مجله دانشگاه علوم پزشکی شهرکرد
سال:1397 | دوره:20 | شماره:2 |تعداد مقالات:10

زمینه و هدف: پروتئین متصل شونده به دامنه WW صفحات خلف آکروزومی (PAWP) اسپرم در طی اسپرمیوژنز بیان می شود و اخیراً به عنوان یکی از فاکتورهای اسپرمی دخیل در فعال شدن تخمک معرفی شده است. هدف این مطالعه، مقایسه PAWP و وضعیت کروماتین اسپرم بین مردان با پارامترهای اسپرمی طبیعی و غیرطبیعی بوده است. روش بررسی: نمونه مایع منی بر اساس پروتکل سازمان بهداشت جهانی (2010) ارزیابی شد و افراد به دو گروه نرموزواسپرمی (31N=) و ابنرموزواسپرمی (23N=) تقسیم شدند. PAWP اسپرم با استفاده از فلوسایتومتری، آسیب DNA (آزمون TUNEL) و کمبود پروتامین (کرومومایسین A3) اسپرم توسط میکروسکوپ فلورسنت در این افراد ارزیابی شد. تجزیه و تحلیل آماری به وسیله نرم افزار SPSS, Chicago IL, USA با استفاده از آنالیز Descriptive، Independent-Sample T Test مورد ارزیابی قرار گرفت. آزمون ضریب همبستگی پیرسون جهت ارتباط بین پارامترها استفاده شد. یافته ها: در این مطالعه، اختلاف معنی داری در پارامترهای اسپرم (غلظت، تحرک و مورفولوژی) بین مردان نرموزواسپرمی و ابنرموزواسپرمی مشاهده شد (0/001P<). میانگین درصد PAWP اسپرم به طور معنی داری در افراد ابنرموزواسپرمی کمتر از افراد نرموزواسپرمی بود (0/001P<). به علاوه میانگین درصد آسیب DNA اسپرم و کمبود پروتامین به طور معنی داری در افراد ابنرموزواسپرمی بیشتر از افراد نرموزواسپرمی بود (0/05P<). به علاوه، همبستگی های معنی داری بین درصد PAWP اسپرم با پارامترهای اسپرمی مشاهده شد (0/05P<). نتیجه گیری: نتایج نشان می دهند که در مردان ابنرموزواسپرمی، تست های عملکردی اسپرم مانند آسیب DNA، کمبود پروتامین و همچنین درصد فاکتور اسپرمی (PAWP) دخیل در فعال شدن تخمک در محدوده غیرطبیعی بوده است؛ بنابراین ارزیابی این تست ها می تواند در تصمیم گیری و درمان این مردان نابارور موثر باشد.

زمینه و هدف: هورمون آیریزین یک نوع مایوکاین است که بلافاصله بعد از فعالیت بدنی در عضلات اسکلتی ترشح شده و در گردش خون جریان می یابد. هدف از پژوهش حاضر مقایسه اثر یک دوره تمرینات مقاومتی، هوازی و ترکیبی بر سطح سرمی ایریزین و پروتئین واکنش گر C در زنان چاق بود. روش بررسی: در این مطالعه نیمه تجربی، 36 نفر زن چاق با میانگین (سن: 6/82± 33/27 سال، وزن: 9/73± 76/11 کیلوگرم، قد: 5/21± 156/18 سانتی متر و درصد چربی 48/3± 38/61) به صورت هدفمند و در دسترس انتخاب و به سه گروه تمرین مقاومتی (12n=)، هوازی (12n=) و ترکیبی 12=n) تقسیم شدند. ابتدا وزن، قد، شاخص توده بدنی، WHR، Vo2max و درصد چربی و نمونه خونی از آزمودنی ها گرفته شد. سپس برنامه تمرینی مقاومتی، هوازی و ترکیبی به مدت 8 هفته و سه جلسه در هفته اجرا گردید. برنامه مقاومتی با وزنه 55% تا 75% یک تکرار بیشینه، برنامه تمرین هوازی 55% تا 75% ضربان قلب ذخیره و برنامه تمرین ترکیبی، ترکیبی از برنامه تمرینی گروه هوازی و مقاومتی اجرا گردید. 24 ساعت پیش و پس از 8 هفته تمرین نمونه خونی آیریزین، C-reactive protein (CRP) و شاخص های تن سنجی اندازه گیری شد. برای بررسی تغییرات از پیش آزمون تا پس آزمون از t همبسته در هر گروه و برای مقایسه بین گروهی از آزمون تحلیل واریانس یک طرفه استفاده شد. در صورت مشاهده ی نتایج معنی دار از آزمون تعقیبی بونفرونی استفاده شد. سطح معنی داری 0/05P≤ در نظر گرفته شد. یافته ها: نتایج نشان داد، انجام 8 هفته برنامه تمرینی هوازی و ترکیبی باعث افزایش آیریزین سرمی و کاهش CRP در هر سه گروه شد (0/05≥ P). افزایش آیریزین در گروه مقاومتی معنی دار نبود (0/05≤ P). همچنین، آیریزین و CRP در بین سه گروه تفاوت معنی داری مشاهده نشد (0/05≤ P). نتیجه گیری: درمجموع یافته های پژوهش حاضر نشان داد که فعالیت ورزشی هوازی با شدت 55% تا 75% ضربان قلب ذخیره و کار با وزنه با شدت 55% تا 75% یک تکرار بیشینه احتمالاً محرکی برای ترشح آیریزین است و از طریق ترشح مایوکاین هایی مانند آیریزین، باعث کاهش CRP شد این نتیجه نشان دهنده نقش ضدالتهابی آیریزین می باشد.

زمینه و هدف: هموسیستئین یک اسیدآمینه کوچک حاوی سولفور است که میزان آن تحت تأثیر هورمون های آندروژنیک تغییر می کند. با توجه به تأثیر هموسیستئین بر رشد بافت های استخوانی این مطالعه با هدف بررسی اثرات پری ناتال و نئوناتال هورمون تستوسترون بر میزان سرمی هموسیستئین و رشد طولی و قطری استخوان های ران و بازو زاده های موش های صحرایی انجام گردید. روش بررسی: این مطالعه تجربی بر روی 256 سر از زاده های نر و ماده 40 سر موش صحرایی ماده که به 4 گروه کنترل (فاقد تیمار)، شاهد (تیمار با حلال دارو)، تجربی پری ناتال و نئوناتال که در دوران بارداری و شیردهی تحت تیمار با دوز 600 میکروگرم بر کیلوگرم تستوسترون تقسیم شدند، صورت گرفت. سپس نوزادان گروه های مختلف در دو دسته نر و ماده در روزهای 7، 14، 21 و بلوغ از نظر میزان تستوسترون، هموسیستئین، طول و قطر استخوان های ران و بازو مورد ارزیابی قرارگرفتند و نتایج به دست آمده با نرم افزار SPSS و با کمک آزمون های ANOVA و تی مورد آنالیز قرار گرفتند و معنی داری اختلاف داده ها در سطح 0/05P< معنی دار در نظر گرفته شد. یافته ها: نتایج حاصل از آنالیز داده ها نشان داد که در زاده های موش های تحت تیمار با تستوسترون میزان سرمی هموسیستئین و تستوسترون افزایش معنی داری مشاهده می گردد (0/05P<) و تنها در زاده های نر و ماده در روزهای 21 ام و زمان بلوغ کاهش معنی داری در طول و قطر استخوان های ران و بازو مشاهده گردید (0/05P<). نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که تجویز تستوسترون در دوران بارداری و شیردهی باعث افزایش میزان تستوسترون و هموسیستئین و کاهش طول و قطر استخوان های ران و بازو می شود.

زمینه و هدف: هدف از پژوهش حاضر، بررسی تأثیر 10 هفته برنامه توانبخشی ورزشی در سطوح پایدار و ناپایدار بر تعادل و قدرت عضلات اندام تحتانی در زنان مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس بود. روش بررسی: در این مطالعه نیمه تجربی، 30 بیمار به طور تصادفی در دو گروه تمرینی قرار گرفتند. تمرینات به مدت 10 هفته و سه جلسه در هر هفته انجام گرفت و مدت هر جلسه یک ساعت بود. برای ارزیابی قدرت عضلات از داینامومتر دستی استفاده شد. آزمون های زمان ایستادن روی یک پا و زمان برخاستن و رفتن به ترتیب برای ارزیابی تعادل ایستا و پویا استفاده شدند. داده ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس با اندازه های مکرر و آزمون تی مستقل و وابسته مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفتند. یافته ها: نتایج نشان داد که در هر دو گروه تمرینی، افزایش معنی داری در تمام پارامترهای اندازه گیری شده مشاهده شد. همچنین، یافته ها بیانگر این بود که گروه تمرین در سطح ناپایدار، پیشرفت معنی دارتری در قدرت عضلات و تعادل ایستا و پویا نسبت به گروه تمرین در سطح پایدار داشته است. نتیجه گیری: به طورکلی، می توان گفت تمرین در سطوح پایدار و ناپایدار، منجر به افزایش معنی داری در قدرت عضلات و تعادل بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس می شود. با توجه به این نتایج، متخصصان مربوطه می توانند از این تمرینات به عنوان یک مکمل در کنار درمان های دارویی برای این بیماران استفاده کنند.

زمینه و هدف: نانو ذرات اکسید سیلیس علاقه زیادی از محققین را در بیوتکنولوژی و زمینه های دارویی جلب کرده است. اینکه نانو ذرات اکسید سیلیس می توانند سمیت سلولی در سلول های طبیعی را القا کنند، به خوبی ثابت شده است. بااین حال، تا به امروز سمیت سلولی نانو ذرات اکسید سیلیس در برابر سلول های سیستم عصبی مورد بررسی قرار نگرفته است. روش بررسی: در این مطالعه فعالیت کاسپاز 8 و 6 در سلول های PC12 تیمار شده با غلظت های مختلف نانو ذرات اکسید سیلیس در شرایط In vitro و با استفاده از دستگاه الایزاریدر مورد سنجش قرار گرفت. داده ها با استفاده از برنامه آماری SPSS و آزمون One-way ANOVA و Student t-test مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: نتایج نشان داد که فعالیت کاسپاز 8 و 6 به صورت وابسته به غلظت نانو ذرات افزایش یافته است. درواقع، فعالیت کاسپاز 8 و 6 بعد از قرار گرفتن در معرض 1 نا 100 میکروگرم بر میلی لیتر از نانو ذرات اکسید سیلیس القا شد. بااین حال، نانو ذرات اکسید سیلیس در غلظت 0/1 میکروگرم بر میلی لیتر سمیت کمی نشان داد (0/05>P). نتیجه گیری: یک مسیر وابسته به میتوکندری فعال شده توسط کاسپاز 8 و 6 ممکن است در آپوپتوز ناشی از نانو ذرات و درنتیجه سمیت سلولی در سلول های PC12 نقش داشته باشد.

زمینه و هدف: انعقاد الکتریکی یک روش الکتروشیمیایی برای تصفیه آب است. در سال های اخیر گندزدایی آب به روش الکترولیز رو به گسترش است. هدف از انجام این تحقیق بررسی حذف باکتری های اشرشیاکلی و استافیلوکوکوس اورئوس به روش انعقاد الکتریکی-شناورسازی الکتریکی با الکترودهای استیل ضدزنگ-گرافیت نمدی به حالت تک قطبی موازی از آب آشامیدنی می باشد. روش بررسی: مطالعه حاضر به صورت تجربی و در سیستم ناپیوسته انجام گردید. نمونه های آب آلوده با افزودن 104، 105 و 106 عدد باکتری اشرشیاکلی و استافیلوکوکوس اورئوس در هر میلی لیتر آب آشامیدنی تهیه گردید. متغیرهای مستقل فرآیند شامل سویه های باکتریایی اشرشیاکلی و استافیلوکوکوس اورئوس با غلظت های مختلف باکتریایی (104، 105 و 106 عدد در میلی لیتر)، زمان واکنش (5، 10، 15 و 20 دقیقه)، pH اولیه (7، 8 و 9) فاصله بین الکترودها (1، 2 و 3 سانتی متر) و چگالی جریان (0/83، 1/67 و 3/3 میلی آمپر بر سانتی متر مربع) جهت تعیین شرایط بهینه بررسی شد. برای تجزیه وتحلیل نتایج از آنالیز واریانس One-way ANOVA استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان می دهد که در شرایط بهینه با افزایش pH از 7 به 9 راندمان حذف سویه های باکتریایی اشرشیاکلی به طور معنی داری از 100% به 80% و استافیلوکوکوس اورئوس از 100% به 83% کاهش پیدا می کند. در غلظت اولیه 105 عدد باکتری در میلی لیتر شرایط بهینه برای چگالی جریان، زمان واکنش و فاصله بین الکترودها به ترتیب در 3/3 میلی آمپر بر سانتی متر مربع، 20 دقیقه و 2 سانتی متر به دست آمد. نتیجه گیری: بر اساس نتایج، راندمان حذف سویه های باکتریایی اشرشیاکلی و استافیلوکوکوس اورئوس در شرایط بهینه 100% به دست آمد؛ بنابراین می توان از فرآیند انعقاد الکتریکی-شناورسازی الکتریکی در حذف باکتری های بیماری زای از آب آشامیدنی استفاده کرد.

زمینه و هدف: مداخله در اجزای مختلف بخش دارو باعث ایجاد اثرات مختلف و غیر قابل پیش بینی در بخش های دیگر نظام سلامت خواهد شد. هدف مطالعه حاضر ارزیابی نگرش پزشکان در زمینه بهترین رویکرد نقش آفرینی دولت در کاهش هزینه داروهای نسخه ای می باشد. روش بررسی: این مطالعه به صورت مقطعی و مبتنی بر پرسشنامه در بین 360 پزشک عمومی و متخصص ساکن در شهر تهران با توجه به دستورالعمل های (بهبود سیستم گزارش دهی مطالعات مشاهده ای در اپیدمیولوژی) (STROBE) و در سال 94-1393 انجام پذیرفته است. در راستای تعیین بهترین رویکرد دولت در کاهش هزینه داروهای نسخه ای از آمار توصیفی و در راستای تعیین ارتباط میان عمومی و متخصص بودن پزشکان مورد مطالعه با انتخاب هر یک از رویکردها از آزمون Chi-square (کای دو) و Cross Tab بهره برده شده است. یافته ها: نرخ پاسخ گویی پزشکان مورد مطالعه 97% بوده است که در این میان با توجه به اینکه افراد مورد مطالعه می توانستند بیش از یک گزینه را در هر سؤال انتخاب کنند، 45/6% از آن ها رویکرد ایجاد و اعمال قوانین و مقررات کنترل قیمت بر شرکت های دارویی، 41/5% از پزشکان مورد مطالعه اعمال یارانه ها، 20/4% آغاز به کار واحدهای تولید داروی دولتی و 10% از آن ها سایر رویکردهای متفاوت از رویکردهای پیشنهادی را به عنوان بهترین رویکرد دولت در کاهش هزینه داروهای نسخه ای برشمرده اند. در ضمن میان متخصص یا عمومی بودن پزشکان مورد مطالعه با انتخاب هر یک از رویکردها هیچ ارتباط معنی داری وجود نداشت. نتیجه گیری: در همه مطالعات نقش دولت در ترویج روش های کاهش هزینه داروهای نسخه ای و در کل کنترل هزینه های نظام بهداشت و درمان و هزینه های تحمیلی به بیماران غیرقابل انکار بوده است و بر مبنای این مطالعه و چندین مطالعه مشابه، بهترین رویکرد دولت می تواند از طریق ایجاد و اعمال قوانین و مقررات کنترل قیمت بر شرکت های دارویی و سایر اجزاء نظام بهداشت و درمان باشد، همچنین دولت می تواند نقش به سزایی در پرورش پزشکان هزینه نگر و سایر دست اندرکاران نظام سلامت داشته باشد. درنهایت دولت نقش بسیار مهمی در کاهش هزینه داروهای نسخه ای و قابل استطاعت نمودن بهره گیری از خدمات بهداشتی درمانی بر عهده دارد.

زمینه و هدف: امروزه استفاده از کامپیوتر در پردازش تصویر برای حل کاستی های تصاویر پزشکی به سرعت در حال افزایش است. در پردازش تصویر ویژگی های تصویر آنالیز می شوند. ویژگی های تصویر معرف خود تصویر و شامل اطلاعات تصویر می باشند. هدف از مطالعه حاضر بررسی همبستگی بین ویژگی های تصاویر سی تی اسکن و ام آر آی می باشد. روش بررسی: در این مطالعه توصیفی-تحلیلی از اطلاعات 1458 تصویر سی تی و ام آر 6 بیمار (3 زن و 3 مرد) مراجعه کننده به بیمارستان گلستان اهواز استفاده شد. بعد از جمع آوری تصاویر، پیش پردازش و استخراج ویژگی تصاویر انجام شد. سپس ویژگی های تصاویر استخراج شده آنالیز و همبستگی بین آن ها اندازه گیری شد. در مطالعه حاضر همبستگی از نوع توصیفی بود و به دلیل کمی بودن مشاهدات از ضریب همبستگی پیرسون استفاده شد. یافته ها: بین بیشتر ویژگی های استخراج شده از تصاویر سی تی و ام آر (از نوع T1) یک رابطه معنی دار وجود داشت (0/05>P). همبستگی بین ویژگی های تصاویر سی تی و ام آر (از نوع T1) بیشتر از همبستگی بین ویژگی های تصاویر سی تی اسکن و ام آر (از نوع T2) بود. همچنین این همبستگی بیشتر از همبستگی بین تصاویر ام آر (از نوع T1) و ام آر (از نوع T2) بود. حداکثر ضریب همبستگی (0/93) مربوط به ویژگی های بافت و حداقل آن (0/004) مربوط به ویژگی های مورفولوژیکی می باشد. نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که رابطه معنی داری بین ویژگی های تصاویر سی تی اسکن و ام آر آی وجود دارد که می توان در مواردی مانند طبقه بندی و قطعه بندی از الگوریتم های مشابه استفاده کرد.

زمینه و هدف: پروژسترون یکی از هورمون های تولیدمثلی جنس ماده می باشد. افزایش سطوح پروژسترون طی سیکل قاعدگی یا مصرف پروژسترون صناعی در قرص های ضدبارداری خوراکی در برخی زنان منجر به افسردگی می شود. گیرنده های سیگما به عنوان اهداف جدیدی در دارودرمانی افسردگی مورد توجه قرار گرفته اند. پروژسترون غیر از اثرات هورمونی یک نورو استروئید است و آنتاگونیست گیرنده های سیگما می باشد؛ لذا در این تحقیق هدف بررسی اثر مصرف توأم پروژسترون با داروهای آگونیست سیگما، دکسترومتورفان یا پنتازوسین، بر آزمون افسردگی می باشد. روش بررسی: مطالعه از نوع بنیادی-کاربردی می باشد. آزمایشات بر موش های سوری ماده 30-25 گرم صورت گرفت. از آزمون شنای اجباری جهت بررسی افسردگی استفاده شد. پروژسترون (10 میلی گرم بر کیلوگرم)، به همراه دکسترومتورفان (30 میلی گرم بر کیلوگرم) یا پنتازوسین (2/5 میلی گرم بر کیلوگرم) روز اول و 0/5 ساعت قبل از آزمایش در روز دوم تجویز شدند. داده ها با استفاده از روش آنالیز واریانس یک طرفه ANOVA با تست تکمیلی Tukey مورد ارزیابی قرار گرفت. یافته ها: پروژسترون منجر به افزایش زمان بی حرکتی (بیش از 3 دقیقه) در موش ها شد که معیاری از افسردگی حیوان می باشد (0/05P<). بی حرکتی حیوانات به دنبال مصرف دکسترومتورفان (13± 100 ثانیه) (0/001P<) و پنتازوسین (6/9± 124 ثانیه) کاهش یافت (0/01P<)، این تغییرات در راستای داروی ضدافسردگی شاهد فلووکسامین بودند. نتیجه گیری: از آنجایی که افسردگی ایجاد شده با پروژسترون توسط آگونیست های سیگما برطرف شد؛ لذا گیرنده های سیگما مسئول افسردگی ایجاد شده با دوزهای بالای پروژسترون می باشد؛ بنابراین این آگونیست ها را می توان در دارودرمانی پروژسترون با دوز بالا به عنوان ضدافسردگی موثر مدنظر داشت.

زمینه و هدف: دیابت شیرین گروهی از اختلالات متابولیک در بدن است که با افزایش سطح قند خون همراه است. دیابت به سه گروه نوع یک (T1D)، نوع دو (T2D) و تک ژنی تقسیم می شود. دیابت بارز شده در بلوغ جوانان (MODY) نوعی دیابت تک ژنی می باشد که معمولاً با T1D یا T2D اشتباه گرفته می شود. هدف از این مطالعه، تشخیص MODY از طریق مارکرهای غیر ژنتیکی و تعیین فراوانی آن در جمعیت استان اصفهان است که این امر علاوه بر صرفه جویی در زمان و هزینه، در پیش آگهی و ارائه ی درمان مناسب، اهمیت دارد. روش بررسی: در این مطالعه ی توصیفی-تحلیلی، 2085 بیمار دیابتی با طول دوره ی بیماری 6-2 سال، مورد بررسی قرار گرفتند و پس از بررسی علائم بالینی، در 57 فرد دارای علائم MODY، سه مارکر C-peptide، آنتی گد 65 و آنتی انسولین (II) با روش الایزا اندازه گیری و با افراد سالم، بیماران مبتلا به دیابت نوع یک و دو تأیید شده، مقایسه شد. یافته ها: در این مطالعه ی توصیفی-تحلیلی از میان 2085 بیمار دیابتی، در 500 نفر آن ها سن بروز بیماری کمتر از 25 سال بود که از میان آن ها، 57 بیمار مشکوک به MODY بودند و پس از بررسی سه مارکر بیوشیمیایی ذکر شده، 41 بیمار برای آنتی گد 65 و آنتی انسولین (II)، منفی و دارای سطح قابل تشخیص c-peptide بودند و تفاوت سطوح این سه مارکر در گروه مشکوک به MODY دارای تفاوت معنی دار (001/0 برای آنتی گد 65، 017/0 برای آنتی انسولین 2 و 009/0 برای C-peptide) بود. نتیجه گیری: استفاده از بیومارکرهای غیر ژنتیکی اختصاصی، برای تشخیص MODY بسیار ارزشمند است و می توانند همراه با سایر ویژگی های بالینی، برای غربالگری طیف وسیعی از بیماران دیابتی مورد استفاده قرار گیرند. درنهایت، فقط افراد مشکوک برای انجام تست های ژنتیکی، انتخاب می شوند.