مجله دانشکده پزشکی اصفهان
سال:1396 | دوره:35 | شماره:447 |تعداد مقالات:9

مقدمه: ترومبوآمبولی ریوی، یکی از بیماری های مهم و کشنده قلبی- ریوی می باشد و تشخیص و شروع درمان سریع در این بیماران از اهمیت ویژه ای برخوردار است. در سال های اخیر، در بررسی پیش آگهی این بیماران، از عوامل مختلفی نظیر تعدادPLR) Platelet-to-lymphocyte ratio ،(WBC) White blood cell ) و (NLR) Neutrophil-to-lymphocyte ratio استفاده شده است. این مطالعه، با هدف ارزیابی وجود ارتباط NLR و مرگ و میر در بیماران ترومبوآمبولی ریوی که تحت درمان با داروهای ترومبولیتیک قرار گرفته بودند، انجام شد.روش ها: این مطالعه مقطعی بر روی تمامی بیماران مراجعه کننده با ترومبوآمبولی ریوی به بیمارستان شهید مدنی تبریز در سال 1394 انجام گرفت. اطلاعات مورد نیاز نظیر شمارش لکوسیت، شمارش لنفوسیت و نوتروفیل از پرونده بالینی بیمار اخذ شد. مرگ و میر بیماران محاسبه و میزان NLR در بیماران فوت کرده با بیماران زنده مقایسه گردید.یافته ها: از 40 بیمار مورد بررسی، 67.5 درصد مذکر و 32.5 درصد مونث بودند. میانگین سنی بیماران مورد بررسی 59.90±13.82 سال بود. میانگین تعداد WBC بیماران مورد بررسی، 9673.25±2885.37 عدد بود. میانگین NLR بیماران مورد بررسی، 4.80±2.41 بود. میزان مرگ و میر در بیماران 7 مورد (17.5 درصد) بود. میزان NLR در بیمارانی که مرده بودند (7.10±1.37)، به صورت معنی داری نسبت به بیماران نجات یافته (4.31±2.31) بیشتر بود (P<0.01). در تعیین نقطه برش NLR در پیش بینی مرگ و میر،  NLRبیشتر از 5.42 با حساسیت 87.5 درصد و ویژگی 81.8 درصد پیش بینی کننده مرگ و میر بود.نتیجه گیری: این مطالعه، نشان دهنده ارتباط بین NLR و مرگ و میر در بیماران ترومبوآمبولی ریوی تحت درمان با ترومبولیتیک بود.

مقدمه: انقباضات میومتر رحمی، نقش کلیدی در شکست یا موفقیت لانه گزینی رویان بازی می کند. افزون بر آن، آنژیوژنز کافی در میومتریوم، یک رویداد مهم برای تامین خون اندومتریوم می باشد. به تازگی، مطالعات زیادی به منظور بررسی اثرات سیلدنافیل سیترات بر روی باروری زنان انجام شده است. این مطالعه، با هدف بررسی تغییرات ضخامت میومتریوم و آنژیوژنز وابسته به آن به دنبال تجویز سیلدنافیل سیترات در موش هایی که تحریک تخمدانی شده اند انجام شد.روش ها: 30 سر موش بالغ ماده و 10 موش بالغ نر خریداری شدند. موش های ماده به سه گروه 10 تایی شاهد (بدون هیچ گونه مداخله)، گونادوتروپین (دریافت کننده ی Human menopausal gonadotropin یا HMG و Human chorionic gonadotropin یا (HCG و گونادوتروپین + سیلدنافیل سیترات (دریافت کننده HMG،  HCGو سیلدنافیل سیترات) تقسیم شدند. بعد از جفت گیری، حیوانات بیهوش و رحم آن ها به طور سریع برای اهداف بافت شناسی و ایمونوهیستوشیمی برای سلول های (CD31) Cluster of differentiation 31 خارج شد.یافته ها: در گروه سیلدنافیل سیترات + گونادوتروپین، ضخامت میومتریوم به طور معنی داری بیشتر از گروه های گونادوتروپین و شاهد بود (P<0.05). نتایج ایمونوهیستوشیمی برای سلول های CD31 در میوتریوم نشان داد که تجویز سیلدنافیل سیترات هیچ تغییر معنی دار مرتبط با آنژیوژنز را در میومتریوم القا نمی کند (P>0.05).نتیجه گیری: تجویز سیلدنافیل سیترات، هیچ تغییر مشهودی را در آنژیوژنز میومتریوم ایجاد نمی کند، اما سبب افزایش ضخامت آن می شود. با این وجود، برای ابراز تصمیم دقیق در مورد نقش سیلدنافیل سیترات بر روی پارامترهای اشاره شده، بررسی های دقیق مولکولی و افزایش مدت زمان مصرف دارو ضروری می باشد.

مقدمه: باکتری ها، قارچ ها و ویروس ها توانایی کلونیزاسیون در زخم های سوختگی را دارند. امروزه به دلیل استفاده وسیع از آنتی بیوتیک های ضد باکتریایی، کلونیزاسیون عوامل قارچی در زخم های سوختگی رو به افزایش است. عواملی همچون بروز اختلال سیستم ایمنی در بیماران دچار سوختگی، تخریب عروق خونی در محل و حضور عوامل قارچی در محیط اطراف و فلور طبیعی بدن، کلونیزاسیون عوامل قارچی را به سمت ایجاد عفونت در زخم های سوختگی سوق می دهد. عفونت زخم، یکی از علل اصلی مرگ و میر در بیماران دچار سوختگی به شمار می رود. هدف از انجام مطالعه حاضر، بررسی عفونت های قارچی در بیماران سوختگی بود.روش ها: از ترشحات و پوسته های زخم 111 بیمار بستری در بیمارستان سوختگی امام موسی کاظم (ع) اصفهان، با استفاده از دو سوپ استریل نمونه گیری به عمل آمد. جهت انجام آزمایش مستقیم، لام های رنگ آمیزی Giemsa و هیدروکسید پتاسیم تهیه شد. کشت در محیط (SDA) Sabouraud dextrose agar حاوی کلرامفنیکل انجام گرفت. کلنی های رشد یافته پس از 48-24 ساعت در دمای 30 درجه سانتی گراد، جداسازی و جهت شناسایی با آزمایش DNA ،(PCR) Polymerase chain reaction آن تکثیر گردید و محصول به دست آمده برای تعیین توالی ارسال شد.یافته ها: از 111 بیمار، یک نمونه (0.9 درصد) مثبت و 110 نمونه (99.1 درصد) منفی گزارش گردید. قارچ جداسازی شده از نوع نوروسپورا سیتوفیلا (Neurospora sitophila) بود.نتیجه گیری: به دلیل رعایت استانداردهای بین المللی بهداشتی در جهت پیشگیری و کنترل عفونت زخم های سوختگی در این مرکز، نتایج به دست آمده قابل قبول می باشد و پیشنهاد می شود روش مورد استفاده در سایر مراکز نیز استفاده گردد.

مقدمه: هدف از این پژوهش، تعیین تاثیر چهار هفته فعالیت هوازی در آب بر میزان بهبود بالینی و پروتئین نوروگلین-1 در بافت مغز مدل حیوانی Multiple sclerosis (MS) از طریق القای  (EAE) Experimental autoimmune encephalomyelitisبود.روش ها: 80 سر موش سوری ماده با نژاد C57BL/6 و سن 12-10 هفته و وزن 20±2 گرم به 8 گروه 10 تایی (سالم شاهد، سالم شنا،  MSشاهد،  MSاینترفرون،  MSشنا،  MSاینترفرون شنا،  MSشاهد تزریق،  MSشاهد شنا و تزریق) تقسیم شدند. جهت القای EAE، ابتدا 300 میکروگرم (55-35) (MOG) Myelin oligodendrocyte glycoprotein در حجم 100 میکرولیتر (PBS) Phosphate buffered saline با (CFA) Complete Freund's adjuvant مخلوط و به صورت زیر جلدی تزریق شد. هم زمان با تزریق اول و 48 ساعت بعد از آن، 300 نانوگرم سم سیاه سرفه ( Pertussis toxinیا (PT به صورت داخل صفاقی تزریق شد. موش های مصرف کننده دارو به صورت اینترفرون بتا، از هفته اول پس از شروع درمان، روزانه به میزان 150 واحد بین المللی/ گرم از این دارو را به صورت زیرجلدی دریافت کردند. علایم بالینی و وزن موش ها روزانه بررسی و ثبت شد. برای گروه های تمرین، روزانه 30 دقیقه به مدت 4 هفته، هفته ای 5 جلسه، فعالیت هوازی در محفظه شنا اجرا شد. از سیستم نمره دهی استاندارد برای ارزیابی بالینی و از روش (ELISA) Enzyme-linked immunosorbent assay برای اندازه گیری پروتئین نوروگلین-1 استفاده گردید. داده های به دست آمده، با استفاده از آزمون One-way ANOVA تجزیه و تحلیل شد.یافته ها: تاثیر فعالیت ورزشی شنا برMS ، به طور تقریبی یکسان با تاثیر اینترفرون بر MS بود. میزان افزایش نوروگلین-1 در گروه MS شنا نسبت به گروه MS اینترفرون بیشتر بود.نتیجه گیری: تمرین هوازی شنا، به احتمال زیاد می تواند از طریق افزایش نوروگلین-1 به بازسازی میلین یا کاهش سرعت تخریب میلین کمک کند و از این طریق، به بهبود بالینی بیماران مبتلا به MS منجر شود.

مقدمه: اختلال افسردگی اساسی، یکی از شایع ترین و پرهزینه ترین اختلالات در سراسر جهان می باشد که نیاز به مداخلات چند بعدی دارد. درمان فراشناخت، یک رویکرد درمانی جدید است که برای درمان بعضی اختلالات روان پزشکی استفاده می شود. این مطالعه، با هدف ارزیابی تاثیر سیتالوپرام و فراشناخت بر روی اختلال افسردگی اساسی انجام شد.روش ها: این مطالعه، یک کارآزمایی بالینی است که به شیوه پیش آزمون و پس آزمون طراحی شده است. نمونه ها به سه گروه دریافت کننده داروی سیتالوپرام (12 بیمار)، درمان فراشناخت (16 بیمار) و لیست انتظار (8 بیمار) تقسیم شدند. نتایج با استفاده از پرسش نامه(Beck depression inventory) Beck ، پرسش نامه (MCQ-30) Metacognitions questionnaire-30 و  (CERQ) Cognitive emotion regulation questionnaireارزیابی شد و آنالیز داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون های Post hoc و ANOVA انجام شد.یافته ها: بین گروه های مورد مطالعه، از لحاظ مولفه های افسردگی، فراشناخت و تنظیم شناختی هیجان، تفاوت معنی داری قبل و بعد از درمان وجود داشت. البته، در ارتقای مولفه های فراشناخت، تنها درمان فراشناخت تفاوت معنی داری ایجاد کرد (P=0.010). در مولفه علایم افسردگی، مداخله فراشناخت تاثیر معنی داری داشت (P=0.007)؛ ولی درمان دارویی با وجود تفاوت بالینی، از نظر آماری تاثیر معنی داری نداشت (P=0.070)؛ ضمن این که، تنظیم شناختی هیجان با درمان فراشناخت ارتقا یافت (P=0.020).نتیجه گیری: مداخله فراشناخت بر روی علایم افسردگی موثر می باشد. به علاوه، این مداخله می تواند منجر به سطح بالاتری از تنظیم شناختی هیجان شود.

مقدمه: سندرم وازوپلژی، نوعی شوک وازودیلاتوری است که در بسیاری از بیماران بعد از جراحی قلب تحت پمپ قلبی- ریوی رخ می دهد و سبب افزایش بروز عوارض و مرگ و میر در بیماران می شود. از این رو، یافتن راه درمان این بیماری، امری ضروری است. بنابراین، هدف از انجام مطالعه حاضر، بررسی تاثیر دو دز داروی آگونیست آلفای میدودرین بر پیش گیری از وازوپلژی ناشی از پمپ قلبی- ریوی بود.روش ها: این مطالعه در سال 1395 در بیمارستان قلب شهید چمران اصفهان بر روی 135 بیمار کاندیدای جراحی قلب شامل (45 نفر در گروه میدودرین 5 میلی گرم، 45 نفر در گروه میدودرین 10 میلی گرم و 45 نفر در گروه شاهد) انجام گرفت. بیماران به صورت تصادفی در سه گروه قرار گرفتند و داروهای مورد نظر یک ساعت قبل از عمل تجویز و علایم حیاتی و عوارض در بیماران ثبت شد. آزمون های c2 و ANOVA جهت مقایسه داده ها استفاده گردید.یافته ها: فشار خون در حین پمپ در گروه دریافت کننده میدودرین 10 میلی گرم بیشتر از گروه های دیگر (5 میلی گرم میدودرین و شاهد) بود (P=0.021) و از طرفی، میانگین تجویز افدرین در این گروه (15.33 میلی گرم) نیز کمتر از گروه های 5 میلی گرم میدودرین (21.55 میلی گرم) و شاهد و (29.77 میلی گرم) بود (P=0.012).نتیجه گیری: با توجه به بروز بالای سندرم وازوپلژیک بعد از جراحی قلب، می توان در بیماران با تجویز دز 10 میلی گرم میدودرین، سبب بهبود علایم بالینی در حین پمپ و کاهش نیاز به داروهای وازوپرسور شد و از این طریق، می توان نتایج بهتری از جراحی قلب به دست آورد.

مقدمه: کواگولوپاتی، یک عارضه شایع در بیماران بستری در بخش مراقبت های ویژه می باشد که می تواند منجر به افزایش مرگ و میر، افزایش هزینه و مدت بستری در بیمارستان شود. این مطالعه، با هدف تعیین شیوع اختلالات انعقادی و عوامل خطر مرتبط با آن در بیماران دچار ترومای بستری در بخش مراقبت های ویژه ی بیمارستان الزهرا (س) در دوره زمانی 1395-1392 انجام شد.روش ها: در یک مطالعه مقطعی، پرونده 400 بیمار دچار ترومای بستری در بخش مراقبت های ویژه بیمارستان الزهرا (س) در سال های 1395-1392 بررسی شد و شیوع اختلالات انعقادی و عوامل مرتبط با آن در بیماران مورد مطالعه بررسی گردید.یافته ها: 20.0 درصد بیماران دچار ترومبوسیتوپنی، 16.5 درصد دچار افزایش در زمان پروترومبین، 12.8 درصد دچار افزایش در زمان نسبی ترومبوپلاستین و 30.0 درصد دچار افزایش در نسبت طبیعی شده بین المللی International normalized ratio) یا (INR بودند.نتیجه گیری: اختلالات انعقادی دارای شیوع بالایی در بیماران دچار ترومای بستری در بخش های مراقبت ویژه می باشد و احتمال می رود عوامل مختلفی همچون ویژگی های بیماران، محل تروما، وضعیت اسید و باز، دمای بدن، سطح هوشیاری، تزریق خون و نوع داروهای دریافتی در آن دخیل باشد.