مجله دانشکده پزشکی اصفهان
سال:1389 | دوره:28 | شماره:114 |تعداد مقالات:17

مقدمه: عوامل خطرساز ترومبوزهای عمقی ورید پا (DVT) در جوامع مختلف متفاوت است. تا به حال مطالعه دقیقی در خاورمیانه در زمینه بررسی فاکتورهای کوآگولوپاتیک ارثی و اکتسابی، که بتواند عامل خطرساز DVT باشد، انجام نشده است. در این مطالعه عوامل خطرساز کوآگولوپاتی ارثی و اکتسابی در بیماران مبتلا به DVT در مقایسه با گروه شاهد بررسی شد.روش ها: از فروردین 1386 لغایت شهریور 1388 بیماران مبتلا به DVT، که به علت عدم تحرک بروز نکرده باشد، به همراه یک گروه شاهد مشابه از نظر سن و جنس انتخاب و وارد مطالعه شدند. فاکتورهای موتاسیون پروترومبین، موتاسیون فاکتور V لیدن، هموسیستئین سرم، پروتئین C و S، آنتی ترومبین III، ANA، آنتی کاردیولیپین و آنتی فسفولیپید آنتی بادی در این افراد بررسی شد و یافته ها مورد مقایسه قرار گرفت.یافته ها: محاسبه نسبت شانس (OR) در مورد سطح خونی آنتی کاردیولیپین و هموسیستئین سرم نشان داد که ارتباط مستقیم و معنی داری بین وقوع DVT و افزایش خونی این دو متغیر وجود دارد؛ نسبت شانس به دست آمده به ترتیب 7.71 (حدود اطمینان:0.99-64.55 ) و 3.6 (حدود اطمینان:1.6-7.84 ) بود. ولی ارتباط معنی داری بین کاهش سطح خونی پروتئین C و S و آنتی ترومبین III، ANA، موتاسیون ژن پروترومبین و فاکتور V لیدن و DVT به دست نیامد.نتیجه گیری: افزایش سطح هموسیستئین و آنتی کاردیولیپین آنتی بادی عوامل خطرساز شایع DVT در بیماران ایرانی می باشد. موتاسیون ژن فاکتور 5 لیدن و موتاسیون پروترومبین از علل ناشایع برای DVT در ایران است و باید در مطالعات دیگر موتاسیون های جدیدتری را بررسی کرد.

مقدمه:اختلال وسواس جبری اختلالی مزمن است که تاثیری عمیق بر زندگی فرد و عملکرد اجتماعی، هیجانی و شغلی او می گذارد. بیماران با وسواس های مذهبی در جوامع مذهبی، مثل یهودی های خاورمیانه یا مسلمانان، بیشتر به چشم می خورند و مداخلات درمانی مذهبی می تواند به طور چشم گیری علایم بیماران مبتلا به افسردگی، اضطراب و اختلال وسواس را کاهش دهد. هدف این مداخله بررسی کار آمدی شناخت- رفتار درمانی مذهبی در درمان اختلال وسواس جبری با محتوای مذهبی و بر علایم همبود آن بود.روش ها: شیوه مداخله در این کارآزمایی بالینی تصادفی شده، درمان شناختی- رفتاری بر اساس عقاید، باورها و آداب مذهبی اسلامی به مدت ده جلسه هفتگی، هر جلسه 1.5 ساعته با حضور مشترک روان پزشک و روحانی متخصص در علوم حوزوی، فقه و روان شناسی بالینی بود. از بین بیماران مبتلا به اختلال وسواس- جبری مراجعه کننده به درمانگاه فوق تخصصی روان پزشکی نور، واقع در شهر اصفهان، 50 نفر که نمره مقیاس Yale Brown آن ها بالاتر از 17 و محتوای علایم وسواس آن ها مذهبی بود، به طور تصادفی انتخاب و به دو گروه مداخله و شاهد تقسیم شدند. در این مطالعه، از پرسش نامه های استاندارد Yale Brown، پرسش نامه غربال گری وضعیت روانی SCL-90 و مقیاس افسردگی Hamilton نیز استفاده شد. در این مطالعه در نرم افزار آماری SPSS13 از آزمون هایی آماری ANOVA/ANCOVA repeated measure جهت مقیاس دو گروه درمان و شاهد استفاده گردید.یافته ها: میانگین سنی شرکت کنندگان در این مطالعه 8.86±32.9 سال بود؛ 94 درصد (47 نفر) زن و بقیه مرد بودند. مقایسه نتایج آزمون Yale Brown در سه مرحله (قبل از مداخله و بعد از جلسه پنجم و دهم) در هر دو گروه کاهش نمره را نشان داد که در گروه مداخله بارزتر بود ولی اختلاف مراحل در هر گروه معنی داری نشد (0.294=P)؛ بین میانگین نمرات دو گروه مداخله و شاهد تفاوت معنی دار آماری وجود داشت (0.047=P). مقایسه نتایج خرده مقیاس وسواس فکری و خرده مقیاس وسواس عملی در مقیاس Yale Brown در سه مرحله آزمون در هر دو گروه کاهش نشان داد. روند کاهشی در نمره خرده مقیاس وسواس فکری به لحاظ آماری معنی دارنبود (0.398=P؛ 0.94=(42، 2) f) ولی روند کاهش نمره خرده مقیاس وسواس عملی به لحاظ آماری معنی دار بود (0.001=P؛ 36.008=(43، 2) f). بر اساس داده های این مطالعه اثر متقابل گروه های درمانی با مراحل پی گیری نمره افسردگی و وضعیت روانی (نمره Global Severity Index) معنی دار بود؛ به این معنی که بهبود نمره افسردگی و وضعیت روانی بعد از جلسه پنجم و دهم نسبت به شروع مطالعه در هر دو گروه ملاحظه شد ولی وضعیت گروه مداخله، به خصوص در پایان جلسه دهم، بهتر از گروه شاهد بود.نتیجه گیری: در بیماران مذهبی مبتلا به اختلال وسواسی با محتوای مذهبی و مقاوم به درمان، مداخلات مبتنی بر مذهب، مثل روان درمانی شناختی- رفتاری مذهبی به طور چشم گیری می تواند پاسخ درمانی بیماران را بالا برده، در درمان او موثر باشد. علاوه بر علایم بیماری وسواس، چنین مداخله ای می تواند بر علایم همبود با بیماری و وضعیت کلی روانی بیمار، که پاسخ درمانی را ضعیف و پیش آگهی بیماری وسواس را بدتر می کند، اثر گذارد و موجب کاهش چشم گیری در علایم بیماری گردد.

مقدمه: β تالاسمی ماژور یک بیماری ژنتیکی شایع در کشور ایران است. تجویز خون در این بیماران حیاتی است و مهم ترین عارضه آن اضافه بار آهن در بدن و رسوب آن در ارگان های مختلف و از جمله غدد درون ریز می باشد. اختلال بلوغ از مشکلات شایع این بیماران بوده است که خود ناشی از عوامل مختلف و از جمله درگیری هیپوفیز در زمینه رسوب آهن می باشد. هدف از این مطالعه، بررسی ارتباط تغییر سیگنال MRI هیپوفیز بیماران مبتلا به تالاسمی با تاخیر بلوغ بود.روش ها: به این منظور، 27 بیمار مبتلا به تالاسمی ماژور در گروه سنی 15 تا 25 سالگی وارد مطالعه شده، بر اساس معاینه کلینیکی به دو گروه بلوغ طبیعی و تاخیر بلوغ تقسیم شدند. در کلیه بیماران، بررسی هیپوفیز با MRI انجام شد و سیگنال غده هیپوفیز و شدت تغییر سیگنال، ارتفاع و حجم غده در آن ها مشخص گردید.یافته ها: در 93 درصد بیماران مبتلا به تالاسمی درجات متفاوت از کاهش سیگنال غده هیپوفیز وجود داشت و تفاوت بین دو گروه معنی دار نبود. اما در بیماران با تاخیر بلوغ هیپوسیگنالتی شدید (Severe) به طور معنی داری بیشتر از گروه با بلوغ طبیعی بود (0.034=P). ارتفاع و حجم غده هیپوفیز در گروه تاخیر بلوغ به طور معنی داری کمتر از گروه با بلوغ طبیعی بود (0.006=P؛ 0.002=P).نتیجه گیری: کاهش شدید سیگنال غده هیپوفیز، کاهش حجم و ارتفاع غده هیپوفیز با وقوع بالینی تاخیر بلوغ رابطه معنی داری دارد، بنابراین استفاده از MRI به عنوان روش تشخیص یا حتی پیش بینی اختلال بلوغ می تواند مفید باشد. به علاوه، کنترل زود هنگام رسوب آهن جهت جلوگیری از ایجاد سیگنال های بسیار پایین هیپوفیز و ممانعت از آتروفی غده می تواند در پیش گیری از اختلال بلوغ در تالاسمی راه گشا باشد.

مقدمه:شایع ترین عارضه زونا، دردهای عصبی بعد از آن (Postherpetic Neuralgia یا PHN) می باشد که طی آن فرد مبتلا هفته ها یا حتی سال ها بعد از ابتلا به بیماری از درد ناراحت کننده ای رنج می برد. از درمان های دارویی مختلفی برای تسکین این درد استفاده شده است اما چون افراد مبتلا اغلب بالاتر از 60 سال سن دارند و به بیماری های متعددی نیز مبتلا هستند، دچار عوارض دارویی می گردند. تزریق زیر جلدی سم بوتولینوم از جمله درمان های جدیدی است که به تازگی برای کنترل درد این بیماران مطرح شده، عوارض آن نیز کم می باشد. از آن جایی که مطالعات در این باره بیشتر به صورت گزارش موردی است، در این مطالعه بر آن شدیم تا اثر تزریق زیر جلدی سم بوتولینوم را بر روی تعدادی از بیماران مبتلا به دردهای عصبی بعد از زونا بررسی کنیم.روش ها:این مطالعه به صورت مداخله ای با نمونه گیری آسان بر روی 15 بیمار مبتلا به نورالژی بعد از زونا انجام شد. بعد از گرفتن رضایت نامه، اطلاعاتی شامل سن، جنس، تعیین محل ضایعه و درماتوم درگیر، تعیین مدت زمان ابتلا و تعیین شدت درد بر اساس VAS در فرمی ثبت شد. سپس سم بوتولینوم به صورت زیر جلدی به میزان 15 واحد به ازای هر 10 سانتی متر مربع درگیری تزریق گردید. در روز دوم، هفته دوم و هفته چهارم پس از تزریق بیماران پی گیری شدند و درد آن ها بر اساس معیار Visual analog score (VAS) اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از آزمون Repeated measure ANOVA در نرم افزار SPSS16 تجزیه و تحلیل گردید.یافته ها: از 15 بیمار بررسی شده، 6 نفر مرد و 9 نفر زن بودند. میانگین سنی آنان 4.5±60 سال و میانگین مدت درگیری 6.5 ماه بود. میانگین VAS در روز دوم 6.4، در هفته دوم 7.2 و در هفته چهارم 7.6 بود. به طور کلی، درد بیماران در هفته چهارم بعد از تزریق کاهش نشان داد ولی از نظر آماری این کاهش معنی دار نبود (0.06=P).نتیجه گیری: به نظر می رسد که تزریق زیر جلدی سم بوتولینوم درد بیماران مبتلا به دردهای عصبی بعد از زونا را کاهش می دهد. اگرچه این کاهش درد در هفته های بعدی تزریق کم می شود ولی باز هم نسبت به قبل از تزریق، درد را برای بیماران قابل تحمل تر می سازد. امکان دارد تکرار تزریق در کنترل درد بیشتر موثر باشد.

مقدمه: در سال های اخیر اعتیاد به عنوان یکی از مهم ترین معضلات جامعه مطرح شده است. عوامل و مشکلات متعدد اجتماعی، روان شناختی و بیولوژیک در روی آوردن به اعتیاد و ادامه یافتن آن نقش دارد. اعتیاد جدای از این که خود به عنوان یک بیماری محسوب می شود، زمینه ساز انتقال بیماری های مختلف نیز می باشد که ایدز و هپاتیت از مهم ترین موارد به شمار می رود. در این مطالعه سعی شد تا با بررسی رفتارهای شخصی افراد معتاد، فراوانی رفتارهای پر خطری که می تواند زمینه ساز انتقال و بروز بیماری های عفونی از قبیل ایدز و هپاتیت شود، شناسایی گردد تا با بررسی راه کارهای مناسب به مبارزه با شیوع این بیماری ها در افراد معتاد اقدام شود.روش ها: در این مطالعه توصیفی- مقطعی، افراد با سابقه اعتیاد تزریقی مراجعه کننده به تمامی مراکز گذری و ترک اعتیاد استان اصفهان به روش سرشماری وارد مطالعه شدند؛ تعداد کل این افراد 539 نفر بود. اطلاعات لازم از این افراد از طریق پرسش نامه استاندارد شده در خصوص رفتارهای پر خطر و خصوصیات دموگرافیک، توسط پرسشگر هم جنس به دست آمد.یافته ها: میزان روابط جنسی خارج از چارچوب حدود 55 بود. بیشترین استفاده کنندگان از کاندوم و انجام خال کوبی افراد جوان بودند؛ بیشترین شریک جنسی معتاد تزریقی در افراد مسن مشاهده شد. همچنین رابطه خطی ضعیف مستقیمی بین تعداد دفعات دستگیری و افزایش سن وجود داشت؛ اما تفاوت معنی داری از نظر سنی در مورد استفاده از سرنگ مشترک، انواع راه های استعمال مواد مخدر و روابط جنسی وجود نداشت.نتیجه گیری: با توجه به نتایج به دست آمده، افزایش تعداد معتادین تزریقی لزوم دادن آگاهی های لازم به آن ها در هر زمینه ای از جمله روابط جنسی محافظت شده مثل استفاده از کاندوم، عدم استفاده از سرنگ مشترک جهت تزریق و عدم انجام اقداماتی مانند خال کوبی یا انجام آن با وسایل مورد اطمینان، مشخص و بارز می باشد.

مقدمه: بیماری مولتیپل اسکلروز از دسته بیماری های دمیلیناتیو سیستم عصبی مرکزی است که به علت شیوع فراوان و تمایل به گرفتاری بالغین جوان مورد توجه بسیاری از محققان بوده، جزئ ناتوان کننده ترین بیماری های نورولوژیک به شمار می رود. کاهش شنوایی، که در 10-6 درصد از بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروز اتفاق می افتد، یکی از علل ناتوانی آنان است. همچنین، اختلالات صداهای گفتاری نیز در 50-40 درصد از بیماران گزارش شده است. هدف از این مطالعه، مقایسه فراوانی نسبی کاهش شنوایی حسی- عصبی و اختلالات درک صداهای گفتاری در بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروز و افراد گروه شاهد می باشد که می تواند راه گشای پیش گیری و درمان بهتر در این بیماران باشد.روش ها: در این مطالعه مورد- شاهدی مقطعی، 112 نفر بیمار و 112 گروه شاهد در اصفهان مورد بررسی قرار گرفتند. در این بررسی، اطلاعات دموگرافیک، تغییرات PTA) Puretone audiometry) و تغییرات Speech reception threshold (SRT) دو گروه بررسی شد و در بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروز، زمان شروع، مدت بیماری و تعداد پلاک های مولتیپل اسکلروز در MRI نیز مورد بررسی قرار گرفت. اطلاعات به دست آمده با آزمون های χ2 و Student-t تحلیل شد.یافته ها: شیوع بیشتر کاهش شنوایی حسی- عصبی در بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروز (40.02 درصد) نسبت به گروه شاهد (6.3 درصد) مشاهده شد. در بررسی تغییرات SRT در بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروز 35.7 درصد موارد اختلال داشتند.نتیجه گیری: یافته های ما در زمینه تغییرات SRT و تغییرات PTA با آخرین مطالعات در بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروز هم خوانی داشت. سن بالاتر فعلی بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروز از عوامل خطری به شمار می رود که می تواند سبب کاهش شنوایی حسی- عصبی باشد. جنس زن بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروز نیز از عوامل خطر به شمار می رود که می تواند سبب اختلال صداهای گفتاری باشد.

مقدمه: هر ارتوپد روزانه با بیماران دچار درد جلوی زانو برخورد و برای بررسی مفصل پاتلوفمورال رادیوگرافی محوری (Axial) زانو درخواست می کند. برای مشخص نمودن حساسیت، ویژگی، ارزش اخباری مثبت و ارزش اخباری منفی رادیوگرافی محوری زانو در مقایسه با آرتروسکوپی، به عنوان استاندارد طلایی ارزیابی راستای پاتلوفمورال، این مطالعه توصیفی انجام شد.روش ها: از زانوی 61 بیمار کاندید آرتروسکوپی، که بر اساس نمونه گیری آسان (Convenient sampling) انتخاب شده بودند، رادیوگرافی محوری (Axial) به عمل آمد و نتایج توسط رادیولوژیست بر اساس وجود یا عدم وجود کج شدن (Tilt) و یا نیمه دررفتگی (Subluxation) اعلام شد. سپس بیماران تحت آرتروسکپی قرار گرفتند. چنانچه برجستگی مرکزی (Central ridge) پاتلا تا 45 درجه فلکسیون زانو به مرکز شیار تروکلئار (Truchlear groove) نمی رسید بیمار از نظر راستای نامناسب پاتلوفمورال (Patellofemoralmalalignment) مثبت قلمداد می شد. سپس نتایج رادیوگرافی بر اساس یافته های آتروسکپی به مثبت حقیقی، مثبت کاذب، منفی حقیقی و منفی کاذب طبقه بندی شد.یافته ها: رادیوگرافی محوری زانو حساسیت 71، ویژگی 38، ارزش اخباری مثبت 60 و ارزش اخباری منفی 50 درصد داشت. گزارش Tilt مثبت در رادیوگرافی محوری نسبت به وجود آن در آرتروسکپی از حساسیت 56 و ویژگی 41 درصد برخوردار بود.نتیجه گیری: یافته های این مطالعه مشخص ساخت که اگر چه با ارزش ترین روش تشخیصی برای تعیین راستای نامناسب پاتلوفمورال معاینه بالینی است، رادیوگرافی محوری زانو از هم خوانی خوبی با معاینه بالینی برخوردار بوده، در مقایسه با آرتروسکپی نیز روش تشخیص ارزشمندی محسوب می گردد.

مقدمه: در ایران واکسیناسیون بر ضد بیماری سرخک به صورت واکسن واحد سرخک در 9 ماهگی و یادآور در 15 ماهگی انجام می شد. مطالعات سرولواپیدمیولوژیک متعدد انجام شده در افراد واکسینه نشانگر ناکارایی واکسن و نیاز به بازنگری در پروتکل واکسیناسیون کشوری را نشان می داد. در ایران، در سال 1382 واکسن توام سرخجه و سرخک به 95 درصد افراد بین 25-2 سال تلقیح شد؛ این مطالعه به بررسی تاثیر این واکسیناسیون پرداخت.روش ها: در یک مطالعه مقطعی در سال 1387، تیتر سرمی آنتی بادی IgG ضد ویروس سرخک با استفاده از روش الیزا در 60 فرد (30 زن و 30 مرد) 30-20 ساله مراجعه کننده برای مشاوره ازدواج، که واکسن توام سرخجه و سرخک را در سال 1382 دریافت کرده بودند، اندازه گیری شد. نسبت وضعیت ایمنی (Immune Status Ratio یا ISR) با تیتر 0.9≥ منفی، با تیتر 0.91-1.09 بینابینی و با تیتر 1.10≤ مثبت در نظر گرفته شد.یافته ها: در گروه خانم ها همگی دارای تیتر آنتی بادی مثبت بودند ولی در بین مردان 27 نفر تیتر مثبت، دو نفر تیتر بینابینی و یک نفر تیتر منفی داشت. میانگین تیتر آنتی بادی سرمی در خانم ها 2.02±0.56IU/μl و در آقایان 1.91±0.53IU/μl بود (0.447=P). میانگین تیتر آنتی بادی سرمی در گروه سنی 23-20 سال 1.84IU/μl، در گروه سنی 27– 24 سال 2.12IU/μl و در گروه سنی 30-28 سال 2.17IU/μl بود (0.999<P).نتیجه گیری: یافته های این مطالعه نشانگر تیتر خوب تولید آنتی بادی توسط واکسن در هر دو جنس و همه گروه های سنی مورد مطالعه بود. با توجه به جوان بودن افراد مورد مطالعه، به نظر می رسد مطالعات سرولوژیک بیشتری در افراد واکسینه شده باید به انجام برسد.

مقدمه: ضایعات تاندون های فلکسور، به خصوص ضایعات منطقه 2 (Zone II) فلکسورها، نیاز به ترمیم اولیه دارند. بدیهی است که در صورت عدم ترمیم اولیه و یا ناموفق بودن آن، بازسازی تاندون فلکسور به صورت یک یا دو مرحله ای ضرورت دارد. با توجه به نامشخص بودن نتایج روش دو مرحله ای، هدف از این مطالعه تعیین نتایج حاصل از بازسازی دو مرحله ای تاندون های فلکسور در منطقه 2 بود.روش ها: در یک مطالعه مقطعی، کلیه بیمارانی که از سال 1380 تا 1386 در بیمارستان های الزهرا (س) و کاشانی اصفهان تحت عمل جراحی بازسازی دو مرحله ای تاندون فلکسور انگشتان قرار گرفته بودند، به روش نمونه گیری غیر احتمالی آسان انتخاب شدند. اطلاعات سن، جنس، مکانیسم ضایعه، درمان اولیه انجام شده، ضایعات همراه (عصب دیجیتال و عروق)، وجود و یا عدم وجود شکستگی فالانکس ها و شکستگی های موضعی، ضعف حرکتی انگشتان در هنگام مراجعه، وضعیت حسی انگشتان در هنگام مراجعه و اندیکاسیون بازسازی، درجه بهبودی و رضایت مندی نهایی آن ها جمع آوری شد.یافته ها: در مجموع، 31 بیمار با میانگین 9.62±26.09 سال، که 71 درصد آن ها مرد بودند، وارد مطالعه شدند. قبل از عمل جراحی، 87.1 درصد بیماران دارای دامنه حرکتی خیلی ضعیف بودند؛ پس از گذشت 3 ماه از عمل، 76.7 درصد دارای دامنه به نسبت ضعیف حرکتی و در مرحله نهایی معاینه، تنها 25.8 درصد بیماران دارای دامنه حرکتی خیلی ضعیف بودند. 45.2 درصد بیماران راضی بودند و هیچکدام ناراضی یا کاملا ناراضی نبودند.نتیجه گیری: بازسازی دو مرحله ای ضایعات تاندون های فلکسور انگشتان، به عنوان روش مطمئن برای ترمیم ثانویه آسیب تاندونی انگشتان و همچنین برای برطرف نمودن عوارض عمل های ناموفق قبلی، توصیه می شود.

مقدمه: یکی از موادی که به تازگی جهت انجام موبرداری به کمک لیزر (Laser-assisted hair removal) ارایه شده، لیدوکائین 7 درصد و تتراکائین 7 درصد است. هدف از انجام این مطالعه مقایسه اثر دارو با دارونما بر روی عوارض موبرداری به کمک لیزر بود.روش ها: این مطالعه یک کارآزمایی بالینی بود که بر روی 110 بیمار زن، که در سال 1387 جهت درمان موهای زاید بدن با استفاده از لیزر به کلینیک لیزر اسپادانای اصفهان مراجعه کرده بودند، انجام شد. جهت ایجاد بی حسی در یک سمت صورت از لیدوکائین 7 و تتراکائین 7 و در سمت دیگر از دارونما استفاده شد و پس از 30 دقیقه محل مورد نظر تمیز شده، از نظر عوارض احتمالی (ادم، قرمزی و رنگ پریدگی) بررسی گردید و لیزر درمانی آغاز شد. پس از اتمام درمان، میزان درد توسط بیمار بر اساس VAS ((Visual Analog Scale تخمین زده شد. اطلاعات جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون های Paired t-test و x2 آنالیز شد.یافته ها: میانگین سن بیماران 8.10±27.74 سال بود. میانگین سطح بی حسی بر اساس VAS در 30 دقیقه بعد از استفاده از لیدوکائین 7 درصد و تتراکائین 7 درصد و دارونما به ترتیب برابر با 1.4±3.6 و 1.5±8.4 بود (0.001=P). به عبارت دیگر، بیماران در هنگام استفاده از لیدوکائین 7 درصد و تتراکائین 7 درصد درد کمتری احساس کردند. توزیع فراوانی عوارض ایجاد شده در بیماران دو گروه تفاوت معنی داری نداشت.نتیجه گیری: با توجه به اثر بهتر ل لیدوکائین 7 درصد و تتراکائین 7 درصد نسبت به دارونما و همچنین عوارض ناچیز آن، که با دارونما برابری می کند، می توان این ترکیب را قبل از انجام عمل موبرداری به کمک لیزر استفاده نمود.

مقدمه: ایران یکی از مناطق هیپرآندمیک لیشمانیوز جلدی می باشد. درمان مطلوب برای این بیماری هنوز ناشناخته است. مزوتراپی تکنیک درمانی خاصی است که می تواند انواع مختلف داروها را با استفاده از تزریقات متعدد به لایه های زیر پوست، در عمق دلخواه تزریق کند.روش ها: در یک کارآزمایی بالینی، 90 نفر از بیمارانی که با تشخیص قطعی لیشمانیوز جلدی به مرکز تحقیقات سالک اصفهان مراجعه کرده بودند، انتخاب و به صورت تصادفی به 2 گروه مساوی تقسیم شدند. گروه اول با تزریق داخل ضایعه به روش معمول و گروه دوم با روش مزوتراپی درمان شدند. در هر دو گروه تزریق داخل ضایعه گلوکانتیم هفته ای یک بار تا بهبود ضایعه و در نهایت تا 6 هفته انجام شد. بیماران طی درمان، یک هفته بعد، یک ماه بعد و 3 ماه بعد پی گیری گردیدند. 0.05>P به عنوان سطح معنی دار بودن تلقی گردید.یافته ها: 60 بیمار مطالعه را ادامه دادند. میانگین تغییرات شاخص های بیماری (اندازه زخم، اریتم و ایندوراسیون) در گروه معمول با گروه مزوتراپی تفاوت آماری معنی دار نداشت. سرعت بهبود ضایعات بر اساس سرعت بهبود زخم، اریتم و ایندوراسیون در گروه مزوتراپی از گروه معمول به صورت معنی داری کمتر بود. میانگین شدت درد و میانگین حجم مورد نیاز دارو به ازای هر سانتی متر مربع ضایعه در روش مزوتراپی (به ترتیب 0.06 و 1.05) از روش معمول (به ترتیب 7.67 و1.6 ) به طور معنی داری کمتر بود ولی بین میزان بهبودی بالینی و آزمایشگاهی تفاوت معنی داری وجود نداشت.نتیجه گیری: با وجود آن که دو گروه از لحاظ میانگین تغییرات شاخص های بیماری و میزان بهبود کلینیکی و آزمایشگاهی تفاوتی نداشتند، تزریق با استفاده از مزوتراپی سریع تر و ارزان تر بوده، با درد کمتری همراه است و باعث افزایش همکاری بیماران در پروسه درمان می شود.

مقدمه: یکی از بهترین روش ها برای جایگزینی کارکرد کلیه در بیماران مرحله نهایی بیماری کلیوی (Endstage renal disease یا ESRD) انجام پیوند کلیه است. بیماران پس از انجام پیوند کلیه تحت نظر هستند و در صورت افت کارکرد کلیه پیوندی، در هر زمان بیوپسی کلیه برای آنان انجام می شود؛ چرا که بیوپسی کلیه استاندارد طلایی جهت تشخیص عوارض است. بیوپسی های کلیه توسط سیستم Banff طبقه بندی می شوند. این مطالعه به بررسی فراوانی انواع ضایعات پاتولوژیک در بیماران بیوپسی شده پیوند کلیه پرداخت.روش ها: در این مطالعه توصیفی مقطعی، نمونه های بیوپسی کلیه های پیوندی در بایگانی بخش پاتولوژی بیمارستان الزهرای (س) اصفهان که از دو مرکز الزهرا (س) و نور طی سال های 87-1385 جمع آوری شده بود، همراه با گزارش پاتولوژی و فرم درخواست نفرولوژیست که حاوی اطلاعات بالینی بیمار بود بررسد شد و اطلاعات لازم از آن استخراج و در فرم پرسش نامه وارد شد. یافته ها با استفاده از نرم افزار SPSS آنالیز گردید.یافته ها: تعداد کل نمونه ها 161 عدد بود. 68 درصد بیماران مرد و 32 درصد آن ها زن بودند. 85 درصد پیوندها از دهنده زنده غیر فامیل، 9.9 درصد پیوندها از جسد و 5 درصد نیز از دهنده زنده فامیل بود. فراوانی TA&IF) Tubular atrophy andinterstitial fibrosis) نوع II 13.7 درصد، TA&IF نوع III 9.9 درصد، Acute rejection نوع 6.8 (ARIA) IA درصد، نوع5.6 (ARIB) IB  درصد، انفارکشن 5 درصد، 5Borderline درصد، 4.3 ARIIA درصد، TA&IF نوع  4.3 I درصد، رد پیوند با واسطه آنتی بادی 3.7 درصد،1.9ARIIB  درصد و پاتولوژی غیر وابسته به رد پیوند 44.7 درصد بود. بیشترین موارد (ATN) Acutetubular necrosis در بین دهندگان پیوند از جسد بود که فراوانی 36 درصد داشت. بیشترین میانگین سنی مربوط به پاتولوژی 45.5) TA&IFI سال) و کمترین آن مربوط به پاتولوژی 24) ARIIB سال) بود. بیشترین میانگین قدمت زمانی مربوط به پاتولوژی TA&IF نوع III (2666.2 روز) و کمترین آن مربوط به پاتولوژیATN   72.8)روز) بود.نتیجه گیری: مطالعات بسیاری در مراکز پیوند جهان بر روی بیوپسی های کلیه انجام شده است. اما تا کنون مطالعه ای در این زمینه در مراکز الزهرا (س) و نور اصفهان، که مراکز ارجاعی جهت پیوند بیماران کلیوی هستند، انجام نشده است. مطالعاتی که روی بیوپسی های کلیه های پیوندی انجام می شود، به طور غیرمستقیم تصویری از عواملی که در جامعه ما منجر به افت کارکرد کلیه می شود را به ما ارایه می دهد.

مقدمه: هدف از انجام این مطالعه بررسی عوامل پیش گویی کننده عقرب گزیدگی در بدو ورود بیماران به بخش مسمومین بیمارستان بود.روش ها: در یک مطالعه مقطعی، افرادی که با شرح حالی از عقرب گزیدگی طی سال های 88-1386 به بیمارستان نور و خور اصفهان مراجعه کرده بودند، بررسی شدند. روش نمونه گیری به صورت آسان بود. پرسش نامه های از پیش طراحی شده توسط پزشکان مرکز تکمیل گردید.یافته ها: اکثر افراد مراجعه کننده مرد بودند و در گروه سنی 20-30 سال قرار داشتند. بیشترین موارد، مربوط به شهر اصفهان و پس از آن نایین بود. بیشترین ناحیه مورد گزش اندام تحتانی و اکثر موارد گزش توسط عقرب زرد تیره گزارش شده بود. علایم حیاتی تمام بیماران در بدو ورود در محدوده طبیعی بود. سایر علایم بیماران به ترتیب شیوع شامل Agitation، خشکی دهان، Dizziness، تشنگی، تعریق، تهوع، Restlessness، لرز، استفراغ، Abdominal distention و Convulsion بود. هیچ مورد شدیدی در طول مدت مطالعه مشاهده نشد و هیچ یک از موارد نیاز به تزریق داروی Antivenom نداشتند. بیشترین شکایت و عامل مراجعه بیمار، درد موضعی و همچنین ترس و نگرانی و عوارض ناشی از آن بود.نتیجه گیری: با توجه به عدم تزریق سرم ضد عقرب، به بازنگری و انجام مطالعات کامل تر در زمینه تجویز سرم ضد عقرب و به طور کلی نحوه اداره بیمار در درمان عقرب گزیدگی در این نواحی جغرافیایی توصیه می شود. آرامش دادن به بیمار و برطرف کردن نگرانی او و تجویز ضد دردهای غیرمخدر، از اقدامات اساسی و اولیه در برخورد با قربانیان عقرب گزیدگی در این منطقه خاص جغرافیایی می باشد.