اهداف: هدف این پژوهش تعیین اثربخشی آموزش نوروفیدبک در کاهش علایم و نشانه های افراد نظامی با اختلال اضطراب فراگیر بود.روش ها: با یک مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی کنترل دار، افراد بر اساس نتایج پرسشنامه اضطراب فراگیر (GAD-7) انتخاب و 30 نفر از افرادی که معیارهای ورود و خروج از مطالعه را داشتند، بصورت تخصیص تصادفی، به دو گروه 15 نفری شامل آموزش نوروفیدبک و گروه کنترل تقسیم شدند. افراد سه بار در پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری یک ماه بعد از درمان از نظر پرسشنامه های GAD-7 و پرسشنامه فراشناخت مورد بررسی قرار گرفتند. گروه درمانی دوازده جلسه و گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکرد. داده ها به وسیله نرم افزار SPSS 18 و به روش تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر، تست های تی وابسته و تی مستقل تحلیل شد.یافته ها: نتایج نشان داد که آموزش نوروفیدبک نسبت به گروه کنترل از نظر مقیاس اختلال اضطراب فراگیر (زمان بعداز درمان P=0.001 و زمان پیگیری P=0.001) و نمره کلی پرسشنامه فراشناخت (زمان بعداز درمان P=0.001 و زمان پیگیری P=0.001) بطور معناداری اثربخش تر است. همچنین اندازه اثر در آموزش نوروفیدبک قابل توجه بود، بطوریکه میزان بهبودی مربوط به اضطراب فراگیر (اندازه اثر= 1.56) و در مورد پرسشنامه فراشناخت (اندازه اثر= 1.71) بود.نتیجه گیری: با توجه به اثربخشی معنادار آموزش نوروفیدبک نسبت به گروه کنترل، این رویکرد می تواند یکی از درمان های اختلال اضطراب فراگیر باشد.