مجله دیابت و متابولیسم ایران
سال:1398 | دوره:18 | شماره:4 |تعداد مقالات:6

مقدمه: دیابت اختلالی متابولیسمی در بدن است که در اثر فعالیت بالای آنزیم آلفا-گلوکوزیداز در هیدرولیز کربوهیدرات ها به گلوکز، ایجاد می شود. مهارکننده های آلفا-گلوکوزیداز با مداخله در هضم کربوهیدرات ها در کنترل بیماری دیابت نقش دارند. vulgaris Thymus یا آویشن باغی گیاهی از خانواده ی نعناعیان با عدد کروموزومی 30=n2 است. اسانس این گیاه دارای فنل هایی مثل تیمول، کارواکرول، سیمن، لینالول و پینن است. هدف از این مطالعه، بررسی اثر مهار کنندگی عصاره ی آویشن باغی بر فعالیت آنزیم آلفا-گلوکوزیداز در سطح آزمایشگاهی است. روش ها: عصاره ی مورد استفاده از طریق محلول سازی پودر گیاه آویشن در حلال آب مقطر تهیه شد. اثر بازدارندگی عصاره های به دست آمده بر فعالیت آنزیم آلفا-گلوکوزیداز بررسی شد. در این مرحله، غلظتی از هر عصاره که برای مهار 50 درصد از فعالیت آنزیم مورد نیاز است (IC50) به دست آمد و با مقدار مورد نیاز از آکاربوز، به عنوان کنترل مثبت مقایسه شد. یافته ها: نتایج نشان داد که عصاره ی تام آبی آویشن باغی در هر 3 غلظت تهیه شده (10، 20، 40 و 5 میلی گرم بر میلی لیتر) قادر به مهار آنزیم است و غلظت 40 میلی گرم بر میلی لیتر بیشترین اثر مهاری را بر آنزیم داشت. 50 IC عصاره ی تام آبی آویشن باغی معادل عدد 29% بود. نتیجه گیری: با توجه به اثر بخشی ترکیبات عصاره گیاه در مطالعه یin vitro، برای بررسی های تکمیلی می توان اثر این ترکیبات گیاهی را در شرایط in vivo مورد آنالیز قرار داد.

مقدمه: هدف از پژوهش حاضر مقایسه ی آثار 12 هفته تمرین تناوبی با شدت بالا و متوسط بر سطوح پروتئینی PGC-1α عضله ی اسکلتی رت های نر دیابتی نوع دو بود. روش ها: تعداد 40 سر رت نر به مدت 10 هفته تحت رژیم غذای پر چرب (HFD) (تعداد 32 سر) و رژیم غذای استاندارد (C) (تعداد 8 سر) کنترل قرار گرفتند. پس از القاء دیابت نوع دو از طریق STZ، 8 سر رت دیابتی (D) و 8 سر رت گروه C کشته شدند و 24 سر رت باقیمانده به طور تصادفی به 3 گروه کنترل دیابتی (DC)، تمرین تناوبی با شدت متوسط (MIIT) و تمرین تناوبی با شدت بالا (HIIT) تقسیم شدند. برنامه ی MIIT شامل 13 وهله فعالیت چهار دقیقه ای با شدت 70-65 درصد VO2max و برنامه ی HIIT شامل اجرای 10 وهله فعالیت چهار دقیقه ای با شدت 90-85 درصد VO2max با دوره های استراحتی فعال دودقیقه ای بود که به مدت دوازده هفته و پنج جلسه در هفته اجرا شدند. یافته ها: نتایج نشان داد که سطوح پروتئینی PGC-1α در گروه D نسبت به گروه HC به طور معنی داری کمتر بود. در مقابل، HIIT منجر به افزایش سطوح پروتئینی PGC-1α نسبت به گروه DC2 شد. درحالی که MICT اثرات معنی داری بر سطوح پروتئینی PGC-1α نداشت (05/0>P). همچنین، تفاوت معنی داری بین دو گروه تمرینی وجود نداشت (05/0>P). نتیجه گیری: به نظر می رسد شدت تمرین تناوبی نقش مؤثری در تنظیم PGC-1α عضله ی اسکلتی و احتمالاٌ بیوژنز میتوکندری در رت های دیابتی نوع دو ایفا می کند.

مقدمه: استرس اکسیداتیو در شروع و توسعه ی عوارض دیابت از جمله کاردیومیوپاتی دیابتی نقش کلیدی ایفا می کند. هدف از این تحقیق بررسی نقش DCA بر بیان SOD و GPX متعاقب شش هفته تمرین استقامتی در عضله ی قلبی رت های نر دیابتی بود. روش ها: در این تحقیق تجربی، تعداد 64 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار (وزن؛ 12 ± 200 گرم) انتخاب و پس از دیابتی شدن از طریق محلول استرپتوزوتوسین به طور تصادفی به هشت گروه تقسیم شدند. پروتکل تمرین استقامتی به مدت 6 هفته بر روی تردمیل انجام گرفت. در تحقیق حاضر جهت مهار PDK4 در عضله ی قلبی از تزریق درون صفاقی DCA به مقدار 50 میلی گرم در هر کیلوگرم وزن بدن استفاده شد. بیان ژنها با روش Real-Time PCR اندازهگیری شدند. برای تجزیه و تحلیل آماری از آزمون تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی استفاده شد. یافته ها: نتایج تحقیق نشان داد که متعاقب تمرین استقامتی، بیان ژن PDK4 افزایش و بیان ژن های SOD وGPX در گروه تمرین استقامتی + دیابت و تمرین استقامتی نسبت به گروه کنترل کاهش یافتند (05/0P<). و با مهار PDK4 بیان ژن هایSOD وGPX در گروه تمرین استقامتی + دیابت + DCA و گروه تمرین استقامتی + DCA نسبت به گروه کنترل افزایش یافتند (05/0P<). نتیجه گیری: با توجه به نتایج این تحقیق احتمال می رود با تزریق DCA، تجمع مکرر رادیکال های آزاد ناشی از تمرینات ورزشی در افراد دیابتی توسط سازگاری های میتوکندری کاهش یابد، که به دنبال آن می توان استرس اکسیداتیو را در بافت قلبی بیماران دیابتی کاهش و کارایی قلب را افزایش داد.

مقدمه: دیابت نوع یک، بیماری مزمنی است که کودکان و نوجوانان با وجود داشتن اطلاعات کافی در مورد انواع مراقبت ها از خود (تغذیه، زدن انسولین، ورزش و. . . ) توان مراقبت مناسب از خود را ندارند. مراقبت نکردن از خود مانند هر رفتاری می تواند متأثر از شیوه ی تفکر باشد و شیوه ی آموزش فلسفه می تواند آموزشی مناسب برای تغییر تفکر باشد. هدف از انجام پژوهش حاضر تعیین اثربخشی آموزش خطاهای شناختی به شیوه ی آموزش فلسفه برای کودکان و نوجوانان بر افزایش تندرستی و کاهش خطاهای شناختی و میزان قندخون کودکان و نوجوانان دارای دیابت نوع یک است. روش: پژوهش حاضر، نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون، پس آزمون با گروه کنترل (لیست انتظار) است. نمونه ی پژهش حاضر شامل 22 نفراز کودکان و نوجوانان انجمن دیابت ایران بودند که به مقیاس های خطاهای شناختی کودکان و نوجوانان کویین و همکاران (CDS)، پرسشنامه تندرستی (WHO-5) ومیزان قند خون (A1C) پاسخ دادند. برای آزمون فرضیه از آزمون تحلیل کوواریانس چندمتغیری (MANCOVA) استفاده شد. نتایج: نتایج آزمون تحلیل کواریانس معنادار بود. به دنبال آن تفاوت خطاهای شناختی (008/0=P، 01/9=(1و17)F) و تندرستی (01/0=P، 4/7=(1و17) F) در دو گروه معنادار بود ولی میزان قند خون ( 8/0=P، 01/0=(1و17) F) معنادار نگردید. نتیجه گیری: آموزش خطاهای شناختی به شیوه ی فلسفه برای کودکان و نوجوانان باعث رشد استدلال، تفکر منطقی کودکان و نوجوانان می شود و به آنها کمک می کند تا در شرایط ناکامی، استرس و اضطراب از خود مراقبت کنند و تندرستی هیجانی شان بهبود یابد. اگرچه به نظر می رسد برای تأثیر روی قند خون، مدت زمان بیشتری لازم است.

مقدمه: التهاب نقش مؤثری در بروز و گسترش اختلالات متابولیکی و ورزش به تنهایی همراه با محدودیت های رژیم غذایی جهت کاهش وزن، اثرات مفیدی بر کاهش بیومارکرهای التهابی به ویژه در بیماری دیابت نوع دو ایفا می کند. هدف پژوهش حاضر ارزیابی اثرات تمرین ترکیبی (مقاومتی-هوازی) با و بدون محدودیت رژیم غذایی جهت کاهش وزن بر برخی مارکرهای التهابی (CRP، TNF-α و ICAM-1) در مردان سالمند مبتلا به دیابت نوع دو است. روش ها: 42 مرد سالمند مبتلا به دیابت نوع دو (سن: 0/2± 6/67، وزن: 4/7± 2/85، BMI: 0/2± 2/28) پس از همسان سازی براساس سطوح سرمی گلوکز و نمایه ی توده ی بدنی به طور تصادفی در یکی از 3 گروه: تمرین ترکیبی (15 نفر)، تمرین ترکیبی همراه با رژیم غذایی کاهش وزن (14 نفر) و رژیم غذایی کاهش وزن به تنهایی (13 نفر) قرار گرفتند. برنامه ی تمرین ترکیبی با تمرین هوازی شامل راه رفتن و دویدن با شدت 50-75 درصد ضربان قلب ذخیره بود و تمرین مقاومتی شامل حرکت پرس سینه، زیر بغل سیم کش، جلو ران و پشت ران با 3 جلسه در هفته و به مدت 12 هفته انجام شد. یافته ها: پس 12 هفته مداخله، کاهش معناداری در سطوح سرمی ماکرهای التهابی (CRP، ICAM-1 و TNF-α ) در پس آزمون نسبت به پیش آزمون در هر سه گروه مشاهده شد (001/0P< برای همه). با این حال، تحلیل آزمون تعقیبی بونفرونی نشان داد، تمرین ترکیبی همراه با رژیم غذایی نسبت به تمرین ترکیبی و محدودیت رژیم غذایی به تنهایی اثرات بیشتری بر کاهش CRP، ICAM-1 و TNF-α داشت شد (001/0P< برای همه). علاوه بر این، کاهش ICAM-1 (001/0P<) و TNF-α (001/0P<) پس از تمرین ترکیبی در مقایسه با محدودیت رژیم غذایی و کاهش CRP پس از محدودیت رژیم غذایی نسبت به تمرین ترکیبی به طور معناداری بیشتر بود (001/0P<). نتیجه گیری: به نظر می رسد در افراد سالمند مبتلا به دیابت نوع دو، محدودیت کالری مبتنی بر کاهش وزن همراه با تمرین ترکیبی مناسب تر است که برای تعدیل و تنظیم بیومارکرهای التهابی و اختلال عملکرد اندوتلیال در مقایسه با تمرین مقاومتی یا تمرینات هوازی به تنهایی توصیه می شود.

مقدمه: فعالیت جسمانی از طریق افزایش مصرف انرژی و در نتیجه کاهش چربی های بدن محرکی مؤثر برای بهبود تندرستی سالمندان دارای سندرم متابولیک است. هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر 8 هفته تمرینات دایره ای شدید بر سطوح سرمی BDNF و آیریزین و وزن بدن در زنان سالمند دارای سندرم متابولیک در خرم آباد بود. روش ها: در این مطالعه ی نیمه تجربی، تعداد 18 زن سالمند (سن: 17/6± 00/71 سال، وزن: 18/9± 22/62 کیلوگرم، قد: 27/3± 67/153 سانتی متر) دارای سندرم متابولیک به طور داوطلبانه شرکت کردند. آزمودنی ها ضمن انجام امور روزمره ی خود در یک پروتکل 8 هفته ای تمرین دایره ای با شدت بالا شرکت کردند که 3 جلسه در هفته اجراء می شد. 24 ساعت قبل از اجرای پروتکل تمرینی و 48 ساعت پس از اتمام پروتکل تمرینی نمونه ی خونی توسط کارشناس آزمایشگاه از آزمودنی ها در حالت ناشتا بین ساعت 7 و 30 دقیقه تا 8 گرفته شد. برای اندازه گیری سطوح سرمی BDNF و آیریزین از کیت های الایزا استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون t همبسته استفاده شد و سطح معنی داری 05/0>P در نظر گرفته شد. یافته ها: نتایج افزایش معنی دار سطوح استراحتی سرمی BDNF (001/0=P) و آیریزین (033/0=P) و کاهش معنادار وزن بدن (001/0=P) در مقایسه با مقادیر پیش آزمون در زنان سالمند دارای سندرم متابولیک را نشان داد. نتیجه گیری: تمرینات دایره ای شدید در زنان سالمند دارای سندرم متابولیک غلظت های سرمی BDNF و آیریزین را افزایش می دهد و احتمالاً افزایش این دو عامل می تواند اثرات مفیدی بر نیمرخ لیپیدی و در نهایت وزن بدن این افراد داشته باشد.