مجله انجمن آنستزیولوژی و مراقبت های ویژه ایران
سال:1386 | دوره:29 | شماره:60 |تعداد مقالات:11

مقدمه: اختلالات اسید و باز در بیماران بدحال و بخصوص در بخش مراقبت های ویژه یکی از مسایل بسیار مهم به شمار می رود. برای بررسی این اختلالات روش های مختلفی وجود دارد: روش معمول هندوسن هسلباخ، بررسی آنیون گپ و بررسی تفاوت یون های قدرتمند.مواد و روش ها: این مطالعه به صورت توصیفی آینده نگر بر روی 178 بیمار بستری در بخش مراقبت های ویژه بیمارستان مسیح دانشوری انجام شد. از تمامی بیماران نمونه خون شریانی گرفته شد و با سه روش سنجیده شد.1- HCO3، BE با استفاده از فرمول هندرسن هسلباخ محاسبه شد.2- آنیون گپ بر اساس فرمول زیر دست آمد:آنیون گپ= (سدیم + پتاسیم)- (کلر + بیکربنات)3- بررسی یون های قدرتمند با استفاده از فرمول زیر محاسبه شد:تفاوت یون های قدرتمند= سدیم + پتاسیم + کلسیم + منیزیم – (کلر + لاکتات)نتایج: در هر دو روش، آلکالوز شیوع بیشتری نسبت به اسیدوز داشت و شایع ترین اختلال در روش بررسی یون های قدرتمند آلکالوز هیپوآلبومینی به میزان 52.7% بود.نتیجه گیری: هر دو روش هندرسن هسلباخ و بررسی یون های قدرتمند با هم همخوانی داشتند (ضریب کاپا مساوی 0.163 بود).

مقدمه: امروزه پروپوفول شایع ترین داروی مصرفی برای القا بیهوشی است. تجویز دوز القا بیهوشی این دارو سبب تغییرات همودینامیک شامل کاهش فشارخون سیستولی و دیاستولی و ضربان قلب و همچنین احساس درد در محل تزریق می شود. روش های مختلفی برای کاستن از درد ناشی از تزریق این دارو به کار رفته است. هدف از اجرای این مطالعه بررسی اثر دوز اندک افدرین (30 میکروگرم / کیلوگرم و 70 میکروگرم / کیلوگرم) در کاهش درد هنگام تزریق و تغییرات همودینامیک ناشی از تجویز دوز القا بیهوشی پروپوفول در مقایسه با دارونما و لیدوکائین است.روش کار: 100 بیمار 19 تا 49 ساله با ASA کلاس 1 و 2 که کاندید عمل جراحی الکتیو تحت بیهوشی عمومی بودند، به یک کارآزمایی بالینی آینده نگر دوسوکور وارد شدند. تمامی بیماران روز قبل از عمل در بخش ویزیت شده و با مراحل مطالعه و همچنین معیار سنجش بصری درد برای درد آشنا شدند. پایش بیمار شامل پالس اکسی متری، الکتروکاردیوگرافی و فشارخون غیر تهاجمی برقرار شد. بیماران به چهار گروه (هر گروه شامل 25 بیمار) تقسیم شدند. بیماران گروه A نرمال سالین 2 سی سی، بیماران گروه 2B سی سی لیدوکائین (40 میلی گرم)، بیماران گروه C افدرین (30 میکروگرم / کیلوگرم) و بیماران گروه D افدرین (70 میکروگرم / کیلوگرم) دریافت کردند. پس از 30 ثانیه از همان محل پروپوفول 2.5 میلی گرم / کیلوگرم با سرعت 1 میلی لیتر / ثانیه تزریق شد. هر ثانیه درد محل تزریق بر اساس VAS ارزیابی و بیشترین درد ایجاد شده یادداشت می شد. فشارخون و ضربان قلب بیمار قبل از القا بیهوشی، قبل از لوله گذاری تراشه و 1 و 3 و 5 دقیقه بعد از لوله گذاری تراشه اندازه گیری و ثبت شد.نتایج: متغیرهای دموگرافیک در بین دو گروه تفاوت معنی داری نداشت. میانگین فشارخون سیستولیک، فشارخون دیاستولیک و فشار متوسط شریانی و ضربان قلب پس از القا بیهوشی در گروه های C و D به میزان معنی داری از گروه های A (نرمال سالین) و B (لیدوکائین) بیشتر بود. (p<0.05) میانگین فشارخون سیستولیک فشارخون دیاستولیک و فشار متوسط شریانی و ضربان قلب 1، 3، 5 دقیقه پس از لوله گذاری اختلاف معنی داری نداشتند. در مورد درد حین تزریق نتایج نشان داده شد که لیدوکائین و هر دو دوز افدرین به میزان معنی داری موجب کاهش درد حین تزریق پروپوفول می شوند.بحث: در مقایسه با دارونما، لیدوکائین و هر دو دوز افدرین شدت درد هنگام تزریق پروپوفول را کم کرده و دوزهای اندک افدرین مانع افت فشارخون و کاهش ضربان قلب ناشی از دوز القا بیهوشی پروپوفول می شوند.

مقدمه: رابطه همبستگی فشار گاز دی اکسید کربن بازدمی با میزان شریانی این گاز در بالغین به صورت خطی است. چنین رابطه ای در کودکان بدحالی که تحت تهویه مکانیکی قرار می گیرند نتایج گوناگونی را نشان داده است. در این مطالعه به بررسی این رابطه در کودکان لوله گذاری شده در بخش مراقبت های ویژه بیمارستان مفید پرداختیم.مواد و روش ها: از 38 کودک لوله گذاری شده و متصل به دستگاه تهویه مکانیکی، تعداد 68 جفت نمونه فشار گاز دی اکسید کربن بازدمی - فشار گاز دی اکسید کربن شریانی تهیه شد. نمونه های بازدمی از طریق کاپنوگراف به روش جریان جانبی و پیش از انجام نمونه گیری شریانی، اندازه گیری شد. این مطالعه از بهار سال 1385 آغاز شد و تا پاییز 1386 ادامه یافت. جمعیت مورد مطالعه کودکان لوله گذاری شده بستری در بخش مراقبت های ویژه بیمارستان مفید بودند.نتایج: میانگین سنی کودکان مورد مطالعه 3±2.2 سال (بین یک ماه تا 12 سال) بود که 56% آنها دختر بودند. علت بستری بر اساس شیوع، مشکلات عصبی، تنفسی، خونی، قلبی و غیره بود. میزان فشاز گاز دی اکسید کربن بازدمی همبستگی زیادی با فشار گاز دی اکسیدکربن شریانی نشان داد. از محاسبه رگرسیون خطی معادله زیر به دست آمد:PETCO2= 0.7 PaCO2 (95% confidence interval: 0.56-0.79) + 3.7 (95% confidence interval: 0.5-7.9)در زیر گروهی که وضعیت تنفسی بهتری داشتند (اشباع بالای 85%) اختلاف فشار گاز دی اکسید کربن بازدمی - فشارگاز دی اکسید کربن شریانی معادل 2±4 میلی متر جیوه و در گروه با وضعیت نامناسب (اشباع زیر 85%) معادل 7±11 گزارش گردید.نتیجه گیری: با توجه به نتایج این مطالعه می توان روش پایش کاپنوگراف را برای ارزیابی تهویه در کودکان بدحالی که لوله گذاری شده و تحت تهویه مکانیکی قرار دارند، توصیه کرد. تخمین میزان شریانی گاز دی اکسید کربن بر اساس مقدار پایان بازدمی آن وابسته به وضعیت ریه است. هر چه بیماری ریوی گسترده تر باشد فاصله بین دو متغیر مزبور بیشتر خواهد بود ولی در رابطه خطی آنها تغییری ایجاد نمی گردد.

سابقه و هدف: توانایی محاسبه ریسک مرگ در محیط های پرهزینه مانند بخش مراقبت های ویژه برای ارزیابی درمان های جدید، کنترل مصرف منابع و بهبود کنترل کیفی، از اهمیت ویژه ای برخوردار است. سیستم ارزیابی فیزیولوژی حاد و سلامت مزمن برای پیش بینی نتایج مراقبت های ویژه به وجود آمده است. در این سیستم با توجه به شرایط نمره ای به بیمار تعلق می گیرد و سپس توسط معادله ای، درصد مرگ پیش بینی شده برای هر بیمار محاسبه می شود. ما با هدف تعیین میزان مرگ پیش بینی شده بیماران بستری در بخش مراقبت های ویژه بیمارستان بوعلی تهران و نیز مقایسه آن با میزان مرگ مشاهده شده، و نیز تعیین ارتباط میزان مرگ با سن، جنس و نمره APACHE III اقدام به انجام این مطالعه کردیم.مواد و روش ها: در یک مطالعه تحلیلی آینده نگر 269 بیمار را طی مدت 10 ماه در بخش مراقبت های ویژه بیمارستان بوعلی مورد بررسی قرار داده، نمره APACHE III برای هر بیمار محاسبه کردیم و ریسک مرگ پیش بینی شده برای هر بیمار را با نرم افزار APACHE III-J به دست آوردیم. دقت نتایج به دست آمده توسط آنالیز رگرسیون مورد بررسی قرار گرفت.نتایج: 51.7% بیماران زن و 48.3% آنها مرد بودند. میانگین سنی بیماران 61.2 سال بود. میانگین نمره APACHE III در کل بیماران 60.6 بود. میزان کل مرگ پیش بینی شده 25.6% و مرگ مشاهده شده 27.1% بود و در نهایت SMR در این مطالعه برابر 1.05 بود.نتیجه گیری: رابطه ای مستقیم بین افزایش سن و نمره APACHE III با میزان مرگ مشاهده شده به دست آمد (p=0.0001) ولی رابطه معنی داری بین جنس و میزان مرگ اثبات نشد (p=0.31). SMR=1.05 در مطالعه ما بیانگر رابطه خطی بین مرگ پیش بینی شده و مرگ مشاهده شده است. P مربوط به آنالیز رگرسیون ضریب همبستگی پیرسون (r2) برابر 0.0001 بود.

مقدمه و هدف: پروپوفول داروی هوشبر وریدی جدیدی است که در ترکیب با یک داروی مخدر کوتاه اثر به کار برده می شود و به عنوان روش بیهوشی کامل داخل وریدی معرفی شده است. استفاده از پایشگر سنجش دو طیفی (BIS) روش قابل اعتمادی برای اندازه گیری عمق بیهوشی، وضعیت خواب و تعیین مقدار داروی مورد نیاز حین بیهوشی محسوب می شود.هدف از انجام این بررسی مقایسه دوزهای مختلف پروپوفول برای القا بیهوشی بر اساس پایش سنجش دو طیفی است.مواد و روش ها: این مطالعه به روی 45 بیمار ASA کلاس 1 و 2 کاندید عمل جراحی ساق صورت پذیرفت. بیماران به صورت کاملا تصادفی در سه گروه A با 1 میلی گرم / کیلوگرم و گروه B با 1.5 میلی گرم / کیلوگرم و گروه C با 2 میلی گرم / کیلوگرم پروپوفول تحت القا بیهوشی قرار گرفتند. از رمی فنتانیل با دوز 0.5 میکروگرم / کیلوگرم / دقیقه به عنوان داروی کمکی مخدر استفاده شد. بیماران با استفاده از پایش BIS در برقراری سطح ایده آل 50-60، میانگین BIS در سه گروه تحت بررسی قرار گرفتند. در ادامه همچنین بیماران از نظر بروز هایپرتانسیون، تاکیکاردی، برادیکاردی، وجود حرکت حین لوله گذاری، ظهور علایم اتونوم تحت بررسی قرار گرفتند.نتایج: میانگین سطح BIS در گروه 58.8±9.85A و در گروه 50.2±6.55B و در گروه 44±5.65C به دست آمد. مقایسه میانگین سطح BIS در سه گروه مشخص کرد که گروه A با دو گروه B و C به شکل معنی داری متفاوت است (p=0.009) اما گروه های B و C تفاوت آماری معنی داری نداشتند.سطح ایده آل BIS در گروه B، 66.7% و در گروه A، 40% و در گروه C، 20% تعیین شد که در سه گروه متفاوت معنی داری را نشان می داد (p=0.034). افزایش فشارخون به دنبال لوله گذاری در گروه A، 33.3% در گروه B، 6.7% و در گروه C افزایش فشارخونی دیده نشد که تفاوت معنی داری را بین سه گروه نشان می داد (p=0.018). در مورد نیاز به تکرار پروپوفول تفاوت معنی داری وجود داشت (p<0.001). در گروه A نیاز به تکرار پروپوفول در 40% موارد وجود داشت و در دو گروه B و C این نیاز به دارو دیده نشد. در مورد تاکیکاردی و افت فشارخون، وجود حرکت حین لوله گذاری و ظهور علایم اتونوم تفاوت معنی داری بین سه گروه دیده نشد.نتیجه گیری: به نظر می رسد گروه A به دلیل نرسیدن به سطح ایده آل بیهوشی از نظر BIS و نیاز به تکرار پروپوفول و بروز بیشتر فشارخون مناسب نیست. در عین حال با توجه به بهترین سطح BIS در گروه B و نداشتن هیچ مزیتی در گروه C نسبت به گروه B در مورد نیاز به تکرار پروپوفول برای رسیدن به سطح مطلوب (50-60) BIS می شود نتیجه گرفت که گروه B با مقدار پروپوفول 1.5 میلی گرم / کیلوگرم بهترین مقدار برای رسیدن به سطح دلخواه BIS همراه با رمی فنتانیل با دوز ذکر شده است.

مقدمه: استفاده از دارو در کنترل رفتار در دندان پزشکی کودکان اهمیت زیادی دارد. میدازولام خوراکی به دلیل راحتی و پذیرش خوب، جذب قابل قبول و اثرات قابل پیش بینی برای کودکان داروی مناسبی است. در این مطالعه اثر این دارو با دوز 0.5 میلی گرم بر کیلوگرم خوراکی در کنترل رفتاری کودکان غیر همکار هنگام کار دندان پزشکی مطالعه شده است.مواد و روش ها: در این مطالعه به 36 کودک 5-3 ساله و غیر همکار 0.5 میلی گرم بر کیلوگرم داروی میدازولام همراه با 20 میلی لیتر آب پرتقال داده شد. بعد از 30 دقیقه و پس از تزریق داروی بی حسی موضعی بلاک بر روی قسمت راست فک تحتانی آنها به مدت تقریبا 30 دقیقه کار شد. میزان پذیرش دارو، گریه هنگام جدایی از والدین، گریه هنگام تزریق و کار، میزان آرامش حین کار و شرایط انجام کار ارزیابی و ثبت شدند و سپس اطلاعات به دست آمده با نرم افزار SPSS آنالیز شد.نتایج: متوسط سنی کودکان 4.44 سال بود. 77.8% کودکان هنگام جدایی از والدین آرام بودند. 55.6% کودکان هنگام تزریق و 778% از آنان هنگام کار آرام بوده و گریه نمی کردند. همچنین 61.1% کودکان هنگام تزریق و 88.9% از آنان هنگام کار خواب آلود بودند. تعداد کودکانی که هنگام تزریق و کار بدون حرکت بودند به ترتیب 38.9% و 72.2% بود.بحث و نتیجه گیری: نتایج به دست آمده بیانگر موثر بودن میدازولام خوراکی در ایجاد آرام بخشی و کنترل حرکت کودکان هنگام اقدامات دندان پزشکی است و دندانپزشک می تواند در محیط نسبتا آرام تر و در شرایط راحت تری درمان را برای کودکان تحت آرام بخشی با میدازولام انجام دهد. همچنین تحمل کار دندان پزشکی برای کودکان نیز راحت تر خواهد بود.

مقدمه: تهوع و استفراغ بعد از عمل یک مشکل قابل توجه بعد از انجام عمل های جراحی است. در این مطالعه اثربخشی تروپیسترون، دگزامتازون و متوکلوپرامید را در پیشگیری از تهوع و استفراغ بعد از عمل جراحی کاتاراکت مورد مقایسه قرار دادیم.مواد و روش ها: در این مطالعه 60 بیمار کاندیدای عمل جراحی کاتاراکت که در سنین 20 تا 85 سال و در کلاس 1 و ASA2 قرار داشتند در 3 گروه 20 نفری به صورت تصادفی تقسیم شدند و سپس القا بیهوشی در هر 3 گروه به یک طریق و با داروهای یکسان انجام گرفت. در یک گروه تروپیسترون 2 میلی گرم وریدی در پایان عمل، در گروه دوم دگزامتازون 0.15 میلی گرم بر کیلوگرم حداکثر 8 میلی گرم وریدی بلافاصله پیش از شروع عمل جراحی و در گروه سوم متوکلوپرامید به میزان 0.3 میلی گرم بر کیلوگرم حداکثر 10 میلی گرم وریدی در پایان عمل تجویز شد. تهوع و استفراغ در مقطع زودرس 6-0 ساعت بعد از عمل) و در مقطع دیررس (24-6 ساعت بعد از عمل) مورد بررسی قرار گرفت.نتایج: این بررسی نشان داد که تروپیسترون و متوکلوپرامید در پیشگیری از تهوع و استفراغ بعد از عمل در مقطع زودرس و همچنین در مقطع دیررس موثرند اما دگزامتازون صرفا روی تهوع و استفراغ بعد از عمل در مقطع دیررس موثر است. با توجه به کارآمدی و قیمت ارزان متوکلوپرامید، استفاده از این دارو در کاهش تهوع و استفراغ بعد ازعمل جراحی کاتاراکت توصیه می شود.

مقدمه: منشا تریاک یا مشتقات آن گیاه خشخاش است. این گیاه حداقل از شش هزار سال قبل مورد استفاده داشته اما اثرات اعتیادآور آن از قرن هیجدهم میلادی به بعد مطرح شده است. شیره تریاک حاوی حدود بیست نوع آلکالوئید از جمله مرفین و کدئین است. آلکالوئید اصلی تریاک مرفین است که با غلظت 10% در تریاک یافت می شود. در این مقاله اثر مزمن تریاک به صورت استنشاقی و خوراکی بر روی کسر تخلیه جهشی و فشار انتهای دیاستولیک بطن چپ و ارتباط آن با وقوع آنفارکتوس میوکارد و میزان گرفتاری عروق کرونر مورد بررسی قرار گرفته است.مواد و روش ها: این بررسی به صورت مورد - کنترل در بیماران تحت عمل جراحی پیوند عروق کرونر انجام شد، به این نحو که تعداد 50 نفر در گروه مصرف کننده تریاک به صورت استنشاقی و خوراکی و تعداد 50 نفر بدون سابقه مصرف این ماده در گروه دیگر قرار گرفتند.نتایج: 56% بیماران معتاد سیگاری بودند در حالی که فقط 12% بیماران غیر معتاد سیگار مصرف می کردند. همچنین 28% بیماران معتاد در کلاس عملکرد 3 قرار داشتند (یعنی با فعالیت اندک دچار تنگی نفس یا درد سینه می شدند) در حالی که میزان در بیماران غیر معتاد 10% بود (p=0.041).بیماران از نظر وضعیت کسر تخلیه (EF) قبل از عمل، هم به صورت میانگین EF و هم به صورت موارد EF غیرطبیعی (کمتر یا مساوی 40%) نیز مورد مقایسه قرار گرفتند. میانگین EF بیماران معتاد 8.5±42.7% و بیماران غیر معتاد 9±44.8% بود ولی این اختلاف از نظر آماری معنی دار نبود (p=0.236) اما با تقسیم بیماران به زیر گروه های با EF غیرطبیعی و EF طبیعی مشخص شد که 0.56 بیماران معتاد دارای EF غیرطبیعی بودند در حالی که فقط 36% بیماران غیر معتاد EF غیرطبیعی قبل از عمل داشتند که این اختلاف معنی دار بود.نتیجه گیری: در مطالعه ما گروه مصرف کننده تریاک LVEDP بالاتر و در نهایت EF کمتر از گروه غیر مصرف کننده داشته است.

تنگی تراشه در حاملگی نادر است و این بیماران اغلب به اشتباه با تشخیص آسم تحت درمان قرار می گیرند. در گزارش مورد حاضر روش اداره بیهوشی عمومی در یک خانم حامله مبتلا به تنگی ساب گلوت شرح داده می شود که به صورت اورژانس برای باز کردن راه هوایی تحت دیلاتاسیون و لیزر درمانی از طریق برونکوسکوپی رژید قرار گرفت.