaneous nephrolithotripsy, PCNL) یکی از درمانهای کمتر تهاجمی سنگهای ادراری است که در آن مستقیما از طریق جلد وارد کلیه و لگنچه شده سنگ شکسته و خارج می شود. علی رغم اینکه نتایج مربوط به تخلیه سنگ در این روش بسیار عالی و بیش از 90% می باشد، عوارض نامحسوس آن روی کلیه بسیار کم مطالعه شده است. اندازه گیری آنزیم های ادراری و پروتیینهای اختصاصی از جمله تستهای غیرتهاجمی و در دسترس برای ارزیابی میزان آسیبهای کلیوی می باشد. هدف این مطالعه ارزیابی اثرات کوتاه مدت سنگ شکنی وراجلدی روی کارکرد کلیه با استفاده از اندازه گیری بتادومیکروگلوبولین (Beta 2microglobulin, β2 MG) ادراری می باشد این ماده پروتیینی است که افزایش آن مارکری برای آسیب توبولهای کلیوی می باشد.روش بررسی: تعداد 20 بیمار تحت سنگ شکنی وراجلدی و 18 بیمار بعد واریکوسلکتومی بعنوان گروه شاهد در این مطالعه وارد شدند. نمونه های ادراری در روزهای قبل و 24 ساعت بعد و روز سوم و هفتم و چهاردهم در هر دو گروه برای اندازه گیری بتادومیکروگلوبولین جمع آوری شد. در بیماران تحت سنگ شکنی وراجلدی مدت زمان سنگ شکنی و اندازه سنگ بر اساس عکس ساده از پرونده بیماران استخراج شده و روند افزایش و کاهش بتادومیکروگلوبولین و ارتباط آن با اندازه سنگ و طول زمان سنگ شکنی وراجلدی بررسی گردید.یافته ها: سنگ شکنی وراجلدی و واریکوسلکتومی بدون عارضه خاصی انجام شده بود. افزایش چشمگیر بتادومیکروگلوبولین ادراری در دوره اول بعد از سنگ شکنی وراجلدی تا روز سوم وجود داشت اما بعد از روز هفتم کاهش یافت. ارتباطی بین افزایش بتادومیکروگلوبولین با طول زمان سنگ شکنی وراجلدی و سایز سنگ وجود نداشت (به ترتیب: (P=0.165, P=0.983. در تمام آزمایشات بیماران واریکوسلکتومی شده بتادومیکروگلوبولین ادراری در حدود صفر بود.نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که اگرچه آسیب توبولار گذرا بود از سنگ شکنی وراجلدی وجود دارد این پروسه به نظر سالم می رسد و آسیب ایجاد شده در کارکرد کلیه در طول مدت بررسی به صورت گذرا بود.

زمینه و اهداف: دیابت یک اختلال متابولیک می باشد که بدنبال کاهش در ترشح انسولین و یا مقاومت به عمل انسولین ایجاد می گردد. استرس اکسیداتیو عدم تعادل بین تولید رادیکالهای آزاد اکسیژن و ظرفیت دفاع آنتی اکسیدانی بدن بوده و این شرایط به شدت با دیابت و عوارض آن در ارتباط می باشد.روش بررسی: در رتهای نر دیابت بوسیله تزریق استرپتوزوتوسین (50 mg/kg) ایجاد گردید. ورزش شنا بطور منظم 8 هفته و بمدت 1 ساعت در روز در طول 8 هفته انجام شد. 40 عدد موش های صحرایی نر (20±200 گرم) به چهار گروه (کنترل، کنترل همراه ورزش، دیابتی بدون ورزش و دیابتی و هیپوکامپ در بافر تهیه شده هموژن و پس از سانتریفوژ، سوپرناتانت بدست آمده جهت اندازه گیری فعالیت آنزیم های سوپر اکساید دیسموتاز، گلوتاتیون پراکسیداز، کاتالاز و سطح پراکسیداسیون لیپیدی (Malondialdehyde, MDA) استفاده گردید. یافته ها: دیابت باعث کاهش معنی دار در میزان فعالیت سوپر اکساید دیسموتاز و گلوتاتیون پراکسیداز در هیپوکامپ رتهای دیابتیک گردید (P<0.05). میزان MDA به طور معنی داری در گروه دیابتی ورزش نکرده نسبت به گروه کنترل افزایش داشت (P<0.01). میزان MDA هیپوکامپ در رت های دیابتی ورزش کرده در پاسخ به ورزش کاهش معنی دار (P<0.01) و فعالیت سوپر اکساید دیسموتاز و کاتالاز افزایش معنی داری داشت (P<0.05).نتیجه گیری: ورزش شنا با افزایش فعالیت آنزیم های آنتی اکسیدانی و کاهش سطح MDA هیپوکامپ دارای اثرات مفید برای جلوگیری از عوارض عصبی در دیابت ملیتوس و آسیب های بافتی ایجاد شده در اثر استرس اکسیداتیو بدنبال این بیماری می باشد.

زمینه و اهداف: لاپاروسکوپی تست استاندارد طلایی در تشخیص ناباروری های لوله ای است ولی به علت هزینه زیاد و تهاجمی بودن و اینکه نیاز به بیهوشی عمومی دارد به عنوان روش غربالگری تست مناسبی نیست. هیستروسالپنگوگرافی علاوه بر اینکه باعث درد و ناراحتی بیمار می گردد، با نتایج مثبت و منفی کاذب همراه است. اندازه گیری کلامیدیاتراکوماتیس آنتی بادی تستی ساده و کم هزینه بوده و ناراحتی کمری را در بیماران باعث می شود. هدف از این تحقیق بررسی ارزش تشخیصی کلامیدیا آنتی بادی تست و هیستروسالپنگوگرافی و مقایسه آنها با نتایج لاپاراسکوپی در تشخیص ناباروری لوله ای می باشد.روش بررسی: در این مطالعه توصیفی تلحیلی مقطعی، 144 زن نازای مراجعه کننده به بخش نازایی کوثر ارومیه تحت بررسی قرار گرفتند. 5 سی سی از نمونه خون بیماران جهت بررسی تیتر آنتی بادی کلامیدیا گرفته و نمونه های سرم در دمای 135- درجه سانتیگراد فریز و بعد از کامل شدن تعداد نمونه ها با تکنیک الایزا تیتراژ IgG انجام گردید. در تمام بیماران هیستروسالپنگوگرافی انجام که 25 نفر هیستروسالپنگوگرافی غیرطبیعی داشتند و با توجه به یافته های هیستروسالپنگوگرافی بیماران کاندید لاپاروسکوپی شدند. سپس ارزش تشخیصی کلامیدیا آنتی بادی تست و هیستروسالپنگوگرافی در تعیین ناباروری های لوله ای از طریق مقایسه آنها با لاپاراسکوپی و محاسبه نسبت های احتمالی بررسی گردید. داده ها با استفاده از نرم افزار آمار SPSS و آزمون های توصیفی آنالیز و برای تعیین cut of point از منحنی Roc استفاده شد.یافته ها: در 11 درصد بیماران مورد مطالعه تیتر آنتی بادی کلامیدیا IgG مثبت بود. نتایج مطالعه نشان داد حساسیت کلامیدیا آنتی بادی تست در تعیین ناباروری لوله ای 54.1 درصد، اختصاصیت 97.5 درصد و ارزش پیشگویی مثبت آن 21 درصد و ارزش پیشگویی منفی آن 47 درصد است. این ارقام در مورد هیستروسالپنگوگرافی به ترتیب 62.5 درصد، 91.6 درصد، LR+=7.5 و LR-=0.4 بود.نتیجه گیری: نتایج نشان می دهد تست کلامیدیا آنتی بادی تست هر چند در مقایسه با تست های هیستروسالپنگوگرافی و لاپاراسکوپی حدودا در بیش از نیمی از بیماران مثبت می باشد، اما با توجه به کم هزینه بودن و سریع و غیرتهاجمی بودن تست جهت کمک به تشخیص بیماران در work up نازایی می شود به عنوان تست کمک کننده گنجانده شود.

زمینه و اهداف: در این مقاله اثر الاستیسیته دیواره شریان بر الگوی تنش برشی اعمالی بر سلول های اندوتلیال و تاثیر آن در آسیب شناسی سیستم قلب و عروق بحث شده است. هدف بررسی و تعیین تنش های برشی دیواره رگ به عنوان عامل اصلی در تشخیص بیماری آرتروسکلروز با در نظر گرفتن تعامل بین خون و جداره رگ میباشد.روش بررسی: مدل سیال نیوتنی برای جریان خون و مدل الاستیک خطی با در نظر گرفتن جابجایی های بزرگ برای دیواره شریان انتخاب شده است. در مطالعه اثر سختی دیواره، تغییر سرعت انتشار موج های فشار نیز با استفاده از رابطه سرعت موج مونتز کرتویچ از طریق تغییر شرایط مرزی اعمال شده است. معادلات سیال و جامد با روش کوپلینگ ضعیف توسط نرم افزار ADINA8.1 حل شده اند.یافته ها: نتایج کاهش محسوسی در جریان متوسط (تا 33 درصد) را در شریانهای سخت تر نشان می دهد. این کاهش بصورت تغییر گرادیان فشار در فاز سیستول بعلت افزایش سرعت انتشار موج فشار از طرفی و کاهش اتساع پذیری دیواره از طرف دیگر می باشد. نتایج نشان دادند با سخت شدن دیواره شریان شکل موج تنش برشی نیز تغییر می کند. این تغییر بصورت کاهش تنش برشی ماکزیمم و ایجاد نواحی با تنش برشی منفی می باشد.نتیجه گیری: تنش برشی کم و تغییر جهت تنش برشی اعمالی به سلول های اندوتلیال در یک سیکل در اثر سخت شدن دیواره شریان، پاسخ آنها را تحت تاثیر قرار می دهد و می تواند مقدمه شکل گیری پلاک آتروسکروسیس یا کلسیفیه شدن بخشی از دیواره شریان شود. همچنین نتایج این تحقیق را می توان به عنوان یکی از شاخص های تشخیصی پیشرفت بیماری آتروسکروسیس یا کلسیفه شدن بخشی از دیواره شریان مورد استفاده قرار داد.

زمینه و اهداف: از آنجاییکه فعالیت بالای سیستم رنین- آنژیوتانسین منجر به افزایش میزان استرس اکسیداتیو می شود، در این مطالعه اثرات انالاپریل و / یا لوزارتان بر کاهش آسیب اکسیداتیو DNA سلولی مطابق با پلی مورفیسم های این سیستم بررسی شده است.روش بررسی: در این مطالعه، بعد از تعیین پلی مورفیسم های سیستم رنین- آنژیوتانسین شامل آنزیم مبدل آنژیوتانسین (I/D)، آنژیوتانسینوژن (M235T) و رسپتور نوع 1 آنژیوتانسین A1166C )II) توسط PCR، 64 بیمار پیوند کلیه ای به صورت تصادفی در یکی از چهار گروه ذیل قرار گرفتند: گروه اول و دوم به ترتیب شامل 13 و 20 بیمار با داروهای انالاپریل (10 میلی گرم) و لوزارتان (50 میلی گرم) مجموعا به مدت 4 ماه درمان شدند. گروه سوم به عنوان کنترل مثبت شامل 13 بیمار هر دو داروی ذکر شده را با همان دوز دریافت نموده و در نهایت گروه آخر (18 بیمار) به عنوان کنترل منفی هیچ دارویی را دریافت نکردند. قبل و بعد از دو و چهار ماه درمان، سطوح OHdG-8 و مالون دآلدهید به ترتیب به عنوان بیومارکرهای آسیب DNA سلولی و پراکسیداسیون لیپیدی از طریق روشهای الایزا و کلرومتریک با استفاده از سرم بیماران مورد سنجش قرار گرفت.یافته ها: سطوح OHdG-8 به طور معنی داری تنها در گروههای کنترل مثبت (از 6.07±1.1 ng/ml به (P=0.000, 3.60±1.1 ng/ml و لوزارتان (از 5.30±0.86 ng/ml به (P=0.3, 001.60±0.47 ng/ml کاهش یافت. ژنوتیپ DD پلی مورفیسم آنزیم مبدل آنژیوتانسین در مقابل ژنوتیپ غیرDD و ژنوتیپ CC رسپتور نوع 1 آنژیوتانسین II در مقابل ژنوتیپ غیر CC از میزان بالای OHgG-8 برخوردار بودند (به ترتیب P=0.002, P=0.002). تنها ژنوتیپ TT در مقابل ژنوتیپ غیر TT آنژیوتانسینوژن نقش موثری در میزان پاسخ آنتی اکسیداتیو این داروها داشت (P=0.01). یک ارتباطی بین سطوح آسیب DNA سلولی و مالون دآلدهید قبل و بعد از مداخله وجود داشت (به ترتیب (P=0.006, r=0.35, P=0.000, r=0.48.نتیجه گیری: نتایج حاصل از این مطالعه نشان دهنده اثرات آنتی اکسیداتیو درمان ترکیبی انالاپریل و لوزارتان و همچنین درمان منفرد با لوزارتان بر روی آسیب DNA مطابق پلی مورفیسم های سیستم رنین- آنژیوتانسین میباشد.

پسر بچه 8 ساله ای است که ضایعات پوستی او یک هفته بعد از تولد شروع شده است این ضایعات بیمار ابتدا محدود به اندام ها بوده و بتدریج به کل بدن گسترش پیدا کرده است. تظاهر ضایعات به شکل ماکول و پچ های هیپر پیگمانته و هیپوپیگمانته رتیکولار بوده و کف دست ها و پاها بیشتر از سایر نقاط درگیری داشته است. با توجه به تغییرات پاتولوژی، تشخیص دیس کروماتوز یونیورسالیس ارثی گذاشته شد. دیس کروماتوز یونیورسالیس ارثی بیماری نادری است که با ماکولهای نامنظم هیپرپیگمانته به همراه ضایعات هیپوپیگمانته رتیکولر منتشر در تمام نواحی بدن دیده می شود. بر حسب توزیع ضایعات ممکن است گرفتاری محدود به اندام ها باشد. شروع ضایعات معمولا از چند هفته بعد از تولد تا 6 سالگی می باشد.

آسیمتری صورت حین گریه در نوزادان انسیدانس 1 در 160 تولد زنده دارد، علت آن کمپرسیون عصب فاسیال یا نقص تکاملی در عضلات صورت می باشد. یکی از علل مهم آن هیپوپلازی یا آژنزی عضله دپرسور آنگولی اریس است. بررسی تشخیصی با سونوگرافی جهت بررسی هیپوپلازی یا آپلازی عضله و الکترومیوگرافی جهت بررسی درگیری یا سلامت عصب فاسیال می تواند در تشخیص کمک کننده باشد. این آنومالی ممکن است با سایر آنومالیهای مادرزادی از جمله آنومالی کاردیوواسکولر، ادراری تناسلی، سیستم عصبی مرکزی و بندرت سایر آنومالیها همراه باشد. در این مقاله ده مورد شیرخوار با آسیمتری صورت گزارش می شود که علت آن هیپوپلازی دپرسور آنگولی اریس بوده است.

پیشگیری و کنترل خونریزی پس از زایمان از مهمترین جنبه های مراقبتی مادر محسوب می شود. مطالعه توصیفی تحلیلی حاضر با اهداف تعیین نحوه پیشگیری از خونریزی پس از زایمان در اتاق درد زایمانی، اتاق زایمان و بخش پس از زایمان در مراکز آموزشی درمانی زنان، مامایی تبریز انجام گرفته است. در این مقاله نتایج مطالعه بر روی 150 مادری که با روش نمونه گیری آسان انتخاب شده و با مشاهده، رفتارهای مربوط به پیشگیری از خونریزی پس از زایمان در آنان تعیین شده است، گزارش میشود.