علوم دارویی (pharmaceutical sciences)
سال:1387 | دوره:14 | شماره:3 |تعداد مقالات:8

زمینه و هدف: مصارف درمانی متعددی از جمله رفع بیخوابی، اضطراب و تشنج در طب سنتی برای گشنیز ذکر شده است. هدف از این مطالعه بررسی اثر ضد تشنج عصاره های آبی، هیدروالکلی و اسانس دانه گشنیز در موش سوری بود.روش ها: اثر ضد تشنج عصاره ها و اسانس با استفاده از تشنج القا شده با پنتیلن تترازول ارزیابی گردید. موش های نر عصاره های آبی هیدروالکلی یا اسانس یا حامل را نیم ساعت قبل از تزریق پنتیلن تترازول (85 mg/kg)، دریافت کردند. از دیازپام با دوز 3 میلی گرم بر کیلوگرم به عنوان کنترل مثبت استفاده گردید. زمان شروع تشنجهای میوکلونیک، کلونیک و تونیک، تعداد حیواناتی که تشنج کردند و درصد مرگ و میر ثبت گرد.یافته ها: ارتباط خطی بین دوزهای عصاره های آبی و هیدروالکلی و اسانس دانه گشنیز و جلوگیری از تشنج تونیک و مرگ ناشی از پنتیلن تترازول مشاهده گردید ED50 .(P<0.001) عصاره آبی، هیدروالکلی و اسانس در جلوگیری از مرگ ناشی از پنتیلن تترازول به ترتیب 327، 560 و 646 mg/kg بود. عصاره های آبی و هیدرو الکلی و اسانس دانه گشنیز بطور وابسته به دوز باعث افزایش معنی دار در زمان شروع تشنجات میوکلونیک و کلونیک شدند .(p<0.05)نتیجه گیری: این یافته ها پیشنهاد می کند که عصاره ها و اسانس دانه گشنیز دارای اثر ضد تشنج می باشند. لیکن بنظر میرسد که ترکیب (یا ترکیبات) اصلی که مسوول اثرات ضد تشنج می باشد، بیشتر در عصاره آبی وجود دارد.

زمینه و هدف: Pelargonium roseum گیاهی از تیره گیاهان شمعدانی عطری است. در بررسی های انجام شده، اسانس این گیاه ادم تجربی ایجاد شده را در پنجه و گوش حیوانات آزمایشگاهی مهار کرده است. همچنین ترکیبات موجود در این گیاه به عنوان قابض مطرح هستند. از سوی دیگر فنی توئین دارویی است که در فارماکوپه برخی کشورها به عنوان تسریع کننده ترمیم فرموله شده است. هدف از این مطالعه بررسی اثرات التیام بخش اسانس گیاه گل عطر در مقایسه با فنی توئین به دنبال ترومای جراحی در پوست موش صحرایی بود.روشها: جهت انجام این مطالعه پس از انتخاب 60 سر موش صحرایی ماده نژاد ویستار، با استفاده از پانچ بیوپسی شماره هفت در پوست ناحیه پشت آنها چهار زخم تمام ضخامت ایجاد شد. سپس موش ها به طور تصادفی به شش گروه ده تایی تقسیم شدند. گروه های اول و دوم به عنوان گروه های تیمار با اسانس گیاهی، گروه های سوم و چهارم به عنوان گروه های تیمار با فنی توئین و گروه های پنجم و ششم به عنوان گروه های شاهد تعیین شدند. دوز تجویز شده در گروه های تیمار 35 میلی گرم به ازای هر سانتیمتر مربع موضع تروما بود. طول دوره تیمار 21 روز و دفعات تجویز دارو روزانه یکبار بود. در گروه های اول، سوم و پنجم جهت مطالعه هیستومتریک به طور روزانه از زخم ها تصاویر دیجیتالی تهیه می شد که در نهایت با استفاده از نرم افزار آنالیز تصاویر دیجیتالی مساحت زخم ها محاسبه شد. در گروه های دوم، چهارم و ششم در روزهای 0، 3، 7، 14 و 21 دوره تیمار دوش موش از هر گروه به طور تصادفی به منظور مطالعه هیستوپاتولوژیکی انتخاب شدند که این موش ها پس از انجام نمونه برداری در ادامه روند تحقیق حذف شدند. یافته ها: نتایج به دست آمده نشان می داد که گروه های تیمار با اسانس از نظر میزان جمع شدگی زخم، آماس، نوزایی بافت پوششی، پرولیفراسیون فیبروبلاست ها، نوزایی عروقی، کلاژنیزاسیون و بلوغ بافت همبندی وضعیت بهتری را دارا بودند. از سوی دیگر در گروه های تیمار با فنی توئین ترمیم ضعیفتری را در مقایسه با گروه های دیگر شاهد بودیم. نتایج به دست آمده از نظر آماری معنی دار بودند (P<0.01).نتیجه گیری: نتایج حاصله بیانگر این است که در زخم های باز تمام ضخامت اسانس گیاه Pelargonium roseum دارای اثرات تحریکی روی فرآیند ترمیم و فنی توئین واجد اثرات مهاری است.

زمینه و هدف: این مطالعه به منظور بررسی ارتباط سرعت ذاتی انحلال داروها با برخی پارامترهای فیزیکوشیمیایی و فارماکوکینیتیکی صورت گرفته است. برای ا ین منظور از داروهایی با خواص فیزیکوشیمیایی متفاوت استفاده شد.روشها: 100 میلی گرم از پودر خالص هر دارو به نحوی که سطح آن کاملا صاف و صیقلی باشد، متراکم نموده و آزمون انحلال با حفظ شرایط سینک با استفاده از دستگاه شماره USP II به روش اصلاح شده Wood & Syarto انجام گرفت. نمودار مقدار داروی حل شده با ازای واحد سطح در برابر زمان با استفاده از نرم افزار Excell رسم گردید که شیب نمودار، برابر با IDR می باشد. محلولیت داروها در محیط بافر فسفات به روش آنالیتیک محاسبه شد.یافته ها: نتایج حاصل از بررسی ارتباط بین سرعت ذاتی انحلال و برخی پارامترهای و فیزیکوشیمیایی و فارماکوکینتیکی نشان داد که بین لگاریتم محلولیت و لگاریتم سرعت ذاتی انحلال ارتباطی خطی با شیب خط 0.7289 و R2=0.94 و P=0.000 وجود دارد . ولی ارتباط معنی داری با سایر پارامترهای مورد بررسی مشاهده نشد.نتیجه گیری: نتایج تحقیق نشان داد که سرعت ذاتی انحلال داروها در مقایسه با محلولیت، ارتباط بهتری با دینامیک انحلال در شرایط درون تن دارد که این امر احتمالا به این دلیل است که سرعت ذاتی انحلال پدیده کینتیکی ولی محلولیت پدیده تعادلی می باشد.

زمینه و هدف: پیشبرد رسیدگی آندومتر رحم به علت نسبت پایین لانه گزینی در سیکل های (Assisted Reproductive Tecnology) ART مورد توجه محققین بوده است. پروژسترون به طور معمول بدین منظور استفاده می شود. با توجه به انیکه خصوصیات مورفولوژیکی یکی از ویژگیهای رسیدگی آندومتر می باشد، هدف از مطالعه اخیر مقایسه ویژگیهای مورفولوژیکی و مورفومتری پس از دریافت پروژسترون و وایاگرا، در آندومتر رحم موشها، قبل از لانه گزینی است. روش ها: 40 سر موش ماده بالغ به چهار گروه کنترل، گنادوتروپین، گنادوتروپین + پروژسترون و گنادوتروپین + وایاگرا تقسیم شدند. هر سه گروه مورد آزمایش HMG 7.5 I.u و سپس HCG 7.5 I.u تزریق شد. سپس هر دو موش ماده با یک موش نر برای جفت گیری در یک قفس قرار داده شدند. در دو گروه 1mg/ mouse پروژسترون 3mg/kg وایاگرا به فواصل 24، 48، 72 ساعت پس از تزریق HMG تزریق گردید. 96 ساعت بعد موش در همه گروه قربانی شده و نمونه های رحمی آنها تحت پاساژ بافتی قرار گرفته و برای مطالعه با میکروسکوپ نوری آماده شدند.یافته ها: نتایج میکروسکوپ نوری نشان داد ارتفاع سلولهای اپی تلیال گروه کنترل 20.52±2.43 میکرومتر بود. در گروه گنادوتروپین ارتفاع سلولها 20.85±55 میکرومتر، که از نظر آماری با گروه کنترل تفاوت معنی داری نداشت. ارتفاع سلولها در گروه گنادوتروپین + پروژسترون و گنادوتروپین + وایاگرا به ترتیب 17.91±2.78 میکرومتر و 17.60±2.49 میکرومتر بوده که کمتر از دو گروه کنترل و گنادوتروپین می باشد. سطح معنی داری (p<0.05) در نظر گرفته شد.نتیجه گیری: تزریق پروژسترون و وایاگرا پس از تحریک تخمک گذاری شاخص های مورفولوژیکی سلولهای اپی تلیوم لومینال رحم را تغییر داده است و بر رسیدگی آندومتر تاثیر داشته است.

زمینه و هدف: سرطان پستان شایعترین نوع سرطان در زنان است. هدف از این مطالعه مقایسه سطوح سرمی و سیتوزولوی روی، مس و سلنیوم بیماران مبتلا به سرطان پستان با افراد کنترل می باشد.روشها: در این مطالعه مقطعی تعداد 50 بیمار مبتلا به سرطان پستان و 50 فرد کنترل بررسی شدند. نمونه های بافتی از 32 زن مبتلا به سرطان پستان  و 24 فرد کنترل تهیه گردید. سطوح سرمی و سیتوزولوی مس و روی و سلنیوم به روش اسپکتروفتومتری جذب اتمی با کوره گرافیتی اندازه گیری شدند.نتایج: میانگین سطوح سرمی روی، مس و سلنیوم بیماران مبتلا به سرطان پستان به ترتیب 0.19±0.97، 0.47±1.47 لیتر و 60.03±23.38 mg/L بود. میانگین سطوح سرمی روی، مس و سلنیوم افراد کنترل به ترتیب 0.35±1.07 و 0.2±1.09 و 92.42±18.7 mg/L بود. اختلاف میانگین سطوح سرمی روی دو گروه از نظر آماری معنی دار نبود اما اختلاف میانگین مس دو گروه از نظر آماری معنی داری بوده است (p<0.002). نسبت مس به روی در گروه بیمار 1.52 و در گروه کنترل 1.12 بود و اختلاف این دو نسبت بین گروه از نظر آماری معنی دار بود (P<0.001). بین سطوح سرمی سلنیوم بیماران مبتلا به سرطان پستان (92.42±18.7 mg/L) و افراد کنترل (60.03±23.38 mg/L) از نظر آماری اختلاف معنی داری وجود داشت (P<0.001). میانگین سطوح سیتوزولی روی بیماران و افراد کنترل به ترتیب 72.5±66.75 و 28.5±26.7 میکروگرم در هر گرم از بافت بوده است و این اختلاف از نظر آماری معنی داری بود (P<0.006). اختلاف بین میانگین سطوح سیتوزولی مس بیمارن (3.84 mg/gr±28.29) و افراد کنترل (6.08 mg/gr±21.02) از نظر آماری معنی داری بود (P<0.000). همچنین، اختلاف میانگین سطوح سیتوزولی سلنیوم بیمارن (0.42 mg/gr±1.01) و افراد کنترل (0.22 mg/gr±0.51) از نظر آماری معنی داری بود (P<0.01).نتیجه گیری: تغییرات سطوح سرمی و سیتوزولی مس، روی وسلنیوم بیماران مبتلا به سرطان پستان احتمالا نشان دهنده نقش بیولوژیکی و مهم این عناصر در پیشرفت سرطان پستان است.

زمینه و هدف: هدف از این مطالعه، تهیه و ارزیابی میکروپارتیکل های روده ای ناپروکسن به روش کریستالیزاسیون کروی است.روش ها: اساس این روش بر پایه رسوب هیدروکسی پروپیل متیل سلولز فتالات (HPMCP) با افزودن قطره قطره محلول بازی آن به محیط اسیدی می باشد. پارامترهای مختلف شامل نسبت پلیمر به دارو، اختلاف دمای اولیه بین حلال و ناحلال (DT) و غلظت اسید در محیط ناحلال در طی تهیه میکروپارتیکل ها تغییر داده شد و تاثیر این متغیرها روی خصوصیات میکرومریتیک میکروپارتیکل ها و بازده انکپسولاسیون مورد بررسی قرار گرفت. میکروپارتیکل ها همچنین با استفاده از SEM, DSC و دیفراکتومتری X-ray مورد ارزیابی قرار گرفتند و در نهایت مطالعات انحلال جهت تعیین مقاومت میکروپارتیکل ها نسبت به اسید معده انجام گرفت.یافته ها: تصاویر SEM نشان دادند که میکروپارتیکل ها کاملا کروی و یکسان بودند که در نتیجه قابلیت ریزش آنها نیز بهبود قابل توجهی را نشان داد. نتایج مطالعات انحلال نشان داد که رهش ناپروکسن از میکروپارتیکل ها وابسته به pH بود. افزایش بازده انکپسولاسیون با کاهش نسبت پلیمر به دارو و با افزایش (DT) و غلظت اسید در محیط ناحلال بدست آمد.نتیجه گیری: روش کریستالیزاسیون کروی بکار رفته ساده بوده و مصرف حلال های آلی در آن به حداقل رسیده است و روش مناسبی برای تهیه میکروپارتیکل های روده ناپروکسن می باشد.

زمینه و اهداف: اندوتلین 1 یک تنگ کننده قوی عروق می باشد که به وسیله سلولهای اندوتلیال عروقی ترشح میشود ولی ترشح آن در ریه بیشتر به واسطه اندوتلیوم عضلات صاف و اپی تلیوم مجاری هوایی و انواع دیگری از سلولها می باشد. ورزش عامل موثر بر میزان بیان اندوتلین و ترشح آن می باشد. از آنجایی که اندوتلین 1 نقش عمده ای در بیمارهای ریوی دارد در این مطالعه تصمیم گرفته شد تاثیر ورزش سه ماهه بر میزان بیان ژن اندوتلین 1 در بافت ریه موشهای نر مورد بررسی قرار گیرد.روش ها: تعداد 20 موش صحرایی نر از نژاد ویستار با وزن متوسط 27±235 گرم به صورت تصادفی انتخاب کرده، آنها را به دو گروه 10 تایی تقسیم نمودیم. گروه آزمایش به مدت 3 ماه روزانه به مدت 60 دقیقه و با سرعت 35 متر در دقیقه در دستگاه ترید میل ورزش کردند. چهل و هشت ساعت بعد از آخرین روز ورزش، ریه ها را خارج کرده و جهت انجماد سریع در دمای -70oC قرار داده شدند. سپس نمونه ها جهت تشخیص بیان mRNA اندوتلین 1، تحت آزمایش RT-PCR قرار گرفتند.یافته ها: ورزش سه ماهه میزان بیان mRNA اندوتلین 1 در ریه موشهای صحرایی گروه آزمایش را در مقایسه با گروه کنترل به طور معنی داری افزایش داد (P<0.05).نتیجه گیری: نتایج به دست آمده از این تحقیق نشان داد که ورزش سه ماهه میزان بیان mRNA اندوتلین 1 در ریه را افزایش میدهد و میتواند از این طریق تاثیر مثبت بر جریان خون ریوی داشته باشد.