مجله پزشکی هرمزگان
سال:1387 | دوره:12 | شماره:2 |تعداد مقالات:12

مقدمه: سرویکس نامطلوب از مهمترین عوامل شکست القای زایمان محسوب می شود. این مطالعه به منظور مقایسه اثر و عوارض دینوپروستون واژینال و اکسی توسین با دوز بالا به عنوان عواملی در القای زایمان انجام گرفته است.روش کار: در این کارآزمایی بالینی- تصادفی دوسوکور، 120 خانم باردار که با القای زایمان مراجعه کرده بودند. به طور تصادفی به دو گروه دینوپروستون واژینال (9 میلی گرم) و تزریق وریدی اکسی توسین با دوز بالا (6 میلی واحد در دقیقه) تقسیم شدند. Bishop-score بعد از 12 ساعت اول، فاصله زمانی بین القای زایمان تا زایمان، آپگار دقیقه 1 و 5، عوارض مادری و نوزادی، مدت زمان بستری در بیمارستان و هزینه بستری ثبت گردید. داده ها با استفاده از آزمونهای t و کای اسکوئر و با بهره مندی از نرم افزار Minitab مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.نتایج: نتایج حاصله نشان داد که دینوپروستون واژینال باعث کاهش مدت زمان مرحله اول زایمان تا فاز فعال شده است (P<0.01). اما میانگین Bishop-scroe در 12 ساعت اول، فاصله زمانی فاز فعال تا دیلاتاسیون کامل سرویکس و طول مرحله دوم زایمان و همچنین عوارض مادری و نوزادی بین دو گروه تفاوت معنی داری نداشت. بر اساس این نتایج، گرچه مدت زمان بستری در دو گروه تفاوت نداشت اما هزینه های بیمارستانی برای گروه دینوپروستون بطور معنی داری بیشتر بود (P<0.05).نتیجه گیری: بنظر می رسد علی رغم کاهش زمان مرحله اول زایمان تا فاز فعال در گروه دینوپروستون، این دارو تفاوت چندانی با اکسی توسین با دوز بالا به عنوان یک داروی کمکی در القای زایمان در خانمهای با سرویکس نامطلوب ندارد.

مقدمه: دریافت پیوند از اهداکننده زنده مزایای زیادی دارد، اما عیب بزرگ آن این است که دهنده کلیه باید تحت یک جراحی عمده قرار گیرد که با موربیدیته و مورتالیته همراه است و عوارض درازمدت بالقوه ای دارد. هدف این مطالعه تعیین اثرات درازمدت اهدای کلیه بر روی عملکرد کلیه و فشارخون شریانی در اهدا کنندگان کلیه است.روش کار: در این مطالعه مقطعی 195 مورد از اهدا کنندگان کلیه و 100 نفر فرد سالم بعنوان کنترل وارد مطالعه شدند. متغیرهای مورد بررسی شامل سن، جنس، فشارخون سیستولیک و دیاستولیک، سطح کراتینین سرم، کلیرانس کراتینین و پروتئینوری (همگی قبل از نفرکتومی  در زمان انجام مطالعه) و فاصله زمانی بین اهدا کلیه و زمان بررسی مجدد بودند. تجزیه و تحلیل آماری بوسیله نرم افزار SPSS-11 و بهره گیری از آزمون t برای زوج ها و ضریب همبستگی پیرسون صورت پذیرفت.نتایج: با وجود اینکه مقدار کراتینین سرم بعد از اهدای کلیه هم بطور کلی و هم به تفکیک جنس نسبت به قبل از آن افزایش داشت ولی این افزایش معنی دار نبود. فشارخون سیستولیک در زمان مطالعه نسبت به زمان اهدای کلیه افزایش معنی داری نشان داد (p<0.001). مقدار کلیرانس کراتینین در زمان مطالعه نسبت به زمان اهدا کاهش معنی داری داشت (p<0.001). تغییرات کراتینین سرم، کلیرانس کراتینین و فشار خون سیستولیک و دیاستولیک با سن زمان اهدا کلیه در مردان ارتباطی نداشت ولی در زنان، سن اهدا کلیه با تغییرات فشار خون سیستولیک و دیاستولیک و تغییرات کراتینین ارتباط معنی داری از نظر آماری داشت (P<0.02, P<0.002, P<0.001).نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که عملکرد کلیه بعد از گذشت چند سال (به طور متوسط 6.5 سال) در حد مطلوب و قابل قبولی حفظ می شود و هیچ علامت مشخصی از پیشروی به سوی نارسایی کلیوی کلیه در اهدا کنندگان دیده نمی شود. با این حال توصیه می شود برای به حداقل رساندن عوارض درازمدت، اهدا کنندگان کلیه، پس از غربالگری دقیق از نظر احتمال بروز بیماری های کلیوی انتخاب شوند.

مقدمه: میگرن به عنوان شایع ترین علت سردرد عروقی، همواره مورد توجه محققان بوده است. با توجه به مکانیسم های مختلف پیشنهاد شده در پاتوفیزیولوژی میگرن، روشهای گوناگون درمانی برای این اختلال به کار گرفته می شود. منتول، مهم ترین ماده فعال موجود در نعناست و تاکنون مکانیسم های متعددی برای چگونگی عملکرد آن پیشنهاد شده است که بسیاری از آنها بر تایید ضددرد آن از طریق گیرنده های گروهی از گیرنده های پروتئینی موقت Trasiant Receptor Potential Cation Channel Sub FamilyM تاکید می کنند. عملکرد ضددرد محلول عصاره نعنا در اتانول، در کاهش شدت سردرد تنشی، در مطالعات مداخله ای به اثبات رسیده است. با توجه به تاثیرات مختلف درمانی منتول و مکانیسم های عمل شناخته شده، این مطالعه جهت ارزیابی تاثیر استعمال پوستی محلول آن بر کاهش شدت درد میگرنی صورت گرفت.روش کار: 25 بیمار زن جهت مطالعه مداخله ای بدون شاهد انتخاب شدند که همگی منتول را به صورت محلول 10% در اتانول مطابق روش های توضیح داده شده، به صورت موضعی استفاده کردند. حین استفاده و پس از آن، پرسشنامه هایی حاوی اطلاعاتی راجع به شدت سردرد و علایم همراه توسط بیماران پر شد. اطلاعات بدست آمده توسط نرم افزار SPSS و به کمک آمار توصیفی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.نتایج: در میان 33 حمله سردرد که برای آنها فرم پر شده بود، کاهش 50 درصدی شدت سردرد، بعد از 1.85 ساعت اتفاق افتاد و اتمام کامل درد پس از 6.76 ساعت حاصل شد. 71% از بیمارانی که همراه با سردرد خود تهوع و استفراغ و 43% از بیمارانی که انزجار از  نور و صدا را گزارش کرده بودند، بعد از 2 ساعت بی علامت شدند.نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که استعمال پوستی محلول 10% منتول در اتانول به خوبی تحمل می شود و اثر خوبی بر کاهش شدت سردرد و علایم همراه ایجاد می کند. گرچه جهت اثبات دقیق تر مشاهدات، به مطالعات کنترل شده گسترده تری نیاز است.

مقدمه: زمان شروع موج F یکی از حساسترین پارامترهای الکترودیاگنوز است که به منظور تشخیص نوروپاتی و رادیکولوپاتی مورد استفاده قرار می گیرد. متخصصان الکترودیاگنوز، از مقادیر جدول های مرجعی که غالبا بر اساس خصوصیات فردی جامعه آمریکا طراحی شده اند استفاده می کنند. از طرفی در هر کشور تفاوت قابل ملاحظه ای بین قد زنان و مردان وجود دارد که در هیچ جدولی لحاظ نشده است. هدف از انجام این پژوهش، تعیین تفاوت زمان شروع موج F بین دو جنس در جامعه ما و مقایسه با مقادیر جدول های مرجع بود.روش کار: این مطالعه به روش  مقطعی در 30 مرد و 30 زن داوطلب سالم انجام شد. حداقل زمان شروع موج F پس از 10 تحریک با شدت سوپراماگزیمال برای هر عصب در اعصاب مدیان و اولنار در ناحیه مچ دست و اعصاب تیبیال و پرونئال در ناحیه مچ پا اندازه گیری شد.نتایج: میانگین قد به ترتیب برای زنان و مردان 4.80±156.50 و 6.05±171.58 بود. همچنین میانگین حداقل زمان شروع موج F در اعصاب مدیان، اولنار، تیبیال و پرونئال به ترتیب در مردان 1.55±24.93، 1.48±25.73، 2.94±46.86 و 3.04±46.91 و در زنان 1.23±22.66، 1.33±22.97، 3.20±42.61 و 3.17±42.33 بود. شاخص های مذکور در مردان به طور معنی داری بیشتر از زنان بود. به علاوه، بین قد و میانگین زمان شروع موج F در اعصاب مدیان، اولنار، تیبیال و پرونئال همبستگی وجود داشت. این مقادیر در زنان و مردان تفاوت معنی داری داشت. همچنین بین مقادیر اندازه گیری شده و جدول هایی که در کتب مرجع طراحی شده اند، تفاوت معنی داری وجود داشت.نتیجه گیری: با توجه به تفاوت معنی دار بین قد دو جنس، طراحی جدولی مرجع بطور جداگانه برای هر جنس توصیه می شود. به عبارتی دیگر هر جامعه باید مقادیر مرجع متناسب با میانگین قد مردم خود در اختیار داشته باشد، در غیر این صورت حساسیت این پارامتر (زمان شروع موج F) به مقدار محسوسی کاهش می یابد.

مقدمه: استافیلوکوک طلایی یکی از پاتوژن های مهم عفونت های بیمارستانی است. حدود 50-30 درصد افراد حامل این باکتری در بینی خود هستند. از آنجا که حضور پرسنل حامل در بیمارستان یکی از منابع اصلی عفونت های ناشی از استافیلوکوکوس ارئوس می باشد، لذا شناسایی حاملین به منظور پیشگیری از عفونت از اهمیت به سزایی برخوردار است.روش کار: در مطالعه مقطعی حاضر وضعیت حاملی بینی استافیلوکوک طلایی در 200 نفر از کادر درمانی شاغل در بیمارستان های آموزشی شهر بندرعباس مورد بررسی قرار گرفت. نمونه های سواب بینی افراد بر روی محیط های آگار خونی و مانیتول سالت آگار کشت داده شد و کلنی های مشکوک توسط تست کاتالاز، کواگولاز و DNase شناسایی شدند. الگوی آنتی بیوتیکی و فعالیت بتالاکتامازی سویه ها به ترتیب با استفاده از روش Kirby-Bauer و اسیدومتری تعیین گردید.نتایج: وضعیت حاملی در 33 نفر (16%) از افراد به اثبات رسید. بیشترین میزان حاملی در بخش های داخلی بیمارستان ها با فراوانی 40% مشاهده شد. سویه های مورد مطالعه به اکثر مشتقات پنی سیلین و سفالوسپورینها کاملا مقاوم بودند. تمامی آنها به متی سلین و 94.5% آنها به ایمی پنم حساس بودند. میزان حساسیت به نتیلین، ریفامپیسین و ونکومایسین بیش از 95% بود. تمامی سویه ها به کلیستین، لینکومایسین و استرپتومایسین مقاوم بودند. فعالیت پنی سیلینازی در 27.3% از سویه ها مشاهده شد.نتیجه گیری: با توجه به نقش مهم حاملان و مقاومت استافیلوکوک طلایی به بسیاری از آنتی بیوتیک  ها، لازم است شناسایی و درمان ناقلین در دستورالعمل کمیته کنترل عفونت بیمارستان ها مورد تاکید قرار گرفته شود.

مقدمه: امروزه در سراسر دنیا استفاده از دستورالعمل های ایمنی استاندارد تدوین شده توسط سازمان های مسوول سلامت شغلی، در حین کار با داروهای سایتوتوکسیک الزامی می باشد و پرستاران به دلیل ماهیت شغلی خود، موظف به یادگیری و اجرای دقیق این موارد هستند. پژوهش حاضر با هدف تعیین تاثیر آموزش دستورالعمل های استاندارد بر کیفیت فرآیند دارو دادن در بخش های شیمی درمانی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی شیراز انجام گردیده است.روش کار: این پژوهش یک مطالعه مداخله ای است که نمونه های آن را 46 نفر کل جامعه پرستاری شاغل در بخش های شیمی درمانی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی شیراز تشکیل داده است. ابزار گردآوری داده ها در این پژوهش، دو پرسشنامه و چهار چک لیست مشاهده ای بود که آگاهی و عملکرد نمونه ها را در دو مرحله (قبل و 3 ماه پس از آموزش استانداردهای کار با داروهای ضد نئوپلاسم) مورد مشاهده و مقایسه قرار داده است. اطلاعات از طریق نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است.نتایج: نتایج پژوهش نشان داد که در حیطه آگاهی پرسنل از اصول استاندارد دارو دادن، میانگین نمرات قبل و سه ماه بعد از آموزش افزایش چشمگیری داشته است (P<0.001). مقایسه میانگین نمره عملکرد پرسنل بخش های شیمی درمانی در زمینه کاربرد اصول استاندارد آماده سازی دارو، تجویز دارو، ثبت گزارشات  دفع مواد زاید از 8.5±28.79 قبل از آموزش به 5.3±55.44 بعد از آموزش (از نمره کل 86) افزایش داشته که از نظر آماری معنی دار است (P<0.001).نتیجه گیری: با توجه به خطرات آلودگی های محیطی و آسیب های شغلی ناشی از کار با داروهای ضد نئوپلاسم، آموزش اصول استاندارد دارو دادن در بخش های شیمی درمانی، یک ضرورت محسوب می شود که می تواند موجب ارتقای کیفیت فرآیند دارو دادن و نهایتا موجب کاهش خطرات شغلی و عوارض آنها گردد.

مقدمه: اوتیت میانی چرکی مزمن یکی از شایع ترین بیماریهای گوش می باشد. با توجه به عوارض بالقوه داخل و خارج مغزی بیماری، کنترل عفونت از اهمیت بالایی برخوردار  است. هدف از این مطالعه، مقایسه سه روش درمانی موضعی جهت کنترل عفونت و معرفی روش ارجح می باشد.روش کار: در این کارآزمایی بالینی سه گروه بیمار با تشخیص اوتیت میانی چرکی مزمن و ترشح عفونی فعال از کانال گوش (بدون وجود کلستئاتوم، اتومایکوزس یا پولیپ) توسط سه روش درمانی موضعی تحت درمان قرار گرفتند: گروه 1 (درمان ترکیبی با 61 بیمار)، قطره اسید استیک 1.5% (4 بار شستشو در روز) و قطره سیپروفلوکساسین 0.3% (روزی 4 بار هر بار 4 قطره)؛ گروه 2 (درمان اسیدی با 30 بیمار)، قطره اسیداستیک 1.5% به تنهایی (4 بار شستشو در روز)؛ گروه 3 (درمان آنتی بیوتیکی با 30 بیمار) و قطره سیپروفلوکساسین 0.3% به تنهایی (روزی 4 بار هر بار 4 قطره) استفاده شد. بیماران به صورت هفتگی به مدت 4 هفته تحت معاینه قرار گرفتند و نتایج درمان با استفاده از آزمونهای کای- دو و فیشر مقایسه شد.نتایج: در پایان هفته دوم، کنترل عفونت (قطع ترشحات) در گروه یک، 95.1% و در دو گروه 2 و 3 به ترتیب 50% و 73.3% بود (P<0.0001). سرعت پاسخ به درمان نیز در گروه 1 نسبت به دو گروه دیگر بعد از گذشت یک هفته، بیشتر بود (P<0.001). به منظور رعایت مسایل اخلاقی، 15 بیمار از گروه 2 و 8 بیمار از گروه 3 که به درمان جواب نداده بودند نیز تحت درمان ترکیبی قرار گرفتند که در 100% از گروه 2 و 87.5% از گروه 3 به بعد از 2 هفته بهبودی کامل ایجاد شد.نتیجه گیری: با توجه به نتایج فوق الذکر، روش درمانی ترکیبی (اسید و آنتی بیوتیک) به عنوان روشی موثر و سریع در کنترل عفونت و ترشحات چرکی بیماران مبتلا به اوتیت میانی چرکی مزمن پیشنهاد می شود.

مقدمه: اجرای برنامه های کنترل عفونت برای پیشگیری از انتقال میکروب ها از بیماران به کارکنان و سایر بیماران ضروری است. این برنامه ها با ارزیابی عوامل خطرساز شروع و با طراحی و به کارگیری روش های مناسب جهت حذف این عوامل پایان می یابد، مطالعه حاضر در راستای تعیین وضعیت کنترل عفونت در مطب های دندانپزشکی خصوصی شهر بندرعباس اجرا گردید.روش کار: این مطالعه مقطعی در یک دوره زمانی 6 ماه در 60 مطب دندانپزشکی فعال بندرعباس انجام گرفت. جهت گردآوری داده ها، پرسشنامه 46 سوالی کنترل عفونت تکمیل شد. پس از تکمیل پرسشنامه ها، با استفاده از شاخص های میانگین، انحراف معیار و ضریب همبستگی پیرسون، آزمون t و بهره گیری از نرم افزارهای Excel و SPSS، داده های جمع آوری شده تجزیه و تحلیل گردید.نتایج: در مجموع 75.3% از دندانپزشکان علیه هپاتیت B واکسینه نشده بودند و یا از تشکیل آنتی بادی اطمینان نداشتند. هشتاد درصد از وسایل حفاظت فردی قابل قبول و 15% همیشه از دهانشویه استفاده می کردند. پاسخ به سوال مربوط به شستن صحیح دست ها قبل از شروع کار، نحوه کنترل عفونت های زیرجلدی و انجام گردش آب در مسیرهای یونیت دندانپزشکی به ترتیب در 56.7%، 34% و 53.3% مثبت بود. 74% از دندانپزشکان از نحوه صحیح استریلیزاسیون وسایل و 50% آنها از استریل ماندن وسیله تا قبل از استفاده از آن اطمینان داشتند. در دندانپزشکان زن و مرد به ترتیب میانگین نمره آگاهی 1.73±10.1 و 1.79±11.1: نمره عملکرد 1.40±14.4 و 1.26±13.6 و شرایط بهداشت محیط مطب ها 1.13±16.6 و 1.26±16 (از نمره کل 20) بود.نتیجه گیری: در تحلیل کیفی نمرات، سطح دانش و عملکرد دندانپزشکان متوسط، و شرایط بهداشت محیط مطب ها خوب ارزیابی شد. با توجه به ارتباط بین دو پارامتر میزان آگاهی و عملکرد، می توان با ارتقای آگاهی دندانپزشکان از طرق مختلف به بهبود عملکرد آنها در زمینه کنترل عفونت کمک نمود.

مقدمه: اگر چه آزمون های زیادی جهت ارزیابی مادران حامله وجود دارد، اما هنوز آزمونی با دقت بالا در بالین بیمار جهت ارزیابی اسیدوز جنینی وجود ندارد. پدیده اسیدوز و هیپوکسی به عنوان معیار زجر جنینی از ملاکهای معتبری است که با استفاده از اندازه گیری pH خون شریان بندناف صورت می گیرد. لذا بر آن شدیم تا ارتباط آزمونهای ارزیابی سلامت جنین شامل تست بدون استرس (NST)، تست استرس انقباضی (OCT) و نمودار بیوفیزیکی (BPP) را که تصمیم جهت ادامه یا ختم حاملگی بر اساس آنها گرفته می شود، با نمره آپگار pH شریان بند ناف نوزادان ارزیابی نماییم. روش کار: این مطالعه به صورت مورد شاهدی بر روی 50 خانم حامله پرخطر با تست BPP مثبت، OCT مثبت یا NST غیرواکنشی و 50 خانم حامله بدون خطر حاملگی و تست BPP منفی به عنوان شاهد صورت گرفت. خون بند ناف نوزاد بلافاصله بعد از زایمان گرفته شد. متغیرهایی چون سن مادر، سن حاملگی، پاریتی، نتیجه آزمون BPP, OCT, NST و pH خون بند ناف نوزاد، همچنین جنس، وزن و آپگار نوزاد ثبت شد و از نرم افزار SPSS جهت آنالیز داده ها استفاده گردید.نتایج: در ارزیابی تست NST با اسیدوز در دو گروه مورد و شاهد تفاوت آماری معنی دار وجود داشت (P<0.01) ولی پاسخ OCT و اسیدوز تفاوت معنی داری نشان نداد. NST و OCT حساسیت نسبتا پایینی جهت تشخیص داشتند (به ترتیب 58.3% و 46.5%). علاوه بر این بین اسیدوز و نتیجه BPP رابطه معنی داری وجود داشت (P<0.02). نمره آپگار نوزادان در گروه مورد کمتر از گروه شاهد بود (P<0.0001).نتیجه گیری: در غربالگری مادران حامله پرخطر به منظور ارزیابی اسیدوز نوزادی BPP در مقایسه با NST و OCT ارزش بیشتری دارد.

مقدمه: دیابت یکی از مهم ترین بیماری های شایع و مزمن است که آمار جهانی آن از جمله در ایران رو به افزایش می باشد. تضعیف سیستم دفاع آنتی اکسیدانی می تواند منجر به دیابت شود. هدف از انجام این پژوهش، مقایسه پارامترهای استرس اکسیداتیو در بیماران مبتلا به دیابت نوع II و گروه کنترل می باشد.روش کار: در این مطالعه مقطعی- تحلیلی 30 نفر از بیماران دیابتی نوع II مراجعه کننده به مرکز دیابت اراک به عنوان گروه مورد بودند که با 30 نفر که از لحاظ سن و جنس و سایر معیارهای ورود با گروه مورد همتا بودند، به عنوان گروه شاهد مقایسه شدند. ظرفیت آنتی اکسیدانی سرم، با استفاده از روش Ferric reducing ability of plasma، میزان پراکسیداسیون لیپیدی با استفاده از روش Thiobarbituric acid و میزان اکسیداسیون پروتئین ها با استفاده از روش HU (روش اندازه گیری گروههای تام تیول) اندازه گیری شد. سپس نتایج با استفاده از نرم افزار آماری SPSS تجزیه و تحلیل گردید.نتایج: میانگین و انحراف معیار ظرفیت تام آنتی اکسیدانی سرم در گروه مورد 0.08092±2.743 و در گروه شاهد 0.04839±1.927 میکرومول در میلی لیتر بود (P<0.001). میزان پراکسیداسیون لیپیدی در گروه مورد 2.06508±3.2596 و در گروه شاهد 3.5354±3.9050 نانومولار در میلی لیتر بود که این تفاوت از نظر آماری معنی دار نبود. همچنین میزان اکسیداسیون پروتئین ها (مقدار گروههای تیول) در گروه مورد 0.13074±0.2038 و در گروه شاهد 0.14868±0.3768 میکرومول در میلی لیتر بود (P<0.001).نتیجه گیری: افزایش معنی دار ظرفیت آنتی اکسیدانی تام سرم و عدم تفاوت معنی دار پراکسیداسیون لیپیدی افراد مورد و شاهد می تواند به علت رعایت رژیم غذایی و مصرف زیاد آنتی اکسیدانهای طبیعی و دارویی باشد. در این افراد تولید رادیکالهای آزاد که احتمالا می تواند زمینه ساز بیماری باشد افزایش یافته و بنابراین سیستم دفاع آنتی اکسیدانی تضعیف شده است.