مجله دیابت و متابولیسم ایران
سال:1398 | دوره:19 | شماره:1 |تعداد مقالات:6

مقدمه: عضله ی اسکلتی به عنوان یک بافت درو ن ریز در تنظیم فعالیت متابولیکی، تولید و ترشح هورمون هایی از جمله میوکین ها دارای فعالیت است. هدف مطالعه ی حاضر، بررسی تاثیر هشت هفته تمرین هوازی و مصرف اتانول بر مقادیر نیم رخ لیپیدی و گلوکز پلاسما، محتوای تری گلیسرید و بیان ژن مایونکتین، آیریزین و لپتین عضله دوقلو موش های صحرایی نر بود. روش ها: تعداد 32 سر موش شش هفته ای با میانگین وزنی10± 200 گرم به چهار گروه کنترل، تمرین هوازی، اتانول با دوز 4 گرم برکیلوگرم وزن بدن و اتانول به همراه تمرین تقسیم شدند. در پایان دوره، مقادیر نیم رخ لیپید و گلوکز پلاسما به همراه محتوای تری گلیسرید عضله ی دوقلو و سطوح نسبی بیان ژن های مایونکتین، آیریزین و لپتین ارزیابی شدند. داده ها توسط آزمون تحلیل واریانس دو سویه تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: در بین مقادیر نیم رخ لیپید میزان سطوح تری گلیسرید پلاسما در گروه های تمربن هوازی و تمرین هوازی+ اتانول در مقایسه با گروه کنترل کاهش معنی داری داشت (05/0≥ P). مقادیر تری گلیسرید عضله ی دوقلو در گروه های تمرین هوازی+اتانول (0001/0≥ P) و تمرین هوازی (01/0≥ P) افزایش معنی داری در مقایسه با گروه کنترل نشان داد. نتایج نشان داد که تمرین هوازی سبب افزایش معنی داری در بیان ژن مایونکتین در گروه تمرین هوازی نسبت به گروه کنترل شد (05/0P≤ )، اما بیان ژن های آیریزین و لپتین در گروه های مختلف تغییرات معنی داری را نشان ندادند. نتیجه گیری: تمرین هوازی در طی هشت هفته توانسته بود از طریق تغییر در سطوح میوکین ها به ویژه مایونکتین سبب بهبود در محتوای چربی به خصوص تری گلیسرید پلاسما و عضله ی اسکلتی شود و احتمالا بتواند تنظیم کننده متابولیسم بدن باشد.

مقدمه: هدف از تحقیق حاضر، مقایسه ی اثر مداخلات شامل هشت هفته تمرین مقاومتی با و بدون مصرف عصاره ی زعفران، زرشک بر سطح سرمی پروتیین شماره ی 4 اتصالی رتینول، و مقاومت به انسولین در موش های چاق شده با رژیم پر چرب بود. روش ها: در این تحقیق 80 موش سوری با میانگین وزنی 2± 41 گرم به مدت 10 هفته تحت رژیم عذایی پر چرب قرار گرفتند سپس به صورت تصادفی در 8 گروه تمرین مقاومتی (10n=)، مقاومتی و زعفران (10n=)، زعفران (10n=)، مقاومتی و زرشک (10n=)، زرشک (10n=)، زعفران و زرشک (10n=)، تمرین مقاومتی به همراه مصرف عصاره ی زعفران و زرشک (10n=) و گروه کنترل (10n=) قرار گرفتند. برنامه ی تمرین مقاومتی شامل بالارفتن موش ها از نردبان به همراه وزنه (سه ست و هربار 5 تکرار) سه جلسه در هفته و به مدت 8 هفته انجام شد. مصرف عصاره ی زعفران و زرشک به میزان 08/0 به ازای کل وزن موش به مدت 8 هفته انجام شد. پس از 14 ساعت ناشتایی شبانه نمونه ی خون اولیه به میزان 5 میلی لیتراز بطن چپ موش ها گرفته شد و سطوح RBP4، گلوکز، انسولین و مقاومت به انسولین اندازه گیری شد. به منظور مقایسه ی اطلاعات بین گروه ها از آزمون تحلیل واریانس یک طرفه استفاده شد. کلیه ی محاسبات در سطح 05/0≥ P در نظر گرفته شد. یافته ها: یافته ها نشان داد، تفاوت معناداری در سطوح RBP4 (002/0=P)، گلوکز (03/0=P)، انسولین (02/0=P)، و مقاومت به انسولین (004/0=P) گروه های مختلف تحقیق وجود دارد. نتایج آزمون تعقیبی نشان داد، سطوح RBP4 در گروه تمرین مقاومتی نسبت به گروه زرشک وکنترل کاهش یافته است. در گروه تمرین مقاومتی با زعفران نسبت به گروه زرشک وکنترل کاهش یافته است. همچنین در گروه زعفران نسبت به گروه تمرین وزعفران و زرشک کاهش یافته است. نتیجه گیری: لذا یافته های پژوهش حاضر بر تاثیر تمرین مقاومتی، مصرف عصاره ی زعفران و زرشک بر کاهش عوارض متابولیک ناشی از چاقی از طریق کاهش RBP4 و کاهش گلوکز، انسولین و مقاومت به انسولین تاکید دارد.

مقدمه: چاقی و دیابت نوع 2 می تواند در عملکرد مسیرهای مهم سلولی اختلال ایجاد کند. فعال شدن مسیر mTOR منجر به تنظیم پروتیین SREBP1 برای متابولیسم و تنظیم بافت چربی می شود. هدف از تحقیق حاضر، بررسی تاثیر 4 هفته تمرین تناوبی با شدت بالا بر محتوای پروتیین های mTOR و SREBP1 در بافت چربی موش های صحرایی چاق مبتلا به دیابت نوع 2 می باشد. روش ها: در این مطالعه تجربی، 12 سر موش صحرایی نر 2 ماهه از نژاد اسپراگوداولی با میانگین وزن 20± 300 گرم انتخاب و پس از دیابتی شدن از طریق القاء STZ و نیکوتین آمید به روش تصادفی به 2 گروه، تمرین دیابتی (6 سر) و کنترل دیابتی (6 سر) تقسیم شدند؛ گروه تمرینی 4 روز در هفته مطابق با برنامه تمرینی به مدت 4 هفته به تمرین ورزشی HIIT پرداختند؛ در حالی که گروه کنترل هیچ گونه برنامه تمرینی نداشتند. برای تجزیه وتحلیل داده ها از آزمون t-مستقل و t-وابسته استفاده شد. یافته ها: تغییر معنی داری در محتوای پروتیین mTOR (12/0>p) مشاهده نشد؛ اما محتوای پروتیین SREBP1 (001/0>p) افزایش معنی دار یافت. وزن گروه کنترل (0001/0P=) و گروه HIIT (010/0P=) افزایش معنی داری را نشان داد. قند خون گروه کنترل نیز افزایش معنی داری داشت (0001/0P=)؛ اما، قند خون موش های گروه HIIT، تغییر معنی داری را نشان نداد (14/0P=). نتیجه گیری: 4 هفته تمرین HIIT نتوانست وزن، میزان قند خون و محتوای پروتیین های mTOR را تغییر معنی داری دهد. اما منجر به افزایش محتوای SREBP1 شد؛ بنابراین در تجویز تمرین HIIT باید عواملی مانند مدت زمان و شدت تمرین به گونه ای تنظیم شود که بهترین نتیجه حاصل شود.

مقدمه: اگرچه ارتباط مثبت بین سرطان پستان و دیابت نوع دو گزارش شده است، ولیکن ارتباط این بیماری با سابقه ی قبلی ابتلا به دیابت حاملگی کمتر مشخص شده است. هدف ما در این مطالعه بررسی ارتباط بین سابقه ی ابتلا به دیابت بارداری و بروز سرطان پستان در یک مطالعه ی طولانی مدت مبتنی بر جمعیت است. روش ها: برای انجام پژوهش حاضر تعداد 4076 زن 20-50 سال که در فاز اول مطالعه ی قند و لیپید شرکت کرده بودند و سابقه ی حداقل یک بارداری در ابتدای مطالعه را داشتند، وارد پژوهش شدند و به مدت 15 سال مورد پیگیری قرار گرفتند. از هر یک از افراد سابقه ی ابتلا به دیابت بارداری پرسیده می شد و سپس رخداد سرطان پستان مورد ارزیابی قرار می گرفت. به منظور اندازه گیری نسبت مخاطره برای دو گروه از آزمون بقای کاکس استفاده شد. یافته ها: جمعیت مورد مطالعه شامل 886 زن با سابقه و 3190 نفر بدون سابقه ی ابتلا به دیابت بارداری بودند. میانه (دامنه ی میان چارکی) مدت زمان پیگیری افراد در گروه با و بدون سابقه ابتلا به دیابت بارداری به ترتیب (51/13-09/8)12/12 و (14/13-26/6) 62/11 سال است. چگالی رخداد ابتلا به سرطان پستان 64/0 در هزار شخص-سال با فاصله ی اطمینان (91/0-44/0)95% بود. از این تعداد 4 مورد در زنان با سابقه ی ابتلا به دیابت بارداری (چگالی بروز 36/0 در هزار شخص-سال با فاصله اطمینان (99/0-11/0)95%) و 26مورد (چگالی بروز 73/0 در هزار شخص-سال با فاصله اطمینان (1/1-49/0)95%) در زنان بدون سابقه ابتلا بود. نتیجه گیری: مطالعه ی ما نشان داد که سابقه ی ابتلا به دیابت بارداری عامل خطر مستقلی برای رخداد سرطان پستان محسوب نمی شود.

مقدمه: دیابت نوع دو شرایط التهابی مزمنی است که آمیزه ای از عوامل ژنتیکی و محیطی در آن نقش دارد. فاکتور نکروز توموری آلفا یا TNF-α به عنوان یک سایتوکاین پیش التهابی مترشحه از بافت چربی با تاثیر بر مسیر سیگنالینگ انسولین می تواند در ایجاد مقاومت به انسولین در بیماران دیابت نوع دو نقش داشته باشد. با توجه اهمیت تغییرات اپی ژنتیک در ایجاد بیماری های چند عاملی، این مطالعه با هدف بررسی متیلاسیون پروموتر ژن TNF-α در بیماران مبتلا به دیابت نوع دو و مقایسه ی آن با افراد غیر دیابتی انجام گردید. روش ها: این مطالعه بر روی 61 بیمار دیابت نوع دو و 31 فرد غیر دیابتی انجام شد. بیماران شامل دو گروه مبتلایان کمتر از 5 سال و مبتلایان بیشتر از 5 سال بودند. گروه ها از نظر ویژگی های دموگرافیک همسان بودند. پروفایل لیپیدی با کیت های استاندارد اندازه گیری شد. سپس ناحیه ی پروموتر ژن TNF-ɑ به روش تیمار با بیسولفیت، انجام Nested PCR و نهایتا تعین توالی بررسی گردید. یافته ها: در مطالعه ی ما ارتباطی بین متیلاسون مناطق CpG پروموتر ژن TNF-ɑ در گروه های مورد مطالعه مشاهده نشد. همچنین بین زنان و مردان در ارتباط با متیلاسیون پروموتر ژن TNF-ɑ درگروه های دیابتی و غیر دیابتی تغییری مشاهده نگردید. نتیجه گیری: به نظر می رسد تغییرات اپی ژنتیکی سایتوکاین هایی که در ایجاد مقاومت به انسولین در بیماران دیابتی نوع دو نقش دارند در نمونه ی خون محیطی محسوس نیست و در این رابطه احتمالا بافت های دیگر باید مورد بررسی قرار گیرند.

مقدمه: یکی از مشکلات رایج بیماران دیابتی، نوروپاتی محیطی است. و افزایش خطر ایجاد زخم پا و آمپوتاسیون از عوارض نوروپاتی دیابتی است. هدف از انجام این مطالعه، بررسی مقایسه میزان بهبودی زخم پای دیابتی در درجات مختلف نوروپاتی است. روش ها: این مطالعه از نوع گذشته نگر است که در یک بازه ی زمانی دو ساله از فروردین 1395 تا اسفند 1396 به صورت مقطعی با توجه به اطلاعات مندرج در پرونده بیماران مبتلا به دیابت دارای زخم پای نوروپاتیک مراجعه کننده به کلینیک شماره ی یک دیابت و بیماری های متابولیک پژوهشگاه علوم غدد دانشگاه علوم پزشکی تهران به بررسی شاخص های بهبودی زخم شامل مساحت، عمق و مدت زمان التیام پرداخته است. بر این اساس تغییر مساحت و عمق زخم بیماران طی مراجعات آنها در ماه های نخست، سوم و ششم ارزیابی و گزارش شد. داده های حاصل از مطالعه با استفاده از نرم افزار spss نسخه 16 مورد تحلیل آمار توصیفی و استنباطی قرار گرفتند. یافته ها: نتایج حاصل از بررسی پرونده بیماران مبتلا به زخم نوروپاتیک گویای آن بود جنس مذکر در مقطع سنی 56 تا 65 سال بیشترین فراوانی را داشتند. به علاوه غالب این بیماران مبتلا به دیابت نوع دو (79%) بودند. میزان بهبودی زخم که شاخص اندازه گیری آن مساحت و عمق زخم در سه دوره ی زمانی بوده در درجات مختلف نوروپاتی با همدیگر تفاوت داشت؛ در سطح خفیف نوروپاتی میزان مساحت و عمق زخم سریع تر کاهش یافته ولی در نوروپاتی شدید، مدت زمان بهبودی زخم در دو شاخص مساحت و عمق زخم، طولانی تر بود. با افزایش مدت ابتلا به دیابت به همان نسبت بهبودی نیز زمان بر شده و نیز با بالا رفتن سن میزان بهبودی زخم نیز کاهش پیدا کرده است (001/0P-value =). نتیجه گیری: شواهد نشان می دهد که شناسایی زودرس نوروپاتی می تواند باعث کاهش بروز زخم پای دیابتی و قطع عضو شود. با توجه به اینکه میزان بهبودی سایز و نیز عمق زخم در افراد دیابتی مبتلا به نوروپاتی شدید به کندی صورت می گیرد ضرروری است تا با انجام مداخلات مراقبتی و آموزشی پیشگیری مدار، از آسیب پا جلوگیری نمود.