مجله دانشکده پزشکی اصفهان
سال:1390 | دوره:29 | شماره:144 |تعداد مقالات:6

مقدمه: امروزه شاهد تعداد زیادی عمل جراحی تعویض مفصل زانو در دنیا هستیم. یکی از مشخصه های بارز این بیماران در اولین مرحله بعد از عمل، درد شدید می باشد. در این مطالعه تاثیر تزریق اطراف مفصلی کورتون طولانی اثر تریامسینولون را بر درد و عملکرد مفصل تعویضی پس از TKA (Total knee arthroplasty) در حالی که همزمان مخدر و بی حس کننده موضعی نیز استفاده شدند، بررسی کردیم.روش ها: این کارآزمایی بالینی بر روی 64 بیمار 20 تا 80 ساله کاندید عمل جراحی الکتیو تعویض مفصل زانو انجام شد. بیماران به صورت تصادفی به دو گروه شاهد 32 نفر (فنتانیل، بوپیواکایین اپی نفرینه و نرمال سالین) و گروه مورد 32 نفر (تریامسینولون به اضافه بوپیواکایین اپی نفرینه و فنتانیل) تقسیم شدند. سپس توسط جراح تزریق پیرامون مفصل تعویضی انجام گردید. میزان درد با استفاده از روش کلامی (Verbal rating scale یا VRS) در زمان ریکاوری، 6، 12، 24 و 48 ساعت پس از عمل جراحی و بعد از آن درد مفصل تعویضی در حال حرکت و سپس عملکرد مفصل بر اساس معیار Knee society knee score ارزیابی شد. اطلاعات توسط نرم افزار آماری SPSS نسخه 18 با کمک آزمون های آماری Student-t و Mann-Whitney تجزیه و تحلیل گردید و P<0.05 معنی دار تلقی شد.یافته ها: در ارزیابی میانگین نمره VRS در گروه های مورد و شاهد در مفصل بی حرکت در ریکاوری، 6، 12 و 24 ساعت بعد از عمل تفاوت معنی داری مشاهده نشد (0.05<P )؛ اما 48 ساعت پس از عمل، درد گروه مورد کمتر از گروه شاهد بود (0.04>P). میزان مورفین مصرفی جهت تخفیف درد در 48 ساعت پس از عمل در گروه مورد کمتر بود (0.0001>P). دو گروه در میانگین نمره درد در مفصل متحرک و عملکرد مفصلی (محدوده حرکتی مفصل و توانایی در قدم زدن) بر اساس Knee society knee score در مفصل تعویضی در دو گروه تفاوت معنی داری با یکدیگر داشتند. میزان رضایت مندی بیماران از کنترل درد در گروه مورد به طور معنی داری بهتر از گروه شاهد بود (0.04>P).نتیجه گیری: با توجه به نتایج این مطالعه، استفاده از تریامسینولون اطراف مفصل سبب کاهش دردهای حاد و دراز مدت پس از عمل شده، با بهبود عملکرد مفصلی سبب ایجاد احساس بهبودی در دراز مدت در بیمار می شود.

مقدمه: در حال حاضر روش های مختلفی برای درمان بیماران مبتلا به کراتوکونوس وجود دارد. هدف کلی این مطالعه، مقایسه روش جدیدتر درمان کراتوپلاستی لایه ای عمقی (Deep lamellar keratoplasty یا DLK) با روش شناخته شده تر و سنتی درمان کراتوپلاستی نافذ (PK یا Penetrating keratoplasty) در این بیماران بود.روش ها: این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی آینده نگر در فاصله بین سال های 1388 تا 1390 انجام شد. 30 بیمار کراتوکونوس به شکل پشت سر هم (Consecutively) در یکی از گروه های تحت درمان  PK(15 نفر) و یا تحت درمان  DLK(15 نفر) قرار داده شدند.یافته ها: بهترین شدت دید اصلاح شده (Best corrected visual acuity یا BCVA) بر حسب LogMAR در هر دو عمل DLK و PK به شکل معنی داری کاهش یافت، اما تفاوتی در این متغیر پس از عمل در بین دو گروه دیده نشد (0.142=P). در بهبود عیوب انکساری نیز تفاوتی بین دو گروه دیده نشد؛ به طوری که معادل کروی (Spherical equivalent یا SE) بعد از عمل در PK به 5.31±7.73 و در DLK به 4.48±7.58 رسید که تفاوت این دو از نظر آماری معنی دار نبود (0.533=P). میزان آستیگماتیسم بعد از عمل در PK به 2.20±4.23 و در DLK به 3.29±3.38 رسید که این تفاوت نیز معنی دار نبود (0.791=P). میانگین زمان برداشتن بخیه ها بعد از عمل در گروه DLK 6.20±2.11 ماه بود که به شکل معنی داری (0.001>P) از گروه PK با میانگین زمانی 2.40±10.93 ماه کمتر بود. عوارضی در حین عمل PK و DLK دیده نشد. در بررسی عوارض پس از عمل در روش PK، 4 مورد Endothelial rejection و یک مورد رد پیوند و در DLK، یک مورد عارضه Interface Neovascularization و یک مورد stromal rejection دیده شد.نتیجه گیری: به نظر می رسد که هر دو روش درمانی DLK و PK در بهبود وضعیت انکساری بیماران موثر هستند و می توانند به طور چشمگیری BCVA را بهبود بخشند ولی روش DLK در مقایسه با روش درمانی PK کم عارضه تر و شانس موفقیت بالاتری دارد.

مقدمه: امروزه با معرفی سورفاکتانت، نوزادان نارس بیشتری زنده می مانند و توجه محققین به بهبود رشد و تکامل آن ها معطوف شده است. تاثیر ماساژ درمانی توسط پرستار بر روی وزن گیری و معدنی شدن استخوان در نوزادان نارس در پژوهش های متعددی نشان داده شده است. هدف این مطالعه، بررسی تاثیر ماساژ درمانی توسط مادر بر روی وزن گیری نوزادان نارس و مقایسه آن با ماساژ توسط پرسنل آموزش دیده بود.روش ها: در این کارآزمایی بالینی 60 نوزاد نارس با سن بارداری 28 الی 34 هفته به صورت اتفاقی وارد یکی از سه گروه 20 نفره شاهد، ماساژ توسط مادر و ماساژ توسط پرستار شدند. ماساژ درمانی برای پنج روز متوالی و سه نوبت در روز انجام شد. طول مدت بستری، وزن گیری روزانه و میزان مایع دریافتی ثبت شد. داده های جمع آوری شده توسط نرم افزار SPSS و آزمون های One way ANOVA و Kruskal-Wallis تجزیه و تحلیل گردید.یافته ها: افزایش وزن در گروه ماساژ توسط پرستار به طور معنی داری از دو گروه دیگر (شاهد و ماساژ توسط مادر) بیشتر بود. این افزایش در سه گروه به ترتیب 2.5±6.5 و 1.5±3.7 و 1±4.6 درصد بود (0.001=P). گروه ماساژ توسط مادر نیز به طور معنی داری از گروه شاهد افزایش وزن بیشتری داشت (0.05>P). طول مدت بستری در بین گروه ها تفاوت معنی داری نداشت.نتیجه گیری: مطالعه ما نشان داد که ماساژ درمانی نوزادان نارس با سن بارداری بالای 28 هفته، روشی ایمن برای افزایش وزن این نوزادان می باشد و مادران می توانند این روش را به وسیله ای موثر و کم هزینه تبدیل کنند.

مقدمه: یکی از مسمومیت های شایع پزشکی که در سال های اخیر بیشتر مشاهده می شود، مسمومیت با داروهای ضد تشنج جدید از قبیل لاموتریژین، سدیم والپرات، توپیرامات و گاباپنتین به تنهایی یا همراه با داروهای دیگر، است. این مطالعه با هدف بررسی مسمومیت با این داروها، علایم بالینی، مدت بستری و نیز بروز پیامد به دنبال این مسمومیت ها طراحی شد.روش ها: این مطالعه یک مطالعه توصیفی- تحلیلی از نوع مقطعی بود. نمونه گیری به روش آسان از بین مسمومین بستری در بخش مسمومین بیمارستان نور که با چهار داروی مذکور مسموم شده بودند، انجام شد. در این مطالعه نیاز به اینتوباسیون، اتصال به ونتیلاتور و پنومونی آسپیراسیون به عنوان پیامد در نظر گرفته شدند. داده های جمع آ وری شده، با استفاده از SPSS نسخه 17 و آزمون های Student-t، ANOVA و regression Logistic تجزیه تحلیل گردید.یافته ها: فراوانی مسمومیت با سدیم والپرات نسبت به لاموتریژین، توپیرامات و گاباپنتین بیشتر بود. میانگین سنی بیماران در مسمومیت با چهار دارو 9.74±27.67 سال بود. فراوانی مسمومیت در گروه سنی 45-16 سال بیشتر از بقیه گروه های سنی بود. فراوانی مسمومیت با داروهای ضد تشنج بر حسب جنس اختلاف معنی داری نداشت (0.15=P). در مسمومیت با سدیم والپرات پیامد با جنس، تشنج، علایم قلبی و علایم تنفسی ارتباط داشت؛ به طوری که این موارد پیامد را به سمت بدتر که همان پیدایش عارضه بود، سوق داد. یک مورد مرگ در مسمومیت با سدیم والپرات در جنس مرد اتفاق افتاد. در مسمومیت با لاموتریژین تشنج پیامد را به سمت عارضه سوق داد.نتیجه گیری: میانگین سنی بیماران 27.67 سال بود که شاید به دلیل استفاده بیشتر این داروها در گروه های سنی جوان تر می باشد. در مورد سدیم والپرات و لاموتریژین بهبودی با عارضه (نیاز به اینتوباسیون، اتصال به ونتیلاتور و پنومونی آسپیراسیون) با این دو دارو بیشتر بود که این امر می تواند با نیمه عمر داروها و اثری که داروها روی سیستم عصبی مرکزی و مرکز تنفسی دارند، ارتباط داشته باشد.

مقدمه: کم کاری تیرویید از بیماری های شایع غدد است و هر دو شکل کم کاری شدید و کم کاری خفیف اثرات متعدد و گوناگونی بر ارگان ها بدن دارند. کم کاری تیرویید قابل درمان است و می توان از پیشرفت عوارض بیماری جلوگیری کرد. هدف از این مطالعه، بررسی ارتباط شیوع کم کاری تیرویید نوزادان با کمبود پراکندگی آهن در استان اصفهان، به منظور شناخت نواحی خطر و اقدامات موثر، جهت پیش گیری از بروی این بیماری در نوزادان در استان اصفهان بود.روش ها: در این پژوهش توصیفی، آمار ثبت شده نوزادان متولد شده با کم کاری تیرویید طی سال های 88-1386 از مرکز بهداشت استان تهیه شد و نقشه توزیع فضایی بیماری بر اساس اطلاعات ترسیم گردید. نقشه توزیع جغرافیایی آهن نیز در استان اصفهان تهیه و فراوانی میزان آهن در نقاط مختلف استان مشخص و سپس رابطه بین کمبود عنصر آهن در برخی نقاط استان و بیماری کم کاری تیرویید بررسی شد.یافته ها: توزیع فضایی کم کاری تیروییدی در نوزادان در دو شهرستان اصفهان با 0.954 و سمیرم با 0.186 در هر 10000 نوزاد بود. با مقایسه نقشه توزیع فضایی هیپوتیرییدی با نقشه توزیع فضایی آهن نتایج قابل توجهی به دست آمد که حاکی از اثر کمبود آهن در دو شهرستان اصفهان و سمیرم بر شیوع هیپوتیروییدی در نوزادان بود.نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشانگر تاثیر کمبود آهن منطقه بر فراوانی کم کاری تیرویید در نوزادان دو شهرستان اصفهان و سمیرم بود. نوزادان و زنان در سنین باروری به ویژه زنان باردار بیشتر در معرض کم خونی فقر آهن قرار دارند و این مساله کم کاری تیرویید در نوزادان را تبیین می نماید.