مجله دانشکده پزشکی اصفهان
سال:1392 | دوره:31 | شماره:262 |تعداد مقالات:6

مقدمه: از پیش داروی (Premedication) خوراکی برای کاهش استرس کودک قبل از جراحی استفاده می شود. در حال حاضر میدازولام و کتامین بیشترین استفاده را به عنوان پیش دارو دارند. در این مطالعه، تاثیر استفاده از میدازولام خوراکی به تنهایی و یا ترکیب خوراکی میدازولام و کتامین به عنوان پیش دارو در اطفالی که تحت اعمال جراحی سرپایی چشم پزشکی قرار گرفتند، بررسی و مقایسه شد.روش ها: در این مطالعه دو سو کور کارآزمایی بالینی، 136 کودک 6 ماه تا 6 سال که تحت عمل جراحی سرپایی چشم پزشکی قرار گرفتند، وارد مطالعه شدند. اطفال به صورت تصادفی در دو گروه قرار گرفتند و 30 دقیقه قبل از شروع عمل جراحی به گروه 1، 0.5 mg/kg میدازولام خوراکی و به گروه 2، ترکیب خوراکی میدازولام 0.25 mg/kg و کتامین 2.5 mg/kg داده شد. در هر دو گروه، فراورده دارویی در آبمیوه با طعم توت فرنگی با حجم کلی 0.5 mg/kg حل شد. دو گروه از نظر رفتار پایه، پذیرش دارو، رفتار کودک حین جدا شدن از والدین و رگ گیری، وضعیت هوشیاری پس از پایان بیهوشی، میزان اضطراب زدایی (30 دقیقه بعد از دادن دارو)، آرام بخشی (Sedation)، 10، 20 و 30 دقیقه بعد از دادن دارو، تعداد دفعات تلاش جهت رگ گیری، و مدت زمان Recovery بررسی و مقایسه شدند. هر گونه عارضه جانبی مثل تهوع، استفراغ و ... نیز ثبت شد.یافته ها: در این مطالعه، زمان شروع آرام بخشی در گروه ترکیبی سریع تر از گروه میدازولام به تنهایی بود. بین دو گروه از نظر معیار آرامش بخشی اختلاف معنی دار وجود داشت. اختلاف معنی داری بین دو گروه از نظر رفتار پایه کودک، پذیرش دارو، میزان اضطراب زدایی، رفتار کودک حین جدایی از والدین، مدت زمان Recovery و وضعیت هوشیاری پس از پایان بیهوشی وجود نداشت. مدت زمان و دفعات تلاش جهت رگ گیری در دو گروه یکسان بود، اما رفتار کودک حین رگ گیری در گروه ترکیبی بهتر بود. در هر دو گروه 1 کودک دچارتهوع شد. 2 کودک در گروه ترکیبی استفراغ کردند.نتیجه گیری: پیش داروی خوراکی با ترکیب دوز پایین میدازولام و کتامین آرامش بخشی سریع تر و موثرتری را نسبت به استفاده از میدازولام به تنهایی ایجاد می کند و رفتار کودکان حین رگ گیری نیز در گروه ترکیبی بهتر خواهد بود.

مقدمه: تشنج از جمله اختلالات نورولوژیک پیچیده ای است که با اختلال عملکرد نورون های سیستم عصبی و جریان های الکتریکی غیر طبیعی همراه است. هر چند تشنج ناشی از تب، اغلب خوش خیم است و سبب مشکلات نورولوژیک چندانی برای بیماران نمی شود، اما در کل کودکانی که دچار تشنج های عود کننده می شوند، به طور معمول در معرض خطر ابتلا به اختلالات رفتاری نیز می باشند. در درمان این بیماران، اغلب از پروفیلاکسی های درمانی و داروهای ضد تشنج نیز استفاده می شود. مطالعه حاضر با هدف تعیین میزان اثربخشی سولفات روی در پیشگیری از عود تشنج ناشی از تب انجام گرفت.روش ها: مطالعه حاضر از نوع کارآزمایی بالینی بود. در این مطالعه، کودکان پس از بررسی و وجود معیارهای ورود و خروج وارد مطالعه شدند. سپس با استفاده از بلوک های تصادفی به دو گروه دارو و دارونما (Placebo) تقسیم شدند و از نظر سنی و جنسی همسان شدند. در ادامه از افراد هر دو گروه، نمونه خونی تهیه و جهت اندازه گیری میزان روی خون، به آزمایشگاه فرستاده شد. پس از ترخیص بیماران برای گروه مورد شربت زینک سولفات و برای گروه شاهد دارونما تجویز گردید. در پایان یک سال بررسی بیماران، سطح روی در آن ها اندازه گیری گردید. در انتها اطلاعات حاصل از بیماران وارد برنامه آنالیز آماری گردید.یافته ها: در این مطالعه 80 کودک (40 کودک گروه مورد و 40 کودک گروه شاهد) شرکت کردند. در گروه مورد، 27 نفر (67.5 درصد) و در گروه شاهد 24 نفر (60 درصد) پسر بودند. میانگین سنی در گروه مورد 28.90±16.19 ماه و در گروه شاهد 27.65±13.47 ماه بود (P=0.709). میانگین روی در افراد گروه مورد 75.36±8.12 و در گروه شاهد 73.21±7.32 میکروگرم بر دسی لیتر بود. در گروه مورد، 7 بیمار و در گروه شاهد، 10 بیمار دچار عود مجدد تشنج طی یک سال بررسی شدند (P=0.412). همچنین مشاهده شد که هیچ ارتباط معنی داری میان سن و جنسیت با عود تنشج وجود ندارد، اما مشاهده گردید که سطح اولیه و انتهایی روی و همچنین افزایش سطح سرمی روی در کودکان با عود تشنج به صورت معنی داری کمتر از کودکان بدون عود تشنج بود.نتیجه گیری: مطالعه حاضر نشان داد که شربت روی نتوانست از میزان عود تشنج ها بکاهد. این امر به دلیل سطح ناکافی سرمی روی و به احتمال زیاد ناشی از عدم مصرف مناسب دارو و یا کاهش ثانویه سطح سرمی این میکروالمان در کودکان مبتلا به عود تشنج می باشد.

مقدمه: در پرتودرمانی، حضور ایمپلانت های فلزی بر توزیع دوز تاثیر می گذارد. این اثر، علاوه بر انرژی پرتو به نوع، اندازه، جنس و موقعیت قرارگیری ایمپلانت بستگی دارد. در این تحقیق، تاثیر ایمپلانت های ستون مهره ای بر توزیع دوز در نخاع، توسط شبیه سازی Monte Carlo بررسی شد.روش ها: شتاب دهنده انکور، فانتوم آب، فانتوم پلکسی گلاس حاوی ستون مهره ای و فانتوم پلکسی گلاس حاوی ستون مهره ای و ایمپلانت های میله ای توسط کد های کاربر BEAMnrc و DOSXYZnrc شبیه سازی و اعتبارسنجی شد. اثر حضور ایمپلانت ها و تغییر اندازه، جنس و موقعیت ایمپلانت ها بر توزیع دوز بررسی شد.یافته ها: مقایسه توزیع دوز با و بدون ایمپلانت، نشان دهنده افزایش دوز ناشی از الکترون های برگشتی از سطح فلز تا 5.5 درصد و تا فاصله 4 mm از سطح فلز بود. بیشترین تضعیف، ناشی از فلز تایتانیوم 9 درصد بود. با کاهش فاصله بین میله ها، افزایش اثر تضعیف و با کاهش فاصله میله ها از نخاع، افزایش دوز در نخاع مشاهده شد. کاهش قطر میله ها سبب کاهش تغییرات دوز شد. تغییر جنس ایمپلانت ها از تایتانیوم به ویتالیوم و استیل، تضعیف را به میزان 2 برابر افزایش داد.نتیجه گیری: آشفتگی دوز ناشی از ایمپلانت، در نخاع قرار گرفته در سایه فلز به صورت کاهش و در نخاع قرار گرفته بین دو میله، به صورت هم افزایش و هم کاهش بود. اثر اندازه ایمپلانت با بزرگ شدن قطر آن و اثر جنس، زمانی که نخاع در سایه ایمپلانت واقع شود، اهمیت بیشتری می یابد. به طور کلی، تاثیر ایمپلانت بر توزیع دوز نخاع، تابعی از اندازه، جنس و موقعیت قرارگیری ایمپلانت است. بنابراین بررسی توزیع دوز برای این بیماران توصیه می شود.

مقدمه: برخی مطالعات نشان داده اند که افزایش هوموسیستئین در خون، تغییراتی در سیستم انعقاد و فیبرینولیز ایجاد می نماید، ولی مکانیسم دقیق آن روشن نیست. هدف از این مطالعه بررسی و مقایسه غلظت های مختلف هوموسیستئین و آسپرین بر روی پارامترهای انعقاد و ضریب نفوذپذیری لخته در پلاسمای افراد سالم بود.روش ها: ابتدا پلاسمای غنی از هوموسیستئین (50، 100، 200 میکرومولار) و آسپرین (1، 10، 100 میلی گرم در لیتر) تهیه گردید و پس از انکوبه نمودن در 37 درجه سانتی گراد به مدت 24 ساعت، پارامترهای انعقاد به روش کدورت سنجی تعیین شدند. همچنین ضریب نفوذپذیری لخته تعیین گردید. از آزمون Student-t برای تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد.یافته ها: اثر متقابل هوموسیستئین در غلظت 200 میکرومولار با آسپرین 100 میلی گرم در لیتر در زمان کل انعقاد (820.00±1.15 ثانیه)، حداکثر سرعت انعقاد (0.232±0.003) و ضریب نفوذپذیری لخته [(1.108×10-6)±0.151] نسبت به گروه هوموسیستئین با غلظت 200 میکرومولار به ترتیب برابر با 555.0±12.8 ثانیه، 0.258±0.008، (0.493×10-6)±0.0381 معنی دار بود. هوموسیستئین 200 میکرومولار همراه با آسپرین 1 میلی گرم در لیتر بر روی هیچ یک از شاخص ها اثر معنی داری نداشت. هوموسیستئین 100 میکرومولار با آسپرین 1 میلی گرم در لیتر در برابر هوموسیستئین 100 میکرومولار تنها در ضریب نفوذپذیری لخته [به ترتیب (0.878×10-6)±0.071 و (0.636×10-6)±0.053] اثر معنی داری داشت.نتیجه گیری: آسپرین با مقادیر بیشتر از 1 میلی گرم در لیتر بر روی غلظت های بالاتر هوموسیستئین تاثیر بیشتری دارد، به طوری که با ایجاد وقفه در مرحله انعقاد، لخته دیرتر تشکیل می شود و با عملکردی که بر روی ساختار لخته دارد نفوذپذیری آن را افزایش می دهد.

مقدمه: میلیون ها ورزشکار مسلمان در سراسر جهان هر ساله در ماه رمضان روزه می گیرند. با این حال، یافته های کمی در مورد اثرات روزه داری در ماه رمضان روی عملکرد ورزشی وجود دارد. هدف مطالعه حاضر، بررسی تغییرات آمادگی قلبی- تنفسی، ترکیب بدنی و چربی های خون افراد ورزشکار طی روزه داری در ماه رمضان به تمرینات ورزش هوازی متوسط تا شدید بود.روش ها: 66 نفر از مردان ورزشکار سالم روزه دار و غیر روزه دار از بین افراد ورزشکاران استقامتی شهرستان یزد به صورت هدفمند انتخاب شدند و سپس به صورت تصادفی در سه گروه روزه دار (n=22)، روزه دار و فعالیت ورزشی (n=22)، غیر روزه دار (n=22) قرار گرفتند. سپس گروه روزه دار و فعالیت ورزشی، علاوه بر انجام اعمال روزه داری، فعالیت ورزشی را به مدت یک ماه (12 جلسه، 3 جلسه در هفته به مدت 120 دقیقه با شدت 85-65 درصد اکسیژ ن مصرفی بیشینه) در طی ماه مبارک رمضان انجام می دادند. در حالی که گروه روزه دار تنها روزه داری و گروه غیر روزه دار فقط فعالیت ورزشی را به عنوان اثر مداخله ای انجام می دادند. وزن، شاخص توده بدنی، اکسیژ ن مصرفی بیشینه، قند خون، کلسترول تام، لیپوپروتئین کم چگال، لیپوپروتئین پر چگال و تری گلیسرید آزمودنی ها قبل و بعد از ماه رمضان اندازه گیری شد.یافته ها: حداکثر اکسیژ ن مصرفی و لیپوپروتئین پر چگال ورزشکاران روزه دار همراه با فعالیت ورزشی در مقایسه با قبل از رمضان افزایش معنی داری پیدا کرد، در حالی که کلسترول تام و گلوکز کاهش یافت. همچنین، نتایج حاصل از اندازه های تکراری، هیچ تغییر معنی داری بین میانگین متغیرهای ترکیب بدنی و چربی های خون گروه های ورزشکاران را نشان نداد. همچنین، بین میانگین اکسیژ ن مصرفی بیشینه گروه های ورزشکاران، تفاوت معنی داری مشاهده شد.نتیجه گیری: ترکیب فعالیت ورزشی و روزه داری در ماه مبارک رمضان هیچ اثر معکوسی در عملکرد ورزشی افرادی که تمرین زیر بیشینه را انجام می دهند، ایجاد نمی کند. همچنین، روزه داری همراه فعالیت ورزشی با افزایش در حداکثر اکسیژن مصرفی، لیپوپروتئین با چگالی بالا و بهبود کلسترول تام و گلوکز خون در ورزشکاران روزه دار همراه است.