مجله دانشکده پزشکی اصفهان
سال:1390 | دوره:29 | شماره:149 |تعداد مقالات:5

مقدمه: ترمیم زخم یک فرایند پیچیده است و درمان های متعددی جهت بهبود زخم ارائه شده است. تحقیقات نشان داده است که نور درمانی با شیوه صحیح باعث پرولیفراسیون فیبروبلاست ها، افزایش سنتز کلاژن و تحریک فرایند مورد نیاز سلولی در ایجاد پروکلاژن تیپ I، III و mRNA، سنتز ATP و فعالیت لنفوسیتی می شود. هدف از تحقیق حاضر، بررسی اثر نور دستگاه لایت کیور بر ترمیم زخم باز پوست موش با ضخامت کامل بود.روش ها: 40 سر موش نر نژاد NMRI در گروه های شاهد و تجربی قرار گرفتند. با رعایت شرایط استریل و تحت بیهوشی یک زخم مدور به قطر 6 میلی متر و با ضخامت کامل پوست در پشت هر موش ایجاد شد. در گروه درمانی از روز اول تا هفتم به طور روزانه نور آبی هالوژنه با طول موج 420 تا 500 نانومتر به مدت 5 دقیقه بر روی زخم تابیده شد. هر دو روز یک بار از زخم ها عکس برداری و قطر زخم در هر دو گروه به مدت 14 روز بر حسب میلی متر اندازه گیری و ثبت شد.یافته ها: میانگین قطر زخم ها در گروه تجربی نسبت به شاهد اختلاف معنی داری داشت (.(P<0.05نتیجه گیری: مطالعات متعددی اثرات لیزرها یا نورهای کم توان Low-level laser therapy) یا (LLLT را در مواردی مانند ترمیم زخم، کاهش درد، بهبود جریان خون موضعی، تسکین التهاب و اثر باکتریسیدال نشان داده اند. طبق نتایج این مطالعه، تابش روزانه نور لایت کیور با طول موج 420 تا 500 نانومتر بر زخم باز پوستی با ضخامت کامل به مدت یک هفته موجب تسریع معنی دار در بهبود زخم می گردد.

مقدمه: استرپتوکیناز به عنوان تنها ماده ترمبولیتیک در دسترس در بعضی مناطق می باشد. فراوانی عفونت های استرپتوکوکی باعث افزایش سطح آنتی بادی ضد استرپتوکوک می شود. وجود آنتی بادی ضد استرپتوکیناز نقش مهمی در شکست استفاده از این دارو در باز کردن انسدادهای ترومبوتیک دارد. در این مطالعه به بررسی وجود این آنتی بادی در بیماران تحت همودیالیز دایم دارای کاتتر پرداختیم.روش ها: در این مطالعه 70 بیمار تحت همودیالیز دارای کاتتر دایم که دچار انسداد ترومبوتیک لومن شده بودند، مورد بررسی قرار گرفتند. اطلاعات دموگرافیک بیماران، علت نارسایی کلیه، طول کاتتر دایم، نام مرکز دیالیز، محل قرار گرفتن کاتتر، طول مدت انسداد، سابقه عفونت ثبت شده قبل از تزریق استرپتوکیناز و نمونه خون جهت تعیین آنتی بادی ضد استرپتوکیناز از بیمار گرفته شد. استرپتوکیناز با غلظت 50000 واحد در سی سی از لومن کاتتر دایم وارد شد و 24 ساعت بعد محلول فوق با سرنگ کشیده شد. قبل و بعد از تزریق استرپتوکیناز برای تعیین وجود و رفع انسداد در لومن، در هر لومن به طور جداگانه ماده حاجب تزریق گردید و کلیشه رادیولوژی تهیه شد. نتایج با آزمون χ2 مورد آنالیز قرار گرفت.یافته ها: 19 نفر (37 درصد) آنتی بادی مثبت داشتند. تعداد روزهای انسداد 4.5 ± 4.4 بود. با تزریق استرپتوکیناز 63 کاتتر (90 درصد) باز شدند. فراوانی باز شدن کاتتر به دنبال تجویز استرپتوکیناز در موارد آنتی بادی مثبت و منفی اختلاف معنی دار نداشت. ارتباطی بین وجود آنتی بادی، سابقه عفونت کاتتر، تعداد روزهای انسداد و باز شدن لومن توسط استرپتوکیناز وجود نداشت.نتیجه گیری: استرپتوکیناز دارویی موثر جهت رفع انسداد ترمبوتیک کاتتر دایم همودیالیزی است و وجود آنتی بادی در پاسخ بیمار به استرپتوکیناز نقش ندارد.

مقدمه: تهوع و استفراغ بعد از عمل جراحی عارضه شایعی است که باعث ناخوشی بیمار، افزایش زمان بستری و افزایش هزینه ها و در موارد شدید باعث دهیدراتاسیون، اختلال الکترولیتی، آسپیراسیون، پنومونی و حتی باز شدن بخیه محل جراحی می شود. با توجه به نتایج مثبت اندانسترون در کاهش این عارضه، در این مطالعه اثر پروفیلاکتیک آن را با دگزامتازون به عنوان یک داروی استاندارد طلایی، که به طور معمول استفاده می شود، مقایسه کردیم.روش ها: این مطالعه یک مطالعه مداخله ای بود که در سال 1389 در مرکز آموزشی درمانی الزهرای (س) اصفهان انجام شد. افراد مورد مطالعه زنان کاندید عمل جراحی کوله سیستکتومی بیش از 40 سال و وزن کمتر از 90 کیلوگرم بودند. بیماران به صورت تصادفی به دو گروه شاهد و مورد تقسیم شدند. گروه شاهد قبل از بیهوشی دگزامتازون و گروه مورد اندانسترون دریافت کردند و 4، 8، 12 و 24 ساعت بعد از عمل وضعیت تهوع و استفراغ بیماران بررسی و مورد مقایسه قرار گرفت.یافته ها: فراوانی تهوع و استفراغ و رتبه تهوع 4، 8 و 12 ساعت بعد از عمل در گروه اندانسترون به طور معنی داری کمتر بود ولی در 24 ساعت بعد از عمل تفاوت معنی داری بین دو گروه وجود نداشت. آزمون Repeated measure ANOVA نیز نشان داد روند بهبود تهوع تا 24 ساعت بعد از عمل در گروه اندانسترون به طور معنی داری بهتر بود.نتیجه گیری: طبق نتایج این مطالعه اندانسترون تاثیر مطلوبی در کنترل تهوع و استفراغ بعد از عمل جراحی کوله سیستکتومی الکتیو داشت و در صورتی که منعی برای مصرف آن وجود نداشته باشد می توان آن را به عنوان پروفیلاکسی تجویز نمود.

مقدمه: آئروسل های بیولوژیکی به ذرات منتقل شده توسط هوا گفته می شود که شامل ارگانیسم های زنده مانند باکتری ها، ویروس ها، قارچ ها و متابولیت های ناشی از آن ها نظیر اندوتوکسین ها می باشند. تماس با آئروسل های بیولوژیکی در بیمارستان به ویژه در بیماران دارای نقص سیستم ایمنی منجر به ایجاد عفونت در آن ها می گردد. هدف از این تحقیق، بررسی غلظت آئروسل های بیولوژیکی در هوای بخش های مختلف سه بیمارستان دانشگاه علوم پزشکی اصفهان بود.روش ها: به منظور بررسی میزان باکتری ها و قارچ ها در هوای بیمارستان های مورد مطالعه از نمونه بردار تک مرحله ای Anderson استفاده گردید. همچنین اثر عواملی مانند رطوبت، دمای هوا و غلظت بیوآئروسل های بیرون بیمارستان مورد ارزیابی قرار گرفت.یافته ها: کمترین میزان شمارش کلنی های قارچی و باکتریایی در هوای بخش های هر سه بیمارستان فوق مربوط به اتاق عمل بود و بیشترین غلظت در بیمارستان 1 و 3 مربوط به بخش عفونی و در بیمارستان 2 مربوط به بخش جراحی بود. آنالیز آماری همچنین بالا بودن میانگین باکتری در هوای داخل بخش ها به جز اتاق عمل نسبت به هوای بیرون را تایید کرد.نتیجه گیری: با توجه به نتایج به دست آمده غلظت بیوآئروسل ها در بیمارستان های فوق به نسبت بالا بود. بالا بودن تعداد باکتری ها نسبت به هوای بیرون می تواند مرتبط با حضور بیماران، فعالیت های آن ها، تهویه ناکافی و عدم گندزدایی صحیح بیمارستان باشد. بنابراین باید اقدامات کنترلی لازم به خصوص در بخش های دارای بیماران نقص سیستم ایمنی صورت گیرد.

مقدمه: مطالعات اپیدمیولوژیک نشان می دهند که افزایش سطوح سرمی هموسیستئین و پروتئین واکنش دهنده C-reactive protein) C یا(CRP  به طور مستقل با خطر بیماری های قلب و عروق همراه است. هدف از پژوهش حاضر، تعیین تاثیر 12 هفته تمرین هوازی بر سطوح سرمی هموسیستئین و CRP در زنان چاق بود.روش ها: تعداد 20 دانشجوی زن چاق با شرایط سنی و وزنی مشابه به صورت هدفمند انتخاب شدند و سپس به طور تصادفی در دو گروه شاهد و تجربی قرار گرفتند. سپس گروه تجربی تحت تاثیر یک برنامه تمرین هوازی شامل دویدن روی تردمیل با شدت 75-60 درصد حداکثر ضربان قلب به مدت 45-30 دقیقه، 3 جلسه در هفته و به مدت 12 هفته قرار گرفتند؛ در حالی گروه شاهد هیچ مداخله ای دریافت نکردند و تنها پی گیری شدند. متغیرهای وزن، درصد چربی، شاخص توده بدنی Body mass index) یا(BMI ، نسبت دور کمر به دور لگن Waist to hip ratio) یا (WHR با استفاده از دستگاه تجزیه و تحلیل ترکیب بدنی و سطوح هموسیستئین و CRP پلاسما در حالت ناشتا با استفاده از روش الیزا قبل و بعد از مداخله در هر دو گروه اندازه گیری شدند. به منظور مقایسه درون گروهی از آزمون آماری Paired-t و برای مقایسه بین گروه ها از آزمون کوواریانس استفاده شد.یافته ها: میانگین سنی دانشجویان در هر دو گروه 5 ± 25 سال بود. میانگین وزن گروه شاهد 3.18 ± 93.58 کیلوگرم و درصد چربی آن ها 44.50 ± 1.90  بود. میانگین وزن در گروه تجربی 5.32 ± 96.18 کیلوگرم و درصد چربی آن ها 2.03 ± 44.59 بود. نتایج کاهش معنی داری در شاخص های وزن، درصد چربی، BMI، WHR، سطوح هموسیستئین و CRP گروه تجربی بعد از 12 هفته تمرین هوازی را نشان داد. همچنین، در پایان 12 هفته تمرین، شاخص های وزن، درصد چربی، BMI، WHR و سطوح هموسیستئین و CRP در گروه تجربی به طور معنی داری کمتر از گروه شاهد بود.نتیجه گیری: طبق نتایج تحقیق، یک برنامه 12 هفته ای تمرین هوازی منظم با شدت متوسط که ظرفیت عضله اسکلتی را برای استفاده از چربی ها افزایش می دهد، می تواند نقش مهمی در کنترل وزن افراد چاق و کاهش عوامل خطر قلبی - عروقی داشته باشد.