مجله تحقیقات علوم پزشکی زاهدان (طبیب شرق)
سال:1380 | دوره:3 | شماره:3 |تعداد مقالات:8

در چند دهه اخیر بسیاری از مراکز مامایی تمایل زیادی به استفاده از سزارین در ختم حاملگی نمایش بریچ دارند و این در حالی است که همه اذعان دارند که عوارض و مرگ و میر مادری ناشی از سزارین بیشتر از زایمان طبیعی می باشد. این مطالعه به منظور مقایسه آپگار نوزادان بریچ در دقایق اول و پنجم در دو روش زایمان واژینال و سزارین صورت گرفت. 91 خانمی که نمایش بریچ، سن حاملگی بیش از 32 هفته، وزن نوزاد بیش از 1500 گرم و حاملگی یک قلو داشتند و با دردهای زایمانی واقعی مراجعه کرده بودند، به صورت سرشماری متوالی در طی دو سال 78-1377 وارد مطالعه شدند. در مورد هر بیمار اطلاعاتی شامل سن حاملگی، وزن نوزاد، تعداد زایمان و روش ختم حاملگی به دست آمد و سپس این متغیرها بر اساس آپگار دقایق اول و پنجم تجزیه و تحلیل شدند. موارد مرگ نوزادی در 24 ساعت اول پس از تولد نیز ثبت شد. نتایج حاصل نشان دهنده عدم تاثیر روش ختم حاملگی بر آپگار دقایق اول و پنجم نوزادان بود. نوع بریچ، تعداد زایمانهای مادر و وزن نوزاد نیز اختلافی در آپگار نوزادان ایجاد نکرد و هیچ موردی از مرگ نوزاد مشاهده نشد. با توجه به نتایج فوق، می توان گفت بسیاری از زنانی که نمایش بریچ و وزن نوزاد بیش از 1500 گرم دارند، قادر به زایمان واژینال بدون به خطر افتادن نوزاد هستند و تأمل پزشک، برای شروع دردهای زایمانی می تواند از آمار سزارین در این نمایش بکاهد.

سرخک یک بیماری بثوری حادی است که بوسیله واکسن قابل پیشگیری می باشد. بعد از استفاده از واکسن در دهه 1960 در کشورهای توسعه یافته بروز این بیماری تا 99% کاهش یافت که امروزه در آن کشورها در حال حذف شدن است. ولی بر طبق گزارشات سازمان جهانی بهداشت این بیماری هنوز بصورت بصورت اندمیک در برخی از نقاط دنیا وجود دارد و سالانه باعث مرگ حدود یک میلیون نفر می گردد. در کشور ما نیز علیرغم استفاده از واکسن از سال 1346 هنوز شاهد اپیدمیهای منطقه ای مخصوصاً در سنین 20-15 ساله در کشورمان هستیم. تنها راه پیشگیری از این بیماری استفاده از واکسن موثر با پوشش بالای واکسیناسیون در سن 15 ماهگی و تکرار آن در سنین ورود به مدرسه است. از آنجائی که در منطقه مورد مطالعه واکسیناسیون بر طبق برنامه فوق انجام نمی گیرد، مطالعه سرواپیدمیولوژی سرخک حاضر در سال 1373 بر روی 430 کودک 25 تا 60 ماهه در شهرستان ایرانشهر که کاملا بطور تصادفی از مناطق تحت پوشش 20 خانه بهداشت آن شهرستان انتخاب شده بودند، صورت گرفت. میزان عیار آنتی بادی بر علیه سرخک به روش ممانعت از هماگلوتیناسیون بررسی شد. نتایج نشان داد علیرغم اینکه 89.5 درصد کودکان مورد مطالعه دوبار واکسیناسیون شده بودند و در کل 411 نفر (95.6%) افراد مورد مطالعه تحت پوشش واکسیناسیون قرار داشتند، فقط 271 نفر (64.3%) دارای آنتی بادی بر علیه ویروس سرخک بودند. می توان نتیجه گرفت برنامه واکسیناسیون در حال اجرا، جهت ایجاد ایمنی بر علیه این بیماری در منطقه ناکافی می باشد و باید مورد تجدید نظر قرار گیرد. زیرا جهت حذف بیماری، ایمنی حداقل 95% افراد جامعه بر علیه سرخک لازم است. از آنجائیکه هدف سازمان جهانی بهداشت حذف سرخک در کشورهای شرق مدیترانه بعد از آمریکا و کشورهای اروپایی تا سال 2010 و رسانیدن افراد ایمن جامعه به بالای 95 درصد می باشد، تغییر در برنامه واکسیناسیون جهت نیل به حذف این بیماری در منطقه و کشور امری اجتناب ناپذیر به نظر می رسد .

لوسمی های حاد که از تغییر شکل بدخیم سلول خونساز ناشی می شوند، در غالب موارد با ناهنجاریهای سیتوژنتیکی مسخصی همراهند. درمان این بیماری (شیمی درمانی و پرتودرمانی) نیز سبب تغییرات سیتوژنتیک و انواع ناهنجاریهای کروموزومی می گردد. یکی از روشهای اندازه گیری آسیبهای ژنتیکی و ناهنجاریهای کروموزومی اندازه گیری فراوانی بروز میکرونوکلئی در سلولهای خونی مغز استخوان است. در تحقیق حاضر آسیبهای ژنتیکی ناشی از شیمی درمانی و پرتو درمانی در بیماران مبتلا به لوسمی میلوئیدی حاد (AML) به روش میکرونوکلئی مورد بررسی و ارزیابی قرار گرفته است. در این تحقیق 30 بیمار مبتلا به AML مورد بررسی و ارزیابی قرار گرفتند. بیماران با توجه به مرحله درمانی به 3 گروه بیمارانی که هیچگونه درمانی دریافت نکرده اند، بیمارانی که شیمی درمانی شده اند و بیمارانی که هم شیمی درمانی و هم پرتو درمانی شده اند تقسیم بندی شدند. 10 نفر نیز به عنوان گروه شاهد در نظر گرفته شد. نتایج نشان می دهد که فراوانی میکرونوکلئی بعد از هر مرحله از درمان اختلاف معنی داری نسبت به مرحله قبل نشان می دهد که در مورد بیمارانی که هیچگونه درمانی دریافت نکرده اند نشانگر آسیب ژنتیکی خودبخودی است و در مورد بقیه گروها نیز باید گفته شود که شیمی درمانی و پرتو درمانی موجب فراوانی بروز میکرونوکلئی در سلولهای خونی مغز استخوان شده که این نشانگر بروز آسیبهای ژنتیکی در اثر استفاده از این داروهاست .

توکسوپلاسموز یکی از متداولترین عفونتهای انگلی در سراسر دنیاست. اگر چه آلودگی معمولاً در افراد بالغ خوش خیم است ولی آلودگی در دوران بارداری ممکن است علائم جدی و متنوعی از جمله کوری و عقب ماندگی ذهنی در جنین ایجاد نماید. در این بررسی مقطعی توصیفی به منظور تعیین میزان آنتی بادیهای اختصاصی ضد توکسوپلاسما گوندی در زنان باردار ساکن شهر زاهدان، در پائیز 1378 تعداد 337 نمونه سرم مورد بطور تصادفی از مراجعین زایشگاه قدس زنان تهیه و به روش ایمونوفلوئورسانس غیر مستقیم (IFAT) مورد آزمایش قرار گرفت. بیش از 50 درصد از افراد مورد مطالعه در سنین 20 تا 29 سالگی بودند. در عیار و بالاتر 168 نفر (49.8%) مثبت بودند. در عیار 15/1 و بالاتر بیش از 30 درصد نمونه ها مثبت بودند. در عیار 30/1 و بالاتر 11.3 درصد، در عیار120/1 و بالاتر 4.2 درصد، در عیار240/1 ، 1.8 درصد، در 480/1عیار ، 1.8 درصد و در عیار 960/1و بالاتر تنها 4 نفر معادل 1.2 درصد مثبت بودند. با استفاده از آزمون X2 هیچگونه رابطه آماری معنی داری بین افزایش سن و عیار آنتی بادی مشاهده نشد. در مجموع بیش از نیمی از جمعیت مورد مطالعه از نظر وجود آنتی بادیهای سرمی ضد توکسوپلاسما منفی و نسبت به عفونت حساس می باشند. بنابراین اندازه گیری آنتی بادیهای اختصاصی ضدانگل بهنگام آزمایشات قبل از ازدواج و توجه کافی به آموزش و مراقبتهای دوران بارداری بویژه در افراد حساس ضروری است .

علیرغم کاهش میزان مرگ و میر به علت کارسینومای معده به دلیل پیشرفتهای فراوان تکنیکهای اندوسکپی و جراحی، این بیماری هنوز یکی از علل اصلی مرگ و میر به علت سرطان در جهان به شمار می رود. رفتار بیولوژیک سلولهای نئوپلاستیک در معده، تغییر ترکیبات سطحی سلول و ماتریکس خارج سلولی امروزه توجه محققین فراوانی را به خود جلب کرده است. هدف از این مطالعه شناسایی بعضی از ترکیبات قندی سطح سلول در گاستریت و کارسینومای معده بود. بدین منظور 20 نمونه جراحی و بیوپسی از گاستریت و کارسینومای معده پس از مطالعه لامهای H-E از 40 بیمار با انواع ضایعات مخاطی معده انتخاب شدند. مقاطع 6-5 میکرومتری تحت رنگ آمیزی های اختصاصی لکتینی WGA و PNA و رنگ آمیزی آلسین بلو در 2.5=pH قرار گرفتند و سپس مقاطع رنگ آمیزی شده به صورت دو سوکور مورد مطالعه قرار گرفت و گزارشهای بافتی تهیه گردید. نتایج این مطالعه حضور قندهای انتهایی GluNac و Gal/GalNac را در گلیکوکونژوگه های سطح سلول در گاستریت نشان داد. بعلاوه به نظر می رسد میزان این قند در سلولهای پوششی سطحی معده به مراتب از غدد معدی بیشتر است. همچنین واکنش سلولهای نئوپلاستیک در آدنوکارسینوما با لکتین های فوق به مراتب کمتر از واکنش سلولها در گاستریت بود. به نظر می رسد در مسیر تمایز زدایی در نئوپلازی ماهیت قندهای انتهایی سطح سلول بشدت تغییر می یابد. مطالعات آینده احتمالاً نقش بیشتر این ترکیبات را در مسیر نئوپلازی و متاستاز نشان خواهد داد .

طبق برآورد سازمان جهانی بهداشت حدود 3% جمعیت جهان به ویروس هپاتیت C آلوده شده اند و بیش از 170 میلیون ناقل مزمن HCV در معرض ابتلا به سیروز و یا سرطان کبد هستند. شیوع هپاتیت C در جوامع مختلف تفاوت فراوانی دارد. به علت نبودن اطلاعات کافی از وضعیت اپیدمیولوژی هپاتیت C در استان سیستان و بلوچستان این تحقیق انجام شد.این تحقیق در اوایل سال 1377 در شهرستان های زابل و چابهار صورت گرفت. انتخاب نمونه ها بر اساس جمعیت تحت پوشش سیسم شبکه بهداشتی درمانی انجام شد. جمعاً 11 مرکز بهداشتی درمانی شهری و 23 مرکز روستایی به شکل تصادفی انتخاب شدند و از هر مرکز 5 خانوار به طور تصادفی انتخاب شدند. پس از انتخاب خانوارها به منازل آن ها مراجعه شده و از تمامی افراد خانوار که حاضر به همکاری بودند، نمونه سرم جهت بررسی حضور Anti HCV گرفته شد و نمونه ها با حفظ زنجیر سرد به سازمان انتقال خون زاهدان منتقل شد. بررسی آنتی بادی با روش الایزا (نوبت اول و دوم) و تست تاییدی وسترن بلات انجام شد. از جمع 919 نفر، بررسی Anti HCV در آزمایش اول الایزا در 10 نفر مثبت بود. آزمایش دوم الایزا در این 10 نمونه در چهار مورد مثبت بود. آزمایش وسترن بلات در مورد این چهار نمونه تنها در یک نفر مثبت بود. لذا بر اساس آزمایش الایزا نوبت اول و دوم و تست تاییدی وسترن بلات تنها 0.1 درصد جمعیت مورد مطالعه دارای آنتی بادی علیه هپاتیت C بودند. این بررسی نشان داد که فراوانی عفونت هپاتیت C در استان سیستان و بلوچستان پایین است. نتایج مطالعه مشابه که در استان فارس صورت گرفته نیز مؤید همین مسئله است. لذا به نظر می رسد فراوانی عفونت هپاتیت C در ایران چندان بالا نباشد هر چند این مسئله نیاز به بررسی وسیعتر در سطح کشور دارد.

وجود شکاف و فاصله عمیق بین شواهد علمی روز و آنچه به صورت معمول در مراکز درمانی بکار می رود یک حقیقت غیر قابل انکار می باشد. شاید بتوان این فاصله را ناشی از انتشار عظیم مطالب در علوم پزشکی دانست. بطور قطع مطالعه تمام این مطالب نیاز به زمان بسیار زیادی خواهد داشت و متخصصین اغلب با کمبود مهارت و زمان جهت ارزیابی مطالب علمی روبرو هستند. یکی از راههای روبرو شدن با این مشکلات بدست آوردن مقالاتی است که حجم وسیعی از اطلاعات را در یک زمینه خاص خلاصه کرده و نتایج را بطور صریح ارایه می کنند. به عبارت دیگر در رابطه با یک سوال خاص پیدا کردن یک مقاله مروری با کیفیت، به مقدار قابل توجهی بر کیفیت مطالعه شما می افزاید و از زمان مطالعه می کاهد. این نوع مقالات با فشرده کردن حجم بالایی از اطلاعات در قالبی قابل هضم می توانند کمک بسزایی به پیشرفت علم کنند ...

جهت ارایه یافته های جدید علمی و دستاوردهای تحقیقاتی ناگریز از نشر و طبع آنان می باشیم. در این میان انتشار مقاله از جایگاه ویژه ای برخوردار است. کتب پزشکی خود نیز بر اساس نتایج تحقیقاتی نوشته می شوند که به صورت مقاله چاپ شده اند. اما بعضی از محققین و دانش پژوهان علیرغم انجام یک تحقیق خوب و با کیفیت در نشر یافته های علمی خود در مجلات دجار مشکل می شوند. این امر بیشتر از آنجا ناشی می شود که با اسلوب و سبک نگارش مقاله کمتر آشنا هستند. چه بسا یافته های تحقیقاتی با ارزشی که به علت عدم رعایت اصول مقاله نویسی هرگز فرمت چاپ پیدا نکرده یا با تاخیر طولانی منتشر می شوند. جهت رفع این مشکل تصمیم گرفته شد با چاپ سلسله مقالاتی که هر قسمت آن اصول آیین نگارش یک بخش از اجزا تشکیل دهنده مقاله را توصیف و تشریح می نماید، زمینه ای فراهم شود تا محققین و دانش پژوهان جوان بتوانند مقالات خود را به سبکی مورد قبول جامعه علمی به رشته تحریر در آورند. هرچند سبک مقاله نویسی از یک مجله تا مجله ای دیگر تفاوت هایی دارد اما در این سلسله مقالات به ذکر اصول اساسی نگارش قابل قبول برای همه مجلات اشاره خواهد شد که باید به هنگام تهیه مقاله علمی حتما رعایت گردد ...