مجله علمی دانشگاه علوم پزشکی زنجان
سال:1391 | دوره:20 | شماره:83 |تعداد مقالات:15

زمینه و هدف: محدودیت کربوهیدرات رژیم غذایی یکی از رویکردهای موثر در کنترل سندرم متابولیک است. لیکن اطلاعات محدودی در زمینه نقش فرایندهای التهابی در این خصوص ارایه شده است.روش بررسی: در این کارآزمایی بالینی متقاطع، 30 زن دارای اضافه وزن یا چاقی (BMI بالای 25 kg/m2) مبتلا به سندرم متابولیک، به طور تصادفی به دو گروه مصرف کننده رژیم پرکربوهیدرات (60 تا 65 درصد کربوهیدرات، 20 تا 25 درصد چربی) و رژیم با محدودیت متوسط کربوهیدرات (43 تا 47 درصد کربوهیدرات، 36 تا 40 درصد چربی) به مدت 6 هفته تقسیم شدند. پس از 2 هفته دوره Wash out، مرحله دوم به مدت 6 هفته با دریافت رژیم غذایی که در فاز اول دریافت نشده بود، ادامه یافت. در شروع و پایان هر مرحله بیومارکرهای التهابی (hs-CRP، hs IL-6، hs TNF-a، SAA)، شاخص های مربوط به عملکرد آندوتلیال (E-selectin، sICAM-1، sVCAM-1) و آدیپوسیتوکین ها (لپتین و آدیپونکتین) در حالت ناشتا اندازه گیری شدند.یافته ها: مصرف رژیم پرکربوهیدرات با افزایش سطح SAA (3.27±1.22 mg/mL) همراه بود، در حالی که رژیم با محدودیت متوسط کربوهیدرات منجر به چنین اثرات نامطلوبی نشد (p=0.04). سطح سرمی لپتین و آدیپونکتین تنها به دنبال رژیم پرکربوهیدرات کاهش یافت (p<0.05)، لیکن تفاوت معنی داری بین دو رژیم بر این مارکرها وجود نداشت (p>0.05). غلظت CRP، IL-6 و TNF-a تحت تاثیر هیچ یک از رژیم های غذایی قرار نگرفت. مصرف رژیم های تجویز شده، تفاوت اثر معنی داری بر غلظت sICAM-1، sVCAM-1 و E-selectin نداشتند.نتیجه گیری: جایگزینی نسبی کربوهیدرات رژیم غذایی با چربی های غیر اشباع در کوتاه مدت، تاثیر معنی داری بر سطح آدیپوسیتوکین ها، بیومارکرهای التهابی سرم و شاخص های مربوط به عملکرد آندوتلیال به جز سطح SAA، در سندرم متابولیک ندارد.

زمینه و هدف: مقاومت به انسولین از اجزای کلیدی سندرم متابولیک و فاکتور خطرساز برای دیابت و بیماری های قلبی عروقی به خصوص در افراد چاق می باشد. هدف مطالعه حاضر بررسی تاثیر مکمل یاری -Lکارنیتین در مقایسه با تمرین هوازی متوسط بر مقاومت به انسولین و شاخص های تن سنجی در زنان چاق بود.روش بررسی: در این کارآزمایی بالینی 44 نفر از زنان چاق (BMI³30 kg/m2) به طور تصادفی به چهار گروه 11 نفره به ترتیب زیر تقسیم شدند:1- دریافت –Lکارنیتین (2 g/day)، 2- تمرین هوازی به همراه دارونما،3- دریافت -Lکارنیتین به علاوه تمرین هوازی و 4-دریافت دارونما. طول مدت کلیه مداخلات 8 هفته بود و مداخله گروه های تمرین هوازی نیز به صورت سه جلسه در هفته انجام شد. در شروع و پایان مطالعه، اندازه گیری های وزن دورکمر، دورباسن، نسبت دورکمر به باسن، نمایه توده بدن، دریافت غذایی روزانه و سطوح ناشتای سرمی کارنیتین آزاد، گلوکز خون، انسولین و شاخص مقاومت انسولینی HOMA بررسی شدند.یافته ها: در گروه های تمرین هوازی به همراه دارونما و دریافت -Lکارنیتین به همراه تمرین هوازی، کاهش معنی دار دورکمر و دورباسن مشاهده شد. گلوکز خون ناشتا، انسولین و شاخص مقاومت انسولینی HOMA در گروه های تمرین هوازی به همراه دارونما و دریافت -Lکارنیتین به همراه تمرین هوازی و دریافت کننده -Lکارنیتین به طور معنی داری کاهش یافتند.نتیجه گیری: نتایج بیانگر تاثیر مفید تمرین هوازی بر مقاومت به انسولین و شاخص های تن سنجی از جمله دور کمر و دور باسن در مقایسه با مکمل یاری -Lکارنیتین بود و -Lکارنیتین به تنهایی اثر مفیدی بر شاخص های تن سنجی نداشت. -Lکارنیتین مقاومت به انسولین را کاهش داد که این اثر در مکمل یاری همزمان آن با تمرین هوازی بیشتر بود. تمرین هوازی بهترین روش کاهش وزن و بهبود مقاومت به انسولین نتیجه گیری شد.

زمینه و هدف: ضایعه نخاعی در دنیا از شیوع بالایی برخوردار است، هم اکنون جهت ترمیم علایم حسی و حرکتی بعد از ضایعات نخاعی روش درمانی خوبی وجود ندارد. به دنبال تحقیق و پژوهش پیرامون نحوه درمان ضایعات نخاعی، استفاده از سلول های بنیادی، دریچه نوینی را به روی محققین گشوده است. در این ارتباط سلول های بنیادی می تواند مشتق از منابع متفاوتی باشد. در این تحقیق با توجه به ویژگی خاص ناحیه بالج فولیکول مو که حاوی سلول های بنیادی چند ظرفیتی با قدرت تکثیری بالا و قابلیت دسترسی آسان می باشد، از این سلول ها جهت ترمیم ضایعات حاصله در نخاع استفاده می کنیم. در این مطالعه، سلول های بنیادی فولکیول مو بعد از جداسازی و کشت در آزمایشگاه، به مدل ضایعه نخاعی پیوند زده شد.روش بررسی: سلول های بنیادی بیان کننده نستین از ناحیه بالج فولیکول موی موش صحرایی نژاد ویستار جدا شد، در مرحله بعد 14 سر موش صحرایی ضایعه نخاعی شدند و سلول های بنیادی جدا شده به محل ضایعه پیوند زده شد. هشت هفته بعد از پیوند، بهبودی رفتاری حیوان با روش نمره دهی BBB، و تغییرات فعالیت عضلانی با روش EMG، مورد بررسی قرار گرفت.نتایج: نتایج بررسی رفتاری با مقیاس BBB، نشان داد که نمره BBB در گروه پیوندی نسبت به گروه کنترل، زیاد بود و در پایان هفته هفتم و هشتم میزان بهبودی عملکرد حرکتی در گروه پیوندی بهتر بود (p=0.023) که این میزان برای گروه پیوندی 15.64±0.32 و برای گروه شم 12.8±0.45 بود و در حیوانات گروه پیوندی تخلیه شارژها و سیگنال های EMG، طولانی بود (p<0.05).نتیجه گیری: ما در این مطالعه نشان دادیم که سلول های بنیادی فولیکول موی موش صحرایی، بعد از تزریق به داخل ضایعه نخاعی، می تواند در ترمیم و جایگزینی سلول های عصبی و گلیال تخریب شده موثر واقع شود و باعث بهبودی حرکتی و فعالیت عضلانی شود.

زمینه و هدف: فارنژیت استرپتوککی یکی از مهم ترین عفونت های باکتریایی است که عدم درمان صحیح آن منجر به ایجاد عوارضی نظیر عوارض قلبی و کلیوی می گردد. علی رغم آن که فارنژیت استرپتوکوکی تنها درصد اندکی از اتیولوژی فارنژیت را شامل می شود، در درمان بسیاری از بیماران مبتلا به فارنژیت، مشتقات پنی سیلین تجویز می شود. این مطالعه با هدف بررسی فراوانی عفونت استرپتوکوکی در بیماران مبتلا به فارنژیتی که تحت درمان با مشتقات پنی سیلین قرار می گیرند و نیز تعیین الگوی مقاومت دارویی آن ها پایه ریزی شده است.روش بررسی: در این بررسی مقطعی تعداد 437 بیمار 1 تا 90 ساله مبتلا به فارنژیت مراجعه کننده به اورژانس که پس از معاینه جهت درمان مشتقات پنی سیلین تجویز شد، مورد مطالعه قرار گرفتند. از هر بیمار نمونه سواب حلق جهت کشت و تهیه اسمیر گرفته شد، سپس مقاومت آنتی بیوتیکی استرپتوکوک های بتاهمولیتیک گروه A مورد ارزیابی قرار گرفت.یافته ها: از میان 437 بیمار مبتلا به فارنژیتی که برایشان تشخیص استرپتوکک داده شده بود، تنها 31 بیمار (7.09 درصد) کشت مثبت حلق برای استرپتوکوک بتاهمولیتیک گروه A داشتند. مقاومت دارویی نسبت به اریترومایسین 38.2 درصد، جنتامایسین 58.8 درصد و پنی سیلین %2.9 گزارش گردید.نتیجه گیری: با توجه به این که در 7.09 درصد از بیمارانی که آنتی بیوتیک دریافت کرده بودند, اندیکاسیون تجویز دارو وجود داشت, به نظر می رسد که میزان مصرف غیر منطقی این رده داروها در بیماران فارنژیتی بسیار بالاست و این موضوع منجر به افزایش احتمال مقاومت دارویی و ایجاد آلرژی نسبت به این قبیل آنتی بیوتیک ها می گردد، لذا در برنامه های آموزشی پزشکان باید این مساله مد نظر باشد.

زمینه و هدف: تست چالش گلوکز (GCT)جهت غربالگری دیابت بارداری در هفته 24 تا 28 برای خانم های باردار انجام می شود. زنان با GCT غیرطبیعی برای انجام تست تحمل گلوکز (GTT) انتخاب می شوند. در صورت مختل بودن GTTتشخیص دیابت بارداری گذاشته می شود. شواهدی وجود دارد که GCT غیرطبیعی به تنهایی با افزایش پیامدهای نامطلوب بارداری همراه است. هدف از این مطالعه بررسی پیامد بارداری در افراد با GCT غیرطبیعی همراه با GTT طبیعی بود.روش بررسی: در این مطالعه طولی آینده نگر در 190 خانم باردار، GCT در هفته 24تا 28 بارداری انجام شد. 95 زن باردار با GCT غیرطبیعی و GTT طبیعی (مواجهه) و 95 زن باردار با GCT طبیعی (گروه کنترل غیر مواجهه) وارد مطالعه شده و از نظر پیامدهای نامطلوب بارداری مورد بررسی قرار گرفتند.یافته ها: میانگین وزن نوزادان درگروه مواجهه 3397±524 و در گروه کنترل 3234±384 گرم بود (p=0.015). در گروه مواجهه 14 نوزاد (14.7 درصد) و گروه کنترل 4 نوزاد (4.2 درصد) ماکروزوم بودند (p=0.013). فراوانی زایمان زودرس در گروه مواجهه 8 نفر (8.4 درصد) و گروه کنترل یک نفر (1 درصد) بود (p=0.03). فراوانی پره اکلامپسی در گروه مواجهه 8 نفر (8.4 درصد) و گروه کنترل 1 نفر (1 درصد) بود (p=0.03). سابقه خانوادگی ابتلا به دیابت در گروه مواجهه 20 نفر (21 درصد) و گروه کنترل 1 نفر (1 درصد) بود (p<0.001). متوسط تغییرات BMI در گروه مواجهه 5±1.7 و گروه کنترل 4.3±4.3 بود (p<0.004).نتیجه گیری: نسبت ساکروزومی، زایمان زودرس، پره اکلامپسی، سابقه خانوادگی دیابت، BMI بالا و متوسط وزن موقع تولد در زنان باردار با GCT غیرطبیعی بیشتر بود. لذا به دلیل افزایش برخی پیامدهای نامطلوب بارداری پیگیری دقیق زنان در طی بارداری ضروری است.

زمینه و هدف: از آنجا که بیماران دارای کمردرد مایلند تا برای درمان خود به روش های غیرتهاجمی روی آورند، هدف از این تحقیق بررسی تاثیر رفلکسولوژی کف پا بر کاهش کمردردهای ناشی از دیسکوپاتی بود.روش بررسی: این تحقیق، نیمه تجربی و کاربردی بر روی 30 مرد مبتلا به کمردرد ناشی از دیسکوپاتی با تشخیص پزشک متخصص و میانگین سنی 30±5 سال و نمره BMI بین 18 تا 25 بود. آزمودنی ها به طور تصادفی ساده به 2 گروه مساوی 15 نفری تجربی و کنترل طبقه بندی شدند. شدت درد بیماران به صورت پیش آزمون و پس آزمون با استفاده از شاخص Visual Analogue Scule اندازه گیری شد. پروتکل رفلکسولوژی طی 15 جلسه 30 دقیقه ای (یک روز در میان به مدت یک ماه) روی آزمودنی ها اجرا شد. در این مدت، گروه کنترل هیچ گونه درمانی دریافت نمی کرد. جهت تجزیه و تحلیل داده ها و آزمون فرضیه های تحقیق، از آمار توصیفی و استنباطی به ویژه روش آزمون t زوجی و t وابسته استفاده شد.یافته ها: نتایج حاصل از تحقیق، اثر بخشی رفلکسولوژی کف پا بر میزان کاهش کمردردهای ناشی از دیسکوپاتی را در سطح معناداری (p<0.05) تایید کرد و تفاوت معناداری بین میانگین شدت درد با استفاده از نمره VAS گرفته شده از افراد گروه تجربی در قبل و بعد از برنامه رفلکسولوژی کف پا نشان داد (p<0.05).نتیجه گیری: رفلکسولوژی کف پا می تواند به عنوان یک روش جهت کاهش کمردردهای ناشی از دیسکوپاتی، موثر باشد.

زمینه و هدف: با توجه به تاثیر سوء عدم تحرک بر سیستم های فیزیولوژیکی بدن از جمله سیستم تنفس و لزوم عملکرد مطلوب آن، در این مطالعه تاثیر ورزش در طول یک ترم واحد تربیت بدنی بر عملکرد سیستم تنفس توسط شاخص های ارزیابی کننده عملکرد ریوی به روش اسپیرومتری در دانشجویان دختر دانشگاه علوم پزشکی زنجان مورد بررسی قرار گرفت.روش بررسی: این مطالعه بر روی کلیه 141 نفر از دانشجویان دختر دانشگاه علوم پزشکی زنجان ورودی مهر سال 1388 که واحد تربیت بدنی 1 را اخذ کرده بودند، انجام شد. در طول ترم همه شرکت کنندگان تحت یک برنامه ورزشی منظم قرار گرفتند. در پایان ترم و در آخرین جلسه واحد تربیت بدنی 1 و قبل از انجام هر گونه فعالیت ورزشی آزمون اسپیرومتری بر اساس شاخص های FEF 25-75%، FEV1/FVC، FEV1، FVC، PEFR به همان ترتیب اول ترم برای هر نفر 3 مرتبه انجام شد. در نهایت نتایج آزمون اسپیرومتری ابتدا و انتهای ترم با استفاده از آزمون آماری T زوجی مورد مقایسه قرار گرفت.نتایج: گذراندن یک ترم واحد تربیت بدنی باعث افزایش معنی دار تمامی شاخص های ارزیابی کننده عملکرد ریوی شد (P<0.0001). بیشترین و کمترین اختلاف میانگین قبل و بعد از آزمون به ترتیب مربوط به شاخص های PEF/PPEF و FEV1/FVC بود.نتیجه گیری: با توجه به بی تحرکی طولانی مدت به منظور درس خواندن برای کنکور، گذراندن یک ترم واحد تربیت بدنی تاثیر قابل توجهی را بر روی تست های ارزیابی عملکرد تنفسی نشان داد.

زمینه و هدف: میزان بقا نوزادان نه تنها وابسته به وزن هنگام تولد و سن داخل رحمی آن ها است بلکه به سایر عوامل و وضعیت فیزیولوژیک آن ها به ویژه شدت بیماری در ساعات اولیه زندگی نیز بستگی دارد. این مطالعه به منظور ارزیابی ابزار نمره دهی وضعیت فیزیولوژیک حاد نوزادان (SNAP-II) و برخی عوامل دیگر در پیش بینی پیامد نوزادان بستری در بخش مراقبت ویژه نوزادان بیمارستان امام رضا (ع) کرمانشاه انجام گردید.روش بررسی: این مطالعه توصیفی تحلیلی بر روی تمامی نوزادان بستری شده در بخش مراقبت ویژه نوزادان بیمارستان امام رضا (ع) کرمانشاه از آبان ماه سال 1388 لغایت فروردین ماه سال 1389 انجام شد. یافته های دموگرافیک، نمره آپگار در دقیقه اول و پنجم، مرکز ارجاع نوزاد، سابقه بستری قبلی، تشخیص اولیه و نهایی جمع آوری و ثبت شدند. نمره SNAP-II در طی 12 ساعت اول از زمان بستری نوزاد محاسبه شد. نوزادان از زمان بستری تا ترخیص و یا مرگ پیگیری شدند. نتایج با آزمون های t مستقل و مجذور کای تجزیه و تحلیل شد.یافته ها: تعداد 287 نوزاد وارد مطاالعه شدند. میزان مرگ نوزادان 13.6 درصد (39 نفر) بود. میزان مرگ ومیر با میانگین وزن بدو تولد نوزاد (p<0.0001)، سن داخل رحمی (p=0.003)، نمره آپگار دقایق اول و پنجم تولد و نمره SNAP-II بیشتر از 40 (p<0.0001)، رابطه آماری معناداری داشتند. رابطه آماری معنی داری بین جنس، مرکز ارجاع و سابقه بستری قبلی نوزادان با فوت آنان وجود نداشت.نتیجه گیری: نمره ابزار SNAP-II بیش از 40 و میانگین وزن بدو تولد بیشترین ارزش تشخیصی در پیش بینی میزان مرگ نوزادان را دارد. نمره آپگار دقیقه اول و پنجم و سن داخل رحمی نیز از عوامل مفید دیگری برای تعیین احتمال مرگ در نوزادان می باشند.

زمینه و هدف: دیابت شیرین یک معضل پیچیده متابولیک که است که باعث ایجاد اختلال در یادگیری و حافظه فضایی می شود. هدف از انجام این مطالعه بررسی اثر مکمل های روی و ملاتونین بر یادگیری و حافظه فضایی موش های صحرایی دیابتی بود. روش بررسی: در این مطالعه تجربی از 5 گروه 10 سری موش صحرایی نر نژاد ویستار استفاده شد. گروه شاهد (C)، گروه موش های دیابتی با رژیم غذائی نرمال (D)، حیوانات دیابتی دریافت کننده روی (روزانه 227 میلی گرم در لیتر آب آشامیدنی، D+Z)، موش های دیابتی دریافت کننده ملاتونین (روزانه 150 میلی گرم در لیتر آب آشامیدنی، D+M) و موش های دیابتی دریافت کننده هر دو مکمل (D+ZM). مصرف مکمل ها از 5 روز قبل از القای دیابت (تک دوز 60 میلی گرم به ازای وزن بدن استرپتوزوسین) شروع شد. 20 روز بعد از القای، یادگیری فضایی به مدت 5 روز (هر روز 4 جلسه) در ماز آبی موریس سنجیده شد. در روز آخر نیز حافظه فضایی بررسی شد و میزان قند و انسولین سرم ارزیابی گردید.یافته ها: موش های دیابتی در مقایسه با حیوانات کنترل، به منظور یافتن سکوی پنهان زمان بیشتری را در ماز سپری کرده، مسافت کمتری را نیز پیمودند (p<0.0001). در مرحله پروب نیز آن ها زمان کمتری را در ربع هدف گذراندند (p=0.004). مصرف همزمان مکمل ها مانع از ایجاد اختلال در یادگیری و حافظه فضایی موش های دیابتی شد.نتیجه گیری: القای دیابت در موش های صحرایی باعث ایجاد اختلال در روند یادگیری و تثبیت حافظه فضایی آن ها در ماز آبی موریس شده، مصرف مکمل های ملاتونین و روی با این اختلال مقابله می کند.

زمینه و هدف: خونریزی ناشی از واریس مری با میزان مرگ و میر و هزینه بالای بیمارستانی همراه است. با تشخیص عوامل پیش بینی کننده خونریزی مجدد در هنگام بستری، می توان با اقدامات درمانی مناسب، از میزان بیماری زایی و مرگ ناشی از آن کاست. هدف مطالعه حاضر تعیین عوامل پیش بینی کننده خطر خونریزی مجدد در بیماران بستری شده به علت خونریزی از واریس مری با استفاده از عوامل دخیل در سیستم نمره دهی Child Turcotte Pugh (CTP) می باشد.روش بررسی: طی یک مطالعه تحلیلی مقطعی 100 بیمار بستری در مرکز آموزشی درمانی امام خمینی به علت خونریزی از واریس مری در مدت 1 سال (از تیر ماه 1386 تا خرداد ماه 1387) بررسی شدند. برخی مشخصات فردی- اجتماعی شامل سن، جنس، علت بیماری، امتیاز طبقه بندی CTP و یافته های بالینی، اندوسکوپیک و آزمایشگاهی بیماران ثبت شد. بیماران به دو گروه با و بدون خونریزی از واریس تقسیم بندی شدند و عوامل پیش بینی کنندگی در دو گروه مشخص گردید.یافته ها: 68 نفر در گروه بدون خون ریزی مجدد با میانگین سنی 49.88±16.42 سال و 32 نفر با میانگین سنی 54.22±19.81 سال، در گروه با خون ریزی مجدد بودند. سایز واریس (p<0.046)، انسفالوپاتی (p<0.05)، آسیت (p<0.5)، طبقه بندی اثر پیش بینی کننده بر بروز خونریزی مجدد داشتند. 12 نفر کلاس A، 59 نفر کلاس B و 29 نفر کلاس C طبقه بندی CTP داشتند. میزان حساسیت CTPو بیلی روبین در پیش بینی از طریق نمودار ROC، به ترتیب بیشتر از 85 و 62 درصد محاسبه شد. نتیجه گیری: تعیین درجه و امتیاز CTP در زمان مراجعه بیمار با خونریزی واریسی، اطلاعات مفیدی را در زمینه ریسک خونریزی فراهم می کند. در این مطالعه بیماران با CTP کلاس B قویا مستعد خونریزی مجدد بودند. همچنین با افزایش سطح بیلی روبین یا آسیت و انسفالوپاتی شدیدتر، خطر خونریزی بیشتراست که در این افراد نیز باید اقدامات پیگیرانه و محافظه کارانه صورت گیرد.

زمینه و هدف: اسینتوباکتر بومانی یک پاتوژن مهم انسانی است که در سال های اخیر به علت ایجاد عفونت های بیمارستانی مقاوم به درمان، به ویژه در بیماران دچار سوختگی و یا بستری در بخش مراقبت های ویژه، به شدت مورد توجه قرار گرفته است. هدف از این مطالعه جداسازی گونه های اسینتوباکتر بومانی از زخم سوختگی بیماران و تعیین الگوی مقاومت آنتی بیوتیکی این باکتری ها نسبت به آنتی بیوتیک های منتخب می باشد.روش بررسی: نمونه های جدا شده از بیماران تحت شرایط استاندارد به آزمایشگاه منتقل شدند. نمونه ها ابتدا خالص سازی شده و با استفاده از تست های بیوشیمیایی گونه های اسینتوباکتر بومانی جداسازی شدند. سپس ارزیابی مقاومت گونه های تایید شده نسبت به 17 آنتی بیوتیک منتخب با روش انتشار دیسک و حداقل غلظت مهاری (MIC) برای 5 آنتی بیوتیک رایج درمانی انجام گرفت.یافته ها: از 65 ایزوله کلینیکی اسینتوباکتر بومانی، 61 سویه (94 درصد) مقاومت چندگانه (MDR) نسبت به آنتی بیوتیک های مورد بررسی داشتند. بیشترین مقاومت در روش دیسک دیفیوژن آگار نسبت به سفتازیدیم و آزترونام (98 درصد) و در بین آنتی بیوتیک های مورد بررسی جهت تعیین MIC، نسبت به سفتازیدیم، سفپیم و سیپروفلوکساسین بیشترین مقاومت مشاهده گردید.نتیجه گیری: نتایج حاصل از این مطالعه، گسترش سویه های اسینتوباکتر بومانی مقاوم به آنتی بیوتیک و مشکلات درمانی ناشی از آن را در ایران تایید می کند. تعیین الگوی مقاومت این باکتری ها با توجه به MIC، روشی است که می تواند ما را در جهت درمان بیمار به خصوص در بیماران دچار سوختگی یاری دهد. لذا به نظر می رسد تعیین MIC برای عامل این عفونت در برخی بیماران خاص ضروری باشد.

شریان آگزیلاری ادامه شریان تحت ترقوه ای است که از کنار خارجی دنده اول شروع شده و در کنار تحتانی عضله گرد بزرگ با تبدیل شدن به شریان بازویی پایان می یابد. واریاسیون شاخه های منشعب از شریان آگزیلاری شایع می باشد که یک مورد نادر آن در هنگام تشریح به روش کلاسیک (Grand's Method) حفره زیر بغل سمت چپ یک جسد مذکر با سن تقریبی 25 تا 30 سال در سالن تشریح دانشگاه علوم پزشکی زنجان مشاهده گردید. علی رغم وجود تنه توراکوآکرومیال، بخش دوم شریان آگزیلاری دارای یک تنه مشترک برای شریان های سینه ای خارجی و توراکودورسال بود. که شاخه توراکودورسال همراه با عصب و ورید توراکودورسال وارد عضله پهن پشتی شده است. از آنجا که شریان آگزیلاری بعد از شریان پوپلیتئال بیشتر از بقیه شریان های بدن در معرض پارگی و آسیب می باشد و به خصوص در مواردی مثل جاانداختن دررفتگی قدیمی مفصل شانه و یا برداشتن عقده های لنفاوی آگزیلاری؛ بنابراین آگاهی کامل از آناتومی طبیعی و واریاسیون های شریان آگزیلاری برای متخصصین علوم پزشکی به خصوص جراحان عروق، متخصصین ارتوپدی، رادیولوژیست ها و متخصصین علوم تشریح فوق العاده مفید خواهد بود.