«مالتیپل اسکلروزیس» از بیماریهای دستگاه عصبی است که در سنین اولیه جوانی با تخریب موضعی یا تکه تکه «میلین» در سلسله اعصاب مرکزی شروع می شود و با دوره های نامنظم بهبود و عود علایم همراه است. در بیماران مبتلا، واکنشهای روانشناختی متعددی دیده می شود که در میان آنها افسردگی از شیوع بالایی برخوردار است. با توجه به اثرات نامناسب افسردگی بر روی کیفیت زندگی افراد مبتلا و شدت بخشیدن به علایم و نشانه های جسمانی، هدف از انجام این پژوهش بررسی اثربخشی درمان شناختی- رفتاری به شیوه گروهی بر افسردگی و شکایات جسمانی بیماران مبتلا به «مالتیپل اسکلروزیس» بود. بدین منظور با استفاده از نمونه گیری تصادفی از بین جامعه آماری شامل کلیه مبتلایان به مالتیپل اسکلروزیس که در انجمن ام.اس. استان اصفهان دارای پرونده بودند، تعداد 14 بیمار زن و 14 بیمار مرد انتخاب شدند و سپس به صورت تصادفی در دو گروه آزمایشی و کنترل قرار گرفتند. نمونه های پژوهشی عبارت بودند از گروه آزمایشی متشکل از 7 مرد و 7 زن که مداخله درمانی را در عرض 6 جلسه هفتگی دریافت نمودند و گروه کنترل، متشکل از همین تعداد افراد که این مداخله را دریافت نکردند. ابزار مورد استفاده در این پژوهش «فهرست بازبینی تجدیدنظر شده 90 نشانگانی» (SCL-90-R) و پرسشنامه دموگرافیک محقق ساخته بود که در دو مرحله پیش آزمون و پس آزمون برای جمع آوری داده ها بر روی دو گروه آزمودنی ها اجرا گردید نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد درمان شناختی- رفتاری به شیوه گروهی موجب کاهش معناداری در میزان شدت مقوله های افسردگی در پس آزمون می شود ولی در کاهش شکایات جسمانی اثربخشی معناداری ندارد.