مقدمه: کروم (Cr3) به عنوان یک ماده مغذی لازم برای متابولیسم طبیعی کربوهیدرات ها و لیپیدهاست. کروم سه ظرفیت، وارد ترکیبات فعالی از فاکتور تحمل گلوکز می گردد که می تواند عمل انسولین را تقویت کند، از این رو در افراد NIDDM از مکمل کروم جهت درمان بیماری دیابت استفاده می گردد، این امر در حد غلظت های خیلی پایین (میکرومولار) موثر است ولی در غلظت های خیلی بالا کروم دارای خاصیت توکسیک و کارسینوژنیک می باشد. در مطالعات In Vivo نیمی از کل کروم تجویزی در هسته هپاتوسیت ها یافت شده است. در این بررسی اثرات دوزهای مزمن و حاد کروم کلراید بر روی بافت کبد رت مورد مطالعه قرار گرفته است.مواد و روش: در این مطالعه تجربی آزمایشگاهی، رت ها به دو گروه مورد آزمایش و کنترل تقسیم شدند. رت های مورد آزمایش تحت تزریق داخلی صفاقی دوز مزمن 2 میلی گرم کروم کلراید به ازای هر کیلوگرم وزن بدن رت در مدت 30 و 60 روز و دوز حاد 400 میلی گرم کلرم کلراید در مدت 1 روز قرار گرفتند، به رت های کنترل سرم فیزیولوژی نرمال سالین تزریق شد. بعد از پایان دوره تزریق، رت ها را بیهوش کرده و قسمتی از کبد حیوان را درآورده و از طریق تهیه برش و رنگ آمیزی و مطالعه توسط میکروسکوپ نوری مورد مطالعه قرار گرفتند. نتایج: مطالعات بافتی کبد رت های مورد آزمایش نشان داد رت هایی که تحت تزریق داخلی صفاقی دوز مزمن 2 میلی گرمی کروم کلراید به ازاء هر کیلوگرم وزن بدن رت به مدت 30 روز بوده اند باعث فیبروز اطراف عروق (2+)، فیبروز متوسط بین لبولی و ارتشاح سلول های آماسی اطراف عروق گردید، دوز مزمن 60 روز باعث فیبروز شدید بین لبولی و اطراف عروقی (3+) و ارتشاح زیر کپسولی شد. هم چنین رت هایی که تحت تزریق داخلی صفاقی دوز مزمن حاد 400 میلی گرم کرم کلراید به ازای هر کیلوگرم وزن بدن رت قرار داشتند بعد از مدت 1 روز، باعث ارتشاح متوسط اطراف عروق، ارتشاح لنفوسیت های اطراف عروق و تجمع نوتروفیل زیر کپسول گردید. بحث: با توجه به نتایج حاصل از آزمایش ها به نظر می رسد که کروم در غلظت های خیلی پایین برای زندگی لازم و ضروری است ولی برای بسیاری از ارگان ها به ویژه بر روی کبد در غلظت های بالاتر توکسیک و کارسینوژنیک می باشد.