مجله دانشکده پزشکی اصفهان
سال:1390 | دوره:29 | شماره:143 |تعداد مقالات:7

مقدمه: هدف از انجام این مطالعه، بررسی دقت تشخیصی آزمون های بالینی Shoulder abduction test (SAT)، Spurling test (ST) و Upper limb tension test (ULTT) در تشخیص رادیکولوپاتی گردنی حاد و مزمن بر اساس معیارهای الکترودیاگنوستیک بود.روش ها: در این مطالعه آزمون های بالینی و الکترومیوگرافی روی 97 بیمار که از درد شانه و اندام فوقانی رنج می بردند، انجام شد. آن ها بر اساس مطالعات الکترودیاگنوستیک تقسیم بندی شدند و سپس ارزش تشخیصی هر یک از تست ها برای تشخیص رادیکولوپاتی حاد و مزمن بر اساس معیارهای مرجع در نظر گرفته شده ارزیابی گردیدند.یافته ها: SAT، ST بیشترین ویژگی را در میان آزمون های ما داشتند، در حالی که ULTT از دو آزمون دیگر حساس تر بود. SAT و ST دارای ارتباط معنی داری جهت افتراق در تشخیص رادیکولوپاتی گردنی حاد و مزمن بودند (0.05>P).نتیجه گیری: آزمون ULTT جهت غربالگری در تشخیص رادیکولوپاتی گردنی مناسب است، در حالی که آزمون های SAT و ST را می توان جهت تایید تشخیص به کار برد. همچنین آزمون های SAT و ST آزمون های تشخیصی مناسبی جهت افتراق رادیکولوپاتی گردنی حاد و مزمن هستند.

مقدمه: در مقوله ارتباط پزشک و بیمار، حقیقت گویی به بیمار از مباحث مهم به شمار می رود. از آن جایی که بیان یا کتمان حقیقت علاوه بر مسایل اخلاقی از نظر قانونی نیز ایجاد مشکل می کند، شیوه برخورد صحیح با این موضوع به خصوص در بیماری هایی مانند سرطان دارای اهمیت است. هدف این مطالعه، بررسی نگرش پزشکان و بیماران در مورد حقیقت گویی به بیمار مبتلا به سرطان بود.روش ها: این مطالعه از نوع توصیفی بود. 50 پزشک و 150 بیمار وارد مطالعه شدند. ابزار جمع آوری اطلاعات دو پرسش نامه بود. اطلاعات جمع آوری شده به وسیله نرم افزار SPSS نسخه 16 آنالیز شد.یافته ها: 88 درصد از بیماران و 90 درصد از پزشکان موافق حقیقت گویی به بیمار مبتلا به سرطان در مرحله اولیه بودند و 78 درصد از بیماران و 72 درصد از پزشکان موافق بودند که حقیقت به بیمار مبتلا به سرطان پیشرفته نیز گفته شود. اکثر پزشکان و بیماران موافق صراحت در بیان تشخیص، عدم تاثیر شرایط اقتصادی بیمار در بیان حقیقت و بیان حقیقت بلافاصله بعد از تشخیص بودند و بهترین فرد برای گفتن تشخیص سرطان را پزشک می دانستند. بهترین مکان از نظر بیماران مطب و از نظر پزشکان مکان ساکت و بدون مزاحمت بود.نتیجه گیری: با توجه به نتایج به دست آمده در فرهنگ جامعه ما نیز با وجود تفاوت نظرات در اجزای حقیقت گویی اکثر بیماران و پزشکان نظر موافقی نسبت به لزوم حقیقت گویی به بیمار مبتلا به سرطان داشتند، در نتیجه بیان حقیقت به روش صحیح از ضروریات درمان این بیماران است.

مقدمه: اگر چه ایجاد فشار مثبت مداوم راه هوایی از طریق بینی (Nasal continuous positive airway pressure یا NCPAP) در درمان نوزادان مبتلا به سندروم زجر تنفسی یک روش غیر تهاجمی و موثر است، اما بعضی عوارض مثل آسیب به تیغه بینی و عدم تحمل تجهیزات لازم برای برقراری این روش در نوزادان دیده شده است. هدف ما در این مطالعه، ارزیابی تاثیر و ایمنی روش کانولای بینی با جریان بالای گرم و مرطوب (High flow nasal cannula یا HFNC) در مقایسه با فشار مثبت مداوم راه هوایی از طریق بینی در درمان نوزادان نارس با سندروم زجر تنفسی بود.روش ها: تعداد 70 نوزاد نارس با سن حاملگی 30 تا 35 هفته مبتلا به سندروم زجر تنفسی در بخش نوزادان بیمارستان شهید بهشتی (از بیمارستان های آموزشی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان) به صورت تصادفی انتخاب و به 2 گروه تقسیم شدند. گروه اول از بدو تولد فشار مثبت مداوم راه هوایی از طریق بینی دریافت کردند و این روش تا بهبود زجر تنفسی و بر طرف شدن نیاز به اکسیژن ادامه پیدا کرد (گروه NCPAP) و گروه دوم برای 24 ساعت اول فشار مثبت مداوم راه هوایی دریافت کردند و سپس تحت روش کانولای بینی با جریان بالای گرم و مرطوب قرار گرفتند تا زمانی که زجر تنفسی و نیاز به اکسیژن بر طرف گردید (گروه HFNC). دو گروه از نظر مرگ و میر و ناخوشی هایی مثل آنتروکولیت نکروزان، باز بودن مجرای شریانی، خون ریزی داخل بطنی، بیماری مزمن ریه، پنوموتوراکس، خون ریزی ریوی، آپنه، سپسیس، طول مدت بستری، زمان لازم برای کامل شدن تغذیه دهانی و طول مدت نیاز به اکسیژن مورد مقایسه قرار گرفتند. نتایج با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 11 با یکدیگر مقایسه گردیدند. مقدار P کمتر از 0.05 از نظر آماری معنی دار در نظر گرفته شد.یافته ها: تفاوتی در میزان مرگ و میر، طول مدت بستری، زمان لازم برای بهبود زجر تنفسی، آنتروکولیت نکروزان، خون ریزی داخل بطنی، بیماری مزمن ریه، پنوموتوراکس، خون ریزی ریه، آپنه، سپسیس، زمان لازم برای تکمیل تغذیه دهانی بین دو گروه مورد مطالعه، دیده نشد. در طی مطالعه، نوزادان گروه HFNC در معاینه، مخاط بینی طبیعی تری داشتند (0.0001>P). طبق نظر پرستاران به کار بردن روش HFNC از روش فشار NCPAP راحت تر بود (0.0001>P).نتیجه گیری: روش HFNC در درمان نوزادان نارس (با سن حاملگی بیشتر از 30 هفته) مبتلا به سندروم زجر تنفسی، بعد از 24 ساعت از شروع درمان با NCPAP به اندازه روش NCPAP به تنهایی موثر است. به علاوه، به کاربردن روش HFNC آسان تر از NCPAP بوده است و همچنین مخاط بینی نیز آسیب ندیده و به صورت طبیعی حفظ می شوند.

مقدمه: سرب از فلزاتی است که از زمان های قدیم توسط انسان به کار برده شده است و مصرف زیاد آن سبب ایجاد سمیت محیطی و شغلی می شود. در این مطالعه تاثیرات تک درمانی با اتیلن دی آمین تترا استیک اسید (Ethylene diamine tetra acetic acid یا EDTA) را در مسمومیت با سرب مورد بررسی قرار داده ایم.روش ها: کلیه بیماران بستری شده در بیمارستان بهارلو با تشخیص مسمومیت با سرب در سال های 1383 تا 1387 وارد مطالعه شدند. پس از گرفتن رضایت نامه و شرح حال، بیماران تحت معاینه بالینی قرار گرفتند و سپس سطح سرب خون آن ها تعیین و تشخیص ابتلای به مسمومیت با سرب در آن ها تایید شد. در این مطالعه سطح مجاز سرب 50 میکرو گرم در دسی لیتر در نظر گرفته شد. بیماران در مدت 5 روز بستری، تحت درمان با EDTA به مقدار 1 گرم در هر 12 ساعت به صورت تزریق داخل وریدی قرار گرفتند. بیماران مبتلا به آنسفالوپاتی و یا با سطح خونی سرب بیش از 150 میکرو گرم در دسی لیتر از مطالعه خارج گردیدند. سطح خونی سرب تمامی بیماران 10 و 30 روز پس از شروع درمان به طور مجدد اندازه گیری شد. جهت آنالیز داده ها از آزمون Wilcoxon در نرم افزار SPSS نسخه 16 استفاده گردید.یافته ها: 41 بیمار تحت مطالعه، همگی مذکر بودند. میانگین سن آن ها 6±32 سال بود. میانگین سطح سرب قبل از درمان 37.5±110.3 میکرو گرم در دسی لیتر بود که 10 روز و 30 روز پس از درمان به ترتیب به 27.1±63.4 و 28±79.3 میکرو گرم در دسی لیتر رسید. کاهش سطح سرب 10 و 30 روز پس از درمان نسبت به قبل از درمان معنی دار بود.نتیجه گیری: EDTA دارویی موثر جهت مونوتراپی مسمومیت با سرب می باشد.

مقدمه: با وجود تلاش برای یافتن یک ترکیب مناسب از داروهای ضد صرع لوب گیجگاهی، 30 درصد از بیماران مبتلا به این بیماری نسبت به درمان دارویی مقاوم هستند. انجام ارزیابی های روان شناسی عصبی در حوزه های مختلف، از بخش های اساسی در هر برنامه جامع صرع، به خصوص قبل از تصمیم گیری برای عمل جراحی درمانی صرع است. در این مطالعه به بررسی مطالعات انجام شده در این خصوص پرداختیم.روش ها: در این مطالعه با جستجو در منابع معتبر آزمون ها و ابزارهای معتبر و پایا که در انجام ارزیابی های روان شناسی عصبی در حوزه های مختلف در برنامه های جامع صرع مورد استفاده قرار می گیرند تعیین و همراه با نقاط ضعف و قوت ارایه شد.یافته ها: تست هوش Wechsler، تست حافظه Wechsler memory scale III، آزمون های یادگیری کلامی، تست شکل پیچیده Rey-osterrieth، آزمون های روانی کلامی و آزمون نام گذاری، آزمون های روانی طراحی (ترسیمی) و کارکرد پیوسته، آزمون دو بخشی دنباله ها، آزمون دسته بندی ویسکانسین، تکالیف ضربه زدن انگشت و نقطه گذاری و آزمون جااندازی در تخته سوراخ دار از پر کاربردترین آزمون های ارزیابی های روان شناسی عصبی در حوزه های مختلف است.نتیجه گیری: در هر برنامه جامع صرع، روان شناسی عصبی به عنوان راهبردی تکمیلی جهت ارزیابی وضعیت شناختی موجود جایگاه ویژه ای دارد که با استفاده از مجموعه آزمون ها به بررسی حوزه های مختلف شناختی می پردازد. بر اساس توانمندی ها و ضعف های شناختی و رفتاری که از طریق ارزیابی های روان شناسی عصبی به دست می آید، بخشی از تصمیم گیری های مهم در مدیریت صرع مقاوم به درمان از جمله تعیین داوطلبان عمل جراحی، پیش بینی خطرات بالقوه و تعیین سودمندی و اثربخشی درمان ها و بازتوانی صورت می پذیرد.