مجله دانشکده پزشکی اصفهان
سال:1395 | دوره:34 | شماره:398 |تعداد مقالات:5

مقدمه: مطالعه ی حاضر، با هدف تعیین تاثیر آمادگی روده ای بر حجم خونریزی در اعمال جراحی فیوژن مهره ای به انجام رسید.روش ها: طی یک مطالعه ی کارآزمایی بالینی، 110 بیمار کاندیدای عمل جراحی فیوژن مهره ای، در دو گروه 55 نفره توزیع شدند. گروه اول تحت آمادگی روده ای با محلول پلی اتیلن گلیکول در آب به مدت 16 ساعت و 8 ساعت ناشتا و گروه دوم تحت روش معمول آمادگی جراحی یعنی 8-12 ساعت ناشتا قرار گرفتند و سطح هموگلوبین، حجم خونریزی و عوارض حین و بعد از عمل بین دو گروه مقایسه شد.یافته ها: در دو گروه با و بدون آمادگی روده ای، میانگین حجم خونریزی در حین عمل، 780.4±290.5 و 931.9±475.0 میلی لیتر، در 24 ساعت بعد از عمل 97.3±5.7 و 110.7±55.6 میلی لیتر و 48 ساعت بعد از عمل، 118.2±74.3 و 138.6±101.5 میلی لیتر بود. میانگین حجم خونریزی در حین عمل در گروه بدون آمادگی روده ای، به طور معنی داری بیشتر بود (P=0.046)، اما حجم خونریزی در 24 و 48 ساعت بعد از عمل، بین دو گروه متفاوت نبود (به ترتیب P=0.170 و P=0.230).نتیجه گیری: احتمال می رود ایجاد آمادگی روده ای در بیماران تحت عمل جراحی فیوژن ستون فقرات، با کاهش بیشتر عوارض حین و بعد از عمل به ویژه خونریزی همراه باشد. از این رو، پیشنهاد می گردد در اعمال جراحی ستون فقرات، به ویژه فیوژن مهره ای، بیماران با آمادگی روده ای، مهیای عمل جراحی گردند.

مقدمه: بافت توموری، بدون فرایند آنژیوژنز نمی تواند بیش از 2 میلی متر مکعب در بدن رشد کند. عامل رشد اندوتلیال عروقی (Vascular endothelial growth factor یا VEGF) نقش حیاتی در این فرایند دارد و مهار آن، می تواند به عنوان یکی از راهبردهای ایمنی درمانی سرطان به کار رود.روش ها: توالی پپتیدی ایزوفرم های VEGF-A، از پایگاه های داده ی پروتئینی، انتخاب و با نرم افزارهای رایج هم راستاسازی گردید. اپی توپ های تحریک کننده ی پاسخ ایمنی شناسایی و از نظر عدم هم پوشانی با سایر پروتئین های بدن بررسی شدند. توالی پپتیدی، پس از تولید با Keyhole limpet hemocyanin  (KLH) کونژوگه شد و جهت ایمن سازی موش ها استفاده گردید. تیتر آنتی بادی پلی کلونال ضد VEGF-A با روش Enzyme-linked immunosorbent assay (ELISA) و با کمک پپتید کونژوگه شده با آلبومین سرم گاوی (Bovine serum albumin یا BSA) اندازه گیری شد.یافته ها: توالی پپتیدی 41 اسید آمینه ای انتخابی از نظر بیوانفورماتیک هیچ گونه هم پوشانی با سایر پروتئین های بدن نشان نداد و از لحاظ نظری، آنتی ژنیسیته ی کافی و توانایی تحریک پاسخ ایمونولوژیک ضد توموری را داشت. با روش ELISA، در موش های واکسینه در مقایسه با گروه شاهد افزایش تیتر آنتی بادی اختصاصی مشاهده شد. الکتروفورز پپتید کونژوگه با BSA، نشان داد که کونژوگاسیون به طور موثری انجام شده و مراحل بهینه سازی آزمون ELISA اثبات کرد که در صورت پوشاندن پلیت های ELISA با کونژوگه ی پیش گفته، نتایج حاصل تکرار پذیری بهتری نسبت به پوشاندن پلیت با پپتید خالص دارد.نتیجه گیری: نتایج بر کارآمدی پپتید کونژوگه با KLH جهت ایمن سازی و تولید آنتی بادی پلی کلونال ضد VEGF تاکید داشت. بالا بودن تیتر آنتی بادی تولید شده بر ضد این آنتی ژن، پیشنهاد می کند که این پپتید، می تواند به عنوان تحریک کننده ی سیستم ایمنی در مدل حیوانی به کار رود.

       مقدمه: استفاده از Computed tomography scan (CT scan) آنژیوگرافی عروق کرونری، به عنوان یک روش تصویربرداری برای ارزیابی غیرتهاجمی بیماری های عروق کرونری در حال افزایش است و به همین دلیل، دز قابل توجهی از آزمون های CT scan را به خود اختصاص می دهد. آگاهی از پارامترهای مختلف برای تخمین دز، نقش مهمی در افزایش درک از تابش گیری بیماران و در نتیجه، کمک به کاهش دز دارد. به این منظور، در این مطالعه، شاخص وزنی دز CT scan (Weighted computed tomography dose index یا CTDIW) برای آزمون CT scan آنژیوگرافی عروق کرونری در مراکز پزشکی اصفهان اندازه گیری شد.روش ها: با استفاده از اتاقک یونیزاسیون Piranha و فانتوم تنه آکریلیک با اعمال کیلوولت، میلی آمپر ثانیه، ضخامت مقطع و عامل پیچی که به طور معمول در مراکز استفاده می شود، مقادیر CTDIW برای آزمون CT scan آنژیوگرافی عروق کرونری در بیمارستان سینا و مرکز آموزشی-درمانی الزهرای (س) اصفهان، اندازه گیری شد.یافته ها: مقدار متوسط CTDIW مربوط به آزمون CT scan آنژیوگرافی عروق کرونری برای اسکن های معمول در بیمارستان سینا و مرکز آموزشی- درمانی الزهرای (س) اصفهان به ترتیب 6.22±1.29 و 5.29±0.84 (P=0.860) و در حالت کلسیم اسکورینگ (Calcium scoring) برای دو مرکز پیش گفته به ترتیب 0.46±0.19 و 2.35±0.61 محاسبه شد (P=0.007).نتیجه گیری: در این مطالعه، مقادیر متوسط CTDIW مربوط به آزمون CT scan آنژیوگرافی عروق کرونری اختلاف معنی داری نداشتند. در حالی که این مقادیر در حالت کلسیم اسکورینگ در دو مرکز اختلاف قابل توجهی داشتند. همچنین، مقادیر محاسبه شده در مقایسه با مطالعات دیگر به طور قابل توجهی کمتر بود. با توجه به این که مقادیر دز به دست آمده بسیار به شرایط تابش و شیوه نامه ی اجرایی وابسته است، بنابراین آموزش و دقت کارشناسان در به کارگیری شرایط تابش و شیوه نامه ی مناسب، باعث کاهش دز و حفاظت پرتویی بیمار می شود.

مقدمه: بیماری مرحله ی انتهایی کلیه (End stage renal disease یا ESRD) یک بیماری در حال افزایش و پیوند کلیه، بهترین درمان آن است. بیماران قبل از پیوند کلیه، تحت درمان جایگزین همودیالیز و دیالیز صفاقی قرار می گیرند. وجود یکی از مشکلات گوارشی نظیر زخم پپتیک، کله سیستیت، بیماری های کولون و بدخیمی های دستگاه گوارش، خطر مشکلات بعد از پیوند را افزایش می دهد. هدف از انجام این مطالعه، بررسی ارتباط بین یافته های آندوسکوپی و نوع دیالیز در بیماران کاندیدای پیوند کلیه بود.روش ها: در این مطالعه، 334 بیمار کاندیدای پیوند کلیه در سال های 1385-90 به صورت سرشماری و با مطالعه ی پرونده های این بیماران با تکمیل پرسش نامه در دو بیمارستان الزهرا (س) و نور و حضرت علی اصغر (ع) اصفهان مورد بررسی قرار گرفت.یافته ها: بیشترین یافته ی آندوسکوپی در بیماران، هیاتال هرنیا با شیوع 29 درصد بود. بعد از آن، به ترتیب Erosion معده (17.1 درصد)، Erosion دوازدهه (15.9 درصد)، Erosion آنتر 6 (15/ درصد) شایع تر بودند و هیچ مورد آنژیودیسپلازی دیده نشد. با مقایسه ی میزان شیوع یافته های آندوسکوپی در دو درمان متفاوت جایگزین قبل از پیوند، تفاوت معنی داری بین دو گروه همودیالیز و دیالیز صفاقی مشاهده نشد. در مطالعه ی حاضر، میانگین هموگلوبین در بیماران همودیالیز 10.8 و در بیماران دیالیز صفاقی 10.5 گرم بر دسی لیتر به دست آمد که تفاوت آن ها معنی دار نبود.نتیجه گیری: به نظر می رسد، بین نوع درمان جایگزینی پیوند و شیوع یافته های آندوسکوپی و همچنین، غلظت هموگلوبین با نوع درمان جایگزین قبل از پیوند، ارتباط معنی داری وجود ندارد، اما انجام مطالعات تکمیلی جهت روشن تر شدن این موضوع توصیه می گردد.

مقدمه: پنوموتوراکس خود به خودی بدون وجود عامل قابل پیش بینی به وجود می آید. این حالت، منجر به تجمع هوا در فضای پلور می شود که می تواند تنگی نفس و در موارد شدید، مرگ و میر را به همراه داشته باشد. نکته ی مهم در درمان این بیماری، جلوگیری از عود پنوموتوراکس است.روش ها: این مطالعه از نوع سرشماری، توصیفی- تحلیلی و گذشته نگر بود که بر روی بیماران مبتلا به Spontaneous pneumothorax تحت درمان با Pleurodesis با استفاده از Chest tube و محلول کپسول تتراسیکلین در اصفهان بین سال های 1392-95 انجام شد. پس از تکمیل درمان، بیمار از لحاظ علایم تنگی نفس بررسی شد و در صورت عکس قفسه ی سینه ی طبیعی و باز شدن ریه ها، Chest tube بیمار خارج و بیمار مرخص گردید. اطلاعات دموگرافیک و عوارض نیز بررسی شد. داده ها با استفاده از آمار توصیفی و تحلیلی (آزمون X2) تحلیل گردید. P<0.050 به عنوان سطح معنی داری در نظر گرفته شد.یافته ها: از میان 108 بیمار، 6 بیمار (5.5 درصد)، دچار عود پنوموتوراکس در طی یک سال پس از درمان شدند. 48 بیمار سابقه ی مصرف سیگار داشتند که ارتباطی با عود پنوموتوراکس نداشت (P>0.050). درد قفسه ی سینه پس از خروج لوله در 8 بیمار (35.1 درصد) گزارش گردید؛ همچنین، 8 بیمار (7.4 درصد) دمای بیشتر از 38 درجه ی سانتی گراد (تب) داشتند.نتیجه گیری: درمان پنوموتوراکس خود به خودی با استفاده از کپسول تتراسیکلین با عارضه ی کمتر و میزان عود کمتر نسبت به روش های مشابه همراه بوده است.