JOURNAL OF ISFAHAN MEDICAL SCHOOL (I.U.M.S)
Year:2013 | Volume:30 | Issue:216|Papers Count:5

مقدمه: اینفلیکیسماب برای درمان افراد با بیماری کرون فعال به کار می رود که از درمان های استاندارد استفاده نموده اند، ولی هنوز دارای نشانه های شدید بیماری هستند و یا دارای فیستول پیشرفته می باشند.روش ها: مطالعاتی که در آنها اینفلیکیسماب با دیگر داروهای رایج مورد استفاده برای درمان بیماری کرون مقایسه شده بود و عملکرد دارو از نظر پیامد هایی نظیر ایمنی، اثربخشی و هزینه - اثربخشی مورد بررسی قرار گرفته بود، از طریق Cochrane Library (شماره 3 سال 2011) و از دی ماه سال 1388 تا مهر ماه سال 1390 مورد جستجو قرار گرفت که 10 مقاله وارد مطالعه گردید. نتایج مقالات یافت شده به روش کیفی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: بیشترین میزان اثربخشی را اینفلیکیسماب در درمان فیستول بیماران دچار کرون داشت که این میزان کمی در مرحله درمان نشانه های حاد بیماری کرون از مرحله حفظ وضعیت بهبود و جلوگیری از عود مجدد بیماری بیشتر بود (29 تا 42 درصد در مقابل 23 درصد). داروی اینفلیکیسماب نسبت به آدلیموماب می تواند روش درمانی هزینه - اثربخش تر برای بیماران دچار کرونی باشد که دارای فیستول های پیچیده نظیر فیستول های مقعدی - واژینال می باشد. اینفلیکیسماب دارای نسبت های هزینه - اثربخشی بالایی می باشد ]بالای 50000 پوند به ازای هر سال زندگی تعدیل شده بر حسب کیفیت (Quality adjusted life year یا QALY) برای بیماری بدون وجود فیستول و بالای 100000 پوند به ازای هر سال زندگی تعدیل شده بر حسب کیفیت (QALY) برای بیماری با وجود فیستول[.نتیجه گیری: اینفلیکیسماب داروی به نسبت ایمنی است که بیشترین اثربخشی و هزینه - اثربخشی را در درمان بیماری کرون شدید همراه با فیستول های پیچیده در مرحله درمان نشانه های حاد بیماری دارا می باشد.

مقدمه: یکی از مهمترین مکانیسم های مقاومت به آنتی بیوتیک های گروه بتالاکتام تولید آنزیم بتالاکتاماز در باکتری ها است. هدف از مطالعه، بررسی نقش احتمالی میزان تنوع فعالیت آنزیم های بتالاکتاماز در بروز فنوتیپ های مقاومتی مختلف سویه های سالمونلای مولد بتالاکتاماز طیف گسترده (Extended-spectrum beta-lactamases یا ESBLs) بود.روش ها: وجود فنوتیپ مقاومتی ESBLs در 174 جدایه سالمونلای بالینی پس از غربال گری به روش دیسک دیفیوژن با روش دیسک مرکب و MIC (Minimal inhibitory concentrations) بررسی گردید. (Polymerase chain reaction) PCR جهت شناسایی ژن های کد کننده blaTEM، blaCTX،blaSHV  در DNA کروموزومی و پلاسمید جدایه های مزبور به کار رفت. میزان فعالیت آنزیمی پروتئین تام باکتری ها به روش بیولوژیک، یدومتری و اسپکتروفتومتری در حضور سوبسترای آنتی بیوتیکی مرتبط تعیین گردید.یافته ها: 4 درصد از کل ایزوله ها مولد ESBLs بودند. بررسی سطوح MIC موید تنوع ایزوله های مقاوم در غلظت های بالای سفالوسپورین ها بود. کلیه این ایزوله ها از نظر وجود ژن های blaTEM و blaCTX مثبت و blaSHV منفی بودند. این آنزیم ها بر روی پلاسمید کد می شدند. نتایج بررسی فعالیت آنزیمی در بین این ایزوله ها نشان داد که سویه های با مقدار پروتئین تام یکسان، فعالیت هیدرولیتیکی متفاوتی بر روی سفالوسپورین ها داشتند.نتیجه گیری: با توجه به نتایج حاصل، تفاوت در میزان مقاومت و هیدرولیز سفالوسپورین ها توسط سویه های مولد ESBL می تواند با میزان بیان پروتئین آنها در ارتباط باشد. تنوع احتمالی زیر خانواده های آنزیمی بتالاکتاماز، حضور و بیان بیش از یک ژن در این ایزوله ها، دخیل بودن سایر مکانیسم های مقاومتی می توانند از عوامل موثر در بروز تنوع در میزان مقاومت این باکتری ها باشند.

مقدمه: پاسخ های فیزیولوژیک به شدت درد و ترومای جراحی بر تمام ارگان ها اثر سوء می گذارند و می توانند عوارض خطرناکی را برای بیمار ایجاد کنند. کنترل درد یکی از اهداف اولیه در مدیریت بیماران است و روش های متعددی برای کنترل درد وجود دارد. روش آنالژزی با کنترل بیمار (PCA یا Patient-controlled analgesia) روشی است که جهت کنترل درد در سال های اخیر مورد استفاده قرار گرفته است. هدف از این مطالعه، مقایسه کنترل درد توسط بیماران در دو روش وریدی و اپیدورال بود.روش ها: این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی و به صورت دوسوکور بود که بر روی 60 بیمار 40 تا 80 ساله که به صورت Elective کاندید عمل جراحی آرتروپلاستی هیپ و زانو بودند، انجام شد. این بیماران دارای 1 (American Society of Anesthesiologists) ASA تا 3 بودند که به صورت تصادفی در 2 گروه قرار گرفتند. برای گروه اول مورفین به روش داخل وریدی و در گروه دوم ترکیب بوپی واکایین و فنتانیل از طریق اپیدورال انجام شد. علاوه بر این، در گروه اول نرمال سالین دارونما از طریق کاتتر اپیدورال و در گروه دوم نرمال سالین دارونما از طریق ورید قرار دادیم. در هر دو روش کنترل توسط خود بیمار انجام شد. پس از جمع آوری اطلاعات از طریق پرسشنامه، داده ها با استفاده از آزمون های Student-t، Repeated measures ANOVA،Mann-Whitney  و c2 مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت.یافته ها: شدت درد در 12 و 24 ساعت بعد از عمل در گروه اپیدورال (ترکیب بوپی واکایین و فنتانیل) (1.62±1.71) نسبت به گروه وریدی (مورفین) (1.62±1.71) به طور معنی داری بیشتر بود . همچنین میزان رضایتمندی در گروه وریدی بیشتر بود. سطح هوشیاری در گروه وریدی در 12 ساعت بعد از عمل پایین تر از گروه اپیدورال بود (P<0.05). 31 درصد از بیماران در گروه اپیدورال و 7.1 درصد در گروه وریدی خارش داشتند که این تفاوت از نظر آماری معنی دار بود (P<0.05). فشارخون در زمان 6 ساعت در گروه وریدی از 22±132 به 23±111 افت پیدا کرد که این کاهش از نظر آماری معنی دار بود (P<0.05).نتیجه گیری: کنترل درد توسط بیمار در روش وریدی بهتر از روش اپیدورال انجام می شود. اگر چه افت سطح هوشیاری در روش وریدی بیشتر از روش اپیدورال است، اما شاید این افت مربوط به تفاوت داروی مصرفی باشد. احتمال می رود بالا بودن رضایتمندی در روش وریدی ناشی از کنترل بهتر درد در این روش باشد. به نظر می رسد کنترل درد در روش وریدی برای بیماران بیشتر از روش اپیدورال امکان پذیر است.

مقدمه: پارکینسون یکی از شایع ترین بیماری های تخریب سیستم عصبی مرکزی است که بیشتر متمرکز بر گروه سنی سالمندان است. به دلیل گستردگی اختلالات و عوارض ناشی از این بیماری، مبتلایان به آن با مشکلات زیادی رو به رو می شوند. برخی از این مشکلات عبارت از دشواری در راه رفتن، گام برداشتن، تغییر جهت دادن، جا به جایی، عدم تعادل و قامت خمیده می باشد که بر اعمال روزانه بیماران مانند نشستن و برخاستن، لباس پوشیدن و بهداشت فردی تاثیر منفی دارد. هدف از این پژوهش، بررسی اثر یک دوره برنامه تمرینی ورزش در آب بر تعادل بیماران مبتلا به پارکینسون بود.روش ها: تحقیق حاضر از نوع نیمه تجربی و پیش آزمون - پس آزمون با گروه شاهد بود. جامعه آماری این تحقیق را کلیه بیماران مبتلا به پارکینسون مراجعه کننده به مطب متخصصین مغز و اعصاب شهر اصفهان تشکیل دادند. تعداد 20 زن مبتلا به پارکینسون به صورت هدفمند و داوطلبانه انتخاب شدند و سپس به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش (10 بیمار) و شاهد (10 بیمار) قرار گرفتند. آزمودنی های گروه ورزش درمانی در آب به مدت هشت هفته، هر هفته سه جلسه 60 دقیقه ای به انجام فعالیت در آب پرداختند، در حالی که بیماران گروه شاهد در این مدت فقط پی گیری شدند و جز درمان های دارویی، هیچ فعالیت بدنی موثری را تجربه ننمودند. در ابتدا و انتهای دوره، تعادل بیماران توسط مقیاس تعادلی Berg ارزیابی شد. داده ها با استفاده از آزمون ANCOVA در سطح P<0.05 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: در این مطالعه بهبود معنی داری در نمرات تعادل گروه تجربی نسبت به پیش از دوره تمرینی یافت شد (P<0.05)، در حالی که در گروه شاهد تغییر معنی داری مشاهده نشد (P³0.05). در مقایسه با گروه شاهد، نمرات تعادل گروه تجربی پس از هشت هفته ورزش درمانی در آب افزایش معنی داری نشان داد.نتیجه گیری: نتایج نشان داد که ورزش درمانی در آب می تواند به عنوان یک روش درمانی مفید و موثر در جهت بهبود تعادل و به دنبال آن بهبود در عملکرد روزانه بیماران مورد استفاده قرار گیرد.