امروزه ثابت شده است افرادی که بیماری پریودونتال با منشا عفونت باکتریال دارند بیشتر در معرض ناراحتی های قلبی قرار می گیرند و تقریبا دو برابر بیشتر در معرض خطر حمله قلبی و مرگ هستند.فرضیه مربوط به بیماری پریودونتال که از عفونت های مزمن گرم منفی ایجاد شده موید آن است که در گذشته به عنوان عامل خطر قابل تشخیص برای بیماران قلبی - عروقی، به ویژه تصلب شرائین و ترومبوآمبولیک محسوب نمی گردیده است. مطالعات اخیر یک رابطه بین بیماری پریودونتال و خطر بیماری کرونری و حملات قلبی را ارایه داده است و پیشنهاد شده است که این رابطه ممکن است در طی پاسخ آماسی زمینه ای باشد و خطر پیشرفت هر دو بیماری پریودونتال و آترواسکلروزیس را در بر داشته باشد. هنگامی که بیماری پریودونتال مستقر شده باشد یک سری مواد آزاد شده که شامل اندوتوکسین (لیپوپلی ساکاریدها) و سیتوکائین های آماسی از قبیل ترومبوکسان A2، اینترلوکین یک بتا، پروستا گلاندین E2، تومور نکروزیس فاکتور آلفا که اختصارا (TNF-α, PGE2, IL1β, TXA2) می باشند. این مواد می توانند آتروژنزیس و ایجاد ترومبوآمبولیک را تشدید نمایند. البته مطالعات زیادی لازم است تا مطمئن شویم که بیماری های پریودونتال سبب گرفتاری قلب می شود، اگر چه احتمال دارد باکتری از طریق عروق خونی در یک لثه آماسی و وجود لخته های کوچک داخل عروقی کوچک سبب انسداد شرائین قلب شوند. احتمال دیگر آن است که التهاب ناشی از بیماری های پریودونتال منجر به به رسوب نسج چربی در قسمت داخلی شریان قلب گردد.