مجله دانشگاه علوم پزشکی اردبیل
سال:1399 | دوره:20 | شماره:3 |تعداد مقالات:11

زمینه و هدف: افزایش شیوع بیماری های متابولیک (مثل: دیابت و چاقی) به طور جدی سلامت انسان و ایمنی زندگی را در سراسر جهان تحت تاثیر قرار داده است. یافتن داروهای موثر با ترکیبات طبیعی و فعالیت ورزشی برای درمان بیماری های متابولیک از اهمیت بالایی برخوردار است. هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر مصرف بربرین کلراید با تمرین هوازی بر بیان ژن Nrf2، HO-1 و PPARγ کبدی موش های صحرایی دیابتی با استرپتوزوتوسین (STZ) می باشد. روش کار: در این مطالعه تجربی، 32 موش صحرایی نر ویستار به طور تصادفی به چهار گروه (8=n): دیابت (DM)، دیابت-بربرین (BDM)، دیابت-تمرین هوازی (TDM)، دیابت-تمرین هوازی-بربرین (TBDM) تقسیم شدند. دیابت با تزریق STZ در موش های نر القا شد. بربرین کلراید (mg/kg/day 30) یک بار در روز به صورت خوراکی با گاواژ خورانده شد. گروه های تمرین به مدت شش هفته برنامه تمرین هوازی فزاینده (18-10 متر در دقیقه، 40-10 دقیقه در روز، پنج روز در هفته) را روی تردمیل انجام دادند. یافته ها: بیان Nrf2 و HO-1 در گروه های BDM (به ترتیب =0. 027p و p= 0. 038)، TDM (به ترتیب p=0. 022 و p=0. 028) و TBDM (به ترتیب p=0. 000 و p=0. 000) افزایش معنی داری داشت. این افزایش در گروه های TBDM نسبت به BDM (به ترتیب p=0. 034 و p=0. 034) و TDM (به ترتیب p=0. 043 و p=0. 046) نیز مشاهده شد. PPARγ در گروه های TDM (p=0. 046) و TBDM (p=0. 001) افزایش معنی داری داشت. نتیجه گیری: بربرین کلراید همراه با فعالیت ورزشی احتمالا از طریق تنظیم افزایشی مسیر Nrf2/HO-1 و PPARγ می تواند آسیب کبدی ناشی از STZ را مهار کند.

زمینه و هدف: فعالیت بدنی یکی از عوامل تحریک ترشح فاکتورهای رشد فاکتورهای رشد عصبی در بیماران مبتلا به ام‫ اس می‫ باشد. بنابراین هدف از تحقیق حاضر بررسی تاثیر 12 هفته تمرین پیلاتس و مصرف زنجبیل بر مقادیر سرمی BDNF و TNF-α در زنان مبتلا به بیماری ام‫ اس بود. ‬ ‬ ‬ روش کار: چهل زن مبتلا به ام‫ اس از بین 85 زن مراجعه‫ کننده به اداره بهزیستی شهرستان ارومیه با دامنه سنی 35-30 سال در قالب یک طرح نیمه تجربی با پیش آزمون و پس آزمون، به صورت تصادفی انتخاب شدند و در چهار گروه 10 نفره تمرین+ مکمل، تمرین+ دارونما، مکمل زنجبیل و گروه کنترل تقسیم شدند. گروه های مداخله تمرینات پیلاتس را به مدت 12 هفته، هفته ای 3 جلسه 60 دقیقه ای انجام دادند. و گروه های مکمل، روزانه سه کپسول یک گرمی زنجبیل مصرف کردند. به منظور تحلیل داده ها، از تحلیل کوواریانس با استفاده از نرم افزار SPSS-22به کار رفت. ‬ ‬ یافته ها: نتایج تحقیق حاضر نشان داد که تمرینات ورزشی به همراه مصرف زنجبیل باعث افزایش BDNF در گروه های مداخله در مقایسه با گروه کنترل بود ولی این افزایش در گروه تمرین+مکمل نسبت به دیگر گروه های مداخله بیشتر بود (0/05>p)، همچنین نتایج نشان داد که میزان TNF-α در گروه های مداخله نسبت به گروه کنترل کاهش معنی داری داشت (0/05>p). نتیجه گیری: یافته ها نشان داد که مصرف زنجبیل به عنوان یک روش غیرتهاجمی می تواند اثر مثبتی بر افزایش مقادیر BDNF و کاهش مقادیر TNF-α در زنان مبتلا به ام‫ اس داشته باشد. ‬

زمینه و هدف: استیوآرتریت یک بیماری است که در نتیجه تخریب غضروف مفصلی بروز می‫ کند و منجر به درد و سفتی مفاصل می‫ گردد. هدف از تحقیق حاضر بررسی اثر تمرینات استقامتی و ازن درمانی بر بیان ژن FLS و VEGF در بافت زانو موش های مبتلا به استیوآرتریت زانو می‫ باشد. ‬ ‬ ‬ روش کار: آزمودنی ها شامل موش های صحرایی نر ویستار بودند که پس از سازگاری دو هفته ای به صورت تصادفی به 5 گروه شامل گروه های: کنترل-سالم، کنترل-بیمار، بیمار-ازن، بیمار-ورزش و بیمار-ورزش-ازن تقسیم شدند. برای سازگاری موش ها با ورزش و تردمیل، قبل از ورزش، برنامه پیاده روی انجام گردید. برنامه تمرین شامل 30 دقیقه دویدن روی تردمیل بدون شیب و با سرعت 16 متر در دقیقه برای هفته اول بود و هر هفته یک متر بر دقیقه اضافه شد تا در هفته هشتم به 22 متر بر دقیقه رسید. ازن از طریق خط مفصل تیبیوفمورال با غلظت 20 میکروگرم بر میلی لیتر، یک بار در هفته و در ساعت 9 صبح و به مدت 3 هفته به زانو تزریق شد. سطح بیان ژن‫ های FLS و VEGF توسط Real Time PCR اندازه گیری شد. برای تعیین تفاوت بین گروه‫ ها از روش ANOVA و توکی استفاده شد. ‬ ‬ یافته ها: نتایج حاصل از تحلیل آماری نشان داد که سطح بیان ژن FLS و VEGF در موش های مبتلا به استیوآرتریت افزایش معناداری داشت. همچنین نشان داده شد که تمرینات بدنی و ازن درمانی موجب روند کاهشی سطح تغییرات بیان ژن FLS و VEGF در موش های مبتلا به استیوآرتریت شد. VEGF و گیرنده های آن در غضروف OA بیان شده است و این احتمال را نشان می دهد که VEGF برای از بین بردن غضروف مفصلی OA از طریق افزایش تولید MMP نقش دارد. نتیجه گیری: نتایج این مطالعه امیدوارانه در مورد نقش VEGF به عنوان یک نشانگر تشخیصی است. VEGF می تواند در تغییرات اولیه OA شرکت کند و یک روش درمانی با تعدیل تولید VEGF می تواند یک امکان برای آینده باشد.

زمینه و هدف: Foxo1 یک فاکتور رونویسی در سیگنالینگ انسولین در کبد می باشد. عملکرد Foxo1 بر توانایی انسولین در تنظیم تولید گلوکز کبدی و هموستاز گلوکز، مهم می باشد. مطالعه حاضر با هدف تعیین اثر 6 هفته تمرین مقاومتی بر بیان Foxo1 در سلول های کبدی و همچنین سطوح گلوکز و انسولین در موش های صحرایی دیابتی نوع 2 انجام گرفت. روش کار: جامعه آماری این مطالعه تجربی را کلیه موش های صحرایی نر ویستار تشکیل دادند که از بین آنها 14 سر موش صحرایی 10 هفته ای با وزن 20± 220 گرم خریداری شدند. در ادامه موش های صحرایی مورد مطالعه تحت اثر 6 هفته رژیم غذایی پرچرب و تزریق STZ دیابتی نوع 2 شدند و به شیوه تصادفی در دو گروه (کنترل و مقاومتی) قرار گرفتند. سپس گروه تمرین در یک دوره تمرین مقاومتی به مدت 6 هفته به تعداد 5 جلسه در هفته در قالب 4 ست و 5 تکرار در هر ست در صعود از نردبان 26 پله ای به ارتفاع 1 متر با شیب عمودی 80 درصد، شرکت کردند. نهایتا 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین، سطوح ناشتایی گلوکز و انسولین و بیان Foxo1 در سلول های کبدی هر دو گروه اندازه گیری و توسط آزمون تی مستقل با یکدیگر مقایسه شدند (5% = a). یافته ها: تمرینات مقاومتی به بهبود سطوح گلوکز ناشتا در مقایسه با گروه کنترل منجر شد (0/001>p). سطوح انسولین سرم به میزان معنی داری افزایش یافت (0/042 =p) و بیان Foxo1 در سلول های کبدی در گروه مقاومتی در مقایسه با گروه کنترل به میزان معنی داری کاهش یافت (0/023 =p). نتیجه گیری: بر پایه این یافته ها، احتمالا کاهش گلوکز در گروه تمرین را می توان به کاهش بیان Foxo1 در سلول های کبدی در واکنش به تمرینات مقاومتی نسبت داد.

زمینه و هدف: اختلالات میتوکندریایی از عوامل اصلی خطرزا در ایجاد بیماری های عصبی مرتبط با پیری بشمار می روند. از سوی دیگر، ورزش هوازی اثرات مفیدی بر سلامت مغز و عملکرد شناختی دارد و پویایی میتوکندریایی را بهبود می بخشد. از این رو، هدف از مطالعه حاضر، بررسی اثر 4 هفته تمرین هوازی بر عملکرد یادگیری و حافظه فضایی و پویایی میتوکندریایی در بافت هیپوکمپ رت های پیر بود. روش کار: بدین منظور، تعداد 14 سر رت نر بالغ نژاد ویستار 20 ماهه به روش تصادفی ساده به 2 گروه ورزش هوازی (تعداد = 7 سر) و گروه کنترل (تعداد = 7 سر) تقسیم شدند. گروه ورزش 4 هفته تمرین دویدن روی نوارگردان (5 روز در هفته با سرعت 10 الی 15 متر بر دقیقه) را اجرا نمودند. چهل و هشت ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی حیوانات تحت آزمون رفتاری قرار گرفتند. بیست و چهار ساعت بعد از آزمون رفتاری تمامی رت ها کشته شدند و بافت هیپوکمپ استخراج شد. بیان mRNA ژن های OPA1، Mfn2 وDrp1 با استفاده از روش RealTime-PCR مورد سنجش قرار گرفت. برای تجزیه و تحلیل آماری از آزمون t مستقل استفاده شد. نتایج: تمرین هوازی در حیوانات پیر عملکرد یادگیری و حافظه فضایی را بهبود بخشید و میزان بیان ژن OPA1 هیپوکمپ را افزایش و میزان بیان ژنDrp1 را در مقایسه با گروه کنترل کاهش داد (0/01 ≥ p). نتیجه گیری: به نظر می رسد که تمرین هوازی می تواند عملکرد میتوکندری های مغز را از طریق تعدیل فرایندهای همجوشی و شکافت بهبود بخشیده و به عنوان یک روش غیردارویی موثر برای مقابله با اختلالات یادگیری و حافظه در پیری در نظر گرفته شود.

زمینه و هدف: کبد یکی از بافت های مهم بدن و محل متابولیسم اکثر داروها و سموم می باشد. بنابراین هرگونه آسیب به کبد باعث اختلال در عملکرد آن و بوجود آمدن بیماری های مختلفی می شود. از طرفی با توجه به گرایش روز افزون به مصرف گیاهان دارویی، در این مطالعه اثرات محافظت کبدی ترکیب عصاره آبی گیاه رازک (Humulus lupulus) بر آسیب کبدی القا شده توسط تتراکلرید کربن در موش صحرایی مورد بررسی قرار گرفت. روش کار: 36 سر موش صحرایی نژاد ویستار انتخاب و به 6 گروه 6 تایی به شکل تصادفی تقسیم شدند. گروه های 1 و 2 به مدت 14 روز سرم فیزیولوژی و گروه 3، 4 و 5 به ترتیب دوز200، 100، 50 میلی گرم بر کیلوگرم عصاره رازک را به مدت 14 روز دریافت کردند. گروه6: به مدت 14 روز دوز 100 میلی گرم بر کیلوگرم سیلی مارین (داروی استاندارد) به شکل خوراکی دریافت نمود. همه گروه ها بجز گروه1 در روز 14، 1 میلی لیتر بر کیلوگرم تتراکلریدکربن دریافت کردند. پس از بیهوشی حیوانات، نمونه خون آنها به منظور آزمایشات بیوشیمیایی مورد استفاده قرار گرفت. یافته ها: پیش درمان با عصاره گیاه رازک به طور معنی دار فعالیت سرمی آنزیم های کبدی و نیز سطح تری گلیسیرید را کاهش و لیپوپروتیین با چگالی بالا (HDL) را افزایش داد (0/05>p) اما تاثیر قابل توجهی بر روی آنزیم گاماگلوتامیل ترانسفراز، کلسترول تام و لیپوپروتیین با چگالی پایین (LDL) نداشت. نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که عصاره گیاه رازک می تواند کبد را از آسیب های ناشی از عوامل دارویی و سمی حفظ کرده و اثرات مفید بر پروفایل لیپیدی داشته باشد.

زمینه و هدف: با توجه به نقش احتمالا مثبت تمرین ورزشی بر وضعیت اکسیدانی تام (TOS) و سیستم آنتی اکسیدانی تام (TAS) و اثر متقابل آنها بر روند پروسه آنژیوژنز، هدف از مطالعه حاضر بررسی تاثیر یک دوره تمرین استقامتی با شدت متوسط بر میزان بیان ژن فاکتور رشد اندوتلیال عروق-(VEGF-B) Bوآنژیوپوییتین-1 (ANGPT-1) و مقادیر TOS و TAS بافت قلب در موش های صحرایی نر بود. روش کار: در این پژوهش 20 سر موش نر صحرایی نژاد ویستار به دو گروه مساوی بدین شرح تقسیم شدند: 1-گروه تمرین و 2-گروه کنترل که هیچ گونه فعالیت ورزشی بر روی آن ها انجام نشد. موش های گروه تمرین از هفته دوازدهم زندگی به مدت شش هفته و هر هفته 5 جلسه تمرین استقامتی انجام دادند. 24 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین برای بررسی اثر تمرین، نمونه های بافت قلب استخراج گردید. برای مقایسه بین گروهی و اختلاف معنادار بین گروه ها از آزمون آماری t مستقل با سطح آماری 0/05˂ p استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد که در گروه تمرین نسبت به گروه کنترل میزان بیان ژن VEGF-B و ANGPT-1 و مقادیر TAS افزایش معنادار 0/001 =pو مقادیر TOS کاهش معنادار =0/008pداشتند. نتیجه گیری: باتوجه به نتایج حاصل از پژوهش حاضر به نظر می رسد که تمرین استقامتی با شدت متوسط با افزایش فاکتورهای مرتبط با آنژیوژنز بافت قلب موش ها و بهبود TAS و کاهش TOSدر پیشگیری از بیماری های قلبی-عروقی می تواند موثر باشد.

زمینه و هدف: کاربری جدید دارویی عبارت است از کاربرد برخی از داروها برای درمان یا کنترل علایم بیماری های دیگر. مزیت اصلی این تکنیک در انتخاب یک دارو به عنوان ترکیب الگو است که به دلیل عدم وجود مشکلات جدی درفارماکوکینتیک، بهینه سازی فارماکودینامیک را هدف قرار می دهد. با عنایت به اهمیت موضوع، پژوهش حاضر به آنالیز مجازی کاربری جدید برخی از دسته های دارویی با هدف دستیابی به فارماکوفورهای بالقوه ضد لیشمانیا اختصاص یافت. روش کار: ساختار سه بعدی تعدادی از گیرنده های پروتیینی در انگل لیشمانیا بر اساس گزارشات مقالات معتبر از بانک پروتیینی بروک هاون (PDB) بدست آمدند تا کمپلکس آنها با ساختارهای منتخب دارویی با استفاده از تکنیک داکینگ مولکولی بررسی گردند. آنالیز کیفی و کمی الگوهای برهمکنش در کمپلکس های دارو-گیرنده داک شده، داروهایی که قدرت اتصال بالاتری به گیرنده داشتند را ارایه نمود و در نهایت الگوهای ساختاری یا فارماکوفورهای فرضی ضد لیشمانیا بر اساس ساختارهای دارویی برتر ارایه شدند. یافته ها: بیشترین انرژی آزاد اتصال برای ناتگلینید در اتصال به آنزیم فارنزیل دی فسفات سینتاز (kcal/mol 13/30-Δ Gb) می باشد. در ترکیبات استروییدی، نورژسترل (kcal/mol 9/48-Δ Gb ) و تستوسترون (kcal/mol 08/5-Δ Gb ) قابلیت اتصال آنزیمی بالاتری نشان دادند و Arg82 نقش مهمی در برقراری پیوندهای هیدروژنی داشت. در الگوی ساختاری ‫ حلقه ای جوش خورده، میرتازاپین بیشترین انرژی آزاد در اتصال به آنزیم داکسی اوریدین تری فسفات از خود نشان داد (kcal/mol 8/64-Δ Gb). در کاربامازپین، استخلاف آمیدی در حلقه میانی زمینه را برای برقراری دو برهمکنش هیدروژنی موثر با اسیدهای آمینه Gln21 و Asn25 داکسی اوریدین تری فسفات فراهم نموده است. نتیجه گیری: بر اساس آنالیز الگوهای اتصال، در ساختارهای دارویی استروییدی و سه حلقه ای جوش خورده، امکان طراحی مولکول هایی که در آنها پتانسیل مهار همزمان چندین گیرنده پاتوژنی وجود داشته باشد، وجود دارد.

زمینه و هدف: ABCA1 نقش مهمی در بیوسنتز HDL و هومیوستاز کلسترول سلولی ایفا می کند و به واسطه این نقش در جلوگیری از تشکیل پلاک های آترواسکلروتیک موثر است. هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی تاثیر تمرینات ترکیبی و بازتوانی بر بیان ژن ABCA1 لنفوسیت های خون و نیمرخ لیپیدی مردان میان سال پس از عمل بای پس عروق کرونر بود. روش کار: در این مطالعه نوع نیمه تجربی 45 نفر از مردان میان سال (میانگین سنی: 4/7 ± 55/58 سال) تحت عمل جراحی بای پس به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به شکل تصادفی در سه گروه تمرین ترکیبی مقاومتی و هوازی (15نفر)، بازتوانی (15نفر) و کنترل (15نفر) تقسیم شدند. تمرینات ترکیبی شامل تمرینات مقاومتی و هوازی و تمرینات بازتوانی شامل تمرینات هوازی به مدت 8 هفته (هر هفته 3جلسه) بود. نمونه خون در هفته های صفر و هشت از تمامی افراد جهت سنجش متغیرهای بیان ژن ABCA1، HDL و LDL گرفته شد. جهت تجزیه و تحلیل آماری از آزمون های کروسکال والیس، آنوای یک طرفه و تعقیبی توکی با استفاده از نرم افزار SPSS و سطح معنی داری 0/05 ≤ p استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد هشت هفته تمرینات ترکیبی و تمرینات بازتوانی باعث افزایش بیان ژن ABCA1 (به‫ ترتیب؛ 0/001= p و 0/001 = p و سطح HDL (به ترتیب؛ 0/001= p و 012/ 0= p پلاسما و کاهش سطح LDL (به ‫ ترتیب؛ 0/001= p و 0/001 = p پلاسما شده است. همچنین اختلاف معناداری بین سه گروه در مقادیر ABCA1و HDL به نفع گروه تمرین ترکیبی وجود داشت. ‬ ‬ نتیجه گیری: به نظر می رسد انجام تمرینات ترکیبی می تواندبه طور موثرتری نسبت به تمرینات بازتوانی باعث افزایش بیشتر بیان ژن ABCA1 و سطح HDL پلاسما و کاهش سطح LDL در مردان میان سال پس از عمل بای پس عروق کرونر شود.

زمینه و هدف: سرطان پستان شایع ترین بیماری و مهم ترین عامل مرگ و میر زنان در سراسر دنیا به شمار می رود. هدف مطالعه حاضر تعیین تاثیر پنج هفته تمرین استقامتی به همراه مکمل یاری کورکومین بر بیان ژن های اینتراتوموری AngiomiR-126 و Angiopoietin-1 در موش های ماده مبتلا به سرطان پستان بود. روش کار: پژوهش حاضر از نوع تجربی بود. 40 سر موش ماده آزمایشگاهی نژاد بالب سی پس از پیوند سرطان پستان 4T1، به چهار گروه کنترل، تمرین استقامتی، کورکومین، تمرین استقامتی-کورکومین تقسیم شدند. گروه تمرین استقامتی و تمرین-کورکومین به مدت 5 هفته (پنج روز در هفته) روزانه 40 دقیقه با شدت 65-60 درصد vVo2peak و شیب صفر درجه بر روی نوار گردان دویدند. گروه کورکومین و تمرین-کورکومین نیز به مدت پنج هفته و شش روز در هفته تحت گاواژ کورکومین قرار گرفتند. 24 ساعت بعد از آخرین جلسه تمرینی، جداسازی بافت سرطان انجام شد. بیان ژن های miR-126 و Angiopoietin-1 به روش qReal time-PCR در بافت سرطان پستان سنجیده شد. داده ها نیز با آزمون تحلیل واریانس یک طرفه مورد بررسی قرار گرفتند. یافته ها: نتایج پژوهش حاضر مهار رشد سرطان پستان، افزایش معنا دار بیان ژن miR-126 (0/001>p) و کاهش معنادار بیان ژن Angiopoietin-1 (0/001>p) در بافت سرطان گروه تمرین نسبت به گروه کنترل را نشان داد. همه این تغییرات در گروه تمرین-کورکومین نسبت به گروه های مداخله دیگر به طور معناداری بیشتر بود (0/001>p). نتیجه گیری: به نظر می رسد پنج هفته تمرین استقامتی به همراه مکمل یاری کورکومین احتمالا با تاثیر برآیندی باعث کاهش بیشتر رشد توده سرطان پستان از طریق مهار موثرتر محور miR-126/Angiopoietin-1 نسبت به مداخله های دیگر به تنهایی می شود.

زمینه و هدف: در طی دو دهه گذشته، تحقیقات زیادی برای درک تاثیر ژنتیک بر عملکرد ورزشی تمرکز داشته اند. توالی یابی کل اگزوم پتانسیل زیادی برای شناسایی واریانت های ژنتیکی مرتبط با عملکرد جسمانی دارد، اما با این وجود در تحقیقات ژنتیک ورزشی هنوز از این تکنیک جدید استفاده نشده است. بنابراین هدف از نگارش مقاله حاضر گزارش واریانت های جدید در ژن های درگیر در قدرت و هایپرتروفی عضلانی (ACE، NOS3، IGF1R و IL-6) در یکی از قهرمانان وزنه برداری جهان با استفاده از روش توالی یابی کل اگزوم بود. ‬ ‬ ‬ روش کار: پس از اخذ رضایت نامه کتبی از یکی از ورزشکاران عضو تیم ملی وزنه برداری مردان، 5 سی سی خون دریافت شد و پس از استخراج DNA از نمونه خون، با استفاده از روش توالی یابی کل اگزوم مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها: نتایج حاصل از توالی یابی کل اگزوم نشان دهنده وجود واریانت بد معنی (99454613G>A) در ژن IGF1R، پلی مورفیسم (22771156C>T) در ژن IL-6، پلی مورفیسم های (61564052A>G و 61573761T>C) در ژن ACE و پلی مورفیسم های (150695726T>C و 150704250C>G) در ژن NOS3 بود. ‬ ‬ نتیجه گیری: نتایج تجزیه و تحلیل توالی یابی کل اگزوم واریانت و پلی مورفیسم هایی را در ژن های مرتبط با هایپرتروفی و قدرت عضلانی در این وزنه بردار نخبه نشان داد. تحقیقات دیگری با حجم نمونه بیشتر جهت بررسی ارتباط این واریانت و پلی مورفیسم ها با عملکرد ورزشکاران قدرتی مورد نیاز است.