زنان مامایی و نازایی ایران
سال:1392 | دوره:16 | شماره:59 |تعداد مقالات:3

مقدمه: در اکثر زنان مبتلا به دیابت بارداری، اختلال تحمل گلوکز پس از زایمان به حالت عادی بر می گردد، ولی خطر قابل ملاحظه ای (60-30%) برای بروز دیابت آشکار در سال های بعد وجود خواهد داشت و عدم اقدام مناسب برای پیشگیری، کنترل و درمان آن، عوارض زیادی را برای مبتلایان به همراه خواهد داشت. مطالعه حاضر با هدف بررسی فراوانی دیابت، اختلال تحمل گلوکز و اختلال قند ناشتا به دنبال ابتلاء به دیابت بارداری در زنان باردار انجام شد.روش کار: این مطالعه مقطعی توصیفی در سال 1388 بر روی 110 بیماری که به دلیل ابتلاء به دیابت بارداری در بیمارستان امام خمینی اهواز بستری شده بودند، انجام شد. شاخص های آنتروپومتری اندازه گیری، نمونه خون ناشتا و یک نمونه خون دو ساعت پس از مصرف 75 گرم پودر گلوکز خوراکی برای اندازه گیری قند خون گرفته شد. بیماران به 4 گروه طبیعی، اختلال قند ناشتا، اختلال تحمل گلوکز و دیابتیک تقسیم شدند. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS (نسخه 17) و روش های آمار توصیفی و آزمون کای اسکوئر و تی انجام شد. میزان p کمتر از 0.05 معنی دار در نظر گرفته شد.یافته ها: در بین بیماران مورد مطالعه، 46 نفر (%41.8) دیابتیک و 36 نفر (%32.7) طبیعی بودند، 3 نفر (%2.8) اختلال تحمل گلوکز، 10 نفر (%9.1) اختلال قند ناشتا و 15 نفر (%13.6) همزمان اختلال قند ناشتا و اختلال تحمل گلوکز داشتند. بین دیابت بارداری و احتمال ابتلاء به دیابت پس از بارداری (p<0.001)، اختلال قند ناشتا (p<0.001) و اختلال تحمل گلوکز + اختلال قند ناشتا (p<0.02) ارتباط معناداری وجود داشت. بین سن بارداری در زمان دیابت بارداری و ابتلاء به دیابت و اختلال تحمل گلوکز + اختلال قند ناشتا ارتباط معنی داری وجود داشت (p=0.001). هرچه سن فرد در زمان ابتلاء به دیابت بارداری بالاتر بود، احتمال ابتلاء به دیابت پس از زایمان افزایش می یافت (p<0.03). هر چه تعداد نوزاد متولد شده با وزن بزرگتر یا مساوی 4 کیلوگرم بیشتر بود، احتمال ابتلاء به دیابت (p<0.001) و اختلال تحمل گلوکز (p<0.04) نیز بیشتر بود.نتیجه گیری: درصد قابل توجهی از بیماران مبتلا به دیابت بارداری در پیگیری پس از زایمان، به دیابت یا پره دیابت مبتلا می شوند، لذا پیگیری سالانه توصیه می شود.

مقدمه: کیفیت زندگی، یکی از پیامدهای مهم سلامتی به شمار می آید که در ارزیابی مداخلات بهداشتی نقش مهمی دارد. مطالعه حاضر با هدف ارزیابی کیفیت زندگی زنان یائسه در ابعاد مختلف و تاثیر برخی متغیرهای فردی بر آن انجام شد.روش کار: این مطالعه توصیفی- تحلیلی در سال 1391 بر روی 400 زن یائسه 65-40 ساله مراجعه کننده به مرکز بهداشتی شرق شهر اهواز انجام شد. پرسشنامه های اطلاعات جمعیت شناختی و پرسشنامه کیفیت زندگی زنان یائسه برای تمام نمونه ها به وسیله مصاحبه چهره به چهره تکمیل شد. امتیاز مربوط به کیفیت زندگی و ابعاد مختلف آن بعد از محاسبه به دامنه 20-0 تبدیل شدند. بالاتر بودن نمره در هر حیطه نشان دهنده بدتر بودن کیفیت زندگی و پایین تر بودن نمره نشان دهنده بهتر بودن کیفیت زندگی بود. داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS (نسخه 17) و روش های آمار توصیفی و آزمون های تی و آنووا مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. میزان p کمتر از 0.05 معنی دار در نظر گرفته شد.یافته ها: میانگین امتیاز کسب شده کیفیت زندگی زنان یائسه 9.72±3.27 بود. بدترین امتیاز کسب شده کیفیت زندگی در بعد وازوموتور (10.90±5.27) و مربوط به علامت گرگرفتگی بود. زنان شاغل در ابعاد جسمی (p=0.002) و روانی (p=0.01) کیفیت زندگی بهتری نسبت به افراد خانه دار داشتند. کیفیت زندگی زنان سیگاری در ابعاد وازوموتور (P=0.04) و روانی (p=0.002) به طور معناداری پایین تر از زنان غیر سیگاری بود. بین متغیرهای سن، سطح تحصیلات، ورزش، درآمد و وضعیت سلامتی با کیفیت زندگی ارتباط معناداری وجود نداشت.نتیجه گیری: پایین امتیاز مربوط به کیفیت زندگی زنان یائسه در بعد وازوموتور بود. سیگار کشیدن و خانه دار بودن باعث کاهش امتیاز کیفیت زندگی در برخی ابعاد آن شدند.

مقدمه: از جمله عواملی که باعث اختلال در عملکرد جنسی می شود، پرولاپس ارگان های لگنی و بی اختیاری ادراری است. عمل جراحی کولپورافی قدامی و خلفی از روش های درمانی اصلاح این مشکلات است. با توجه به افزایش متقاضیان این عمل، مطالعه حاضر با هدف تعیین تاثیر جراحی کولپورافی بر رضایت و عملکرد جنسی زنان انجام شد.روش کار: این مطالعه هم گروهی و گذشته نگر، در سال های 1390-1389 بر روی 100 زن داوطلب عمل جراحی کولپورافی مراجعه کننده به بیمارستان های دولتی مشهد انجام شد. افراد به دو گروه مساوری تقسیم شدند. گروه یک، داوطلب انجام عمل کولپورافی بودند و گروه دو، عمل کولپورافی را حداقل در 6 ماه گذشته انجام داده بودند. از دو گروه خواسته شد تا فرم های مشخصات فردی، مقیاس خشنودی زناشویی، عملکرد جنسی، رضایت جنسی و فرم سنجش افسردگی، استرس و اضطراب را تکمیل کنند. نوع عمل جراحی برای تمام واحدهای پژوهش یکسان بود. برای تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار SPSS (نسخه 18) استفاده شد. میزان p کمتر از 0.05 معنی دار در نظر گرفته شد.یافته ها: بین رضایت جنسی زنان و عمل کولپورافی، ارتباط معنی داری وجود داشت (p=0.033) به گونه ای که رضایت جنسی بعد از عمل، 18 درصد کاهش یافت. 16 نفر (32%) از زنان بعد از عمل کولپورافی از نزدیکی دردناک و 25 نفر (50%) از تنگی واژن شکایت داشتند، با این حال عملکرد جنسی زنان بعد از عمل تغییری نداشت (p=0.189) و نمره عملکرد جنسی در ابعاد میل (p=0.578)، برانگیختگی (p=0.470) و ارضاء (p=0.408) تفاوت معنی داری با قبل از عمل نداشت. بی اختیاری استرسی ادرار بعد از کولپورافی کاهش یافت.نتیجه گیری: اگرچه کولپورافی باعث بهبود بی اختیاری استرسی در زنان می شود ولی رضایت جنسی را کاهش می دهد و بر عملکرد جنسی نیز تاثیری ندارد. لذا بهتر است که عمل کولپورافی فقط برای اهداف درمانی و در مواردی که علائم شدید، غیر قابل تحمل و بی اختیاری استرسی ادرار وجود دارد، استفاده شود.