مجله انجمن آنستزیولوژی و مراقبت های ویژه ایران
سال:1395 | دوره:38 | شماره:4 (پیاپی 96) |تعداد مقالات:11

مقدمه: یکی از مشکلات اداره راه هوایی بیماران در بخش مراقبت های ویژه، نحوه دهانشویه و ساکشن تراشه است زیرا که ترشحات راه هوایی می تواند مخاطرات زیادی از نظر آلودگی ایجاد نماید. هدف از مراقبت از راه هوایی بیمار جلوگیری از ابتلا به عفونت ها راه هوایی فوقانی و انتقال آن به راه هوایی تحتانی است. از موارد مهمی که در ارائه مراقبت از راه هوایی بیماران بستری در بخش مراقبت های ویژه نقش دارد دانش، نگرش و عملکرد پرستاران در مورد مراقبت های دهانی و راه هوایی است. این مطالعه به منظور تعیین میزان آگاهی و عملکرد کارکنان از نحوه مراقبت از راه هوایی بیماران بستری در بخش های مراقبت ویژه بیمارستان های آموزشی شهر همدان انجام گرفته است. مواد و روش کار: پژوهش حاضر یک مطالعه توصیفی مقطعی بوده و جامعه پژوهش را پرستاران شاغل در بخش های مراقبت ویژه بیمارستان های آموزشی شهر همدان تشکیل داده بودند. در این مطالعه آگاهی، نگرش و عملکرد پرستاران، در ارتباط با مراقبت از راه هوایی مورد بررسی قرار گرفته است. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه خود ساخته همراه با چک لیست عملکرد فردی بوده و پاسخ ها توسط مقیاس لیکرت سنجیده شد. روش نمونه گیری به صورت سرشماری بوده و کلیه 58 نفر پرستار شاغل در بخش مراقبت ویژه حین انجام کار مورد بررسی قرار گرفتند.داده های بدست آمده با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 16مورد بررسی قرار گرفت.یافته ها: داده های پژوهش نشان داد که 13.8% کارکنان پرستاری مرد و 86.2% زن بودند و بین 22 تا 45 سال سن داشته اند. 98% از جامعه مورد پژوهش نگرشی مثبت نسبت به مراقبت از راه هوایی داشته اند. 98.28% از جامعه مورد پژوهش دارای میزان آگاهی قابل قبول بودند و 69% افراد جامعه پژوهش در روش ساکشن کردن ترشحات دهان و حلق نیاز به بهبود در روش کار داشته و 31% از آنها روش عملکردشان در این خصوص غیر قابل قبول بوده است. رابطه بین میزان آگاهی جامعه مورد پژوهش و عملکرد آنها در نحوه ساکشن تراکئوستومی، دهان، حلق و بینی و دهان شویه با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون p-value به ترتیب 0.09، 0.62، 0.09 بدست آمد و در نتیجه میزان آگاهی کارکنان با توجه به مقادیر p-value با هیچکدام از عملکردها رابطه معناداری نداشته است.بحث و نتیجه گیری: با توجه به اینکه هیچکدام از متغیرها با یکدیگر ارتباط معنی داری نداشته اند و سطح آگاهی جامعه مورد پژوهش در حد قابل قبول و خوب بوده می توان نتیجه گرفت که نسبت تعداد بیماران بستری به تعداد پرستاران بیشتر از حد استاندارد بوده که خود سبب افزایش حجم کاری و موثر بر نحوه عملکردشان شده است.

زمینه و هدف: افزایش توانمندسازی بیماران مبتلابه بیماری کرونر در جهت ارتقای رفتارهای بهداشتی آنان نقش بسزایی دارد، یکی از راه های افزایش این مهارت در بیماران ارتقا خودکارامدی است که می تواند در بهبود وضعیت بیماری و پیشگیری از بروز عوارض و همچنین بستری مجدد در بیمارستان موثر می باشد. این مطالعه باهدف پیگیری تلفنی بر میزان کارآمدی در بیماران با پیوند عروق کرونری انجام شد.مواد و روش ها: در این مطالعه کارازمایی بالینی 80 بیمار مبتلابه بیماری عروق کرونر بستری در بخش مراقبت های ویژه جراحی قلب بیمارستان نمازی شیراز به شیوه نمونه گیری تصادفی در دسترس با توجه به معیار ورود و خروج انتخاب و پس از کسب رضایت آگاهانه از شرکت کنندگان در مطالعه به طور تصادفی به دو گروه مداخله و آزمایش (هر گروه 40 نفر) تقسیم گردیدند. مداخله تلفنی جهت پیگیری تبعیت از رژیم غذایی و فعالیت بدنی در گروه آزمایش به مدت 12 هفته انجام شد. قبل و بعد از مداخله پرسش نامه خودکارامدی تغذیه ای و خودکارامدی فعالیت بدنی توسط شرکت کنندگان در مطالعه تکمیل گردید. داده ها با نرم افزار spss و با استفاده از آزمون آماری تی، کای دو ویل کا کسون و من ویتنی در سطح معنی داری (p<0.001) مورد تحلیل قرار گرفت.یافته ها: در این مطالعه نمره میانگین رفتار تغذیه ای و فعالیت بدنی در دو گروه کنترل و آزمایش قبل از مداخله ازنظر آماری معنادار نشده است. ولی اختلاف میانگین رفتار تغذیه ای و فعالیت بدنی در دو گروه بعد از مداخله ازنظر آماری معنادار شده است (0.05> p).نتیجه گیری: بر اساس نتایج حاصل از این مطالعه می توان نتیجه گرفت پیگیری تلفنی توسط پرستار، منجر به بهبود خودکارامدی بیماران در تبعیت از رژیم غذایی و فعالیت بدنی می گردد.

مقدمه: بلوک رتروبولبار یکی ازروش های انتخابی برای بیهوشی موضعی در جراحی کاتاراکت است. با این حال این روش یک فرایند دردناک به شمارمی رود و لذا هنگام انجام بلوک بهتر است از داروهای آنالژزیک و آرام بخش استفاده گردد. با توجه به محدودیت های هر یک از این داروها، ارزیابی داروهای جدیدی که بطور بالقوه در این زمینه ارزش کلینیکی دارند ضروری است.هدف: مقایسه اثرملاتونین و استامینوفن بر درد و تغییرات همودینامیک بیماران در بلوک رتروبولبار.بیماران و روش ها: در یک مطالعه کارآزمائی بالینی تصادفی دو سو کور، 180 بیمار تحت عمل جراحی کاتاراکت با بلوک رتروبولبار که وضیعت فیزیکی کلاس یک تا سه داشتند وارد مطالعه شده و به سه گروه تقسیم شدند. گروه ملاتونین (دربافت 6 میلی گرم قرص ملاتونین)، گروه استامینوفن (دریافت قرص استامینوفن 500 میلی گرم) و گروه کنترل داروها 60 دقیقه قبل از جراحی توسط پرستار بخش به بیمار داده شد و از نوع داروی مصرفی اطلاع نداشتند. همه بیماران فنتانیل 0.5 میکروگرم / کیلوگرم قبل از انجام بلوک رتروبولبار دریافت کردند. تغییرات همودینامیک شامل ضربان قلب (HR)، میانگین فشار شریانی (MAP)، میزان اشباع اکسیژن (O2Sat) و همچنین اسکوردرد دربدو ورود به اطاق عمل، طی بلوک رتروبولبار (1 دقیقه پس از بلوک)، طی عمل (5 دقیقه بعد ازشروع عمل)، 20 دقیقه بعد از عمل، خاتمه عمل و در ریکاوری ثبت شد. در مواردی که اسکور درد در طی عمل از 3 بیشتر بود، فنتانیل اضافی به بیماران تزریق شد. تمامی اطلاعات در پرسشنامه جمع اوری شد.نتایج: انالیز اماری نشان می دهد که 3 گروه از نظر خصوصیات دموگرافیک همگن بودند. استامینوفن و ملاتونین توانستند میزان درد را در 1 دقیقه بعد از بلوک بصورت معنی داری کاهش دهند (به ترتیب 0.05> P و 0.01>P).میزان درد در طی عمل، خاتمه عمل و ریکاوری تفاوت معنی داری در گروه های مورد مطالعه نشان نداد. همچنین موارد و مقدار مصرف فنتانیل اضافی در گروه ملاتونین کاهش معنی داری را نسبت به گروه کنترل نشان داد (0.05>P). تغییرات همودینامیک شامل HR، MAP، O2Sat در طی تمامی مراحل در 3 گروه تفاوت معنی داری را نشان نمی دهد.بحث و نتیجه گیری: در این مطالعه برای نخستین بار، تا انجا که ما مطالعه کرده ایم، اثرات ضد دردی استامینوفن در بلوک رتروبولبار نشان داده شد. ملاتونین نیز توانست علاوه برکاهش درد در طی بلوک رتروبولبار، میزان مصرف فنتانیل اضافی را کاهش دهد. به نظر می رسد که ملاتونین و استامینوفن بتوانند تاثیر مطلوبی بر کنترل درد در بلوک رتروبولبار داشته باشند.

مقدمه: الکتروشوک تراپی به عنوان یکی از روش های درمانی بیماری های روانپزشکی در طی سال های گذشته تغییرات بسیاری یافته است. امروزه استفاده از داروهای بیهوشی و شل کننده عضلانی از اجزای مهم الکتروشوک درمانی می باشد. تغییرات همودینامیک بیماران پس از انجام الکتروشوک درمانی گاهی آن چنان زیاد است که باعث عوارض قلبی عروقی و حوادث مغزی به ویژه در سالمندان می گردد که در این باره پژوهش های بسیاری انجام گرفته است، لذا محققان به دنبال یافتن روش هایی برای کنترل همودینامیک بیماران پس از الکتروشوک درمانی می باشند به گونه ای که پیامدهای ناخوشایند آن مانند کاهش مدت زمان تشنج که هدف نهایی در الکتروشوک درمانی می باشد را به همراه نداشته باشد. در این میان داروهای بسیاری مورد مطالعه قرار گرفته اند. باتوجه به بروز حداکثر تغییرات همودینامیک در دقایق نخست پس از الکتروشوک درمانی، دارویی ایده آل است که سریع اثر باشد، با زمان تشنج و زمان ریکاوری بیماران تداخل نداشته باشد و همودینامیک بیماران را به خوبی کنترل نماید. در این پژوهش بر آن شدیم تا اثر اسمولول (Esmolol) را در بیماران کاندیدای الکتروشوک درمانی از جهت کنترل همودینامیک، زمان تشنج و زمان ریکاوری بررسی نماییم.مواد و روش ها: تعداد 40 بیمار کاندیدای الکتروشوک درمانی در دو گروه 20 تایی نمونه و کنترل پس از اطمینان از سلامت عمومی در مطالعه کارآموزی بالینی به صورت دوسوکور مورد بررسی گرفتند. تکنیک آنستزی در هر دو گروه یکسان بود و تنها در گروه مورد 100 میلی گرم از داروی اسمولول و در گروه شاهد به همان حجم از نرمال سالین به صورت بولوس وریدی پیش از ECT تزریق می گردید. تغییرات فشار خون، نبض، زمان تشنج و زمان ریکاوری تمام بیماران در دقایق مختلف ثبت و مورد مقایسه قرار گرفت.نتایج: پس از بررسی و آنالیز یافته ها به این نتیجه رسیدیم که اسمولول در دقایق 1، 3 و بطور معناداری (P<0.05) باعث کاهش ضربان قلب بیماران و کنترل همودینامیک بیماران گردید. همچنین در تحقیق حاضر اسمولول تاثیری برمدت زمان تشنج بیمار نداشت و زمان ریکاوری بیماران در دو گروه مورد و کنترل اختلاف معناداری نداشتند (P>0.05).نتیجه گیری: اسمولول در بیماران تحت الکتروشوک درمانی سبب ثبات همودینامیک در دقایق نخست شده و اثر ناخوشایندی بر مدت زمان تشنج و ریکاوری ندارد.

مقدمه: روش های متعددی برای کاهش درد بعد از عمل سیستوسکوپی وجود دارد. در ایم مطالعه به مقایسه اثر متوکسی فلوران و ژل لیدوکائین بر روی درد بعد از سیستوسکوپی پرداختیم.مواد و روش ها: در این مطالعه مداخله ای که به صورت کارآزمایی بالینی تصادفی غیر کور انجام شد، بیماران بین 20 تا 55 سال تحت سیستوسکوپی پس از اخذ رضایتنامه کتبی وارد مطالعه شدند. در ادامه بیماران به صورت تصادفی ساده در دو گروه قرار گرفتند؛ که یک گروه 15 دقیقه قبل از انجام عمل 20 سی سی ژل لیدوکائین 2 درصد گرفته و یک گروه 10-8 نفس عمیق از متوکسی فلوران استنشاق کردند. در ادامه ضربان قلب، فشار خون، اشباع اکسیژن شریانی ودرد (بر اساس نمره عددی دردازصفرتا100) قبل از مداخله، هنگام تجویز دارو، هنگام ورود دستگاه، هنگام بررسی داخل مثانه، بلافاصله بعدازعمل و 15 دقیقه بعد از عمل بررسی و در دو گروه مقایسه شدند.در هر مقطعی از مطالعه در هر گروه اگر بیمار درد با نمره بیشتر از 30 پیدا کرد الفنتانیل ده میکروگرم در هر کیلوگرم تجویز شد و میزان مصرف الفنتانیل در دو گروه مقایسه شدند. برای تجویز متوکسی فلوران از پنتراکس استنشافی همراه با activated charcoalscavenging chamber استفاده کردیم. (غلظت متوکسی فلوران %0.5-0.7) به هر بیمار حداکثر 1 ویال (معادل 3 میلی لیتر) تجویز شد. دو هفته بعد BUN، Cr، SGPT، SGOT آلکالین فسفاتاز بیماران اندازه گیری شد.یافته ها:میزان نمره عددی درد به صورت واضحی در گروه متوکسی فلوران در تمامی مراحل اندازه گیری پایین تر بود (P<0.0001). میزان علاقه بیمار برای تکرار مجدد روش بکار رفته به صورت معنی داری در گروه متوکسی فلوران بالاتر بود (P<0.0001). 28.30 فر در گروه متوکسی فلوران در مقابل 18.30 نفر در گروه لیدوکایین علاقه برای تکرار مجدد روش بکار رفته داشتند. میزان مصرف مخدر به صورت معنی داری در گروه متوکسی فلوران پایین تر بود. (P<0.0001) فشار خون سیستولیک در دو زمان لحظه ورود سیستوسکوپ و معاینه داخل مثانه بین دو گروه تفاوت معنی داری داشت.نتیجه گیری: متوکسی فلوران یک مسکن موثر برای دردهای مرتبط با سیستوسکوپی انعطاف ناپذیر در مردان کمتر از 55 سال است که اثر کاهش مصرف مخدر در طی ورود سیستوسکوپ و مشاهده داخل مثانه را داشته است.

مقدمه: اسپاینال آنستزی به دلیل سادگی و سرعت انجام، یکی از روش های شایع در جزاحی اندام تحتانی است. در بیماران معتاد به مواد مخدر، مدت اثر اسپاینال آنستزی نسبت به افراد عادی، کاهش می یابد. به منظور افزایش طول مدت آنستزی و بهبود کیفیت بی دردی، افزودنی های گوناگونی در آنستزی اسپاینال به همراه لوکال آنستتیک ها استفاده می شوند که هریک عوارض ناخواسته ای نیز دارند. در این مطالعه بر آن شدیم تا اثر دکسمدتومیدین را بر طول مدت آنستزی و بی دردی بوپی واکایین اسپاینال در بیماران معتاد کاندیدای جراحی اندام تحتانی، مورد بررسی قرار دهیم.مواد و روش ها: شصت بیمار معتاد کاندیدای جراحی اندام تحتانی به دو گروه سی نفره مورد و شاهد تقسیم شدند. در گروه مورد، اسپاینال آنستزی با 15 میلی گرم بوپی واکایین و 5 میکروگرم دکسمدتومیدین و در گروه شاهد با تنها 15 میلی گرم بوپی واکایین انجام گرفت. سرعت آغاز بلوک حسی و حرکتی و زمان بازگشت بلوک حسی و حرکتی و طول زمان بی دردی در دو گروه ثبت و مقایسه گردید.یافته ها: بلوک حسی و حرکتی در گروه مورد نسبت به گروه شاهد سریعتر آغاز شد و بازگشت حس و حرکت نیز در گروه مورد با درنگ طولانی تری همراه بود. مدت بی دردی در گروه مورد طولانی تر از گروه شاهد بود.نتیجه گیری: دکسمدتومیدین به عنوان یک افزودنی در آنستزی اسپاینال می تواند طول اثر بوپیواکایین را در بیماران معتاد افزایش دهد.

مقدمه: تهوع و استفراغ بعد از عمل از عوارض شایع پس از جراحی است که اثرات زیان باری دارد. امروزه داروهای بیهوشی جدید و متعددی برای القاء و نگهداری بیهوشی استفاده می گردد که می توانند اثرات ضد تهوع داشته باشند.هدف: مقایسه بیهوشی عمومی القاء شده با پروپوفول یا نسدونال بر بروز و شدت تهوع و استفراغ بعد از عمل جراحی عمومی.مواد و روش: در این کارآزمایی بالینی تعداد 60 بیمار کاندید جراحی به صورت تصادفی در دو گروه تقسیم بندی شدند. در گروه اول القاء بیهوشی با دوز 2 میلی گرم / کیلوگرم پروپوفول و در گروه دوم با دوز 5 میلی گرم / کیلوگرم نسدونال انجام شد. براساس مقیاس خودگزارشی و چک لیست ثبت تعداد استفراغ، ارزیابی شدت و بروز تهوع و استفراغ در سه مرحله، بعد از عمل؛ 2 و 6 ساعت بعد از عمل انجام شد. داده ها توسط نرم افزار Spss مورد آنالیز و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: یافته ها نشان داد بین سن، جنسیت، مدت زمان ناشتا، مدت زمان عمل در سه گروه تفاوت معنی داری وجود ندارد. براساس آزمون آماری تی مستقل در مراحل ریکاوری و 2 ساعت بعد از عمل تفاوت بین شدت و بروز تهوع و استفراغ بین دو گروه معنی دار بود. اما این تفاوت در مرحله 6 ساعت بعد از عمل معنی دار نبود.نتیجه گیری: پژوهش حاضر نشان داد که پروپوفول با دوز منقسم، دارای تاثیر خوب و مشابه در کنترل تهوع و استفراغ بعد از عمل جراحی است. بنابراین شیوه تجویز پروپوفول (با دوز منقسم و بدون نیاز به پمپ) ساده و ارزان و بدون عوارض جانبی جدی است.

مقدمه: بیان لزوم عمل جراحی توسط پزشک به بیمار و انتقال بیمار به اتاق عمل فرایندی اضطراب آوراست، از طرف دیگر مشاهده فضای اتاق عمل، تجهیزات و ابزار آلات نیز مزید بر علت خواهد بود. تعیین شاخص استرس قلبی می تواند بعنوان یک معیار در ارزیابی اثرات استرس قبل از عمل و در طی القا و نگهداری بیهوشی باشد.مواد و روش ها: در این مطالعه 40 نفر در محدوده سنی 80-60، مورد مطالعه قرار گرفته و همه آنها تحت پروستاتکتومی از طریق شکم قرار گرفتند. بیماران به دو گروه A و B تقسیم شدند. این مطالعه به صورت یک سو کور انجام گرفت. در گروه A شاخص استرس قلبی (Cardiac Stress Index) و در گروه B تغییرات RPP مورد ارزیابی و اندازه گیری قرار گرفت.نتایج: میانگین CSI در مراحل قبل از القای بیهوشی، بعداز القا، قبل از برش جراحی و در ریکاوری به ترتیب 60.25±5.57، 63.05±5.54، 55.75±4.78 و 67.65±4.83 بوده اند که با هم اختلاف معنی داری نداشته اند. میانگین RPP در مراحل چهار گانه فوق به ترتیب 10.15±0.44، 9.9±0.69، 6.8±0.36 و 9.2±0.61 بود که تفاوت معنی داری بین RPP قبل از القای بیهوشی و قبل از برش جراحی مشاهده گردید (P<0.0001).بحث: در این مطالعه ملاحظه می شود که در عمل جراحی غیر قلبی هم حتی در مرحله قبل از عمل نیز میزان استرس در بیماران بالا بوده است. تست غیر تهاجمی شاخص استرس قلبی یا CSI در 60 % بیماران در محدوده پنجاه الی صد بوده که نیاز به مداخله دارد.این رقم در مورد شاخص RPP بخوبی واضح نبوده و با CSI مطابقت ندارد که این بدان معنی می باشد که شاخص CSI بیشتر و بهتر توانسته است میزان استرس موجود را نشان بدهد.

مقدمه: کاتتر ورید مرکزی استفاده های متعددی در اعمال جراحی قلب دارد. در این مقاله یکی از عوارض نا شایع کاتتر گذاری ورید مرکزی شرح داده شده است.معرفی مورد: شیرخوار 3 ماهه ای تحت جراحی بستن نقص سپتوم بین دهلیزی / ASD و پیس گذاری قرار گرفت. قبل از عمل جراحی کاتتر ورید مرکزی از طریق ساب کلاوین چپ تعبیه گردید ولی روز دوم پس از جراحی به علت اختلال در عملکرد آن تصمیم به تعبیه ورید مرکزی دیگری از طریق ورید ژوگولر داخلی چپ گرفته شد که با موفقیت به انجام رسید. پس از انجام رادیوگرافی قفسه سینه مشخص گردید که کاتتردوم به جای قرار گرفتن در مسیر صحیح و داخل ورید ساب کلاوین در مکان نامشخصی قرار دارد.نتیجه گیری: احتمال قرارگیری کاتتر ورید مرکزی در موقعیت های نابجا و نامشخص وجود دارد.