مجله چشم پزشکی ایران
سال:1383 | دوره:17 | شماره:3 |تعداد مقالات:21

در طی 5 سال گذشته Laser Assisted in Situ Keratomileusiss (LASIK) یک اصطلاح عام گردیده است که حاصل موفقیت فوق العاده آن هم از نظر رفراکتیو و هم از جهت رضایت بیمار است. متاسفانه موفقیت زیاد باعث می شود که انتظارات بیمار نیز زیاد شود. بیماران تمایل دارند که لیزیک را یک عمل جزیی و کوچم جلوه دهند و جزاح باید تمام تلاش خویش را در جهت پیشگیری از عوارض و در صورت ایجاد، برخورد مناسب با آن به کار بندد. در این جا عوارض اصلی لیزیک ذکر شده و استراتژی های پیشگیری و درمان عوارض مرور می شود. اگر جنبه های مهم و اساسی پیش از عمل در نظر گرفته نشوند، می توانند باعث عوارض پس از عمل شوند. عمده مطالب ذکر شده بر تشخیص، پیشگیری و درمان عوارض حین و پس از عمل تاکید دارد.

هدف: ارزیابی میزان کارایی، ثبات، قابلیت پیش بینی و نتایج کارگذاری لنزهای نوع آرتیزان با جنس PMMA در اصلاح نزدیک بینی شدید. مواد و روش ها: لنزهای مدل 204 و 206 آرتیزان در 47 چشم از 25 بیمار با میوپی قبل از عمل بین 6- تا 23- کار گذاشته شد. متوسط سن بیماران 26.7±5.9 SD سال و متوسط زمان پیگیری 3.5±1.4 SD ماه بوده و زمان پیگیری حداقل سه ماه (71%) و حداکثر 9 ماه (15%) بود. یافته ها: در 32 چشم از 47 چشم مورد بررسی (68.7%)، رفراکشن اسفریکال بعد از عمل ±1 و رفراکشن در انتهای مدت ثابت بود و متوسط دید اصلاح شده قبل از عمل 25/16 به 25/20 بعد از عمل افزایش یافت. 4% کاهش تعداد سلول اندوتلیوم بعد از عمل وجود داشت و عارضه مهمی در بیماران مورد مطالعه مشاهده نشد. نتیجه گیری: کارگذاری لنزهای phakic IOL، آرتیزان PMMA جهت اصلاح نزدیک بینی شدید منجر به یک نتیجه رفراکتیو قابل پیش بینی، ثابت، سریع و خوبی می گردد.

سابقه و هدف: اصولا کاهش Distance Stereo Acuity (DSA) در بیماران مبتلا به Intermittent Exotropia X(T) یک نشانه ارزشمند جهت کاهش قدرت کنترل انحراف در این بیماران می باشد. از طرفی طبق مطالعه انجام شده توسط آقای Walsh و همکاران این ادعا مطرح شده است که ارتباط معنی داری بین کاهش DSA و کاهش distance binocular visual acuity (BVA) وجود دارد. لذا در صورت صحت این فرضیه می توان با یک تست ساده کاهش کنترل اگزوتروپی متناوب را تشخیص داده و نسبت به عمل جراحی احتمالی تصمیم گرفت. این مطالعه در جهت اثبات یا رد این فرضیه انجام شده است. مواد و روش ها: یک مطالعه آینده نگر از بیماران مبتلا به X(T) با سن 60-6 سال انجام گردید. فقط بیمارانی که مبتلا به Exodeviation از نوع Basic و یا True) Divergence Excess یا (Simulated بودند، وارد بررسی آماری شدند. آنالیز اطلاعات شامل سن بیماران، Visual Acuity تک چشمی و دو چشمی در دور، وضعیت اکولوموتور و فیوژن، DSA و NSA (Near Stereoacuity) بود. یافته ها: 38 بیمار مبتلا به X(T) مورد بررسی قرار گرفتند ولی تنها اطلاعات 28 بیماری که مبتلا به X(T) از نوع Basic و Psudo & True divergence excess بودند وارد مطالعه شدند. اطلاعات جمع آوری شده از 28 بیمار نشان داد که اندازه های BVA با کاهش DSA ارتباط آماری معنی داری ندارد. نتیجه گیری: کاهش DSA یک شاخص خوب از اختلال فیوژن حسی در بیماران مبتلا به X(T) می باشد اما به علت عدم وجود ارتباط آماری معنی دار میان distance BVA و DSA استفاده از حدت بینایی دو چشمی در دور به عنوان یک نشانه اختلال فیوژن حسی قابل اعتماد نمی باشد.

هدف: بررسی اثرات Intracorneal Ring Segments (Intacs) در درمان کراتوکونوس. مواد و روش ها: طی این مطالعه آینده نگر self controlled در 22 چشم از 19 بیمار مبتلا به کراتوکونوس با میانگین سنی 31.77 سال (21 تا 45) Intacs کاشته شد. مرکز قرنیه در تمامی بیماران شفاف بود و هیچکدام قادر به تحمل لنز تماسی سخت نبودند. برای flattening هر چه بیشتر قرنیه در ناحیه Cone، 2 قطعه Intacs با ضخامت 0.45 میلیمتر در داخل قرنیه کاشته شد. متوسط زمان follow-up 5.43 ماه (1 تا 18) بود. یافته ها: شش ماه بعد از عمل میانگین دید اصلاح نشده (LogMAR) بیماران از 1.84±0.30 SD به 0.32±0.35 SD بهبود یافت. کاهش متوسط میزان خطای اسفریکال 2.39D±1.26 و این میزان در مورد سیلندر 1.39D±1.59 بود. توپوگرافی قرنیه نیز از نظر اندازه و ارتفاع cone بهبود یافت. عارضه مهمی در این مطالعه مشاهده نگردید. نتیجه گیری: در بیماران مبتلا به کراتوکونوس با مرکز قرنیه شفاف که قادر به تحمل لنز تماسی نباشند، کاشت Intacs می تواند درمان موثر و بی خطری باشد.

هدف: بررسی اثر لیزیک در حذف عینک و اصلاح همزمان انحراف چشمی در بیمارانی که ایزوتروپی تطابقی دارند. مواد و روشها: 20 چشم از 10 بیمار (میانگین سن 24.3 سال، دامنه 11 تا 43 سال) با استفاده از دستگاه اکسایمر لیزر تکنولاس 217-c تحت عمل لیزیک قرار گرفتند. حدت بینایی، میزان عیب انکساری و وضعیت alignment بیماران، قبل و بعد از عمل اندازه گیری و ثبت گردید. حداقل مدت پیگیری بیماران 12 ماه بود. یافته ها: میانگین و انحراف معیار زاویه انحراف بیماران بدون اصلاح و با اصلاح به ترتیب از 37.1±19.8 پریزم دیوپتر (17 تا 80) و 12.9±14.74 پریزم دیوپتر (0 تا 50) قبل از لیزیک به 7.2±15.78 پریزم دیوپتر (0 تا 50) بدون اصلاح بعد از لیزیک کاهش یافت (P=0.005). بهترین دید اصلاح شده در دو چشم دو خط افزایش، سه چشم یک خط کاهش یافت و در 15 چشم تغییری ایجاد نشد. نتیجه گیری: لیزیک را می توان به عنوان درمان جایگزین در بیمارانی که ایزوتروپی تطابقی و رفراکشن تثبیت شده دارند، در نظر داشت.

هدف: بررسی اثر سه روش شایع بخیه زدن در ایجاد آستیگماتیسم بعد از عمل و دید نهایی اصلاح شده بیماران در مبتلایان به کراتوکونوس. روش پژوهش: مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی با توزیع تصادفی بیماران در بیمارستان شهید دکتر لبافی نژاد انجام شد. 103 چشم از 103 بیمار مبتلا به کراتوکونوس که امکان استفاده از لنز تماسی برای آنها مقدور نبوده و یا دید آنها با لنز تماسی کمتر از 80/20 بود تحت عمل پیوند نفوذی قرنیه قرار گرفتند. 15 مورد به علت عدم مراجعه منظم و یک مورد به علت نیاز به بخیه مجدد از مطالعه حذف شد. بیماران پس از عمل مورد معاینات کامل چشم پزشکی قرار گرفته و میزان آستیگماتیسم و دید اصلاح شده در فواصل 1.5، 3، 6، 9 و 12 ماه بعد از عمل و 2 ماه پس از برداشتن تمام بخیه ها اندازه گیری شد. یافته ها: از 87 مورد بیمار با پیگیری منظم، 26 مورد در گروه بخیه مجزا، 26 مورد در گروه بخیه پیوسته و 35 مورد در گروه بخیه ترکیبی قرار گرفتند. میانگین سنی در سه گروه فوق به ترتیب 27.2±8.4، 29±9 و 30.3±8.7 سال بود (P>0.05). 1.5 ماه پس از عمل میزان آستیگماتیسم در سه گروه، به ترتیب 3.77±1.68، 5.4±2.1 و 4.1±1.79 دیوپتر بود (P=0.015). میزان آستیگماتیسم نهایی 2 ماه بعد از کشیدن تمام بخیه ها در سه گروه به ترتیب 3.83±1.65، 3.37±1.9 و 3.88±2.79 بود (P=0.851). LogMAR دید اصلاح نشده 1.5 ماه پس از عمل در سه گروه به ترتیب 0.71±0.27، 0.72±0.20 و 0.63±0.29 بود (P=0.521) که این میزان 2 ماه پس از برداشتن بخیه ها در سه گروه به ترتیب به 0.47±0.23، 0.52±0.52 و 0.61±0.38 رسید (P=0.378). LogMAR دید اصلاح شده نهایی 2 ماه پس از کشیدن بخیه ها در سه گروه به ترتیب 0.08±0.14، 0.13±0.23 و 0.09±0.16 بود (P=0.530). نتیجه گیری: میزان آستیگماتیسم و دید نهایی بیماران مبتلا به کراتوکونوس بعد از عمل پیوند قرنیه، در سه روش بخیه مجزا، پیوسته و ترکیبی قابل مقایسه بوده و تفاوت آماری معنی داری بین سه گروه مشاهده نمی شود.

هدف: استفاده از Posterior Fixation Suture (PF) برای جلوگیری از عود اگزوتروپیای گاهگاهی X(T) بعد از عمل جراحی Bilateral Lateral Rectus Recession (BLR) در X(T) می باشد. مواد و روشها: این مطالعه به صورت noncomparative interventional case series صورت گرفته است. 7 بیمار دارای basic X(T) با میزان انحراف قبل از عمل 20-40 Prism Diopter (PD) توسط یک جراح تحت عمل جراحی BLR همراه با PF روی این عضلات قرار گرفتند. بیماران بر اساس زاویه انحراف روز سوم بعد از عمل در 4 گروه قرار می گرفتند. گروه I: ارتو تروپیا (عدم وجود انحراف آشکار) گروه II: وجود (1-10 PD) over correction گروهIII: وجود (11-20 PD) over correction گروه IV: وجود under correction زاویه انحراف روز سوم بعد از عمل، 8 هفته بعد از عمل و 6 ماه بعد از عمل مورد مقایسه قرار گرفت. تغییر زاویه انحراف تا 5 PD، ایزو شیفت یا اگزو شیفت نسبت به روز سوم یا نسبت به وضعیت ارتوتروپیا به عنوان پایداری در motor alignment تلقی می گردید. یافته ها: در هیچیک از بیماران تفاوتی بین زاویه انحراف روز سوم بعد از عمل و هشت هفته بعد از عمل وجود نداشت. هر 7 بیمار در طی 6 ماه بعد از عمل ارتو تروپیک باقی ماندند. نتیجه گیری: به نظر می رسد که PF با حفظ motor alignment حاصل از جراحی می تواند از عود X(T) جلوگیری کند.

هدف: بررسی حساسیت باکتریهای جدا شده از زخم قرنیه به بتادین در محیط آزمایشگاهی (in vitro) است. مکان پژوهش: بخش چشم بیمارستان خلیلی و مرکز میکروب شناسی بالینی بیمارستان نمازی دانشگاه علوم پزشکی شیراز. بیماران و روشها: در این روش حساسیت آزمایشگاهی و حداقل غلظت مهاری minimum inhibitory concentration (MIC) باکتریهای جدا شده از قرنیه در 50 بیمار مبتلا به زخم عفونی قرنیه به بتادین به وسیله روش broth dilutionتعیین گردید. غلظت های 1، 2، 5 و 10 درصد بتادین، آزمایش شدند. یافته ها: باکتریهای جدا شده شامل 50 درصد استاف اپیدرمیدیس، 20 درصد پسودوموناس آئروژینوزا، 10 درصد استاف اورئوس، 4 درصد آسینتوباکتر، 4 درصد استاف پنومونیه، 4 درصد اشریشیاکولی، 2 درصد پروتئوس، 2 درصد استاف ویریدانس، 2 درصد دیفترویید و 2 درصد باسیلوس بودند. حداقل اثربخشی باکتریسیدال بتادین بر روی باکتریهای گرم مثبت پنج دقیقه بعد از در معرض قرار گرفتن (exposure time)، در غلظت های 1، 2، 5 و 10 درصد، به ترتیب 82.36 درصد، 91.2 درصد، 100 درصد و 100 درصد بوده است. حداقل اثربخشی باکتریسیدال بتادین بر روی باکتری های گرم منفی پنج دقیقه بعد از در معرض قرار گرفتن، در غلظت های 1، 2، 5 و 10 درصد به ترتیب 62.5، 87.5، 100 و 100 درصد بوده است. نتیجه گیری: این پژوهش نشان داد که بتادین در محیط آزمایشگاهی در زخم های عفونی قرنیه، دارای یک طیف وسیع اثربخشی می باشد. اگر پژوهش های in vivo اثربخشی بتادین را بر روی زخم عفونی قرنیه ثابت کند، بتادین می تواند به عنوان یک درمان با طیف وسیع برای درمان اینگونه بیماران پیشنهاد شود.

هدف: تعیین اثر ترموتراپی از راه مردمک Transpupillary Termotherapy (TTT) در درمان نئوواسکولاریزاسیون مشیمیه ای مخفی زیر فووآ در بیماران مبتلا به دژنراسیون وابسته به سن ماکولا. نوع مطالعه: مداخله ای غیرمقایسه ای (before - after design) و آینده نگر. روش مطالعه: 23 چشم از 22 بیمار با کوروئیدال نئوواسکولاریزاسیون مخفی زیر فووآ که در سالهای 81-80 به درمانگاه چشم پزشکی بیمارستان حضرت رسول اکرم (ص) مراجعه کرده بودند، تحت درمان ترموتراپی از راه مردمک قرار گرفتند. جهت تمام بیماران قبل از درمان فلورسئین آنژیوگرافی و عکس رنگی فوندوس انجام شد. از دیود لیزر با طول موج nm810 با اندازه اسپات 3 mm، 2 mm، 1.2 mm بسته به اندازه Choroidal Neovascularization (CNV) استفاده شد. TTT با استفاده از لنز تماسی و با قدرت 640-280 میلی وات و زمان 1 دقیقه برای هر spot انجام شد به طوری که در پایان درمان تغییر رنگی در فوندوس ایجاد نمی شد یا تغییر رنگ به صورت خاکستری خیلی کمرنگ پدیدار می شد. بیماران 1 ماه، 2 ماه، 4 ماه و 12-6 ماه بعد از درمان مورد معاینه مجدد همراه با عکس فلورسیین آنژیوگرافی قرار می گرفتند. نتایج: 23 چشم با CNV مخفی تحت درمان با TTT قرار گرفتند. میانگین مدت پیگیری 7.1 ماه (12-6 ماه) بود. میانگین دید بیماران پیش از درمان 320/20 (دامنه 50/20 - 800/20) بود که 12- 6 ماه پس از TTT به 180/20 (دامنه 40/20 - 400/20) بهبود یافت (P=0.031). در آخرین معاینه که 12-6 ماه پس از درمان انجام شد، در 13 چشم (56.5%) دید ثابت (± یک خط تغییر)، در 9 چشم (39.2%) دید بیشتر از یک خط بهبود یافته بود و در یک چشم (4.3%) دید دو خط کاهش یافته بود. چهار چشم از 23 چشم درمان شده (17.4%) طی 6-4 ماه پس از درمان اولیه دچار عود CNV شدند که تحت درمان مجدد قرار گرفتند. در هیچیک از بیماران پس از درمان با TTT عارضه جدی رخ نداد. نتیجه گیری: گرما درمانی از راه مردمک در درمان CNV مخفی زیر فووآ می تواند باعث تثبیت یا بهبود وضعیت دید و غیر فعال شدن CNV در اکثر بیماران شود.

عصب ششم مغزی (abducence) شایع ترین عصب درگیر در فلج حرکتی چشم است که به دلیل داشتن مسیر طولانی و پر پیچ و خم و همچنین به دلیل نزدیکی به clivus در هنگام ورود به سینوس کاورنوس هر عاملی که باعث افزایش فشار مغزی و نخاعی شود می تواند سبب فلج عضله راست خارجی (lateral rectus) گردد. علل فلج عصب ششم مغزی در بچه ها مشابه بالغین می باشد ولی به هر جهت بیماری های عروقی در این گروه سنی کمتر شایع است. تروما و نئوپلاسها علل شایع تری در این طیف سنی هستند. در مورد سایر علل می توان به عفونت ها، بیماریهای سیستمیک و علل متفرقه که شامل علل مادرزادی، ایدیوپاتیک، واکسیناسیون، بیماری های التهابی و مسمومیت با سرب است، اشاره نمود.

سابقه و هدف: تا به حال آلودگی مخاطی با زالو در نواحی بینی، اوروفارنکس، نازوفارنکس، هیپوفارنکس، مری، حنجره، رکتوم و واژن گزارش گردیده که می تواند منجر به خونریزی بینی، هماتمز و /یا هموپتزی، خشونت صدا، دیسترس تنفسی، خونریزی رکتال و واژینال شود. با معرفی این بیمار با تظاهرات آلودگی چشمی با زالو آشنا خواهیم شد. بیمار و یافته ها: در سطح چشم (ocular surface) راست یک چوپان با تاریخچه شستشوی صورت با آب نهر، یک زالو (limnatis) که به وسیله بارکش خود به لیمبوس چسبیده بود، مشاهده گردید. این بیمار با شکایت از خونریزی شدید از سطح چشم همراه با چشم درد و احساس جسم خارجی مراجعه کرده بود. زالو پس از ریختن قطره تتراکایین 0.5% خارج گردید. بعد از 10 دقیقه پانسمان فشاری خونریزی چشم بیمار متوقف شد و در معاینه مجدد بیمار یک سوراخ کوچک دقیقا خلف لیمبوس تمپورال در محل گاز گرفتگی زالو همراه با خونریزی تحت ملتحمه ای و تعدادی سلول و کمی flare در داخل اتاقک قدامی مشاهده گردید. برای بیمار قطره آنتی بیوتیک، استرویید و سیکلوپلژیک شروع گردید و دو روز بعد از شروع درمان، تنها عارضه قابل مشاهده در معاینه، خونریزی تحت ملتحمه ای ناحیه ای بود. نتیجه گیری: باید آلودگی چشمی با زالو را در تشخیص افتراقی بیماری که بدون سابقه تروما با خونریزی جاری از سطح چشم و تاریخچه تماس با آب نهر یا برکه به ویژه در مناطق روستایی مراجعه می کند، قرار داد.

هدف: بررسی اثرات جراحی لیزیک در چشم های میوپیک آستیگماتیسم و میزان اثربخشی آن بر روی بینایی افراد. روش بررسی: این مطالعه به صورت آینده نگر بر روی 60 چشم (37 بیمار) میوپیک آستیگماتیسم انجام شده است. جهت انجام لیزیک از دستگاه Technolas 217 استفاده شده است. میزان عیب انکساری معادل کروی آستیگملتیسم (SE) و نیز حدت بینایی بدون عینک و با عینک چشم ها قبل از عمل لیزیک و در هفته اول، ماه اول، ماه سوم و ماه ششم پس از عمل لیزیک ثبت شد. یافته ها: متوسط SE چشمهای مورد مطالعه قبل از عمل جراحی -5.6±2.15 D بود که در هفته اول با 19% کاهش به -0.52 D و در ماه اول با 95% کاهش به 0.59 D و در ماه سوم با 89% کاهش به -0.63 D و در ماه ششم با 85% کاهش به 0.87 D تقلیل یافت. متوسط آستیگماتیسم چشم های مورد مطالعه قبل از عمل جراحی 2.27 D بود که در هفته اول 77% و در ماه اول 71% و در ماه سوم 68% و در ماه ششم 60% کاهش یافته بود. %55 BCVA چشم های مورد مطالعه قبل از عمل جراحی 10/10 بود و شش ماه پس از جراحی این میزان به 72% افزایش یافت. 48% چشمها شش ماه پس از عمل جراحی، 10/10 UCVA داشتند. کاهش دید به میزان یک یا دو خط در BCVA فقط در چهار چشم (6%) مشاهده شد. در هیچکدام از چشم ها کاهش بیش از دو خط در BCVA مشاهده نشد. نتیجه گیری: لیزیک روش مطمئنی برای اصلاح میوپیک آستیگماتیسم می باشد و درصد قابل توجهی از چشم ها پس از عمل لیزیک، حدت بینایی بدون عینک 10/10 به دست خواهند آورد.

هدف: بررسی شیوع انواع تظاهرات چشمی لوسمی در بالغین. مکان: دانشکده علوم پزشکی مشهد، بیمارستان امام رضا (ع). بیماران: 32 بیمار بالغ (سن بیشتر از 12 سال) مبتلا به لوسمی که در بخش خون شناسی بیمارستان امام رضا (ع) از سال 1377 تا 1378 بستری شده بودند. یافته ها: 32 بیمار (19 مرد، 13 زن) که تشخیص لوسمی با توجه به اسمیر خون محیطی، آسپراسیون و یا بیوپسی مغز استخوان در آنها قطعی شده بود، مورد بررسی قرار گرفتند. 15 نفر از بیماران (47%) لوسمی حاد لنفوسیتی، 15 بیمار دیگر لوسمی حاد میلویید و دو بیمار نیز لوسمی مزمن میلویید داشتند. 6 بیمار (18.7%) دچار مشکلات چشمی علامتی بودند. در معاینات انجام شده، تظاهرات چشمی در 11 بیمار (34.4%) وجود داشت. خونریزی شبکیه در 10 بیمار (31.2%)، لکه راس (Roth's spot) در 5 بیمار (15.6%)، لکه cotton wool در چهار بیمار، خونریزی زیر ملتحمه در دو بیمار (6.2%) و خونریزی زجاجیه در یک بیمار مشاهده شد. ارتباط معنی داری بین خونریزی شبکیه و پلاکت کمتر از 50000 در میلی لیتر مربع وجود داشت (P<0.02) ولی ارتباطی بین خونریزی شبکیه کم خونی بدست نیامد. نتیجه گیری: در مطالعه انجام شده، شیوع کلی تظاهرات چشمی در بیماران 34.4% بود. شایعترین تظاهر، خونریزی شبکیه بود. با توجه به اینکه اکثر بیماران بدون علامت بودند، انجام معاینه چشم پزشکی در هنگام تشخیص لوسمی منطقی به نظر می رسد.

هدف: سندرم ترنر نوعی ابنورمالیتی کروموزوم جنسی می باشد که می تواند همراه با ابنورمالیتی های گوناگون چشمی باشد. این مطالعه جهت ارزیابی شیوع یافته های چشمی در سندرم ترنر صورت گرفت. مواد و روش ها: در این مطالعه 20 بیمار مبتلا به سندرم ترنر به وسیله تست اسنلن، دستگاه اسلیت، معاینه چشم و تست ishihara مورد بررسی قرار گرفتند. یافته ها: در میان بیماران 11 مورد ابنورمالیتی کروموزومی ×45، 3 مورد ×× 146 × 45 و شش مورد دارای سایر ابنورمالیتی های کروموزوم × بودند. معاینات چشمی نشان داد که چنین اپی انتال برجسته، شایع ترین یافته مطالعه ما بوده است و به دنبال آن جابه جایی رو به پایین شکاف های پلکی (35%)، پتوز (35%)، پلک های پیگمانته (30%) شیوع بیشتری داشته اند. فقط 2 مورد حدت بینایی کمتر از 20.20 (با بهترین اصلاح) در هر دو چشم داشته اند. نتیجه گیری: با توجه به شیوع بالای یافته های چشمی در بیماران مبتلا به سندرم ترنر معاینه دقیق افتالمولوژی در تمامی موارد سندرم ترنر توصیه می شود.

هدف: جهت بررسی نقش طول قدامی کره چشم در انسداد ورید مرکزی رتین (CRVO). روش و بیماران: 30 بیمار با تشخیص CRVO یک طرفه و بدون ادم ماکولا وارد مطالعه شدند. گروه کنترل 29 بیمار را شامل می شدند که از نظر سن، جنس و وجود هیپرتانسیون و دیابت ملیتوس با گروه مطالعه یکسان شده بودند. طول قدامی- خلفی چشم های درگیر، چشم مقابل آن و گروه کنترل با سونوگرافی A-Scan اندازه گیری شد. یافته ها: میانگین طول قدامی- خلفی چشم های درگیر با طول قدامی- خلفی چشم مقابل در بیماران CRVO تفاوت معنی داری نداشتP>0.05)  و 22.88 میلیمتر در مقابل 22.90 میلیمتر( همچنین تفاوت معنی داری در طول قدامی- خلفی بین گروه کنترل و چشم های درگیر وجود نداشت P>0.05) و 23.11 میلیمتر در مقابل 22.88 میلیمتر(. نتیجه گیری: مطالعه ما کوتاه تر بودن طول قدامی- خلفی را در چشم های مبتلا به CRVO نشان نداد. در صورتی که هیپروپی آگزیال به وسیله اولتراسونوگرافی اندازه گیری شود، احتمالا ریسک فاکتوری برای پیدایش CRVO نخواهد بود.