تولید فرآوری محصولات زراعی و باغی
سال:1394 | دوره:5 | شماره:15 |تعداد مقالات:17

به منظور تعیین مناسب ترین روش و بهترین زمان سرشاخه کاری درختان بذری نامرغوب گردو، ابتدا طی پژوهشی 9 روش ممکن سرشاخه کاری بررسی و از میان آنها دو روش پیوند اسکنه ای و تاجی تغییر شکل یافته در دو زمان (نیمه اول فروردین و نیمه دوم فروردین) انتخاب و سپس طی سال های 1385-1381 روش های منتخب در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی از نظر درصد گیرایی پیوندها، روند رشد و باردهی شاخه های پیوندی مورد مطالعه قرارگرفت. بر اساس نتایج به دست آمده، پیوند تاجی تغییر یافته روی شاخه های اصلی اجرا شده در نیمه دوم فروردین با 93- 76 درصد گیرایی بهترین نتیجه را به دست داد. با آغاز باردهی درختان سرشاخه کاری شده، تعداد میوه، وزن و رنگ مغز در 10 شاخه مشابه آنها و شاخه های شاهد نشان داد که درختان سرشاخه کاری شده عملکرد و کیفیت میوه بیشتری دارند (P<0.01). در سال 1383، با استفاده از این روش تعداد 15 ژنوتیپ برتر استان در یک کلکسیون با 48 درصد موفقیت در پیوند جمع آوری گردید. در ادامه، دستورالعمل سرشاخه کاری با پیوند تاجی تغییر یافته، طی سال های 1387-1388، در تعدادی از باغات بذری گردو در شهرستان های مختلف استان آذربایجان غربی ارزیابی گردید. بر اساس نتایج، درصد گیرایی و موفقیت پیوند بین 100 - 30 درصد (متوسط 67.7 درصد) بود که دلالت بر کارایی این روش در تعویض تاج درختان گردو دارد. بنابراین سرشاخه کاری با روش پوست یا تاجی تغییر شکل یافته روی شاخه های اصلی در نیمه دوم فروردین به ویژه در باغ های جوان گردو که قبلا با کشت نهال های بذری احداث شده اند توصیه می شود.

به منظور بررسی عملکرد کمی و کیفی دو توده محلی پیوندی طالبی (Cucumis melo Gr. Cantalupensis) به نام های سمسوری و ساوه، پژوهشی در سال 1388 در قالب بلوک های کامل تصادفی با 10 تیمار و سه تکرار در مزرعه تحقیقاتی جهاد دانشگاهی پردیس کشاورزی و منابع طبیعی دانشگاه تهران واقع در کرج انجام شد. پنج رقم کدوی هیبرید تجاری به نام های Ace، Shintozwa، ShintoHongto، Zuktozwa و Ferro به عنوان پایه استفاده شدند. رقم های Ace، Shintozwa و ShintoHongto به عنوان پایه هر دو توده سمسوری و ساوه و رقم های Zuktozwa و Ferro فقط به عنوان پایه توده سمسوری به کار گرفته شدند. هر توده سمسوری و ساوه غیرپیوندی نیز به عنوان شاهد در نظر گرفته شدند. تجزیه واریانس اثر پایه روی صفات در طالبی سمسوری نشان داد که تعداد میوه کل، تعداد میوه بازارپسند، عملکرد میوه بازارپسند و مواد جامد محلول میوه تحت تاثیر پایه قرار گرفته است و اختلاف معنی داری نشان داد. از طرف دیگر در طالبی ساوه، وزن تک میوه و وزن تک میوه بازارپسند و ضخامت گوشت میوه تحت تاثیر پایه تفاوت معنی داری نشان داد. مطابق با نتایج مقایسه میانگین، توده سمسوری پیوند شده روی پایه Shintozwa با 5.68 عدد از تعداد میوه بازارپسند بیشتری برخوردار بود. هم چنین توده سمسوری پیوند شده روی پایه Shintozwa با 10.85 کیلوگرم بالاترین عملکرد بازارپسند تک بوته را داشت. در مورد مواد جامد محلول میوه، توده سمسوری پیوند شده در مقایسه با سمسوری های غیرپیوندی، با اختلاف معنی داری شیرین ترین میوه ها با بریکس بالا را تولید نمودند. پایه Ace در مقایسه با دیگر پایه ها، توانست سنگین ترین میوه بازارپسند (3.23 کیلوگرم) را با پیوندک توده ساوه از آن خود کند. در توده ساوه، ضخامت گوشت میوه روی پایه Ace به همراه گیاهان غیرپیوندی با اختلاف معنی داری بیشتر از سایر پایه ها بود.

شناسایی و گزینش ژنوتیپ های برتر اولین گام در برنامه اصلاحی درخت گردو است. به منظور شناسایی ژنوتیپ های برتر استان لرستان طی سال های 1387 تا 1388 بیش از 35 هزار ژنوتیپ بذری مورد ارزیابی قرار گرفت. 288 درخت گردو از توده شناسایی شده انتخاب و 29 صفت ظاهری بر اساس توصیف نامه IPGRI مورد ارزیابی قرار گرفت. در نهایت 54 ژنوتیپ امیدبخش با ارزیابی 10 صفت مهم ظاهری در پنج گروه مختلف دسته بندی شدند. بر اساس نتایج حاصله گروه اول شامل تنها ژنوتیپ B17 به عنوان یک ژنوتیپ دیربرگده بود. گروه دوم شامل ژنوتیپ های E14، B14،.J1، M13، H19، K20، J14، A11، N15، N5، J16، J15، D6، F12، L10، L6، B7، O9، M7، G17، E6 که دارای صفاتی از قبیل درصد مغز بالا، رنگ روشن مغز، سختی پوست ضعیف تا کاغذی و شکاف پوست متوسط بودند بود. در گروه بعد ژنوتیپ M9 با خصوصیات 80 درصد باردهی جانبی، شکاف پوست کاملا بسته، پوست کاغذی، وزن میوه و مغز بالا و با بیشترین درصد مغز بین همه ژنوتیپ ها قرار گرفت. در گروه بعد ژنوتیپ های N16، N13، E13، C10، N19، N4، K17، J6، I4، D4، N14، D1، A17، N18، N3، C5، A7 قرار گرفتند که دارای مشخصاتی از قبیل طول میوه متوسط تا زیاد، سختی پوست متوسط، وزن دانه، وزن مغز و درصد مغز متوسط بودند. گروه پنجم شامل 10 ژنوتیپ امیدبخش و کاملا دیربرگده با درصد باردهی جانبی بیش از 90 درصد از بین 54 ژنوتیپ شامل ژنوتیپ های N11، K9، J7، I13، N7، A3، D17، F3، D13، D11، F3، D13، D11، D10، C12، A2، A1 بود.

به منظور بررسی تاثیر آبیاری با پساب شهری بر عملکرد و کیفیت گیاه بامیه، پژوهشی در ایستگاه تصفیه فاضلاب دانشگاه شهید باهنر کرمان در سال 1386، در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار به اجرا درآمد. تیمار های آزمایشی شامل غلظت های 0، 25، 50، 75 و 100 درصد پساب شهری بودند که از طریق آبیاری قطره ای اعمال گردید. نتایج به دست آمده بیانگر آن بود که در مقایسه با شاهد، استفاده از پساب شهری به عنوان آب آبیاری، باعث افزایش معنی دار تمامی ویژگی های اندازه گیری شده گردید. کاربرد 100 درصد پساب، باعث افزایش 32% کلروفیل، 33% ارتفاع بوته، 25% قطر ساقه، 36% وزن تر و 12% وزن خشک میوه، 31% تعداد میوه، 16% وزن خشک ریشه و 37% اندام هوایی بامیه در مقایسه با شاهد گردید. هم چنین با افزایش درصد پساب، غلظت عناصر نیتروژن، فسفر، آهن و سدیم در بامیه افزایش یافت. بین تیمارهای مختلف پساب از نظر تجمع عناصر منگنز و بر در بامیه، تفاوت معنی داری نسبت به شاهد مشاهده نشد. بنابراین پیشنهاد می شود، می توان از این پساب، بدون مشکل تجمع بیش از حد مجاز عناصر، برای آبیاری و تولید بامیه استفاده کرد.

این آزمایش، به منظور تعیین مناسب ترین روش و زمان انجام پیوند گردو تحت شرایط کنترل شده در شهرستان سامان استان چهارمحال و بختیاری اجرا شد. آزمایش در قالب طرح کاملا تصادفی با 13 تیمار شامل پیوندهای شاخه از نوع اسکنه، نیمانیم و نیمانیم زبانه ای (15 بهمن ماه) و پیوند های جوانه از نوع قاشی (15 و 30 فروردین و اردیبهشت)، شکمی و وصله ای (اواسط خرداد، تیر و مرداد) در 3 تکرار و در هر تکرار 10 نهال انجام شد. نهال ها درون گلدان های پلاستیکی به حجم 10 لیتر کشت و پس از پیوند به درون گلخانه با دمای حدود 25 درجه سانتی گراد و رطوبت نسبی حداقل70 درصد منتقل شدند. اجرای پیوندهای جوانه درون گلخانه صورت گرفت. درصد گیرایی نهایی پیوندهای جوانه یک ماه و در مورد پیوند های شاخه سه ماه پس از پیوند، تعیین گردید. قطر و طول پیوندک و تعداد برگ پیوندک ها سه ماه پس از پیوند، مورد ارزیابی قرار گرفت. درصد گیرایی بین تیمار های مختلف در سطح 1% تفاوت معنی دار داشت. بالاترین درصد گیرایی در پیوند شکمی (100%) و وصله ای (93.3%) مردادماه و سپس پیوند شکمی و وصله ای تیر ماه (80%) حاصل گردید. پیوندهای وصله ای و شکمی خرداد با 73.3% و 60% در رتبه پنجم و ششم قرار گرفتند. پیوند اسکنه 46% و پیوند نیمانیم زبانه ای 40% گیرایی داشتند. در شرایط این آزمایش از پیوندهای قاشی و نیمانیم ساده موفقتی حاصل نگردید. بیشترین رشد قطری و طولی پیوندک در پیوند وصله ای خرداد و بیشترین تعداد برگ در نیمانیم زبانه ای به دست آمد. بنابراین بالاترین درصد گیرایی از پیوند در ماه مرداد و بیشترین رشد طولی و قطری پیوندک از پیوندهای خردادماه حاصل گردید.

به منظور بررسی پایداری عملکرد ارقام کلزا در شرایط مختلف محیطی، 18 رقم کلزای تیپ زمستانه دو صفردر قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با چهار تکرار و در هشت مکان از اقلیم سرد و معتدل سرد کشور در طی دو سال زراعی مطالعه شدند. تجزیه واریانس ساده و مرکب تفاوت معنی داری بین ژنوتیپ ها نشان داد. هم چنین طبق نتایج تجزیه مرکب، در اثرات متقابل ژنوتیپ × مکان و نیز مکان × سال نیز تفاوت معنی داری مشاهده شد و در مجموع چهار مولفه اصلی در تغییرات اثرات متقابل ژنوتیپ × محیط با بیشترین تاثیر (در مجموع 75 درصد) دخالت داشتند. نتایج کلی بررسی عملکرد ارقام در مناطق و سال های مختلف نشان داد ارقام ابونیت، ای.آر.سی-5 و الیت به ترتیب با 3436، 3338 و 3244 کیلوگرم در هکتار بیشترین و ارقام اپرا، اکاپی و لیکورد به ترتیب با 2698، 2816 و 2823 کیلوگرم در هکتار کمترین عملکرد را تولید کردند. هم چنین بر اساس بررسی های مربوط به پایداری ارقام و نیز گراف مربوط به بای پلات مولفه اصلی اول و صفت عملکرد، ارقام جرونیمو، مودنا و ساندی با کمترین مقدار مولفه اصلی (نزدیک صفر) پایدارترین پاسخ به محیط های مختلف را داشتند و نیز ابونیت به عنوان رقم ناپایدار و مخصوص نواحی خاص تشخیص داده شد.

به منظور ارزیابی تحمل خشکی در ژنوتیپ های گلرنگ زراعی (Carthamus tinctorius L.)، آزمایشی در سال 1391 در مزرعه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه صنعتی اصفهان انجام شد. در این آزمایش 100 ژنوتیپ گلرنگ شامل 81 ژنوتیپ خارجی و 19 ژنوتیپ داخلی در دو محیط رطوبتی (عدم تنش و تنش خشکی) به صورت طرح لاتیس ساده مورد بررسی قرار گرفتند. برای تعیین میزان تحمل یا حساسیت ژنوتیپ ها به تنش خشکی، شاخص های حساسیت به خشکی (SSI)، شاخص متوسط تولید (MP)، شاخص تحمل خشکی (STI)، میانگین هندسی تولید (GMP) و شاخص تحمل (TOL) محاسبه شدند. نتایج نشان داد که در هر دو رژیم رطوبتی تفاوت بسیار معنی داری بین ژنوتیپ ها از لحاظ عملکرد دانه وجود داشت. در بین شاخص های مورد بررسی شاخص های MP، GMP و STI برای گزینش ژنوتیپ های متحمل مناسب تر بودند. بر اساس شاخص های یاد شده و ترسیم بای پلات مولفه های اصلی ژنوتیپ های PI 369847 از تاجیکستان، CART 56 از آمریکا، 657820 PI از اردن و PI 305527 از سودان بیشترین تحمل را به شرایط کم آبی نشان دادند. ژنوتیپ های PI 537652 از مکزیک، CART 131 از پاراگوئه، PI 470942 از بنگلادش، 209286 PI از رومانی و CART 32 از آلمان به عنوان حساس ترین ژنوتیپ ها معرفی شدند. نتایج نشان داد که تکنیک مولفه های اصلی از کارآیی بالایی برای جداسازی ژنوتیپ ها بر اساس شاخص ها برخوردار بود. ژنوتیپ های شناسایی شده بایستی در مطالعات تکمیلی بررسی شوند تا برای انجام مطالعات ژنتیکی و توسعه ارقام متحمل سازگار مورد استفاده قرار گیرند.

به منظور بررسی تاثیر کود نیتروژن و تقسیط آن بر عملکرد، درصد ماده خشک غده و شاخص برداشت سیب زمینی رقم مارفونا، پژوهشی دو ساله (1388 - 1387) در مرکز تحقیقات کشاورزی اصفهان به صورت کرت های یک بار خرد شده در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در 3 تکرار انجام شد. تیمارهای اصلی شامل سه سطح کود نیتروژن (100، 200 و 300 کیلوگرم در هکتار) و تیمارهای فرعی شامل سه روش مصرف کود (عدم تقسیط یا مصرف نیتروژن قبل از کشت، تیمار تقسیط کود نیتروژن در دو مرحله 6 - 5 برگی و مرحله رشد سریع غده ها و تقسیط کود نیتروژن در سه مرحله دو برگی، مرحله 6 - 5 برگی و مرحله رشد سریع غده ها) بودند. نتایج نشان داد که بیشینه عملکرد غده معادل 43210 کیلوگرم در هکتار با مصرف 300 کیلوگرم در هکتار و با سه بار تقسیط کود نیتروژن به دست آمد، لیکن همین تیمار با 18.6 درصد ماده خشک، کمترین درصد ماده خشک غده را داشت. شاخص برداشت دامنه ای از 65 تا 75 درصد داشت و بیشترین مقادیر آن در تیمار 300 کیلوگرم نیتروژن در هکتار با دو و سه بار تقسیط و به ترتیب به مقدار 75 و 73 درصد به دست آمد. بیشترین مقادیر عملکرد غیر قابل فروش به ترتیب 3350 و 3280 کیلوگرم در هکتار از تیمار 300 کیلوگرم نیتروژن در سه و دو بار تقسیط حاصل شد. به طورکلی نتایج این پژوهش نشان داد که در شرایط محیطی این پژوهش مقدار بهینه کود نیتروژن برای تولید حداکثر عملکرد و حداکثر درصد ماده خشک غده متفاوت بوده و برای دست یابی به بیشینه عملکرد غده و بیشترین درصد ماده خشک به ترتیب مصرف 300 کیلوگرم نیتروژن در هکتار با سه بار تقسیط و 200 کیلوگرم نیتروژن در هکتار و دو بار تقسیط قابل توصیه است.

به منظور بررسی تاثیر فیلترکیک بر برخی صفات مرفوفیزیولوژیک و عملکرد ذرت شیرین بهاره (هیبرید SC 403) در رژیم های متفاوت آبیاری، آزمایشی در بهار سال 1391 در مزرعه دانشگاه کشاورزی و منابع طبیعی رامین خوزستان به صورت کرت های خرد شده در قالب بلوک کامل تصادفی با سه تکرار اجرا گردید. رژیم های متفاوت آبیاری (آبیاری پس از تخلیه 25 (بدون تنش)، 50 (تنش ملایم) و 75 درصد رطوبت قابل استفاده خاک (تنش شدید) در کرت های اصلی و فیلترکیک (صفر، 10، 20 و 30 تن در هکتار) در کرت های فرعی جای داده شدند. نتایج نشان داد که اعمال تنش خشکی باعث افزایش میزان نشت الکترولیتی و مقدار پرولین برگ و کاهش ارتفاع بوته، محتوای نسبی آب، شاخص پایداری کلروفیل، وزن تر بلال و عملکرد دانه نسبت به شاهد شد. بیشترین تاثیر تنش شدید بر میزان نشت و مقدار پرولین بود که باعث افزایش 54 درصدی آنها گردید. هم چنین تنش باعث کاهش 21 و 37 درصدی عملکرد بلال و دانه نسبت به شاهد شده است. از طرفی دیگر کاربرد فیلترکیک در شرایط بدون تنش باعث افزایش ارتفاع گیاه و عملکرد اقتصادی گیاه شد. اما در شرایط تنش شدید فیلترکیک باعث افزایش میزان نشت الکترولیتی و کاهش محتوای نسبی آب برگ و عملکرد گردید. در تنش شدید کاربرد 30 تن فیلترکیک در هکتار باعث کاهش 14.5 و 10.7 درصد به ترتیب عملکرد تر بلال و دانه نسبت به تیمار بدون فیلترکیک شد و چنین نتیجه گیری شد که تاثیر مثبت فیلترکیک تنها در شرایط بدون تنش می باشد و در شرایط اعمال تنش خشکی حتی باعث کاهش عملکرد اقتصادی هم می گردد.

به منظور بررسی اثر تیمارهای ترینگزاپک اتیل (صفر، 250 و 500 گرم در هکتار) و پاخوری (پاخوری و عدم پاخوری) روی ویژگی های فیزیولوژیک و مورفولوژیک علف گندمی، آزمایشی در سال 1391 - 1390 در مزرعه کشاورزی دانشگاه صنعتی اصفهان به صورت فاکتوریل و در قالب طرح کاملا تصادفی در سه تکرار انجام شد. صفات مورد مطالعه شامل ارتفاع بوته، تراکم بوته، وزن تر و خشک اندام هوایی، پنجه زنی، میزان کلروفیل، قندهای محلول اندام هوایی و ریشه بودند. نتایج نشان داد که ترینگزاپک اتیل باعث کاهش معنی دار ارتفاع بوته، وزن تر و خشک قسمت کوتاه شده گردید. غلظت های 250 و 500 گرم درهکتار ترینگزاپک اتیل ارتفاع بوته را به ترتیب 21.23 و 31.85 درصد کاهش داد. تنش ترافیک نیز موجب کاهش ارتفاع بوته، وزن تر و خشک چمن شد. کاهش ارتفاع بوته ناشی از تنش ترافیک 10.40 درصد بود. کاربرد ترینگزاپک اتیل موجب افزایش تراکم بوته، پنجه زنی و کلروفیل گردید، درحالی که تیمار ترافیک محتوی کلروفیل را کاهش داد و تاثیر معنی داری بر پنجه زنی و تراکم علف گندمی نداشت. پنجه زنی در غلظت 500 گرم در هکتار ترینگزاپک اتیل، نسبت به تیمار شاهد 36 درصد افزایش یافت. نتایج نشان داد تیمار ترینگزاپک اتیل و پاخوری کربوهیدرات های محلول در اندام هوایی و ریشه را به طور معنی داری افزایش دادند. بر اساس نتایج آزمایش حاضر علف گندمی، چمنی مقاوم به پاخوری بوده و به نظر می رسد که استفاده از ترینگزاپک اتیل جهت افزایش مقاومت این گیاه به تنش پاخوری مفید خواهد بود.

تاثیر تنش شوری بر سرعت رشد گیاهچه و تجمع یون های سدیم، پتاسیم و کلسیم طی دو هفته در هفده رقم گندم نان در آزمایشی در گلخانه تحقیقاتی دانشگاه شهید باهنر کرمان در سال 1386 در دو سطح شوری صفر و 8 دسی زیمنس بر متر با 4 تکرار در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی تحت شرایط هیدروپونیک مورد بررسی قرار گرفت. نمونه های برگ از بوته های رشد یافته تحت شرایط مشابه اخذ و محتوی آب نسبی، مقادیر کلسیم، پتاسیم و سدیم در آنها اندازه گیری شدند. نتایج نشان داد ارقام شیراز و گاسکوژن به ترتیب بیشترین و کمترین سرعت رشد ریشه را در شرایط نرمال و ارقام آذر و کویر به ترتیب بیشترین و کمترین مقادیر را در شرایط تنش نشان دادند. ارقام شیراز و آذر بیشترین و ارقام کویر و هیرمند کمترین سرعت رشد برگ را در شرایط نرمال داشتند درحالی که در شرایط تنش مهدوی بیشترین و سایسون کمترین سرعت رشد را داشتند. هم چنین نتایج نشان داد که شوری موجب 34% افزایش در سدیم، 25% کلسیم و 48% نسبت سدیم به پتاسیم و هم چنین کاهش 29.3% در محتوای آب نسبی گردید. همبستگی معنی داری بین سرعت رشد ریشه و تجمع یون ها دیده نشد اما ارقامی که در شرایط نرمال سرعت رشد بالاتری داشتند تحت تنش نیز سرعت بیشتری داشتند و درصورتی که بتوانند سرعت بالای رشد خود در شرایط تنش را در شرایط مزرعه نیز حفظ کنند، می توان انتظار داشت که بتوانند از اثرات زیان آور شوری در لایه فوقانی خاک اجتناب نموده و با تولید گیاهچه های قوی تر عملکرد بیشتری داشته باشند. این موضوع نیازمند بررسی بیشتر در آینده می باشد.

به منظور بررسی تاثیر پرایم کردن بذر بر ویژگی های سبز شدن و ارزیابی برهمکنش آن با تنش خشکی در مرحله گل دهی در گیاه عدس، آزمایشی در مزرعه تحقیقاتی دانشگاه بوعلی سینای همدان به صورت آزمایش کرت های خرد شده در قالب بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار اجرا گردید. فاکتور اصلی شامل تنش خشکی (آبیاری منظم و قطع آبیاری در مرحله گل دهی) و فاکتور فرعی شامل پرایمینگ بذر (محلول سولفات روی، محلول اوره، آب خالص و شاهد) بود. نتایج نشان داد که تیمارهای پرایمینگ اثرات مثبتی بر صفات سبز شدن، عملکرد و اجزاء عملکرد عدس داشت. پرایمینگ بذور با محلول سولفات روی و اوره به ترتیب باعث کاهش 20.15 درصدی مدت زمان 50 درصد سبزشدن و افزایش 15.5 درصدی ضریب یکنواختی سبز شدن گردید. تعداد غلاف در بوته، تعداد دانه در غلاف، وزن صد دانه، عملکردهای دانه و بیولوژیک در شرایط تنش خشکی در مقایسه با شرایط آبیاری منظم کاهش یافت. در این تحقیق پرایم کردن با محلول سولفات روی و آب به طور متوسط تعداد غلاف در بوته را در شرایط تنش خشکی 19 درصد و با محلول های سولفات روی و اوره در شرایط عدم تنش خشکی 47 درصد افزایش داد. بیشترین تعداد دانه در غلاف با متوسط حدود 1.3 نیز از طریق پرایم کردن با محلول های سولفات روی و اوره به دست آمد. عملکرد دانه در تیمار پرایم با محلول اوره در شرایط تنش خشکی با 28.6 درصد افزایش نسبت به تیمار پرایم نشده به 1652 کیلوگرم در هکتار و در شرایط بدون تنش در پرایم با سولفات روی در مقایسه با تیمار پرایم نشده با 29.2 درصد افزایش به 2848 کیلوگرم در هکتار رسید.

سیر (Allium sativum L.) به دلیل عقیم بودن، توانایی تولید بذر را ندارد. جهت مطالعه گل دهی و تعیین باروری دانه گرده، تعداد 68 هم گروه سیر از نقاط مختلف ایران جمع آوری و در سال های زراعی 90-1389 و 91-1390 در مزرعه تحقیقاتی گروه باغبانی دانشکده کشاورزی دانشگاه همدان مورد بررسی قرار گرفتند. برای تشخیص باروری گرده در هم گروه های سیر ایرانی از نشانگر اختصاصی RAPD، آزمون جوانه زنی دانه گرده، تشخیص زنده بودن گرده توسط استوکارمین و کاشت میوه و کیسه جنینی در محیط های کاشت مصنوعی استفاده گردید. نتایج نشان داد تعداد 37 هم گروه سیر ایرانی توانایی ایجاد ساقه گل دهنده و تولید گل آذین را داشتند. رنگ پذیری دانه های گرده با استفاده از استوکارمین در محدوده ای بین حداقل 0.5 تا حداکثر 20 درصد قرار گرفت که نشانگر عدم زنده بودن دانه های گرده می باشد. عدم تشکیل دو نشانگر ویژه OPJ121300 و OPJ121700 در همه هم گروه ها و عدم رشد دانه گرده در محیط کشت، عقیمی دانه گرده را در هم گروه های سیر ایرانی به کار رفته در این آزمایش ثابت نمود. زنده ماندن میوه و کیسه جنینی به مدت بیش از دو ماه در محیط کشت، می تواند نشان دهنده سلامت و توانایی آنها برای انجام لقاح با دانه گرده زایا باشد.

در این پژوهش تاثیر بسته بندی با دو نوع پوشش پلیمری (پلی اتیلن با دانسیته کم و پلی پروپیلن) و سه ترکیب گازی (هوا، 5% O2 20% +CO2 و 60% O2 20%+ CO2) بر خصوصیات کمی و کیفی و عمر انباری میوه های زغال اخته مورد بررسی قرار گرفت. هم چنین تعدادی میوه در ظروف بدون درپوش به عنوان شاهد در نظر گرفته شد. میوه ها بعد از تیمار در سردخانه در دمای 1oC با رطوبت نسبی 95 - 90 درصد به مدت 35 روز نگهداری شدند. نمونه ها در روز قبل از انباری و در طول دوره نگهداری با فاصله 7 روز از سردخانه خارج شده و به منظور ایجاد حالت مشابه در خرده فروشی ها به مدت 24 ساعت در دمای اتاق قرار گرفته و سپس از نظر فاکتورهای مختلف کیفی و کمی نظیر کاهش وزن، رنگ سطحی، آنتوسیانین، کیفیت ظاهری، پوسیدگی، pH، اسیدیته قابل تیتراسیون، مواد جامد محلول کل و ویتامین ث مورد اندازه گیری قرار گرفتند. نتایج نشان داد که تیمار ترکیب گازی 60% O2 20% +CO2 در پوشش پلی اتیلن و هوا در پوشش پلی پروپیلن تاثیر معنی داری در حفظ pH، اسیدیته قابل تیتراسیون، مواد جامد محلول کل نسبت به میوه های شاهد داشتند. هم چنین میوه های بسته بندی شده با پوشش پلی اتیلن در ترکیب گازی 60% O2 20% +CO2 بهترین اثر را در حفظ مقدار ویتامین ث و شاخص آنتوسیانین نشان داد. در مجموع استفاده از تکنولوژی بسته بندی در اتمسفر تعدیل یافته صرف نظر از نوع ترکیب گازی تاثیر معنی داری در حفظ خصوصیات کمی و کیفی زغال اخته نسبت به میوه های فاقد بسته بندی داشته است.

به منظور بررسی تاثیر روش های کاشت و مقادیر بذر مصرفی بر ویژگی های رشد و عملکرد یونجه رقم همدانی (Medicago sativa L.)، آزمایشی در سال 88 - 1387 در مزرعه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه شیراز (باجگاه) اجرا شد. آزمایش به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با 4 تکرار بود. فاکتورهای مورد مطالعه روش های کاشت (جوی و پشته ای، کرتی ردیفی، کرتی درهم و بستر تخت) و مقادیر بذر یونجه (5، 10، 15 و 20 کیلوگرم بذر در هکتار) بود. اثر روش های کاشت و مقادیر بذر بر وزن خشک علوفه معنی دار (p<0.05) شد. بیشترین وزن خشک علوفه در چین اول (6.84 تن در هکتار) و سوم (7.45 تن در هکتار) در تیمار کاشت جوی و پشته ای و مقدار 20 کیلوگرم در هکتار و کمترین وزن خشک علوفه در چین اول (3.63تن در هکتار) در کاشت به صورت بستر تخت و میزان 5 کیلوگرم بذر در هکتار و در چین سوم علوفه (4.03 تن در هکتار) در کاشت کرتی درهم و میزان 10 کیلوگرم بذر در هکتار به دست آمد. نتایج نشان داد مقادیر مختلف بذر یونجه بر تعداد علف های هرز رشد یافته در مزرعه تاثیر معنی دار داشته (p<0.05) و بیشترین تعداد علف های هرز در مقدار 5 کیلوگرم بذر یونجه در هکتار و کمترین تعداد بوته های علف های هرز در مقدار 20 کیلوگرم بذر یونجه در هکتار به دست آمد.

یکی از عوامل اساسی برای موفقیت در امر کشاورزی رعایت مناسب ترین تاریخ کاشت است. کشت های خارج از فصل نیاز به استفاده از امکانات لازم برای محافظت در برابر شرایط نامساعد محیطی دارد. آزمایشی طی دو سال در ایستگاه تحقیقات کشاورزی کبوترآباد اصفهان به منظور بررسی زمان مناسب کشت خیار در شرایط خاک پوش ها با نیم تونل های پلی اتیلن انجام گردید. آزمایش مورد استفاده کرت های یک بار خرد شده در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در چهار تکرار بود. تاریخ کاشت های پانزدهم بهمن و اول، پانزدهم و 29 اسفند در کرت های اصلی و پوشش های خاک (نیم تونل با خاک پوش پلی اتیلن مشکی، نیم تونل با خاک پوش شفاف و نیم تونل بدون خاک پوش (شاهد)) در کرت های فرعی قرار گرفتند. در اجرای آزمایش پشته هایی به عرض 1.5 و طول 6 متر تهیه گردیده، ورقه های خاک پوش پلی اتیلن در بستر کشت پهن شد، سپس کاشت بذر انجام و پس از آن نیم تونل ها احداث شدند. نتایج نشان داد که تاریخ کاشت در عملکرد محصول اثر معنی داری نداشت اما در تولید محصول پیش رس موثر بود. تاریخ کاشت اول اسفند بیشترین میوه اول فصل (6.4 تن در هکتار) را تولید نمود. پوشش خاک اثر معنی داری بر صفات مورد بررسی داشت. بیشترین عملکرد محصول (64.2 تن در هکتار)، رشد رویشی بوته و میوه پیش رس در تیمار نیم تونل با خاک پوش شفاف به دست آمد. توام کردن نیم تونل با خاک پوش های پلی اتیلن شفاف و مشکی در فواصل اوایل تا اواسط اسفند ماه برای شرایط اصفهان بهترین سوددهی از نظر تولید میوه خارج از فصل را به همراه دارد. خاک پوش های پلی اتیلن سبب کاهش تجمع نمک در سطح پشته ها گردید.

کیتوزان ماده غیر سمی، زیست تجزیه پذیر و زیست سازگار است که می توان از آن به عنوان پوشش خوراکی در حفظ کیفیت و افزایش عمر پس از برداشت میوه ها و سبزیجات استفاده نمود. در این تحقیق تاثیر کیتوزان با غلظت های 0، 0.5، 1 و 2 درصد بر افزایش عمر انباری خیار رقم زمرد مورد بررسی قرار گرفت. میوه ها پس از تیمار با کیتوزان و نگهداری در انکوباتور با دمای 12oC و رطوبت نسبی 90%، درفواصل زمانی 5 روز یک بار از انکوباتور خارج و از نظر شاخص هایی نظیر سفتی بافت، درصد کاهش وزن، ویتامین ث، اسیدیته قابل تیتراسیون، مواد جامد محلول و محتوی کلروفیل مورد ارزیابی قرار گرفتند. آزمایش به صورت طرح پایه کاملا تصادفی در قالب طرح کرت های خرد شده در زمان در 3 تکرار انجام شد. نتایج آزمایش نشان داد که پوشش کیتوزان، جز در مورد اسیدیته قابل تیتراسیون، اثر معنی داری روی سایر شاخص های اندازه گیری شده داشت. کمترین کاهش وزن و بیشترین سفتی در تیمار 1% کیتوزان به دست آمد که با سایر تیمارها تفاوت معنی داری داشت. بیشترین میزان کلروفیل (0.88 mg/g وزن تر) و ویتامین ث (8.89 mg/100ml) و کمترین میزان مواد جامد محلول (3.91) نیز در تیمار 1% کیتوزان به دست آمد که با تیمار شاهد تفاوت معنی داری نشان داد. به نظر می رسد که پوشش کیتوزان می تواند ضمن افزایش عمر انبارمانی خیار، کیفیت میوه ها را به مدت طولانی تری حفظ کند.