علوم پزشکی رازی
سال:1379 | دوره:7 | شماره:21 |تعداد مقالات:12

حدود پانزده هزار سال از قدمت ختنه میگذرد. ختنه یکی از قدیمی ترین اعمال جراحی است که روی کودکان پسر انجام میشده است. این عمل تا قبل از قرن نوزدهم اکثرا جنبه مذهبی و سنتی داشته است لیکن پس از آن با مشخص شدن فواید طبی (بهداشتی درمانی) از نظر علمی هم در کشورهای پیشرفته توصیه و رایج گردیده است.این گزارش مربوط به بررسی 4700 مورد ختنه با پلاستیبل میباشد که به مدت 7 سال (سال 77-70) زایشگاه شهید اکبرآبادی تهران انجام شده است.نتایج کلی مبین آن است که بهترین سن ختنه، دوران نوزادی است و از مهمترین مزایای ثابت شده آن میتوان به نقش پیشگیری کننده آن از عفونت ادراری (و عوارض خطرناک آن) و سرطان آلت تناسلی اشاره کرد. با توجه به مدارک موجود،هر چه کودک در سن کمتری ختنه شود از مزایای بیشتری بهره خواهد برد.بر این اساس ثابت شده تنها یک سرطان به طور قاطع قابل پیشگیری است و آن نیز سرطان آلت تناسلی پسران میباشد که با عمل ختنه زودهنگام دوران نوزادی) محقق میشود. عوارض ناشی از ختنه (خونریزی،عفونت محل برش، تنگی مهآ و …) با انتخاب تکنیک مناسب و صرف دقت کافی حین عمل و پس از آن در اکثر موارد قابل پیشگیری است (به ویژه با استفاده از روش پلاستیبل) و در صورت بروز عوارض نیز درمانی آسان و کم هزینه دارد.

با توجه به اهمیت ویژه کنترل تعادل در انجام فعالیتهای حرکتی، در سالهای اخیر تعدادی از پژوهشگران با استفاده از نظریه های نوین در زمینه کنترل تعادل و حرکت، روشهای جدیدی را برای بررسی تعادل ارایه نموده اند. از جمله روشهایی که اخیرا به منظور معاینه تعادل توسط برخی از محققین مورد استفاده قرار گرفته است، بررسی میزان نوسان بدن در وضعیت ایستاده درحالتهایی است که دسترسی فرد به اطلاعات سیستمهای بینایی و حسی پیکری (Somatosensory) تغییر پیدا کرده است.پژوهش حاضر یک بررسی شبه تجربی است. این مطالعه برروی 90 زن که براساس سن به سه گروه کودک، بالغ و سالمند تقسیم شده اند،انجام پذیرفت. در این پژوهش توانایی این افراد در کنترل وضعیت ایستاده در شرایط مختلف حسی مورد بررسی قرار گرفت. نتایج حاصل نشان میدهند که در شرایط مختلف آزمون، گروه بالغین بهتر از دو گروه دیگر قادر به کنترل تعادل در وضعیت ایستاده بودند. به علاوه، به نظر میرسد که در کودکان شرکت کننده در این آزمون، عملکرد سیستم وستیبولار برای کنترل تعادل در وضعیت ایستاده در حد بالغین نبود. در سالمندان شرکت کننده دراین پژوهش، اطلاعات سیستم بینایی از اهمیت کمتری در کنترل تعادل در وضعیت ایستاده برخوردار بود.

بیماری اسکلروز سیستمیک بیماری است که در آن پوست بدن درگیر و سخت میشود. در این بیماری علاوه بر درگیری پوست ممکن است درگیری احشاء و ارگانهای مختلف نیز وجود داشته باشد. این بیماری میتواندبه صورت منتشر یا محدود موجود داشته باشد. آنچه که در انواع منتشر و محدود اسکلرودرمی شایع است ” پدیده رینود“ میباشد که در اثر انقباض و عدم کفایت عروقی به وجود آمده یکی از عوارضی است که برای بیمار مشکلات عدیدهای ایجاد میکند و درمان کاملا موثری نیز برای آن وجود ندارد. یکی از درمانهای در دست تحقیق، استفاده از آلپروستادیل (alprostadil) است. این دارو آنالوگ پروستاگلاندین E1 است.در این گزارش به شرح یک بیمار مبتلا به اسکلروز سیستمیک با زخم نوک انگشتان که تحت درمان مذکور قرارگرفته است، پرداخته میشود.

عقب ماندگی ذهنی یکی از مشکلات مهم کودکان در جوامع مختلف می باشد. مراقبت از این گروه کودکان، علاوه بر مشکلات مالی، افراد خانواده را از نظر عاطفی و روانی نیز در تنگنا قرار می دهد. بدون شک مهم ترین راه حل این دشواری ها، پیشگیری از وقوع عقب ماندگی عقلی می باشد که در موارد فراوانی میسر خواهد بود. در همین راستا 150 کودک دارای ضریب هوشی (IQ) کمتر از 70 که در گروه سنی 15 – 4 سال قرار داشتند طی مدت 9 ماه (مهرماه 1357 لغایت خرداد 376) مورد بررسی و پژوهش قرار گرفتند. بر مبنای اقدامات تشخیصی، نتایج حاصله به این قرار بود:در 20% موارد (30 نفر)، علت کند ذهنی به مسایل قبل از تولد منسوب گردید که اهم آن عبارت بودند از: بیماری های ژنتیکی، ناهنجاری های کروموزومی، اختلالات متابولیک و بالاخره عفونت های داخل رحمی و بیماری های مادر. عقب ماندگی عقلی در 24 درصد (36 نفر) بیماران از مسایل هنگام تولد، نظیر خفگی، نارسی (Prematurity)، زایمان های دوقلو و ضربات وارد به سر در زمان تولد منشا گرفته بود.عفونت ها، تروما، خونریزی های درون جمجمه، کم کاری تیروئید از مسایل دیگری هستند که عقب ماندگی عقلی را در 3/27% (41 نفر) از بیماران در دوران بعد از تولد موجب گردید. در 7/28% از بیماران (43 نفر) عامل مشخصی به عنوان اتیولوژی کند ذهنی احراز نگردید. اکثریت کودکان مورد بررسی در گروه سنی 6 – 4 سال قرار داشتند و 6/72% از بیماران مورد مطالعه تاخیر در تکامل حرکتی داشته و 65% به صرع مبتلا بودند. اختلالات رفتاری، نقایص بینایی، شنوایی و فلج مغزی مشکلات همراه دیگر در تعداد کمتری از بیماران بود. 7/42%  کودکان این تحقیق محصول ازدواج فامیلی بودند. با عنایت به یافته های ناشی از این مطالعه به نظر می رسد که اقدامات زیر می تواند وقوع عقب ماندگی ذهنی را در حد قابل ملاحظه ای تقلیل دهد: پیشگیری از زایمان های نارس، هنگامی که مقدور است. درمان و کنترل بیماری های عفونی، مراقبت بیشتر جهت جلوگیری از حوادث وتروماها، انجام تست های غربالگری در دوران نوزادی برای تشخیص زودرس بیماری های متابولیک (PKU و کم کاری تیروئید و …) و بالاخره اجتناب از ازدواج های فامیلی در صورتی که در فامیــل و خانواده ها قبلا موردی از عقب ماندگی اتفاق افتاده باشد.

ممانعت از افزایش فشار داخل چشم و کاهش هر چه بیشتر آن طی عمل جراحی چشم، تاثیر چشمگیری در موفقیت عمل جراحی دارد. بعضی از مراحل القا بیهوشی مانند لارنگوسکوپی و لوله گذاری داخل نای باعث افزایش فشار داخل چشمی می شود که پیامدهای آن در آسیب های نافذ کره چشم خطرناک است. هدف این پژوهش، مقایسه تغییرات فشار داخل چشمی طی القا بیهوشی در شرایط کاملا یکسان با استفاده از دو داروی تیوپنتال و پروپوفول، نیز بررسی دقیق اثرات آنها بر روی فشار داخل چشمی است تا بتوان دارویی که بطور موثر فشار داخل چشمی را پایین آورده و مانع از افزایش آن به دنبال لارنگوسکوپی و لوله گذاری داخل نای می شود را انتخاب کرد. در این پژوهش 90 بیمار انتخاب شده و به صورت تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. برای القا بیهوشی در یک گروه (گروه اول) تیوپنتال 4mg/Kg و در گروه دوم پروپوفول 2.5mg/Kg تجویز شد. فشار داخل چشمی در چهار مرحله قبل از القا بیهوشی، پس از القا بیهوشی، حین لارنگوسکوپی و پانزده ثانیه بعد از لوله گذاری موفق داخل تراشه اندازه گیری شد. در هر دو گروه قبل از القا بیهوشی سوفنتانیل 0.15µg/Kg و بعد از القا بیهوشی آتراکوریوم 0.7mg/Kg تجویز شد. فشار داخل چشمی در چهار مرحله قبل از القا بیهوشی، پس از القا بیهوشی، حین لارنگوسکوپی و پانزده ثانیه بعد از لوله گذاری موفق داخل تراشه اندازه گیری شد. هر دو گروه بعد از القا بیهوشی، کاهش معنی داری در فشار داخل چشمی داشتند (P<0.01). کاهش فشار داخل چشمی در گروه 2 به صورت معنی داری بیشتر از گروه 1 بود (P<0.01). لارنگوسکوپی و لوله گذاری داخل نای باعث افزایش معنی داری در فشار داخل چشمی در گروه اول شد، لیکن در گروه دوم خیر (P<0.01). فشار داخل چشمی گروه اول، 15 ثانیه بعد از لوله گذاری داخل تراشه شروع به کاهش نمود. هیچ یک از بیماران دو گروه طی مدت مطالعه فشار داخل چشمی بالاتر از پایه نداشتند.نتیجه آن که پروپوفول باعث کاهش بیشتر فشار داخل چشمی نسبت به تیوپنتال می شود و به صورت موثرتری مانع از افزایش فشار داخل چشمی بدنبال لارنگوسکوپی و لوله گذاری داخل نای می شود.  

انسداد کاذب کولون یا سندرم ogilvie ناشی از گشادی و اتساع فوق العاده زیاد روده است که گاهی منجر به پارگی شده عواقب مخاطره آمیزی را به دنبال دارد. تعریف انسداد کاذب عبارت است از حالتی که بیمار علایم انسداد روده را دارد بدون اینکه علت مکانیکی برای انسداد وجود داشته باشد. این حالت اغلب همراه بیماری های دیگر یا متعاقب اعمال جراحی مختلف از جمله جراحی های شکم دیده می شود. علل مساعد کننده، یک سری بیماری های داخلی و جراحی می باشند. بیماران مبتلا به نارسایی کلیه و بیمارانی  که تحت پیوند کلیه قرار گرفته اند نیز از جمله بیماران مستعد ابتلا به سندرم ogilvie می باشد. مورد معرفی نیز به علت نارسایی کلیه و سابقه پیوند کلیه دچار این سندرم شده بود. این بیمار در حالت پریتونیت ناشی از پارگی (پرفوراسیون) سکوم مورد تشخیص قرار گرفت و درمان شد. کاهش فشار (Derompression) کولون با کولونوسکوپ یک روش مناسب وموثر برای درمان این سندرم به حساب می آید. اگر بیمار دچار عوارضی مانند ایسکمی و در نتیجه پرفوراسیون شود ناگزیر احتیاج به دخالت جراحی خواهد داشت.

در این پژوهش تاثیر تحریک نقاط طب سوزنی با لیزرکم توان بر علایم ذهنی و عینی بیماران مبتلا به التهاب مزمن اپی کوندیل خارجی مورد بررسی قرار گرفت. پژوهش حاضر با روش شبه تجربی یک سوکور بر روی 32 بیمار مرد و زن مبتلا به التهاب مزمن اپی کوندیل خارجی آرنج انجام گرفت. بیماران قبل از شروع درمان با استفاده از معیارهای محدود کننده (آزمایش های بالینی، سرعت هدایت عصبی و پرتونگاری) و معیارهای دربرگیرنده (آزمایش های تحریک کننده دستی) از لحاظ عدم ابتلا به ناراحتی هایی که علایمی شبیه التهاب اپی کوندیل خارجی داشتند، به صورت دقیق معاینه شدند. بیماران به صورت تصادفی در یکی از دو گروه لیزر (تجربی) یا شاهد قرار گرفتند. در گروه شاهد، درمان با لیزر به صورت Placebo بود و چون این گروه نیز باید درمان می شدند،از امواج ماورای صوت منقطع که یک درمان متداول برای التهاب مزمـن اپی کوندیل خارجی می باشد، به عنوان درمان پایه برای هر دو گروه استفاده گردید. تعداد جلسه های درمان 3 بار در هفته و در کل 10 جلسه بود. علایم ذهنی و عینی قبل از شروع درمان ، طی آن و پس از 10 جلسه ثبت شدند. درد به عنوان مهم ترین علامت ذهنی حین استراحت، بلند کردن شی 5 کیلوگرمی، کارهای روزمره و آزمایش های اختصاصی با استفاده از مقیاس خطی ـ دیداری 10 سانتی متری برآورد گردیدند. علایم عینی شامل قدرت گرفتـن با استفاده از داینامومتر عقربه ای کالیبره بر حسب نیوتن، آستانه و تحمل درد حین اندازه گیری قدرت گرفتن با استفاده از زمان سنج عقربه ای بر حسب ثانیه اندازه گیری شدند. میانگین درد بیماران مبتلا به التهاب مزمن اپی کوندیل خارجی در جلسات پنجم (008/0= P) و دهم (0000003/0= P) در گروه لیزر کمتر از گروه شاهد بود. در جلسه اول اختلاف معنی داری بین دو گروه تجربی و شاهد مشاهده نگردید. میانگین قدرت گرفتن بیماران مبتلا به التهاب مزمن اپی کوندیل خارجی در جلسه دهم در گروه لیزر بیشتر از گروه شاهد بود (01/0= P). در جلسه های اول و پنجم اختلاف معنی داری بین دو گروه لیزر و کنترل ملاحظه نشد. تحریک نقاط طب سوزنی با لیزر کم توان سبب تسریع روند بهبود علایم ذهنی و عینی بیماران مبتلا به التهاب مزمن اپی کوندیل خارجی می گردد.

در این مطالعه بررسی میزان تغییرات آسکوربیک اسید در بیماران دیابتی تیپ دو انجام شده است. هدف از این مطالعه تعیین میزان آسکوربیک اسید تام پلاسما و لکوسیت های تک هسته ای در خون بیماران مبتلا به دیابت ملیتوس تیپ دو در گروه های سنی مختلف و نیز گروه های چهارگانه از نظر میزان قند خون ناشتا و مقایسه آن با میزان ویتامین C موجود در پلاسما و لکوسیت های تک هسته ای افراد سالم بود. جمعیت مورد مطالعه شامل 62 بیمار مبتلا به دیابت نوع دو و 38 فرد سالم در محدوده سنی 30 تا 65 سال بودند. نتایج به دست آمده ارتباطی بین روش کنترل قند خون و میانگین غلظت آسکوربیک اسید تام پلاسما و لکوسیت های تک هسته ای نشان نداد. همچنین بین سطح آسکوربیک اسید پلاسما و لکوسیت های تک هسته ای با سطح قندخون، رتینوپاتی، سن شروع دیابت و مدت ابتلا به دیابت ارتباطی مشاهده نشد. میانگین آسکوربیک اسید تام پلاسما و لکوسیت های تک هسته ای در گروه بیماران و افراد گروه شاهد اختلاف معنی داری را نشان نداد (P>0.05). اما بررسی نتایج، کاهش قابل ملاحظه ای را در میزان آسکوربیک اسید تام لکوسیت های تک هسته ای بیماران با سطح قند خون بیش از 250 میلی گرم در دسی لیتر نسبت به افراد گروه شاهد و بیماران دارای سطح قند خون کمتر از 149 میلی گرم در دسی لیتر نشان داد (P<0.05). به علاوه میزان آسکوربیک اسید تام پلاسما در بیماران با سطح قند خون از 25 میلی گرم در دسی لیتر اختلاف معنی داری را با آسکوربیک اسید تام پلاسما در افراد شاهد مشخص نمود (P<0.05). این اختلاف در مقایسه با بیماران با میزان قند خون کمتر از 149mg/dl نیز معنی دار بود. این مشاهدات پیشنهاد می کنند که ذخیره آسکوربیک اسید بافتی (لکوسیت های تک هسته ای) در بیماران با گلوکز 250mg/dl یا بالاتر دچار اختلال می باشد و از این نظریه که اسکوروی داخل سلولی در عوارض تخریبی مزمن سهیم می باشد، حمایت می نماید.

با توجه به اهمیت نقش ژن ها در بروز بیماری دیابت، شیوع این بیماری در وابستگان بیمار همیشه مورد توجه بوده است. تفاوت در میزان شیوع بیماری دیابت در نژادها، ملیت ها و شرایط اقلیمی مختلف باعث گردید تا میزان بروز این بیماری در بستگان بیماران دیابتی تحت مطالعه قرار گیرد. در این مطالعه که توصیفی و گذشته نگر می باشد روش انتخاب بیماران غیر تصادفی بود.432 بیمار دیابتی بستری در بیمارستان فیروزآبادی از ابتدای سال 1377 تا پایان تیرماه 1378 تحت مطالعه قرار گرفتند. از این عده 44 بیمار که پرونده آنها حاوی اطلاعات مربوط به سابقه دیابت در بستگان نبود از مطالعه خارج شد. بنابراین 378 بیمار از نظــر نوع دیابـــت، جنسیت، سابقـــه ابتلا بـــه دیابت در بستگان مطالعـه شدند و با روش (Chi-SquareX2-test) اطلاعات حاصل مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. میزان درگیری فامیلی در دیابت نوع دو 28% و در دیابت نوع یک 47% بود. ابتلا در فامیل درجه یک بیش از فامیل درجه دو و سه بود. ابتلا مادران بیماران نسبت به پدران آنها با اختلاف معنی داری بیشتر بود(در دیابت نوع یک 0006/0 = P و در دیابت نوع دو 001/0= P). انتقال دیابت از مادران به دختران به طور معنی داری بیــش از انتقـال آن به پسران بوده است (در مورد دیابت نوع یک 001/0= P و دیابــــت نوع دو 00004/0= P). نتیجه آن که میزان ابتلا به دیابت در بستگان درجه یک بیماران شایع تر از بستگان دیگر بوده است، به ویژه در پدر و مادر. از طرفی در مادران ابتلا به بیماری به طور معنی داری بیش از پدران بود که دلیل بر غلبه نقش مادر در انتقال بیماری است. ضمنا مادران بیماری را به طور معنی داری بیشتر به دختران خود منتقل می کنند تا پسران. توجه به این بیماری در بستگان افراد دیابتی به خصوص در بستگان درجه یک و به ویژه در جنس مونث که گروه پرخطر برای ابتلا می باشند توصیه می شود.

هدف از این پژوهش مقایسه شدت درد گزارش شده توسط بیماران طی کورتاژ با استفاده از بی حسی توسط سالیـــــن ساده و لیدوکائیــن بافــر شده بود. به همین منظور مطالعه ای به روش کارآزمایی بالینــی دو سوکور (Double blind clinical trial) بر روی 85 بیمار کاندید کورتاژ تشخیص یا درمانی صورت گرفت. بیماران به دو گروه تزریق زیر مخاطی سرویکوواژینال (CervicoVaginal) با سالین (41=n) و لیدوکائیـــن بافـــر شده (44=n) تقسیم شدند. سطح اضطراب تمامی بیماران دو گروه با استفاده از Anxiety Self-evaluation Questionnaire اندازه گیری شد. شدت درد گزارش شده توسط بیماران در هنگام دیلاتاسیون و 30 دقیقه بعد از عمل ثبت شد و در دو گروه مورد مقایسه قرار گرفت. شدت درد (طی دیلاتاسیون و 30 دقیقه پس از عمل) در بی حسی موضعی با لیدوکائین و سالین تفاوت آماری قابل توجهی نداشت (05/P>0). در گروه بیماران دریافت کننده لیدوکائین علایمی از مسمومیت با لیدوکائین یافت نشد. نتیجه این که جهت به حداقل رساندن عوارض جانبی و مسمومیت با لیدوکائین طی کورتاژ می توان سالین را به عنوان یک ماده بی حس کننده تزریقی جایگزین (alternative) مورد توجه قرار داد. به نظر می رسد که مکانیسم اثر سالین بیشتر اتساع اعصاب اتونوم در دهانه سرویکس باشد تا بلوک پایانه های عصبی و لذا زمان انتظار برای شروع اثر سالین مورد نیاز نیست.

مورد معرفی مرد 40 ساله ای است که با تشخیص اروپاتی انسدادی در زمینه سنگ حالب به این مرکز ارجاع شد. پس از عمل جراحی و خارج نمودن سنگ و رفع انسداد، میزان کراتی نین بیمار همچنان بالا باقی ماند. بیوپسی کلیه انجام شد و در مطالعه نمونه با استفاده از میکروسکوپ نوری نفریت انترستیسیل حاد گزارش شد. در مطالعه به وسیله میکروسکوپ ایمونوفلورسانس رسوب خطی IgG و C3 در طول غشا پایه توبول گزارش شد. در سرم بیمار نیز آنتی بادی ضدغشا پایه توبول (IgG) مثبت بود. درمان با استفاده از داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی و سپس پلاسما فرز انجام شد که بسیار موثر بود. براساس اطلاعات موجود، این اولین مورد ثابت شده بیماری ضد غشا پایه توبول است که در ایران گزارش می شود.

پرکاری تیروئید یکی از علل زمینه ساز بروز فیبریلاسیون دهلیزی (AF) مطرح و مورد توجه می باشد. هدف از انجام این مطالعه بررسی ارتباط فیبریلاسیون دهلیزی با پرکاری تیروئید، و ارتباط آن با سن و جنس افراد مبتلا، نیز تعیین خط مشی انجام تست های تیروییدی در بیماران قلبی و مبتلایان به AF می باشد. این مطالعه به صورت مقطعی (Cross-Sectional) انجام پذیرفت. در این مطالعه برای یکصد تن از بیمارانی که با AF (تایید به وسیله نوار کاردیوگرافی) به اورژانس مراجعه نمودند، تست های عملکرد تیروئید (TFT) شامل T3RU, T3, T4, TSH به روش ELISA درخواست شد.از یکصد بیمار مبتلا به AF که مورد آزمایش قرار گرفتند 14 نفر دچار پرکاری تیرویید بودند که همگی آن ها در سنی برابر یا کمتر از 38 سال قرار داشتند. ارتباط بین وجود همزمانی AF و پرکاری تیرویید در سنین بالا ضعیف است. جهت اثبات رابطه علیت بین سن و همزمانی AF و پرکاری تیرویید به مطالعات تکمیلی نیاز می باشد. شیوع همزمانی AF و پرکاری تیرویدی در این بررسی 14% می باشد. شیوع پرکاری تیرویید در بمیاران مرد دچار AF 15.4% و در زنان مبتلا 13.5% بود.