مجله دانشکده پزشکی اصفهان
سال:1395 | دوره:34 | شماره:389 |تعداد مقالات:5

مقدمه: رایج ترین روش کنترل درد بیماران پس از عمل جراحی قلب، استفاده از داروهای مخدر و داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی می باشد. این مطالعه، با هدف بررسی اثرات بی دردی داروی پاراستامول وریدی که دارای حداقل عوارض سیستمیک می باشد، انجام شد.روش ها: در این کارآزمایی بالینی آینده نگر تصادفی و سه سو کور، بیماران در دو گروه مورد (پاراستامول) و شاهد قرار گرفتند. در گروه مورد (51 نفر) 15 دقیقه قبل از القای بیهوشی و سپس، هر 6 ساعت به مدت 3 روز، 1 گرم پاراستامول در 50 سی سی سرم نرمال سالین در مدت 15 دقیقه تزریق شد. در گروه شاهد (42 نفر) در کلیه مراحل تزریق، به جای داروی پاراستامول از نرمال سالین استفاده گردید.یافته ها: شدت درد در حالت استراحت در ساعت 24 (P=0.002) و به دنبال دم عمیق در ساعت های 12 ((P=0.001، (P<0.001) 24 و 72 (P=0.031) پس از ورود به بخش مراقبت های ویژه در گروه پاراستامول کاهش معنی داری داشت. از نظر میزان داروی مخدر تجویز شده حین عمل (P=0.246) و بعد از عمل (P=0.853) تفاوت معنی داری بین دو گروه وجود نداشت.نتیجه گیری: تجویز پاراستامول به صورت پیش دستانه، و ادامه تجویز آن در دوره بعد از عمل، باعث بهبود کیفیت کنترل درد داروهای مخدر می شود. البته قدرت اثر آن به اندازه ای نیست که نیاز به داروهای مخدر و آرام بخش و پیامدهای ناشی از این داروها را بتواند کاهش دهد.

مقدمه: امروزه، اثرات بیولوژیک و کاربردهای امواج فراصوت به خصوص در حضور نانوذرات به سرعت در حال گسترش است. در این پژوهش، به بررسی تاثیر تابش امواج فراصوت و نانوذرات نقره بر میزان مرگ سلول های MCF- 7 پرداخته شد.روش ها: سلول های توموری MCF-7 کشت داده شد. سلول ها به 4 گروه تقسیم شدند. در گروه نانوذرات، سلول ها با غلظت های 50، 100 و 200 میکروگرم بر میلی لیتر از نانوذرات با ابعاد 20 نانومتر در محیط کشت تیمار شدند. در گروه تابش امواج فراصوت، سلول ها تحت تابش فراصوت با شدت 2 وات بر سانتی متر مربع به مدت 3 دقیقه قرار گرفتند. در گروه نانوذرات همراه تابش امواج فراصوت، ابتدا سلول ها با غلظت های مختلف از نانوذرات در محیط کشت تیمار شدند و بعد از گذشت 5 ساعت، تحت تابش فراصوت با همان مشخصات قرار گرفتند. در گروه شاهد، هیچ مداخله ای انجام نشد. سپس، درصد زنده ماندن سلول ها در هر چهار گروه با روش  (3-(4,5-Dimethylthiazol-2-y1)-2,5-diphenyltetrazolium bromide) MTTدر سه بازه زمانی 24، 48 و 72 ساعت تعیین گردید.یافته ها: درصد بقای سلول های 7-MCF در گروه فراصوت به همراه نانوذرات در غلظت های مختلف نسبت به گروه شاهد در هر سه بازه زمانی تفاوت معنی داری داشت (P<0.050). در گروه نانوذرات نیز میزان بقای سلول ها با افزایش غلظت و گذشت زمان کاهش و تفاوت معنی داری نسبت به گروه شاهد داشت.نتیجه گیری: میزان سمیت نانوذرات نقره همراه با تابش فراصوت اثر افزایشی داشت، می توان چنین نتیجه گرفت که استفاده هم زمان از نانوذرات نقره و امواج فراصوت، سمیت سلولی و به دنبال آن مرگ سلولی را افزایش می دهد.

مقدمه: (TLR-2) Toll like receptor-2 نقش مهمی در فرایند شناسایی و راه اندازی پاسخ ایمنی علیه بسیاری از میکروارگانیسم ها از جمله Candida albicans دارد. داروی سیکلوفسفاماید، یکی از پرمصرف ترین داروهای شیمی درمانی است که موجب نوتروپنی شدید و سرکوب سیستم ایمنی می شود. در این مطالعه، پس از ایجاد بیماری Candidiasis منتشره و همچنین، تزریق سیکلوفسفاماید به منظور ایجاد نوتروپنی در موش های Balb/c، میانگین بیان ژن TLR2 اندازه گیری شد.روش ها: 28 سر موش ماده تهیه و به 4 گروه تقسیم شدند. سیکلوفسفاماید و Candida albicans به موش ها تزریق شد. پس از خونگیری از قلب و استخراج RNA و سنتز(cDNA) complementary DNA ، بیان ژن TLR2 با روش polymerase chain reaction Real-time ((Real-time PCR سنجیده شد. داده ها با استفاده از روش -2DDCT و آزمون Kruskal–Wallis آنالیز شدند.یافته ها: با وجود افزایش میانگین بیان ژن مورد مطالعه در گروه دریافت کننده Candida albicans و گروه دریافت کننده سیکلوفسفاماید به همراه Candida albicans و از طرفی، کاهش میانگین بیان این ژن در گروه دریافت کننده سیکلوفسفاماید، همچنان از نظر آماری اختلاف معنی داری در بیان ژن TLR2 بین گروه شاهد و سایر گروه های مورد مطالعه مشاهده نشد (P=0.478).نتیجه گیری: میانگین بیان ژن در گروه دریافت کننده Candida albicans و گروه دریافت کننده سیکلوفسفاماید و Candida albicans افزایش یافته و در گروه دریافت کننده سیکلوفسفاماید کاهش یافته بود، اما با این وجود، اختلاف معنی داری در بیان ژن TLR2 بین گروه شاهد و سایر گروه های مورد مطالعه مشاهده نشد (P=0.478). با این حال، نتایج این مطالعه می تواند در انتخاب TLR2 و یا گیرنده آن به عنوان هدف درمانی با منوکلونال آنتی بادی و یا روش های ژن درمانی مورد بررسی قرار گیرد.

مقدمه: این مطالعه، به منظور مقایسه لایه اشک در بیماران مایوپ با خشکی چشم متوسط و طبیعی قبل و بعد از عمل جراحی PRK انجام شد.روش ها: مطالعه به روش هم گروهی (Cohort) به صورت آینده نگر و با روش نمونه گیری غیر احتمالی به روش آسان انجام گرفت. افراد کاندیدای جراحی Photorefractive keratectomy (PRK) ، پس از آزمایش شیرمر 1 (Schirmer's test I) (بدون بی حسی) به دو گروه طبیعی و دچار خشکی متوسط چشم تقسیم شدند. معیارهای ورود شامل افراد مایوپ خفیف تا متوسط بین 5.5-2 دیوپتر، بدون آستیگماتیسم و یا دارای آستیگماتیسم کمتر از 2 بود که معیارهای جراحی رفراکتیو را داشتند. معیارهای خروج، شامل وجود کنتراندیکاسیون با عمل رفراکتیو قرنیه، مصرف داروهای چشمی، وجود خشکی چشم و عوامل تشدید کننده مثل استعمال سیگار و کار بیش از 3 ساعت در روز با کامپیوتر و عمل جراحی مجدد ریفراکتیو بودند. پس از انجام معاینات کامل برای بیماران قبل از عمل، 3 ماه بعد از عمل معاینات مجدد انجام گرفت و نتایج بررسی شد.یافته ها: در مجموع، 78 چشم (از 78 مرد و زن) با میانگین سنی 35-20 سال بررسی شدند. بیماران به دو گروه 42 چشم طبیعی و 36 چشم دچار خشکی متوسط، تقسیم شدند. دو گروه از نظر سن، جنس، میانگین معدل کروی و ضخامت قرنیه، تفاوت معنی داری با هم نداشتند. میانگین آزمایش شیرمر 1 در گروه طبیعی قبل از عمل 6.14± 28.64و در گروه خشکی متوسط چشم1.87 ± 8.36بود و نتایج 3 ماه بعد از عمل در گروه طبیعی 9.12±24.64 و در گروه خشکی 2.44±6.17 بود.نتیجه گیری: طی عمل ریفراکتیو قرنیه در هر دو گروه طبیعی و دچار خشکی چشم متوسط، مقدار اشک تا 3 ماه بعد از عمل کاهش می یابد، اما احتمال ایجاد خشکی چشم در گروه خشکی چشم متوسط، بیشتر است.

مقدمه: استرپتوکوکوس آگالاکتیه (GBS یا Group B streptococcus) باکتری است که به طور معمول در واژن، مجاری ادراری و دستگاه گوارش وجود دارد. کلونیزه شدن مادر با GBS تهدید کننده نوزاد به عفونت های اکتسابی از قبیل مننژیت، باکتریمی و پنومونی می باشد. مطالعه حاضر با هدف تعیین مقاومت استرپتوکوکوس آگالاکتیه به آنتی بیوتیک های انتخابی و تشخیص ژن های مقاوم به اریترومایسین از نمونه های جدا شده از زنان حامل در شهر یزد انجام شد.روش ها: این مطالعه، از نوع توصیفی- تحلیلی بود که در آن، تعداد 100 نمونه باکتری GBS جهت بررسی فنوتیپی مقاومت به آنتی بیوتیک های پنی سیلین، اریترومایسین، کلیندامایسین و تتراسیکلین به روش Kirby–Bauer (دیسک دیفیوژن) مورد بررسی قرار گرفتند و بررسی ژنوتیپی مقاومت به اریترومایسین از نظر ژن های erm A، erm B و mef A با روش مولکولی انجام شد.یافته ها: بیشترین مقاومت مربوط به آنتی بیوتیک تتراسیکلین و کمترین مقاومت مربوط به پنی سیلین بود. مقاومت به اریترومایسین 8 درصد، کلیندامایسین 10 درصد، تتراسیکلین 95 درصد و پنی سیلین 1 درصد بود. از نظر ژنوتیپی، ژن های erm B (23 درصد) و erm A ( 38 (38 درصد) بیشترین و ژنA  mef (1 درصد) کمترین مقاومت را داشتند.نتیجه گیری: حساسیت GBS به پنی سیلین رضایت بخش است، اما مقاومت به آنتی بیوتیک های دیگری نظیر کلیندامایسین و اریترومایسین رو به رشد می باشد که بیشترین میزان مقاومت به اریترومایسین، در ژن erm A می باشد.